To overcome challenges, stop comparing yourself to others | Dean Furness

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Çeviri: Helin Erden Gözden geçirme: Can Boysan

It seems we have been measured almost all of our lives,

Görünüşe göre hayatımız boyunca karşılaştırılıyoruz,

when we are infants, with our height and our weight,

bebekken boy ve kilomuzla,

and as we grew it became our speed and our strength.

büyüdükçe de hızımız ve gücümüzle.

And even in school there are test scores

Okulda bile sınav puanlarıyla

ve bugün de maaşlarımız ve iş performansımızla karşılaştırılıyoruz.

and today with our salaries and job performance.

It seems as if those personal averages are almost always used

O kişisel ortalamalar neredeyse her zaman

to measure where we are in comparison to our peers.

akranlarımıza kıyasla nerede olduğumuzu ölçüyor gibi görünüyor.

And I think we should look at that a little differently.

Bence buna biraz farklı bakmalıyız.

That personal average is just that, it's something very personal

Kişisel ortalama oldukça kişisel bir şey

ve kendiniz için,

and it's for you,

bence buna odaklanır ve bunu inşa etmeye çalışırsanız

and I think if you focus on that and work to build that,

inanılmaz işler başarmaya başlayabilirsiniz.

you can really start to accomplish some really amazing things.

This idea started for me on a December evening in 2011.

Bu fikir aklıma ilk kez 2011'de, bir Aralık ayı akşamında geldi.

I had just stepped outside to do our evening chores

Akşam işlerimizi yapmak ve atlarımızı beslemek için

to feed our horses.

henüz dışarı çıkmıştım.

I hopped into our tractor,

Traktörümüze atladım

and a few minutes later,

ve birkaç dakika sonra

a five foot tall, 700-pound bale of hay fell from the loader,

152 santimetre ve 317 kilo bir saman balyası kepçeden düştü,

crushing me in the seat of the tractor

traktörde oturan beni ezdi

and in the process shattering my T5 and T6 vertebrae.

ve bunu yaparken T5 ve T6 omurlarımı parçaladı.

I didn't lose consciousness,

Bilincimi yitirmedim

but I felt this buzz throughout my body, and I knew what had happened right away.

ama tüm vücudumda bir ürperme hissettim ve olanları anında kavradım.

My hands were reaching for my legs,

Ellerim, bacaklarıma dokunmak için uzandı

but my legs didn't recognize anything touching them.

ama bacaklarım onlara bir şeyin dokunduğunu hissetmedi.

And in fact, I couldn't feel anything from the center of my chest down.

Aslında, göğsümün ortasından aşağı hiçbir şey hissedemiyordum.

So there I was, about 100 feet from the house,

Yani oradaydım, evin 30 metre uzağında, kollarım direksiyona sarılı bir halde,

with my arms wrapped around the steering the wheel,

trying to hold myself up, waiting for help.

kendimi dik tutmaya çalışarak yardım bekliyordum.

And unlike what you see in TV and the movies,

Televizyonda ve filmlerde gördüğünüzün aksine,

as much as I tried to get the dogs to go to the house and get help --

her ne kadar köpekleri yardım çağırmaları için eve göndermeye çalıştıysam da --

(Laughter)

(Kahkahalar)

they just stared at me.

sadece durup bana baktılar.

Well, 45 minutes later, my wife came home,

45 dakika sonra karım eve geldi,

and I heard her step out of the house

sonra evden çıktığını duydum

and, like, normal, if I needed help, "Hey, do you need help?"

ve her zamanki gibi "Yardıma ihtiyacın var mı?" diye sordu,

And I said, "Yes."

"Evet," dedim.

And there was a brief pause and then I heard her yell,

Kısa bir sessizlikten sonra bağırdığını duydum:

"Do you need 9/11 help?"

"911'i aramaya ihtiyaç var mı?"

And again I yelled, "Yes."

Buna da "Evet," dedim.

Well, not long after I was enjoying my very first helicopter ride

Kısa bir süre sonra da hastaneye giderken

ilk helikopter uçuşumun tadını çıkarıyordum.

all the way to the hospital.

Now, the injury wasn't very dramatic or graphic.

Hasar fazla ağır veya hayati değildi.

I simply broke a bone or two.

Sadece bir iki kemik kırmıştım.

