The electrifying speeches of Sojourner Truth - Daina Ramey Berry

Translator: Arash Khoobani Reviewer: Sadegh Zabihi

In early 1828, Sojourner Truth approached the Grand Jury of Kingston, New York.

سوجرنر تروث در اوایل سال ۱۸۲۸، گفت‌وگو با هیأت منصفۀ کینگ‌استون نیویورک را آغاز کرد.

She had no experience with the legal system,

سوجورنر از نظر دادگاه، تجربۀ قضایی،

no money, and no power in the eyes of the court.

پول و قدرت کافی نداشت.

Ignoring the jury’s scorn,

تروث بی‌توجه به توهین‌های هیأت منصفه،

Truth said she was there to fight for custody of her five-year-old son Peter,

علت حضورش را به ‌دست آوردن حق حضانت پسر پنج ساله‌اش، پیتر، عنوان کرد

who’d been illegally sold to an enslaver in Alabama.

که به ‌صورت غیرقانونی به برده‌داری در آلاباما فروخته شده بود.

As the trial played out over the next several months,

در چند ماهی که جلسات دادرسی ادامه داشت،

Truth raised funds, strategized with lawyers,

تروث به تأمین سرمایۀ لازم و بررسی راهبردهای قضایی با وکلا پرداخت

and held her faith.

و ایمانش را حفظ کرد.

Finally in the spring of 1828, Peter was returned to her care—

نهایتاً در بهار سال ۱۸۲۸، حق نگهداری از پیتر به تروث داده شد --

but Truth’s work was far from over.

اما هنوز راه زیادی در پیش داشت.

She would dedicate the rest of her life to pursuing justice

تروث باقی عمرش را صرف رسیدن به عدالت

and spiritual understanding.

و درک روحی و معنوی جهان کرد.

Truth was born into slavery as Isabella Baumfree

تروث برده‌زاده‌ای، با نام ایزابلا بام‌فری بود

in the late 18th century in Ulster County, New York.

که در اوخر قرن هجدهم در آلستر کانتی، نیویورک به دنیا آمد.

Although New York state had announced the abolition of slavery in 1799,

علی‌رغم تصویب قانون لغو برده‌داری در سال ۱۷۹۹ در ایالت نیویورک،

the emancipation act was gradual.

آزادسازی بردگان به کندی صورت می‌گرفت.

Those who were currently enslaved

بردگان می‌بایست

were forced to serve a period of indentured servitude until their mid-20s.

تا بیست و چند سالگی به کار و خدمت اجباری می‌پرداختند.

Throughout this period, enslavers repeatedly sold Baumfree,

در این مدت، برده‌داران بام‌فری را بارها و بارها به فروش رساندند

tearing her from her loved ones.

و او را از کسانی که دوستش داشتند جدا کردند.

Often, she was explicitly prevented from pursuing new relationships.

آنها اغلب مانع آشنایی او با دیگران می‌شدند.

Eventually, she married an enslaved man named Thomas,

سرانجام بام‌فری با برده‌ای به نام تامس ازدواج کرد،

with whom she had three children.

و صاحب سه فرزند شد.

She was desperate to keep her new family together—

تروث تلاش می‌کرد اعضای خانواده‌اش را کنار هم حفظ کند.

but the slow progress of abolition threatened this hope.

اما اجرای آهستۀ قانون لغو برده‌داری خانوده‌اش را تهدید می‌کرد.

Baumfree’s enslaver, John Dumont, had promised to free her by 1826.

مالک بام‌فری، جان دومانت، وعده کرد که تا قبل از سال ۱۸۲۶ او را آزاد کند.

When he failed to keep his word, Baumfree fled for her safety.

اما وقتی به وعده‌اش عمل نکرد، بام‌فری برای حفظ جانش فرار کرد.

During the escape, she was only able to rescue her youngest daughter Sophia,

در هنگام فرار، او فقط توانست کوچک‌ترین دخترش، سوفیا، را نجات دهد،

while her other children remained in bondage.

در حالی‌که دیگر فرزندانش در اسارت باقی ماندند.

It would be two years before she regained custody of Peter.

اتفاقی که دو سال قبل از به ‌دست آوردن حق حضانت پیتر رخ داد.

After that, she would wait another two years

پس از آن، دو سال دیگر دوری را

before she saw any of her other children.

برای ملاقات با دیگر فرزندانش پشت سر گذاشت.

During this time, Baumfree found solace in her faith

در این مدت، بام‌فری آرامش را در ایمانش یافت

and became increasingly dedicated to religious reflection.

و بیش از پیش زندگی‌اش را وقف اعتقاداتش کرد.

After settling in Kingston, New York,

پس از اقامت در کینگ‌استون، نیویورک،

she joined a Methodist community that shared her political views.

به یک گروه متدیست پیوست که تفکرات سیاسی مشابه با او داشت.

She continued her practice of speaking aloud to God in private,

وی در تنهایی با صدای بلند و رسا به راز و نیاز با خداوند می‌پرداخت،

and one night, her evening prayers took on even more sacred significance.

