How I unlearned dangerous lessons about masculinity | Eldra Jackson

Çeviri: İlayda Çağlayan Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

Big boys don't cry.

Erkek adam ağlamaz.

Suck it up.

Kabullen.

Shut up and rub some dirt on it.

Sus ve gözyaşlarını sil.

Stop crying before I give you something to cry about.

Ben seni ağlatmadan önce ağlamayı kes.

These are just a few of the phrases

Bunlar toplumumuzda bir çeşit hastalığa yol açan

that contribute to a disease in our society,

cümlelerden sadece birkaçı.

and more specifically, in our men.

Özellikle erkeklerde görülüyor.

It's a disease that has come to be known as "toxic masculinity."

Bu hastalığa, "toksik erkeklik" deniyor.

It's one I suffered a chronic case of,

Ben de bu hastalıktan muzdaribim.

so much so that I spent 24 years of a life sentence in prison

Bu hastalık yüzünden adam kaçırma, soygunculuk

ve cinayete teşebbüs suçlarından, 24 yılımı hapishanede geçirdim.

for kidnapping, robbery, and attempted murder.

Yet I'm here to tell you today that there's a solution for this epidemic.

Ama size bu salgın hastalığın bir tedavisi olduğunu söylemek için buradayım.

I know for a fact the solution works, because I was a part of human trials.

İşe yaradığını biliyorum çünkü ben de insan deneylerine katıldım.

The solution is a mixture of elements.

Söz konusu tedavi birkaç elementten oluşuyor.

It begins with the willingness to look at your belief system

Bunlardan birincisi, inanç sisteminizi,

bu sistemin ne kadar uyumsuz olduğunu

and how out of alignment it is

and how your actions negatively impact not just yourself,

ve yaptığınız şeylerin sadece sizi değil,

çevrenizdekileri de olumsuz etkilediğini fark etmeye istekli olmak.

but the people around you.

The next ingredient is the willingness to be vulnerable with people

Bir diğer element ise, sadece sizi destekleyenlere değil,

who would not just support you, but hold you accountable.

sizi suçlayanlara da hassas davranmaya istekli olmak.

But before I tell you about this,

Size bunları açıklamadan ve hikâyemi anlatmadan önce,

I need to let you know that in order to share this,

I have to bare my soul in full.

içimi dökmeliyim.

And as I stand here,

Beni izleyen tüm bu gözlerin önünde sahnedeyken

with so many eyes fixed on me,

I feel raw and naked.

kendimi çırılçıplak hissediyorum.

When this feeling is present,

Ve böyle hissettiğimde

I'm confident that the next phase of healing is on the horizon,

iyileşmenin bir sonraki aşamasının ufukta olduğunu anlıyorum.

and that allows me to share my story in full.

Bu da hikâyemi tam manasıyla anlatabilmemi sağlıyor.

For all appearances' sake, I was born into the ideal family dynamic:

İdeal bir ailede doğdum.

mother, father, sister, brother.

Anne, baba, kız kardeş, erkek kardeş.

Bertha, Eldra Jr., Taydama and Eldra III.

Bertha, Büyük Eldra, Taydama ve Küçük Eldra.

That's me.

Bu ben oluyorum.

My father was a Vietnam veteran who earned a Purple Heart

Babam Vietnam gazisiydi.

Mor kalp nişanını kazanmış ve aşkı bulmak, evlenmek,

and made it home to find love, marry, and begin his own brood.

kendi ailesini kurmak için evine dönmüştü.

So how did I wind up serving life in the California prison system?

Peki ben nasıl oldu da Kaliforniya hapishanesini boyladım?

Keeping secrets,

Sır tutarak.

believing the mantra that big boys don't cry,

“Erkek adam ağlamaz.” hikâyesine inanarak.

not knowing how to display any emotion confidently other than anger,

Öfke dışında hiçbir duyguyu göstermeyi bilmediğimden.

Spor yaparak.

participating in athletics

and learning that the greater the performance on the field,

Ve sahadaki performansım ne kadar iyi olursa kurallar hakkında

the less the need to worry about the rules off it.

o kadar az endişelenmem gerekeceğini öğrenerek.

It's hard to pin down any one specific ingredient

Beni rahatsız eden tüm bu semptomlar arasından birini belirlemek zor.

of the many symptoms that ailed me.

