Will there ever be a mile-high skyscraper? - Stefan Al

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: sadegh zabihi

In 1956,

در سال ۱۹۵۶،

architect Frank Lloyd Wright

معمار فرانک لوید‌ رایت

proposed a mile-high skyscraper.

طرح آسمانخراشی با ارتفاع بیش از ۱/۶ کیلومتر را مطرح کرد.

It was going to be the world’s tallest building,

که قراربود بلندترین ساختمان دنیا شود،

by a lot —

با اختلاف بسیار زیاد --

five times as high as the Eiffel Tower.

پنج برابر ارتفاع برج ایفل.

But many critics laughed at the architect,

اما منتقدان بسیاری به این معمار خندیدند،

arguing that people would have to wait hours for an elevator,

و بر سر اینکه مردم باید مدت زیادی برای آسانسور صبر کنند بحث کردند،

or worse, that the tower would collapse under its own weight.

یا حتی بدتر، ممکن است برج با وزن خودش فرو بریزد.

Most engineers agreed,

اکثر مهندسان موافقت کردند،

and despite the publicity around the proposal,

و با وجود تبلیغات حول این طرح،

the titanic tower was never built.

برج تایتانیک هیچگاه ساخته نشد.

But today,

اما امروز،

bigger and bigger buildings are going up around the world.

ساختمان‌های بزرگ و بزرگتر در جای جای جهان ساخته شده‌اند.

Firms are even planning skyscrapers more than a kilometer tall,

شرکت‌ها حتی آسمان‌خراش‌هایی که بیش از یک کیلومتر ارتفاع دارند را طراحی می‌کنند،

like the Jeddah Tower in Saudi Arabia,

مانند برج جده در عربستان سعودی،

three times the size of the Eiffel Tower.

سه برابر اندازه برج ایفل.

Very soon,

خیلی زود،

Wright’s mile-high miracle may be a reality.

ارتفاع ۱/۶ کیلومتری شگفت انگيز رایت ممکن است به واقعیت بپیوندد.

So what exactly was stopping us

پس دقیقا چه چیزی جلوی ما را

from building these megastructures 70 years ago,

از ساختن این ابرسازه‌ها در ۷۰ سال پیش می‌گرفت،

and how do we build something a mile high today?

و چگونه امروز ما چیزی با ارتفاع ۱/۶ کیلومتر می‌سازیم؟

In any construction project,

در هر پروژه ساختمانی،

each story of the structure needs to be able to support the stories on top of it.

هر اشکوب از سازه باید قادر به نگهداری اشکوب بالای خود باشد.

The higher we build,

هر چه بلندتر ساخته‌ایم،

the higher the gravitational pressure from the upper stories on the lower ones.

فشار گرانش بیشتری از اشکوب‌های بالاتر به اشکوب پایین‌تر وارد می‌شود.

This principle has long dictated the shape of our buildings,

این اصل مدت‌های زیادی شکل ساختمان‌ها را به ما تحمیل کرده است،

leading ancient architects to favor pyramids with wide foundations

و باعث شده معماران برجسته باستان برای اهرام پی‌های عریضی تعبیه کنند

that support lighter upper levels.

که سطوح کوچک بالایی را تحمل کند.

But this solution doesn’t quite translate to a city skyline–

اما این راه‌حل برای خط آسمان شهری کاملاً بی معنی است -

a pyramid that tall would be roughly one-and-a-half miles wide,

هرمی با آن ارتفاع تقریباً ۲ کیلومتر پهنا خواهد داشت،

tough to squeeze into a city center.

که به سختی می‌شود در مرکز شهر آن را جای داد.

Fortunately, strong materials like concrete can avoid this impractical shape.

خوشبختانه ،با مصالحی سخت مانند بتن می‌توان از فرم‌های غیرکاربردی دوری کرد.

And modern concrete blends are reinforced with steel-fibers for strength

و ترکیب بتن مدرن با فیبرهای-فولادی استحکام آن را تقویت می‌کند

and water-reducing polymers to prevent cracking.

و پلیمرهای کاهنده آب از ترک خوردگی جلوگیری می‌کند.

The concrete in the world’s tallest tower, Dubai’s Burj Khalifa,

بتن موجود در بلندترین برج دنیا، برج خلیفه دبی،

can withstand about 8,000 tons of pressure per square meter–

می‌تواند فشاری حدود ۸٫۰۰۰ تن بر هر مترمربع را تحمل کند --

the weight of over 1,200 African elephants!

وزن بیش از ۱٫۲۰۰ فیل ​​آفریقایی!

Of course, even if a building supports itself,

البته، حتی اگر ساختمان بار خود را تحمل کند

it still needs support from the ground.

هنوز به تکیه‌گاه زمین نیاز دارد.

Without a foundation,

بدون پی،

buildings this heavy would sink, fall, or lean over.

ساختمان‌هایی با بار این‌چنینی فروریخته، ویران شده، یا خم خواهند شد.

To prevent the roughly half a million ton tower from sinking,

برای جلوگیری از فرورفتن تقریباً نیمی از برج میلیون تنی،

192 concrete and steel supports called piles were buried over 50 meters deep.

