Our dangerous obsession with perfectionism is getting worse | Thomas Curran

Translator: taha moosavi Reviewer: Masoud Motamedifar

I'm a bit of a perfectionist.

من کمی کمال‌گرا هستم.

Now, how many times have you heard that one?

چند بار این جمله را شنیده‌اید؟

Over drinks, maybe, with friends, or perhaps with family at Thanksgiving.

هنگام شادخواری، شاید همراه دوستان یا با خانواده در جشن شکرگزاری.

It's everyone's favorite flaw,

این نقطه‌ ضعف محبوب همه است.

it's that now quite common response

این همان پاسخ کاملاً رایج

to the difficult, final question at job interviews:

به سؤال سخت پایانی در مصاحبه شغلی است:

"My biggest weakness?

«بزرگترین ضعف من؟

That's my perfectionism."

کمال‌گرایی‌ام هست.»

You see, for something that supposedly holds us back,

می‌بینید، برای چیزی که ظاهراً ما را عقب نگه می‌دارد،

it's quite remarkable how many of us are quite happy to hold our hands up

مشخص است که تعداد زیادی از ما کاملاً خوشحالیم که دستمان را بالا ببریم

and say we're perfectionists.

و بگوییم که کمال‌گراییم.

But there's an interesting and serious point

اما نکته جالب و مهمی وجود دارد

because our begrudging admiration for perfection is so pervasive

چون تحسین حسادت‌آمیز ما برای کامل بودن آنقدر فراگیر است

that we never really stop to question that concept in its own terms.

که ما هرگز این مفهوم را زیر سؤال نمی‌بریم.

What does it say about us and our society

که چه چیزی در مورد ما و جامعه‌مان می‌گوید؟

that there is a kind of celebration in perfection?

آیا کمال‌گرایی را باید جشن گرفت؟

We tend to hold perfectionism up as an insignia of worth.

ما تمایل داریم که کمال‌گرایی را به‌عنوان نشانی از ارزش نگه‌ داریم.

The emblem of the successful.

نماد موفقیت،

Yet, in my time studying perfectionism,

با این‌حال، وقتی‌کمال‌گرایی را مطالعه می‌کردم،

I've seen limited evidence that perfectionists are more successful.

شواهد کمی مبنی بر موفق‌تر بودن کمال‌گراها دیده‌ام.

Quite the contrary --

کاملاً برعکس--

they feel discontented and dissatisfied

آن‌ها احساس ناخرسندی و نارضایتی می‌کنند

amid a lingering sense that they're never quite perfect enough.

در بین حسی دنباله‌دار که (می‌گوید) آن‌ها هرگز به‌اندازه کافی کامل نیستند.

We know from clinician case reports

ما از گزارش‌های موارد بالینی می‌دانیم

that perfectionism conceals a host of psychological difficulties,

که کمال‌گرایی لانه مشکلات روانی را می‌پوشاند،

including things like depression, anxiety, anorexia, bulimia

چیزهایی مثل افسردگی، اضطراب، بی‌اشتهایی عصبی، پراشتهایی عصبی

and even suicide ideation.

و حتی تفکرات خودکشی.

And what's more worrying is that over the last 25 years,

و چیزی نگران‌ کننده‌تر این است که در ۲۵سال گذشته،

we have seen perfectionism rise at an alarming rate.

ما رشد کمال‌گرایی را با نرخی هشدار‌ دهنده مشاهده کرده‌ایم،

And at the same time,

و هم‌زمان،

we have seen more mental illness among young people than ever before.

بیش از هر زمان دیگری بیماری‌های روانی را در میان جوانان دیده‌ایم.

Rates of suicide in the US alone

تنها در ایالات‌ متحده نرخ خودکشی

increased by 25 percent across the last two decades.

۲۵ درصد در دو دهه گذشته افزایش‌ یافته است.

