Empathy Is Not Endorsement | Dylan Marron | TED

Translator: Mahsa Khadivi Reviewer: sadegh zabihi

Hi.

سلام.

I've received hate online.

من نفرت آنلاین دریافت کرده‌ام.

A lot of it.

بسیار زیاد.

And it comes with the territory of my work.

و این جزئی از حیطه کاری من است.

I'm a digital creator,

من طراح نرم‌افزار‌های دیجیتالی هستم.

I make things specifically for the internet.

برنامه‌هایی مخصوص اینترنت می‌سازم.

Like, a few years ago, I made a video series called "Every Single Word"

مثلا، چند سال پیش، یک سریال ویدیویی ساختم به نام "تک تک کلمات"

where I edited down popular films

که با آن فیلم‌های معروف را تدوین می‌کردم

to only the words spoken by people of color,

آن هم فقط با کلماتی که رنگین پوست‌ها به کار می‌برند.

as a way to empirically and accessibly talk about the issue of representation

به عنوان راهی برای صحبت کردن به صورت ملموس و قابل دسترس در مورد مساله بازنمایی

in Hollywood.

در هالیوود.

Then, later, as transphobic bathroom bill

سپس، بعدها، وقتی لایحه تراجنس‌هراس استفاده از دستشویی عمومی

started gaining media attention around the United States,

نظر رسانه‌ها در سرتاسر ‌ایالات متحده را به خود جلب کرد،

I hosted and produced an interview series

من سری مصاحبه‌هایی را تهیه و اجرا کردم

called "Sitting in Bathrooms with Trans People"

با عنوان"نشستن در توالت‌های عمومی با تراجنسی‌ها"

where I did exactly that.

که در آن برنامه‌ها واقعا آن کار را کردم.

(Laughter)

(خنده)

And then --

و سپس--

Sure, I'll take applause.

مطمئنا تشویق را می‌پذیرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنون.

And then, are you familiar with those unboxing videos on YouTube

حالا، آیا با ویدیوهای معرفی محصولات جدید در یوتیوب آشنایید

where YouTubers open up the latest electronic gadgets?

که کاربران یوتیوب جدیدترین تجهیزات الکترونیکی را از جعبه بیرون می‌آورند؟

Great, so I satirized those in a weekly series,

عالیه، خب من آن ویدیوها را در یک سریال هفتگی مورد هجو قرار دادم،

where instead I unboxed intangible ideologies

که در آنها به جای لوازم، ایدئولوژی‌های ناملموس را از جعبه بیرون می‌آوردم

like police brutality, masculinity and the mistreatment of Native Americans.

مانند توحش پلیس، مردانگی، و بدرفتاری با بومیان آمریکایی.

(Laughter)

(خنده)

My work --

کار من--

Thanks.

ممنون.

One person applauding, God bless.

یکی تشویق می‌کند. خدا خیرش بدهد.

(Laughter)

(خنده)

Mom, hi.

مامان. سلام.

(Laughter)

(خنده)

So, my work became popular.

خب، کار من محبوب شد.

Very popular.

خیلی محبوب.

I got millions of views, a ton of great press

میلیون‌ها بازدید دریافت کردم، یک تن فشار فوق‌ا‌لعاده

and a slew of new followers.

و گروهی از دنبال کنندگان جدید.

But the flip side of success on the internet

اما آن روی سکه موفقیت در اینترنت

is internet hate.

تنفر اینترنتی است.

I was called everything.

همه چیز به من نسبت داده شد.

From "beta" to "snowflake" and, of course, the ever-popular "cuck."

از "بتا" تا "نازک‌‌‌ نارنجی" و البته، "بی‌غیرت" همیشه محبوب.

Don't worry, I will break these terms down for you.

نگران نباشید، من الان مفهوم این اصطلاحات را برایتان توضیح می‌دهم.

(Laughter)

(خنده)

So, "beta," for those of you unfamiliar,

بنابراین، برای شما که نمی‌دانید می‌گویم "بتا،"

is shorthand online lingo for "beta male."

