Rev. Tom Honey: How could God have allowed the tsunami?

Tom Honey, Tanrı ve tsunami üzerine

Çeviri: Ayşe Demirel Gözden geçirme: Müge Gür

I am a vicar in the Church of England.

Ben İngiltere kilisesinde çalışan bir piskopos yardımcısıyım

I've been a priest in the Church for 20 years.

20 yıldır kilisede papazlık yapıyorum

For most of that time, I've been struggling and grappling

Bu sürenin çoğunu Tanrı'nın doğası hakkında sorularla mücadele ederek ve

with questions about the nature of God. Who is God?

cebelleşerek geçirdim. Tanrı kimdir?

And I'm very aware that when you say the word "God,"

Ve siz Tanrı kelimesini söylediğinizde dahi, eminim ki

many people will turn off immediately.

pek çok insanın o anda keyfi kaçacaktır.

And most people, both within and outside the organized church,

Ve organize kiliseye bağlı olan veya olmayan pek çok insan,

still have a picture of a celestial controller,

hala kutsal bir kontrol makamının resmedeceklerdir©

a rule maker, a policeman in the sky who orders everything,

bir kural koyucu, gökyüzünden herşeyi emreden bir polis,

and causes everything to happen.

ve herşeyin olmasına o neden olan.

He will protect his own people,

Kendi insanlarını koruyacak

and answer the prayers of the faithful.

ve inançlı insanların dualarına cevap verecektir.

And in the worship of my church,

Benim kilisemdeki ibadetlerde

the most frequently used adjective about God is "almighty."

Tanrı için en sık "Herşeye Kadir olan" sıfatı kullanılır

But I have a problem with that.

Fakat benim bununla ilgili bir sorunum var.

I have become more and more uncomfortable

Yıllar içinde bu şekilde bir Tanrı algısı ile ilgili

with this perception of God over the years.

rahatsızlıklarım giderek arttı

Do we really believe that God is the kind of male boss that we've been presenting

Gerçekten ayinlerimizde ve ibadetlerimizde bahsettiğimiz Tanrı'nın bir çeşit erkek patron

in our worship and in our liturgies over all these years?

olduğuna mı inanıyoruz?

Of course, there have been thinkers

Elbette, Tanrı'ya farklı

who have suggested different ways of looking at God.

şekillerde bakmamızı önerenler düşünürler oldu.

Exploring the feminine, nurturing side of divinity.

İlahi gücün dişiliğini, besleyip büyüten yönünü araştırdılar.

Suggesting that God expresses Himself or Herself through powerlessness,

Tanrı'nın kendisini güçten ziyade

rather than power.

güçsüzlük içinden ifade ettiğini öne sürdüler

Acknowledging that God is unknown and unknowable by definition.

Tanrı'nın bilinmezliği ve tanımlanamazlığını kabul ederek.

Finding deep resonances with other religions and philosophies

Diğer dinler ve felsefeler ile derin rezonans içinde

and ways of looking at life as part of what is a universal and global search for meaning.

"Hayatın anlamı"nı bulma yolundaki evrensel ve global arayışa başka bakış açıları getirdiler

These ideas are well known in liberal academic circles,

Bu fikirler liberal akademik cemiyetlerde çok iyi bilinmekle birlikte

but clergy like myself have been reluctant to air them,

ruhban sınıfına ait birisi olarak ben bu fikirleri dile getirme konusunda gönülsüzdüm;

for fear of creating tension and division in our church communities,

Kilise cemiyetimizde tansiyonu arttırıp bölünme yaratma korkusuyla,

for fear of upsetting the simple faith of more traditional believers.

çoğunluğu oluşturan geleneksel imanlıların inançlarına ihanet etme korkusuyla

I have chosen not to rock the boat.

işleri karıştırmamaya karar vermiştim.

Then, on December 26th last year, just two months ago,

Derken, geçen yıl 26 Aralıkta, henüz iki ay önce

that underwater earthquake triggered the tsunami.

denizin altında meydana gelen o deprem tsunamiye neden oldu.

