Empathy Is Not Endorsement | Dylan Marron | TED

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

Hi.

สวัสดีครับ

I've received hate online.

ผมถูกชังบนโลกออนไลน์

A lot of it.

เยอะเลยครับ

And it comes with the territory of my work.

และมันมาพร้อมกับงานที่ผมทำ

I'm a digital creator,

ผมเป็นผู้สร้างสรรค์งานดิจิตัล

I make things specifically for the internet.

ผมสร้างสรรค์งานสำหรับอินเทอร์เน็ต

Like, a few years ago, I made a video series called "Every Single Word"

อย่างเช่น ไม่กี่ปีก่อน ผมผลิตชุดวีดีโอ ที่ชื่อว่า "Every Single Word"

where I edited down popular films

ซึ่งผมดัดแปลงภาพยนตร์เรื่องดัง

to only the words spoken by people of color,

ให้เหลือเพียงแค่คำเดียว โดยคำนั้นพูดโดยคนผิวสี

as a way to empirically and accessibly talk about the issue of representation

เพื่อแสดงถึงปัญหาตัวแทนของชาติพันธุ์ ในฮอลลีวูด

in Hollywood.

ในเชิงประจักษ์และในรูปแบบที่คนเข้าใจ

Then, later, as transphobic bathroom bill

ต่อมา เมื่อร่างกฎหมายการใช้ห้องน้ำ ของผู้ที่ต่อต้านคนแปลงเพศ

started gaining media attention around the United States,

เริ่มได้รับความสนใจจากสื่อทั่วทั้งสหรัฐฯ

I hosted and produced an interview series

ผมก็ดำเนินรายการและผลิตรายการสัมภาษณ์

called "Sitting in Bathrooms with Trans People"

ที่เรียกว่า "Sitting in Bathrooms with Trans People"

where I did exactly that.

ซึ่งผมก็ไปนั่งคุยกับคนแปลงเพศในห้องน้ำจริง ๆ แหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then --

และจากนั้น

Sure, I'll take applause.

ครับ ปรมมือกันได้นะครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

And then, are you familiar with those unboxing videos on YouTube

และจากนั้น คุณเคยดูวีดีโอที่แสดง การเปิดกล่องสินค้าบน Youtube ไหมครับ

where YouTubers open up the latest electronic gadgets?

ที่คนทำวีดีโอเปิดกล่องอุปกรณ์อิเล็กทรอนิก เริด ๆ เจ๋ง ๆ

Great, so I satirized those in a weekly series,

นั่นแหละครับ ผมก็เลยเสียดสีวีดีโอพวกนั้น ในชุดวีดีโอรายสัปดาห์

where instead I unboxed intangible ideologies

ที่ผมทำการเปิดกล่อง แนวคิดอุดมการณ์เลื่อนลอย

like police brutality, masculinity and the mistreatment of Native Americans.

เช่น ตำรวจกับความรุนแรง ความเป็นชายชาตรี และการปฎิบัติอย่างไม่ถูกไม่ควรต่อชนพื้นเมือง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

My work --

งานของผม

Thanks.

ขอบคุณครับ

One person applauding, God bless.

มีหน้าม้าปรมมือด้วย ขอบคุณพระเจ้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Mom, hi.

ขอบคุณมากเลยครับแม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, my work became popular.

งานของผมก็เริ่มได้รับความนิยม

Very popular.

มันดังมาก ๆ

I got millions of views, a ton of great press

มีคนเข้ามาดูเป็นล้าน ๆ มีสื่อพูดถึงเยอะ

and a slew of new followers.

และมีผู้เข้ามาติดตามอย่างถล่มทลาย

But the flip side of success on the internet

อีกด้านหนึ่งของความสำเร็จบนอินเทอร์เน็ต

is internet hate.

ก็คือความเกลียดชังบนอินเทอร์เน็ต

I was called everything.

ผมถูกตั้งฉายาสารพัด

From "beta" to "snowflake" and, of course, the ever-popular "cuck."

ตั้งแต่ "อ่อน" ไปจนถึง "วอนนาบี" และที่เยอะ ๆ เลยก็ "แดกหญ้า"

Don't worry, I will break these terms down for you.

ไม่ต้องตกใจครับ เดี๋ยวแปลให้ฟัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, "beta," for those of you unfamiliar,

คำว่า "อ่อน" สำหรับคนที่ไม่ทราบนะครับ

is shorthand online lingo for "beta male."