کلمه کوتاه آنلاین برای "مرد بتا" یا مردی فاقد مردانگی است.

But let's be real, I wear pearl earrings

اما بیایید واقع بین باشیم، من گوشواره مروارید گوش می‌کنم

and my fashion aesthetic is rich-white-woman-running-errands,

و سلیقه مد من از نوع زن سفیدپوست پولدار که کارهای روزمره را انجام می‌دهد است،

so I'm not angling to be an alpha.

پس واقعیت را تحریف نمی‌کنم تا یک آلفا باشم.

(Applause)

(تشویق)

Doesn't totally work.

کاملا کار نمی‌کند.

(Laughter)

(خنده)

Now, "snowflake" is a put-down for people who are sensitive

خب، "نازک‌ نارنجی" یک کلمه تحقیرآمیز برای افرادی است که حساس هستند

and believe themselves to be unique,

و اعتقاد دارند که منحصربه‌ فردند،

and I'm a millennial and an only child, so, duh!

من از نسل هزاره هستم و تک فرزند، پس، داه!

(Laughter)

(خنده)

But my favorite, favorite, favorite is "cuck."

اما، کلمه خیلی خیلی مورد علاقه من "بی‌غیرته."

It's a slur, short for "cuckold,"

یک لکه ننگ است، کوتاه شده کلمه "مرد بی‌غیرت،"

for men who have been cheated on by their wives.

برای مردهایی که از طرف همسرانشان به آنها خیانت شده.

But friends, I am so gay,

اما دوستان، من آنقدر همجنسگرا هستم،

that if I had a wife, I would encourage her to cheat on me.

که اگر همسری داشتم، تشویقش می‌کردم تا به من خیانت کند.

(Laughter)

(خنده)

Thank you.

ممنونم.

Let's take a look at some of this negativity in action.

بیایید نگاهی به برخی از این منفی‌نگری‌های در جریان بیندازیم.

Sometimes it's direct.

بعضی اوقات، مستقیم بود.

Like Marcos, who wrote,

مانند مارکوس که نوشت،

"You're everything I hate in a human being."

"تو همه آن چیزی هستی که در یک آدم از آن متنفرم."

Thank you, Marcos.

ممنون، مارکوس.

Others are more concise.

بقیه مختصر هستند.

Like Donovan, who wrote, "gaywad fagggggg."

مثل داناوان که گفت،"همجنس‌باز حمال."

Now, I do need to point out, Donovan is not wrong, OK?

حالا، باید اشاره کنم که، داناوان اشتباه نمی‌کند، خب؟

In fact, he's right on both counts, so credit where credit is due.

در واقع، از هر دو جهت حق با اوست. پس باید به کسی که سزاوار هست اعتبار داد.

Thank you, Donovan.

ممنون داناوان.

Others write to me with questions, like Brian, who asked,

بقیه مثل برایان از من سوالاتی می‌پرسند،

"Were you born a bitch or did you just learn to be one over time?"

"تو هرزه به دنیا آمدی یا با گذشت زمان یاد گرفتی چطور هرزه باشی؟"

But my favorite thing about this

اما نکته مورد علاقه من این موضوع هست که

is that once Brian was done typing, his finger must have slipped

وقتی برایان در حال تایپ بوده انگشتش احتمالا خطا کرده؟

because then he sent me the thumbs-up emoji.

چون بعد برای من ایموجی شست رو به بالا (لایک) فرستاده است.

(Laughter)

(خنده)

So, babe, thumbs up to you, too.

پس، عزیزم من هم شستم را برای تو بالا می‌گیرم.

(Laughter)

(خنده)

It's fun to talk about these messages now.

حالا صحبت در مورد این پیام‌ها خنده دار به نظر می‌رسد.

Right?

درست می‌گویم؟

And it's cathartic to laugh at them.

و خندیدن به آنها باعث پالایش روان می‌شود.