And in the process, I was told I'd probably never walk again.

Bu arada, muhtemelen bir daha asla yürüyemeyeceğim söylendi.

It became very normal for me to use a rope to sit up in bed,

Yatakta doğrulmak için bir ip kullanmak normal bir hale gelmişti benim için

because my abdominal muscles no longer work.

çünkü karın kaslarım artık çalışmıyordu.

Or to use a board to slide out of bed into a wheelchair,

Yataktan kayıp tekerlekli sandalyeye binmek için bir tahta kullanmak

or to even wait for people to reach things for me.

ve hatta insanların eşyalara uzanıp bana vermesini beklemek de öyle.

Everything that I had learned and had known about my height

Boyum, gücüm, dengem ve hareketliliğim hakkında

and my strength and my balance and my mobility was blown away.

bildiğim ve öğrendiğim her şey uçup gitmişti.

My entire personal average had been reset.

Kişisel ortalamam tamamen sıfırlanmıştı.

Now you could be sure in those days I was being measured more than ever,

O günlerde doktor ve hemşireler tarafından

by the doctors and nurses for sure

her zamankinden fazla ölçüldüğüm doğru olabilir,

but maybe more so in my own mind,

belki de kendi zihnimde daha çok öyleydi.

and I found myself comparing

Kendimi, ileride iyileşip yapabileceklerim ile,

what I thought I was going to be able to do going forward

bir zamanlar yapabildiklerimi karşılaştırırken buluyordum.

with what I once was able to do.

And I became pretty frustrated.

Hüsrana uğramıştım.

It took some very consistent prodding from my wife, who kept saying,

İlerlemeye başlayabilmem için karımın durmadan

"Get your eyes up," before I could get moving forward.

"Gözlerini kaldır," demesi ve istikrarlı teşvikleri gerekti.

And I soon realized that I almost had to forget about the person I was before

Kısa bir zaman sonra eskiden olduğum kişiyi

and the things I was able to do before.

ve eskiden yapabildiklerimi neredeyse unutmam gerektiğini fark ettim.

I almost had to pretend it was never me.

Hiçbir zaman ben değilmişim gibi davranmam gerekti.

And I'm afraid if I had not made that realization,

Korkarım bunu fark etmemiş olsaydım

my frustration would have turned into something much harder to recover from.

hayal kırıklığımla baş etmesi çok daha güç bir hal alırdı.

Now, luckily, a few weeks later,

Şansıma, birkaç hafta sonra

I was transferred to a specialty spinal cord rehab hospital

evime 10 saatlik mesafede

özel bir omurilik rehabilitasyon hastanesine transfer oldum

about 10 hours from home, and wouldn't you know,

ve ne oldu dersiniz?

the first day of rehab and the first session

Rehabilitasyonun ilk günü, ilk seansında

we had something called fit class,

"fit sınıfı" denen bir şeyimiz vardı,

and a group of us broke into teams

hangi takımın ağırlık makinesinde daha çok sayı yapabileceğini görmek için

to see which team could do the most reps in the weight machine.

bir kısmımız takımlara ayrıldık.

Now, we've all been there, haven't been to the gym in a year or two.

Bunu hepimiz yaşamışızdır, bir iki yıldır spora gitmemişizdir.

Neither had I.

Ben de o durumdaydım.

And so what do you do?

Ne yapacaksınız ki?

You try to do what you did a couple of years ago,

Birkaç yıl önce yaptıklarınızı yapmaya çalışırsınız,

and you do a couple of sets.

birkaç set yaparsınız.

And then what do you do? A couple more.

Peki ya sonra? Birkaç tane daha.

And you're feeling even better, so you do more.

Şimdi daha da iyi hissediyorsunuzdur, daha çok yaparsınız.

And the next two weeks you complain to your family about how sore you are.

Sonraki iki hafta da ailenize her yerinizin ağrıdığından yakınırsınız.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Benim takımım elinden geleni yaptı ve kazandık, iyi kazandık,

Well, my team went all out and we won, we won big,

sonraki üç gün kollarımı doğrultamadım.

and for the next three days I could not straighten my arms,

which isn't that big a deal except when you're in a wheelchair

Aslında bu o kadar da büyük bir sorun değil,

tekerlekli sandalyede olmanız ve hareket etmek için onu kullanmanız hariç.

and that's really what you have to use to get around.

