How I unlearned dangerous lessons about masculinity | Eldra Jackson

Translator: Nastaran Hasanizadeh Reviewer: Leila Ataei

پسران بزرگ گریه نمی‌کنند.

Big boys don't cry.

Suck it up.

قورتش بده.

Shut up and rub some dirt on it.

خفه شو و بهش غلبه کن.

Stop crying before I give you something to cry about.

قبل از اینکه بهانهٔ گریهٔ واقعی را بهت بدهم گریه کردن را تمام کن.

These are just a few of the phrases

این‌ها فقط بخشی از عباراتی هستند

that contribute to a disease in our society,

که مشارکت در بیماری جامعهٔ ما دارند،

and more specifically, in our men.

و مخصوصا، در مردان ما.

It's a disease that has come to be known as "toxic masculinity."

این یک بیماری است که به تازگی به عنوان "مردانگی سمی " شناخته می‌شود .

It's one I suffered a chronic case of,

بیماریی که من نمونهٔ مزمن آن بودم،

so much so that I spent 24 years of a life sentence in prison

به طوری که ۲۴ سال از زندگی‌ام را به خاطر

for kidnapping, robbery, and attempted murder.

آدم ربایی، دزدی، و مبادرت به قتل محکوم به زندان شدم.

Yet I'm here to tell you today that there's a solution for this epidemic.

ولی اینجا هستم تا امروز به شما بگویم که راه حلی برای این بیماری فراگیرهست.

I know for a fact the solution works, because I was a part of human trials.

من حقیقتا راه‌های درمانی را می‌دانم، چون من جزیی از آزمایش‌های بشری بودم.

The solution is a mixture of elements.

راه حل یک ترکیب از جزئیات است.

It begins with the willingness to look at your belief system

با تمایل به دیدن سیستم اعتقادی شما شروع می‌شود

and how out of alignment it is

و چگونگی خروج ازمعیار‌های آن

and how your actions negatively impact not just yourself,

و چگونه عملکرد‌های منفی شما نه فقط به خودتان ضربه می‌زند،

but the people around you.

بلکه به اطرافیانتان هم ضربه می‌زند.

The next ingredient is the willingness to be vulnerable with people

جزء بعدی تمایل به آسیب پذیر بودن به وسیلهٔ افرادی است

who would not just support you, but hold you accountable.

که نه تنها تو را حمایت نمی‌کنند، بلکه تو را پاسخگو می‌دانند.

But before I tell you about this,

اما قبل از اینکه درباره این به شما بگویم،

I need to let you know that in order to share this,

لازم است بدانید که درصورت به اشتراک گذاری این،

I have to bare my soul in full.

من باید به روحم لعنت بفرستم.

And as I stand here,

و همینطور که اینجا ایستادم،

with so many eyes fixed on me,

با چشمان زیادی که به من دوخته شده،

I feel raw and naked.

احساس بی‌تجربگی و عریانی دارم.

When this feeling is present,

وقتی این احساس به وجود می‌آید،

I'm confident that the next phase of healing is on the horizon,

مطمئن می‌شوم که فاز بعدی شفا یافتن به زودی اتفاق می‌افتد،

and that allows me to share my story in full.

و به من اجازه می‌دهد که داستانم را کامل به اشتراک بگذارم.

For all appearances' sake, I was born into the ideal family dynamic:

به صورت عرفی، من در یک خانوادهٔ ایده‌آل پرانرژی به دنیا آمدم:

mother, father, sister, brother.

مادر، پدر، خواهر، برادر.

Bertha, Eldra Jr., Taydama and Eldra III.

برثا، الدرا کوچیکه، تایداما و الدرا سوم.

That's me.

این من هستم.

My father was a Vietnam veteran who earned a Purple Heart

پدرم کهنه سرباز ویتنامی بود که نشان نظامی جانبازی کسب کرده بود

and made it home to find love, marry, and begin his own brood.

و به خانه برگشت تا عشق بیابد، ازدواج کند، و جوجه کشی‌اش را راه بیاندازد.

So how did I wind up serving life in the California prison system?

پس چگونه زندگی من به سیستم زندانهای کالیفرنیا ختم شد؟

Keeping secrets,

رازداری کردن،

believing the mantra that big boys don't cry,

بخاطر این باور که پسرهای بزرگ گریه نمی‌کنند،

not knowing how to display any emotion confidently other than anger,

ندانستن چگونگی ابراز با اطمینان هرگونه احساسات غیر از خشم،

participating in athletics

مشارکت ورزشی

and learning that the greater the performance on the field,

و آموختن اینکه برای اجرای بهتر در زمین،

the less the need to worry about the rules off it.

لازم نیست نگران قوانین آن باشی.

It's hard to pin down any one specific ingredient

سخته که همهٔ جزئیات ریز را

of the many symptoms that ailed me.

