To overcome challenges, stop comparing yourself to others | Dean Furness

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Hiwa Foundation Reviewer: Hiwa Foundation II

It seems we have been measured almost all of our lives,

لەوە ئەچێت بەدرێژایی ژیانمان پێوانەییمان بۆ کرابێت،

when we are infants, with our height and our weight,

کە ساوا بووین، بە باڵا و کێشمان، و

and as we grew it became our speed and our strength.

کە گەورەش بووین بووە بە خێرایی و هێزمان. و

And even in school there are test scores

تەنانەت لە قوتابخانەش نمرەی تاقیکردنەوە هەیە و

and today with our salaries and job performance.

ئێستاش بە مووچەکانمان و ئەنجامدانی کارەکانی ڕۆژانەمان.

It seems as if those personal averages are almost always used

لەوە ئەچێت کە ئەم تێکڕا کەسییانە زۆربەی کات بەکاربهێنرێن

to measure where we are in comparison to our peers.

بۆ پێوانەیی ئەوەی لەکوێین بەراورد بە هاوڕێکانمان. و

And I think we should look at that a little differently.

پێموابێت پێویستە کەمێک بەشێوەیەکی جیاواز سەیری ئەوە بکەین.

That personal average is just that, it's something very personal

کە تێکڕای کەسی تەنیا ئەوەیە، شتێکی زۆر کەسییە و

and it's for you,

تەنیا بۆخۆتە، و

and I think if you focus on that and work to build that,

پێموایە ئەگەر تیشک بخەیتە سەر ئەوە و کار لەسەر بنیاتنانی بکەیت،

you can really start to accomplish some really amazing things.

ئەتوانی بەڕاستی دەستبکەیت بە بەدیهێنانی شتی زۆر سەرسوڕهێنەر.

This idea started for me on a December evening in 2011.

ئەم بیرۆکەیە ئێوارەیەکی کانوونی یەکەمی ٢٠١١ دەستی پێکرد بۆ من.

I had just stepped outside to do our evening chores

پێمنایە دەرەوە بۆ ئەوەی کارەکانی ئێوارانمان بکەین

to feed our horses.

خواردن بەین بە ئەسپەکانمان.

I hopped into our tractor,

بازم یایە سەر تراکتۆرەکەمان، و

and a few minutes later,

چەند خولەکێک دواتر،

a five foot tall, 700-pound bale of hay fell from the loader,

تۆپێک کای ٧٠٠ پاوەندی پێنج پێ درێژ لە بارهەڵگرەکەوە کەوتە خوار،

crushing me in the seat of the tractor

لەسەر شوێنی شۆفێری تراکتۆرەکە تێکیشکاندم و

and in the process shattering my T5 and T6 vertebrae.

بەهۆی ئەوەوە بڕبڕەکانی ٥ و ٦ی سنگی شکاندم.

I didn't lose consciousness,

هۆشی خۆم لەدەست نەیا،

but I felt this buzz throughout my body, and I knew what had happened right away.

بەڵام هەستم بەم گیزەیە کرد بە لەشما ئەهات، و یەکسەر زانیم کە چی ڕووی یاوە.

My hands were reaching for my legs,

دەستم ئەبرد بۆ قاچەکانم،

but my legs didn't recognize anything touching them.

بەڵام قاچەکانم هیچیان نەئەناسییەوە کە بەریان ئەکەوت. و

And in fact, I couldn't feel anything from the center of my chest down.

ڕاستییەکەی، نەمئەتوانی هەست بە هیچ بکەم لە ناوەڕاستی سنگم بۆ خوارەوە.

So there I was, about 100 feet from the house,

بۆخۆم لەویا بووم، نزیکەی ١٠٠ پێ دوور لە ماڵەکەمەوە، و

with my arms wrapped around the steering the wheel,

دەستم گرێیابوو لە سووکانەکە،

trying to hold myself up, waiting for help.

هەوڵم ئەیا خۆم ڕاگرم، چاوەڕێی یارمەتیم ئەکرد. و

And unlike what you see in TV and the movies,

جیاواز لەوەی لە تەلەفزیۆن و فلیمەکانا ئەیبینیت،

as much as I tried to get the dogs to go to the house and get help --

چەندێک هەوڵم ئەیا وا لە سەگەکان بکەن بڕۆن بۆ ماڵەکە و یارمەتی بێنن --

(Laughter)

(پێکەنین)

they just stared at me.

