To overcome challenges, stop comparing yourself to others | Dean Furness

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Mahrokh Mirani Reviewer: Masoud Motamedifar

It seems we have been measured almost all of our lives,

به نظر می‌رسد که ما تقریبا تمام عمرمان اندازه گرفته شده‌ایم.

when we are infants, with our height and our weight,

در هنگام نوزادی، توسط قد و وزنمان،

and as we grew it became our speed and our strength.

و بعدها جایش را به سرعت و قدرتمان داد.

And even in school there are test scores

و حتی در مدرسه با نمراتی که کسب می‌کنیم،

and today with our salaries and job performance.

و اکنون با حقوق و بازده کاریمان.

It seems as if those personal averages are almost always used

انگار که این میانگین‌های شخصی تقریبا همیشه استفاده می‌شوند

to measure where we are in comparison to our peers.

که جای ما را در مقایسه با بقیه مشخص کنند.

And I think we should look at that a little differently.

و من فکر می‌کنم که ما باید طور دیگری به آن نگاه کنیم

That personal average is just that, it's something very personal

این متوسط فقط چیزی بسیار شخصی است

and it's for you,

و مختص خود شماست.

and I think if you focus on that and work to build that,

و به نظرم اگر روی آن تمرکز کنید و سعی کنید آن را بسازید

you can really start to accomplish some really amazing things.

می‌توانید به نتایج واقعا جالبی دست پیدا کنید.

This idea started for me on a December evening in 2011.

ماجرای من در یکی از عصر‌های دسامبر ۲۰۱۱ شروع شد.

I had just stepped outside to do our evening chores

برای انجام کارهای عصرگاهی به بیرون خانه رفته بودم

to feed our horses.

تا اسب‌ها را غذا بدهم.

I hopped into our tractor,

سوار تراکتورمان شدم،

and a few minutes later,

و چند دقیقه بعد،

a five foot tall, 700-pound bale of hay fell from the loader,

یک پشته علف ۱/۵ متری ۳۱۵ کیلویی از بالای لودر افتاد

crushing me in the seat of the tractor

و به من که روی صندلی تراکتور نشسته بودم برخورد کرد

and in the process shattering my T5 and T6 vertebrae.

و در این بین مهره‌های پنجم و ششم ستون فقرات من را شکست.

I didn't lose consciousness,

هوشیاریم را از دست ندادم،

but I felt this buzz throughout my body, and I knew what had happened right away.

اما تمام بدنم مورمور شد و همان موقع فهمیدم چه اتفاقی افتاده است.

My hands were reaching for my legs,

دستانم را به پاهایم زدم،

but my legs didn't recognize anything touching them.

اما پاهایم چیزی حس نمی‌کردند.

And in fact, I couldn't feel anything from the center of my chest down.

در حقیقت، از سینه به پایین چیزی احساس نمی‌کردم.

So there I was, about 100 feet from the house,

از خانه حدود ۳۰ متر فاصله داشتم،

with my arms wrapped around the steering the wheel,

دستانم را دور فرمان پیچیدم

trying to hold myself up, waiting for help.

سعی کردم خود را ایستاده نگه دارم و منتظر کمک بمانم.

And unlike what you see in TV and the movies,

و برخلاف آنچه که در تلویوزیون و فیلم‌ها می‌بینید،

as much as I tried to get the dogs to go to the house and get help --

هرکار کردم که سگ‌ها را وادار کنم به خانه بروند و کمک بیاورند،

(Laughter)

(خنده)

they just stared at me.

آنها فقط به من خیره شدند.

Well, 45 minutes later, my wife came home,

خوب، ۴۵ دقیقه بعد، همسرم به خانه آمد،

and I heard her step out of the house

و من شنیدم که به بیرون از خانه آمد

and, like, normal, if I needed help, "Hey, do you need help?"

و طبق معمول برای اطمینان از من پرسید: «کمک لازم داری»؟

And I said, "Yes."

و من گفتم: «بله».

