What happened when these 6 dictators took over? - Stephanie Honchell Smith

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

According to legend, the ancient Roman statesman Cincinnatus

بر اساس افسانه‌ها، سینسیناتوس دولتمرد روم باستان

was plowing his fields when news arrived that the Aequi,

داشت مزرعه‌اش را شخم می‌زد که خبر رسید اِکویی،

Rome’s powerful enemy to the east, had invaded.

همسایه‌ی شرقی قدرتمند روم، حمله کرده است.

Rome was in need of swift, decisive action,

روم نیازمند اقدام سریع و قاطعانه بود،

and the senate had chosen him to serve as dictator,

و مجلس سنا او را به‌عنوان دیکتاتور انتخاب کرده بود،

with absolute power over the military and government.

و قدرت تام بر ارتش و دولت را به او واگذار کرده بود.

Cincinnatus set down his plow, took control and,

سینسیناتوس گاوآهنش را زمین گذاشت، کنترل را به دست گرفت و،

in a matter of weeks, saved Rome.

طی چند هفته، روم را نجات داد.

This story reinforces the myth of the “benevolent dictator”—

این قصه بر افسانه‌ی «دیکتاتور خیرخواه» صحه می‌گذارد -

the idea of a leader who holds absolute power,

یعنی انگاره‌ی رهبری که قدرت کامل را در اختیار دارد،

yet only uses it for the common good, to address problems efficiently,

ولی از آن فقط در جهت صلاح عموم، حل مشکلات به نحو احسن،

and create a just regime.

و ایجاد یک رژیم دادگر استفاده می‌کند.

But can a truly benevolent dictator exist in today’s world?

اما آیا امکان دارد در جهان امروز یک دیکتاتور خیرخواه واقعی وجود داشته باشد؟

Nations established modern democracies to safeguard

ملت‌ها دموکراسی‌های مدرن را بنا نهادند تا

against the potentially destructive whims of a single individual.

از هوس‌های بالقوه مخربِ یک فرد واحد در امان باشند.

When functioning properly, democracies enable a society to be freer,

اگر دموکراسی‌ها سازوکار درستی داشته باشند، امکان آزادتر شدن جامعه را فراهم می‌کنند،

and provide stability by protecting against corruption and the abuse of power.

و از طریق مقابله با فساد و سوءاستفاده از قدرت، ثبات ایجاد می‌کنند.

This is accomplished by holding regular, free, and fair elections,

این امر با برگزاری انتخابات منظم، آزاد و بی‌طرفانه،

imposing term limits,

اعمال محدودیت دوره‌ی خدمت،

and establishing strong legislative branches and court systems.

و تأسیس قوه‌ی مقننه و نظام قضایی قدرتمند محقق می‌شود.

Maintaining a free press also helps keep politicians accountable for their actions

آزاد‌نگه‌داشتن مطبوعات نیز به مسئول‌شناختن سیاستمداران بابت اقداماتشان کمک می‌کند

and encourages citizens to engage in their governments and communities.

و شهروندان را ترغیب می‌کند که در دولت‌ها و اجتماعاتشان دخیل باشند.

In a dictatorship, absolute or near-absolute power

در یک حکومت دیکتاتوری، قدرت مطلق یا تقریباًمطلق

is held by a single individual

در اختیار یک نفر است

who is free to impose their vision on society.

که حق دارد بینش خود را بر جامعه تحمیل کند.

Under certain conditions, the idea of a dictator can sound appealing,

تحت شرایط خاص، انگاره‌ی دیکتاتور ممکن است جذاب به نظر برسد،

like when a democracy isn't functioning as it should due to corruption,

مثلاً وقتی دموکراسی به‌سبب فساد، بی‌ثباتی اقتصادی،

economic instability, or extreme political polarization.

یا دودستگی سیاسی شدید کارکردی که باید را ندارد.

