Our dangerous obsession with perfectionism is getting worse | Thomas Curran

Çeviri: fatmagül küçükoğlu Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I'm a bit of a perfectionist.

Ben biraz "mükemmeliyetçiyim."

Now, how many times have you heard that one?

Bu hayatınızda kaç defa duydunuz?

Over drinks, maybe, with friends, or perhaps with family at Thanksgiving.

Arkadaşlarla içerken duydunuz belki ya da ailenizle şükran günü yemeği yerken.

It's everyone's favorite flaw,

Bu herkesin favori kusuru,

it's that now quite common response

iş mülakatlarının son sorusu olan

to the difficult, final question at job interviews:

"En büyük kusurum?" sorusuna verilen

"My biggest weakness?

yaygın cevap

That's my perfectionism."

"Mükemmeliyetçiliğim."

You see, for something that supposedly holds us back,

Bunun bizi baskılayan, engelleyen bir şey olmasına rağmen

it's quite remarkable how many of us are quite happy to hold our hands up

çoğu insanın elini kaldırıp mutlu bir şekilde "Ben mükemmeliyetçiyim." demesi

and say we're perfectionists.

oldukça dikkat çekici.

But there's an interesting and serious point

Bunun ilginç ve ciddi bir yanı da var

because our begrudging admiration for perfection is so pervasive

çünkü mükemmele olan hayranlığımız o kadar içimize nüfuz etmiş ki

that we never really stop to question that concept in its own terms.

bu kavramı oturup da sorgulamıyoruz.

What does it say about us and our society

Bireyle ve toplum hakkında ne söylüyor ki

that there is a kind of celebration in perfection?

mükemmelliği kutlamaya değer buluyoruz?

We tend to hold perfectionism up as an insignia of worth.

Mükemmeliyetçiliği bir "değer" sembolü olarak görüyoruz.

The emblem of the successful.

Ya da "başarının" sembolü olarak.

Yet, in my time studying perfectionism,

Mükemmeliyetçilik hakkında araştırma yaparken

I've seen limited evidence that perfectionists are more successful.

mükemmeliyetçilerin daha başarılı olduğuna dair bir bulguya rastlamadım.

Quite the contrary --

Tam tersine --

they feel discontented and dissatisfied

hiçbir zaman yeterince mükemmel olamayacakları hissine kapılıyor

amid a lingering sense that they're never quite perfect enough.

ve yetersiz hissediyorlar.

We know from clinician case reports

Klinik vaka raporlarından biliyoruz ki

that perfectionism conceals a host of psychological difficulties,

mükemmeliyetçilik birçok psikolojik hastalığın üstünü örter:

including things like depression, anxiety, anorexia, bulimia

depresyonun, anksiyetenin anoreksiyanın, bulimianın

and even suicide ideation.

hatta ve hatta intihar düşüncesinin bile.

And what's more worrying is that over the last 25 years,

Asıl üzücü olan da şu: Son yirmi beş yıldır

we have seen perfectionism rise at an alarming rate.

"mükemmeliyetçilik" ciddi oranda artış gösterdi.

And at the same time,

Aynı zamanda

we have seen more mental illness among young people than ever before.

gençler arasında psikolojik rahatsızlıklar da artış gösterdi.

Rates of suicide in the US alone

Son yirmi yılda tek başına ABD'deki intihar oranları

increased by 25 percent across the last two decades.

yüzde yirmi beş oranında arttı.

And we're beginning to see similar trends emerge across Canada,

Aynı durumun Kanada'da

and in my home country, the United Kingdom.

ve ülkem Birleşik Krallık'ta da yaşandığını görmekteyiz.

Now, our research is suggesting

Yaptığımız araştırmaya göre

that perfectionism is rising as society is changing.

toplum yapısı değiştikçe "mükemmeliyetçilik" mefhumu yaygınlaşıyor.