Growing up as a young black male in Sacramento, California in the 1980s,

1980'lerde Kaliforniya’nın Sacramento şehrinde

genç ve siyahi bir erkek olarak büyüdüm.

there were two groups I identified as having respect:

Saygı duyulduğunu düşündüğüm iki grup insan vardı:

athletes and gangsters.

sporcular ve çete üyeleri.

I excelled in sports,

Ben sporda başarılı oldum.

that is until a friend and I chose to take his mom's car for a joyride and wreck it.

Tabii bu arkadaşımın annesinin arabasını alıp gezintiye çıkmamız

ve arabayı haşat etmemize kadardı.

With my parents having to split the cost of a totaled vehicle,

Ebeveynlerimiz aracın masrafını bölüşmüştü,

I was relegated to a summer of household chores and no sports.

bu da beni ev işleriyle dolu sporsuz bir yaza mahkum etti.

No sports meant no respect.

Spor yoksa saygı da yoktu.

No respect equaled no power.

Saygı yoksa güç de yoktu.

Power was vital to feed my illness.

Ve ben, hasta ruhumu tatmin etmek için güce muhtaçtım.

It was at that point the decision to transition from athlete to gangster

İşte bu noktada spordan çete üyeliğine geçiş yaptım,

was made and done so easily.

bu çok da kolay olmuştu.

Early life experiences had set the stage for me to be well-suited

Gençlik yıllarımda edindiğim tecrübeler

to objectify others,

benim diğer insanları nesnelleştirmeme,

act in a socially detached manner,

sosyal açıdan aykırı davranmama

and above all else, seek to be viewed as in a position of power.

ve tüm bunların ötesinde, güçlü görünmek istememe neden oldu.

A sense of power

Güç duygusu

(Sighs)

(İç çekiş)

equaled strength in my environment,

dayanıklılık demekti.

but more importantly, it did so in my mind.

Yaşadığım çevrede, daha da önemlisi kendi zihnimde, bu böyleydi.

My mind dictated my choices.

Zihnim seçimlerimi yönetti.

My subsequent choices put me on the fast track to prison life.

Seçimlerim de erkenden hapis hayatına atılmama sebep oldu.

And even once in prison, I continued my history

Hapishanede bile, başkalarının haklarını çiğnemeye devam ettim.

of running over the rights of others,

even knowing that that was the place that I would die.

Orada ölebileceğimi bilmeme rağmen bunu yaptım.

Once again, I wound up in solitary confinement

Mahkumlardan birini yaklaşık otuz defa bıçakladığım için

tek kişilik bir hücreye kapatıldım.

for stabbing another prisoner nearly 30 times.

I'd gotten to a place where I didn't care how I lived or if I died.

Hücredeyken nasıl yaşadığım da ölüm de umurumda değildi.

But then, things changed.

Sonra, bir şeyler değişmeye başladı.

One of the best things that happened in my life to that point

Hayatımdaki en iyi olaylardan biri gerçekleşti.

New Folsom Hapishanesi'ne gönderildim.

was being sent to New Folsom Prison.

Once there, I was approached to join a group called Inside Circle.

Oradayken, "İç Çember" denilen bir gruba katılmak istedim.

Initially, I was hesitant to join a group referred to around the yard

Başlarda, biraz çekinmiştim.

Çünkü grup, mahkumlar arasında "Katili Kucakla" olarak biliyordu.

as "hug-a-thug."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Initially, yeah, that was a little much,

Başlarda.

Evet, bu biraz fazla gelmişti.

but eventually, I overcame my hesitancy.

Ama sonunda, çekingenliğimi yendim.

As it turned out, the circle was the vision of a man named Patrick Nolan,

Sonradan öğrendim ki bu çember Patrick Nolan adında bir adamın fikriymiş.

who was also serving life

O da müebbet hapis cezasına çarptırılmış.

and who had grown sick and tired of being sick and tired

Bu adam mahkumların birbirlerini öldürmesini izlemekten bıkmıştı.

of watching us kill one another

Bundan bıkmış olmaktan da bıkmıştı.

over skin color,

Ten renkleri, Kuzey ya da Güney Kaliforniyalı olmaları

rag color,

being from Northern or Southern California,

or just plain breathing in the wrong direction on a windy day.

veya sırf rüzgârlı bir günde yanlış yöne doğru nefes almaları

gibi sebeplerden cinayet işleniyordu.