ย่อมาจากคำว่า "พวกไก่อ่อน"

But let's be real, I wear pearl earrings

แต่เอาจริงนะ ผมใส่ตุ้มหูมุก

and my fashion aesthetic is rich-white-woman-running-errands,

แล้วผมก็ชอบแต่งตัวแบบ แม่สาวขาวสวยรวยเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ

so I'm not angling to be an alpha.

ผมไม่คิดจะพยายามล่ำก้ามปูหรอกนะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Doesn't totally work.

ไม่ใช่ไม่คือจริง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, "snowflake" is a put-down for people who are sensitive

ทีนี้คำว่า "วอนนาบี" คือคำดูถูก คนที่อ่อนไหว

and believe themselves to be unique,

และมโนไปเองว่าพิเศษกว่าคนอื่น

and I'm a millennial and an only child, so, duh!

ก็ผมเป็นเด็กยุคใหม่ แถมเป็นลูกคนเดียวอีกอะนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But my favorite, favorite, favorite is "cuck."

แต่ที่ผมชอบมากที่สุดเลย ก็คือคำว่า "เคี้ยวเอื้อง"

It's a slur, short for "cuckold,"

มันเป็นคำด่าครับ มาจากคำว่า "ควายเคี้ยวเอื้อง"

for men who have been cheated on by their wives.

หมายถึงผู้ชายที่ถูกเมียสวมเขา

But friends, I am so gay,

แต่เดี๋ยวก่อน ผมเป็นเกย์นะ

that if I had a wife, I would encourage her to cheat on me.

แล้วถ้าผมมีภรรยา ผมคงต้องเสนอ ให้ชะนีนางนี้ไปนอนกับคนอื่นแล้วล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

Let's take a look at some of this negativity in action.

ลองมาดูการกระทำในเชิงลบนี้กัน

Sometimes it's direct.

บางครั้งมันก็ตรงไปตรงมาเลยครับ

Like Marcos, who wrote,

เช่น มาโกส์ ที่เขียนว่า

"You're everything I hate in a human being."

"แกนี่มัน แหล่งรวมความชังแหล่งมนุษยชาติเลยว่ะ"

Thank you, Marcos.

ขอบคุณนะ มาโกส์

Others are more concise.

บางอันก็กระชับได้ใจความดี

Like Donovan, who wrote, "gaywad fagggggg."

อย่างเช่น โดโนแวน ที่เขียนว่า "ตุ๊ด เก้ง"

Now, I do need to point out, Donovan is not wrong, OK?

ผมขอชี้แจงอะไรหน่อยนะครับ โดโนแวนไม่ผิดนะครับ

In fact, he's right on both counts, so credit where credit is due.

จริงของเขาครับ ให้ข้อมูลประกอบได้อย่างถูกต้อง

Thank you, Donovan.

ขอบคุณนะ โดโนเวน

Others write to me with questions, like Brian, who asked,

บางคนก็ถามคำถามผมครับ อย่างเช่น ไบรอัน ที่ถามมาว่า

"Were you born a bitch or did you just learn to be one over time?"

"นี่เกิดมาก็แรดเลย หรือว่าสะเออะทำเป็นแรด"

But my favorite thing about this

ที่ผมชอบก็คือว่า

is that once Brian was done typing, his finger must have slipped

พอไบรอันพิมพ์เสร็จแล้ว สงสัยมือจะลั่น

because then he sent me the thumbs-up emoji.

เพราะเขาส่งอิโมจิไลค์มาให้ผมด้วยล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, babe, thumbs up to you, too.

อะ เอาโป้งไปบ้าง จุ๊บ ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's fun to talk about these messages now.

พูดถึงข้อความพวกนี้เพลินดี

Right?

ว่าไหมครับ

And it's cathartic to laugh at them.

แล้วมันก็ผ่อนคลายดีที่จะได้หัวเราะ

But I can tell you that it really does not feel good to receive them.

แต่ผมบอกคุณเลยนะครับว่า มันรู้สึกแย่มากเวลาได้ข้อความพวกนี้

At first, I would screenshot their comments

ตอนแรก ๆ ผมจะเก็บภาพความเห็นพวกนี้เอาไว้

and make fun of their typos,

และล้อเลียนเรื่องการสะกดคำผิด

but this soon felt elitist and ultimately unhelpful.