And a changed society reflects a changed sense of personal identity

Buna göre, değişen toplumda değişmiş bir kişisel kimlik

and, with it, differences in the way in which young people interact

ve bununla birlikte de gençlerin birbirleriyle ve dünyayla olan

with each other and the world around them.

iletişimlerinde bir değişim demek.

And there are some unique characteristics about our preeminent, market-based society

Sınırsız seçim hakkı ve kişisel özgürlük gibi hakları içeren

that include things like unrestricted choice

rakipsiz ve pazar odaklı olan toplumumuzun

and personal freedom,

bazı eşsiz özellikleri de vardır

and these are characteristics that we feel are contributing

ve bu özellikler, bu "mükemmeliyetçilik"

to almost epidemic levels of this problem.

yarasının üstüne tuz basıyor.

So let me give you an example.

Size bir örnek vereyim.

Young people today are more preoccupied with the attainment of the perfect life

Günümüz gençleri mükemmel yaşamı ve yaşam tarzını elde etmekle

and lifestyle.

daha meşguller ve bu genellikle

In terms of their image, status and wealth.

görünüm, statü ve zenginlikle elde ediliyor.

Data from Pew show that young people

Pew Araştırma Merkezi'nin bulgularına göre

born in the US in the late 1980s

1980'lerin sonunda ABD'de doğan gençlerin yüzde yirmisi

are 20 percent more likely to report being materially rich

ebeveyn ile büyük anne ve büyük babalarına oranla

as among their most important life goals,

maddi açıdan zengin olmanın

relative to their parents and their grandparents.

en önemli hayat amaçlarından biri olduğunu belirtiyorlar.

Young people also borrow more heavily than did older generations,

Gençler, eski jenerasyonlara oranla daha çok borç almakta

and they spend a much greater proportion of their income on image goods

ve gelirlerinin büyük bir bölümünü görünümlerine

and status possessions.

ve statülerine harcamaktalar.

These possessions, their lives and their lifestyles

Yaşamlarını ise

are now displayed in vivid detail on the ubiquitous social media platforms

Instagram, Facebook veya Snapchat gibi

of Instagram, Facebook, Snapchat.

yaygın sosyal medya platformlarında sergiliyorlar.

In this new visual culture,

Bu yeni ortaya çıkan "görsel" kültürde

the appearance of perfection is far more important than the reality.

mükemmel görünmek gerçeklikten çok daha önemli.

If one side of the modern landscape

Eğer modern bağlamda bir tarafta

that we have so lavishly furnished for young people

gençler için süslediğimiz mükemmel yaşam

is this idea that there's a perfectible life

ve yaşam tarzı düşüncesi varsa

and that there's a perfectible lifestyle,

diğer tarafta kesinlikle

then the other is surely work.

bir şeyler elde etmek için çalışmak var.

Nothing is out of reach for those who want it badly enough.

Eğer bir şeyi çok isterseniz onu elde etmek daha kolaydır.

Or so we're told.

Ya da bize söylenen bu.

This is the idea at the heart of the American dream.

İşte bu "Amerikan rüyası" dediğimiz kavramın kaynağı.

Opportunity, meritocracy, the self-made person, hard work.

Fırsatlar, meritokrasi, kendi yarattığınız kişiliğiniz ve çok çalışmak.

The notion that hard work always pays off.

"Çok çalışırsan başarırsın." düşüncesi.

And above all, the idea that we're captains of our own destiny.

Hepsinin üstünde de "Kaderimizi kendimiz yönlendirebiliriz." ilkesi.

These ideas, they connect our wealth, our status

Bu düşünceler içimizdeki değerle

and our image with our innate, personal value.

zenginliğimizi, statümüzü ve görünümümüzü birbirine bağlar.

But it is, of course, complete fiction.

Diğer bir yandan tüm bunlar kurgu tabii ki.