And there was a brief pause and then I heard her yell,

بعد از یک مکث کوتاه، فریاد زد و گفت:

"Do you need 9/11 help?"

«کمک پزشکی لازم داری؟»

And again I yelled, "Yes."

و من دوباره فریاد زدم، «بله».

Well, not long after I was enjoying my very first helicopter ride

دقایقی بعد داشتم از اولین هلیکوپترسواری‌ام لذت می‌بردم

all the way to the hospital.

تا به بیمارستان برده شوم.

Now, the injury wasn't very dramatic or graphic.

جراحت چندان دراماتیک یا قابل دیدن نبود.

I simply broke a bone or two.

فقط یک یا دو استخوان شکسته بود.

And in the process, I was told I'd probably never walk again.

و در این میان به من گفتند که احتمالا هرگز نتوانم دوباره راه بروم.

It became very normal for me to use a rope to sit up in bed,

به مرور استفاده از یک طناب برای بلند شدن از تخت برایم طبیعی شد

because my abdominal muscles no longer work.

زیرا دیگر ماهیچه‌های شکمی‌ام کار نمی‌کردند.

Or to use a board to slide out of bed into a wheelchair,

و یا استفاده از یک تخته برای سُرخوردن از تخت روی ویلچر

or to even wait for people to reach things for me.

یا حتی منتظر دیگران ماندن تا چیزی را که می‌خواهم به من بدهند.

Everything that I had learned and had known about my height

هرآنچه که راجع به قد خودم می‌دانستم

and my strength and my balance and my mobility was blown away.

و نیز درباره‌ی قدرت و تعادل و حرکاتم یاد گرفته بودم، ناپدید شده‌بود.

My entire personal average had been reset.

تمام اندازه‌های شخصی‌ام پاک شده بود.

Now you could be sure in those days I was being measured more than ever,

می‌توانید مطمئن باشید که آن روزها بیش از هرزمان دیگری اندازه گرفته می‌شدم.

by the doctors and nurses for sure

البته توسط دکترها و پرستارها،

but maybe more so in my own mind,

اما شاید از آن بیشتر در ذهن خودم،

and I found myself comparing

و دائما کارهایی را که قرار بود با بهبود یافتن بتوانم انجام دهم،

what I thought I was going to be able to do going forward

با آنچه که قبلا قادر به انجامش بودم

with what I once was able to do.

مقایسه می‌کردم

And I became pretty frustrated.

و بسیار درمانده شده بودم.

It took some very consistent prodding from my wife, who kept saying,

همسرم تلاش زیادی برای تشویق من می‌کرد

و دائما می‌گفت، «امیدوار باش»، قبل از آنکه من هیچ پیشرفتی داشته‌باشم.

"Get your eyes up," before I could get moving forward.

And I soon realized that I almost had to forget about the person I was before

و خیلی زود فهمیدم که باید فراموش کنم قبلا چه کسی بودم

and the things I was able to do before.

و قادر به انجام چه کارهایی بودم.

I almost had to pretend it was never me.

و تقریبا باید تظاهر می‌کردم هیچوقت چنین کسی نبوده‌ام.

And I'm afraid if I had not made that realization,

فکر می‌کنم که اگر این را درک نکرده بودم،

my frustration would have turned into something much harder to recover from.

درماندگی من می‌توانست به چیزی بدتر از آنکه بشود بر آن غلبه کرد تبدیل شود.

Now, luckily, a few weeks later,

خوشبختانه، چند هفته بعد،

I was transferred to a specialty spinal cord rehab hospital

به یک بیمارستان توانبخشی مخصوص ضایعات نخاعی منتقل شدم،

about 10 hours from home, and wouldn't you know,

که حدودا ۱۰ ساعت تا خانه فاصله داشت

the first day of rehab and the first session

و شما نمی‌دانید، اما در اولین روز و اولین جلسه

we had something called fit class,

کلاسی به نام آمادگی جسمانی داشتیم

and a group of us broke into teams

و گروهی از ما به تیم‌هایی تقسیم شدیم

to see which team could do the most reps in the weight machine.