แต่มันก็ดูวิชาการเกินไป แล้วก็ไม่ค่อยจะมีประโยชน์เท่าไร

So over time, I developed an unexpected coping mechanism.

ต่อมา ผมเลยพัฒนา กลไกการเยียวยาที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน

Because most of these messages I received were through social media,

เพราะว่าผมได้รับข้อความส่วนใหญ่ ผ่านทางโซเชียลมีเดีย

I could often click on the profile picture of the person who sent them

ซึ่งมักทำให้ผมสามารถย้อนไปดูภาพโปรไฟล์ ของคนที่ส่งข้อความมาได้

and learn everything about them.

และขุดประวัติของพวกเขาได้

I could see pictures they were tagged in,

ผมเห็นภาพที่ติดแท็กชื่อพวกเขา

posts they'd written, memes they'd shared,

ข้อความที่พวกเขาเขียน มีมที่พวกเขาแชร์

and somehow, seeing that it was a human on the other side of the screen

และการที่ได้เห็นว่า พวกเขาเป็นคนอีกคนหนึ่งที่จ้องจออยู่อีกข้าง

made me feel a little better.

ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

Not to justify what they wrote, right?

ไม่ได้เพื่อตัดสินว่าเขาถูกผิดจริงไหม

But just to provide context.

ก็แค่ดูข้อมูลเท่านั้นเอง

Still, that didn't feel like enough.

แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ

So, I called some of them --

ผมก็เลยโทรไปหาพวกเขา

only the ones I felt safe talking to --

แค่คนที่ผมคิดว่าพอจะคุยด้วยได้

with a simple opening question:

โดยถามคำถามเปิดแบบง่าย ๆ

"Why did you write that?"

"ทำไมเขียนอย่างนั้นล่ะครับ"

The first person I spoke to was Josh.

คนแรกที่ผมได้คุยด้วยคือ จอร์ช

He had written to tell me that I was a moron,

เขาเขียนมาบอกว่า ผมเป็นพวกปัญญาอ่อน

I was a reason this country was dividing itself,

ผมน่ะเป็นพวกที่ ทำให้ประเทศนี้แตกเป็นเสี่ยง ๆ

and he added at the end that being gay was a sin.

และในตอนท้ายเขายังบอกอีกว่า พวกเกย์เป็นพวกคนบาป

I was so nervous for our first conversation.

ผมประหม่ามากในการพูดคุยกับเขาเป็นครั้งแรก

This wasn't a comments section.

นี่ไม่ใช่ช่องความเห็น

So I couldn't use tools like muting or blocking.

ฉะนั้น ผมจึงไม่สามารถลบข้อความ หรือสกัดกั้นอะไรได้

Of course, I guess, I could have hung up on him.

ผมคาดว่า เอาล่ะ ผมจะตัดสายก็ได้นะ

But I didn't want to.

แต่ผมไม่ได้อยากจะทำแบบนั้น

Because I liked talking to him.

เพราะว่าผมอยากที่จะพูดกับเขา

Because I liked him.

ผมชอบเขานะ

Here's a clip of one of our conversations.

นี่เป็นคลิปหนึ่ง จากการสนทนาของเราครับ

(Audio) Dylan Marron: Josh, you said

(เสียงพูด) ไดเลน มาร์รอน: จอร์ช คุณบอกว่า

you're about to graduate high school, right?

คุณกำลังจะเรียนจบมัธยมใช่ไหม

Josh: Mmm-hmm.

จอร์ช: อืม

DM: How is high school for you?

ไดเลน: โรงเรียนเป็นไงบ้างล่ะ

Josh: Am I allowed to use the H-E-double-hockey-stick word?

จอร์ช: ขอใช้คำไม่สุภาพได้ไหม

DM: Oh, yeah. You're allowed to.

ไดเลน: เอาเลย จัดมา

Josh: It was hell.

จอร์ช: นรกเชี่ย ๆ

DM: Really?

ไดเลน: จริงดิ

Josh: And it's still hell right now, even though it's only two weeks left.