Because even if there were equality of opportunity,

Çünkü fırsat eşitliği olsaydı bile

the idea that we are captains of our own destiny

"Kaderimizi kendimiz yönetebiliriz." düşüncesi

disguises a much darker reality for young people

gençlerden karanlık gerçekliği gizler

that they are subject to an almost ongoing economic tribunal.

ve bu da onları bir ekonomik bunalımın öznesi yapar.

Metrics, rankings, lead tables

Ölçüler, oranlar, önleme çizelgeleri

have emerged as the yardsticks for which merit can be quantified

bütün bunlar liyakatın ölçüleri olarak ortaya çıktılar

and used to sort young people into schools, classes and colleges.

ve okullarda öğrencileri sıralamada kullanıldılar.

Education is the first arena

Eğitim kurumları

where measurement is so publicly played out

standartları ve performansı yükseltmek için

and where metrics are being used

sıralamanın açıkça yapıldığı

as a tool to improve standards and performance.

ve ölçülerin kullanıldığı ilk yerdir

And it starts young.

ve bu sıralamalar küçüklükten başlıyor.

Young people in America's big city high schools

Amerika'nın büyük şehirlerindeki lise öğrencileri

take some 112 mandatory standardized tests

anaokulundan lise son sınıfa kadar

between prekindergarten and the end of 12th grade.

112 tane zorunlu sınava tabi tutuluyor.

No wonder young people report a strong need to strive,

Gençlerin bu modern hayatın ortasında

perform and achieve at the center of modern life.

bir şeyler elde etmek için çok çabalamalarına şaşmamalı.

They've been conditioned to define themselves

Kendilerini notlara ve yüzdeliklere göre sıralamaya

in the strict and narrow terms of grades, percentiles and lead tables.

katı bir şekilde koşullamışlar.

This is a society that preys on their insecurities.

Bu güvensizlikle dolu bir toplum yapısını gösteriyor bize.

Insecurities about how they are performing

Görevlerini nasıl yerine getirdikleri ya da

and how they are appearing to other people.

diğerlerine nasıl göründükleri hakkındaki güvensizlikleri.

This is a society that amplifies their imperfections.

Kusurlarını büyüten bir toplum bu.

Every flaw, every unforeseen setback

Her bir kusur, her bir yenilgi

increases a need to perform more perfectly next time, or else,

bir sonraki sefer daha iyi olma ihtiyacı doğuruyor

bluntly, you're a failure.

ya da açık açık başarısız olursunuz.

That feeling of being flawed and deficient is especially pervasive --

Bu kusurlu ve yetersiz olduğunu düşünme özellikle---

just talk to young people.

Sadece bir gençlerle konuşun.

"How should I look, how should I behave?"

"Nasıl görünmeliyim, nasıl davranmalıyım?"

"I should look like that model,

"Şu manken gibi görünmeliyim,

I should have as many followers as that Instagram influencer,

Instagram'da çok fazla takipçim olmalı,

I must do better in school."

derslerime daha çok çalışmalıyım."

In my role as mentor to many young people,

Birçok gencin danışmanı olarak

I see these lived effects of perfectionism firsthand.

mükemmelliğin bu etkilerini birinci elden görebiliyorum.

And one student sticks out in my mind very vividly.

Bir danışanımı çok iyi hatırlıyorum.

John, not his real name, was ambitious,

John (gerçek ismi değil bu arada), çok hırslı, çalışkan

hardworking and diligent

ve özenli bir çocuktu;

and on the surface, he was exceptionally high-achieving,

dışarıdan bakıldığında gerçekten üstün başarılı,

often getting first-class grades for his work.

hep en yüksek notları alan biri gibi görünüyordu.

Yet, no matter how well John achieved,

Ancak John ne kadar iyi olursa olsun

he always seemed to recast his successes as abject failures,

başarılarını her zaman küçük görüyordu

and in meetings with me,

ve benimle buluştuğunda

he would talk openly about how he'd let himself and others down.

kendisini ve ailesini hayal kırıklığına uğrattığını söylüyordu hep.