از تمام علائمی که من را آزرده کرد مشخص کنم.

Growing up as a young black male in Sacramento, California in the 1980s,

بعنوان جوان سیاه پوستی که در ساکرامنتو، کالیفرنیا در ده ۱۹۸۰، بزرگ می‌شد

there were two groups I identified as having respect:

دو گروه مورد احترام را شناخته بودم:

athletes and gangsters.

ورزشکارها و گانگستر‌ها.

I excelled in sports,

من در ورزش عالی بودم،

that is until a friend and I chose to take his mom's car for a joyride and wreck it.

که تا قبل از این بود با دوستم ماشین مادرش را برای دوردور ببریم و خرابش کنیم.

With my parents having to split the cost of a totaled vehicle,

با والدینم مجبور به تقسیم قیمت کل ماشین شدیم،

I was relegated to a summer of household chores and no sports.

من به یک کار سخت مستخدمی در تابستان مجبورشدم و بدون ورزش.

No sports meant no respect.

بدون ورزش یعنی بدون احترام بودن.

No respect equaled no power.

بی‌احترام بودن برابر بود با بی قدرت بودن.

Power was vital to feed my illness.

قدرت برای بیماری من حیاتی بود.

It was at that point the decision to transition from athlete to gangster

این نقطهٔ عطف تصمیم من برای تبدیل شدن از ورزشکار به گانگستر بود

was made and done so easily.

که به سادگی گرفته شد و به نتیجه رسید.

Early life experiences had set the stage for me to be well-suited

تجارب زودهنگام زندگی برای من مراحلی ساخت تا آب دیده شوم

to objectify others,

در نظر دیگران،

act in a socially detached manner,

فعالیت بصورت رفتار جدای از اجتماع،

and above all else, seek to be viewed as in a position of power.

و به علاوهٔ همه این‌ها، جستجو برای در موضع قدرت بودن.

A sense of power

حس قدرت

(Sighs)

(آه)

equaled strength in my environment,

برابر است با قدرت در حیطهٔ من،

but more importantly, it did so in my mind.

ولی مهمترین آن، در ذهن من خیلی اهمیت داشت.

My mind dictated my choices.

ذهن من به انتخاب هایم دیکته می‌کرد.

My subsequent choices put me on the fast track to prison life.

انتخاب‌های بعدی‌ام مرا به سرعت به زندگی در زندان سوق داد.

And even once in prison, I continued my history

و حتی یک بار در زندان، من به گذشته ام ادامه دادم

of running over the rights of others,

با نادیده گرفتن حقوق دیگران،

even knowing that that was the place that I would die.

حتی با دانستن اینکه آنجا جایی بود که می‌توانستم بمیرم.

Once again, I wound up in solitary confinement

یک بار دیگر، در محکومیت انفرادی زخمی شدم

for stabbing another prisoner nearly 30 times.

بخاطر چاقو زدن به زندانی دیگر حدود ۳۰ بار .

I'd gotten to a place where I didn't care how I lived or if I died.

من وارد مکانی شده بودم که اهمیت نمی‌دادم زنده بمانم یا حتی بمیرم.

But then, things changed.

ولی بعد، اوضاع تغییر کرد.

One of the best things that happened in my life to that point

از بهترین چیز‌هایی که در زندگی‌ام اتفاق افتاد تا به آن لحظه

was being sent to New Folsom Prison.

فرستادن من به زندان نیو فولسوم بود.

Once there, I was approached to join a group called Inside Circle.

یکبار آنجا، من به گروهی که حلقهٔ درونی نامیده می‌شد دستیابی پیدا کردم.

Initially, I was hesitant to join a group referred to around the yard

در ابتدا، من از پیوستن به گروه که در حیاط حلقه زده بودند اجتناب کردم

as "hug-a-thug."

بعنوان "آغوش - یک - قاتل " .

(Laughter)

(خنده)

Initially, yeah, that was a little much,

اساسا، بله، یکم زیاد بود،

but eventually, I overcame my hesitancy.

ولی در نهایت، بر تردید خودم غلبه کردم.

As it turned out, the circle was the vision of a man named Patrick Nolan,

بعدا معلوم شد، حلقه زیر نظر مردی به نام پاتریک نولان بود،

who was also serving life

که او هم در زندانی بود

and who had grown sick and tired of being sick and tired

و بیماررشد کرده بود و از این بیماری خسته شده بود

of watching us kill one another

و از دیدن کشتن ما به دست همدیگر خسته شده بود

over skin color,

ورای رنگ پوست،

rag color,

رنگ لباس،

being from Northern or Southern California,

از شمالی‌ترین یا جنوبی‌ترین جای کالیفرنیا آمده باشی،

or just plain breathing in the wrong direction on a windy day.

