The journey to Pluto, the farthest world ever explored - Alan Stern

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

On July 4, 2015,

در ۴ جولای ۲۰۱۵،

a NASA spacecraft called New Horizons was 5 billion kilometers away from Earth.

سفینه فضایی ناسا به نام نیو هورایزنز در فاصله ۵ میلیارد کیلومتری زمین بود.

It was only 10 days away from Pluto, after flying for 9.5 years,

پس از ۹/۵ سال پرواز تنها ۱۰ روز مانده بود تا به پلوتون برسد،

when it suddenly dropped out of contact.

که ناگهان ارتباطش قطع شد.

But let’s back up a little.

اما بگذارید کمی به عقب برگردیم.

As of 1989,

به ۱۹۸۹،

mankind had successfully sent craft to every known planet in the solar system

انسان توانست به تمامی سیاره‌های منظومه شمسی سفینه ارسال کند

except one—Pluto.

بجز یکی - پلوتون.

You may have heard that astronomers don’t consider Pluto

شاید شنیده باشید که ستاره‌شناس‌ها پلوتون

or its brethren to be planets.

یا برادرانش را به عنوان سیاره نمی‌شناسند.

However, most planetary scientists still do,

اگرچه، بیشتر محققین سیارات همچنان باور دارند که سیاره است،

which is why we're using that terminology here.

و به همین دلیل است که ما از این اصطلاح اینجا استفاده می‌کنیم.

There’s a limited amount we can learn about Pluto from Earth

از زمین می‌توان تنها اطلاعات محدودی درباره پلوتون به دست آورد

because it’s so far from us.

چون از ما خیلی دور است.

Pluto, however, is a scientific goldmine.

اما پلوتون از لحاظ علمی یک معدن طلاست.

It’s located in a region called the Kuiper Belt,

در ناحیه‌ای قرار گرفته که کمربند کایپر نام دارد.

home to many small planets,

که محل سیارات کوچک زیادی است،

hundreds of thousands of ancient icy objects,

صد‌ها هزار شئ باستانی یخ‌زده،

and trillions of comets.

و تریلیون‌ها دنباله دار.

This mysterious region holds clues to the formation of our solar system,

این مکان مرموز نشانه‌هایی از شکل گیری منطومه شمسی را در خود دارد،

and it was long, tantalizingly beyond our reach.

و برای مدت‌های طولانی از دسترسی به آن محروم بوده‌ایم.

Until New Horizons.

تا زمانی که نیو‌ هورایزنز ساخته شد.

Its objectives: explore Pluto,

و اهداف آن: کاوش پلوتون،

collect as much scientific data as possible,

جمع‌آوری اطلاعات علمی تا حد امکان،

transmit it back to Earth,

و ارسال مجدد آن به زمین،

then explore farther out in the Kuiper Belt.

و سپس کاوش‌های بیشتر در کمربند کایپر.

To achieve this, the New Horizons team outfitted their craft

برای این منظور، تیم نیوهورایزنز سفینه خود را

with seven state-of-the-art scientific instruments.

با هفت ابزار علمی بسیار پیشرفته مجهز کرده بودند.

Those included Ralph,

که شامل بر رالف،

a set of cameras powerful enough

که مجموعه‌ای از دوربین‌ها با قدرت کافی

to capture features the size of city blocks in Manhattan

برای ثبت تصویر اشیایی به بزرگی یک مجموعه ساختمانی در منهتن

from tens of thousands of kilometers away.

از فاصله ده‌ها هزار کیلومتری است.

And REX, designed to use radio waves

و REX که برای این ساخته شده تا با استفاده از امواج رادیویی

to measure Pluto’s atmospheric pressure and temperature.

فشار جو و دمای پلوتون را اندازه‌گیری کند.

All of the onboard equipment had to be built to be both reliable and lightweight

تمامی این ادوات باید به گونه‌ای ساخته شوند تا مقاوم و سبک باشند

because New Horizons had an additional challenge;

چون نیو هورایزنز با چالش دیگری هم مواجه بود؛

it had to reach its target as fast as possible.

باید به هدف خود در سریعترین زمان ممکن می‌رسید.

Why?

چرا؟

Around 2020, Pluto will reach a point in its orbit

در حوالی ۲۰۲۰، پلوتون به نقطه‌ای در مدار خود می‌رسد

where its atmosphere could freeze.

که جو آن یخ می‌زند.

And due to the tilt of its axis,

و بدلیل انحراف محورش،

more and more of Pluto’s surface is shrouded in darkness every year.

هر سال مقدار بیشتری از سطح آن در تاریکی فرو می‌رود.

Pluto completes a full orbit once every 248 Earth years,

پلوتون مدار خود را هر ۲۴۸ سال یک بار کامل می‌کند.

so it would be a long wait for the next prime opportunity to visit.

پس زمان خیلی زیادی طول خواهد کشید تا موقعیت مناسبی برای بازدید آن داشته باشیم.

To see how New Horizons got to Pluto in time,

برای آنکه ببینیم چگونه نیوهورایزنز به موقع به پلوتون رسید،

let’s jump to its launch.

بگذارید به زمان پرتاب برویم.

Its three rocket stages accelerated New Horizons to such great speeds

موشک سه مرحله‌ای آن نیو هورایزنز را به چنان سرعت بالایی رساند

that it crossed the 400,000 kilometers to the moon in just nine hours.

که فاصله ۴۰۰٫۰۰۰ کیلومتری تا ماه را تنها در نه ساعت طی کرد.

About a year later, the craft reached Jupiter

حدود یکسال بعد، سفینه به مشتری رسید

and got what’s called a gravity assist.

و از چیزی به نام قلاب جاذبه استفاده کرد.

