How the world’s tallest skyscraper was built - Alex Gendler

Translator: H banoo Almasi Reviewer: Masoud Motamedifar

By the end of the 20th century,

تا پایان قرن بیستم،

the race to build the world's tallest skyscraper grinded to a halt.

رقابت و مسابقه بر سر ساختن بلندترین آسمان‌ خراش دنیا رو به کاستی و نهایتا توقف نهاد.

Each new contender was only slightly taller than the one before,

هر رقیب جدید، تنها اندکی مرتفع‌تر از رقیب پیشین بود،

and architects were running out of ways to top their previous efforts.

و معماران در حال تهی‌شدن از روش‌های ارتقای تلاش‌های پیشین‌شان بودند.

But in 2004 construction began on a new building in Dubai,

در سال ۲۰۰۴، ساختن ساختمانی جدید در دبی آغاز شد،

promising a revolutionary design that would dwarf the competition.

نویدبخش طرحی انقلابی بود که سایر رقیبان را تحت الشعاع قرار می‌داد.

In 2009, the 828-meter Burj Khalifa was complete,

در سال ۲۰۰۹برج ۸۲۸ متری خلیفه کامل شد،

surpassing the previous record-holder by over 60%.

و از رکورد دار قبلی، بیش از ۶۰ درصد پیشی‌گرفت.

So what innovations allowed for such a huge leap in height?

چه نوآوری‌هایی باعث چنین جهش بزرگی در پیشرفت ارتفاع بناها شده است؟

For most of architectural history, heavy building materials

در بیشتر تاریخ معماری، مصالح ساختمانی سنگین

made it difficult for tall buildings to support their own weight.

تحمل وزن خودِ بنا را برای بناهای بلندمرتبه دشوار ساخته است.

To compensate, taller structures had wider, thicker masonry at the base,

سازه‌های بلندتر، برای خنثی کردن وزن، پایه‌های بنایی ضخیم‌تر و عریض‌تری داشتند،

making them substantially more expensive.

که آن‌ها را (به لحاظ هزینه ساخت) بسیار گران‌تر می‌کرد.

The arrival of industrial steel in the early 20th century

ظهور صنعت فولاد در آغاز قرن ۲۰م

helped buildings shed weight, and stretch to new heights.

کمک شایانی به کاهش وزن بناها و سرکشیدن بناها به ارتفاع تازه‌‌ای کرد.

But steel frames required intensive labor to produce,

اما تولید قاب‌های فولادی، نیازمند نیروی کاری زیاد،

often under poor working conditions.

غالبا هم تحت شرایط کاری بسیار سخت بود.

And when they were finished,

و وقتی کارشان تمام می‌شد،

these three dimensional grids took up huge amounts of space inside buildings.

این شبکه‌ سازه‌ای سه‌بعدی حجم بسیار زیادی از فضای داخلی ساختمان می‌گرفت.

Tall steel skyscrapers also had larger, less dense surfaces,

آسمان‌خراشهای فولادی بلندمرتبه هم سطوح وسیع‌تر و کم‌تراکمتر داشتند،

making them vulnerable to strong winds.

که آنها را در برابر بادهای شدید آسیب‌پذیر می‌کرد.

Architects designed various countermeasures

معماران چاره‌جویی‌های گوناگونی طراحی کردند

to prevent swaying and structural damage,

جهت پیشگیری از ارتعاشات بنا و آسیب‌های سازه‌ای،

but to increase height further,

اما جهت افزایش ارتفاع بنا

engineers would have to completely rethink how tall buildings were designed.

مهندسین باید کاملا در مورد ساختمان‌هایِ بلند طراحی شده‌، تجدید نظر می‌کردند.

Enter the father of modern skyscrapers: Fazlur Rahman Khan.

پدر آسمان‌خراش‌ها مدرن وارد می‌شود: فضلور رحمان خان. (فضل الرحمان خان)

This Bangladeshi-American engineer believed tall structures

این مهندس بنگلادشی - آمریکایی بر این باور بود که سازه‌های بلند

should bear their weight where they were widest and most stable— on the outside.

باید وزن بنا را در جایی خارج بنا که عریض‌ترین و مقاوم‌ترین جا است تحمل کنند

He proposed swapping an internal grid of steel beams

او پیشنهاد کرد یک شبکه داخلی از تیرهای فولادی

for a steel and concrete exoskeleton

را با یک اسکلت سازه‌‌ای خارجی فولادی و بتنی جایگزین کند

that would make buildings more resilient to wind

که باعث انغطاف‌پذیری بنا در برابر باد می‌شد

while using far less heavy materials.

در حالی ‌که ازمصالح سنگین بسیار کمتری استفاده شده‌است.

Khan developed this idea into what he called tubular designs.

خان این ایده را به آنچه که او طرح‌ سیستم لوله‌ای می‌نامید بسط داد.

These buildings had exterior steel frames that were braced with concrete

این ساختمانها قابهای فولادی خارجی داشتند که با بتن محکم شده بود

and connected to horizontal floor beams.

و به تیرهای افقی کف متصل بودند.

Tubular frames proved superior at absorbing and transferring

قاب‌های سیستم لوله‌ای در جذب و انتقال

the force of wind to a building's foundation.

نیروی باد به پایه ساختمان برتری داشتند.

And since the exterior walls could bear the bulk of the load,

و از آنجا که دیوارهای خارجی می‌توانستند بخش عمده بار بنا را تحمل کنند،

internal supporting columns could be removed to maximize space.

می‌شد ستون‌های نگهدارنده داخلی را برای به حداکثر رساندن فضا حذف کرد.

Following the 1960s, tubular design became the industry standard.

