Could you live on the moon? - Alex Gendler

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

You roll out of bed and leap eight meters across your underground habitat.

از تختخواب بیرون می‌آیی و با یک قدم هشت متری می‌پری آن طرف اقامتگاه زیرزمینی.

The greywater from your sink drains into a small greenhouse

پساب دستشویی تو وارد یک گلخانه کوچک می‌شود

where your vegetables grow.

که سبزیجات تو آنجا رشد می‌کنند.

After suiting up,

بعد از لباس پوشیدن،

you head through a transport chute to inspect the generator.

از طریق یک لوله انتقال می‌روی تا ژنراتور را بازدید کنی.

Outside, it’s pitch black - just as it’s been for the last 12 days.

بیرون، سیاه مثل قیر است - همانطوری که در ۱۲ روز قبل بوده.

This isn’t some post-apocalyptic scenario; it’s just another day of life on the moon.

این داستانی از پایان جهان نیست؛ تنها یک روز معمولی روی کره ماه است.

And with the European Space Agency’s idea

و با توجه به ایده آژانس فضایی اروپا

to establish a functioning "moon camp" by the 2020s,

در ایجاد یک «پایگاه ماه» که در ۲۰۲۰ فعال باشد،

that day may be closer than we think.

و این روز از آنچه فکر می‌کنیم ممکن است نزدیکتر باشد.

Of course, living on the moon won’t be easy.

مسلما، زندگی روی ماه ساده نیست.

The camp envisioned is not so much a village as an inhabited research base

پایگاهی که متصور هستیم خیلی شبیه دهکده نیست بلکه یک مرکز تحقیقاتی مسکونی

similar to those in places like Antarctica.

چیزی شبیه به آنهایی است که در قطب جنوب داریم.

But there are far greater obstacles to living on the moon than just cold weather.

اما موانع زندگی روی ماه خیلی بیشتر از آب و هوای سرد است.

The biggest is cosmic radiation.

بزرگترین آنها تابش‌های کیهانی است.

Unlike the Earth, the moon has no atmosphere and no magnetic field.

برخلاف زمین، ماه اتمسفر و میدان مغناطیسی ندارد.

A person on its surface can receive over 400 times the maximum safe dosage

فردی که روی سطح آن باشد می‌تواند تا ۴۰۰ برابر میزان مجاز

of heavy ion radiation,

تابش سنگین یونی دریافت کند،

enough to be fatal within ten hours, even in a spacesuit.

که می‌تواند ظرف ده ساعت کشنده باشد، حتی داخل لباس فضایی.

The first step would likely involve robots

اولین قدم‌ احتمالا با استفاده از ربات‌ها برداشته می‌شود

and 3D printers constructing covered habitats from lunar soil,

و چاپگر‌های سه بعدی با استفاده از خاک ماه اقامتگاه‌های پوشیده را می‌سازند،

or building shelters inside caves

یا سرپناه‌هایی در داخل غارهایی

formed by lava tubes from the moon’s volcanic past.

که در لوله‌های آتشفشانی که در گذشته ماه ایجاد شده ساخته می‌شوند.

But what would the inhabitants live on?

اما ساکنین این محل‌ها با چه غذایی زنده می‌مانند؟

Supplies would need to be transported from Earth at first.

در ابتدا ذخایری باید از زمین منتقل شوند.

Growing plants requires greenhouse soil and air rich in carbon dioxide,

رشد گیاهان نیازمند خاک گلخانه و هوای غنی از دی‌اکسید کربن است،

a gas that’s rare on the moon,

گازی که در ماه کمیاب است،

but could be synthesized from recycled materials.

اما می‌توان آن را از مواد بازیافتی تولید کرد.

A water treatment plant could be supplied by ice mined from the polar regions

یک کارخانه تصفیه آب می‌تواند از یخ‌هایی که از نواحی قطبی استخراج می‌شود تغذیه شود

using a specialized drill that can bore two meters beneath the lunar surface.

این با استفاده از مته مخصوص حفاری که دو متر زیر سطح را سوراخ کند انجام می‌شود.

Friendly bacteria and viruses necessary to the human microbiome and immune system

باکتری‌ها و ویروس‌هایی که برای میکروبیوم و سیستم ایمنی بدن انسان ضروری هستند

would also have to be imported or synthesized on site.

هم باید برای تولید در محل وارد شوند.

And lunar inhabitants would have to exercise for hours a day

و ساکنین پایگاه ماه باید ساعتها در روز ورزش کنند

to maintain bone and muscle mass.

تا مقدار استخوان و عضله خود را حفظ کنند.