And that proved to be a very important lesson for me.

Bu benim için önemli bir ders olmuştu.

It was one thing that I couldn't compare myself to myself,

Kendimi kendimle karşılaştıramayacağım bunlardan biriydi,

but even around people in the same situation in that hospital,

hatta hastanede, aynı durumdaki insanlarla bile karşılaştıramazdım,

I found that I couldn't try to keep pace or set pace with them as well,

onların hızına ayak uyduramayacağımı da anladım.

and I was left with really only one choice

Şimdi tek bir seçeceğim kalmıştı,

and that was to focus on who I was at that point in time

o da o noktada her kimsem ona odaklanmaktı,

with where I needed to go and to get back to who I needed to be.

yeniden olmam gereken insan olabilmek için ne yöne gitmem gerektiğine odaklanmak.

For the next six weeks, for seven to eight hours a day,

Sonraki altı hafta boyunca, günde yedi veya sekiz saat,

that's what I did.

tam da bunu yaptım.

I built little by little,

Yavaş yavaş inşa ettim

ve bekleyebileceğiniz üzere

and, as you might expect,

when you're recovering from a spinal cord injury,

omurilik hasarı tedavisi görüyorsanız

you're going to have a bad day.

kötü bir gününüz olacaktır.

Üst üste birkaç tane de olabilir.

You might have a few in a row.

What I found out is that good and bad really didn't have a lot of meaning

Şunu anlamıştım, kendi ortalamam bağlamında değerlendirmediğimde

unless I had the context of knowing what my average was.

iyi ve kötünün çok fazla anlamı yoktu.

It was really up to me to decide if something was bad or good

O noktada olduğum yere dayanarak

bir şeyin iyi mi kötü mü olduğuna karar vermek bana kalmıştı

based on where I was at that point in time,

and it was in my control to determine if it really was a bad day.

ve o günü gerçekten kötü bir gün saymak benim kontrolümdeydi.

In fact, it was my decision on whether or not I could stop

Aslında, kötü günler serisini durdurup durduramamak

a streak of bad days.

benim seçimimdi.

And what I found during that time away from home

Evden uzakta geçirdiğim o kadar zamanda anladığım,

is I never had a bad day, even with everything going on.

olan onca şeye rağmen, hiç kötü bir gün geçirmediğimdi.

There were parts of my day that were certainly not as pleasant

Günlerimin çok da memnuniyet verici olmayan kısımları kesinlikle vardı.

as they could be,

Ama tamamen kötü bir gün hiç olmadı.

but it was never an entirely bad day.

So I'm guessing that all of you have been through a meeting

Tahmin ediyorum ki hepiniz,

çok da iyi geçmeyen bir toplantıda bulundunuz

that probably didn't go very well,

or a commute that wasn't as great as you would like it,

veya istediğiniz kadar harika olmayan bir yolculukta bulundunuz

or even burned dinner at night.

ya da akşam yemeğini yaktınız.

Did those things really ruin your entire day?

Bunlar gerçekten tüm gününüzü mahvediyor mu?

What I found in those scenarios is the quicker you move on to what's next,

Bu senaryolardan anladığım şey, bunları atlatıp sıradaki olaya

ne kadar çabuk ilerlerseniz, saldırıya o kadar hızlı geçebilirsiniz.

the quicker you can start attacking things.

And by moving on to next as fast as possible,

Olabildiğince hızlı bir şekilde ilerleyerek

you shrink the time you spend in those bad scenarios

o kötü senaryolarda geçirdiğiniz zamanı azaltırsınız

and it gives more time for the good.

ve iyiye daha çok zaman kalır.

And, as a result, the good outweighs the bad,

Sonuç olarak da iyi kötüye ağır basar, ortalamanız yükselir,

your average increases and that's just how the math works.

matematik böyle çalışır.

It didn't matter to me if I'd spent the morning

Sabahı ilaçlarımla boğuşarak geçirmiş olmam benim için fazla önemli değildi.

really struggling with my medication,

Öğle yemeğinde bacaklarımın kasılması da,

or at lunch my legs being very spastic,

or even if I had fallen out of my wheelchair.

hatta tekerlekli sandalyeden düşmüş olmam bile önemli değildi.

