The secret behind how Chinese characters work - Gina Marie Elia

Translator: Nasim Qolijafari Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

According to legend, in the 27th century BCE,

طبق افسانه‌ها، در قرن ۲۷ قبل از میلاد،

the Yellow Emperor of China charged his historian, Cangjie,

امپراتور زرد چین، به مورخ خود، کانجی،

to develop a system of writing.

مسئولیت ایجاد یک سیستم نگارشی را سپرد.

Sitting alongside a riverbank, Cangjie noticed the imagery that surrounded him.

کانجی که در کنار رودخانه‌ای نشسته‌بود، متوجه تصاویری شد

From this, he created the first Chinese characters.

که دورش را گرفته‎‌اند، و به وسیله آنها او اولین حروف چینی را ساخت.

And that night, the sky rained millet while ghosts cried,

در آن شب، باران ارزن بارید و ارواح

fearing their actions may now be condemned by the written word.

از ترس اینکه اعمالشان، با کلام مکتوب محکوم شود‌، اشک می‌ریختند.

We can’t say for sure whether the story is true.

نمی‏توان با اطمینان گفت که این داستان واقعی هست یا نه

But the earliest artifacts containing Chinese characters

اما قدیمی‌ترین دست‌سازه‌های حاوی حروف چینی

date to the Shang Dynasty, around 1250 to 1050 BCE,

به سلسه شانگ، در حدود ۱۲۵۰ تا ۱۰۵۰ قبل از میلاد برمی‌گردد

still making it one of the earliest forms of written language.

و همچنان یکی از قدیمی‌ترین شکل‌های زبان نوشتاری به حساب ‌می‌آید.

Characters etched on ox bones and turtle shells

شخصیت‌های حک شده روی استخوان گاو و لاک لاک‌پشت

show Shang kings’ writings to their ancestors,

نوشته‌های شاهان شانگ به اجدادشان است

discussing everything from agriculture to the origins of a toothache.

و به هرچیزی، از کشاورزی گرفته تا ریشه‌های دندان‌درد پرداخته‌اند.

And as the legend suggests,

و همانطور که افسانه‌ها می‌گویند،

these ancient characters were mainly pictograms,

این شخصیت‌های باستانی، عمدتاً تصویرنگاشت‎‌ها

or symbols that resemble what they’re meant to represent.

و یا نمادهایی بودند؛ شبیه به همان چیزی که قرار است نشان بدهند.

Even today, some of the most foundational Chinese characters remain pictographic,

امروزه همچنان تصویرنگاشت‌های بنیادی باقی مانده‌اند،

like rén (人), which means person, and mù (木), which means wood or tree.

مانند رن (人) به معنای شخص، و مو (木) که به معنی چوب یا درخت است.

Some characters are ideograms, or symbols that represent abstract concepts,

برخی از کاراکترها ایدئوگرام‌ یا نمادهایی هستند که مفاهیم انتزاعی را نشان می‌دهند،

like the numbers yī (一), èr (二), and sān (三).

مانند اعداد ای (一)، ار (二)، سن (三).

Others are compound ideograms,

برخی دیگر ایدئوگرام‌های مرکب هستند،

which combine two or more pictograms or ideograms.

که از ترکیب دو یا چند تصویر‌نگاشت یا ایدئوگرام ساخته‌می‌شوند.

For example, xiū (休) places the character for person

برای مثال‌، در شیو (休)، کاراکتر شخص و کاراکتر درخت

next to the character for tree and means to rest.

در کنار هم قرارمی‌گیرند و معنای استراحت کردن را می‌سازند.

However, most modern-day characters are known as logograms,

کاراکترهای مدرن، لوگوگرام (واژه‌نگاشت) نام دارند

and are constructed of two components: a radical component,

و از دو بخش تشکیل شده‌اند:

which gestures at the meaning of the character,

یک بخش رادیکال که معنای کاراکتر را نشان‌می‌دهد،

and a sound component, which hints at its pronunciation.

و یک بخش آوایی که بیانگر تلفظ آن است.

And all characters are built from a variety of strokes,

همه کاراکترها از ویژگی‌های مختلفی ساخته شده‌اند،

which are often simplified to eight basic types.

که اغلب به هشت گروه اصلی ساده‌سازی می‌شوند.

There are 214 radicals, each with its own definition.

۲۱۴ رادیکال وجود دارد و هر کدام شرح خاص خود را دارند.

Some can stand alone, while others cannot.

برخی را می‌توان به تنهایی استفاده کرد و برخی را نه.

For instance, the radical rì (日), written on its own means sun.

مانند رادیکال ری (日) که تنها نوشته‌شده‌است و به معنای خورشید است.

It’s also used in characters with sun-related definitions,

و در کاراکترهایی که مربوط به خورشید هستند نیز استفاده می‌شود.

such as xiǎo (晓) meaning dawn.

مانند شاو (晓) که به معنای طلوع است.

The radical cǎo (艹), on the other hand, never stands alone,

از طرفی، رادیکال تاو (艹)، هرگز به تنهایی استفاده نمی‌شود،

but can be found within characters related to grass and plants,

بلکه در کاراکترهای مربوط به گل و گیاه استفاده می‌شود.

like huā (花) meaning flower.

مانند هوآ (花)، که به معنای گل است.

