What is abstract expressionism? - Sarah Rosenthal

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

If you visit a museum with a collection of modern and contemporary art,

اگر از موزه‌ای با مجموعه‌هایی از هنر مدرن و معاصر دیدن کنید٬

you're likely to see works that sometimes elicit the response,

ممکن است آثاری ببینید که این واکنش را برمی‌انگیزند٬

"My cat could make that, so how is it art?"

«گربه‌ی من هم می‌تونه اینو درست کنه٬ این کجاش هنریه؟»

A movement called Abstract Expressionism, also known as the New York School,

جنبشی با نام اکپرسیونیسم انتزاعی٬ که مکتب نیویورک هم خوانده می‌شود٬

gets this reaction particularly often.

این واکنش را معمولا زیاد می‌گیرند.

Abstract Expressionism started in 1943

اکپرسیونیسم انتزاعی در سال ۱۹۴۳ آغاز شد

and developed after the end of World War II.

و پس از پایان جنگ جهانی دوم توسعه پیدا کرد.

It's characterized by large, primarily abstract paintings,

مشخصه آنها نقاشی‌های بزرگ و در درجه اول انتزاعی است٬

all-over compositions without clear focal points,

ترکیب‌بندی‌های کلی بدون تمرکز بر روی نقاط خاص٬

and sweeping swaths of paint embodying and eliciting emotions.

بخش‌های گسترده‌ی رنگ که مجسم کننده و برانگیزاننده‌ی احساسات هستند.

The group of artists who are considered Abstract Expressionists

دسته‌ای از هنرمندان که به عنوان اکپرسیونیست انتزاعی شناخته می‌شوند

includes Barnett Newman with his existential zips,

شامل بارنت نیومن با بسته‌های وجودی اش٬

Willem de Kooning, famous for his travestied women,

ویلیام دکونینگ برای زن تقلید شده‌اش٬

Helen Frankenthaler, who created soak-stains,

هلن فرانکنتالر٬ که لکه‌های خیس را ساخته است

and others.

و دیگران هستند.

But perhaps the most famous, influential, and head-scratching one

اما احتمالا مشهورترین٬ تاثیرگذارترین٬ و سردسته‌ی آنها

was Jackson Pollock.

جکسون پولاک بود.

Most of his paintings are immediately recognizable.

بیشتر کارهای او بلافاصله قابل تشخیص هستند.

They feature tangled messes of lines of paint

انها توده‌های درهمی از خطوط رنگ را نمایان می‌کنند

bouncing around in every direction on the canvas.

که به هر طرف بر روی بوم در حال حرکت هستند.

And sure, these fields of chaos are big and impressive,

و مطمئنا٬ این بخش‌های هرج و مرج گسترده و تاثیرگذار هستند٬

but what's so great about them?

اما چه چیز خاصی در آنها هست؟

Didn't he just drip the paint at random?

آیا او تنها رنگ را به صورت تصادفی روی بوم نپاشیده است؟

Can't anyone do that?

هر کسی نمی‌تواند این کار را بکند؟

Well, the answer to these questions is both yes and no.

خوب٬ جواب این سوال‌ها هم بله است هم خیر.

While Pollock implemented a technique anyone is technically capable of

با وجود اینکه پولاک از تکنیکی استفاده کرده است که هر کسی

regardless of artistic training,

بدون آموزش هنری هم قادر به اجرای آن است٬

only he could have made his paintings.

فقط او می‌توانست نقاشی‌هایش را بکشد.

This paradox relates to his work's roots

این تناقض مربوط به ریشه‌های کار او است

in the Surrealist automatic drawings of André Masson and others.

که در طراحی‌های خودکار سورئال آندره ماسون و دیگران دیده می‌شود.

These Surrealists supposedly drew directly from the unconscious

ظاهرا این سورئالیست‌ها مستقیما از ناخودآگاه طراحی می‌کردند

to reveal truths hidden within their minds.

تا حقیقت نهفته در باطنشان را آشکار کنند.

Occasionally, instead of picturing something and then drawing it,

گاهی به جای تصور کردن یک چیز و بعد کشیدن آن٬

they let their hands move automatically

آنها اجازه می‌دادند دستانشان به صورت خودکار حرکت کنند

and would later tease out familiar figures that appeared in the scribbles.

و بعد اشکال آشنایی که در خط خطی‌ها ایجاد می‌شد را برجسته می‌کردند.

And after Pollock moved away from representation,

و بعد از آنکه پولاک از نمایش دادن فاصله گرفت٬

he made drip, or action, paintings following a similar premise,

او پاشیدن یا نقاشی فعال را ساخت که از اصولی کلی پیروی می‌کردند٬

though he developed a signature technique

بنابراین او یک تکنیک امضایی ایجاد کرد

and never looked for images or messages hidden in the works.