تا ببینیم که کدام تیم می‌تواند تعداد بیشتری حرکت سرشانه بزند.

Now, we've all been there, haven't been to the gym in a year or two.

همه افرادی که آنجا بودند، حداقل یک یا دو سال بود که به باشگاه نرفته بودند.

Neither had I.

من هم همینطور.

And so what do you do?

شما در چنین مواقعی چه می‌کنید؟

سعی می‌کنید همان کاری را بکنید که چند سال پیش می‌توانستید

You try to do what you did a couple of years ago,

and you do a couple of sets.

و چند ست وزنه می‌زنید.

And then what do you do? A couple more.

و بعد از آن چه کار می‌کنید؟ چند ست دیگر هم می‌زنید.

And you're feeling even better, so you do more.

و چون حس بهتری پیدا می‌کنید، چند تای دیگر هم می‌زنید.

And the next two weeks you complain to your family about how sore you are.

و دو هفته‌ی آینده را از بدن‌درد به خانواده غر می‌زنید.

(Laughter)

(خنده)

Well, my team went all out and we won, we won big,

خوب تیم من همه را شکست داد و ما بردیم، یک پیروزی بزرگ.

and for the next three days I could not straighten my arms,

اما تا سه روز بعد نمی‌توانستم دست‌هایم را صاف کنم،

which isn't that big a deal except when you're in a wheelchair

که مسئله چندان مهمی نیست، مگر آنکه روی ویلچر باشید

and that's really what you have to use to get around.

و مجبور باشید برای حرکت از آنها استفاده کنید.

And that proved to be a very important lesson for me.

و این درس بزرگی به من داد.

It was one thing that I couldn't compare myself to myself,

این یک مشکل بود که نمی‌توانستم خودم را با خود سابقم مقایسه کنم،

but even around people in the same situation in that hospital,

اما افرادی با شرایط مشابه من در همان بیمارستان بودند

I found that I couldn't try to keep pace or set pace with them as well,

و من فهمیدم که حتی نمی‌توانم پابه‌پای آن‌ها پیش بروم.

and I was left with really only one choice

و تنها یک انتخاب برایم باقی‌ماند

and that was to focus on who I was at that point in time

این که روی کسی که در همان لحظه هستم تمرکز کنم

with where I needed to go and to get back to who I needed to be.

به جایی که لازم است بروم و به کسی که باید، تبدیل بشوم.

For the next six weeks, for seven to eight hours a day,

در شش هفته آینده، هر روز هفت تا هشت ساعت،

that's what I did.

این کاری بود که می‌کردم.

I built little by little,

اندک اندک بهبود پیدا کردم،

and, as you might expect,

و همانطور که انتظار می‌رود

when you're recovering from a spinal cord injury,

وقتی در حال بهبودی از یک ضایعه نخاعی هستید،

you're going to have a bad day.

ممکن است گاهی یک روز بد داشته باشید.

You might have a few in a row.

یا حتی چند روز پشت سرهم.

What I found out is that good and bad really didn't have a lot of meaning

چیزی که من فهمیدم این بود که خوب و بد چندان مفهومی ندارند

unless I had the context of knowing what my average was.

مگر آنکه من تصوری از رکوردهایم داشته باشم

It was really up to me to decide if something was bad or good

این من بودم که تصمیم می‌گرفتم چیزی واقعا خوب است یا بد.

based on where I was at that point in time,

بر اساس جایگاهی که تا آن زمان به آن رسیده بودم

and it was in my control to determine if it really was a bad day.

و من تصمیم می‌گرفتم که امروز را یک روز بد نام گذارم.

In fact, it was my decision on whether or not I could stop

در حقیقت تصمیم وابسته به من بود

که زنجیره‌ای از روزهای بد را متوقف کنم.

a streak of bad days.

And what I found during that time away from home

و چیزی که در طول این مدت به دور از خانه بودن فهمیدم این بود

is I never had a bad day, even with everything going on.

که با وجود همه‌ی اتفاقاتی که می‌افتاد، من هیچ روز بدی نداشتم.