John's justification was quite simple:

John'un gerekçesi şuydu:

How could he be a success

Diğerleriyle aynı notu almak için

when he was trying so much harder than other people

diğerlerinden daha çok çalışıyorken

just to attain the same outcomes?

nasıl başarılı olabilirdi?

See, John's perfectionism, his unrelenting work ethic,

Gördüğünüz gibi onun mükemmeliyetçiliği ve katı çalışma etiği

was only serving to expose what he saw as his inner weakness

güçsüzlük olarak gördüğü şeyi kendinin ve diğerlerinin

to himself and to others.

etkisine açık bırakıyordu.

Cases like John's speak to the harmfulness of perfectionism

John'un sahip olduğu bu düşünceler mükemmeliyetçiliğin zararlarını

as a way of being in the world.

tüm gerçekliğiyle ortaya çıkarıyor.

Contrary to popular belief,

Yaygın inanışın aksine,

perfectionism is never about perfecting things or perfecting tasks.

mükemmeliyetçilik, bir şeyleri mükemmel yapmak değildir.

It's not about striving for excellence.

Mükemmel olan için çaba göstermek değildir.

John's case highlights this vividly.

John'a bakarak bunu çok net anlayabiliriz.

At its root, perfectionism is about perfecting the self.

Mükemmeliyetçiliğin özünde bireyin kendisini mükemmel yapması var.

Or, more precisely, perfecting an imperfect self.

Daha net bir şekilde, kusurları olan bir kişinin kendini düzeltmesi.

And you can think about it like a mountain of achievement

Mükemmelliği tırmanıyormuş gibi hayal ettiğimiz

that perfectionism leads us to imagine ourselves scaling.

bir başarı dağı gibi düşünebilirsiniz.

And we think to ourselves, "Once I've reached that summit,

Ve şöyle düşünürüz: "Zirveye ulaştığım zaman

then people will see I'm not flawed, and I'll be worth something."

insanlar kusurlu olduğumu görmeyecek ve buna değecek."

But what perfectionism doesn't tell us

Ancak göremediğimiz bir şey var

is that soon after reaching that summit,

o da zirveye ulaştıktan hemen sonra

we will be called down again to the fresh lowlands of insecurity and shame,

güvensizlik ve utanma duyguları yeniden ortaya çıkar

just to try and scale that peak again.

ve tırmanmaya en baştan yine başlarız.

This is the cycle of self-defeat.

Bu bir kendini yenme döngüsü.

In the pursuit of unattainable perfection, a perfectionist just cannot step off.

Ulaşılmaz mükemmelin peşinde geri adım atamaz mükemmeliyetçi.

And it's why it's so difficult to treat.

İşte bu yüzden üstesinden gelmek çok zordur.

Now, we've known for decades and decades

Çok uzun yıllardır biliyoruz ki

that perfectionism contributes to a host of psychological problems,

mükemmeliyetçilik birçok psikolojik soruna ev sahipliği yapar

but there was never a good way to measure it.

ancak ne ölçüde olduğu hala saptanamamıştır.

That was until the late 1980s

1980'lerin sonunda doğru

when two Canadians, Paul Hewitt and Gordon Flett,

İki Kanadalı Paul Hewitt ve Gordon Flett

came along and developed a self-report measure of perfectionism.

mükemmeliyetçiliği ölçmek için bir öz bildirim ölçeği geliştirdiler.

So that's right, folks, you can measure this,

Evet doğru duydunuz millet, bunu ölçebilirsiniz

and it essentially captures three core elements of perfectionism.

ve temel olarak mükemmeliyetçiliği üçe ayırarak ele alıyor.

The first is self-oriented perfectionism,

İlki, birey odaklı mükemmeliyetçilik,

the irrational desire to be perfect:

bunlar nedensiz yere mükemmel olmak isterler:

"I strive to be as perfect as I can be."