And two weeks later, Sunday morning, 9th of January,

Ve iki hafta sonra, 9 Ocak günü pazar sabahı

I found myself standing in front of my congregation --

kendimi cemaatimin önünde ayakta dururken buldum;

intelligent, well meaning, mostly thoughtful Christian people --

zeki, iyi niyetli, çoğunlukla düşünceli hristiyan insanlar--

and I needed to express, on their behalf, our feelings and our questions.

ve onların adına duygularımızı ve sorularımızı ifade etmem gerekti

I had my own personal responses, but I also have a public role,

Benim kendime ait tepkilerimin yanı sıra, toplumsal bir rolüm de vardı

and something needed to be said.

ve birşeylerin söylenmesi gerekliydi.

And this is what I said.

Ve benim söylediklerim şunlar oldu;

Shortly after the tsunami I read a newspaper article

Tsunamiden kısa süre sonra gazetede bir makale okudum

written by the Archbishop of Canterbury -- fine title --

Canterbury Başpiskoposu tarafından yazılmış olan --güzel başlık--

about the tragedy in Southern Asia.

Güney Asya'da meydana gelen trajedi ile ilgiliydi

The essence of what he said was this:

Yazıda anlattıklarının ana fikri şuydu;

the people most affected by the devastation and loss of life

bu yıkımdan en çok etkilenmiş ve hayat kaybına uğramış bu insanlar

do not want intellectual theories about how God let this happen.

Tanrı'nın bunun olmasına nasıl izin verdiği hakkında entellektüel teoriler istemiyor

He wrote, "If some religious genius did come up with an explanation

Şöyle yazmış; "Eğer dindar bir dahi ortaya çıkıp

of exactly why all these deaths made sense,

bütün bu ölümlerin ne anlamlı olduğunu açıklamaya kalkarsa

would we feel happier, or safer, or more confident in God?"

daha mı mutlu hissederiz, daha mı güvende? Veya Tanrı inancımız daha mı artar?"

If the man in the photograph that appeared in the newspapers,

Gazetede fotoğrafı çıkan o adam

holding the hand of his dead child was standing in front of us now,

ölen çocuğunun elini tutarken tam önümüzde duruyor olsaydı

there are no words that we could say to him.

ona söyleyebilecek tek kelimemiz olmazdı

A verbal response would not be appropriate.

Konuşarak verilecek bir tepki uygun olmazdı.

The only appropriate response would be a compassionate silence

Tek uygun tepki merhamet ve şefkat dolu bir sessizlik olurdu

and some kind of practical help.

ve işine yarayacak bir yardım olurdu.

It isn't a time for explanation, or preaching, or theology;

Açıklamalar yapmak, vaaz vermek veya teoloji için uygun zaman olmazdı.

it's a time for tears.

bu gözyaşları için uygun bir zaman...

This is true. And yet here we are, my church in Oxford,

Bu doğru. Yine de burada, Oxford'daki kilisemde

semi-detached from events that happened a long way away,

çok uzaklarda meydana gelen olaylardan yarı kopuk haldeyken bile

but with our faith bruised.

inancımız zedelendi.

And we want an explanation from God.

Ve Tanrı'dan bie açıklama istiyoruz.

We demand an explanation from God.

Tanrı'dan bir açıklama talep ediyoruz.

Some have concluded that we can only believe in a God who shares our pain.

Bazılarımız sadece acımızı paylaşan bir Tanrı'ya inanabileceğine ikna oldu.

In some way, God must feel the anguish, and grief,

Bir şekilde, Tanrı keder ve azabı hissediyor olmalı.

and physical pain that we feel.

ve fiziksel olarak çektiğimiz acıyı da.

In some way the eternal God must be able to enter into the souls of human beings

Bir şekilde, ebedi tanrı yaşayanların ruhlarına girebiliyor

and experience the torment within.

ve içimizde çektiğimiz işkenceyi deneyimleyebiliyor olmalı

And if this is true, it must also be that God knows the joy and exaltation

Ve eğer bu doğruysa, yine aynı Tanrı insan ruhundaki

of the human spirit, as well.

neşe ve coşkuyu da biliyor olmalı.

