Kabuki: The people's dramatic art - Amanda Mattes

كابوكى: هنر بازيگرى مردمى- آماندا متز

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

Many elements of traditional Japanese culture,

خيلى از عناصر فرهنگ سنتى ژاپن

such as cuisine

از جمله روش آشپزى

and martial arts,

و هنرهاى رزمى

are well-known throughout the world.

بخوبى در سرتاسر دنيا شناخته شده است.

Kabuki, a form of classical theater performance,

كابوكى، نوعى از اجراى كلاسيك تئاتر،

may not be as well understood in the West

شايد بهمان خوبى در غرب درك نشده باشد

but has evolved over 400 years

اما در طى بيش از ٤٠٠ سال تكامل يافته

to still maintain influence and popularity to this day.

و هنوز هم تا به اين روز نفوذ و محبوبيتش را حفظ نموده است.

The word Kabuki is derived

واژه كابوكى از فعل ژاپنى

from the Japanese verb kabuku,

كابوكو مشتق مى‌‌شود،

meaning out of the ordinary or bizarre.

به معناى غير معمول يا عجيب و غريب.

Its history began in early 17th century Kyoto,

تاريخ آن در كيوتو اوايل قرن هفدم شروع مى‌‌شود،

where a shrine maiden named Izumo no Okuni

جاييكه يك زن خدمتكار مبعد كه ايزومو نو اوكونى نام داشت

would use the city's dry Kamo Riverbed as a stage

از بستر خشك رود كامو در شهر بعنوان صحنه‌‌اى براى اجراى

to perform unusual dances for passerby,

رقصهاى غيرمعمول در مقابل رهگذران استفاده كرد،

who found her daring parodies of Buddhist prayers

كسانى تقليد جسورانه وى از عبادت بودايان

both entertaining and mesmerizing.

را هم سرگرم كننده و هم مسحور كننده يافتند.

Soon other troops began performing

خيلى زود گروههاى ديگرى هم شروع به اجرا

in the same style,

در همان سبك كردند،

and Kabuki made history

و كابوكى بعنوان نخستين

as Japan's first dramatic performance form

نوع از اجراى دراماتيكى كه براى سليقه

catering to the common people.

مردم عادى بود، تاريخ ساز شد.

By relying on makeup, or keshou,

با تكيه كردن بر آرايش، يا كِشوُ،

and facial expressions instead of masks

و حالتهاى صورت بجاى نقاب‌‌ها

and focusing on historical events

و تمركز كردن بر رويدادهاى تاريخى

and everyday life rather than folk tales,

و زندگى روزمره بجاى قصه‌‌هاى ملت،

Kabuki set itself apart

كابوكى خود را از نوع تئاتر

from the upper-class dance theater form

رقصى طبقه بالاى كه با نام Noh شناخته مى‌‌شود

known as Noh

جدا كرد

and provided a unique commentary on society

و در طى دوره Edo تفسير بى‌‌نظيرى

during the Edo period.

از اجتماع را فراهم كرد.

At first, the dance was practiced only by females

در ابتدا، اين رقص تنها توسط زنها انجام مى‌‌شد

and commonly referred to as Onna-Kabuki.

و عموماً به آن بعنوان اونا- كابوكى اشاره مى‌‌شد.

It soon evolved to an ensemble performance

به زودى به اجرايى دسته جمعى تكامل يافت

and became a regular attraction at tea houses,

و تبديل به جاذبه‌‌اى عادى در چايخانه‌‌ها شد،

drawing audiences from all social classes.

كه مخاطبينى را از همه طبقات اجتماعى بسوى خود مى‌‌كشيد.

At this point, Onna-Kabuki was often risque

در اين مقطع، اونا- كابوكى اغلب با ريسك

as geishas performed not only to show off

مواجه بود چون گيشاها نه تنها

their singing and dancing abilities

قابليتهاى رقصندگى و آوازخوانيشان را به رخ مى‌‌كشيدند

but also to advertise their bodies to potential clients.

بلكه همچنين پيكرهايشان را نيز براى مشتريان بالقوه تبليغ مى‌‌كنند.

A ban by the conservative Tokugawa shogunate

در ١٦٢٩ ممنوعيتى از سوى شوگان تاكاگوا محافظه كار

in 1629

وضع شد

led to the emergence of Wakashu-Kabuki

كه منجر به ظهور واكاشو-كابوكى شد

with young boys as actors.

با بكارگيرى پسران جوان بعنوان بازيگر.

But when this was also banned for similar reasons,

اما وقتى اين هم باز بهمان دلايل مشابه ممنوع شد،

there was a transition to Yaro-Kabuki,

يارُ- كابوكى جايگزين آن شد،

performed by men,

كه توسط مردان اجرا مى‌‌شد،

necessitating elaborate costumes and makeup

كه استفاده از البسه و آرايش‌‌هاى اغراق شده را

for those playing female roles,

براى بازيگران نقش‌‌ زنيا اوناگاتا

or onnagata.

اجبارى مى‌‌كرد.