کەچی هەر سەیریان ئەکردم.

Well, 45 minutes later, my wife came home,

باشە، ٤٥ خولەک دواتر، هاوسەرەکەم هاتەوە ماڵەوە، و

and I heard her step out of the house

گوێم لە هەنگاوەکەی بوو ئەهاتە دەرەوەی ماڵ و

and, like, normal, if I needed help, "Hey, do you need help?"

وەک کاتی ئاسایی، وەک ئەوەی یارمەتیم بوێت، "هێی، پێویستت بە یارمەتی هەیە؟"

And I said, "Yes."

منیش وتم، "بەڵێ"

And there was a brief pause and then I heard her yell,

ئینجا کەمێک وەستا و گوێم لە دەنگی هاوارکردنەکەی بوو،

"Do you need 9/11 help?"

"پێویست بە یارمەتی ٩١١یە؟"

And again I yelled, "Yes."

دووبارە هاوارمکرد، "بەڵێ."

Well, not long after I was enjoying my very first helicopter ride

زۆری پێنەچوو چێژم ئەبینی لە یەکەمین گەشتی کۆپتەرم

all the way to the hospital.

بۆ نەخۆشخانەکە.

Now, the injury wasn't very dramatic or graphic.

نەخێر، برینارییەکە زۆر دیار یان قورس دەرنەئەکەوت.

I simply broke a bone or two.

تەنیا ئێسکێک یان دوانم شکابوو. و

And in the process, I was told I'd probably never walk again.

لەو پرۆسەیەیا بوو، پێم وترا کە لەوانەیە هەرگیز بەپێی خۆم نەڕۆمەوە.

It became very normal for me to use a rope to sit up in bed,

وایلێهات زۆر ئاسایی ببێت بۆم گوریسێک بەکاربێنم بۆ هەستان لە جێگە،

because my abdominal muscles no longer work.

چونکە ماسولکەکانی سکم چیتر کاریان نەئەکرد.

Or to use a board to slide out of bed into a wheelchair,

یان بۆردێکم بەکارئەهێنا بۆ ئەوەی لەسەر جێگەکەوە خۆم بخزێنمە سەر کورسییەکە،

or to even wait for people to reach things for me.

یان تەنانەت چاوەڕێی یەکێ بکەم شتێک باتە دەستم.

Everything that I had learned and had known about my height

هەموو شتێک کە فێربووبووم و ئەمزانی لەسەر باڵام و

and my strength and my balance and my mobility was blown away.

لەسەر هێزم و لەسەر هاوسەنگیم و لەسەر توانای جوڵەم تێکچوو.

My entire personal average had been reset.

هەموو تێکڕای کەسی خۆم خرایەوە سفر.

Now you could be sure in those days I was being measured more than ever,

ئێستا ئەتوانن دڵنیابن لەوەی ئەو ماوەیە لە هەموو کات زیاتر پێوانەییم بۆ کراوە،

by the doctors and nurses for sure

لەلایەن پزیشکەکان و پەرستارەکانەوە

but maybe more so in my own mind,

بەڵام لەوانەشە زیاتر لە مێشکی خۆما بووبێت، و

and I found myself comparing

خۆم بینییەوە بەراوردم ئەکرد

what I thought I was going to be able to do going forward

ئەوەی وام بیرئەکردەوە کە ئەتوانم بیکەم ئەگەر بەرەو پێشەوە بڕۆم

with what I once was able to do.

بەوەی ڕۆژێک لە ڕۆژان توانیومە بیکەم.

And I became pretty frustrated.

بۆیە زۆر بێ ورە بووم.

It took some very consistent prodding from my wife, who kept saying,

پێویستم بە هاندانێکی بەردەوام بوو لەلایەن هاوسەرەکەمەوە، کە هەر ئەیوت،

"Get your eyes up," before I could get moving forward.

"چاوەکانت بەرزکەرەوە،" پێش ئەوەی من بتوانم بەردەوام بم.

And I soon realized that I almost had to forget about the person I was before

زۆری پێنەچوو درکم کرد بەوەی ئەبێت ئەوە لەبیرکەم پێشتر کێ بووم و

and the things I was able to do before.

پێشتر توانیومە چی بکەم.

I almost had to pretend it was never me.