We want a God who can weep with those who weep,

Biz ağlayan herkesle birlikte ağlayan

and rejoice with those who rejoice.

ve sevinen herkesle birlikte sevinebilen bir Tanrı istiyoruz

This seems to me both a deeply moving and a convincing re-statement

Bu bence, Hristiyanların Tanrı ile ilgili inançlarını hem derinden etkileyen

of Christian belief about God.

hemde bu konuda onları ikna eden yeniden şekillenmiş bir ifade.®

For hundreds of years, the prevailing orthodoxy, the accepted truth,

Yüzlerce yıl boyunca, ortodoksluğun hüküm sürdüğü dönemler boyu, kabul gören gerçek

was that God the Father, the Creator, is unchanging

Baba Tanrı, yaratıcı, değişmeden kalmıştır

and therefore by definition cannot feel pain or sadness.

ve bu sebeple de tanımlanmış şekliyle acı veya mutsuzluk hissedemez.

Now the unchanging God feels a bit cold and indifferent to me.

Şimdi, bu hiç değişmeyen Tanrı bana biraz soğuk ve kayıtsız geliyor

And the devastating events of the 20th century

Ve 20. yüzyılın yıkıcı olayları

have forced people to question the cold, unfeeling God.

insanları bu soğuk ve hissiz Tanrı'yı sorgulamaya itmiştir.

The slaughter of millions in the trenches and in the death camps

Ölüm kamplarında ve hendeklerde milyonların kıyıma uğraması

have caused people to ask, "Where is God in all this?

insanların "Tanrı bütün bu olayların neresinde" sorusunu sormasına neden oldu

Who is God in all this?"

Bütün bunların içindeki Tanrı kim?

And the answer was, "God is in this with us,

Ve cevap şuydu; "Tanrı tüm bu olan bitende bizimle beraber

or God doesn't deserve our allegiance anymore."

veya Tanrı bizim bağlılığımızı artık hak etmiyor"

If God is a bystander, observing but not involved,

Eğer Tanrı sadece durup olayları izleyense ve olaylara dahil değilse,

then God may well exist, but we don't want to know about Him.

o zaman Tanrı elbette var olabilir ama biz onu tanımak istemiyoruz

Many Jews and Christians now feel like this, I know.

Pek çok Yahudi ve Hristiyanın böyle hissettiğini biliyorum

And I am among them.

Ve bende onların arasındayım

So we have a suffering God --

Yani zarar görmüş bir Tanrı'mız var.

a God who is intimately connected with this world and with every living soul.

Bu dünya ve yaşayan her bir ruh ile çok yakın bağlantısı olan bir Tanrı.

I very much relate to this idea of God.

Ben kesinlikle böyle bir Tanrı fikrine bağlıyım

But it isn't enough. I need to ask some more questions,

Ama bu yeterli değil. Başka sorular da sormam lazım,

and I hope they are questions that you will want to ask, as well,

ve bunların sizlerin de soruları olmasını umud ediyorum

some of you.

en azından bazılarınızın

Over the last few weeks I have been struck by the number of times

Son birkaç hafta içinde ibadetimiz sırasında pek çok defa

that words in our worship have felt a bit inappropriate, a bit dodgy.

kelimelerimin uygunsuz, şüpheli kaçtığı hissiyle sarsıldım.

We have a pram service on Tuesday mornings for mums and their pre-school children.

Salı sabahları anneler ve onların okul öncesi çağı çocukları için servisimiz var.

And last week we sang with the children one of their favorite songs,

Geçen hafta çocuklarla onların en favori şarkılarından birini söylüyorduk.

"The Wise Man Built His House Upon the Rock."

"Evini kayaların üstüne inşa eden bilge adam"

Perhaps some of you know it. Some of the words go like this:

Belki bazılarınız biliyordur. Bazı sözleri şöyle devam eder;

"The foolish man built his house upon the sand /

"Akılsız adam evini kumun üstüne inşa etti/

And the floods came up / And the house on the sand went crash."

Ve sular yükseldi/Ve kumların üstündeki evini yıktı"

Then in the same week, at a funeral,

Sonra aynı hafta, bir cenazede

we sang the familiar hymn "We Plow the Fields and Scatter,"

benzer bir ilahiyi söyledik "Biz tarlaları sürdük ve serptik"

a very English hymn.