But I can tell you that it really does not feel good to receive them.

اما می‌توانم بگویم که دریافت آنها چندان خوشایند نیست.

At first, I would screenshot their comments

اول، از کامنت‌هایشان اسکرین شات می‌گیرم

and make fun of their typos,

و به اشتباهات تایپی‌شان می‌خندم،

but this soon felt elitist and ultimately unhelpful.

اما این کار خیلی زود احساس نخبه‌گرایی ایجاد می‌کند و در نهایت کمکی هم نمی‌کند.

So over time, I developed an unexpected coping mechanism.

بنابراین در طی زمان، یک مکانیسم مقابله غیرمنتظره ایجاد کردم.

Because most of these messages I received were through social media,

از آنجایی‌که بیشتر پیام‌های دریافتی من از طریق شبکه‌های اجتماعی بود،

I could often click on the profile picture of the person who sent them

می‌توانستم روی عکس پروفایل کسی که آنها را فرستاده کلیک کنم

and learn everything about them.

و همه چیز را در مورد آنها بدانم.

می‌توانستم عکس‌های تگ شده‌شان را ببینم،

I could see pictures they were tagged in,

posts they'd written, memes they'd shared,

پست‌هایی که نوشته بودند، خاطراتشان،

and somehow, seeing that it was a human on the other side of the screen

و به نوعی دیدن این‌ که یک انسان آن‌طرف مانیتور نشسته است

made me feel a little better.

باعث می‌شد کمی حس بهتری داشته باشم.

Not to justify what they wrote, right?

نه برای توجیه چیزی که نوشتند، صحیح؟

But just to provide context.

اما فقط برای ایجاد زمینه.

Still, that didn't feel like enough.

هنوز کافی به نظر نمی‌رسید.

So, I called some of them --

پس با چند نفر از آنها تماس گرفتم--

only the ones I felt safe talking to --

فقط با آنهایی که حس کردم صحبت کردن با آنها خطری ندارد-

with a simple opening question:

با یک سوال ساده شروع می‌کردم:

"Why did you write that?"

"چرا آن را نوشتی؟"

The first person I spoke to was Josh.

اولین نفری که با او صحبت کردم جاش بود.

He had written to tell me that I was a moron,

او برایم نوشته بود که من یک احمقم،

I was a reason this country was dividing itself,

من دلیل دودسته شدن این کشور هستم،

and he added at the end that being gay was a sin.

و در آخر اضافه کرده بود که همجنسگرا بودن گناه است.

I was so nervous for our first conversation.

بخاطر اینکه این اولین مکالمه‌ ما بود خیلی مضطرب بودم.

This wasn't a comments section.

اینجا دیگر بخش نظرات کاربران نبود.

So I couldn't use tools like muting or blocking.

پس نمی‌توانستم ابزاری مثل بی‌صدا یا بلاک کردن به کار ببرم.

Of course, I guess, I could have hung up on him.

البته حدس می‌زنم می‌توانستم تماس را قطع کنم.

But I didn't want to.

اما دوست نداشتم این کار را کنم.

Because I liked talking to him.

چون از صحبت کردن با او خوشم می‌آمد.

Because I liked him.

چون دوستش داشتم.

Here's a clip of one of our conversations.

این کلیپ یکی از گفتگوهای ماست.

(Audio) Dylan Marron: Josh, you said

(صوتی) دیلن مارون: جاش، تو گفتی

you're about to graduate high school, right?

داری از دبیرستان فارغ‌التحصیل می‌شوی، درست می‌گویم؟

Josh: Mmm-hmm.

جاش: اوهوم.

DM: How is high school for you?

د.م: نظرت در مورد دبیرستان چیست؟

Josh: Am I allowed to use the H-E-double-hockey-stick word?

جاش: می‌توانم از کلمه سریال "چوب هاکی دوتایی HE" استفاده کنم؟

DM: Oh, yeah. You're allowed to.

د.م: اوه، بله. می‌توانی.

