"Jabberwocky": One of literature's best bits of nonsense

Today we have a frabjous treat for you.

Μετάφραση: Argyro Fouska Επιμέλεια: Lucas Kaimaras

Για σήμερα σας έχουμε κάτι το λαμπροθαύμαστο.

This poem is full of seemingly nonsensical words

Αυτό το ποίημα είναι γεμάτο με λέξεις φαινομενικά παράλογες

that somehow manage to make sense.

αλλά που με κάποιο τρόπο καταφέρνουν να έχουν ειρμό.

Ready to see if you can follow along?

Έτοιμοι να παρακολουθήσετε κι εσείς εάν μπορείτε;

Without further ado, we present:

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, σας παρουσιάζουμε:

"Jabberwocky" by Lewis Carroll.

«Φλυαρούδημα» του Λούις Κάρολ.

’Twas brillig, and the slithy toves Did gyre and gimble in the wabe:

Μες στο ψητοβασίλεμα, τα γλυγερά σασβάνια,

Μέσα στα αποστάχορτα τρυπάνιζαν, γυρνούσαν.

All mimsy were the borogoves, And the mome raths outgrabe.

Ήταν λιγνοκακόμοιρα τα σφουγγαροσχημάνια

Και τα αγουρογούρουνα φταρνιζομουσφυρούσαν.

“Beware the Jabberwock, my son! The jaws that bite, the claws that catch!

«Το Φλυαρούδι τρέμε το, παλικάρι μου!

Έχει σαγόνια κοφτερά, νύχια που σε αρπάζουν,

Beware the Jubjub bird, and shun The frumious Bandersnatch!”

Πρόσεξε το πουλί Τζουμτζούμ, κοίτα να μη σε πάρει

Τον Κλεφτολησταρχάρπαγα που όλοι τον τρομάζουν!»

He took his vorpal sword in hand; Long time the manxome foe he sought—

Ξεκίνησε κι κράταγε το γλωκτικό σπαθί του.

Κι απόκαμε τον ανθρωρό εχθρό να κυνηγάει.

So rested he by the Tumtum tree And stood awhile in thought.

Λίγο στο δέντρο Ταραρά άφησε το κορμί του,

και συλλογισμένος έμεινε, ο νους να φτερουγάει.

And, as in uffish thought he stood, The Jabberwock, with eyes of flame,

Κι όπως έμενε άψαρος, σε σκέψεις βυθισμένος,

Το Φλυαρούδι πρόβαλε με μάτι φλογισμένο

Came whiffling through the tulgey wood, And burbled as it came!

Ανεμοστροβιλόσερνε κι ερχόταν απ’ το δάσος,

Μουγκροβρυχογρυλίζοντας τρομερομανιασμένο!

One, two! One, two! And through and through

Και μια και δυο! Και μια και δυο! Του ρίχνει, να το, να το!

The vorpal blade went snicker-snack!

Το γλωκτικό του το σπαθί σκίζει, χτυπά, τρυπάει!

He left it dead, and with its head He went galumphing back.

Το σκότωσε και του ’ριξε την κεφαλή του κάτω

Τώρα θριαμβαλπάζοντας κρατώντας τη γυρνάει,

“And hast thou slain the Jabberwock? Come to my arms, my beamish boy!

«Το Φλυαρούδι σκότωσες, του πήρες το κεφάλι;

Ω, παλικάρι αστραφτουλό, έλα στην αγκαλιά μου!

O frabjous day! Callooh! Callay!”

Τι μέρα θαυμαστόλαμπρη! Ζήτω και πάλι ζήτω!»

He chortled in his joy.

Του φώναξε θαμπόκθαμπος. Δεν λέγεται η χαρά μου!

’Twas brillig, and the slithy toves Did gyre and gimble in the wabe:

Μες στο ψητοβασίλεμα, τα γλυγερά σασβάνια,

Μέσα στα αποστάχορτα τρυπάνιζαν, γυρνούσαν,

All mimsy were the borogoves, And the mome raths outgrabe.

Ήταν λιγνοκακόμοιρα τα σφουγγαροσχημάνια,

Και τα αγουρογούρουνα φταρνιζομουσφυρούσαν.

[Για το ποίημα χρησιμοποιήθηκαν με εναλλαγές οι μεταφράσεις

του Σωτήρη Κακίση (1976) και της Παυλίνας Παμπούδη (2003)]