Oldukça İngiliz bir ilahidir.

In the second verse comes the line, "The wind and waves obey Him."

İkinci kıtada şu mısra geliyor "Rüzgar ve dalgalar ona itaat eder"

Do they? I don't feel we can sing that song again in church,

Öyle mi? Bu şarkıyı artık kilisede söyleyebileceğimizi sanmıyorum

after what's happened.

bütün o olan bitenden sonra...

So the first big question is about control.

Yani, ilk büyük soru kontrol ile ilgili.

Does God have a plan for each of us? Is God in control?

Tanrı'nın hepimiz için ayrı ayrı planları mı var? Kontrol Tanrı'da mı?

Does God order each moment? Does the wind and the waves obey Him?

Her dakikayı Tanrı mı düzenliyor? Rüzgar ve dalgalar ona itaat mi ediyor?

From time to time,

Zaman zaman

one hears Christians telling the story of how God organized things for them,

Hristiyanların kendileri için şeyleri nasıl organize ettiğine dair bir hikaye duyarız

so that everything worked out all right --

yani herşey iyi sonuçlanmıştır.

some difficulty overcome, some illness cured, some trouble averted,

Bazı zorluklar atlatılmış, bazı hastalıklar iyileşmiş, bazı belalar engellenmiş

a parking space found at a crucial time.

can alıcı bir zamanda bir park yeri bulunmuş

I can remember someone saying this to me,

Birisinin bana bunu söylediğini anımsıyorum,

with her eyes shining with enthusiasm at this wonderful confirmation of her faith

inancının onaylanmasından ve Tanrı'nın iyiliğinden dolayı

and the goodness of God.

gözleri heyecanla parlıyordu

But if God can or will do these things --

Fakat eğer Tanrı bunları yapabiliyor veya yapacaksa

intervene to change the flow of events --

olayların akışına müdahele edip değiştirebiliyorsa

then surely he could have stopped the tsunami.

o zaman kesinlikle tsunamiyi de durdurabilirdi.

Do we have a local God who can do little things like parking spaces,

Park yeri bulmak gibi küçük işler yapan, sınırlı bir Tanrı'mız mı var,

but not big things like 500 mile-per-hour waves?

ama saatte 500 mil hızla giden dalgalar gibi büyük işler hariç

That's just not acceptable to intelligent Christians,

Bu akıllı Hristiyanlar için kabul edilebilir bir şey değil,

and we must acknowledge it.

ve bizler bunu onaylamak zorundayız.

Either God is responsible for the tsunami,

Ya Tanrı tsunamiden sorumlu

or God is not in control.

yada olayları yönlendiren Tanrı değil.

After the tragedy, survival stories began to emerge.

Trajedi sonrasında, hayatta kalma hikayeleri gelmeye başladı.

You probably heard some of them:

Muhtemelen bir kaçını duymuşsunuzdur.

the man who surfed the wave,

Dalga ile sörf yapan adam.

the teenage girl who recognized the danger

Tehlikeyi fark eden genç kız

because she had just been learning about tsunamis at school.

okulda daha yeni tsunami ile ilgili derse girmişti.

Then there was the congregation who had left their usual church building on the shore

Ayrıca dağlarda yeni bir servis mekanı edinip kıyıdaki olağan kiliselerini

to hold a service in the hills.

bırakan kilise cemaati.

The preacher delivered an extra long sermon,

Vaiz, ekstra uzun bir vaaz vermişti,

so that they were still out of harm's way when the wave struck.

ve böylelikle dalgalar çarptığında hala tehlikeden uzak bir yerdeydiler.

Afterwards someone said that God must have been looking after them.

Sonrasında birisi Tanrı'nın onları gözetmiş olması gerektiğini söylemişti

So the next question is about partiality.

Yani bir sonraki soru taraf tutmayla ile ilgili.

Can we earn God's favor by worshipping Him or believing in Him?

Tanrı'nın lütfuna dua ederek mi, inanarak mı ulaşacağız?

Does God demand loyalty, like any medieval tyrant?

Tanrı bir ortaçağ zorbası gibi itaati şart mı koşuyor?