Attempts by the government to control Kabuki

اقدامات حكومت براى مهار كابوكى

didn't end with bans on the gender

به اعمال ممنوعيت بر جنسيت يا سن اجراء كنندگان

or age of performers.

ختم نشد.

The Tokugawa military group,

گروه نظامى تاكوگاوا،

or Bakufu,

يا باكوفو،

was fueled by Confucian ideals

كه با افكار كنفوسيوسى تحريك مى‌‌شد

and often enacted sanctions

و اغلب محروميتهايى را بر جنس پارچه لباسها،

on costume fabrics,

تسليحات روى صحنه

stage weaponry,

و موضوع نمايشنامه

and the subject matter of the plot.

اعمال مى‌‌كرد،

At the same time,

هم زمان،

Kabuki became closely associated with

كابوكى بسيار هم راستا و تحت تاثير

and influenced by Bunraku,

باراكو قرار گرفت،

an elaborate form of puppet theater.

شكل استادانه‌اى از تئاتر خيمه شبازى.

Due to these influences,

تحت تاثير اين تاثيرات،

the once spontaneous, one-act dance

رقصى كه زمانى خودانگيز و تك نفره بود

evolved into a structured, five-act play

به نمايش پنج نفره و سازمان يافته‌‌اى تكامل يافت

often based on the tenets of Confucian philosophy.

كه اغلب بر مبناى انگاشته‌‌هاى فلسفه كنفوسيوسى بود.

Before 1868, when the Tokugawa shogunate fell

پيش از ١٨٦٨، وقتى شوگان توكوگوا سقوط كرد

and Emperor Meiji was restored to power,

و امپراطور ميجى قدرت را دوباره بدست گرفت،

Japan had practiced isolation from other countries,

ژاپن عزلت گرفتن از ديگر كشورها يا همه ساكوكو

or Sakoku.

را تمرين كرده بود.

And thus, the development of Kabuki

و با اين كه، رشد كابوكى

had mostly been shaped by domestic influences.

بيش از همه تحت تاثيرات داخلى شكل يافته بود.

But even before this period,

اما حتى قبل از اين دوره،

European artists, such as Claude Monet,

هنرمندان اورپايى، از قبيل كلود مونه،

had become interested in

به اين هنر ژاپنى علاقمند شده

and inspired by Japanese art,

و از آن الهام گرفته بودند،

such as woodblock prints,

براى مثال چاپ كردن روى چوب،

as well as live performance.

و همينطور اجراى زنده.

After 1868, others such as Vincent van Gogh

پس از ١٨٦٨، ديگران از قبيل ونگوگ

and composer Claude Debussy

و كلود ديبوسو آهنگساز

began to incorporate Kabuki influences in their work,

شروع به استفاده از تاثيرات كابوكى در آثارشان كردند،

while Kabuki itself underwent

در حاليكه خود كابوكى دچار

much change and experimentation

تغييرات و تجربه آزمايى‌‌هاى بيشترى

to adapt to the new modern era.

جهت وقف پيدا كردن با عصر تازه پيشرفته شد.

Like other traditional art forms,

مانند ديگر اشكال هنر سنتى

Kabuki suffered in popularity

كابوكى از فقدان محبوبيت

in the wake of World War II.

در آستانه جنگ جهانى دوم رنج برد.

But innovation by artists

اما نوع‌آوريهاى هنرمندانى

such as director Tetsuji Takechi

از قبيل تاكشى تتسوجى

led to a resurgence shortly after.

در مدتى كوتاه منتهى به تجديد فعاليت آن شد.

Indeed, Kabuki was even considered

در واقع، كابوكى حتى بعنوان

a popular form of entertainment

شكل محبوبى از سرگرمى در ميان نيروهاى نظامى

amongst American troops stationed in Japan

آمريكايى مستقر در ژاپن تصور مى‌‌شد

despite initial U.S. censorship

على رغم اقدامات سانسورگرايانه اوليه ايالات متحده

of Japanese traditions.

عليه سنتهاى ژاپنى.

Today, Kabuki still lives on

امروزه، کابوکی هنوز هم بعنوان

as an integral part of Japan's rich cultural heritage,

بخش کاملی از میراث فرهنگی غنی ژاپن ادامه دارد و

extending its influence beyond the stage

و نفوذش را از ورای صحنه به تلویزیون،

to television,

فیلم،

film,

and anime.

و کارتون

گسترش داد.

The art form pioneered by Okuni

نوعی از هنر که اوکونی برایش پیشقدم شد

continues to delight audiences

به خشنود کردن مخاطبانش با بازیگرانی ادامه می‌دهد،

with the actors' elaborate makeup,

که آرایش‌های اغراق شده ،

extravagant and delicately embroidered costumes,

لباسهاى با ظرافت گلدوزى شده تجملاتى

and the unmistakable melodrama

و نمايشهاى عارى از اشتباه توام با آواز و موسيقى با فرجام خوش

of the stories told on stage.

از داستانهايى كه روى صحنه گفته مى‌‌شد.