بەجۆرێک ئەبوو وا دەریخەم کە هەرگیز ئەوە من نەبووم.

And I'm afraid if I had not made that realization,

ئەترسم ئەگەر ئەو درک کردنەم نەکردایە،

my frustration would have turned into something much harder to recover from.

ورە ڕووخانەکەم ئەبوو بە شتێک چاکبوونەوە لێی زۆر قورستر بێت.

Now, luckily, a few weeks later,

ئێستا خۆشبەختانە، چەند هەفتەیەک دواتر،

I was transferred to a specialty spinal cord rehab hospital

گواسترامەوە بۆ نەخۆشخانەیەکی بووژانەوەی دڕکە پەتک

about 10 hours from home, and wouldn't you know,

نزیکەی ١٠ کاتژمێر دوور لە ماڵەوەمان، و لەوانەیە تازە بێت،

the first day of rehab and the first session

یەکەم ڕۆژی بووژانەوەکە و یەکەم ڕاهێنان

we had something called fit class,

شتێک بوو پێی ئەوترا وانەی لەباربوون، و

and a group of us broke into teams

گرووپێکمان بووین بە چەند تیمێکەوە

to see which team could do the most reps in the weight machine.

هەتا ببینین کام تیمە ئەتوانێت زۆرترین دووبارەکردنەوە بکات بە ئامێری کێشەکە.

Now, we've all been there, haven't been to the gym in a year or two.

ئێستا هەموومان لەویا بووین، ساڵێک دوان نەچوین بۆ هۆڵی یاری کردن.

Neither had I.

منیش نەچووبووم.

And so what do you do?

بۆیە چی ئەکەیت؟

You try to do what you did a couple of years ago,

هەوڵ ئەیەیت ئەوە بکەیت کە دوو ساڵ پێشتر کردووتە، و

and you do a couple of sets.

دوو سێتێک ئەکەیت. و

And then what do you do? A couple more.

ئینجا چی تر ئەکەیت؟ دوو سێتی تر. و

And you're feeling even better, so you do more.

هەست بە باشتربوونیش ئەکەیت، بۆیە هی تریش ئەکەیت. و

And the next two weeks you complain to your family about how sore you are.

ئینجا دوو هەفتەی دواتر گلەیی ئەکەیت لای خێزانەکەت کە چەند لەشت ئێشێت.

(Laughter)

(پێکەنین)

Well, my team went all out and we won, we won big,

تیمەکەم دەرچووین و بردمانەوە، بردنەوەیەکی گەورە، و

and for the next three days I could not straighten my arms,

بۆ سێ ڕۆژی دواتر نەمئەتوانی قۆڵم ڕێککەمەوە،

which isn't that big a deal except when you're in a wheelchair

کە کێشەیەکی گەورە نییە مەگەر لەسەر کورسییەکە بیت و

and that's really what you have to use to get around.

خۆشت هەر ئەوەت هەیە بەکاریبێنیت بۆ ئەوەی بگەڕێیت.

And that proved to be a very important lesson for me.

ئەوەش وانەیەکی زۆر گرنگ بوو بۆم.

It was one thing that I couldn't compare myself to myself,

شتێک بوو کە نەمئەتوانی بەهۆیەوە خۆم بە خۆم بەراوردکەم،

but even around people in the same situation in that hospital,

بەڵکو ئەمتوانی خۆم بەو کەسانەی تری نەخۆشخانەکە بەراوردکەم کە وەک خۆم بوون،

I found that I couldn't try to keep pace or set pace with them as well,

بۆم دەرکەوت کە نەمتوانیوە هەوڵبەم خێرابم یان بە خێرایی ئەوان بم، و

and I was left with really only one choice

تەنیا یەک هەڵبژاردنم بۆ مایەوە و

and that was to focus on who I was at that point in time

ئەویش ئەوە بوو تیشک بخەمە سەر ئەوەی لەو کاتەیا من کێ بووم

with where I needed to go and to get back to who I needed to be.

پێویستە بەرەو کوێ بڕۆم و بگەڕێمەوە سەر ئەوەی پێویستە ببم پێی.

For the next six weeks, for seven to eight hours a day,

بۆ شەش هەفتەی دواتریش، ڕۆژی حەوت بۆ هەشت کاتژمێر،

that's what I did.

هەر ئەوەم ئەکرد.

