How does your body know you're full? - Hilary Coller

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

Hunger claws at your grumbling belly.

گرسنگی در شکم شما چنگ می‌زند.

It tugs at your intestines, which begin to writhe, aching to be fed.

در روده شما تقلا کرده، و شروع به پیچ وتاب خوردن می‌کند، تا تغذیه شود.

Being hungry generates a powerful, often unpleasant physical sensation

گرسنه بودن یک حس فیزیکی قدرتمند تولید می‌کند، که اغلب ناخوشایند است

that's almost impossible to ignore.

که تقریباً غیرممکن است که نادیده گرفته‌ شود.

After you've reacted by gorging on your morning pancakes,

بعد از اینکه با ولع تمام پنکیک‌های صبحتان را خوردید،

you start to experience an opposing force, fullness,

شما شروع به تجربه نیرویی متضاد می‌کنید، سیری،

but how does your body actually know when you're full?

اما بدن شما چگونه می‌داند که سیر شدید؟

The sensation of fullness is set in motion as food moves from your mouth

احساس سیری با حرکت خوراک از دهان تا

down your esophagus.

پایین مری آغاز می‌گردد.

Once it hits your stomach, it gradually fills the space.

وقتی به شکم شما برخورد کرد، به تدریج فضا را پر می‌کند.

That causes the surrounding muscular wall to stretch,

این امر باعث ایجاد کشش دیواره‌ عضلانی محیط اطراف می‌شود،

expanding slowly like a balloon.

که مانند بالون به آرامی در حال منبسط شدن است.

A multitude of nerves wrapped intricately around the stomach wall

تعداد زیادی عصب درهم تنیده اطراف دیواره معده پیچیده شده

sense the stretching.

تا کشش را حس کنند.

They communicate with the vagus nerve up to the brainstem and hypothalamus,

آنها با عصب واگ تا مغز و هیپوتالاموس ارتباط برقرار کرده‌اند،

the main parts of the brain that control food intake.

قسمت‌های اصلی مغز که میزان مصرف غذا را کنترل می‌کنند.

But that's just one input your brain uses to sense fullness.

اما این تنها ورودی است که مغز شما برای احساس سیری استفاده می‌کند.

After all, if you fill your stomach with water,

پس، اگر معده خود را با آب پر کنید،

you won't feel full for long.

شما مدت طولانی احساس سیری نخواهید کرد.

Your brain also takes into account chemical messengers

مغز شما نیز پیام‌رسان‌های شیمیایی را در نظر می‌گیرد

in the form of hormones produced by endocrine cells

به شکل هورمون‌هایی که توسط سلول‌های غدد درون ریز

throughout your digestive system.

در کل دستگاه گوارش تولید شده است.

These respond to the presence of specific nutrients in your gut and bloodstream,

این‌ها به حضور خاص مواد مغذی موجود در روده و جریان خون پاسخ می‌دهند،

which gradually increase as you digest your food.

که به تدریج افزایش می‌یابد در حالیکه غذای خود را هضم می‌کنید.

As the hormones seep out, they're swept up by the blood

با بیرون رفتن هورمون‌ها، آن‌ها با خون جا‌به جا می‌شوند

and eventually reach the hypothalamus in the brain.

و سرانجام به هیپوتالاموس در مغز می‌رسند

Over 20 gastrointestinal hormones are involved in moderating our appetites.

بیش از ۲۰ هورمون دستگاه گوارش درگیر تعدیل اشتهای ما هستند.

One example is cholecystokinin,

یک نمونه کول‌سیستوکاینین است ،

which is produced in response to food by cells in the upper small bowel.

که در پاسخ به خوراک توسط سلول‌های روده کوچک فوقانی تولید می‌شود.

When it reached the hypothalamus,

وقتی به هیپوتالاموس رسید،

it causes a reduction in the feeling of reward you get when you eat food.

باعث کاهش احساسی می‌شود که به پاس زمانیست که خوراک می‌خورید.

When that occurs, the sense of being satiated starts to sink in

وقتی این اتفاق بیفتد، حس سیری شروع به فروکش کردن کرده

and you stop eating.

و شما خوردن را متوقف می‌کنید.

Cholecystokinin also slows down the movement of food

کول‌سیستوکاینین نیز با حرکت خوراک

from the stomach into the intestines.

از معده به روده کند می‌شود.