And we're beginning to see similar trends emerge across Canada,

و به‌ تازگی می‌بینیم گرایش‌های مشابهی در کانادا گسترش می‌یابد،

and in my home country, the United Kingdom.

و در سرزمین مادری‌ام، انگلستان.

Now, our research is suggesting

تحقیقات ما نشان می‌دهد

that perfectionism is rising as society is changing.

که کمال‌گرایی هم‌زمان با تغییرات جامعه افزایش می‌یابد.

And a changed society reflects a changed sense of personal identity

و جامعه متحول شده، حس هویت شخصی افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

and, with it, differences in the way in which young people interact

و همراه با آن، تفاوت‌هایی در شیوه تعامل جوانان

with each other and the world around them.

با یکدیگر و با جهان اطرافشان به وجود می‌آورد

And there are some unique characteristics about our preeminent, market-based society

و خصوصیات یکتایی در جامعه سرآمد و بازار-محور ما وجود دارد

that include things like unrestricted choice

که شامل چیزهایی مثل انتخاب بدون محدودیت

and personal freedom,

و آزادی فردی می‌شود،

and these are characteristics that we feel are contributing

و این‌ها ویژگی‌هایی هستند که ما احساس می‌کنیم

to almost epidemic levels of this problem.

در سطوح همه‌گیر در این مسئله نقش دارند.

So let me give you an example.

پس اجازه دهید مثالی بزنم.

Young people today are more preoccupied with the attainment of the perfect life

جوانان امروزه بیشتر از قبل نگران دستیابی به زندگی

and lifestyle.

و سبک زندگی کامل هستند.

In terms of their image, status and wealth.

به لحاظ وجهه، جایگاه اجتماعی و ثروت.

Data from Pew show that young people

داده‌ها از مرکز تحقیقاتی "Pew" نشان می‌دهد که جوانانی که

born in the US in the late 1980s

در اواخر دهه ۸۰ میلادی در آمریکا متولد شده‌اند

are 20 percent more likely to report being materially rich

۲۰ درصد بیشتر احتمال دارد که ثروتمند بودن به لحاظ مادی را

as among their most important life goals,

از مهم‌ترین اهداف زندگی‌شان بدانند،

relative to their parents and their grandparents.

در مقایسه با والدین و والدینِ والدینشان،

Young people also borrow more heavily than did older generations,

جوانان همچنین بسیار بیشتر از نسل‌های قبلی وام می‌گیرند،

and they spend a much greater proportion of their income on image goods

و آن‌ها نسبت بیشتری از درآمد خود را صرف وجهه خود

and status possessions.

و دستیابی به جایگاه اجتماعی می‌کنند.

These possessions, their lives and their lifestyles

این دستاوردها، زندگی‌شان و سبک زندگی‌شان

are now displayed in vivid detail on the ubiquitous social media platforms

حالا در جزییات دقیقی در بسترِ همیشگی رسانه‌های اجتماعیِ

of Instagram, Facebook, Snapchat.

اینستاگرام، فیس‌بوک، اسنپ‌چت به نمایش گذاشته‌ شده‌ است.

In this new visual culture,

و در این فرهنگ جدید بصری،

the appearance of perfection is far more important than the reality.

بی‌نقص به نظر آمدن بسیار مهم‌تر از واقعیت است.

If one side of the modern landscape

اگر یک‌ طرف چشم‌انداز مدرنی که

that we have so lavishly furnished for young people

ما مسرفانه برای جوانان فراهم کرده‌ایم

is this idea that there's a perfectible life

این ایده است که زندگی کمال‌پذیر وجود دارد

and that there's a perfectible lifestyle,

و سبک زندگی تکامل‌پذیر وجود دارد،

then the other is surely work.

طرف دیگر قطعاً کار است.

Nothing is out of reach for those who want it badly enough.

چیزی خارج از دسترس کسانی که آن را عمیقاً می‌خواهند وجود ندارد.

Or so we're told.

یا این‌طور که به ما گفته‌ شده.