At these moments,

در چنین مواقعی،

people may be willing to give up some democratic rights and freedoms

شاید مردم مایل باشند که به امید یک آینده‌ی بهتر از خیر برخی از حقوقِ

for hopes of a better future.

دموکراتیک و آزادی‌هایشان بگذرند.

Authoritarian-leaning leaders present themselves

رهبرانی که تمایلات مستبدانه دارند خودشان را به‌عنوان کسی که

as the ones who can fix everything.

می‌تواند همه‌چیز را درست کند معرفی می‌کنند.

They distill complex problems into simple talking points

آن‌ها مشکلات پیچیده را در چند موضوع ساده خلاصه می‌کنند

and promise quick solutions.

و وعده‌ی راه‌حل‌های سریع می‌دهند.

Some of the most overt authoritarian leaders have taken this strategy,

برخی از رهبرانی که خودکامگی‌شان علنی است این استراتژی را پیش گرفته‌اند،

including military dictators who seized control through coups

از جمله دیکتاتورهای نظامی که از طریق کودتا کنترل را به دست گرفتند

like Augusto Pinochet, Mobuto Sese Seko, and Muammar Gaddafi.

مانند آگوستو پینوشه، موبوتو سسه سوکو، و معمر قذافی.

Gaddafi, for example, initially asserted himself as a revolutionary hero,

مثلاً، قذافی در ابتدا به‌عنوان یک قهرمان انقلابی ظاهر شد،

canceling the country's exploitative foreign oil contracts.

و قراردادهای نفتی استثمارگرانه‌ی خارجی را لغو کرد.

But the longer he was in power, the more riddled with paranoia he became.

اما هرچه بیشتر در قدرت ماند، بدگمانی بیشتر در او رخنه کرد.

Like Pinochet and Mobuto, he used his position to target and torture opponents,

او نیز، مانند پینوشه و موبوتو، از جایگاهش برای هدف‌گرفتن و شکنجه‌ی رقبایش،

embark on campaigns of mass violence against everyday people,

مبادرت به خشونتِ جمعی علیه مردم عادی،

and build an enormous personal fortune.

و ایجاد ثروت شخصی عظیم استفاده کرد.

Other modern dictators were initially elected democratically,

دیکتاتورهای مدرن دیگری هم بودند که در ابتدا به صورت دموکراتیک انتخاب شدند،

then strategically accumulated power by embracing authoritarian forms of control.

اما با انتخاب فرم‌های مستبدانه‌ی کنترلگری به صورت استراتژیک قدرت‌اندوزی کردند.

Italy’s Benito Mussolini and Germany’s Adolf Hitler, for example,

مثلاً، بنیتو موسولینیِ ایتالیا و آدولف هیتلرِ آلمان،

gained popularity during waves of mass discontent.

در دوران نارضایتی انبوه عمومی محبوبیت یافتند.

Both channeled economic woes into racist rhetoric and embraced fascism,

هر دو مصائب اقتصادی را به سمت رتوریک نژادپرستانه سوق دادند

و پذیرای فاشیسم شدند،

a type of authoritarianism which exalts the importance of one nation, or race,

گونه‌ای از اقتدارگرایی که یک ملت، یک نژاد، را متعالی‌تر از سایرِ

above all others.

ملت‌ها و نژادها می‌داند.

Once in office, such leaders gradually dismantle checks on their power,

این رهبران، وقتی به قدرت می‌رسند، به‌تدریج هرگونه نظارتی بر قدرتشان را برمی‌چینند،

including removing judges who might rule against them,

مثلاً قضاتی را که ممکن است علیه آن‌ها حکم دهند عزل می‌کنند،

abolishing term limits,

محدودیت دوره‌ی خدمت را لغو می‌کنند،

or refusing to acknowledge unfavorable election results.

یا از پذیرش نتایج انتخابات ناخوشایندشان سر باز می‌زنند.

