One of the most epic engineering feats in history - Alex Gendler

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: Leila Ataei

In the mid-19th century,

در اواسط قرن ۱۹،

suspension bridges were collapsing all across Europe.

پل‌های معلق در سراسر اروپا در حال فروپاشی بودند.

Their industrial cables frayed during turbulent weather

کابل‌های صنعتی آن‌ها در هوای متلاطم فرسوده شده

and snapped under the weight of their decks.

و زیر وزن عرشه‌های آنها از هم گسیخته می‌گردید.

So when a German-American engineer named John Roebling

بنابراین وقتی مهندسی آلمانی-آمریکایی به نام جان روبلینگ

proposed building the largest and most expensive suspension bridge

پیشنهاد بزرگترین و گرانترین سازه پل معلق

ever conceived over New York’s East River,

را بر روی رودخانه شرقی نیویورک داد که می‌توان متصور شد،

city officials were understandably skeptical.

برای مقامات شهری کاملا" غیرقابل پذیرش بود.

But Manhattan was increasingly overcrowded,

اما منهتن به طور فزاینده‌‌ای پر ازدحام بود ،

and commuters from Brooklyn clogged the river.

و مسافران روزانه از بروکلین رودخانه را مسدود می‌کردند.

In February of 1867, the government approved Roebling’s proposal.

در فوریه ۱۸۶۷، دولت پیشنهاد روبلینگ را تصویب کرد.

To avoid the failures of European bridges,

برای جلوگیری از خرابی‌های نظیر پل‌های اروپایی،

Roebling designed a hybrid bridge model.

روبلینگ یک مدل پل ترکیبی از

From suspension bridges,

پل‌های معلق را طراحی کرد،

he incorporated large cables supported by central pillars and anchored at each bank.

او کابل‌های بزرگی را در ستون‌های مرکزی پشتیبان گنجاند و در هر یک ثابت کرد.

This design was ideal for supporting long decks,

این طرح برای تحمل طبقات طولانی ایده‌آل بود،

which hung from smaller vertical cables.

که از کابل‌های عمودی کوچکتر آویزان هستند.

But Roebling’s model also drew from cable-stayed bridges.

اما مدل روبلینگ همچنان از پل‌های کابلی ایستا الگو برداری شده‌است.

These shorter structures held up their decks with diagonal cables

این سازه‌های کوچکتر طبقات خود را با کابل‌های مورب نگه می‌دارند

that ran directly to support towers.

که مستقیماً برای پشتیبانی به برج‌ها می‌رود.

By adding these additional cables, Roebling improved the bridge’s stability,

با اضافه کردن این کابل‌های اضافی، روبلینگ ثبات پل را در ضمن

while also reducing the weight on its anchor cables.

کاهش وزن کابل‌های‌ روی لنگر آن بهبود بخشید.

Similar designs had been used for some other bridges

طرح‌های مشابه آن در برخی پل‌های دیگر استفاده شده‌ بود

but the scope of Roebling’s plan here dwarfed them all.

اما وسعت طرح روبلینگ در اینجا با بقیه قابل قیاس نبود.

His new bridge’s deck spanned over 480 meters—

دهانه طبقه پل جدید او بیش از ۴۸۰ متر بود--

1.5 times longer than any previously built suspension bridge.

۱/۵ برابر بیشتر از پل معلق ساخته شده قبلی.

Since standard hemp rope would tear under the deck’s 14,680 tons,

از آنجا که طناب کنفی استاندارد زیر سنگینی ۱۴،۶۸۰ تن طبقه پاره می‌شد ،

his proposal called for over 5,600 kilometers of metal wire

در پیشنهادش او خواستار بیش از ۵،۶۰۰ کیلومتر سیم فلزی

to create the bridge’s cables.

در ساخت کابل‌های پل شد.

To support all this weight,

برای پشتیبانی از این وزن،

the towers would need to stand over 90 meters above sea level—

برج‌ها باید بیش از ۹۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار می‌گرفتند--

making them the tallest structures in the Western Hemisphere.

که آن‌ها را به بلندترین سازه‌ در نیمکره غربی تبدیل می‌کند.

Roebling was confident his design would work,

روبلینگ مطمئن بود که طراحی او کار می‌کند،

but while surveying the site in 1869,

اما هنگام بررسی سایت در سال ۱۸۶۹،

an incoming boat crushed his foot against the dock.

یک قایق ورودی پای او را در تصادف با عرشه خرد کرد.

Within a month, tetanus had claimed his life.

طی یک ماه، کزاز جان او را گرفت.

Fortunately, John Roebling's son, Washington, was also a trained engineer

خوشبختانه ، پسر جان روبلینگ، واشنگتن، همچنین مهندسی آموزش دیده بود

and took over his father’s role.

و وظیفه پدرش را بر عهده گرفت.

The following year, construction on the tower foundations finally began.