A God who looks after His own, so that Christians are OK,

Tanrı kendisine ait olanlara sahip çıkıyor, o zaman Hristiyanlar tamam,

while everyone else perishes?

fakat geriye kalan herkes telef mi olacak?

A cosmic us and them, and a God who is guilty of the worst kind of favoritism?

kozmik bir biz ve onlar, ve suçu en kötü şekilde iltimas geçmesi olan bir Tanrı?

That would be appalling,

Bu son derece korkunç,

and that would be the point at which I would hand in my membership.

ve işte bu nokta benim kendimi geri çektiğim nokta

Such a God would be morally inferior to the highest ideals of humanity.

Böyle bir tanrı insanlığın yüce ideallerine kıyasla ahlaken daha aşağıda olurdu.

So who is God, if not the great puppet-master or the tribal protector?

Bir kabile koruyucusu veya büyük kukla ustası değilse, o zaman Tanrı kim?

Perhaps God allows or permits terrible things to happen,

Belki Tanrı berbat şeylerin olmasına izin veriyor veya olanak tanıyor,

so that heroism and compassion can be shown.

böylece şevkat ve kahramanlıklar gözükebiliyor.

Perhaps God is testing us: testing our charity, or our faith.

Belki de Tanrı bizi deniyor; hayırseverliğimiz veya inancımız deneniyor.

Perhaps there is a great, cosmic plan that allows for horrible suffering

Belki de büyük ve kozmik bir plan korkunç acıların yaşanmasına izin veriyor

so that everything will work out OK in the end.

Öyle ki en sonunda herşey iyi bir şekilde bitecek

Perhaps, but these ideas are all just variations on God controlling everything,

Belki, ama bu fikirlerin hepsi Tanrı'nın herşeyi kontrol etmesinin farklı versiyonları

the supreme commander toying with expendable units in a great campaign.

Büyük komutan büyük kampanyasında harcanabilir oyuncak üniteleri ile oynuyor

We are still left with a God who can do the tsunami and allow Auschwitz.

Hala tsunami yaratan ve Auschwitz'e izin veren bir Tanrı ile başbaşa bırakılıyoruz.

In his great novel, "The Brothers Karamazov," Dostoevsky gives these words to Ivan,

Büyük romanı "Karamazov Kardeşler"'de Dostoevsky Ivan'a şöyle der,

addressed to his naive and devout younger brother, Alyosha:

naif ve dindar küçük erkek kardeşi Alyosha'ya hitaben;

"If the sufferings of children go to make up the sum of sufferings

"Çocukların çektiği acıların tamamı toplansa

which is necessary for the purchase of truth,

ve gerçeği satın alacak bir bedel olarak belirlense

then I say beforehand that the entire truth is not worth such a price.

ben peşinen gerçekliğin tamamının beş para etmediğini söylüyorum.

We cannot afford to pay so much for admission.

Kabul görmek için bu kadar bedel ödemeye gücümüz yetmez.

It is not God that I do not accept.

Kabul etmediğim Tanrı değil,

I merely, most respectfully, return Him the ticket."

Ben sadece, büyük bir saygıyla, O'na biletini iade ediyorum"

Or perhaps God set the whole universe going at the beginning

Yada belki Tanrı bütün kainatı en başa dönmeye ayarlamıştır

and then relinquished control forever,

ve kontrolü tamamen bırakmıştır

so that natural processes could occur, and evolution run its course.

ve öyle ki doğal süreçler oluşup, evrim kendi yolunda akar.

This seems more acceptable,

Bu daha kabul edilebilir,

but it still leaves God with the ultimate moral responsibility.

ama buda hala Tanrı'yı nihai ahlaki sorumluluğu ile bırakıyor.

Is God a cold, unfeeling spectator?

Tanrı soğuk, duygusuz bir izleyici mi?

Or a powerless lover, watching with infinite compassion

Yada güçsüz bir aşık, kontrol edemediği ve değiştiremediği şeyleri

things God is unable to control or change?

sonsuz bir şefkatle izleyen?

Is God intimately involved in our suffering,

Tanrı bizlerin acılarıyla yakından ilişkili mi,

so that He feels it in His own being?

bunu kendi varlığında hissedecek kadar mı?