Since they punish dissenting voices,

چون دیکتاتورها نظرات مخالف را مجازات می‌کنند،

dictators are often surrounded with yes-men,

اغلب با افراد بله‌قربان‌گو احاطه می‌شوند،

who are promoted based on loyalty over expertise,

که نه بر اساس خبرگی بلکه بر مبنای وفاداری‌شان ارتقا می‌یابند،

ultimately wreaking incalculable economic, social, and environmental costs.

و در نهایت هزینه‌های اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیستی بی‌شماری به بار می‌آورند.

But these costs can also be hidden from view.

اما این هزینه‌ها را هم می‌توان از نظرها پنهان کرد.

Dictators build up cults of personality by minimizing negative coverage

دیکتاتورها، با به‌حداقل‌رساندن پوشش خبری منفی و تحمیل پروپاگاندای مثبتی که

and pushing positive propaganda that presents them as strong or heroic.

آن‌ها را قوی یا قهرمان نشان می‌دهد، برای پیروانشان یک شخصیت فریبنده می‌سازند.

This can make it almost impossible to accurately measure their success.

این رویکرد، اندازه‌گیری دقیق میزان موفقیت آن‌ها را تقریباً غیرممکن می‌کند.

Did Mussolini really make the trains run on time?

آیا واقعاً موسولینی کاری کرد که قطارها سر ساعت حرکت کنند؟

It’s hard to know, since he would have punished those who said otherwise.

نمی‌شود فهمید، چون او همه‌ی کسانی که جز این می‌گفتند را تنبیه می‌کرد.

While some modern dictators have brought modest growth

اگرچه برخی از دیکتاتورهای مدرن باعث رشد نسبی

to their nation’s economies and industries,

اقتصاد و صنایع کشورشان شده‌اند،

most have enriched the few and left widespread destruction in their wake.

اما بیشترشان اقلیت را ثروتمند کرده‌اند و ویرانه‌ای عظیم از خود به جای گذاشته‌اند.

Even so-called benevolent dictators, whose regimes lacked overt violence,

حتی دیکتاتورهای اصطلاحاً خیرخواه، که رژیمشان به خشونت علنی دست نزد،

stand accused of censoring journalists

به سانسورکردن روزنامه‌نگاران و محدودسازی

and limiting the rights and freedoms of citizens.

حقوق و آزادی‌های شهروندان متهم شده‌اند.

Back to ancient Rome.

برگردیم به روم باستان.

Perhaps the most important dimension

شاید مهم‌ترین جنبه‌ی

of Cincinnatus’ legendary benevolent dictatorship

دیکتاتوری خیرخواهانه‌ی مشهور سینسیناتوس

is not that he held total power,

این نیست که قدرت کامل را به دست گرفت،

but that he gave it up after only 16 days.

بلکه این است که آن را پس از ۱۶ روز رها کرد.

Once Rome was safe, he stepped down and retired to his fields.

همینکه روم امنیت یافت، او استعفا داد و سراغ مزارعش رفت.

His willingness to relinquish control to the senate was as important

تمایل او به واگذاری قدرت به سنا همانقدر برای صلاح عمومی مهم بود

to the common good as his ability to fend off invaders.

که توانایی‌اش در تاراندن متجاوزینِ مُلک.

In practice, no modern dictator has lived up to this ideal.

در عمل، هیچ دیکتاتور مدرنی این آرمان را برآورده نکرده است.

Dictators don’t willingly walk away from power,

دیکتاتورها به میل خود از قدرت دست نمی‌کشند،

they continuously crave more.

بلکه پیوسته قدرت بیشتر طلب می‌کنند.

That’s why institutions that provide checks on leaders must be safeguarded:

به همین دلیل است که باید از نهادهای ناظر بر رهبران محافظت شود:

in the hands of an aspiring dictator,

تحت رهبری یک دیکتاتور بلندپرواز،

even seemingly robust democracies

حتی دموکراسی‌های ظاهراً نیرومند نیز

can sink into repressive, authoritarian regimes.

می‌توانند به رژیم‌های اقتدارگرای سرکوبگر تبدیل شوند.