یا فقط از روزگاری که بر وفق مرادت نیست شاکی باشی.

Circle time is men sitting with men

زمان حلقه زدن مردان با مردان می‌نشینند

and cutting through the bullshit,

و چرت و پرت می‌گویند،

challenging structural ways of thinking.

ساختار‌های فکری را به چالش می‌کشند.

I think the way that I think

هر جور دلم می‌خواست فکر می‌کردم

and I act the way that I act

و هرجور دلم می‌خواست عمل می‌کردم

because I hadn't questioned that.

چون مورد بازخواست قرار نمی‌گرفتم.

Like, who said I should see a woman walking down the street,

مثلا، چه کسی گفته بود من باید زنی را در حال قدم زدن در خیابان ببینم،

turn around and check out her backside?

برگردم و پشتش را ببینم؟

Where did that come from?

از کجا نشأت گرفته بود؟

If I don't question that, I'll just go along with the crowd.

اگرنمی پرسیدم که، من هم همراه جمعیت رد می‌شدم.

The locker-room talk.

گفتگوی مبتذل - عامیانه.

In circle, we sit and we question these things.

در حلقه، ما می‌نشستیم و از این جور چیزها می‌پرسیدیم.

Why do I think the way that I think?

چرا من اینجوری فکر می‌کنم؟

Why do I act the way that I act?

چرا من اینجوری عمل می‌کنم؟

Because when I get down to it, I'm not thinking,

چون وقتی به آن موقعیت برسم، فکر نمی‌کنم،

I'm not being an individual,

من منحصر به فرد نیستم،

I'm not taking responsibility for who I am

من مسئولیت شخصی خودم را به عهده نمی‌گیرم

and what it is I put into this world.

و هرچه هست در این دنیا انجام می‌دهم.

It was in a circle session that my life took a turn.

در جلسهٔ حلقه بود که نوبت زندگی من رسید.

I remember being asked who I was,

یادم می‌آید از من پرسیده شد که چه کسی بودم،

and I didn't have an answer,

و من پاسخی نداشتم،

at least not one that felt honest

حداقل یک حسی که صادقانه باشد

in a room full of men who were seeking truth.

در اتاقی که پر از مردانی بود که جویای حقیقت بودند.

It would have been easy to say,

به آسانی می‌شد گفت،

"I'm a Blood,"

«من عضو باند بلاد (خون)هستم ،»

or, "My name is Vegas,"

یا ، «اسم من وگاس است ،»

or any number of facades I had manufactured to hide behind.

یا هر تعداد از نما‌های خارجی که ساخته بودم تا زیرش پنهان شم.

It was in that moment and in that venue that the jig was up.

در آن لحظه و آن محل بود که لو رفتم.

I realized that as sharp as I believed I was,

دریافتم که آنقدرها که فکر می‌کنم تیز نیستم،

I didn't even know who I was

حتی نمی‌دانستم چه کسی بودم

or why I acted the way that I acted.

یا چرا آن عملکرد‌ها را داشتم.

نمی‌توانستم در اتاقی بایستم که پر از مردانی که جویای خدمت و حمایت بودند

I couldn't stand in a room full of men who were seeking to serve and support

and present an authentic me.

و یک نسخهٔ معتبر از خودم ارائه دهم.

It was in that moment that I graduated to a place within

در آن لحظه بود که من محک زده شدم در مکانی

that was ready for transformation.

که آمادهٔ تغییرات بود.

For decades,

برای دهه‌ها،

I kept being the victim of molestation at the hands of a babysitter a secret.

قربانی آزار بوسیلهٔ پرستاربچه بودم و مثل یک راز پنهانش کرده بودم.

I submitted to this under the threat of my younger sister being harmed.

با تهدید مجبور به اینکار بودم که به خواهر کوچکترم آسیب نرسد.

I was seven, she was three.

من هفت ساله بودم، او سه ساله بود.

I believed it was my responsibility to keep her safe.

باور داشتم که این مسئولیت من است که از او محافظت کنم.

It was in that instant

در آن لحظه بود که

that the seeds were sown for a long career of hurting others,

بذر آزاردادن دیگران برای مدت طولانی در من کاشته شد،

be it physical, mental or emotional.

خواه فیزیکی، روحی یا احساسی.

I developed, in that instant,

من تغییر کردم، در آن لحظه،

at seven years old,

در هفت سالگی،

the belief that going forward in life,

باور اینکه در طول زندگی،

if a situation presented itself where someone was going to get hurt,

اگر یک موقعیت جوری فراهم شود که کسی بخواهد آسیب ببیند،

I would be the one doing the hurting.

من کسی باشم که آسیب می‌زند.

I also formulated the belief that loving put me in harm's way.

