Ken Goldberg: 4 lessons from robots about being human

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: PanaEk Warawit

I know this is going to sound strange,

ผมรู้ว่ามันออกจะฟังดูแปลก

but I think robots can inspire us to be better humans.

แต่ผมคิดว่าหุ่นยนต์ สามารถสร้างแรงบันดาลใจ

ให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นได้

ผมโตขึ้นในเมืองเบธเลแฮม รัฐเพนซิลวาเนีย

See, I grew up in Bethlehem, Pennsylvania,

the home of Bethlehem Steel.

แหล่งกำเนิดเหล็กเบธเลแฮม

My father was an engineer,

พ่อของผมเป็นวิศวกร

ผมเติบโตขึ้นมา โดยมีพ่อคอยสอน

and when I was growing up, he would teach me how things worked.

ว่าสิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

เราสร้างโปรเจคต่างๆ ด้วยกัน

We would build projects together,

like model rockets and slot cars.

เช่นจรวดของเล่น รถแข่งบังคับในราง

Here's the go-kart that we built together.

นี่คือรถโกคาร์ทที่เราสร้างด้วยกัน

และนั่นคือผมที่นั่งหลังพวงมาลัย

That's me behind the wheel,

with my sister and my best friend at the time.

พร้อมด้วยพี่สาวและเพื่อนรักของผมในตอนนั้น

And one day,

แล้ววันหนึ่ง

he came home, when I was about 10 years old,

พ่อกลับบ้าน ตอนนั้นผมอายุ 10 ขวบ

and at the dinner table, he announced

และบนโต๊ะอาหาร เขาก็ประกาศขึ้นว่า

that for our next project, we were going to build ...

โครงการต่อไปของเรา คือการสร้างหุ่นยนต์

a robot.

A robot.

หุ่นยนต์นะครับ

ตอนนั้น ผมตื่นเต้นกับมันมาก

Now, I was thrilled about this,

because at school, there was a bully named Kevin,

เพราะที่โรงเรียน

มีเด็กเกเรคนหนึ่งชื่อเควิน

และเขาชอบแกล้งผม

and he was picking on me,

because I was the only Jewish kid in class.

เพียงเพราะผมเป็นเด็กชาวยิวคนเดียวในห้อง

So I couldn't wait to get started to work on this,

ดังนั้นผมจึงแทบรอไม่ได้ที่จะเริ่มโปรเจคนี้

so I could introduce Kevin to my robot.

เพื่อที่ผมจะให้เควินได้เจอกับเจ้าหุ่นยนต์ของผม (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(Robot noises)

(เสียงหุ่นยนต์)

(Laughter)

But that wasn't the kind of robot my dad had in mind.

แต่นั่นไม่ใช่หุ่นยนต์แบบที่พ่อคิดเอาไว้ในใจ

(Laughter)

See, he owned a chromium-plating company,

คือ เขาเป็นเจ้าของโรงงานชุบโครเมียม

and they had to move heavy steel parts between tanks of chemicals.

และพวกเขาต้องการเคลื่อนย้าย

ชิ้นส่วนเหล็กหนักๆ จากถังน้ำยาเคมีถังหนึ่ง ไปอีกถังหนึ่ง

ดังนั้นพ่อจึงต้องการหุ่นยนต์อุตสาหกรรมแบบนี้

And so he needed an industrial robot like this,

that could basically do the heavy lifting.

เพื่อให้มันยกของหนักๆ ได้

But my dad didn't get the kind of robot he wanted, either.

แต่พ่อผมก็ไม่ได้หุ่นยนต์แบบที่เขาต้องการเช่นกัน

He and I worked on it for several years,

พ่อและผมสร้างมันหลายปี

but it was the 1970s, and the technology that was available to amateurs

แต่นั่นมันเป็นในช่วงปี 1970

เทคโนโลยีที่พวกมือสมัครเล่นจะใช้ได้

ก็ยังไม่มีในตอนนั้น

just wasn't there yet.

So Dad continued to do this kind of work by hand.

ดังนั้น พ่อจึงต้องทำงานแบบนี้ด้วยมือต่อไปเรื่อยๆ

And a few years later,

และ 2-3 ปีหลังจากนั้น

he was diagnosed with cancer.

เขาถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็ง

You see,

เห็นไหมครับ สิ่งที่หุ่นยนต์ที่เราพยายามสร้าง

what the robot we were trying to build was telling him

ได้บอกแก่พ่อ ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวการยกของหนัก

was not about doing the heavy lifting.

It was a warning

แต่มันคือคำเตือนเกี่ยวกับการที่พ่อต้องสัมผัสสารพิษ

about his exposure to the toxic chemicals.

พ่อไม่ได้ตระหนักในตอนนั้น

He didn't recognize that at the time,

and he contracted leukemia.

เขาเป็นลูคิเมีย

And he died at the age of 45.

และตายเมื่ออายุ 45 ปี

ผมเสียใจมาก

I was devastated by this.

And I never forgot the robot that he and I tried to build.

และผมไม่เคยลืมเรื่องหุ่นยนต์ที่พ่อกับผมพยายามสร้าง

When I was at college, I decided to study engineering, like him.

ตอนผมเข้าเรียนมหาลัย ผมตัดสินใจเลือกเรียนวิศวกรรมศาสตร์ เหมือนพ่อ

ผมเรียนที่ คาร์เนกี้ เมลอน (Carnegie Mellon) และได้รับปริญญาเอกในสาขาหุ่นยนต์

And I went to Carnegie Mellon, and I earned my PhD in robotics.

I've been studying robots ever since.