و یک شب، مناجاتش حالتی بسیار روحانی‌تر‌ به خود گرفت.

Baumfree claimed to hear the voice of God, telling her to leave Kingston,

بام‌فری مدعی شد صدای خداوند را شنید که به او می‌گفت کینگ‌استون را ترک کند،

and share her holy message with others.

و پیام مقدسش را برای دیگران بازگو کند.

Though she never learned to read or write,

با وجود اینکه خواندن و نوشتن را فرانگرفته بود،

Baumfree became known as an electrifying orator,

به سخنوری قهار و توانا مشهور شد،

whose speeches drew on Biblical references,

که در سخنرانی‌هایش به انجیل رجوع می‌کرد،

spiritual ideals, and her experience of slavery.

و به بیان ایده‌آل‌های عرفانی، و تجربیاتش از دوران بردگی می‌پرداخت.

Her sermons denounced the oppression of African Americans and women in general,

در سخنرانیهایش ظلم به آمریکاییهای آفریقایی‌تبار و زنان را در کل محکوم می‌کرد،

and became prominent in campaigns for both abolition and women’s rights.

و به چهره‌ای برجسته و سرشناس در بین مبارزان برده‌داری و حقوق زنان تبدیل شد.

In 1843, she renamed herself Sojourner Truth

درسال ۱۸۴۳ نامش را به سوجرنر تروث تغییر داد

and embarked on a legendary speaking tour.

و تورهای سخنرانی فوق‌العاده و تکان‌دهنده‌اش را آغاز کرد.

Truth saw her journey as a mission from God.

تروث مبارزه‌اش را مأموریتی از جانب خدا می‌دانست.

Her faith often led her to the nation’s most hostile regions,

ایمانش او را به خصمانه‌ترین نواحی کشور می‌کشاند،

where she spoke to bigoted audiences as the only Black woman in the crowd.

جایی‌که او به عنوان تنها زن سیاه‌پوست به صحبت برای شنوندگان متعصبش می‌پرداخت.

Truth was confident God would protect her,

تروث ایمان داشت که خداوند او را حفظ خواهد کرد،

but some crowds responded to her bravery with violence.

اما برخی حضار، شجاعتش را با خشونت پاسخ می‌دادند.

During one of her sermons,

در طول یکی از خطبه‌هایش،

a mob of white men threatened to set fire to the tent where she was speaking.

دسته‌ای از اوباش سفیدپوست تهدید کردند که چادر محل سخنرانی‌اش را به آتش می‌کشند.

In her memoir, Truth recalled steeling herself to confront them:

در خاطراتش، تروث از سرسخت کردن خود در مواجه با این مردان می‌گوید:

“Have I not faith enough to go out and quell that mob…

«مگر به اندازۀ کافی برای ایستادن و مقابله با این اوباش ایمان ندارم...

I felt as if I had three hearts!

احساس کردم سه قلب در بدنم می‌تپند!

And that they were so large, my body could hardly hold them!”

قلب‌هایی چنان بزرگ که بدنم توان حمل‌ آنها را نداشت.»

She placated the men with song and prayer, until they had no desire to harm her.

او خشم مردان را با شعر و نیایش فرو نشاند، تا دیگر تمایلی به آسیب رساندنش نداشتند.

Truth’s speeches impacted thousands of people in communities across the nation,

سخنرانی‌های تروث بر هزاران نفر در اقصی نقاط کشور تأثیر گذاشت.

but her activism went far beyond public speaking.

اما فعالیت‌هایش تنها به صحبت در اماکن عمومی محدود نشد.

During the Civil War, she became involved with the Union Army,

در طول جنگ داخلی، به همکاری با ارتش اتحادیه پرداخت،

recruiting soldiers and organizing supplies for Black troops.

و به آنها در سربازگیری و ساماندهی تدارکات برای سربازان سیاه‌پوست کمک کرد.

Her work was so well regarded that she was invited to meet President Lincoln.

تلاش‌هایش به قدری مورد توجه قرار گرفت که برای ملاقات با رئیس‌جمهور لینکلن دعوت شد.

She took the occasion to argue that all formerly enslaved people

تروث از این فرصت استفاده کرده و به صحبت دربارۀ بردگان آزادشده پرداخت.

should be granted land by the government.

او معتقد بود که دولت باید به بردگان آزادشده زمین بدهد.

Truth continued to travel and speak well into her 80s.

تروث تا دهۀ هشتاد زندگی‌اش به سفر و سخرانی‌ ادامه داد.

Until her death in 1883, she remained an outspoken critic

تا زمان مرگش در سال ۱۸۸۳، منتقدی بی‌پروا باقی ماند

who fought for her right to be heard in a hostile world.

که سرسختانه مبارزه می‌کرد تا صدایش در دنیایی که مخالفش بود شنیده شود.

As Truth once said, “I feel safe even in the midst of my enemies;

همان‌طور که تروث زمانی گفت، «من در میان دشمنانم هم احساس امنیت می‌کنم،

for the truth is powerful and will prevail."

چرا که حقیقت، قدرتمند است و سرانجام پیروز خواهد شد.»