จอร์ช: ตอนนี้ก็นรก ถึงจะเหลืออีกสองอาทิตย์ก็เหอะ

I'm a little bit bigger -- I don't like to use the word "fat,"

ผมก็แค่ตัวใหญ่ ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่า "อ้วน"

but I am a little bit bigger than a lot of my classmates

ก็แค่ตัวใหญ่กว่าเพื่อนคนอื่น

and they seem to judge me before they even got to know me.

พวกนั้นก็มาตัดสินตั้งแง่ ก่อนที่จะได้รู้จักผมจริง ๆ

DM: That's awful.

ไดแลน: แย่จังเนอะ

I mean, I also just want to let you know, Josh,

แบบ ฉันแค่อยากให้เธอรู้นะ จอร์ช

I was bullied in high school, too.

ตอนมัธยมฉันก็โดนรังแกเหมือนกัน

So did our common ground of being bullied in high school

การที่เราเคยโดนรังแกตอนมัธยมเหมือนกัน

erase what he wrote me?

ลบล้างสิ่งที่เขาเขียนถึงผมหรือเปล่า

No.

ไม่ครับ

And did our single phone conversation

และการสนทนาทางโทรศัพท์

radically heal a politically divided country

เยียวยาปัญหาการแบ่งแยกทางการเมือง ของประเทศของเรา

and cure systemic injustice?

และสมานเครือข่ายความอยุติธรรม อย่างตรงจุดหรือเปล่า

No, absolutely not, right?

ไม่ครับ ไม่เลยสักนิด จริงไหมครับ

But did our conversation humanize us to each other

แต่การสนทนาของเรา ทำให้เราเห็นความเป็นมนุษย์ของกันและกัน

more than profile pictures and posts ever could?

มากกว่าการเห็นภาพโปรไฟล์ และข้อความหรือเปล่า

Absolutely.

ใช่เลยครับ

I didn't stop there.

ผมไม่ได้หยุดแค่นั้น

Because some of the hate I received was from "my side."

เพราะว่าความชังที่ผมได้รับ บางส่วนมาจาก "ตัวผมเอง"

So when Matthew, a queer liberal artist like me

เมื่อแมทธิว ศิลปินเสรีนิยมที่เป็นเกย์เหมือนผม

publicly wrote that I represented some of the worst aspects of liberalism,

เขียนโดยเปิดเป็นสภาพสาธารณะว่า ผมเป็นตัวอย่างแย่ ๆ ของแนวคิดเสรีนิยม

I wanted to ask him this.

ผมอยากจะถามเขาว่า

DM: You tagged me in this post.

ไดเลน: ที่แท็กผมในข้อความ

Did you want me to see it?

เพราะอยากให้ผมเห็นหรือ

Matthew (Laughing): I honestly didn't think that you would.

แมทธิว (เสียงหัวเราะ): ก็ไม่คิดว่าจะมาเห็นนะ

DM: Have you ever been publicly dragged?

ไดเลน: เคยถูกลากมาต่อหน้าสาธารณะชนไหม

Matthew: I have been.

แมทธิว: เคยสิ

And I just said, "No, I don't care."

ฉันก็บอกแค่ว่า "โนสน โนแคร์"

DM: And did you not care?

ไดเลน: ไม่สนจริงอะ

Matthew: But it was hard.

แมทธิว: มันยากอยู่

DM: Did you not care?

ไดเลน: ไม่สนจริง ๆ อะ

Matthew: Oh, I cared, yes.

แมทธิว: เออ สนดิ

DM: At the end of these conversations,

ไดเลน: เมื่อจบการสนทนาเหล่านี้

there's often a moment of reflection.

มักจะเกิดการคิดตรึกตรอง

A reconsideration.

และการพินิจพิเคราะห์

And that's exactly what happened

และนั่นก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น

at the end of my call with a guy named Doug

ตอนที่จบการสนทนา กับชายที่ชื่อว่า ดั๊ก

who had written that I was a talentless propaganda hack.

ที่เคยเขียนว่า ผมเป็นพวกพยายามตามกระแสไร้น้ำยา

(Audio) Did the conversation we just had --

(เสียงพูด) ที่เราเพิ่งคุยกันเนี่ย --

does it, like, make you feel differently about how you write online?