If we believe something like this, we must let go of the puppet-master completely,

Eğer böyle bir şeye inanacaksak, kukla ustasından tamamen kurtulmalıyız

take our leave of the almighty controller, abandon traditional models.

Herşeye kadir olan kontrolcüyü ve geleneksel modelleri terketmeliyiz.

We must think again about God.

Tanrı hakkında yeniden düşünmeliyiz.

Maybe God doesn't do things at all.

Belki de Tanrı bunların hiç birini yapmıyor.

Maybe God isn't an agent like all of us are agents.

Belki de Tanrı bizler gibi bir oyuncu değil.

Early religious thought conceived God as a sort of superhuman person,

Eski dini inanış, Tanrı'yı insan-üstü olarak düşünüp

doing things all over the place.

her şeyi yapan biri olarak tasarlamıştır.

Beating up the Egyptians, drowning them in the Red Sea, wasting cities, getting angry.

Mısır'lıları yeniyor, onları Kızıldeniz'de boğuyor, şehirleri yok ediyor, kızıyor.

The people knew their God by His mighty acts.

İnsanlar Tanrı'larını muazzaam rolleriyle tanımışlar.

But what if God doesn't act? What if God doesn't do things at all?

Ama ya Tanrı rol yapmıyorsa? Ya Tanrı hiç birşey yapmıyorsa?

What if God is in things?

Ya Tanrı olayların içindeyse?

The loving soul of the universe.

Kainatın sevgi dolu ruhunda.

An in-dwelling compassionate presence, underpinning and sustaining all things.

İçimize şefkatle işlenmiş bir varlık halinde; herşeye güç veren ve destekliyorsa

What if God is in things?

Ya Tanrı olayların içindeyse?

In the infinitely complex network of relationships and connections that make up life.

Hayatı oluşturan sonsuz kompleks ilişkiler ağı ve onun bağlantılarının sonsuzluğunda.

In the natural cycle of life and death,

Yaşam ve ölümün doğal döngüsünde,

the creation and destruction that must happen continuously.

aralıksız olarak devam etmek zorunda olan yaratma ve yoketmede

In the process of evolution.

Gelişim sürecinin içinde.

In the incredible intricacy and magnificence of the natural world.

Doğal dünyanın inanılmaz karmaşası ve ihtişamında.

In the collective unconscious, the soul of the human race.

Müştereken bilinçsiz olan, insan ırkının ruhunda

In you, in me, mind and body and spirit.

İçinizde, içimde; akıl, beden ve ruhumda

In the tsunami, in the victims. In the depth of things.

Tsunamide, kurbanlarda. Mevcudiyetin derinliğinde.

In presence and in absence. In simplicity and complexity.

Varlıkta ve yoklukta. Basitlikte ve karmaşada.

In change and development and growth.

Değişimde, gelişimde ve büyümede.

How does this in-ness, this innerness, this interiority of God work?

Bu iç-lik, bu içsellik, bu Tanrısal maneviyat nasıl çalışıyor?

It's hard to conceive, and begs more questions.

Anlamak zor ve daha çok soruyu doğuruyor.

Is God just another name for the universe,

Tanrı, sadece kainat için başka bir isim mi?

with no independent existence at all?

hiç bir bireyselliği olmayan?

I don't know.

Bilmiyorum

To what extent can we ascribe personality to God?

Ne dereceye kadar Tanrı'ya bir kişilik yükleyebiliriz?

I don't know.

Bilmiyorum.

In the end, we have to say, "I don't know."

En sonunda, söylemek zorundayız; "Bilmiyorum"

If we knew, God would not be God.

Bilseydik, Tanrı Tanrı olmazdı.

To have faith in this God

Bu Tanrıya inanmak

would be more like trusting an essential benevolence in the universe,

daha ziyade kainatta varlığı elzem olan bir cömertliğe güvenmek gibi,

and less like believing a system of doctrinal statements.

ve kuramsal açıklamalara daha az inanmak gibi.

Isn't it ironic that Christians who claim to believe

Bu size de ironik gelmiyor mu, sonsuz ve bilinmez bir varlığa

in an infinite, unknowable being

inandığını iddia eden Hristiyanlar

then tie God down in closed systems and rigid doctrines?

daha sonra .kapalı ve katı kuramlarla Tanrı'nın özgürlüğünü kıtladılar.

