Why did Phillis Wheatley disappear? - Charita Gainey

Translator: samiramis khazaei Reviewer: sadegh vn

In late 1775, the newly appointed General George Washington

در اواخر سال ۱۷۷۵، ژنرال جرج واشنگتن که به تازگی منصوب شده‌بود،

received a poem from one of colonial America’s most famous writers.

از یکی از مشهورترین نویسندگان ادبیات استعماری آمریکا، شعری دریافت کرد،

Its verses praised the burgeoning revolution,

که ابیات آن در ستایش انقلاب رو به رشد بود،

invoking the goddess of their new nation to aid the general’s righteous cause.

و به الهه‌های ملت جدید متوسل می‌شد، تا به هدف عادلانه ژنرال کمک کنند.

اما این قصیده آزادی توسط یک تحسین کننده اشرافی و گوشه‌گیر سروده نشده‌بود.

But this ode to liberty wasn’t written by some aloof, aristocratic admirer.

Its author was a young Black woman who’d been enslaved for over a decade.

سراینده این شعر، زن سیاه و جوانی بود که بیش از یک دهه به بردگی گرفته شده‌بود.

The young girl, who’d been renamed Phillis Wheatley,

دختر جوانی که به فیلیس ویتلی تغییر نام داده‌بود،

had arrived in the colonies on a slave ship in 1761.

و در سال ۱۷۶۱، توسط کشتی بردگان به مستعمرات آورده شده‌ بود.

The ship landed in Boston,

کشتی در بوستون به زمین نشست

where Susanna and John Wheatley purchased Phillis to work in their house.

جایی که سوزان و جان ویتلی، فیلیس را برای کار در خانه‌شان خریدند.

However, for reasons that remain unclear, they also taught her to read and write.

هرچند برای دلایلی نامعلوم، به فیلیس خواندن و نوشتن را یاد دادند.

در طول یک دهه،

Over the following decade,

Wheatley became well versed in poetry and religious texts,

ویتلی در شعر و متون مذهبی متبحر شد

و در نهایت، شروع به سرودن اشعار خود کرد.

eventually beginning to produce her own poems.

خانواده اشعار او را در روزنامه محلی منتشر کرد

The family published her work in a local newspaper,

and in 1771, her elegy for renowned reverend George Whitefield

و در سال ۱۷۷۱، مرثیه‌ای که برای کشیش مشهور جرج وایتفیلد سروده بود،

captured the public’s imagination.

تحسین عموم مردم را برانگیخت.

ریتم‌های تکراری شعر، ارجاعات دراماتیک مذهبی

The poem’s repetitive rhythms, dramatic religious references,

and soaring spiritual language

و زبان معنوی سربه فلک کشیده،

depicted how Whitefield’s sermons “inflame the soul and captivate the mind.”

به تصویر کشاند که چگونه موعظه‌های وایتفیلد “روح را ملتهب و ذهن را تسخیر می‌کند”

Wheatley ends with an arresting image of life after death,

ویتلی با تصویری چشمگیر از زندگی پس از مرگ، شعر را به پایان می‌رساند،

trusting that divine forces “will re-animate his dust.”

با اعتماد از اینکه نیروهای الهی “غبار او را زنده خواهند کرد”

This moving tribute found an audience in both the US and England.

این ادای احترام تکان دهنده، در آمریکا و انگلیس مخاطب پیدا کرد

And since the piece was published with a note identifying the author

و زمانی که شعر با یادداشتی منتشر شد که شاعر را زنی برده معرفی می‌کرد،

as an enslaved woman,

many readers were as fascinated with the poet as they were with the poem.

بسیاری از خوانندگان به یک اندازه شیفته شاعر و شعر شدند.

In 1773, Phillis traveled to London,

در سال ۱۷۷۳، فیلیس به لندن مسافرت کرد،

where her collection of “Poems on Various Subjects, Religious and Moral”

جایی که مجموعه اشعار او “اشعاری در موضوعات متنوع، مذهبی و اخلاقی”

became the first book of poetry published by an African-American woman.

اولین کتاب منتشر شده توسط یک زن آفریقایی - آمریکایی بود.

It was filled with profound meditations on life, death, and religion,

این کتاب سرشار از مراقبه‌هایی عمیق از زندگی، مرگ و مذهب

as well as Biblical and classical references.

و همچنین ارجاعاتی از منابع مقدس و کلاسیک بود.

در“یک سرود برای انسانیت”، ویتلی این مضامین را به رشد خلاقانه خود مرتبط کرده ،

In “A Hymn to Humanity,” Wheatley linked these themes to her own creative growth,

portraying herself as a muse smiled upon by heavenly bodies.

خود را الهه‌ای به تصویرمی‌کشد که اجسام آسمانی به او لبخند می‌زند.

Unsurprisingly, Wheatley had her critics.

جای تعجب نیست که ویتلی، منتقدان خود را داشت.

بسیاری از آمریکاییان سفید پوست بر این باور بودند که سیاهپوستان

Many white Americans believed Black people were incapable

of producing intellectual and creative work.

توانایی تولید اثری خلاق و روشنفکرانه را ندارند.