มันทำให้คุณรู้สึกแตกต่างไป จากตอนที่คุณเขียนออนไลน์ไหม

Doug: Yeah! You know, when I said this to you,

ดั๊ก: อืมใช่ รู้อะไรไหม ตอนที่ผมเขียนน่ะ

when I said you were a "talentless hack,"

ตอนที่ผมบอกว่า คุณน่ะ "ตามกระแสไร้น้ำยา"

I had never conversed with you in my life, really.

ผมน่ะไม่เคยพูดคุยกับคุณมาก่อนเลยนะ เอาจริง

I didn't really know anything really about you.

ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ว่า ตัวจริงของคุณเป็นอย่างไร

And I think that a lot of times,

และผมคิดว่า ส่วนใหญ่แล้ว

that's what the comment sections really are,

กล่องความเห็นมันก็เป็นแบบนั้นแหละ

it's really a way to get your anger at the world out

มันเป็นช่องที่จะทำให้คุณ ได้ระบายอารมณ์ใส่โปรไฟล์

on random profiles of strangers, pretty much.

ของคนแปลกหน้าอะไรทำนองนั้น

DM (Laughing): Yeah, right.

ไดเลน (เสียงหัวเราะ): ฮ่า ๆ เออ ใช่

Doug: But it definitely has made me rethink

ดั๊ก: แต่มันทำให้ผมได้มาคิดจริง ๆ นะ

the way that I interact with people online.

ถึงความสัมพันธ์ของผมกับคนบนโลกออนไลน์

DM: So I've collected these conversations and many others

ไดเลน: ผมเก็บรวบรวมบทสนทนาเหล่านี้

for my podcast "Conversations with People Who Hate Me."

และจากพ็อตแคสของผมที่ชื่อว่า "Conversations with People Who Hate Me."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Before I started this project,

ก่อนที่ผมจะเริ่มทำโครงการนี้

I thought that the real way to bring about change

ผมเคยคิดว่าวิธี ที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้นั้น

was to shut down opposing viewpoints

ก็คือการตัดแนวคิดที่เห็นต่างออกไป

through epically worded video essays and comments and posts,

ด้วยบทความบนวีดีโอ ความคิดเห็น และข้อความที่ใช้ศัพท์แสงสูง ๆ

but I soon learned those were only cheered on

แต่ไม่นาน ผมก็ได้เรียนรู้ว่า สิ่งเหล่านั้นจะได้รับการสนันสนุน

by the people who already agreed with me.

จากคนที่เห็นด้วยกับผมอยู่แล้วเท่านั้น

Sometimes -- bless you.

บางครั้ง -- ขอบคุณครับ

Sometimes, the most subversive thing you could do --

บางครั้งการตอบโต้ที่รุนแรงที่สุด ที่คุณจะทำได้ --

yeah, clap for him.

ครับ ปรมมือครับ ปรบมือ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sometimes, the most subversive thing you could do

บางครั้งการตอบโต้ที่รุนแรงที่สุด ที่คุณจะทำได้

was to actually speak with the people you disagreed with,

ก็คือการพูดกับคนที่คุณไม่เห็นด้วย

and not simply at them.

ไม่ใช่การใช้ความรุนแรงกับคนคนนั้น

Now in every one of my calls,

ทุก ๆ การสนทนาของผม

I always ask my guests to tell me about themselves.

ผมจะขอให้แขกรับเชิญของผม เล่าเรื่องของพวกเขาให้ผมฟังเสมอ

And it's their answer to this question that allows me to empathize with them.

และคำตอบที่เขาให้นี่แหละ ที่ทำให้ผมเห็นอกเห็นใจพวกเขา

And empathy, it turns out,

และความเห็นอกเห็นใจนี่เอง

is a key ingredient in getting these conversations off the ground,

มันคือกุญแจสำคัญ ที่จะพาให้เราหลุดพ้นพันธนาการ

but it can feel very vulnerable

แต่มันอาจทำให้คุณรู้สึกไม่ปลอดภัย

to be empathizing with someone you profoundly disagree with.

ที่จะเห็นอกเห็นใจใครก็ตาม ที่เห็นต่างจากคุณมาก ๆ

So I established a helpful mantra for myself.

ผมจึงสร้างคาถาให้กับตนเอง เพื่อที่จะได้จำไว้ว่า

Empathy is not endorsement.