This is the idea at the heart of the American dream.

این ایده اصلی در قلب رویای آمریکایی است.

Opportunity, meritocracy, the self-made person, hard work.

فرصت، شایسته‌سالاری، فرد خودساخته، سخت‌کوشی.

The notion that hard work always pays off.

این پندار که سخت‌کوشی همواره نتیجه می‌دهد.

And above all, the idea that we're captains of our own destiny.

و بالاتر از همه، این ایده که ما ناخدای سرنوشت خود هستیم.

These ideas, they connect our wealth, our status

این ایده‌ها، ثروت ما، جایگاه اجتماعی ما

and our image with our innate, personal value.

و وجهه ما را باارزش ذاتی فردی ما پیوند می‌دهند.

But it is, of course, complete fiction.

اما البته، این‌ کاملا یک افسانه است.

Because even if there were equality of opportunity,

چون حتی اگر برابری فرصت‌ها وجود می‌داشت،

the idea that we are captains of our own destiny

این ایده که ما ناخدای سرنوشت خود هستیم

disguises a much darker reality for young people

واقعیت تلخ‌تری را برای جوانان می‌پوشاند

that they are subject to an almost ongoing economic tribunal.

اینکه آن‌ها محکوم‌ به یک محاکمه اقتصادی مستمر هستند.

Metrics, rankings, lead tables

معیارها، رتبه‌بندی‌ها و جدول‌ها

have emerged as the yardsticks for which merit can be quantified

به‌عنوان معیاری برای هر شایستگی که می‌تواند کمّی شود به وجود آمده‌اند

and used to sort young people into schools, classes and colleges.

و برای دسته‌بندی جوانان در مدارس، کلاس‌ها و دانشگاه‌ها به‌ کار رفته‌اند.

Education is the first arena

آموزش اولین عرصه‌ای است

where measurement is so publicly played out

که در آن سنجش به‌صورت عمومی اجراشده

and where metrics are being used

و معیارها به‌عنوان ابزاری برای

as a tool to improve standards and performance.

بهبود عملکرد و استانداردها به‌ کار رفته است.

And it starts young.

و در سنین پایین شروع می‌شود.

Young people in America's big city high schools

جوانان در دبیرستان‌های شهرهای بزرگ آمریکا

take some 112 mandatory standardized tests

۱۱۲ آزمون استاندارد شده اجباری را بین دوران پیش‌دبستانی

between prekindergarten and the end of 12th grade.

و پایان سال دوازدهم انجام می‌دهند.

No wonder young people report a strong need to strive,

تعجبی ندارد که جوانان چنین نیاز قوی را به تلاش کردن،

perform and achieve at the center of modern life.

عمل کردن و به دست آوردن در زندگی مدرن گزارش می‌کنند.

They've been conditioned to define themselves

آن‌ها عادت کرده‌اند که خودشان را

in the strict and narrow terms of grades, percentiles and lead tables.

ازنظر معیار سخت‌گیرانه و تنگ‌نظرانه نمرات، درصدها و جدول‌ها تعریف کنند.

This is a society that preys on their insecurities.

این جامعه‌ای است که ناامنی‌هایش را نابود می‌کند.

Insecurities about how they are performing

احساس ناامنی در مورد این‌که چطور عمل می‌کنند

and how they are appearing to other people.

و برای دیگران چطور به نظر می‌رسند؟

This is a society that amplifies their imperfections.

این جامعه‌ای است که ناکامل بودنشان را بزرگنمایی می‌کند

Every flaw, every unforeseen setback

هر ضعفی، هر شکست غیرمنتظره

increases a need to perform more perfectly next time, or else,

نیازی برای کامل‌تر عمل کردن در نوبت بعد را افزایش می‌دهد

bluntly, you're a failure.

یا در غیر این صورت، بدون تعارف، شما یک بازنده‌اید.