Josh: It was hell.

جاش: خود جهنم.

DM: Really?

د.م: واقعا؟

Josh: And it's still hell right now, even though it's only two weeks left.

جاش: و در حال حاضرهنوز هم جهنم است، با اینکه فقط دو هفته باقی مانده است.

I'm a little bit bigger -- I don't like to use the word "fat,"

من یک مقدار گنده‌ترم-- دوست ندارم از کلمه "چاق" استفاده کنم،

but I am a little bit bigger than a lot of my classmates

اما یک مقدار از خیلی از همکلاسی‌هام گنده‌ترم

and they seem to judge me before they even got to know me.

و به نظر می‌رسد که آنها حتی قبل از اینکه مرا بشناسند قضاوتم می‌کنند.

DM: That's awful.

د.م: این اصلا خوب نیست.

I mean, I also just want to let you know, Josh,

منظورم این هست که، فقط می‌خواهم بدانی جاش

I was bullied in high school, too.

که من هم در دبیرستان اذیت می‌شدم.

So did our common ground of being bullied in high school

خب آیا این زمینه مشترک آزار دیدن در دبیرستان

erase what he wrote me?

چیزهایی که او برای من نوشت را پاک کرد؟

No.

نه.

And did our single phone conversation

و آیا تک گفتگوی تلفنی ما

radically heal a politically divided country

به طور موثر، کشور از نظر سیاسی دوپاره شده را التیام بخشید

and cure systemic injustice?

و بی‌عدالتی سازمان‌یافته را برطرف کرد؟

No, absolutely not, right?

نه، مسلما نه، صحیح؟

But did our conversation humanize us to each other

اما آیا گفتگوی ما از نظر انسانی ما را به هم نزدیک کرد

more than profile pictures and posts ever could?

بیشتر از آن چیزی که عکس‌های پروفایل و پست‌ها می‌توانستند انجام بدهند؟

Absolutely.

قطعا.

I didn't stop there.

من همانجا متوقف نشدم.

Because some of the hate I received was from "my side."

چون بخشی از تنفری که دریافت کردم از "جناح خودم" بود.

So when Matthew, a queer liberal artist like me

بنابراین وقتی متیو، یک هنرمند دگرباش لیبرال مثل من

publicly wrote that I represented some of the worst aspects of liberalism,

به صورت عمومی نوشت که من برخی از بدترین جنبه‌های لیبرالیسم را نمایندگی می‌کنم،

I wanted to ask him this.

می‌خواستم این را از او بپرسم.

DM: You tagged me in this post.

د.م: شما مرا در این پست تگ کردید.

Did you want me to see it?

می‌خواستید که من آن را ببینم؟

Matthew (Laughing): I honestly didn't think that you would.

متیو (با خنده): صادقانه بگویم که فکر نمی‌کردم آن را ببینید.

DM: Have you ever been publicly dragged?

د.م: تا به حال با لباس زنانه در جمع ظاهر شدید؟

Matthew: I have been.

متیو: بله. پوشیدم.

And I just said, "No, I don't care."

و فقط گفتم: " نه. برایم مهم نیست."

DM: And did you not care?

د.م: و مهم نبود؟

Matthew: But it was hard.

متیو: اما سخت بود.

DM: Did you not care?

د.م: برایتان مهم نبود؟

Matthew: Oh, I cared, yes.

متیو: اوه، مهم بود، بله.

DM: At the end of these conversations,

د.م: در انتهای این گفتگوها،

there's often a moment of reflection.

اغلب یک لحظه تفکر و تامل هست.

A reconsideration.

یک بازنگری.

And that's exactly what happened

و این دقیقا همان چیزیست که اتفاق افتاد

at the end of my call with a guy named Doug

در پایان تماسم با شخصی به نام داگ

who had written that I was a talentless propaganda hack.

که نوشته بود من یک تبلیغاتچی مزدور بی‌استعدادم.