I built little by little,

کەم کەم خۆم بنیاتنا، و

and, as you might expect,

وەک لەوانەیە چاوەڕێی بکەن،

when you're recovering from a spinal cord injury,

کاتێک چاک ئەبیتەوە لە بریناربوونی دڕکەپەتک،

you're going to have a bad day.

ڕۆژێکی زۆر ناخۆشت ئەبێت.

You might have a few in a row.

لەوانەیە چەند دانەیەکیش بەسەر یەکەوە.

What I found out is that good and bad really didn't have a lot of meaning

بۆم دەرکەوت کە باش و خراپ بەڕاستی واتایەکی وایان نەبوو

unless I had the context of knowing what my average was.

مەگەر خۆم چوارچێوەی ئەوەم هەبووبێت کە تێکڕاکەم چەند بووە.

It was really up to me to decide if something was bad or good

بەڕاستی بۆ خۆم بوو بڕیار بەم شتێک باشە یان خراپ بۆم

based on where I was at that point in time,

بە پشت بەستن بەوەی لەو کاتەیا لە کوێیام، و

and it was in my control to determine if it really was a bad day.

لەژێر کۆنترۆڵی خۆما بوو دیاری بکەم ئەگەر بەڕاستی ڕۆژێکی خراپ بێت.

In fact, it was my decision on whether or not I could stop

ڕاستییەکەی، بڕیاری خۆم بوو کە ئایا ئەتوانم ڕێگری بکەم یان نا

a streak of bad days.

لە ڕیزێک ڕۆژی خراپ.

And what I found during that time away from home

ئەوەی بۆم دەرکەوت لەو ماوەیەیا لە دەرەوەی ماڵەکەم ئەوە بوو

is I never had a bad day, even with everything going on.

کە هەرگیز ڕۆژێکی خراپم نەبووە، تەنانەت بە هەموو شتەکانی ئەگوزەران.

There were parts of my day that were certainly not as pleasant

هەندێک بەشی ڕۆژەکەم هەبوو بەدڵنیاییەوە هێندە خۆش نەبوون

as they could be,

وەک ئەوەی ئەکرا ببێت،

but it was never an entirely bad day.

بەڵام هەرگیز بە تەواوەتی ڕۆژەکە خراپ نەبووە.

So I'm guessing that all of you have been through a meeting

بۆیە پێموابێت هەر هەمووتان بە کۆبوونەوەیەکا ڕۆشتوون

that probably didn't go very well,

کە زۆر باش تەواو نەبووە،

or a commute that wasn't as great as you would like it,

یان پیاسەیەکی ڕۆژانە کە هێندە مەزن نەبووبێ بەو شێوەیەی ئەتانویست،

or even burned dinner at night.

یان تەنانەت نانی ئێوارەشتان سوتاوە.

Did those things really ruin your entire day?

ئایا ئەو شتانە بەڕاستی هەموو ڕۆژەکەتانی تێکیاوە؟

What I found in those scenarios is the quicker you move on to what's next,

ئەوەی دۆزیمەوە لە هەموو ئەو سیناریۆیانە ئەوەیە هەتا خێراتر بچیتە سەر دواتر،

the quicker you can start attacking things.

خێراتر ئەتوانیت دەستبکەیت بە هێرشکردنە سەر شتەکان. و

And by moving on to next as fast as possible,

بە چوونە سەر دواتر بەخێراترین شێوە،

you shrink the time you spend in those bad scenarios

کاتەکە کەم ئەکەیتەوە کە بەسەری ئەبەیت لەو سیناریۆ خراپانەیا و

and it gives more time for the good.

کاتی زیاتر ئەیات بە باشەکە.

And, as a result, the good outweighs the bad,

دەرئەنجامی ئەوەش، باشەکە لە خراپەکە زیاتر ئەبێت،

your average increases and that's just how the math works.

تێکڕاکەت زیا ئەکات و کاری بیرکارییەکەش وا ئەکرێت.

It didn't matter to me if I'd spent the morning

گرنگ نەبوو بۆم ئەگەر بەیانییەکەم بەسەر ببردایە

really struggling with my medication,

لە ناڵاندن بەدەست دەرمانەکەمەوە،

or at lunch my legs being very spastic,

یان لە نانی نیوەڕۆیا قاچم زۆر ڕەق بێت،

or even if I had fallen out of my wheelchair.