That feeling of being flawed and deficient is especially pervasive --

به‌خصوص احساس ضعیف بودن و ناقص بودن شایع‌اند

just talk to young people.

کافی است با جوانان صحبت کنید.

"How should I look, how should I behave?"

«باید چطور به نظر بیام، باید چطور رفتار کنم؟»

"I should look like that model,

«باید شبیه آن مدل باشم،

I should have as many followers as that Instagram influencer,

باید به تعداد آن چهره اینستاگرامی، دنبال کننده داشته باشم،

I must do better in school."

باید در مدرسه عملکرد بهتری داشته باشم»

In my role as mentor to many young people,

در نقش یک مربی برای بسیاری از جوانان،

I see these lived effects of perfectionism firsthand.

من پیش از بقیه اثرات تجربه شده این کمال‌گرایی را می‌بینم.

And one student sticks out in my mind very vividly.

یک دانش‌آموز با جزییات زیاد در ذهنم مانده است.

John, not his real name, was ambitious,

جان (اسم واقعی‌اش این نیست) بلندپرواز

hardworking and diligent

سخت‌کوش و متعهد بود

and on the surface, he was exceptionally high-achieving,

و در ظاهر، او به شکل استثنایی پر دستاورد بود،

often getting first-class grades for his work.

اغلب نمرات ممتاز کلاس را می‌گرفت.

Yet, no matter how well John achieved,

بااین‌حال اهمیتی نداشت که «جان» چقدر دستاورد خوبی داشت،

he always seemed to recast his successes as abject failures,

همیشه به نظر می‌رسید که موفقیت‌هایش را به‌عنوان یک شکست سخیف می‌بیند.

and in meetings with me,

و در ملاقاتی با من،

he would talk openly about how he'd let himself and others down.

در مورد اینکه چگونه او خود و دیگران را ناامید کرده بود صحبت کرد.

John's justification was quite simple:

توجیه او کاملاً ساده بود:

How could he be a success

چطور می‌توانست موفق باشد

when he was trying so much harder than other people

وقتی‌که او بسیار بیشتر از بقیه تلاش می‌کرد

just to attain the same outcomes?

تا فقط به چیزی برسد که دیگران رسیده بودند؟

See, John's perfectionism, his unrelenting work ethic,

ببینید، کمال‌گرایی «جان» و اصول کاری انعطاف‌ناپذیر او،

was only serving to expose what he saw as his inner weakness

تنها در خدمت نمایش دادن چیزی به خودش و دیگران است

to himself and to others.

که او ضعف درونی خود می‌دانست.

Cases like John's speak to the harmfulness of perfectionism

مواردی مانند حرف‌های «جان» در مورد مضر بودن کمال‌گرایی

as a way of being in the world.

به‌عنوان سبک زندگی

Contrary to popular belief,

برخلاف باور عمومی،

perfectionism is never about perfecting things or perfecting tasks.

کمال‌گرایی هرگز در مورد کامل کردن کارها یا چیزها نیست

It's not about striving for excellence.

در مورد سخت ‌کوشیدن برای برتری نیز نیست.

John's case highlights this vividly.

مورد «جان» به‌خوبی این مصالح را روشن می‌کند.

At its root, perfectionism is about perfecting the self.

کمال‌گرایی، از ریشه در مورد کامل کردن خود است.

Or, more precisely, perfecting an imperfect self.

یا به‌ صورت دقیق‌تر کامل کردن یک خود ناکامل است.

And you can think about it like a mountain of achievement

و می‌توانید آن را به‌ صورت کوهی از دستاوردها تصور کنید

that perfectionism leads us to imagine ourselves scaling.

که کمال‌گرایی ما را به تصور خودمان درحال فتح کردن سوق می‌دهد

And we think to ourselves, "Once I've reached that summit,

و ما با خودمان فکر می‌کنیم: «وقتی‌که به آن قله رسیدم،

then people will see I'm not flawed, and I'll be worth something."

