How does your body know you're full? - Hilary Coller

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

گرسنگی در شکم شما چنگ می‌زند.

در روده شما تقلا کرده، و شروع به پیچ وتاب خوردن می‌کند، تا تغذیه شود.

گرسنه بودن یک حس فیزیکی قدرتمند تولید می‌کند، که اغلب ناخوشایند است

که تقریباً غیرممکن است که نادیده گرفته‌ شود.

بعد از اینکه با ولع تمام پنکیک‌های صبحتان را خوردید،

شما شروع به تجربه نیرویی متضاد می‌کنید، سیری،

اما بدن شما چگونه می‌داند که سیر شدید؟

احساس سیری با حرکت خوراک از دهان تا

پایین مری آغاز می‌گردد.

وقتی به شکم شما برخورد کرد، به تدریج فضا را پر می‌کند.

این امر باعث ایجاد کشش دیواره‌ عضلانی محیط اطراف می‌شود،

که مانند بالون به آرامی در حال منبسط شدن است.

تعداد زیادی عصب درهم تنیده اطراف دیواره معده پیچیده شده

تا کشش را حس کنند.

آنها با عصب واگ تا مغز و هیپوتالاموس ارتباط برقرار کرده‌اند،

قسمت‌های اصلی مغز که میزان مصرف غذا را کنترل می‌کنند.

اما این تنها ورودی است که مغز شما برای احساس سیری استفاده می‌کند.

پس، اگر معده خود را با آب پر کنید،

شما مدت طولانی احساس سیری نخواهید کرد.

مغز شما نیز پیام‌رسان‌های شیمیایی را در نظر می‌گیرد

به شکل هورمون‌هایی که توسط سلول‌های غدد درون ریز

در کل دستگاه گوارش تولید شده است.

این‌ها به حضور خاص مواد مغذی موجود در روده و جریان خون پاسخ می‌دهند،

که به تدریج افزایش می‌یابد در حالیکه غذای خود را هضم می‌کنید.

با بیرون رفتن هورمون‌ها، آن‌ها با خون جا‌به جا می‌شوند

و سرانجام به هیپوتالاموس در مغز می‌رسند

بیش از ۲۰ هورمون دستگاه گوارش درگیر تعدیل اشتهای ما هستند.

یک نمونه کول‌سیستوکاینین است ،

که در پاسخ به خوراک توسط سلول‌های روده کوچک فوقانی تولید می‌شود.

وقتی به هیپوتالاموس رسید،

باعث کاهش احساسی می‌شود که به پاس زمانیست که خوراک می‌خورید.

وقتی این اتفاق بیفتد، حس سیری شروع به فروکش کردن کرده

و شما خوردن را متوقف می‌کنید.

کول‌سیستوکاینین نیز با حرکت خوراک

از معده به روده کند می‌شود.

این باعث کشیدگی شکم شما در طی دوره زمانی بیشتری می‌شود،

اجازه می‌دهد بدن شما حس سیری را ثبت کند.

به نظر این دلیلی است که وقتی شما به آرامی می‌خورید، در واقع احساس سیری می‌کنید

در مقایسه با زمانی که غذای خود را با سرعت برق میل می‌کنید.

وقتی سریع می‌خورید، بدن شما زمانی برای شناسایی وضعیت موجودش را ندارد.

مواد مغذی و هورمون‌های دستگاه گوارش در خون وجود دارند،

آنها لوزالمعده را برای آزاد کردن انسولین تحریک می‌کنند.

انسولین سلول‌های چربی بدن را برای ساختن هورمون دیگری به نام لپتین تحریک می‌کند.

لپتین با گیرنده‌های عصبی در هیپوتالاموس واکنش نشان می‌دهد.

هیپوتالاموس دارای دو مجموعه عصبی است که برای احساس گرسنگی مهم است.

یک مجموعه با ساختن و انتشار پروتئین‌های خاص حس گرسنگی را ایجاد می‌کند.

مجموعه دیگر که مجموعه‌ای از ترکیبات خاص خود را دارد که مانع گرسنگی می‌شود.

لپتین موجود در نورون‌های هیپوتالاموس آب خوراک‌‌ را جذب کرده

و سلول‌های عصبی را برای فرونشاندن آن‌ تحریک می‌کند.

در این مرحله بدن شما به اوج سیری رسیده‌ است.

از طریق مبادله ثابت اطلاعات بین هورمون‌ها،

عصب ‌واگ،

ساقه مغز،

و بخش‌های مختلف هیپوتالاموس،

مغز شما سیگنالی مبنی بر این‌که به اندازه کافی خورده‌اید، دریافت می‌کند.

محققان کشف کرده‌اند

که بعضی از خوراک‌ها به نسبت سایرین سیری پایدارتری تولید می‌کنند.

به عنوان مثال، سیب زمینی‌های آب پز

به عنوان خوراکی با بیشترین میزان سیری رتبه بندی می‌شوند،

در حالی که بخصوص از کروسان ناراضی هستند.

به طور کلی، خوراکی‌هایی که پروتئین، فیبر، و آب بیشتری دارند،

تمایل به گرسنگی را به بیشتر به تعویق می‌اندازند.

اما احساس سیری برای همیشه دوام نخواهد داشت.

بعد از چند ساعت، روده و مغز شما دوباره مکالمه خود را شروع می‌کنند.

معده خالی شما هورمون های دیگر، مانند گرلین تولید می‌کند،

که باعث افزایش فعالیت سلول‌های عصبی مسبب گرسنگی

در هیپوتالاموس می‌شود.

سرانجام، هیولای تازه گرسنگی دوباره زنده می‌شود.

خوشبختانه ، پادزهر مورد اطمینانی برای آن وجود دارد.