یان تەنانەت ئەگەر لەسەر کورسیەکەشم بکەوتمایە.

Ask my wife. It happens quite often.

لە ژنەکەم بپرسن، زوو زوو ڕووئەیات.

She's here.

ئەویش لێرەیە.

They were just small parts of my day and small parts of my average.

تەنیا بەشی بچووکی ڕۆژەکەم و بەشی بچووکی تێکڕام بوون.

And so, in the months and years that followed,

هەر بۆیە، مانگەکان و ساڵەکانی کە بەدوای ئەوەیا هات،

I continued to try to attack things in that way,

بەردەوام بووم لە هەوڵدان بۆ هێرشکردنە سەر شتەکان بەو شێوەیە، و

and before I knew it I was being presented with some pretty incredible challenges,

پێش ئەوەی بزانم کە پێشکەشکراوە بە هەندێک ململانێی باش،

like completing a marathon in a wheelchair.

وەک تەواوکردنی ماراسۆن بە کورسییە تایەکەوە.

In early 2016, I met my physical therapist,

سەرەتای ٢٠١٦، چاوم بە چارەسەرکارە جەستەییەکەم کەوت، و

and after a few really grueling sessions, she must have sensed something,

دوای چەند وانەیەکی زۆر قورس ئەبێ هەستی بە شتێک کردبێت،

because she pulled me aside and said, "You know, you should do a half marathon.

چونکە بردمییە لاوە و وتی، "ئەزانیت، پێویستە نیو ماراسۆن بکەیت.

In your wheelchair. And, oh yeah, it's in 10 weeks."

بەم کورسییەتەوە. و ئاه بەڵێ، ١٠ هەفتەی تر ئەبێت."

And I thought in my mind, "You're crazy." I didn't have a workout plan.

منیش لە مێشکما وتم، "تۆ شێتیت." پلانی ڕاهێنان کردنم نەبوو.

I didn't have any way of knowing how fast I needed to go

هیچ ڕێگایەکم نەبوو بزانم پێویستە چەند خێرا بڕۆم

or how far I was supposed to go.

یان ئەبێ چەندێک دوور بڕۆم.

But I simply got to work,

بەڵام هەر ئەبوو هەوڵ بەم، و

and I started tracking every workout, every day,

دەستم کرد بە شوێنکەوتنی هەموو ڕاهێنانێک، هەموو ڕۆژێک، و

and I simply wanted to be as good as or as fast as I was the prior day.

تەنیا ئەمویست هێندەی ڕۆژی پێشتری خۆم باش بم یان خێرا بم.

And in the end I really created that average for myself

لە کۆتاییشا توانیم ئەو تێکڕایە درووستکەم بۆخۆم و

and I tried to build on that as much as I could.

هەتا بمتوانیایە لەسەروو ئەوەوە بنیاتم ئەنا.

Well, I finished that race right in time with what my average should have been,

لە کاتی گونجاوا ئەو کێبڕکێیەم تەواوکرد بەوەی کە ئەبوو تێکڕاکەمی لەسەر بێت، و

and somewhere along the way

لە شوێنێکی ئەو ڕێگایە

I kind of closed the door on who I once was.

بەجۆرێک دەرگاکەم داخست لەسەر ئەوەی کە پێشتر کێ بووم.

That person who I was before

پێشتر کەسێکی چۆن بووم و

and all those things I thought I was able to do really didn't matter.

هەموو ئەو شتانەی وامئەزانی کە ئەتوانم بیکەم گرنگیان نەما.

In fact, walking again really didn't matter.

ڕاستییەکەی، دووبارە ڕۆشتنەوە چیتر گرنگی نەما.

It became much less of a goal for me in terms of where I was going to go.

کەمتر بوو بە ئامانجێک بۆم لەڕووی ئەوەی بمەوێ بۆ کوێ بچم. و

And besides, like, you guys are so slow when you walk.

جگە لەوەش، وەک ئەوانەی ناوتان کە خاون لە ڕۆشتنا.

In crowds like this, it is so difficult.

لەناو قەرەباڵغییەکی ئاوایا، زۆر قورس ئەبێت.

I'm like, "Get out of the way. We're going places."

منیش ئیتر ئەڵێم، "لاچۆ لەسەر ڕێگەکە. شوێنمان بەدەستەوەیە."