Ask my wife. It happens quite often.

Karıma sorun, çok sık oluyor.

O da burada.

She's here.

They were just small parts of my day and small parts of my average.

Bunlar sadece günümün ve ortalamamın küçük parçalarıydı.

And so, in the months and years that followed,

Böylece, sonraki aylar ve yıllarda bu şekilde savaşmaya devam ettim

I continued to try to attack things in that way,

and before I knew it I was being presented with some pretty incredible challenges,

ve ne oluyor dememe kalmadan,

önüme tekerlekli sandalyeyle bir maraton tamamlamak gibi epey zorlu işler çıktı.

like completing a marathon in a wheelchair.

In early 2016, I met my physical therapist,

2016'nın başında fizyoterapistimle buluştum,

and after a few really grueling sessions, she must have sensed something,

birkaç yorucu seanstan sonra bir şey fark etmiş olacak ki

because she pulled me aside and said, "You know, you should do a half marathon.

beni kenara çekip şöyle dedi:

"Biliyor musun, sandalyenle bir yarı maratona katılmalısın.

In your wheelchair. And, oh yeah, it's in 10 weeks."

Bu arada, 10 hafta içinde olacak."

And I thought in my mind, "You're crazy." I didn't have a workout plan.

İçimden "Deli olmalı," diye düşündüm, bir antrenman planım da yoktu.

I didn't have any way of knowing how fast I needed to go

Ne kadar hızlı veya ne kadar uzağa gitmem gerektiğini

or how far I was supposed to go.

bilmemin hiçbir yolu yoktu.

But I simply got to work,

Yine de çalışmaya başladım.

and I started tracking every workout, every day,

Her gün, her antrenmanımın kaydını tuttum

and I simply wanted to be as good as or as fast as I was the prior day.

ve amacım sadece bir önceki gün kadar iyi ve hızlı olmaktı.

And in the end I really created that average for myself

Sonunda, kendim için o ortalamayı gerçekten yarattım

and I tried to build on that as much as I could.

ve elimden geldiğince onun üzerine inşa etmeye çalıştım.

Well, I finished that race right in time with what my average should have been,

O yarışı, ortalamamın gerektirdiği şekilde, tam zamanında bitirdim

and somewhere along the way

ve yolda bir yerlerde,

I kind of closed the door on who I once was.

bir bakıma bir zamanlar olduğum kişinin üstüne kapıyı kapattım.

That person who I was before

Eskiden olduğum o kişi

and all those things I thought I was able to do really didn't matter.

ve yapabildiğimi düşündüğüm tüm o şeyler gerçekten önemli değildi.

In fact, walking again really didn't matter.

Yeniden yürüyebilmek bile gerçekten pek önemli değildi.

It became much less of a goal for me in terms of where I was going to go.

Ulaşmak istediklerime bakınca, bir hedef olarak önemi gittikçe azaldı.

And besides, like, you guys are so slow when you walk.

Ayrıca siz yürürken çok yavaşsınız.

In crowds like this, it is so difficult.

Böyle kalabalıklarda durum zorlaşıyor.

I'm like, "Get out of the way. We're going places."

"Yoldan çekilin, gitmem gereken yerler var," diyesim geliyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And all I wanted to do was go fast.

Yani, tek istediğim hızlı gitmekti.

And so I did what I thought I should do.

Ben de yapmam gerekeni düşündüğüm şeyi yaptım.

I started researching wheelchair racing.

Tekerlekli sandalye yarışlarını araştırmaya başladım.

And I went online and I found the best of the best,

İnternete baktım, en iyilerini buldum,

tekniklerini öğrendim, ekipmanlarını öğrendim

I learned their technique, I learned about the equipment,

and I was lucky to have a coach that offered me a way to get started.

ve bana başlamak için yol gösteren bir koçum olduğu için şanslıydım.

And after talking with him

Onunla konuştuktan

and having him help me get those things underway,

ve işleri yoluna koymama yardım etmesinden sonra,

çıkmak üzere olduğum sırada "Bence 2017 Chicago Maratonu'na katılmalısın," dedi.

as I was leaving, he says, "You know, you should do the 2017 Chicago Marathon."

And he's the coach, I can't tell him no.

Koç olan o, ona hayır diyemezdim.