(Audio) Did the conversation we just had --

(صوتی) گفتگویی که ما همین الان داشتیم--

does it, like, make you feel differently about how you write online?

آیا باعث شد که احساس متفاوتی نسبت به چیزی که آنلاین نوشتی داشته باشی؟

Doug: Yeah! You know, when I said this to you,

داگ: آره! می‌دانی، وقتی این را گفتم،

when I said you were a "talentless hack,"

وقتی گفتم که تو یک "مزدور بی‌استعدادی،"

I had never conversed with you in my life, really.

واقعا هیچوقت در زندگیم با تو حرف نزده بودم

I didn't really know anything really about you.

واقعا چیزی در مورد تو نمی‌دانستم.

And I think that a lot of times,

و خیلی وقتها فکر می‌کنم،

that's what the comment sections really are,

که بخش نظرات کاربران در واقع،

it's really a way to get your anger at the world out

در واقع راهیست برای بیرون ریختن خشمت از دنیا

on random profiles of strangers, pretty much.

بر سر پروفایل‌های غریبه‌ها، به احتمال زیاد.

DM (Laughing): Yeah, right.

د.م (با خنده): آره، درست می‌گویی.

Doug: But it definitely has made me rethink

داگ: اما مسلما باعث شد تجدیدنظر کنم

the way that I interact with people online.

در مورد شیوه تعاملم با آدم‌ها در اینترنت.

DM: So I've collected these conversations and many others

د.م: خب من این گفتگوها و خیلی‌های دیگر را جمع‌آوری کردم

for my podcast "Conversations with People Who Hate Me."

برای پادکستم با عنوان "گفتگو با آنها که از من متنفرند."

(Laughter)

(خنده)

Before I started this project,

قبل از شروع این پروژه،

I thought that the real way to bring about change

فکر کردم که راه عملی برای ایجاد تغییر

was to shut down opposing viewpoints

ساکت کردن دیدگاه‌های مخالف باشد

through epically worded video essays and comments and posts,

از طریق مقاله‌های ویدیویی و نظرات و پست‌هایی با کلمات حماسی و پرشور،

but I soon learned those were only cheered on

اما خیلی زود فهمیدم که این چیزها فقط تشویق می‌شوند

by the people who already agreed with me.

از طرف کسانی که از قبل با من موافق بودند.

Sometimes -- bless you.

بعضی وقتها -- عافیت باشد.

Sometimes, the most subversive thing you could do --

بعضی وقتها، ویرانگرترین کاری که می‌توانستید انجام بدهید --

yeah, clap for him.

آره، برای او دست بزنید.

(Laughter)

(خنده)

Sometimes, the most subversive thing you could do

بعضی وقتها، ویرانگرترین کاری که می‌توانستید انجام بدهید --

was to actually speak with the people you disagreed with,

صحبت با کسانی بود که با آنها مخالف بودید،

and not simply at them.

و نه فقط خطاب به آنها.

Now in every one of my calls,

حالا در هرکدام از تماس‌هایم،

I always ask my guests to tell me about themselves.

همیشه از مهمان‌هایم می‌خواهم که از خودشان بگویند.

And it's their answer to this question that allows me to empathize with them.

و جوابشان به این سوال است که به من اجازه می‌دهد تا با آنها همدلی کنم.

And empathy, it turns out,

و همدلی، به نظر می‌آید،

is a key ingredient in getting these conversations off the ground,

یک عنصر کلیدی برای آغاز گفتگوست،

but it can feel very vulnerable

هرچند که می‌تواند حس بسیار آسیب‌پذیری باشد

to be empathizing with someone you profoundly disagree with.

همدلی کردن با کسی که عمیقا با او اختلاف نظر داری.

So I established a helpful mantra for myself.

بنابراین یک ذکر خوب برای خودم درست کردم.

Empathy is not endorsement.

همدلی به معنای صحه گذاشتن نیست.