مردم خواهند دید که من ضعیف نیستم و من ارزشی خواهم داشت.»

But what perfectionism doesn't tell us

اما چیزی که کمال‌گرایی به ما نمی‌گوید

is that soon after reaching that summit,

این است که به زودی، پس از رسیدن به آن قله

we will be called down again to the fresh lowlands of insecurity and shame,

دوباره به دشت‌های جدید شرم و ناامنی فرود خواهیم‌ آمد.

just to try and scale that peak again.

تا دوباره سعی کنیم به آن قله دست پیدا کنیم.

This is the cycle of self-defeat.

این چرخه «خود-شکنی» است.

In the pursuit of unattainable perfection, a perfectionist just cannot step off.

در راه رسیدن به کمال دست نیافتنی، یک کمال‌گرا نمی‌تواند کوتاه بیاید.

And it's why it's so difficult to treat.

و به همین دلیل است که درمانشان آنقدر سخت است.

Now, we've known for decades and decades

و حالا ما دهه‌ها است که می‌دانیم

that perfectionism contributes to a host of psychological problems,

که کمال‌گرایی باعث شماری از مشکلات روانی می‌شود،

but there was never a good way to measure it.

اما هیچ‌وقت راهی برای اندازه‌گیری آن وجود نداشته است.

That was until the late 1980s

تا اواخر دهه ۸۰ میلادی

when two Canadians, Paul Hewitt and Gordon Flett,

که دو کانادایی، پاول هیوت و گوردون فلت

came along and developed a self-report measure of perfectionism.

قدم پیش گذاشتند و یک معیار خود-گزارشی از کمال‌گرایی را ایجاد کردند.

So that's right, folks, you can measure this,

بله درست است، می‌توانید اندازه‌اش بگیرید،

and it essentially captures three core elements of perfectionism.

خصوصاً سه عنصر اصلی از کمال‌گرایی را اندازه می‌گیرد.

The first is self-oriented perfectionism,

اولی کمال‌گرایی خود-محور هست،

the irrational desire to be perfect:

میل غیرمنطقی به کامل بودن:

"I strive to be as perfect as I can be."

«من تلاش می‌کنم تا جایی که می‌توانم کامل باشم.»

The second is socially prescribed perfectionism,

دومی کمال‌گرایی تجویزشده به‌وسیله اجتماع است،

the sense that the social environment is excessively demanding:

این حس که محیط بیش‌ازحد انتظار دارد:

"I feel that others are too demanding of me."

"حس می‌کنم دیگران بیش‌ازحد از من توقع دارند."

And the third is other-oriented perfectionism,

و سومی کمال‌گرایی دگر-محور،

the imposition of unrealistic standards on other people:

تحمیل استانداردهای غیرواقعی بر دیگران:

"If I ask somebody to do something, I expect it to be done perfectly."

"اگر من از کسی بخواهم که کاری را انجام دهد انتظار دارم که بی‌نقص انجام شود."

Now, research shows that all three elements of perfectionism

تحقیقات نشان می‌دهد که تمام این سه عنصر کمال‌گرایی

associate with compromised mental health,

با سلامت روان آسیب‌ دیده مرتبط است،

including things like heightened depression,

شامل چیزهایی مثل افسردگی بالاتر،

heightened anxiety and suicide ideation.

اضطراب بیشتر و تفکرات خودکشی.

But, by far, the most problematic element of perfectionism

اما تاکنون مشکل‌ سازترین عنصر کمال‌گرایی

is socially prescribed perfectionism.

کمال‌گرایی خواسته اجتماع است.

That sense that everyone expects me to be perfect.

این حس که همه از من انتظار دارند که کامل باشم.

This element of perfectionism

این عنصر از کمال‌گرایی

has a large correlation with serious mental illness.

همبستگی بالایی با بیماری‌های روانی جدی دارد.

