Why were there three popes at the same time? - Joëlle Rollo-Koster

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

For almost two millennia, the Pope has been a figure

به مدت تقریباً دو هزار سال، پاپ شخصیتی

of supreme spiritual authority for Catholics around the world.

تحت عنوان رهبر مذهبی کاتولیک‌ها در سراسر جهان بوده است.

But in the late 14th century, Catholics found themselves

اما در اواخر قرن چهاردهم، کاتولیک‌ها نه یکی

with not one, not two, but three popes.

نه دو تا، بلکه سه پاپ داشتند.

Where did this plethora of popes come from?

این ازدیاد در پاپ‌ها چه علتی داشت؟

And who among them was the genuine article?

و در این میان کدامیک چهره اصلی بود؟

The origins of this papal predicament began in 1296,

منشأ این نزاع بین پاپ‌ها در سال ۱۲۹۶ آغاز شد.

when France’s King Philip IV decided to raise taxes on the Church.

هنگامی که پادشاه فرانسه، فیلیپ چهارم تصمیم گرفت بر کلیسا مالیات ببندد.

Given the clergy’s political power,

با توجه به قدرت سیاسی روحانیت،

this offended Pope Boniface VIII, leading him to write the “Unam Sanctam”:

این موضوع پاپ بونیفاس هشتم را برآشفت و به موجب آن «اونام سنکتام» را کتابت کرد:

a radical decree asserting the Pope’s total supremacy over earthly rulers.

یک حکم قاطع مبنی بر رهبری مطلق پاپ بر حکام دنیوی.

But King Philip struck back.

اما شاه فلیپ پاسخ محکم داد.

He declared Boniface a heretic and tried to have him arrested in a violent raid.

او بونیفاس را مرتد اعلام کرد و تلاش کرد طی یک حمله خشونت‌آمیز وی را بازداشت کند.

Boniface survived the assault, but died soon after.

بونیفاس از این هجوم جان سالم به در برد اما پس از آن زود درگذشت.

And following a short-lived successor, Pope Clement V was elected in 1305.

و جانشین کوتاه‌مدت وی، پاپ کلمنت در سال ۱۳۰۵ انتخاب شد.

A French diplomat seeking peace in the war between England and his homeland,

کلمنت بعنوان یک دیپلمات فرانسوی که به دنبال صلح بین انگلیس و کشور خودش بود،

Clement wanted to stay close to the conflict

می‌خواست این نزاع را رصد کند

and escape the demands of Rome.

و خواسته‌های رم را نادیده بگیرد.

So in 1309, he moved the seat of the papacy to Avignon—

بنابراین در سال ۱۳۰۹، جایگاه پاپ را به اوینیون انتقال داد -

a city close to France but owned by a vassal of the Church.

اوینیون شهری نزدیک فرانسه بود اما تحت مالکیت خراجگزار کلیسا بود.

The papacy remained here for the terms of seven popes

سلسله‌ای از هفت پاپ در این شهر باقی ماندند

until the reigning Pope finally returned to Italy in 1376.

اما پاپ حاکم در سال ۱۳۷۶ در نهایت دوباره به ایتالیا بازگشت.

But just several months after his arrival, he suddenly died.

اما درست چند ماه پس از رسیدن، به طور ناگهانی از دنیا رفت.

This shocking development meant a new pope had to be elected immediately—

این توسعه ناگهانی مستلزم انتخاب سریع یک پاپ جدید بود -

and in Rome, where there hadn’t been a papal election in over 70 years.

و در رم، جایی که بیش از ۷۰ سال انتخابات پاپ صورت نگرفته بود.

The Romans were determined to elect one of their own

رمی‌ها مجبور بودند یکی را از میان خود انتخاب کنند

and restore Rome as the seat of Western Christendom.

و رم را دوباره بعنوان مرکز جهان مسیحیت غربی برگزینند.

Local officials pressured cardinals to choose an Italian pope,

مقامات محلی برای انتخاب یک پاپ ایتالیایی اعمال فشار می‌کردند، در حالی که

while rowdy mobs raided the conclave and plundered the papal wine cellar.

جمعیت خشمگین به مجمع انتخابات پاپ حمله‌ور شدند و انبار شراب پاپی را غارت کردند.

Amidst this chaos, the cardinals elected the Neapolitan Archbishop of Bari

در حین این هرج و مرج، کاردینال‌ها اسقف اعظم شهر باری و اهل ناپل را

to become Pope Urban VI.

بعنوان پاپ اوربان ششم انتخاب کردند.

Initially, Urban was seen as a safe choice.

در ابتدا، اوربان انتخاب ایمنی تصور می‌شد.

But he quickly proved to be a reformer who sought to limit the cardinal’s finances.

اما بزودی مشخص شد که او یک انقلابی است که بدنبال محدود کردن توان مالی کاردینال‌هاست.

Desperate to maintain their luxurious lifestyles,

نگران از به خطر افتادن ادامه سبک زندگی مجلل،

the cardinals declared the recent election illegitimate,

کاردینال‌ها اعلام کردند که این انتخابات اخیر غیرقانونی بوده است،

since it was decided under pressure from the Roman mob.