Circle time is men sitting with men

Çember toplantılarında erkek erkeğe oturulur,

and cutting through the bullshit,

tüm bu saçmalıklara ara verilir

challenging structural ways of thinking.

ve yapıcı bir şekilde düşünmeye çalışılır.

I think the way that I think

Böyle düşünüyorum, böyle davranıyorum

and I act the way that I act

because I hadn't questioned that.

çünkü buna daha önce hiç sorgulamadım.

Like, who said I should see a woman walking down the street,

Kim bana sokakta yürüyen bir kadın gördüğümde

turn around and check out her backside?

arkamı dönüp kalçasına bakmam gerektiğini söyledi ki?

Where did that come from?

Nereden çıktı bu?

If I don't question that, I'll just go along with the crowd.

Eğer bunu sorgulamazsam kalabalığa karışıp onlar gibi davranırım.

The locker-room talk.

Soyunma odası sohbeti.

In circle, we sit and we question these things.

Çember şeklinde oturup bunları tartışırız.

Why do I think the way that I think?

Neden böyle düşünüp

Why do I act the way that I act?

böyle davrandığımızı sorgularız.

Because when I get down to it, I'm not thinking,

Çünkü örneğin ben, bunları yapıyorsam

düşünmüyorum demektir.

I'm not being an individual,

Bir birey gibi davranmıyorumdur.

I'm not taking responsibility for who I am

Olduğum kişinin ve bu dünyaya verdiğim şeylerin

and what it is I put into this world.

sorumluluğunu üstlenmiyorumdur.

It was in a circle session that my life took a turn.

İşte bu toplantıların birinde hayatım yön değiştirdi.

I remember being asked who I was,

Bana kim olduğumu sorduklarını hatırlıyorum.

and I didn't have an answer,

Bir cevabım yoktu.

at least not one that felt honest

En azından hakikatin peşinden koşan erkeklerle dolu bir odada,

in a room full of men who were seeking truth.

hiçbir cevap doğru hissettirmedi.

It would have been easy to say,

"Ben bir kanım,” ya da “Adım Vegas,” diyebilirdim.

"I'm a Blood,"

or, "My name is Vegas,"

or any number of facades I had manufactured to hide behind.

Arkasında saklandığım yüzlerin herhangi bir özelliğini söyleyebilirdim.

It was in that moment and in that venue that the jig was up.

O dakikada ve o yerde, benim için oyun bitmişti.

I realized that as sharp as I believed I was,

Kim olduğumu, neden öyle davrandığımı bile bilmediğimi fark ettim.

I didn't even know who I was

or why I acted the way that I acted.

I couldn't stand in a room full of men who were seeking to serve and support

Bana yardım etmeye, beni desteklemeye

ve gerçek beni ortaya çıkarmaya çalışan

bir oda dolusu erkekle aynı yerde bulunmaya da katlanamıyordum.

and present an authentic me.

It was in that moment that I graduated to a place within

İşte tam o anda, değişmeye hazır olduğumu fark ettim.

that was ready for transformation.

For decades,

Yıllardır, bir bebek bakıcısının elindeki taciz kurbanıydım.

I kept being the victim of molestation at the hands of a babysitter a secret.

I submitted to this under the threat of my younger sister being harmed.

Küçük kız kardeşim zarar görmesin diye bunu kabullenmiştim.

I was seven, she was three.

Ben yedi yaşındaydım, o üç yaşındaydı.

I believed it was my responsibility to keep her safe.

Onu güvende tutmanın benim sorumluluğum olduğuna inanıyordum.

It was in that instant

Bu koruma iç güdüsü, insanlara zarar verme alışkanlığımın

that the seeds were sown for a long career of hurting others,

tohumlarını ekti.

be it physical, mental or emotional.

İster fiziksel, ister zihinsel, ister duygusal zarar.

I developed, in that instant,

Yedi yaşındaydım ve bu içgüdüyle birlikte büyüdüm.

at seven years old,

the belief that going forward in life,

Hayatımın ilerleyen dönemlerinde de sahip olacağım düşünceyi edindim.

if a situation presented itself where someone was going to get hurt,

Bir yerde birisi zarar görecekse

I would be the one doing the hurting.

zarar veren kişi ben olurdum.

I also formulated the belief that loving put me in harm's way.

İyiliğin beni tehlikeye atacağı düşüncesine de inandım.