There were parts of my day that were certainly not as pleasant

همیشه بخش‌هایی از روزم وجود داشتند

as they could be,

که به لذت‌بخش‌ترین نحو ممکن طی نمی‌شدند،

but it was never an entirely bad day.

اما هرگز یک روز کامل بد نبود.

So I'm guessing that all of you have been through a meeting

حدس می‌زنم همه‌ی شما تجربه‌ی این را داشته‌اید

که قرار کاریتان زیاد خوب پیش نرفته است

that probably didn't go very well,

or a commute that wasn't as great as you would like it,

مسیری را باید بارها طی می‌کردید که خیلی دوستش نداشته‌اید،

or even burned dinner at night.

یا حتی شبی که شام را سوزانده‌اید.

Did those things really ruin your entire day?

آیا این اتفاقات واقعا تمام روزتان را خراب کردند؟

What I found in those scenarios is the quicker you move on to what's next,

چیزی که در آن موقعیت‌ها فهمیدم این است که هرچه سریع‌تر سراغ کار بعدی بروید،

the quicker you can start attacking things.

زودتر می‌توانید به کارها حمله کنید

And by moving on to next as fast as possible,

و وقتی با نهایت سرعت به سراغ کار بعدی می‌روید،

you shrink the time you spend in those bad scenarios

زمانی که صرف اتفاقات بد می‌کنید را کاهش می‌دهید

and it gives more time for the good.

و زمان بیشتری برای کارهای خوب خواهید داشت

And, as a result, the good outweighs the bad,

و در نتیجه قسمت خوب کارها بر قسمت بد غالب می‌شود.

your average increases and that's just how the math works.

و میانگینتان افزایش می‌یابد. ریاضی اینطوری کار می‌کند!

It didn't matter to me if I'd spent the morning

اینکه تمام صبح را با داروهایم درگیر باشم،

really struggling with my medication,

برای من اهمیتی نداشت.

or at lunch my legs being very spastic,

یا اینکه در هنگام ناهار پاهایم گرفته باشد

or even if I had fallen out of my wheelchair.

یا حتی اگر از ویلچر می‌افتادم.

Ask my wife. It happens quite often.

از همسرم بپرسید. این اتفاق زیاد می‌افتد.

She's here.

او اینجاست.

They were just small parts of my day and small parts of my average.

آن‌ها تنها بخش‌های خیلی کوچکی از روز من و میانگینم بودند.

And so, in the months and years that followed,

و در طی ماه‌ها و سال‌های بعد،

I continued to try to attack things in that way,

من همینطور سعی می‌کردم کارها را شکست دهم.

and before I knew it I was being presented with some pretty incredible challenges,

و قبل از اینکه متوجه شوم، با چالش‌های بزرگی روبرو شدم.

like completing a marathon in a wheelchair.

مثل تمام کردن یک ماراتون روی ویلچر.

In early 2016, I met my physical therapist,

اوایل سال ۲۰۱۶ ملاقاتی با فیزیوتراپیستم داشتم

and after a few really grueling sessions, she must have sensed something,

و پس از چند جلسه فرساینده، احتمالا او چیزی در من احساس کرده بود

because she pulled me aside and said, "You know, you should do a half marathon.

چرا که مرا به کناری کشید و گفت: «تو باید در ماراتن شرکت کنی»

In your wheelchair. And, oh yeah, it's in 10 weeks."

با ویلچرت. و ۱۰ هفته فرصت داری.

And I thought in my mind, "You're crazy." I didn't have a workout plan.

با خودم گفتم: «تو دیوانه‌ای» من برنامه‌ی تمرینی نداشتم.

I didn't have any way of knowing how fast I needed to go

هیچ راهی نداشتم که بفهمم با چه سرعتی باید حرکت کنم

or how far I was supposed to go.

یا چه مسافتی را قرار است طی کنم.

But I simply got to work,

ولی فقط باید تمرین می‌کردم

and I started tracking every workout, every day,

و شروع کردم به بررسی هر تمرین، هر روز

and I simply wanted to be as good as or as fast as I was the prior day.