Thomas Jefferson wrote that her writing didn't even deserve to be called poetry,

توماس جفرسون نوشت که نوشته‌های او حتی لیاقت ندارند که شعر نامیده شود.

and others dismissed her as a poor imitation of another well-known poet.

و دیگران او را با عنوان تقلید ضعیف از دیگر شاعران معروف، رد کردند.

But many readers of the time were enamored with Wheatley's work,

اما بسیاری از خوانندگان آن دوره،

including prominent European writers and politicians.

از جمله مشهورترین سیاستمداران و نویسندگان اروپایی شیفته آثار او بودند.

Many modern readers, however,

هرچند، بسیاری از خوانندگان مدرن،

might expect her work to cover a different topic: slavery.

ممکن است انتظار داشتند که آثار او موضوع دیگری را پوشش دهد: برده‌داری

Wheatley rarely wrote directly about her experiences as an enslaved person.

ویتلی به ندرت مستقیما از تجربه خود به عنوان یک برده نوشته‌است.

And her poem addressing the topic has been criticized

و شعر او در این موضوع، مورد انتقاد قرار گرفت.

for suggesting she was grateful that enslavement led her to Christianity.

زیرا بیانگر سپاسگزاری او از بردگی بود، که او را به مسیحیت رسانده‌است.

But it’s incredibly unlikely Wheatley would have been able to publicly condemn

اما بسیار بعید بود که ویتلی بتواند برده‌داری را علنا

slavery without serious consequences.

بدون عواقب وخیمی انتقاد کند.

And many readers have found a more nuanced critique hidden within her work.

و بسیاری از خوانندگان، نقد ظریف‌تری را در آثار او مشاهده کردند.

For example, Wheatley was a vocal supporter of American independence,

به عنوان مثال، ویتلی طرفدار سرسخت استقلال آمریکا بود،

writing that her “love of freedom” came from early experiences

نوشته بود که “عشق او به آزادی” از تجربیات اولیه او،

of being kidnapped into slavery and separated from her parents.

از زمان ربوده‌شدن برای بردگی و جدا شدن از والدینش سرچشمه می‌گیرد.

When disparaging England’s imperial control,

هنگام تحقیر کنترل امپراطوری انگلیس،

she evokes imagery of an “iron chain.”

او تصویری از یک “زنجیر آهنی” را تداعی می‌کند.

And by comparing her lack of freedom to America’s lack of independence,

و با مقایسه فقدان آزادی خود و عدم استقلال آمریکا،

Wheatley subtly laments her own circumstances.

ویتلی به طرز ماهرانه‌ای از شرایطش ابراز تاسف می‌کند.

Thankfully, Wheatley secured her freedom after returning from London.

خوشبختانه ویتلی پس از بازگشت از لندن، آزادی‌اش را تضمین کرد.

The reasons for her emancipation aren't entirely clear,

دلایل رهایی او کاملا روشن نیست،

as there’s no evidence of the Wheatleys freeing other enslaved people.

همچنین شواهدی دال بر اینکه ویتلی دیگر بردگان را آزاد کرده یا نه، موجود نیست.

However, since Phillis could have remained free in London,

هرچند، از آن جا که ویتلی توانست در لندن آزاد بماند،

some believe she bargained to make emancipation a condition of her return.

برخی معتقدند که او چانه‌زنی کرد تا رهایی شرط بازگشت او باشد.

It’s difficult to know exactly what happened,

بسیار دشوار است که بدانیم دقیقا چه اتفاقی افتاده‌است،

both here and throughout the rest of Wheatley’s life.

هم در این مورد و هم درمورد باقیمانده زندگی ویتلی.

Her proposal for a second book was never published.

پیشنهاد او برای کتاب دوم هرگز منتشر نشد.

In 1778, she married a free Black man named John Peters.

در سال ۱۷۷۸، او با مرد سیاه‌پوست آزادی، به نام جان پیترز ، ازدواج کرد.

The two are believed to have had three children,

گفته می‌شود که این دو صاحب سه فرزند شدند،

all of whom died in infancy.

که هرسه در دوران کودکی مردند.

Their last child is thought to have died around the same time as Wheatley,

گمان می‌رود که فرزند آخر، تقریبا همزمان با ویتلی درگذشته

and the two were buried together in an unmarked grave.

و هر دو در قبری بی‌نشان دفن شدند.

While some of Wheatley’s letters survived, she never released an account of her life.

در حالیکه برخی نامه‌های ویتلی باقی مانده، او هرگز از زندگی خود، گزارشی منتشر نکرد.

So despite her tenure as perhaps the most famous African on the planet,

بنابراین علیرغم اینکه تصور می‌شود او مشهورترین آفریقایی زمان خود بود،

Wheatley’s story has been lost to the ravages of history,

داستان ویتلی در میانه‌های ویرانی تاریخ گم شده‌است،

like those of countless other enslaved peoples.

همانند بسیاری دیگر از بردگان.

But her poetry lives on today—

اما شعر او امروز

celebrating creative growth and offering spiritual sustenance.

در ستایش رشد خلاقانه و پیشکش روزی معنوی، زنده است.