So with that guidance, I went back home, and I got to work,

Bu yönlendirmeyle eve döndüm,

much like in the prior way.

öncekine çok benzer şekilde çalışmaya başladım.

And I continued researching, but I had learned my lesson.

Araştırma yapmaya devam ettim ama dersimi almıştım.

I was really careful not to compare

İnternetteki o insanların başarıları ve hızlarıyla

with how accomplished those people on the internet were

karşılaştırma yapmama konusunda çok dikkatliydim

and how fast they were,

because if I had, I probably never would have continued

çünkü eğer yapsaydım

muhtemelen çabalamaya devam etmezdim.

going through with it.

Well, the weekend of the race arrived,

Böylece, yarışın olduğu hafta sonu geldi,

and it was just like going to college for the first time.

üniversiteye ilk kez gitmek gibiydi.

You're dumped off,

Oraya bırakılmışsınızdır,

there's a whole bunch of people around you,

etrafınızda bir sürü insan vardır,

you don't really know very many of them,

çoğunu pek tanımıyorsunuzdur,

somebody's got the cool stereo and the cool TV

birilerinin havalı bir müzik seti veya televizyonu vardır,

and they're smart and they're pretty and they're cute and they're handsome

hepsi zeki, güzel, tatlı veya yakışıklıdırlar

ve oraya ait olup olmadığınızdan emin değilsinizdir.

and you don't know if you really belong.

But then somebody says, "Hey, let's go get food."

Sonra biri çıkıp "Hey, hadi yemek yiyelim," der

And all of a sudden, that friend group happens

ve birdenbire bir arkadaş grubu oluşur,

and you start to settle in.

alışmaya başlarsınız.

Well, that weekend of the race,

Yarışın olduğu o hafta sonu,

Tekerlekliler Buluşması adında bir buluşmamız vardı,

we had a meeting called the Wheelers Meeting,

and there were 60 wheelchairs in that room the night before the race.

yarıştan önceki gece o odada 60 tekerlekli sandalye duruyordu.

And wouldn't you know it,

Ne oldu dersiniz?

all of the people that I had been researching were there,

Hakkında araştırma yaptığım insanların hepsi oradaydı,

the best in the world.

dünyanın en iyileri.

There must have been over 50 Paralympic medals in the room that day.

O gün o odada 50'den fazla paralimpik madalya olmalıydı.

And I felt pretty small and I fell back into that trap of comparing myself.

Çok yetersiz hissettim ve kendimi karşılaştırma tuzağına tekrar düştüm.

I knew that my averages that I had been tracking during my workouts

Antrenmanlarımda kaydettiğim ortalamalarımın

were over 90 seconds slower per mile than theirs.

onlarınkinden saniyede 17 metreden daha yavaş olduğunu biliyordum.

And the coach was the only one there that I knew,

Orada tanıdığım tek kişi koçumdu,

and he reached out and noticed something, and I think he sensed my anxiety,

bana geldi ve bir şey fark etti, sanırım kaygımı hissetti

and he invited me to get food with his team.

ve beni onun takımıyla yemek yemeye davet etti.

And with that, everything settled down.

Bununla birlikte, her şey yerli yerine oturdu.

I realized really quick that they didn't care about my average, surely,

Ortalamamı umursamadıklarını hemen anladım,

and I had forgotten about theirs.

elbette ben de onlarınkini unutmuştum.

Well that next day,

Sonraki gün,

I finished the race about 45 minutes after the person that won it.

birinci olan kişiden 45 dakika sonra yarışı tamamladım.

But as I was leaving, those new friends, who are very close today,

Oradan ayrılırken bugün de çok yakın olduğum o yeni arkadaşlarım,

challenged me to stay involved

aktivitelere ilgili kalmam

and to keep working through different races and competitions.

ve farklı koşular ve yarışlarda yer almam konusunda beni ikna ettiler.

And so I did what I knew how. I went home, and I got busy.

Ben de yapmayı bildiğim şeyi yaptım, eve gittim ve çalışmaya başladım.

Now, as you can imagine, being in a wheelchair,

Tahmin edersiniz ki bırakın tekerlekli sandalye ile maratona hazırlanmayı,

let alone training for a marathon in a wheelchair,

tekerlekli sandalyede olmak bile

epey yalnız hissettiren bir şey.

is a pretty lonely thing.