و تنها چیزی که می‌خواستم این بود که حداقل به سرعت روز قبل برسم.

And in the end I really created that average for myself

و در پایان، واقعا آن میانگین را برای خودم ایجاد کردم.

and I tried to build on that as much as I could.

و سعی کردم هرچقدر می‌توانم آن را بهتر کنم

Well, I finished that race right in time with what my average should have been,

خب، من آن مسابقه را با توجه به میانگینم، در زمان مناسبی تمام کردم

and somewhere along the way

و جایی در میانه‌ی مسیر،

I kind of closed the door on who I once was.

می‌توان گفت در را به روی کسی که قبلا بودم بستم

شخصی که زمانی بودم،

That person who I was before

and all those things I thought I was able to do really didn't matter.

و تمام کارهایی که فکر می‌کردم می‌توانم بکنم، واقعا دیگر اهمیتی نداشتند.

In fact, walking again really didn't matter.

در حقیقت، دوباره راه رفتن دیگر اهمیتی نداشت.

It became much less of a goal for me in terms of where I was going to go.

راه رفتن دیگر در مسیری که در آن قرار داشتم برای من هدف نبود

And besides, like, you guys are so slow when you walk.

و از طرفی، شما مردم خیلی آرام راه می‌روید

In crowds like this, it is so difficult.

در چنین جمعیتی، کار خیلی سخت می‌شود

I'm like, "Get out of the way. We're going places."

و در فکرم می‌گویم: «بروید کنار. ما کار و زندگی داریم»

(Laughter)

(خنده)

And all I wanted to do was go fast.

تنها کاری که می‌خواستم بکنم تند رفتن بود

And so I did what I thought I should do.

پس شروع کردم به کاری که فکر می‌کردم باید بکنم.

I started researching wheelchair racing.

در مورد مسابقات با ویلچر تحقیق کردم

And I went online and I found the best of the best,

در اینترنت گشتم و بهترین‌ها را پیدا کردم

I learned their technique, I learned about the equipment,

تکنیک‌هایشان را یاد گرفتم، در مورد تجهیزات یاد گرفتم،

and I was lucky to have a coach that offered me a way to get started.

و خوش‌شانس بودم که مربی‌ای داشتم که راهی برای آغازکردن نشانم داد

And after talking with him

و بعد از صحبت با او

and having him help me get those things underway,

و کمک‌هایش برای عملی کردن آن چیزها،

as I was leaving, he says, "You know, you should do the 2017 Chicago Marathon."

وقتی در حال رفتن بودم گفت:«می‌دانی؟ تو باید در ماراتن ۲۰۱۷ شیکاگو شرکت کنی».

And he's the coach, I can't tell him no.

و او مربی است، نمی‌توانم نه بگویم.

So with that guidance, I went back home, and I got to work,

پس با آن راهنمایی‌ها به خانه رفتم و شروع به کار کردم،

much like in the prior way.

کمابیش مانند قبل.

And I continued researching, but I had learned my lesson.

و به تحقیقاتم ادامه دادم، اما درسم را گرفته بودم.

I was really careful not to compare

خیلی حواسم را جمع کردم

with how accomplished those people on the internet were

که خودم را با موفقیت‌های افراد در اینترنت و سرعتشان

and how fast they were,

مقایسه نکنم.

because if I had, I probably never would have continued

زیرا اگر این کار را می‌کردم،

احتمالا دیگر به کارم ادامه نمی‌دادم.

going through with it.

Well, the weekend of the race arrived,

خب، روز مسابقه فرا رسید.

and it was just like going to college for the first time.

و دقیقا مانند روز اول کالج بود.