And with today's emphasis on perfection at the forefront of my mind,

و با تأکیدی که امروزه بر کامل بودن می‌شود، مهم‌ترین اندیشه در ذهن من این بود که

I was curious to see whether these elements of perfectionism were changing.

کنجکاو بودم که بفهمم آیا این سه عنصر کمال‌گرایی در حال تغییر هستند؟

To date, research in this area is focused on immediate family relations,

تا به امروز، تحقیقات در این زمینه بر روابط درون خانوادگی متمرکزشده بودند،

but we wanted to look at it at a broader level.

اما ما خواستیم که از سطحی وسیع‌تر به آن نگاه کنیم

So we took all of the data that had ever been collected

پس ما تمام این داده‌ها را که تاکنون در ۲۷ سال گذشته، از زمانی که

in the 27 years since Paul and Gordon developed that perfectionism measure,

گوردون و پاول مقیاس کمال‌گرایی خود را ابداع کرده‌اند جمع‌آوری‌ کردیم،

and we isolated the data in college students.

و آن‌ها را به دانشجویان محدود کردیم.

This turned out to be more than 40,000 young people

و به بیش از ۴۰,۰۰۰ جوان از

from American, Canadian and British colleges,

دانشگاه‌های آمریکا، کانادا و انگلیس رسیدیم.

and with so much data available, we looked to see if there was a trend.

با چنین حجمی از داده‌های در دسترس، ما به دنبال روندها گشتیم

And in all, it took us more than three years

و در کل، بیش از سه سال از ما وقت گرفت.

to collate all of this information, crunch the numbers,

تا اطلاعات را سازمان‌دهی و اعداد را محاسبه کنیم

and write our report.

و گزارشمان را بنویسیم.

But it was worth it because our analysis uncovered something alarming.

اما ارزشش را داشت، چراکه واکاوی ما چیزی هشداردهنده را برملا کرد.

All three elements of perfectionism have increased over time.

تمام سه عنصر کمال‌گرایی در طول زمان افزایش‌یافته بودند.

But socially prescribed perfectionism saw the largest increase, and by far.

اما کمال‌گرایی خواسته اجتماع بیشترین افزایش را داشته، با تفاوتی زیاد.

In 1989,

در سال ۱۹۸۹،

just nine percent of young people report clinically relevant levels

فقط ۹ درصد از جوانان، سطوح مرتبط بالینی کمال‌گرایی تجویزشده-

of socially prescribed perfectionism.

-اجتماعی را گزارش کرده بودند.

Those are levels that we might typically see in clinical populations.

این‌ها سطوحی هستند که ممکن است ما نوعاً در جمعیت مورد آزمایش ببینیم.

By 2017, that figure had doubled to 18 percent.

تا ۲۰۱۷این مقدار دو برابر (۱۸٪) شده بود

And by 2050, projections based on the models that we tested

و تا ۲۰۵۰ پیش‌بینی‌های مبتنی بر مدل‌هایی که ما آزمودیم

indicate that almost one in three young people

نشان می‌دهد که تقریباً یک نفر از هر سه نفر جوان

will report clinically relevant levels of socially prescribed perfectionism.

سطوح مرتبط بالینی از کمال‌گرایی خواسته اجتماع را گزارش خواهد کرد.

Remember, this is the element of perfectionism

به یاد داشته باشید، این عنصری از کمال‌گرایی است

that has the largest correlation with serious mental illness,

که بیشترین همبستگی را با بیماری‌های جدی روانی دارد،

and that's for good reason.

و این دلیل اثبات‌شده‌ای دارد.

Socially prescribed perfectionists feel a unrelenting need

کمال‌گرایان تجویز‌شده اجتماعی نیاز بی‌امانی برای

to meet the expectations of other people.

برآورده کردن توقعات دیگران احساس می‌کنند.

And even if they do meet yesterday's expectation of perfection,

و حتی اگر توقعات دیروزی کامل بودن را برآورده کنند،

they then raise the bar on themselves to an even higher degree

سپس از خودشان توقع بیشتری پیدا می‌کنند.

because these folks believe that the better they do,

چراکه این افراد اعتقاد دارند که هرقدر که بهتر باشند،

the better that they're expected to do.