"Olabildiğince mükemmel olmak için çabalamalıyım."

The second is socially prescribed perfectionism,

İkincisi ise, toplumun istediği mükemmeliyetçilik.

the sense that the social environment is excessively demanding:

Sosyal çevrenin aşırı talepte bulunması hissi:

"Herkes benden çok şey bekliyormuş gibi hissediyorum."

"I feel that others are too demanding of me."

And the third is other-oriented perfectionism,

Üçüncüsü ise, diğerlerinin mükemmel olmasını beklemek.

the imposition of unrealistic standards on other people:

Bu da diğer insanlara gerçekçi olmayan standartlar yükler.

"If I ask somebody to do something, I expect it to be done perfectly."

"Eğer birinden bir şey istersem mükemmel olmasını beklerim."

Now, research shows that all three elements of perfectionism

Bu mükemmeliyetçiliğin üç türü araştırmalara göre

associate with compromised mental health,

ağır depresyon, anksiyete

including things like heightened depression,

ve intihar düşüncesi gibi

heightened anxiety and suicide ideation.

tehlikeli psikolojik rahatsızlıkların habercisi.

But, by far, the most problematic element of perfectionism

Ama bu üçü arasından en tehlikelisi ise

is socially prescribed perfectionism.

toplumun istediği mükemmeliyetçilik.

That sense that everyone expects me to be perfect.

Şu "Herkes mükemmel olmamı bekliyor." hissi.

This element of perfectionism

Mükemmeliyetçiliğin bu türünün

has a large correlation with serious mental illness.

ciddi mental hastalıklarla bir bağı var.

And with today's emphasis on perfection at the forefront of my mind,

Günümüz mükemmeliyetçiliği zihnimde canlandığında

I was curious to see whether these elements of perfectionism were changing.

bunların değişip değişmediğini merak ettim.

To date, research in this area is focused on immediate family relations,

Bu zamana kadar, bu alandaki çalışmalar yakın aile ilişkilerine odaklanmış

but we wanted to look at it at a broader level.

ama biz buna daha geniş bir pencereden bakmak istedik.

So we took all of the data that had ever been collected

Paul ve Gordon mükemmeliyet ölçüsünü geliştirdiğinden beri

in the 27 years since Paul and Gordon developed that perfectionism measure,

27 yıldır toplanan tüm bulguları çıkardık

and we isolated the data in college students.

ve üniversite öğrencilerine odaklandık.

This turned out to be more than 40,000 young people

Amerika, Kanada ve İngiltere'den

from American, Canadian and British colleges,

40.000 öğrencinin bilgileri vardı elimizde

and with so much data available, we looked to see if there was a trend.

ve bu bilgi yığınını incelediğimizde bir trendin olup olmadığına baktık.

And in all, it took us more than three years

Bütün bu bulguları toplamak, hesaplamak

to collate all of this information, crunch the numbers,

ve raporumuzu oluşturmak

üç yıldan fazla zamanımızı aldı.

and write our report.

But it was worth it because our analysis uncovered something alarming.

Bütün bunlara değerdi çünkü önemli bir sonuca varmıştık.

All three elements of perfectionism have increased over time.

Mükemmeliyetçiliğin o üç türü zamanla artış gösterdi

But socially prescribed perfectionism saw the largest increase, and by far.

ancak toplumun istediği mükkemmeliyetçilik ise en yüksek artışı gördü.

In 1989,

1989 yılında,

just nine percent of young people report clinically relevant levels

gençlerin sadece yüzde dokuzuna yüksek oranlarla

of socially prescribed perfectionism.

bu tür yüzünden teşhis konulmuştu.

Those are levels that we might typically see in clinical populations.

Bu oranlara, genellikle klinik nüfuslarda daha çok rastlıyoruz.

By 2017, that figure had doubled to 18 percent.

2017 yılına kadar ise bu oran iki katına çıktı ve yüzde 18 oldu.