You're dumped off,

شما تنها ایستاده‌اید،

there's a whole bunch of people around you,

تعداد زیادی آدم اطرافتان هست،

you don't really know very many of them,

که اکثر آن‌ها را نمیشناسید

somebody's got the cool stereo and the cool TV

یک نفر استریو و تلویزیون جالبی دارد،

and they're smart and they're pretty and they're cute and they're handsome

دیگران باهوشند، خوشحالند، با‌مزه‌اند و خوش‌تیپ هستند،

و شما مطمئن نیستید که به آنجا تعلق داشته باشید.

and you don't know if you really belong.

But then somebody says, "Hey, let's go get food."

ولی ناگهان کسی می‌گوید «بیا برویم غذا بخوریم»

And all of a sudden, that friend group happens

و ناگهان گروه دوستی شکل می‌گیرد

and you start to settle in.

و شما شروع به جا افتادن می‌کنید.

Well, that weekend of the race,

در آن آخر هفته‌ی مسابقه،

we had a meeting called the Wheelers Meeting,

قراری به نام ملاقات چرخ‌دارها داشتیم

and there were 60 wheelchairs in that room the night before the race.

و شب قبل از مسابقه، ۶۰ ویلچر در آن اتاق وجود داشت

And wouldn't you know it,

و باورتان نمی‌شود

all of the people that I had been researching were there,

تمام افرادی که در موردشان تحقیق می‌کردم آن‌جا بودند.

the best in the world.

بهترین‌های جهان.

There must have been over 50 Paralympic medals in the room that day.

آن‌روز باید بیش از ۵۰ مدال پارالمپیک در آن اتاق بوده باشد.

And I felt pretty small and I fell back into that trap of comparing myself.

و من شدیدا احساس کوچکی کردم و دوباره در تله‌ی مقایسه کردنم افتادم

I knew that my averages that I had been tracking during my workouts

می‌دانستم که میانگینی که در حال تمرین اندازه گرفته بودم،

were over 90 seconds slower per mile than theirs.

بیشتر از ۵۶ ثانیه در کیلومتر از آن‌ها کمتر بود.

And the coach was the only one there that I knew,

و مربی تنها کسی بود که در آن‌جا می‌شناختم

and he reached out and noticed something, and I think he sensed my anxiety,

او مرا دید و چیزی توجهش را جلب کرد و فکر می‌کنم متوجه نگرانی من شد

and he invited me to get food with his team.

و مرا دعوت کرد که با تیمش غذا بخورم.

And with that, everything settled down.

و در آن هنگام همه چیز آرام شد.

I realized really quick that they didn't care about my average, surely,

من خیلی زود فهمیدم آن‌ها قطعا به میانگین من اهمیت نمی‌دهند

and I had forgotten about theirs.

و من هم مال آن‌ها را فراموش کردم.

Well that next day,

خب، روز بعد،

I finished the race about 45 minutes after the person that won it.

من مسابقه را حدود ۴۵ دقیقه بعد از نفر اول تمام کردم.

But as I was leaving, those new friends, who are very close today,

ولی وقتی آن دوستان که اکنون خیلی به من نزدیکند را ترک می‌کردم

challenged me to stay involved

از من خواستند که ادامه دهم

and to keep working through different races and competitions.

و به مسابقات و رقابت‌های مختلف بپردازم

And so I did what I knew how. I went home, and I got busy.

و من کاری که بلد بودم را کردم. رفتم خانه و حسابی مشغول شدم.

Now, as you can imagine, being in a wheelchair,

همانطور که قابل تصور است،

let alone training for a marathon in a wheelchair,

نشستن بر روی یک ویلچر انسان را تنها می‌کند

چه برسد به تمرین ماراتن در ویلچر.

is a pretty lonely thing.

I have an incredible group of friends

من دوستان خارق‌العاده‌ای دارم

that will ride bikes with me and keep track of pace and help me out.

که با من دوچرخه سواری می‌کنند و همراهند و کمکم می‌کنند.

But in the end, it's still five to six days a week,

ولی در نهایت این ۵ یا ۶ روز در هفته است،

it's 50 to 60 miles of effort, and it's a lot of alone time.

یعنی ۸۰ تا ۹۰ کیلومتر و هنوز زمان زیادی تنها هستم.