(Laughter)

(پێکەنین)

And all I wanted to do was go fast.

هەموو ئەوەی ئەمویست بیکەم ئەوە بوو خێرا بم.

And so I did what I thought I should do.

بۆیە ئەوەم کرد کە پێموابوو ئەبێ بیکەم.

I started researching wheelchair racing.

دەستم کرد بە توێژینەوە لەسەر کێبڕکێی کورسی تایەدار. و

And I went online and I found the best of the best,

چوومە سەر ئینتەرنێت و باشترینی باشترینەکانم دۆزییەوە،

I learned their technique, I learned about the equipment,

تەکنیکەکانیان فێربووم، لەبارەی پێداویستییەکانیانەوە فێربووم، و

and I was lucky to have a coach that offered me a way to get started.

خۆشبەخت بووم ڕاهێنەرێکم دەستکەوت ڕێگایەکی بۆ پێشنیارکردم لێیەوە دەستپێکەم.

And after talking with him

دوای قسەکردنیش لەگەڵی و

and having him help me get those things underway,

دوای ئەوەی یارمەتی یام ئەو کارانە بخەمە سەر پێ،

as I was leaving, he says, "You know, you should do the 2017 Chicago Marathon."

کاتێک ئەڕۆشتم، وتی "ئەزانیت، پێویستە ماراسۆنی ٢٠١٧ی چیکاگۆ بکەیت."

And he's the coach, I can't tell him no.

ئەویش ڕاهێنەرە، ناتوانم پێی بڵێم نا.

So with that guidance, I went back home, and I got to work,

بەو ڕێبەریکردنەوە، چوومەوە ماڵەوە، و چوومە سەر کار،

much like in the prior way.

بەزۆری وەک پێشتر.

And I continued researching, but I had learned my lesson.

بەردەوام بووم لە توێژینەوە، بەڵام وانەی خۆم فێربووم.

I was really careful not to compare

زۆر وریابووم بەراوردی خۆم نەکەم

with how accomplished those people on the internet were

لەگەڵ کەسەکانی دەستکەوتیان هەبوو لەسەر ئینتەرنێت بوون و

and how fast they were,

چەندێک خێرا بوون،

because if I had, I probably never would have continued

چونکە ئەگەر ئەوەم بکردایە، لەوانەیە هەرگیز بەردەوام نەبوومایە و

going through with it.

پیایا نەڕۆشتمایە.

Well, the weekend of the race arrived,

کۆتایی هەفتەی پێشبڕکێکە هات، و

and it was just like going to college for the first time.

وەک ئەوە وابوو یەکەم جارت بێت بچیت بۆ کۆلێژ.

You're dumped off,

ئەخرێیتە لاوە،

there's a whole bunch of people around you,

چەندین کەس لە چواردەورتە،

you don't really know very many of them,

کە هەر بەڕاستی زۆرێکیان ناناسیت،

somebody's got the cool stereo and the cool TV

هەندێکیان ستیریۆیەک و تەلەفزیۆنێکی سەرنجڕاکێشیان هەیە و

and they're smart and they're pretty and they're cute and they're handsome

زیرەکن و جوانن و قۆزن و سەرنج ڕاکێشن و

and you don't know if you really belong.

ئەزانیت کە بەڕاستی شوێنی تۆ نییە.

But then somebody says, "Hey, let's go get food."

بەڵام هەر کەسێک یەت و ئەڵێت، "هێی، با بڕۆین خواردن بێنین."

And all of a sudden, that friend group happens

ئینجا لە ناکاو، ئەو کۆمەڵە هاوڕێیە درووست ئەبێت و

and you start to settle in.

تۆش لەناویا جێگیر ئەبیت.

Well, that weekend of the race,

ئەو پێشبڕکێیەی پشووی هەفتەکە،

we had a meeting called the Wheelers Meeting,

کۆبوونەوەیەکمان هەبوو پێی ئەوترا کۆبوونەوەی تایەدارەکان، و

and there were 60 wheelchairs in that room the night before the race.

شەوی پێش پێشبڕکێکەش ٦٠ کورسی تایەدار لە ژوورەکەیا بوون. و

And wouldn't you know it,

نەشت ئەتوانی بزانیت،

all of the people that I had been researching were there,

هەموو ئەو کەسانەی خوێندبوومەوە لەسەریان لەوێ بوون،

the best in the world.

