Who owns the "wilderness"? - Elyse Cox

Translator: shirin etebar Reviewer: Sadegh Zabihi

In 1903, the President of the United States

در سال ۱۹۰۳، رئیس جمهور ایالات متحده

took a three-day camping trip in California’s Yosemite Valley.

یک سفر اردوی سه روزه در دره یوسمیتیِ کالیفرنیا انجام داد.

President Theodore Roosevelt slept in a grove of towering Sequoia trees,

رئیس جمهور تئودور روزولت در بیشه‌ای از درختان بلند سکویا خوابید،

camped in a snowstorm, and spent hours talking around the campfire

در طوفان برف اردو زد و ساعت‌ها را در اطراف آتش صحبت کرد

with his host and guide, conservationist John Muir.

با میزبان و راهنمای خود، جان مویر، طرفدارحفظ منابع طبیعی.

Roosevelt famously loved the outdoors,

مشهور است که روزولت عاشق فضای باز بود،

but Muir had invited him there for more than just camping:

اما مویر او را با قصدی بیش از اردو زدن به آنجا دعوت کرده بود:

Yosemite was in danger.

یوسمیتی در خطر بود.

Though Yosemite became protected land in 1864,

اگرچه یوسمیتی در سال ۱۸۶۴ به اراضی حفاظت‌شده تبدیل شد،

the valley was still at risk for overdevelopment in 1903.

دره در سال ۱۹۰۳ هنوز هم در معرض خطر ناشی از توسعه بیش از حد بود.

It was at the heart of a decades-old struggle to set aside land

این مکان در مرکز مبارزه‌ای ده‌ها ساله به منظور اختصاص دادن زمین

for both preservation and public use—

برای حفاظت و هم برای استفاده عمومی بود -

two goals that were much easier said than done.

دو هدفی که گفتن آنها بسیار راحت‌تر از عمل کردن به آنها بود.

The battle over Yosemite began with the 1849 gold rush,

ستیز بر سر یوسمیتی با تب طلای ۱۸۴۹ در آمریکا شروع شد،

when miners surged west, seeking gold in the Sierra Nevada foothills.

وقتی که معدن‌چیان به دنبال طلا در دامنه‌های سیرا نوادا به غرب طغیان کردند.

In 1851, a state-sanctioned militia,

درسال ۱۸۵۱، یک شبه نظامی‌ مورد تحریم دولت،

drove the Ahwahneechee tribe from Yosemite Valley.

قبیله اهوانیچی را از دره یوسمیتی بیرون راند.

Those who managed to return witnessed white settlers claiming the land,

کسانی که موفق به بازگشت شدند، شاهد استقرار مهاجران سفیدپوست در آن زمین،

felling giant sequoias, and building hotels and saloons.

قطع درختان سکوویای بزرگ و ساخت هتل و رستوران بودند.

In response, a small group of concerned Californians

در پاسخ، گروه كمی از مردم نگران كالیفرنیا،

lobbied senator John Conness to protect the valley from private interests.

برای محافظت از دره در برابر منافع خصوصی، به سناتور جان كونس لابی كردند.

In 1864, Congress passed Conness’ bill,

در سال ۱۸۶۴، کنگره با تصویب لایحه کانِس،

granting the Yosemite Valley to the State of California,

دره یوسمیتی را به ایالت کالیفرنیا اعطا کرد،

marking the first time the U.S. government brought land under public protection.

به عنوان اولین باری که دولت ایالات متحده زمین را تحت حفاظت عمومی قرار می‌دهد.

But the management of that land remained an open question,

اما مدیریت آن سرزمین همچنان یک مسئله بی‌پاسخ باقی مانده است،

one that would only become more complicated

مسئله‌ای که فقط با قرار گرفتن اراضی بیشتری

as more lands came under similar protection.

تحت حفاظت مشابه، پیچیده‌تر خواهد شد.

Seven years later, geologist Ferdinand Hayden

هفت سال بعد، فردیناند هایدن، زمین‌شناس،

led an expedition to the Yellowstone Plateau,

هیئتی اعزامی را به فلات یلوستون هدایت كرد،

which many Native American tribes used for ceremonies, hunting, and trade.

كه بسیاری از قبایل بومی آمریكا از آن برای مراسم، شكار و تجارت استفاده می‌كردند.

The expedition’s scientists and artists brought back news

دانشمندان و هنرمندان این گروه اخبار مربوط به

of spectacular geysers and hot springs,

آبفشان‌های دیدنی و چشمه‌های آب گرم را بازگرداندند،

inspiring widespread support to bring Yellowstone under government protection—

و حمایت گسترده‌ای را برای تحت حمایت دولت قرار دادن یلوستون -

and restrict native people’s access to the land.

و محدود کردن دسترسی افراد بومی به این سرزمین به وجود آوردند.

However, unlike Yosemite, Yellowstone couldn’t be granted to a state—

با این حال، بر خلاف یوسمیتی، یلوستون نمی‌توانست به یک ایالت اعطا شود -

it was part of three U.S. territories that hadn’t become states yet.

این بخشی از سه قلمرو ایالات متحده بود که هنوز به ایالات تبدیل نشده بودند.

Instead, Congress brought Yellowstone under federal stewardship in 1872,

در عوض، کنگره در سال ۱۸۷۲ یلوستون را تحت سلطه فدرال قرار داد

creating the world’s first true National Park.