I also learned that caring about another person made me weak.

Başka bir insanı önemsemenin beni zayıflatacağını da öğrenmiştim.

So not caring, that must equal strength.

Yani diğer insanları önemsememek, güç demekti.

The greatest way to mask a shaky sense of self

Kendi zayıflığını gizlemenin en iyi yolu,

is to hide behind a false air of respect.

yanlış bir saygı algısının arkasına saklanmaktır.

Sitting in circle resembles sitting in a fire.

Çember şeklinde oturmak, ateşin etrafında oturmaya benzer.

It is a crucible that can and does break.

Bir şeyleri kırabilecek gibidir ve kırar da.

It broke my old sense of self,

Benim kendi hakkımdaki algımı kırdı.

diseased value system

Hastalıklı değerler sistemimi

and way of looking at others.

ve diğer insanlara bakış açımı değiştirdi.

My old stale modes of thinking were invited into the open

Olmak istediğim kişinin kim olduğunu öğrenmem için,

eskimiş düşünce tarzım meydana çağrılmıştı.

to see if this is who I wanted to be in life.

I was accompanied by skilled facilitators

Ruhumun derinliklerine doğru bir yolculuğa çıkmıştım.

on a journey into the depths of myself

to find those wounded parts that not only festered

Bu yolculukta diğer insanların tehlikede olduğu bir dünya yaratmış olan

yaralı parçalarımı bulacaktım.

but seeped out to create unsafe space for others.

At times, it resembled an exorcism,

Bazen bu durum, şeytan çıkarmaya benziyordu.

and in essence, it was.

Aslında, öyleydi de.

There was an extraction of old, diseased ways of thinking,

Eski ve hastalıklı düşünce biçimim,

benliğim, davranışlarım ve amaçlarım

being and reacting

birer şeytan gibi ortaya çıkarılıyordu.

and an infusion of purpose.

Sitting in those circles saved my life.

O çemberlerde oturmak hayatımı kurtardı.

I stand here today as a testament to the fact of the power of the work.

Bugün burada olmam,

çember toplantılarının başarısını kanıtlıyor.

I was paroled in June 2014,

Eski emniyet görevlilerin de katıldığı, üçüncü duruşmamdan sonra,

following my third hearing before a panel of former law-enforcement officials

Haziran 2014’te tahliye edildim.

Bu emniyet görevlileri oluşturduğum tehdit seviyesini

who were tasked with determining my current threat level to society.

belirlemekle görevlilerdi.

I stand here today for the first time since I was 14 years old

On dört yaşımdan beri ilk defa, devlet denetimi altında değilim.

not under any form of state supervision.

I'm married to a tremendous woman named Holly,

Holly adında şahane bir kadınla evliyim.

and together, we are raising two sons

İki de oğlumuz var.

who I encourage to experience emotions in a safe way.

Onları duygularını güvenli bir biçimde

deneyimlemeleri için cesaretlendiriyorum.

I let them hold me when I cry.

Ağladığımda bana sarılmalarına izin veriyorum.

They get to witness me not have all the answers.

Babalarının her şeyi bilmediğine tanık oluyorlar.

My desire is for them to understand

Amacım, erkek olmanın bir maçoluk karikatürü olmadığını

that being a man is not some machismo caricature,

and that characteristics usually defined as weaknesses

ve zayıflık olarak nitelendirilmiş özelliklerin,

are parts of the whole healthy man.

sağlıklı bir erkeğin parçaları olduğunu anlamalarını sağlamak.

So today, I continue to work not just on myself,

Bugün, sadece kendim için değil,

but in support of young males in my community.

toplumdaki genç erkekler için de çalışıyorum.

The challenge is to eradicate this cycle

Yapmamız gereken şey,

bu döngüyü yok etmek.

of emotional illiteracy and groupthink

Erkeklerimizin hem kendilerine hem de başkalarına zulmetmesine sebep olan

that allows our males to continue to victimize others as well as themselves.

duygusal cehaleti ve ortak düşünceyi tamamen ortadan kaldırmak.

As a result of this,

Bunun sonucu olarak,

they develop new ways of how they want to show up in the world

dünyada ne şekilde yer almak istedikleri

ve dünyanın onlar için ne şekle bürünmesini istedikleri hakkında

and how they expect this world to show up on their behalf.

yeni düşüncelere sahip oluyorlar.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)