How could one practice such a faith?

Bu şekilde nasıl inançlı olunabilir?

By seeking the God within. By cultivating my own inwardness.

Yüreğimdeki Tanrı'nın peşinden giderek. Kendi içselliğimi geliştirerek

In silence, in meditation, in my inner space, in the me that remains

Sessizlikte, meditasyonda, kendi iç dünyamda, benim içimde geriye kalan

when I gently put aside my passing emotions and ideas and preoccupations.

fikirlerimi, zihinsel uğraşlarımı, geçici duygularımı yavaşca kenara koyduğumda.

In awareness of the inner conversation.

İçimdeki sohbetin farkındalığında.

And how would we live such a faith? How would I live such a faith?

Ve bu inancı nasıl yaşayabiliriz? Böylesi bir inancı ben nasıl yaşarım?

By seeking intimate connection with your inwardness.

Maneviyatınızla çok yakın temas kurmanın yolunu arayarak

The kind of relationships when deep speaks to deep.

İç sesiniz derinlerde konuştuğunda onunla kurulabilen bir ilişkiyle.

If God is in all people, then there is a meeting place

Eğer Tanrı her insandaysa, o zaman bir buluşma alanı var

where my relationship with you becomes a three-way encounter.

ve orada sizinle ilişkim üç yoldan bir rastlaşma.

There is an Indian greeting, which I'm sure some of you know:

Hintçe bir selamlama var; bazılarınızın bildiğinden eminim,

"Namaste," accompanied by a respectful bow,

NAMASTE, ve bu kelimeyi saygı dolu bir selamlamayla tamamlıyorsunuz

which, roughly translated means,

kabaca tercüme edildiğinde ise anlamı şu;

"That which is of God in me greets that which of God is in you."

"İçimdeki Tanrısal kısmımla, senin içindeki Tanrısal kısmı selamlıyorum"

Namaste.

Namaste.

And how would one deepen such a faith?

Ve kişi bu inancı nasıl derinleştiebilir?

By seeking the inwardness which is in all things.

Herşeyde zaten var olan maneviyatı arayarak.

In music and poetry, in the natural world of beauty

Müzik ve şiirde, doğal dünyanın güzelliğinde,

and in the small ordinary things of life,

ve hayata dair küçük sıradan gündelik şeylerde,

there is a deep, indwelling presence that makes them extraordinary.

içlerinin derinliğine yerleşmiş ve onları sıradışı yapan derin ve kalıcı bir huzur var.

It needs a profound attentiveness and a patient waiting,

Son derece derin bir dikkat ve sabırlı bir bekleyiş gerektiriyor

a contemplative attitude and a generosity and openness

Deneyimleri benimkinden farklı olanlara karşı

to those whose experience is different from my own.

düşünceli bir tutum, cömertlik ve açıklıkla yaklaşmak gerekiyor.

When I stood up to speak to my people about God and the tsunami,

Cemaatimin karşısında, Tanrı ve tsunamiden bahsetmek için ayağa kalktığımda

I had no answers to offer them.

onlara verecek bir cevabım olmadı.

No neat packages of faith, with Bible references to prove them.

İncil'den referanslar ile ispat edebileceğim güzel ambalajlı sözlerim yok.

Only doubts and questioning and uncertainty.

Sadece şüpheler, sorular ve belirsizlik.

I had some suggestions to make --

Bazı önerilerim olabilirdi--

possible new ways of thinking about God.

Tanrıyı düşünmek için muhtemel yeni yollar

Ways that might allow us to go on, down a new and uncharted road.

Bizim devam etmemize izin veren, derinlere doğru yeni ve keşfedilmemiş bir yol.

But in the end, the only thing I could say for sure was, "I don't know,"

Ama en sonunda, emin olarak söyleyebileceğim tek şey var "Bilmiyorum"

and that just might be the most profoundly religious statement of all.

Ve sadece bu bütün hepsi içinde en içten dini söylem olabilir.

Thank you.

Teşekkür ederim.