And for the most part,

و قسمت عمده‌اش را

you really have nothing to rely on but yourself in those times.

چیزی جز خودم ندارم که به آن تکیه کنم.

It's my average, and I'm trying to get better little by little.

این میانگین من است، و من سعی دارم اندک اندک بهتر شوم.

Well, this fall I was in Chicago for the third time.

پاییز امسال من برای بار سوم در شیکاگو بودم.

It was my seventh marathon,

هفتمین ماراتن من بود

and just like going back to college for your junior year,

درست مثل وقتی که به کالج برمی‌گردی،

you're anticipating catching up with friends

انتظار داری دوباره دوستانت را ببینی

and getting excited about rolling right back into things.

و از اینکه قرار است دوباره همان کارها را بکنید، هیجان‌زده‌ای.

Well, I attended the same pre-race meeting and the same pre-race meal

خب، من دوباره در آن قرار و غذای قبل از مسابقه شرکت کردم.

and caught up with those friends.

و با آن دوستان ملاقات کردم.

And we lined up for the race,

برای مسابقه صف بستیم،

and right at the start, my average kicked in,

و درست در لحظه‌ی شروع، میانگینم وارد شد،

and before long I caught up with some of those friends

و خیلی زود به بعضی از آن دوستانم رسیدم

and was able to keep pace with them and push together.

و توانستم پا به پای آن‌ها پیش بروم

But it wasn't long before I faded.

اما به سرعت دوباره عقب افتادم.

It just happened, and I found myself all alone again

ناگهان نگاه کردم، و باز هم خودم را تنها دیدم.

with really nothing to rely on other than what I had worked so hard to be at.

و دلگرمی‌ نداشتم، مگر چیزی که برای بودن در آن انقدر تلاش کرده بودم

But we turned into the wind at the halfway point,

اما در وسط مسابقه باد شروع شد،

and my average became a strong advantage,

و میانگین من برایم به امتیاز بزرگی تبدیل شد

and it wasn't long before I caught some of those friends

و طولی نکشید که به بعضی از دوستانم رسیدم

و تا خط پایان از آن‌ها جلو زدم.

and passed them all the way to the finish.

و با اینکه آن روز، رکوردی برای خودم در نظر نگرفته بودم،

And while I didn't set a personal record that day,

I did finish 30 seconds per mile faster than my prior Chicago times

۱۸ ثانیه هر کیلومتر سریع‌تر از مسابقه‌ی قبلم در شیکاگو تمام کردم.

and just left myself pretty excited.

و خیلی هیجان‌زده شدم.

And so this is me. This is my average.

خب، این منم. این میانگین من است.

Seventy-five days from today, I'll be in Boston for my second time.

۷۵ روز دیگر، برای بار دوم در بوستون خواهم بود.

I'm super excited about that.

و مشتاقانه منتظر آنم.

But keep in mind, this isn't really just about racing.

اما یادتان باشد، این فقط در مورد مسابقه نیست

I'm working really hard every day to be better in so many other ways,

من هر روز دارم تلاش می‌کنم که در خیلی چیزها بهتر شوم

a better parent, a better husband, a better coach, teammate, friend, person.

پدری بهتر، همسری بهتر، مربی‌ای بهتر، هم‌تیمی، دوست، انسانی بهتر.

And I promise you, even though what you see here is very visible

و به شما قول می‌دهم، اگرچه مشکلات من به وضوح قابل دیدن است

in terms of the challenges that I face,

مشابه چالش‌هایی که من با آن‌ها روبرو هستم،

everybody here has something that they're fighting,

هر کس برای چیزی در حال مبارزه است.

and it may be visible, it may not be,

که ممکن است قابل دیدن باشد یا نباشد

but please, take some time and focus on you instead of others,

اما لطفا کمی وقت بگذارید و به جای دیگران روی خودتان تمرکز کنید،

and I bet you can win those challenges

و مطمئن باشید از پس آن مشکلات برمی‌آیید

and really start accomplishing so many great things.

و به دستاوردهای بزرگی می‌رسید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)