ความเห็นอกเห็นใจไม่ใช่การยอมรับ

Empathizing with someone you profoundly disagree with

ความเห็นอกเห็นใจใครก็ตาม ที่เห็นต่างจากคุณมาก ๆ

does not suddenly compromise your own deeply held beliefs

ไม่ได้เป็นการประนีประนอม ยอมลดถอยจากหลักความเชื่อของคุณ

and endorse theirs.

และยอมรับความเชื่อของพวกเขา

Empathizing with someone who, for example, believes that being gay is a sin

ความเห็นอกเห็นใจใครสักคน เช่น คนที่คิดว่าคนที่เป็นเกย์เป็นคนบาป

doesn't mean that I'm suddenly going to drop everything,

ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมสละทุกสิ่ง

pack my bags and grab my one-way ticket to hell, right?

หิ้วกระเป๋าตีตั๋วขาเดียวลงนรกอเวจีไปเลย

It just means that I'm acknowledging

มันแค่หมายความว่า ผมยอมรับ

the humanity of someone who was raised to think very differently from me.

ความเป็นมนุษย์ของใครสักคน ที่ถูกเลี้ยงดูมาให้คิดแตกต่างจากผม

I also want to be super clear about something.

ผมขอพูดให้ชัด ๆ อีกเรื่อง

This is not a prescription for activism.

นี่ไม่ใช่แบบแผนคำสั่งสำหรับการก่อการใด ๆ

I understand that some people don't feel safe

ผมเข้าใจว่า บางคนอาจรู้สึกไม่ปลอดภัย

talking to their detractors

ที่จะพูดกับผู้ที่มาว่าร้าย

and others feel so marginalized

และบางคนอาจรู้สึกว่าพวกเขา ไม่ได้เป็นคนเด่นคนสำคัญอะไร

that they justifiably don't feel that they have any empathy to give.

และพวกเขาคิดว่าไม่มีเหตุผล ที่พวกเขาจะต้องเห็นอกเห็นในคนพวกนั้น

I totally get that.

ผมเข้าใจนะ

This is just what I feel well-suited to do.

นี่เป็นแค่ความรู้สึกของผม ที่คิดว่าเหมาะแล้วที่จะทำ

You know, I've reached out to a lot of people for this podcast.

ผมติดต่อคนเยอะแยะ เพื่อทำรายการพ็อตแคส

And some have politely declined,

บางคนปฎิเสธอย่างสุภาพ

others have read my message and ignored it,

บางคนอ่านข้อความของผม แล้วก็ปล่อยมันไป

some have blocked me automatically when I sent the invitation

บางคนก็บล็อกผมทันที หลังจากที่ผมส่งข้อความไปหา

and one guy actually agreed to do it

และชายคนหนึ่งที่ตัดสินใจจะให้สัมภาษณ์

and then, five minutes into the call,

พอคุยกันไปห้านาที

hung up on me.

เขาตัดสายผม

I'm also aware that this talk will appear on the internet.

ผมรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว ว่าการบรรยายนี้จะไปอยู่บนอินเทอร์เน็ต

And with the internet comes comment sections,

และพอมันไปอยู่บนอินเทอร์เน็ต มันก็จะมีช่องความคิดเห็น

and with comment sections inevitably comes hate.

และด้วยช่องความคิดเห็นนี่เอง ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีความชังโผล่มา

So as you are watching this talk,

ถ้าคุณกำลังรับชมการบรรยายนี้อยู่

you can feel free to call me whatever you'd like.

ถ้าอยากโทรมา คุณโทรมาหาผมได้เลยนะ

You can call me a "gaywad," a "snowflake," a "cuck," a "beta,"

จะเรียกผมว่า "ตุ๊ดเก้ง" "วอนนาบี" "เคี้ยวเอื้อง" "ไก่อ่อน"

or "everything wrong with liberalism."

หรือ "พวกเสรีนิยมวิบัติ"

But just know that if you do, I may ask you to talk.

แต่ผมขอบอกไว้นะว่า ถ้าคุณโทรมาผมก็อาจขอให้คุณพูด

And if you refuse or block me automatically

และถ้าคุณปฏิเสธหรือบล็อกผมทันที

or agree and hang up on me,

หรือตัดสินใจว่าจะพูดแต่มาตัดสายผมทีหลัง

then maybe, babe, the snowflake is you.

ทีนี้ ใครกันแน่ยะ ที่เป็น "วอนนาบี"

Thank you so much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

(Cheering)

(เสียงเชียร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)