And by 2050, projections based on the models that we tested

2050 yılına kadar ise, yaptığımız çalışmalara dayanarak

indicate that almost one in three young people

üç gençten birine

will report clinically relevant levels of socially prescribed perfectionism.

bu tür mükemmeliyetçilik teşhisi konulacak.

Remember, this is the element of perfectionism

Hatırlayın, mükemmeliyetçiliğin bu türü

that has the largest correlation with serious mental illness,

ciddi psikolojik rahatsızlıklarla diğerlerine oranla daha ilişkili.

and that's for good reason.

Haklı olarak.

Socially prescribed perfectionists feel a unrelenting need

Bu tür insanlar, diğerlerinin beklentilerine

to meet the expectations of other people.

uymak için bir ihtiyaç hâlindedirler.

And even if they do meet yesterday's expectation of perfection,

Dünün beklentilerine uymuş olsalar bile

they then raise the bar on themselves to an even higher degree

daha da mükemmel olmak için sınırlarını zorlarlar

because these folks believe that the better they do,

çünkü bu insanlar, iyi yaptıkça

the better that they're expected to do.

onlardan daha iyi yapmaları bekleniyor.

This breeds a profound sense of helplessness and, worse, hopelessness.

Ama bu derin bir acizlik ve daha kötüsü umutsuzluk duygusu uyandırıyor.

But is there hope?

Umut var mı peki?

Of course there's hope.

Tabii ki var!

Perfectionists can and should hold on to certain things --

Mükemmeliyetçiler bir şeylere tutunmalılar--

they are typically bright, ambitious, conscientious and hardworking.

genellikle parlak, hırslı, özenli ve çalışkan insanlar onlar.

And yes, treatment is complex.

Ve evet, tedavi süreci oldukça karışık.

But a little bit of self-compassion,

Ama işler yolunda gitmediğinde

going easy on ourselves when things don't go well,

kendilerine güvenmeleri ve çok yüklenmemeleri

can turn those qualities into greater personal peace and success.

iç huzura ve başarıya giden yolda onlara yardım edecektir.

And then there's what we can do as caregivers.

Onlara yardım edenler olarak biz de bir şeyler yapabiliriz.

Perfectionism develops in our formative years,

Mükemmeliyetçilik gelişme çağımızda ortaya çıkar,

and so young people are more vulnerable.

bu yüzden gençler daha savunmasızdır.

Parents can help their children

Ebeveynler çocuklarına

by supporting them unconditionally when they've tried but failed.

başarısız olsalar bile onları destekleyerek yardımcı olabilirler.

And Mom and Dad can resist their understandable urge

Ebeveynler ayrıca günümüz toplumunun getirisi olan

in today's highly competitive society to helicopter-parent,

yarış ortamında kendilerini tutmalılar

çünkü ebeveynler çocuklarının başarılarını ve başarısızlıklarını

as a lot of anxiety is communicated

when parents take on their kids' successes and failures as their own.

kendi üstlerine alırlar ve bu da strese neden olur.

But ultimately, our research raises important questions

Bizim araştırmamız, sonuç olarak

about how we are structuring society

"Toplumu nasıl yapılandırıyoruz ve toplum yarış,

and whether our society's heavy emphasis on competition, evaluation and testing

değerlendirme ve test yöntemlerine çok mu yükleniyor

ve bunlar gençler için yararlı mı?" gibi sorular soruyor.

is benefiting young people.

It's become commonplace for public figures to say

Halk figürü olan insanlar için bu yeni ve eşsiz baskılar adına

that young people just need a little bit more resilience

gençlerin dirençli olması gerektiğini

in the face of these new and unprecedented pressures.

söylemek iyice yaygınlaştı.