That’s where it flies close enough to the gas giant

یعنی آنقدر نزدیک به غول گازی پرواز کرد

to receive a gravitational slingshot effect.

که بتواند از سنگ قلاب جاذبه‌ای استفاده کند.

New Horizons was then flying at around 50,000 kilometers per hour,

بعد از آن سرعت نیو هورایزنز به ۵۰٫۰۰۰ کیلومتر بر ساعت رسید،

as it would for the next eight years to cross the remaining gulf to Pluto.

و برای هشت سال بعد با همین سرعت مابقی مسیر تا پلوتون را طی کرد.

Going at such an astonishing speed

حرکت با چنین سرعتی

meant that slowing down to get into orbit or land

یعنی کاهش سرعت برای ورود به مدار یا فرود

would’ve been impossible.

غیر ممکن است.

That’s why New Horizons was on a flyby mission,

به این دلیل ماموریت نیو هورایزنز عبور از کنار سیاره است،

where it would get just one chance to scream by Pluto and make its observations.

یعنی تنها یکبار می‌تواند با سرعت عبور کند و مشاهدات خود را انجام دهد.

The flyby would have to be fully automated,

عملیات عبور باید کاملا خودکار باشد.

since at that distance, any signals to guide it from Earth

چون در این فاصله هر پیامی از زمین

would take 4.5 hours to reach it.

۴/۵ ساعت برای رسیدن زمان می‌برد.

So the team loaded the ship’s computer with a series of thousands of commands,

پس گروه، رایانه سفینه را با مجموعه‌ای از هزاران دستور العمل بار گذاری کردند،

called the core load,

که به آن « بارِ هسته» گفته ‌می‌شود،

that would begin to execute when the craft was 6.5 days from Pluto.

این دستورات وقتی که سفینه به فاصله ۶/۵ روز از پلوتون رسید شروع به اجرا می‌کنند.

But when New Horizons was just ten days out,

اما وقتی نیو هورایزنز ده روز فاصله داشت،

disaster almost struck.

یک فاجعه اتفاق افتاد،

Ground control lost contact with the spacecraft.

کنترل زمین تماسش را با سفینه از دست داد.

After two nerve-wracking hours, New Horizons came back online,

پس از دوساعت اعصاب خرد شدن، ارتباط با نیو‌ هورایزنز برقرار شد،

but mission control discovered that its main computer had rebooted,

اما واحد کنترل متوجه شد که رایانه اصلی مجدداً راه‌اندازی شده،

losing the entire core load and other critical data.

و تمامی بار هسته و سایر اطلاعات حیاتی از دست رفته است،

Without that, it would soon whizz by Pluto

بدون اینها، سفینه از کنار پلوتون به سرعت عبور می‌کند

with virtually nothing to show for the mission.

بدون آنکه بتواند چیزی از ماموریت را نشان دهد.

Alice Bowman, the mission’s Operations Manager,

آلیس بومن، مدیر عملیات این برنامه،

led a team for 72 sleepless hours to get the instructions

هدایت گروه را برای ۷۲ ساعت بدون خواب بر عهده داشت تا دستورات را به موقع

loaded back into New Horizons in time.

دوباره در نیوهورایزنز بارگذاری کنند.

Without room for a single error, she and her team pulled it off,

بدون فرصتی حتی برای یک خطا، او و گروهش موفق شدند،

and New Horizons began taking and broadcasting breathtaking images.

و نیوهورایزنز شروع به عکسبرداری و ارسال تصاویری نفس‌گیر کرد.

Those observations have revealed a delightfully varied world,

آن مشاهدات دنیایی خوش آیند و متفاوت را نشان داد،

with ground fogs,

دارای مِه در سطح زمین،

high altitude hazes,

بخار در ارتفاعات بالا،

possible clouds,

احتمالاً ابر،

canyons,

در‌ه‌های عمیق،

towering mountains,

کوه‌هایی مرتفع،

faults,

گسل‌های زمینی،

craters,

دهانه‌ها،

polar caps,

کلاهک‌های قطبی،

glaciers,

یخچال‌ها،

apparent dune fields,

چیز‌هایی مانند ریگزار،

suspected ice volcanoes,

احتمالاً آتشفشان‌های یخی،

evidence for past flowing liquids,

شواهدی از جریان‌های مایع،

and more.

و بیشتر از آن.

One of the most exciting discoveries

یکی از هیجان‌ انگیز‌ترین اکتشافات

is the 1000-kilometer-wide Sputnik Planitia glacier.

یخچال اسپوتنیک پلاتنیا با عرض ۱۰۰۰ کیلومتر است.

Sputnik Planitia is mainly composed of slowly churning frozen nitrogen,

اسپوتنیک پلاتنیا بیشتر از نیتروژن منجمد و کوبیده تشکیل شده،

and we’ve never seen anything like it in our solar system.

که هیچ وقت چیزی شبیه به آن را در منظومه شمسی ندیده‌ایم.

The exploration of Pluto was a great success,

اکتشافات پلوتون موفقیت بزرگی بوده است،

but New Horizons isn’t done yet.

اما کار نیوهورایزنز هنوز تمام نشده.

On January 1, 2019,

در اول ژانویه ۲۰۱۹،

it’ll break its own record for furthest explored object

رکورد خود برای بررسی دورترین شئ فضایی را

when it visits a Kuiper Belt Object called 2014 MU69,

در ملاقات با شئ فضایی 2014 MU69 از کمربند کایپر خواهد شکست،

which is orbiting the sun another billion kilometers farther away than Pluto.

که یک میلیارد کیلومتر دورتر از پلوتون به دور خورشید در گردش است.

The world is holding its breath to see what it’ll find there.

جهان برای دیدن آنچه در آنجا پیدا می‌شود نفس‌های خود را در سینه حبس کرده است.