سال بعد، سرانجام ساخت و ساز در پایه‌های برج آغاز شد.

This first step in construction was also the most challenging.

این اولین قدم در ساخت‌وساز همچنین چالش برانگیزترین بخش بود.

Building on the rocky river bed involved the use of a largely untested technology:

ساختمان در بستر رودخانه صخره‌ای درگیر استفاده از فناوری بودکه تاحد زیادی آزمایش

pneumatic caissons.

نشده بود: کیسون‌های پنوماتیک.

Workers lowered these airtight wooden boxes into the river,

کارگران این صندوق‌های چوبی بی‌منفذ را داخل رودخانه بردند،

where a system of pipes pumped pressurized air in and water out.

جاییکه سیستمی از لوله‌ها هوای تحت فشار را به داخل و بیرون آب پمپاژ می‌کند.

Once established, air locks allowed workers to enter the chamber

پس از استقرار، هوابند به کارگران اجازه داد تا وارد اتاق شوند

and excavate the river bottom.

و کف رودخانه را حفاری کنند.

They placed layers of stone on top of the caisson as they dug.

آنها لایه‌های سنگی را روی کیسون درحین حفاری قرار می‌دادند.

When it finally hit the bedrock, they filled it with concrete,

وقتی سرانجام به بستر رسیدند، آنها آن را با بتن پر کردند،

becoming the tower’s permanent foundation.

که به فونداسیون دائمی برج تبدیل شد.

Working conditions in these caissons were dismal and dangerous.

شرایط کار در این کیسون‌ها مخوف و خطرناک بود.

Lit only by candles and gas lamps, the chambers caught fire several times,

اتاق‌ها فقط چند باری با شمع و لامپ‌های گازی آتش گرفتند،

forcing them to be evacuated and flooded.

که مجبور به تخلیه و جاری شدن سیل شد.

Even more dangerous was a mysterious ailment called "the bends."

حتی خطرناک‌تر از آن بیماری مرموزی به نام 'مرض غواصان' بود.

Today, we understand this as decompression sickness,

امروز، آن را تحت عنوان بیماری رفع فشار می‌شناسیم ،

but at the time, it appeared to be an unexplainable pain or dizziness

اما در آن زمان، درد یا سرگیجه غیر قابل توصیفی به نظر می‌رسید

that killed several workmen.

که چندین کارگر را کشته است.

In 1872, it nearly claimed the life of the chief engineer.

در سال ۱۸۷۲، تقریباً جان خود مهندس ارشد را گرفت.

Washington survived, but was left paralyzed and bedridden.

واشنگتن زنده ماند، اما فلج و در بستر مانده بود.

Yet once again, the Roeblings proved indomitable.

با این حال ، یک بار دیگر، روبلینگ سرسختیش را ثابت کرد.

Washington’s wife Emily not only carried communications

همسر واشنگتن، امیلی نه تنها ارتباطات را

between her husband and the engineers,

بین شوهر و مهندسین برقرار می‌کرد،

but soon took over day-to-day project management.

بلکه به زودی مدیریت پروژه روزانه را به عهده گرفت.

Unfortunately, the bridge’s troubles were far from over.

متأسفانه مشکلات پل به سر حدش رسیده بود.

By 1877, construction was over budget and behind schedule.

تا سال ۱۸۷۷، ساخت و ساز بیش از بودجه بود و طیق برنامه نبود.

Worse still, it turned out the bridge’s cable contractor

بدتر از آن ، معلوم شد که پیمانکار کابل پل

had been selling them faulty wires.

به آن‌ها سیم‌های معیوب فروخته بود.

This would have been a fatal flaw if not for the abundant failsafes

این نقصی کشنده بود گرچه برای ناکامی‌های فراوان

in John Roebling’s design.

در طراحی جان روبلینگ نبود.

After reinforcing the cables with additional wires,

بعد از تقویت کابل‌ها با سیم‌های اضافی،

they suspended the deck piece by piece.

آنها طبقه را یک به یک به حالت معلق درآوردند.

It took 14 years, the modern equivalent of over 400 million dollars,

۱۴ سال طول کشید، معادل بیش از ۴۰۰ میلیون دلار امروزی،

and the life’s work of three different Roeblings,

و کار و زندگی سه روبلینگ مختلف،

but when the Brooklyn Bridge finally opened on May 24, 1883,

اما وقتی پل بروکلین سرانجام در ۲۴ مه ۱۸۸۳ افتتاح شد

its splendor was undeniable.

شکوه آن غیرقابل انکار بود.

Today, the Brooklyn Bridge still stands atop its antique caissons,

امروز، پل بروکلین هنوز در بالای کیسون‌های عتیقه خود ایستاده است،

supporting the gothic towers and intersecting cables

تکیه‌گاهی از برج‌های گوتیک و کابل‌های متقاطع

that frame a gateway to New York City.

این قاب دروازه‌ای به شهر نیویورک است.