باشترینەکانی جیهان.

There must have been over 50 Paralympic medals in the room that day.

ئەو ڕۆژە لەوانەیە پەنجا خاوەن مەدالیا لەو ژوورەیا بووبێتن.

And I felt pretty small and I fell back into that trap of comparing myself.

هەستم کرد زۆر بچووک بم و کەوتمەوە ناو تەڵەی بەراوردکردنی خۆم.

I knew that my averages that I had been tracking during my workouts

ئەمزانی تێکڕاکانم کە خەریکی هەوڵدان بووم بۆی لەکاتی ڕاهێنانەکانمدا

were over 90 seconds slower per mile than theirs.

٩٠ چرکە بۆ هەر میلێک کەمتر بوو لە هی ئەوەی ئەوان.

And the coach was the only one there that I knew,

ڕاهێنەرەکەش لەوێ تەنیا کەس بوو کە من بمناسیایە، و

and he reached out and noticed something, and I think he sensed my anxiety,

سەیری کردم و هەستی بە شتێک کرد و پێموابێت هەستی بە دڵەڕاوکێکەم کرد، و

and he invited me to get food with his team.

بانگێشتی کردم بۆ ئەوەی خواردن بخۆم لەگەڵ تیمەکەی. و

And with that, everything settled down.

بەوەش دڵەڕاوکێکەم ڕەوییەوە.

I realized really quick that they didn't care about my average, surely,

خێرا درکم بەوە کرد کە ئەوان گرنگی بە تێکڕاکەم نایەن و

and I had forgotten about theirs.

هی خۆشیان لەبیرکردووە.

Well that next day,

ئەو ڕۆژەی دواتر،

I finished the race about 45 minutes after the person that won it.

پێشبڕکێکەم ٤٥ خولەک دوای کەسی براوە تەواوکرد.

But as I was leaving, those new friends, who are very close today,

بەڵام کە ئەڕۆشتمەوە، ئەو هاوڕێ نوێیانە، کە ئەمڕۆ زۆر نزیکن لێمەوە،

challenged me to stay involved

داوایان لێکردم هەر بەردەوام بم و

and to keep working through different races and competitions.

بەشداری بکەم لە کێبڕکێ و پێشبڕکێ جیاوازەکان.

And so I did what I knew how. I went home, and I got busy.

بۆیە ئەوەم کرد کە ئەمزانی. چوومەوە ماڵەوە و سەرقاڵ بووم.

Now, as you can imagine, being in a wheelchair,

ئێستا، وەک ئەتوانن بیهێننە بەر چاوتان، لەسەر کورسی تایەدار بوون چۆنە،

let alone training for a marathon in a wheelchair,

ئینجا ئەگەر ڕاهێنانکردن بێت بۆ ماراسۆن لەسەر کورسی تایەدار،

is a pretty lonely thing.

کارێکی زۆر تەنیایانەیە.

I have an incredible group of friends

کۆمەڵێک هاوڕێی سەرسوڕهێنەرم هەیە

that will ride bikes with me and keep track of pace and help me out.

کە لەگەڵما پاسکیل سواری ئەکەن و خێراییەکەم دیاری ئەکەن و یارمەتیم ئەیەن.

But in the end, it's still five to six days a week,

بەڵام لە کۆتاییا، هەفتەی پێنج بۆ شەش ڕۆژە،

it's 50 to 60 miles of effort, and it's a lot of alone time.

پەنجا بۆ شەست میل هەوڵدانە، و کاتێکی زۆرە بەتەنیا.

And for the most part,

بۆ بەشێکی زۆریشی،

you really have nothing to rely on but yourself in those times.

هیچ شتێکی وات نییە پشتی پێ ببەستی جگە لە خۆت لەو کاتانەیا.

It's my average, and I'm trying to get better little by little.

تێکڕای خۆمە، و هەوڵ ئەیەم وردە وردە باشتر بم.

Well, this fall I was in Chicago for the third time.

ئەم پایزە بۆ جاری سێیەم لە چیکاگۆ بووم.

It was my seventh marathon,

حەوتەم ماراسۆنم بوو، و

and just like going back to college for your junior year,

هەروەک چۆن دوای ساڵی یەکەم ئەگەڕێیتەوە کۆلێژ،

you're anticipating catching up with friends

چاوەڕێی ئەوە ئەکەیت هاوڕێکانت ببینیتەوە و

and getting excited about rolling right back into things.