Empathizing with someone you profoundly disagree with

همدلی با کسی که با او اختلاف نظر اساسی داری

does not suddenly compromise your own deeply held beliefs

ناگهان عقاید سفت و سخت تو را به خطر نمی‌اندازد

and endorse theirs.

و تایید عقاید آنها نیست.

Empathizing with someone who, for example, believes that being gay is a sin

همدلی با کسی که مثلا فکر می‌کند همجنسگرا بودن گناه است

doesn't mean that I'm suddenly going to drop everything,

به این معنا نیست که من همه چیز را کنار می‌گذارم‌،

pack my bags and grab my one-way ticket to hell, right?

ساک‌هایم را می‌بندم و بلیت یکطرفه‌ خودم به جهنم را می‌گیرم، خب؟

It just means that I'm acknowledging

فقط به این معناست که من تصدیق می‌کنم

the humanity of someone who was raised to think very differently from me.

انسانیت کسی را که طوری بزرگ شده که طرز فکرش با من خیلی متفاوت است.

I also want to be super clear about something.

من همچنین می‌خواهم در مورد موضوعی خیلی واضح صحبت کنم.

This is not a prescription for activism.

این نسخه‌پیچیدن برای کنش‌گرایی نیست.

I understand that some people don't feel safe

می‌فهمم که بعضی آدم‌ها احساس امنیت نمی‌کنند

talking to their detractors

که با مخالفانشان صحبت کنند

and others feel so marginalized

و بقیه چنان احساس به حاشیه رانده شدن دارند

that they justifiably don't feel that they have any empathy to give.

که به شکلی توجیه‌پذیر احساس همدلی برای آنها ندارند.

I totally get that.

کاملا این موضوع را می‌فهمم.

This is just what I feel well-suited to do.

این چیزیست که احساس می‌کنم برای انجامش کاملا مناسبم.

You know, I've reached out to a lot of people for this podcast.

می‌دانید، برای این پادکست به افراد زیادی مراجعه کردم.

And some have politely declined,

و بعضی‌‌ها مودبانه رد کردند.

others have read my message and ignored it,

بقیه پیام مرا خواندند و به آن اعتنا نکردند،

some have blocked me automatically when I sent the invitation

برخی وقتی دعوت‌نامه فرستادم به طور خودکار بلاکم کردند

and one guy actually agreed to do it

و یک نفر قبول کرد که صحبت کند

and then, five minutes into the call,

و بعد، پنج دقیقه پس از تماس،

hung up on me.

گوشی را به روی من قطع کرد.

I'm also aware that this talk will appear on the internet.

می‌دانم که این سخنرانی روی اینترنت گذاشته می‌شود.

And with the internet comes comment sections,

و اینترنت بخش نظرات کاربران هم دارد،

and with comment sections inevitably comes hate.

و نفرت هم بخش غیرقابل‌اجتناب نظرات کاربران است.

So as you are watching this talk,

بنابراین زمانی که این سخنرانی را تماشا می‌کنی،

you can feel free to call me whatever you'd like.

می‌توانی هرچه دوست داری به من نسبت بدهی.

You can call me a "gaywad," a "snowflake," a "cuck," a "beta,"

می‌توانی به من بگویی "همجنس‌باز،" "نازک‌‌ نارنجی،" "بی‌غیرت،" "نامرد،"

or "everything wrong with liberalism."

یا " همه چیز لیبرالیسم اشتباهه."

But just know that if you do, I may ask you to talk.

اما فقط بدان که اگر این کار را بکنی، ممکن است از تو بخواهم که صحبت کنی.

And if you refuse or block me automatically

و اگر قبول نکنی یا به طور خودکار بلاکم کنی

or agree and hang up on me,

یا قبول کنی و گوشی را روی من قطع کنی،

then maybe, babe, the snowflake is you.

بعد، احتمالا نازک‌‌ نارنجی تو هستی عزیزم.

Thank you so much.

خیلی ممنون.

(تشویق)

(Applause)

(Cheering)

(هلهله)

(Applause)

(تشویق)