بازهم از آنان انتظار می‌رود که بهتر انجام دهند.

This breeds a profound sense of helplessness and, worse, hopelessness.

این‌یک احساس عمیق ناتوانی و بدتر، ناامیدی را به وجود می‌آورد.

But is there hope?

آیا امیدی هست؟

Of course there's hope.

البته که امید هست.

Perfectionists can and should hold on to certain things --

کمال‌گراها می‌توانند و باید، به کارهای مشخصی ادامه دهند--

they are typically bright, ambitious, conscientious and hardworking.

آن‌ها نوعاً تیزهوش، بلندپرواز، با وجدان و سخت‌کوش‌اند.

And yes, treatment is complex.

و البته که درمان پیچیده است.

But a little bit of self-compassion,

اما کمی همدلی با خود،

going easy on ourselves when things don't go well,

آسان گرفتن بر خودمان وقتی‌ که کار ها خوب پیش نمی‌رود،

can turn those qualities into greater personal peace and success.

می‌تواند این ویژگی‌ها را به موفقیت و آرامش شخصی بیشتری تبدیل کند.

And then there's what we can do as caregivers.

و بعد، کاری که ما به‌عنوان مراقبان می‌توانیم انجام دهیم،

Perfectionism develops in our formative years,

کمال‌گرایی در سال‌های رشد ما شکل می‌گیرد،

and so young people are more vulnerable.

پس جوانان آسیب‌پذیرترند.

Parents can help their children

والدین می‌توانند کمک کنند

by supporting them unconditionally when they've tried but failed.

با حمایتِ بی‌قید وشرط آن‌ها وقتی‌ که تلاش کرده‌اند اما شکست‌ خورده‌اند.

And Mom and Dad can resist their understandable urge

پدر و مادر می‌توانند در مقابل تمایل قوی وقابل درکشان

in today's highly competitive society to helicopter-parent,

در جامعه رقابتی امروزی برای نقش هلیکوپتری (نظارت‌ بر همه چیز) مقاومت کنند،

as a lot of anxiety is communicated

به این دلیل که درزمانی که والدین،

when parents take on their kids' successes and failures as their own.

شکست و موفقیت فرزندشان را از خود تلقی می‌کنند، اضطراب بسیاری منتقل می‌شود.

But ultimately, our research raises important questions

اما درنهایت، تحقیق ما سؤالات مهمی را مطرح می‌کند

about how we are structuring society

در مورد شیوه‌ای که ما جامعه‌مان را می‌سازیم

and whether our society's heavy emphasis on competition, evaluation and testing

و این‌که آیا تأکید بسیار جامعه ما بر رقابت، ارزیابی و آزمودن

is benefiting young people.

به جوانان نفع می‌رساند؟

It's become commonplace for public figures to say

کم‌ کم دارد برای چهره‌های عمومی عادی می‌شود که بگویند

that young people just need a little bit more resilience

جوانان تنها به کمی تاب‌آوری بیشتر

in the face of these new and unprecedented pressures.

در برابر این فشارهای جدید و غیرمنتظره نیازمند هستند.

But I believe that is us washing our hands of the core issue

اما من معتقدم که این ماییم که از خودمان در برابر مشکل اصلی سلب مسئولیت می‌کنیم

because we have a shared responsibility

چون ما مسئولیتی همگانی برای

to create a society and a culture in which young people need less perfection

ساختن جامعه و فرهنگی داریم که در آن جوانان نیاز کمتری به بی‌نقص بودن

in the first place.

در وهله اول دارند.

Let's not kid ourselves.

بیایید خودمان را گول نزنیم.