پس ازدهه ۱۹۶۰، طراحی سیستم لوله‌ای به استانداردی برای صنعت (ساختمان) بدل شد.

This new philosophy allowed for the construction

این فلسفه جدید مجوزی جهت ساخت و ساز

of taller, sturdier skyscrapers,

آسمان‌خراش‌های مرتفع‌تر و مستحکم‌تر،

including many of the record holders for world’s tallest building.

از جمله بسیاری از بلندترین ساختمان‌های رکورددار دنیا را داد.

But planning the Burj Khalifa would take one more innovation.

اما طرح‌ریزی برج خلیفه یک نوآوری دیگر به همراه داشت.

In 2004, the late Fazlur Khan’s longtime employers,

در سال ۲۰۰۴، کارفرمایان بسیار قدیمی فضلور خان،

Skidmore, Owings & Merrill, completed the Tower Palace III in South Korea.

اسکیدمور، اوینگز و مریل، برج قصر۳ را در کره جنوبی کامل کردند.

This building took Khan's exoskeleton design one step further,

این بنا طرح اسکلت خارجی فضلور خان را یک گام پیش‌تر برد،

with a central column supported by three protruding wings.

با یک ستون مرکزی که توسط سه بال برجسته بیرونی پشتیبانی می‌شد.

Each wing’s weight carries the other two,

وزن هر بال، دو بال دیگر را تحمل می‌کند،

while the heavy concrete core acts as a support beam,

درحالی که هسته وزین داخلی به عنوان تیر پشتیبان عمل می‌کند،

that also houses the building’s elevators and mechanical infrastructure.

که شامل بالابرهای بنا و تاسیسات مکانیکی هم هست.

This design, called the buttressed core,

این طرح که «هسته مرکزی تقویت شده» نامیده می‌شود،

allowed the entire structure to work as a single load-bearing unit,

به کل سازه امکان می‌دهد که به صورت یک واحد تک باربر کارکند و

supporting the building’s 73 stories.

پشتیبان (و حامل بار) ۷۳ طبقه ساختمان باشد.

SOM was confident the buttressed core could support a much taller building,

شرکت SOM مطمئن بود که سیستم هسته مرکزی قادر به پشتیبانی از ساختمان بلندتری است.

and they were determined to see how high they could go with their next project.

و مصمم بودند ببینند که تا چه حد می‌توانند پروژه بعدی خود بلندتر کنند.

As only the second building to use this design,

به عنوان دومین بنایی که این سیستم را به کار برد،

the Burj Khalifa spans an unprecedented 163 floors.

برج خلیفه توانست ۱۶۳ طبقه بی‌سابقه را پوشش دهد.

To battle the monumental vertical and lateral forces,

جهت مقابله با نیروهای عظیم قائم و جانبی،

the design strategically places the strongest, load-bearing areas

به لحاظ استراتژیکی این طرح قوی‌ترین و باربرترین مناطق بنا را درنظر می‌گیرد

where the wind is also most powerful.

که در آن باد هم شدیدتر است.

Additionally, the Y-shaped layout was specifically calibrated

به‌علاوه، چیدمان Y شکل حجم بنا به طور خاصی درآورده بودند که

to minimize local wind forces.

نیروهای باد محلی را به حداقل برساند.

Every several floors, one of the wings recedes slightly,

هر چند طبقه، یکی از بال‌هایش کمی عقب می‌رفت،

forming a series of setbacks in a clockwise pattern.

تا یک سری عقب‌نشینی‌هایی با الگوی ساعتگرد ایجاد کند.

This spiral shape disperses air currents,

این شکل مارپیچی بنا، جریان‌های هوایی را از بین می‌برد،

transforming 240 kilometer per hour winds into harmless gusts.

و بادهای۲۴۰ کیلومتربرساعت را به وزش بادی بی‌خطر تبدیل می‌کند.

Considering its height and unique design,

با در نظر گرفتن ارتفاع بنا و طراحی منحصر به فرد آن،

the Burj Khalifa was completed in a staggeringly short five year period.

ساختن برج خلیفه در یک دوره کوتاه ۵ ساله به پایان رسید.

However, this pace came at a great human cost.

به هر صورت، این سرعت با هزینه نیروی انسانی زیادی همراه بود.

The workforce consisted mostly of South Asian migrants,

نیروی کار بیشتر از مهاجران آسیای جنوبی بودند،

who regularly endured shifts over 12 hours long

که مرتبا شیفت‌های بیش از ۱۲ ساعت را

for a daily wage of roughly $10.

با دست‌مزد روزانه حدود ۱۰ دلار متحمل می‌شدند.

Those who tried to quit or return home had their paychecks and passports withheld

افرادی که سعی در ترک یا بازگشت به خانه داشتند، فیش حقوقی و گذرنامه‌شان

by the project’s construction company.

توسط شرکت ساختمانی نگه داشته می‌شد.

These abusive conditions led to multiple protests,

این شرایط بد و توهین‌آمیز منجر به چندین تظاهرات

in addition to at least one suicide, and one fatal accident reported on site.

و همچنین حداقل یک خودکشی و یک تصادف مرگبار در سایت پروژه شد.

In the years following the tower’s completion,

در سال‌های بعد از اتمام این برج،

the United Arab Emirates fell under harsh scrutiny

امارات‌متحده‌عربی به دلیل عدم اجرایِ

for failing to enforce worker protection laws.

قوانین حمایت از کارگران، تحت نظارت شدید امنیتی قرار گرفت.

Hopefully, future projects will prioritize the individuals

امید است که پروژه‌های آتی، افراد پشت صحنه

behind these engineering marvels over the buildings themselves.

این شاهکارهای مهندسی را نسبت به خودِ ساختمان‌ها در اولویت‌ قرار دهند.