۱۹۲ نگهدارنده بتن و فولاد که شمع نامیده می‌شوند در عمق بیش از ۵۰ متری دفن شده‌اند.

The friction between the piles and the ground

اصطکاک بین شمع و زمین

keeps this sizable structure standing.

این سازه عظیم را حفظ می‌کند.

Besides defeating gravity,

گذشته از شکست‌دادن گرانش،

which pushes the building down,

که ساختمان را پایین می‌کشد،

a skyscraper also needs to overcome the blowing wind,

یک آسمان‌خراش همچنین باید برباد پرفشار غلبه کند،

which pushes from the side.

که فشار جانبی وارد می‌کند.

On average days,

به طور متوسط در ​​روز،

wind can exert up to 17 pounds of force per square meter on a high-rise building–

باد قادربه وارد کردن نیرویی بالغ بر ۷ کیلوگرم بر متر مربع در ساختمان‌های بلندمرتبه است-

as heavy as a gust of bowling balls.

به قدرت تندبادی از توپ بولینگ.

Designing structures to be aerodynamic,

طراحی آیرودینامیک سازه‌ها،

like China’s sleek Shanghai Tower,

مانند برج صیقلی شانگهای درچین،

can reduce that force by up to a quarter.

می‌تواند این نیرو را تا یک چهارم کاهش دهد.

And wind-bearing frames inside or outside the building

قاب خمشی داخل یا خارج از ساختمان

can absorb the remaining wind force,

می‌تواند باقی نیروی باد را جذب کند.

such as in Seoul’s Lotte Tower.

به مانند برج لاتی در سئول.

But even after all these measures,

اما با تمامی این اقدامات،

you could still find yourself swaying back and forth

شما هنوز هم می‌توانید حرکت نوسانی رو به عقب و جلو را حس کنید

more than a meter on top floors during a hurricane.

بیش از یک متر در طبقات فوقانی در طی طوفان.

To prevent the wind from rocking tower tops,

برای جلوگیری از تکان بواسطه باد در بالای برج،

many skyscrapers employ a counterweight weighing hundreds of tons

بسیاری از آسمان‌خراش‌ها یک وزنه صد تنی تعادل به کار گرفته‌اند

called a “tuned mass damper.”

به نام «میراگر جرمی تنظیم‌شونده.»

The Taipei 101, for instance,

برای مثال، در تایپه ۱۰۱

has suspended a giant metal orb above the 87th floor.

یک گوی فلزی عظیم بالای طبقه ۸۷ آویزان است.

When wind moves the building,

هنگامی‌که باد ساختمان را تکان می‌دهد،

this orb sways into action,

این گوی کارش را آغاز می‌کند،

absorbing the building’s kinetic energy.

و نیروی جنبشی ساختمان را جذب می‌کند.

As its movements trail the tower’s,

همانطور که حرکاتش برج را دنبال می‌کند،

hydraulic cylinders between the ball and the building

سیلندرهای هیدرولیکی بین گوی و ساختمان

convert that kinetic energy into heat,

انرژی جنبشی را به گرما تبدیل می‌کند،

and stabilize the swaying structure.

و سازهٔ درحال نوسان را پایدار می‌کند.

With all these technologies in place,

با تمام این فن‌آوری‌ها موجود،

our mega-structures can stay standing and stable.

سازه‌های عظیم ما می‌توانند ایستا و پایدار باشند.

But quickly traveling through buildings this large is a challenge in itself.

اما حرکت درون ساختمان‌هایی با این عظمت به خودی خود چالش برانگیز است.

In Wright’s age,

در دوره رایت،

the fastest elevators moved a mere 22 kilometers per hour.

سریع‌ترین آسانسورها ۲۲ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کردند.خوشبختانه،

Thankfully, today’s elevators are much faster, traveling over 70 km per hour

آسانسورها امروز بسیارسریع‌ترند و با سرعت بیش از ۷۰ کیلومتر درساعت حرکت می‌کنند

with future cabins potentially using frictionless magnetic rails

با استفاده از نیروی‌ بالقوه ریل‌های مغناطیسی بدون اصطکاک در کابین‌های آینده

for even higher speeds.

برای سرعتی به مراتب بیشتر.

And traffic management algorithms group riders by destination

و الگوریتم‌های مدیریت عبورومرور مسافران را بر اساس مقصد گروه‌بندی می‌کنند

to get passengers and empty cabins where they need to be.

تا مسافران و کابین خالی را به جایی که باید باشند برسانند.

Skyscrapers have come a long way since Wright proposed his mile-high tower.

آسمان‌خراش‌ها از زمانیکه رایت طرح برج ۱/۶ کیلومتری‌اش را مطرح کرد راه طولانی آمده‌اند.

What were once considered impossible ideas

جایی که فکر می‌کردند ایده‌ای غیرممکن است

have become architectural opportunities.

به فرصتی معمارانه تبدیل شده است.

Today it may just be a matter of time

امروز تنها مسئله باقی‌مانده زمان است

until one building goes the extra mile.

تا یک ساختمان از ۱/۶ کیلومتر بلندتر شود.