Creating that kind of world is an enormous challenge,

ساختن چنین جهانی یک چالش عظیم است،

and for a generation of young people

و برای نسلی از جوانان

that live their lives in the 24/7 spotlight

که تمام هفته و روز زیر نورافکن معیارها،

of metrics, lead tables and social media,

جداول و رسانه‌های اجتماعی زندگی می‌کنند،

perfectionism is inevitable,

کمال‌گرایی،

so long as they lack any purpose in life

تا زمانی که آن‌ها در زندگی هدفی بزرگ‌تر

greater than how they are appearing

از اینکه به نظر دیگران چگونه می‌آیند

or how they are performing to other people.

یا عمل می‌کنند، غیرقابل‌اجتناب است.

What can they do about it?

چه می‌توانند کنند؟

Every time they are knocked down from that mountaintop,

هر بار که از قله‌ای بر زمین کوبیده می‌شوند،

they see no other option but to try scaling that peak again.

گزینه‌ای غیر از فتح دوباره آن قله نمی‌بینند.

The ancient Greeks knew

یونانیان باستان فهمیده بودند

that this endless struggle up and down the same mountain

که جدال بی‌پایان در فراز و نشیب یک قله‌ی یکسان

is not the road to happiness.

راه شادمانی نیست.

Their image of hell was a man called Sisyphus,

تصور آنان از جهنم مردی به نام سیسیفوس بود،

doomed for eternity to keep rolling the same boulder up a hill,

که به جاودانگی محکوم‌ شده بود تا دائما تخته‌سنگی را به بالای تپه‌ای برساند،

only to see it roll back down and have to start again.

تنها به این دلیل که پایین آمدن آن را ببیند و دوباره شروع کند.

So long as we teach young people

تا زمانی که ما به جوانان می‌آموزیم

that there is nothing more real or meaningful in their lives

که در زندگی‌شان چیزی واقعی‌تر و معنادارتر از

than this hopeless quest for perfection,

این جست‌وجوی مأیوس‌کننده برای کمال نیست

then we are going to condemn future generations

قرار است نسل آینده را به همان بیهودگی

to that same futility and despair.

و ناامیدی محکوم کنیم.

And so we're left with a question.

پس ما با سؤالی تنها می‌مانیم:

When are we going to appreciate

چه زمانی قرار است که درک کنیم

that there is something fundamentally inhuman

که چیزی اساساً غیرانسانی در مورد

about limitless perfection?

کمال بی‌حدوحصر وجود دارد؟

No one is flawless.

هیچ کس بی‌نقص نیست.

If we want to help our young people escape the trap of perfectionism,

اگر می‌خواهیم که به جوانانمان کمک کنیم که از تله کمال‌گرایی بگریزند،

then we will teach them that in a chaotic world,

باید به آن‌ها بیاموزیم که در این جهان پر هرج‌ و‌مرج،

life will often defeat us, but that's OK.

زندگی اغلب ما را شکست می‌دهد، اما مشکلی نیست.

Failure is not weakness.

شکست، ضعف نیست.

If we want to help our young people outgrow this self-defeating snare

اگر ما می‌خواهیم به جوانانمان کمک کنیم که بر این تله‌ی خودشکنی

of impossible perfection,

کامل بودنِ غیرممکن چیره شوند،

then we will raise them in a society that has outgrown that very same delusion.

باید آن‌ها را در جامعه‌ای که بر توهم مشابهی غلبه کرده است، رشد دهیم.

But most of all,

اما بیش از هر چیز،

if we want our young people to enjoy mental, emotional

اگر می‌خواهیم که جوانانمان از سلامت ذهنی، هیجانی و روانی

and psychological health,

لذت ببرند،

then we will invite them to celebrate the joys

باید آن‌ها را به بزرگداشت لذت‌ها

and the beauties of imperfection

زیبایی‌های ناکامل بودن

as a normal and natural part of everyday living and loving.

به‌عنوان بخشی طبیعی از زندگی و عشق‌ ورزیدن‌های روزمره دعوت کنیم.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)