That makes your stomach stretch more over a period of time,

این باعث کشیدگی شکم شما در طی دوره زمانی بیشتری می‌شود،

allowing your body to register that you're filling up.

اجازه می‌دهد بدن شما حس سیری را ثبت کند.

This seems to be why when you eat slowly, you actually feel fuller

به نظر این دلیلی است که وقتی شما به آرامی می‌خورید، در واقع احساس سیری می‌کنید

compared to when you consume your food at lightning speed.

در مقایسه با زمانی که غذای خود را با سرعت برق میل می‌کنید.

When you eat quickly, your body doesn't have time to recognize the state it's in.

وقتی سریع می‌خورید، بدن شما زمانی برای شناسایی وضعیت موجودش را ندارد.

Once nutrients and gastrointestinal hormones are present in the blood,

مواد مغذی و هورمون‌های دستگاه گوارش در خون وجود دارند،

they trigger the pancreas to release insulin.

آنها لوزالمعده را برای آزاد کردن انسولین تحریک می‌کنند.

Insulin stimulates the body's fat cells to make another hormone called leptin.

انسولین سلول‌های چربی بدن را برای ساختن هورمون دیگری به نام لپتین تحریک می‌کند.

Leptin reacts with receptors on neuron populations in the hypothalamus.

لپتین با گیرنده‌های عصبی در هیپوتالاموس واکنش نشان می‌دهد.

The hypothalamus has two sets of neurons important for our feeling of hunger.

هیپوتالاموس دارای دو مجموعه عصبی است که برای احساس گرسنگی مهم است.

One set produces the sensation of hunger by making and releasing certain proteins.

یک مجموعه با ساختن و انتشار پروتئین‌های خاص حس گرسنگی را ایجاد می‌کند.

The other set inhibits hunger through its own set of compounds.

مجموعه دیگر که مجموعه‌ای از ترکیبات خاص خود را دارد که مانع گرسنگی می‌شود.

Leptin inhibits the hypothalamus neurons that drive food intake

لپتین موجود در نورون‌های هیپوتالاموس آب خوراک‌‌ را جذب کرده

and stimulates the neurons that suppress it.

و سلول‌های عصبی را برای فرونشاندن آن‌ تحریک می‌کند.

By this point, your body has reached peak fullness.

در این مرحله بدن شما به اوج سیری رسیده‌ است.

Through the constant exchange of information between hormones,

از طریق مبادله ثابت اطلاعات بین هورمون‌ها،

the vagus nerve,

عصب ‌واگ،

the brainstem,

ساقه مغز،

and the different portions of hypothalamus,

و بخش‌های مختلف هیپوتالاموس،

your brain gets the signal that you've eaten enough.

مغز شما سیگنالی مبنی بر این‌که به اندازه کافی خورده‌اید، دریافت می‌کند.

Researchers have discovered

محققان کشف کرده‌اند

that some foods produce more long-lasting fullness than others.

که بعضی از خوراک‌ها به نسبت سایرین سیری پایدارتری تولید می‌کنند.

For instance, boiled potatoes are ranked

به عنوان مثال، سیب زمینی‌های آب پز

as some of the most hunger-satisfying foods,

به عنوان خوراکی با بیشترین میزان سیری رتبه بندی می‌شوند،

while croissants are particularly unsatisfying.

در حالی که بخصوص از کروسان ناراضی هستند.

In general, foods with more protein, fiber, and water

به طور کلی، خوراکی‌هایی که پروتئین، فیبر، و آب بیشتری دارند،

tend to keep hunger at bay for longer.

تمایل به گرسنگی را به بیشتر به تعویق می‌اندازند.

But feeling full won't last forever.

اما احساس سیری برای همیشه دوام نخواهد داشت.

After a few hours, your gut and brain begin their conversation again.

بعد از چند ساعت، روده و مغز شما دوباره مکالمه خود را شروع می‌کنند.

Your empty stomach produces other hormones, such as ghrelin,

معده خالی شما هورمون های دیگر، مانند گرلین تولید می‌کند،

that increase the activity of the hunger-causing nerve cells

که باعث افزایش فعالیت سلول‌های عصبی مسبب گرسنگی

in the hypothalamus.

در هیپوتالاموس می‌شود.

Eventually, the growling beast of hunger is reawakened.

سرانجام، هیولای تازه گرسنگی دوباره زنده می‌شود.

Luckily, there's a dependable antidote for that.

خوشبختانه ، پادزهر مورد اطمینانی برای آن وجود دارد.