I have an incredible group of friends

Benimle bisiklete binen, hızımı kaydeden ve bana yardımcı olan

that will ride bikes with me and keep track of pace and help me out.

harika bir arkadaş grubum var.

But in the end, it's still five to six days a week,

Yine de, haftada beş veya altı gün,

it's 50 to 60 miles of effort, and it's a lot of alone time.

80 ile 90 kilometre boyunca çaba, çok fazla yalnız zaman geçirmek demek.

And for the most part,

O zamanların büyük bir bölümünde

you really have nothing to rely on but yourself in those times.

kendinizden başka bir dayanağınız olmuyor.

It's my average, and I'm trying to get better little by little.

Bu benim ortalamam ve yavaş yavaş daha iyi olmaya çalışıyorum.

Well, this fall I was in Chicago for the third time.

Bu sonbahar, Chicago'daki üçüncü seferimdi.

Yedinci maratonumdu

It was my seventh marathon,

and just like going back to college for your junior year,

ve üniversitedeki üçüncü yılınıza geri dönmek gibi

you're anticipating catching up with friends

arkadaşlarınızla görüşmeyi bekliyorsunuz

and getting excited about rolling right back into things.

ve yarışlara geri dönmeye can atıyorsunuz.

Well, I attended the same pre-race meeting and the same pre-race meal

Aynı yarış öncesi buluşmaya gidip aynı yarış öncesi yemeği yedim

and caught up with those friends.

ve o arkadaşlarla sohbet ettim.

And we lined up for the race,

Yarış için sıraya girdik,

and right at the start, my average kicked in,

başlangıçtan itibaren ortalamam devreye girdi,

and before long I caught up with some of those friends

çok geçmeden o arkadaşlara yetiştim

and was able to keep pace with them and push together.

ve onlara ayak uydurup birlikte hızlanmayı başardım

But it wasn't long before I faded.

ama çok geçmeden güçten düştüm.

It just happened, and I found myself all alone again

Oldu işte, kendimi yeniden yapayalnız buldum,

with really nothing to rely on other than what I had worked so hard to be at.

başarılı olmaya çalıştığım şey dışında, güvenebileceğim hiçbir şey yine yoktu.

Buna rağmen yarışın ortasında rüzgara karşı geldik,

But we turned into the wind at the halfway point,

and my average became a strong advantage,

ortalamam büyük bir avantaj oldu,

çok geçmeden arkadaşlarımın bazılarını yakaladım

and it wasn't long before I caught some of those friends

ve yarış sonuna kadar onları geçtim.

and passed them all the way to the finish.

O gün için bir kişisel rekor hedefi koymamış olmama rağmen,

And while I didn't set a personal record that day,

I did finish 30 seconds per mile faster than my prior Chicago times

Chicago zamanlarımdan saniyede 53 metre daha hızlı bitirdim

and just left myself pretty excited.

ve oldukça heyecanlandım.

And so this is me. This is my average.

Yani bu benim, bu benim ortalamam.

Seventy-five days from today, I'll be in Boston for my second time.

Yetmiş beş gün sonra ikinci kez Boston'da olacağım.

I'm super excited about that.

Bunun için çok heyecanlıyım

But keep in mind, this isn't really just about racing.

ama aklınızda olsun, bu gerçekten sadece yarışla ilgili değil.

I'm working really hard every day to be better in so many other ways,

Her gün diğer yönlerden de daha iyi olmaya çalışıyorum,

a better parent, a better husband, a better coach, teammate, friend, person.

daha iyi bir ebeveyn, daha iyi bir koca, bir koç, takım arkadaşı, dost, insan.

And I promise you, even though what you see here is very visible

Emin olun, benim karşılaştığım zorluklar

in terms of the challenges that I face,

gayet görünür olsa da

everybody here has something that they're fighting,

buradaki herkesin savaştığı bir şey var,

and it may be visible, it may not be,

bunlar görünür de olabilir görünmez de

but please, take some time and focus on you instead of others,

ama lütfen, başkaları yerine kendinize odaklanmaya zaman ayırın.

and I bet you can win those challenges

Bahse girerim ki o zorlukları aşacaksınız

and really start accomplishing so many great things.

ve harika şeyler başarmaya başlayacaksınız.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)