همچنین باور این علاقه مرا در موقعیت سخت قرار می‌دهد.

I also learned that caring about another person made me weak.

همچنین آموختم که توجه به دیگران من را ضعیف می‌کند.

So not caring, that must equal strength.

پس بی توجهی، مساوی قوی ترشدن است.

The greatest way to mask a shaky sense of self

بهترین راه پوشاندن احساس ضعف خود

is to hide behind a false air of respect.

پنهان کردن آن در پس فضای احترام الکی است.

Sitting in circle resembles sitting in a fire.

نشستن در حلقه به نشستن در آتش شباهت دارد.

It is a crucible that can and does break.

مثل بوته آزمایش است که توانایی شکستن دارد.

It broke my old sense of self,

احساس قدیمی که به خودم داشتم را شکست،

diseased value system

سیستم ارزشمند را بی تأثیر کرد

and way of looking at others.

و روش نگرش به دیگران.

My old stale modes of thinking were invited into the open

طرز تفکرات کهنهٔ من به گشایش روی آوردند

to see if this is who I wanted to be in life.

که ببینند آیا این کسی است که می‌خواستم در زندگی شوم.

I was accompanied by skilled facilitators

من با مرشد‌های ماهر همراه شده بودم

on a journey into the depths of myself

در سفری به اعماق خودم

to find those wounded parts that not only festered

تا قسمت‌های زخم خوردهٔ خودم را بیابم که نه تنها فاسد شده بودند

but seeped out to create unsafe space for others.

بلکه در جریان هم بودند تا فضای نامطمئنی را برای بقیهٔ قسمت‌ها خلق کنند.

At times, it resembled an exorcism,

در زمانها ی قدیم، شبیه جن گیری بود،

and in essence, it was.

و اساسا، بود.

There was an extraction of old, diseased ways of thinking,

بیرون کشیدن طرز تفکرات بیمار و قدیمی بود،

being and reacting

کنش و واکنش

and an infusion of purpose.

و القای هدف.

Sitting in those circles saved my life.

نشستن در آن حلقه‌ها زندگی من را نجات داد.

I stand here today as a testament to the fact of the power of the work.

امروز اینجا ایستادم به عنوان نماد حقیقی قدرت کار.

I was paroled in June 2014,

در ژوئن ۲۰۱۴ با قید وثیقه آزاد شدم،

following my third hearing before a panel of former law-enforcement officials

به دنبال سومین محاکمه‌ام قبل ازاینکه هیئتی متشکل از مقامات اجرای قانون

who were tasked with determining my current threat level to society.

که وظیفه‌شان تشخیص دادن درجه تهدید اخیر من برای جامعه بود.

I stand here today for the first time since I was 14 years old

من امروز اینجا ایستاده ام برای اولین بار از زمان ۱۴ سالگی

not under any form of state supervision.

بدون هیچگونه وضعیت نظارتی.

I'm married to a tremendous woman named Holly,

من با یک خانم خوب به اسم هالی ازدواج کردم،

and together, we are raising two sons

و با هم، دو پسر را پرورش می‌دهیم

who I encourage to experience emotions in a safe way.

که دلگرم تجربهٔ احساسی در یک محیط امن شوم.

I let them hold me when I cry.

من می‌گذارم وقتی گریه می‌کنم هوای من را داشته باشند.

They get to witness me not have all the answers.

آن‌ها بدون اینکه تمام پاسخ‌ها را بدانند شاهد من هستند.

My desire is for them to understand

خواستهٔ من از آن‌ها این است که درک کنند

that being a man is not some machismo caricature,

که یک مرد واقعی بودن کاریکاتور مردانه خشن نیست،

and that characteristics usually defined as weaknesses

و آن مشخصاتی که معمولا به عنوان ضعف تعریف می‌شود

are parts of the whole healthy man.

قسمتی از کل یک مرد سالم است.

So today, I continue to work not just on myself,

بنایراین امروز، من به کارم ادامه می‌دهم نه تنها برای خودم،

but in support of young males in my community.

بلکه برای حمایت از مردان جوان در جامعه ام.

The challenge is to eradicate this cycle

چالش ریشه کن کردن این چرخه

of emotional illiteracy and groupthink

از بی سوادی احساسی و تفکر گروهی است

that allows our males to continue to victimize others as well as themselves.

که به مردان ما اجازه می‌دهد به قربانی کردن دیگران بعلاوه خودشان ادامه دهند.

As a result of this,

در نتیجه این،

they develop new ways of how they want to show up in the world

آن‌ها راه‌های جدیدی را که می‌خواهند در جهان حضور پیدا کنند را دگرگون کردند

and how they expect this world to show up on their behalf.

و چگونگی انتظارات‌شان از این جهان برای حضور در نیمهٔ دیگر وجودشان.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)