و اولین پارک ملی واقعی جهان را ایجاد کرد.

During his presidency, Teddy Roosevelt was instrumental

در زمان ریاست جمهوری خود، تدی روزولت

in expanding the lands under public protection.

در گسترش اراضی تحت حمایت عمومی نقش اساسی داشت.

By 1916, there were fifteen national parks.

تا سال ۱۹۱۶، پانزده پارک ملی وجود داشت.

But the problem of management remained unsolved,

اما مشکل مدیریت همچنان حل نشده باقی مانده بود،

and maintenance of the park was handled haphazardly

و نگهداری پارک به طور ناخواسته‌ای

over multiple government departments.

از طریق چندین اداره دولتی اداره شد.

Straightforward tasks like building roads and hiring personnel

وظایف مستقیم مانند جاده سازی و استخدام پرسنل

required inefficient bureaucratic maneuvering.

به مانور اداری ناکارآمد نیاز داشت.

None of the departments had set rules for conduct in the park,

هیچ یک از بخش‌ها قوانینی برای رفتار در پارک تعیین نکرده بودند،

so hunters killed park wildlife, cattle overgrazed fields,

بنابراین شکارچیان حیات‌ وحش پارک، مزارع چرای بیش از حد چارپایان را از بین بردند،

and visitors vandalized landmarks.

و بازدیدکنندگان آثار دیدنی را خراب کردند.

The solution came from Canada,

راه‌حل از کانادا آمد،

which had a highly effective centralized park service.

که از خدمات بسیار موثر و متمرکزشده پارک برخوردار بود.

In 1916, the United States established the National Park Service

در سال ۱۹۱۶، ایالات متحده خدمات پارک ملی را

based on this model.

بر اساس این مدل ایجاد کرد.

To this day, the mission for the park service is comprised of two goals

تا به امروز، مأموریت برای خدمات پارک شامل دو هدف است

that sometimes conflict:

که گاهی اوقات با هم تضاد دارند:

to conserve the parks for the future

حفاظت از پارک ها برای آینده

and to allow the public to enjoy them.

و اجازه دادن به مردم برای لذت بردن از آنها.

That’s a delicate balancing act: roads, trails, and other infrastructure

این یک عمل متعادل کننده و حساس است: جاده‌ها، مسیرها و سایر زیرساخت‌ها

make the parks accessible to visitors, but also alter the landscape,

پارک‌ها را برای بازدیدکنندگان قابل دسترسی می‌کند، همچنین منظره را تغییر می‌دهد،

while visitors themselves can contribute to pollution, erosion,

در حالی که بازدیدکنندگان خود می‌توانند در آلودگی، فرسایش

and damage of delicate ecosystems.

و آسیب رساندن به اکوسیستم‌های حساس موثر باشند.

The very history of preservation can also be at odds with this mission.

تاریخچه حفاظت می‌تواند با این مأموریت نیز مغایرت داشته باشد.

Many parks were not, at the time of their founding,

بسیاری از پارک‌ها، در زمان تاسیس خود،

the uninhabited wilderness that’s become the standard for their preservation.

بیابانی خالی از سکنه نبودند که به عنوان الگویی برای حفاظت از آنها در آمده است.

Instead, many were homes or places of worship for native peoples,

در عوض، بسیاری از آنها خانه یا عبادتگاه مردمان بومی بودند،

who lost access to these lands in the name of public use.

که به نام استفاده عمومی دسترسی به این سرزمین‌ها را از دست داده بودند.

Only recently has the National Park Service

اخیراً سرویس پارک ملی

begun to reckon with this legacy and engage Native Americans

شروع به حساب باز کردن روی این میراث کرده و بومیان آمریکایی را

in park management.

درگیر مدیریت پارک کرده است.

Around the world, indigenous communities play crucial roles

در سراسر جهان، جوامع بومی نقش مهمی

in land management and preservation.

در مدیریت و حفاظت از زمین دارند.

Today, there are thousands of national parks worldwide,

امروزه هزاران پارک ملی در سراسر جهان وجود دارد،

and each must balance public use with historical and ecological preservation.

و هرکدام باید استفاده عمومی را با حفظ تاریخی و زیست محیطی متعادل کنند.

Parks in New Zealand, Iceland, Australia, and South Africa

پارک‌ها در نیوزیلند، ایسلند، استرالیا و آفریقای جنوبی

have experienced severe erosion as visitor numbers have skyrocketed.

با افزایش سرسام‌آور تعداد بازدیدکنندگان فرسایش شدیدی را تجربه کرده‌اند.

Some, like Mu Ko Similan National Park in Thailand,

برخی از آنها، مانند پارک ملی مو کو سیمیلان، تایلند،

have closed sections to tourists entirely to allow the ecosystem to recover.

بخش‌هایی را به روی گردشگران بسته‌اند تا به اکوسیستم اجازه بهبود دهند.

National Parks have preserved irreplaceable landscapes

پارک‌های ملی مناظر بی‌بدیلی را

for future generations.

برای نسل‌های آینده حفظ کرده‌اند.

They also force us to reckon with hard questions:

آنها همچنین ما را مجبور به پاسخ‌گویی به پرسش‌های سخت می‌کنند:

what are our responsibilities to this planet, and to each other?

مسئولیت‌های ما در قبال این کره خاکی و یکدیگر چیست؟