زیرا این تصمیم تحت فشار توده جمعیت رم اتخاذ شده است.

They denounced Urban as a usurper

اوربان را به غصب محکوم کردند

and held a new conclave to elect Pope Clement VII.

و مجمع جدیدی برای انتخاب پاپ کلمنت هفتم برگزار کردند.

Clement attempted to excommunicate Urban,

کلمنت تلاش کرد اوربان را تکفیر کند،

but he refused to recognize the authority of Clement

اما اوربان صلاحیت کلمنت

or his greedy cardinals.

و کاردینال‌های حریصش را نپذیرفت.

Urban named new cardinals to his court and entrenched himself in Rome

اوربان کاردینال‌های جدیدی را در بارگاه خود معرفی کرد و جایگاه خود را در رم تثبیت نمود

while Clement and his supporters returned to Avignon.

و کلمنت و حامیانش به اوینون برگشتند.

The schism had officially begun.

تفرقه رسماً آغاز شده بود.

Western Christendom now had two capitals, Avignon and Rome,

جهان مسیحیت غربی اکنون دو مرکز داشت، اوینون و رم،

each with their own Pope and court of cardinals.

هر یک با پاپ و بارگاه کاردینال‌های خودش.

As popes from each line died, their cardinals appointed successors,

با مرگ پاپ در هر سلسله، کاردینال‌ها، جانشینان را انتخاب می‌کردند،

continuing the crisis for decades.

و بحران ده‌ها سال ادامه یافت.

This strange situation didn't impact most ordinary Catholics,

این وضعیت عجیب روی بیشتر کاتولیک‌های معمولی اثری نداشت،

as there were no significant doctrinal splits.

چون اختلاف عقیدتی چشمگیری وجود نداشت.

Instead, the drama played out in the diplomatic realm.

در عوض، وضعیت در قلمرو سیاسی اسفبار بود.

European rulers were forced to choose sides,

حکام اروپایی مجبور بودند طرف خود را انتخاب کنند،

as both popes vied for spiritual and political supremacy.

چون هر دو پاپ خود را رهبر مطلق روحانی و سیاسی می‌دانستند.

Only a pope had the authority to call a general council

فقط یک پاپ می‌توانست شورای عمومی را

to officially resolve the issue,

برای حل رسمی این معضل فرا بخواند،

and both sides refused to take this step.

و هیچ یک از دو طرف حاضر نبودند چنین قدمی بردارند.

So in 1409, a group of cardinals from France and Rome

بنابراین در سال ۱۴۰۹، گروهی از کاردینال‌ها از فرانسه و رم

took matters into their own hands.

مسائل را در دست خود گرفتند.

They claimed that since both popes were disputed,

آنها ادعا کردند از آنجا که هر دو پاپ در نزاع هستند،

cardinals did have the right to call a council.

کاردینال‌ها حق فراخوان شورا را دارند.

And at their gathering these cardinals deposed the pretenders

و در شورای این کاردینال‌ها دو پاپ دیگر را خلع

and elected a new Pope.

و پاپ جدیدی انتخاب کردند.

Unfortunately, both Avignon’s Pope and Rome’s Pope

متأسفانه، هر دو پاپ اوینون و رم

refused to recognize this council.

صلاحیت این شورا را نپذیرفتند.

So instead of solving the crisis, the number of popes rose to three.

بنابراین به جای حل بحران، تعداد پاپ‌ها به سه رسید.

This unusual arrangement lasted five more years,

این ترکیب غیرمعمول پنج سال دیگر ادامه یافت،

until the Council of Constance in 1417.

تا برگزاری شورای کنستانتس در سال ۱۴۱۷.

Here, the popes from the Roman line and recently created third line resigned

در این شورا، پاپ‌های سلسله رم و سلسله جدیدالتأسیس سوم

and agreed to unite the church under a new Pope—

استعفا دادند و پذیرفتند که زیر لوای کلیسا با یک پاپ جدید متحد شوند-

Martin V.

مارتین پنجم.

Undisputed, Martin swiftly excommunicated the only person still against him—

بی چون و چرا، مارتین سریعاً تنها فرد مخالف خود را تکفیر کرد -

the Pope of Avignon—

پاپ اوینیون -

and finally ended the schism after 39 years.

و در نهایت هرج و مرج پس از ۳۹ سال پایان یافت.

Today, the church’s official records say the Roman Line

امروزه، رکوردهای رسمی کلیسا، سلسله رم را

was always the true papal power.

همواره قدرت پاپی مشروع معرفی می‌کنند.

But regardless of how the schism ended,

اما فارغ از اینکه چگونه هرج و مرج پایان یافت،

its existence proves that even those who are supposed to be pious

وجود آن ثابت می‌کند که حتی آنهایی که باید باتقوا باشند

are prone to petty power struggles.

بری از نزاع سنگین بر سر قدرت نیستند.