That’s because the moon’s gravity is just one-sixth that of the Earth,

دلیل این امر این که جاذبه ماه تنها یک ششم جاذبه زمین است،

and the everyday strain of working against gravity

و تلاش روزانه در برابر جاذبه

is part of what keeps our bodies healthy.

بخشی از چیزی است که ما را سالم نگه می‌دارد.

It might seem strange to go to all this trouble

ممکن است عجیب به نظر برسد تحمل این همه سختی

to build a base on a dead rock we’ve already visited.

برای ساختن پایگاهی روی سنگی مرده، که قبلا آن را دیده‌ایم.

But NASA’s Apollo missions only explored small portions of the moon.

اما ماموریت‌های آپولو ناسا تنها بخش کوچکی از ماه را کاوش کرده است.

We’ve made many discoveries since then,

ما از آن به بعد کشفیات زیادی داشته ایم،

such as ice near the poles and particles of solar wind gases

مثل پیدا کردن یخ نزدیک قطب‌ها و ذرات گاز‌ی باد خورشیدی

that date back billions of years.

که میلیارد‌ها سال عمر داشته‌اند.

They collectively show that the moon has much more to teach us

اینها مجموعا نشان‌ می‌دهد که ماه چیز‌های زیادی برای یاد گرفتن

about the history of our solar system.

تاریخ منظومه شمسی‌مان دارد.

A radio telescope on its far side could observe the cosmos,

یک رادیو تلسکوپ در سوی دیگر ماه می‌تواند کیهان را

shielded from the Earth’s electromagnetic interference.

بدون تداخلات رادیویی زمین مشاهده کند.

And the lunar surface is rich in minerals, like silicon, aluminum, and magnesium,

و سطح ماه غنی از مواد معدنی مانند، سیلیکون، آلومینیوم و منگنز است،

creating great economic potential for mining.

که نوید‌بخش توانایی اقتصاد معدنی بزرگی است.

But the biggest benefit of the moon camp may not lie on the moon but beyond it.

اما بزرگترین مزیت پایگاه ماه شاید نه خود ماه بلکه ورای آن است.

With the nearest possibly habitable world light-years away,

با توجه به اینکه نزدیکترین سیارات قابل سکونت سالهای نوری از ما دورند،

and the International Space Station to be retired in about a decade,

و ایستگاه بین‌المللی فضایی تا ده سال دیگر بازنشسته می‌شود،

a moon base would be our first foothold

داشتن پایگاهی در ماه اولین جای پای ما

towards becoming an interplanetary species.

در راستای تبدیل شدن به موجودی میان‌سیاره‌ای خواهد بود.

And proposals such as the Deep Space Gateway

و پیشنهادهایی مانند گذرگاه فضایی دور برد

envision launching future missions from lunar orbit.

بر مبنای پرتاب ماموریت‌های فضایی آینده از مدار ماه در نظر گرفته شده.

The smaller gravitational pull would require less fuel to overcome,

کشش کمتر جاذبه سوخت کمتری نیاز دارد،

allowing for larger ships and more cargo.

که اجازه ایجاد سفینه‌هایی بزرگتر و حمل بار بیشتری را می‌دهد.

Meanwhile, the base on the surface could serve as a testing ground

در این بین، پایگاه روی سطح می‌تواند محلی برای آزمایش

for future space operations,

عملیات فضایی آینده،

a refueling station,

ایستگاه سوختگیری،

and a supply depot all in one.

و یک انبار مواد همه با هم باشد.

With Europe, Russia, China, and the US expressing interest in the project,

با اعلام علاقه‌ای که توسط اروپا، روسیه، چین و آمریکا به این پروژه شده است،

the moon camp may come to involve

پایگاه ماه ممکن است از

the space agencies of all major nations, as well as private companies.

آژانس های فضایی تمامی ملت‌های بزرگ و همچنین شرکت‌های خصوصی تشکیل گردد.

Within a few decades,

در مدت چند دهه،

the moon may be bustling with mining operations,

ماه ممکن است پر از فعالیت‌های معدنی،

research stations,

ایستگاه‌های تحقیقاتی،

and tourist routes

و مسیر‌های توریستی شود

alongside a construction yard under an orbiting space port.

علاوه بر آنکه یک محوطه ساختمانی در ایستگاه فضایی مداری خواهیم داشت.

We may have already visited the moon,

ممکن است که تا حالا به ماه رفته باشیم،

but now we’re closer than ever to making it part of humanity’s home.

اما حالا از هر زمانی به اینکه آن را جزئی از خانه بشریت کنیم نزدیکتریم.