And the radical shuǐ (水), meaning water, always stands alone,

(水) شوای، به معنی آب، همیشه به تنهایی به کار می‌رود،

but has a variant (氵) that is used when it’s part of more complex characters

اما گونه‌‌ای از آن (氵) در نویسه‌های پیچیده‌تر به کار می‌رود‌،

like hé (河), meaning river.

مانند حو (河) به معنای رودخانه.

Radicals can appear in different positions:

رادیکال‌ها می‌توانند در موقعیت‌های مختلف

to the left, to the right, above, below,

چپ، راست، بالا، پایین

or even surrounding the rest of the character.

و یا حتی در اطراف بقیه کاراکترها ظاهر شوند.

There are many more sound components than radicals,

اجزای صوتی بسیار بیشتری نسبت به رادیکال‌ها وجود‌ دارد

with estimates ranging in the thousands.

که تخمین زده می‌شود بیش از هزار تا باشند.

Similar sounding words often share the same sound component,

کلماتی که آوای مشابه دارند، اغلب، مؤلفه‌های آوایی یکسانی دارند

and their radicals help shed light on their meanings.

و ریشه‌های آنها به مشخص شدن معنا کمک می‌کند.

Take fēng (峰) and fēng (蜂).

فانگ (峰) و فانگ (蜂) را در نظر بگیرید.

The radical shān (山) means mountain,

رادیکال شان (山) به معنای کوه است

which hints at the first character’s definition: summit.

و به عنوان کاراکتر اول قرار دارد : قله.

The radical in the second character, chóng (虫), means insect,

رادیکال در کاراکتر دوم چونگ (虫) به معنای حشره است.

and together with the sound component means bee.

و در ترکیب با مولفه آوایی معنی زنبور می‌گیرد..

While many words in Chinese sound similar, just like in other languages,

در حالی که بسیاری از کلمات در زبان چینی شبیه به بقیه زبان‌ها به نظر می‌رسند

context or tonality helps clarify their meaning.

بافت یا لحن به روشن شدن معنی آنها کمک می‌کند.

Yet how each character is pronounced depends on dialect,

با این حال، نحوه تلفظ هر کاراکتر به گویش بستگی دارد،

which varies across the country.

که از شهری به شهر دیگر متفاوت است.

So conversations in Chengdu may sound vastly different than in Nanjing,

بنابراین، در شهر چنگدو و نانجینگ، احتمالا همه‌چیز بسیار متفاوت به نظر برسد،

but in both places, the written language is the same.

اما در هر دو شهر، زبان نوشتاری یکسان است.

And unlike the romance languages,

و برخلاف زبان‌های رومی،

Chinese has no gendered nouns or verb conjugations.

زبان چینی هیچ اسم جنسیتی یا صرف فعل ندارد.

So the character chī (吃), meaning to eat, remains unchanged

چو (吃)، که به معنای خوردن است، بدون تغییر باقی می‌ماند،

whether the subject is yourself, a coworker, or a lesion of fearful ghosts.

چه سوژه خودتان باشید، چه همکارتان باشد، چه گروهی از ارواح ترسناک باشد.

To indicate the past, a marker like le (了) can be added.

برای نشان دادن گذشته، می‌توانیم یک نشانگر مانند لِ (了) اضافه کنیم.

So “I eat bread” becomes “I ate bread.”

به این ترتیب، «نان می‌خورم» به «نان خوردم» تبدیل می‌شود.

Over the years, the Chinese writing system has undergone many changes.

با گذشت سالها، سیستم نوشتاری چینی دستخوش تغییرات زیادی شده است.

As characters went from being etched in bone, to cast in bronze,

کاراکتر‌ها که ابتدا روی استخوان حکاکی می‌شدند، سپس روی برنز،

to brushed on paper,

و سپس روی کاغذ رسم می‌شدند،

their script has evolved along the way.

و نگارش آنها در طول مسیر تکامل یافته است.

In the 1950s and 60s, the Chinese Communist Party introduced

در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، حزب کمونیست چین، نسخه‌های ساده‌شده جدیدی

new simplified versions of the traditional characters,

از کاراکترهای سنتی را معرفی کرد،

which are now standard in China,

که امروزه نویسه‌های معیار چین هستند،

though traditional characters remain in use in Hong Kong and Taiwan.

گرچه همچنان در هنگ کنگ و تایوان از نویسه‌های سنتی استفاده می‌شود.

And while the Chinese character system may seem unique,

و با اینکه سیستم حروف چینی منحصر به فرد به نظر می‌رسد،

its development greatly influenced the spoken languages

اما توسعه آن تأثیر زیادی بر زبان گفتاری

and writing systems of its neighbors.

و سیستم نوشتاری همسایگان خود گذاشته است.

For example, around 60% of Japanese dictionary entries are kanji—

برای مثال، حدود ۶۰ درصد از مدخل‌های فرهنگ لغت ژاپنی، نویسه‌های کانجی هستند

characters that originated in Chinese or were created from its elements.

که یا از زبان چینی سرچشمه گرفته‌اند یا از عناصر آن ایجاد شده‌اند.

With a 3,000 year history,

با پیشینه ای ۳۰۰۰ ساله،

Chinese characters have and will continue to leave their mark.

حروف چینی اثر خود را به جای گذاشته و خواهند گذاشت.