بەپەرۆشیت بۆ ئەوەی دووبارە بچیتەوە ناو چالاکییەکان.

Well, I attended the same pre-race meeting and the same pre-race meal

ئامادەی هەمان کۆبوونەوەی پێش پێشبڕکێ و هەمان خوانی پێش پێشبڕکێ بووم و

and caught up with those friends.

هاوڕێکانم بینییەوە.

And we lined up for the race,

ڕیز بووین بۆ پێشبڕکێکە، و

and right at the start, my average kicked in,

هەر لەسەرەتاوە تێکڕاکەم هاتە ناوەوە، و

and before long I caught up with some of those friends

زۆری پێنەچوو بە هەندێک لەو هاوڕێیانە گەشتمەوە و

and was able to keep pace with them and push together.

توانیم بگەمە خێرایی ئەوان و ململانێ بکەم.

But it wasn't long before I faded.

بەڵام زۆری پێنەچوو پووکامەوە.

It just happened, and I found myself all alone again

لەخۆوە ڕووی یا، و دووبارە خۆم بەتەنیا بینییەوە

with really nothing to rely on other than what I had worked so hard to be at.

هیچ شتێکم نەبوو پشتی پێ ببەستم جگە لەوەی زۆرم هەوڵ بۆ ئەیا.

But we turned into the wind at the halfway point,

بەڵام لە نیوەی ڕێگاکەیا ڕوومان کردە باکە، و

and my average became a strong advantage,

تێکڕاکەی من بوو بە خاڵێکی بەهێز بۆم، و

and it wasn't long before I caught some of those friends

زۆری پێنەچوو هەندێک لەو هاوڕێیانەم گرتەوە و

and passed them all the way to the finish.

هەمویان تێپەڕاند بۆ کۆتایی.

And while I didn't set a personal record that day,

هەرچەنە ئەو ڕۆژە هیچ تۆمارێکی کەسیم دیاری نەکردبوو،

I did finish 30 seconds per mile faster than my prior Chicago times

بۆ هەر میلێک سی چرکە خێراتر بووم وەک لە جارەکانی پێشترم لە چیکاگۆ و

and just left myself pretty excited.

بەوە زیاتر بەپەرۆش بووم.

And so this is me. This is my average.

کەواتە ئەمەش منم. ئەمە تێکڕاکەمە.

Seventy-five days from today, I'll be in Boston for my second time.

حەفتا و پێنج ڕۆژی تر لەمڕۆوە، بۆ جاری دووەمم لە بۆستن ئەبم.

I'm super excited about that.

زۆر بەپەرۆشم بۆ ئەوە.

But keep in mind, this isn't really just about racing.

بەڵام ئەوەتان بیر بێت، ئەمە تەنیا بۆ پێشبڕکێ نییە.

I'm working really hard every day to be better in so many other ways,

هەموو ڕۆژێک هەوڵێکی زۆر ئەیەم بۆ ئەوەی لە چەندین ڕووەوە باشتر بم،

a better parent, a better husband, a better coach, teammate, friend, person.

باوکێکی باشتر، مێردێکی باشتر، ڕاهێنەرێک، هاوتیمێک، هاوڕێیەک، کەسێکی باشتر.

And I promise you, even though what you see here is very visible

بەڵێنیشتان پێئەیەم، هەرچەنە ئەوەی لێرە ئەیبینن زۆر دیارە

in terms of the challenges that I face,

لەڕووی ململانێکانی ڕووبەڕووی بوومەوە،

everybody here has something that they're fighting,

هەمووان لێرە شتێکیان هەیە کە شەڕی لەگەڵ ئەکەن، و

and it may be visible, it may not be,

لەوانەیە دیار بێت، لەوانەشە دیار نەبێت،

but please, take some time and focus on you instead of others,

بەڵام تکایە، هەندێک کات وەرگرن و لەجیاتی خەڵکی تر تیشک بخەنە سەر خۆتان، و

and I bet you can win those challenges

گرەو ئەکەم ئەتوانن ئەو ململانێیانە بەرنەوە و

and really start accomplishing so many great things.

ئەتوانن دەستکەن بە گەشتن بە زۆر شتی مەزن.

Thank you.

زۆر سوپاس.

(Applause)

(چەپڵەلێدان)