But I believe that is us washing our hands of the core issue

Konunun ana kaynağından elini çekenler bizleriz

çünkü biliyoruz ki ilk başta gençlerin mükemmele daha az

because we have a shared responsibility

to create a society and a culture in which young people need less perfection

ihtiyaç duydukları bir toplum ve kültür yaratmak için

paylaştığımız bir sorumluluk var.

in the first place.

Let's not kid ourselves.

Kendimizi kandırmayalım.

Creating that kind of world is an enormous challenge,

Böyle yeni bir dünya oluşturmak çok zor

and for a generation of young people

ve hayatını 7/24 sıralamalarda,

that live their lives in the 24/7 spotlight

ölçümlerle, çizelgelerle,

of metrics, lead tables and social media,

sosyal medyada geçiren bir jenerasyon için

perfectionism is inevitable,

mükemmeliyetçilik kaçınılmaz bir mefhum.

so long as they lack any purpose in life

Hayatta, görünüşleri ve diğer insanların

greater than how they are appearing

onları nasıl gördüklerinden

başka amaçları olmadıkça kaçınılmaz oluyor mükemmeliyetçilik.

or how they are performing to other people.

What can they do about it?

Peki ne yapabiliriz?

Every time they are knocked down from that mountaintop,

O dağ zirvesinden her indiklerinde

they see no other option but to try scaling that peak again.

tekrar çıkmaktan başka bir seçenekleri yok.

The ancient Greeks knew

Antik Yunanlar biliyordu ki

that this endless struggle up and down the same mountain

bu dağdan inme dağa tırmanma döngüsü

is not the road to happiness.

mutluluk getirmiyordu.

Their image of hell was a man called Sisyphus,

Cehennem algıları Sisyphus adında bir adamdı

doomed for eternity to keep rolling the same boulder up a hill,

ve bu adamın görevi sonsuza kadar bir kayayı dağa çıkarmak

only to see it roll back down and have to start again.

ve düşmesini izlemek ve sonra yeniden çıkarmaktı.

So long as we teach young people

Gençlere, mükemmeli aramalarının

that there is nothing more real or meaningful in their lives

oldukça normal olduğunu öğrettikçe

than this hopeless quest for perfection,

gelecek nesilleri

then we are going to condemn future generations

faydasız ve umutsuz

to that same futility and despair.

olmakla lanetleyeceğiz.

And so we're left with a question.

Geriye bir soru kaldı:

When are we going to appreciate

Sınırsız mükemmelliğin kökünde

that there is something fundamentally inhuman

insan dışı bir şeyler olduğunu

about limitless perfection?

ne zaman anlayacağız?

Kimse kusursuz değildir.

No one is flawless.

If we want to help our young people escape the trap of perfectionism,

Eğer gençlerimize mükemmellik tuzağından kurtulmaları için yardım etmek istiyorsak

then we will teach them that in a chaotic world,

onlara bu kaos dolu dünyada, yaşamın sürekli bizi yeneceğini

life will often defeat us, but that's OK.

ama bunun normal olduğunu öğretmeliyiz.

Failure is not weakness.

Başarısızlık güçsüz olduğunuz anlamına gelmez.

If we want to help our young people outgrow this self-defeating snare

İmkansız olan mükemmellik kapanından kurtulmalarına

of impossible perfection,

yardım etmek istiyorsak

then we will raise them in a society that has outgrown that very same delusion.

onları aynı sorundan kurtulmuş bir toplumda yetiştirmeliyiz.

But most of all,

Ama en önemlisi de

if we want our young people to enjoy mental, emotional

gençlerin mental, duygusal ve psikolojik olarak

stabil olmalarını istiyorsak

and psychological health,

then we will invite them to celebrate the joys

mükemmel olmamanın oldukça normal

and the beauties of imperfection

ve doğal bir şey olduğununu anlatmalı

as a normal and natural part of everyday living and loving.

ve bunu kutlamaya davet etmeliyiz.

Dinlediğiniz için teşekkür ederim.

Thank you very much.

(Applause)

(Alkış)