و هیچگاه دنبال اشکال یا پیام‌های نهفته در کلمات نبود.

First, he took the canvas off of the easel and laid it on the floor,

اول٬ او بوم را از روی سه پایه برداشت و روی زمین پهن کرد٬

a subversive act in itself.

که خود یک کار خرابکارانه بود.

Then, in a controlled dance, he stepped all around the canvas,

بعد٬ با رقصی کنترل شده٬ بر روی تمام بوم قدم زد٬

dripping industrial paint onto it from stirrers and other tools,

و رنگ‌های صنعتی را بوسیله همزن‌ها و ابزارهای دیگر روی آن پاشید٬

changing speed and direction

درحالی که سرعت و جهت خود را تغییر می‌داد

to control how the paint made contact with the surface.

تا نحوه‌ی تماس رنگ با سطح را کنترل کند.

These movements, like the Surrealist scribbles,

این حرکت‌ها٬ مثل خط خطی‌های سورئالیست‌ها٬

were supposedly born out of Pollock's subconscious.

ظاهرا زاده‌ی ناخودآگاه پولاک بودند.

But unlike the Surrealists,

اما بر خلاف سورئالیست‌ها٬

whose pictures represented the mind's hidden contents,

که تصاویرشان مفاهیم پنهان در ناخودآگاه را بیان می‌کرد٬

Pollock's supposedly made physical manifestations of his psyche.

ظاهرا پولاک به این شکل روان خود را به صورت فیزیکی آشکار کرده است.

His paintings are themselves signatures of his mind.

نقاشی‌های او خود امضاهای ذهن او هستند.

In theory, anyone could make a painting that is an imprint of their mind.

از نظر تئوری٬ هرکس می‌تواند نقاشی‌ای بسازد که برگردان ذهنش باشد.

So why is Pollock so special?

پس چرا پولاک اینقدر خاص است؟

Well, it's important to remember that while anyone could have done what he did,

خوب مهم این است که به یاد داشته باشیم گرچه هرکسی می‌توانست کاری که او کرده را بکند٬

he and the rest of the New York School were the ones who actually did it.

او و سایر پیروان مکتب نیویورک بودند که در واقع آن کار را انجام دادند.

They destroyed conventions of painting that had stood for centuries,

آنها قراردادهای نقاشی که قرن‌ها وجود داشتند را از بین بردند٬

forcing the art world to rethink them entirely.

و جهان هنر را به تامل مجدد درباره آنها واداشتند.

But one last reason why Jackson Pollock's work has stayed prominent

اما دلیل دیگری که باعث برجسته باقی ماندن آثار جکسون پولاک شده است

stems from the specific objects he made, which embody fascinating contradictions.

در چیزهایی است که به وجود آورده است٬ آنها تناقضات جذابی را مجسم می‌کنند.

For instance, while Pollock's process

برای مثال٬ چون روش پولاک

resulted in radically flat painted surfaces,

باعث به وجود آمدن سطوح نقاشی شده‌ی افقی رادیکال شد٬

the web of painted lines can create the illusion of an infinite layered depth

شبکه‌ی خطوط نقاشی شده می‌توانند توهم یک عمق بی انتها را به وجود بیاورند

when examined up close.

وقتی که از نزدیک به آنها نگاه کنید.

And the chaos of this tangled mess seems to defy all control,

و به نظر می‌رسد که آشوب این آشفتگی درهم هرگونه تسلطی را به مبارزه می‌طلبد٬

but it's actually the product of a deliberate,

اما در واقعا آنها محصول روندی

هرچند برنامه ریزی نشده٬ اما عمدی و حساب شده هستند.

though not pre-planned, process.

These characteristics made Pollock into a celebrity,

این ویژگی‌ها موجب شهرت پولاک شده است٬

and within art history,

و در تاریخ هنر٬

they also elevated him to the mythified status

او را به عنوان یک هنرمند نابغه به جایگاه افسانه‌ای

of the genius artist as hero.

قهرمانان رسانده‌اند.

So rather than evening the playing field for all creative minds,

بنابراین به جای هموار کردن راه برای همه‌ی ذهن‌های خلاق٬

his work unfortunately reinforced a long-standing elitist aspect of art.

متاسفانه کارهای او به جنبه‌ی بسیار قدیمی نخبه گرایانه‌ی هنر قوت بخشیده است.

Elitist,

نخبه گرایانه٬

innovative,

خلاقانه٬

whatever you choose to call it,

یا هر چیزی که آن را بخوانید٬

the history embedded in Abstract Expressionism

تاریخی که اکسپرسیونیسم انتزاعی را در بر گرفته است

is one that no cat, however talented, can claim.

چیزی نیست که یک گربه٬ هرچقدر هم با استعداد بتواند آن را ادعا کند.