ผมศึกษาเกี่ยวกับหุ่นยนต์ตั้งแต่นั้นมา

So what I'd like to tell you about are four robot projects,

ดังนั้น สิ่งที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

คือโปรเจคหุ่นยนต์ 4 ตัว

และวิธีที่พวกมันสร้างแรงบันดาลใจให้ผม เป็นมนุษย์ที่ดีขึ้น

and how they've inspired me to be a better human.

By 1993, I was a young professor at USC,

เมื่อปี 1993 ผมเป็นศาสตราจารย์หนุ่มอยู่ที่ USC

and I was just building up my own robotics lab,

และในตอนนั้นผมเพิ่งสร้างห้องปฏิบัติการ หุ่นยนต์ของผมเอง

and this was the year the World Wide Web came out.

และปีนั้นเป็นปีที่ เวิร์ลไวด์เว็บ เปิดตัว

And I remember my students were the ones who told me about it,

ผมจำได้ว่านักเรียนของผม

เป็นคนบอกผมเรื่องนี้

and we would -- we were just amazed.

และเราต่างก็พากันทึ่ง

We started playing with this, and that afternoon,

เราเริ่มเล่นกับมัน และบ่ายวันนั้นเอง

we realized that we could use this new, universal interface

เราก็ตระหนักว่าเราสามารถใช้วิธีเชื่อมต่อสากลแบบใหม่นี้

to allow anyone in the world to operate the robot in our lab.

เพื่อให้ใครก็ตามบนโลก

ควบคุมหุ่นยนต์ในห้องปฏิบัติการของเราได้

ดังนั้น แทนที่จะให้พวกมันต่อสู้ หรือทำงานโรงงานหนักๆ

So, rather than have it fight or do industrial work,

we decided to build a planter,

เราตัดสินใจสร้างสวนดอกไม้

put the robot into the center of it,

เอาหุ่นยนต์ใส่ไว้ตรงกลาง

and we called it the Telegarden.

แล้วเราเรียกมันว่า สวนดอกไม้ทางไกล

And we had put a camera in the gripper of the hand of the robot,

เราติดกล้องไว้กับที่จับบนมือ

ของหุ่นยนต์ และเราเขียนสคริปต์

and we wrote some special scripts and software,

และซอฟท์แวร์พิเศษไว้ ที่ให้ทุกคนบนโลก สามารถเข้ามา

so that anyone in the world could come in,

และด้วยการคลิ้กบนจอภาพ

and by clicking on the screen,

they could move the robot around and visit the garden.

พวกเขาสามารถสั่งให้หุ่นยนต์เคลื่อนที่ไปรอบๆ

และชมสวนดอกไม้ได้

But we also set up some other software

เรายัง ติดตั้งซอฟท์แวร์แวร์อื่นๆ

that lets you participate and help us water the garden, remotely.

ที่ยอมให้คุณเข้าไปมีส่วนร่วม ช่วยเรารดน้ำต้นไม้

จากระยะไกล และถ้าคุณรดน้ำมันเพียงไม่กี่ครั้ง

And if you watered it a few times,

we'd give you your own seed to plant.

เราจะให้เมล็ดพันธุ์กับคุณเพื่อปลูกเอง

Now, this was an engineering project,

นี่เป็นโปรเจคหนึ่ง เป็นโปรเจคทางวิศวกรรม

and we published some papers on the system design of it,

และเราตีพิมพ์งานวิจัยเกี่ยวกับการออกแบบ

การออกแบบระบบ แต่เราก็คิดว่ามัน

but we also thought of it as an art installation.

เป็นศิลปะชิ้นหนึ่งด้วยเช่นกัน

It was invited, after the first year,

หลังจากถูกสร้างขึ้นเพียงปีเดียว มันได้รับการเชิญ

by the Ars Electronica Museum in Austria,

จากพิพิธภัณฑ์ อาร์ส อิเล็คโทรนิคส์ (Ars Electronics Museum) ในออสเตรีย

to have it installed in their lobby.

เพื่อนำไปติดตั้งไว้ในล็อบบี้

ผมภูมิใจที่จะบอกว่ามันยังคงออนไลน์อยู่ที่นั่น

And I'm happy to say, it remained online there, 24 hours a day,

24 ชั่วโมงต่อวัน เป็นเวลาเกือบ 9 ปีมาแล้ว

for almost nine years.

That robot was operated by more people

หุ่นตัวนั้นถูกควบคุมโดยคนจำนวนมาก

than any other robot in history.

กว่าหุ่นยนต์ตัวไหนๆ ในประวัติศาสตร์

Now, one day,

ทีนี้ วันหนึ่ง

I got a call out of the blue from a student,

จู่ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์

จากนักเรียนคนหนึ่ง

who asked a very simple but profound question.

ผู้ซึ่งถามคำถามง่ายๆ แต่ลึกซื้ง

เขาถามว่า "หุ่นยนต์ตัวนั้นมันมีอยู่จริงๆ หรือเปล่าครับ?"

He said, "Is the robot real?"

Now, everyone else had assumed it was,

ทุกคนคิดเอาเองว่ามันมีอยู่จริง

and we knew it was, because we were working with it.

และเราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงเพราะเราสร้างมันกับมือ

But I knew what he meant,

แต่ผมเข้าใจสิ่งที่เขาถาม

because it would be possible

เพราะมันก็เป็นไปได้ที่จะถ่ายรูปจำนวนมาก

to take a bunch of pictures of flowers in a garden

ของดอกไม้ในสวน แล้วจัดเรียงมัน

and then, basically, index them in a computer system,

ในระบบคอมพิวเตอร์ เพื่อให้มันดูเหมือนว่า

such that it would appear that there was a real robot,

มันมีหุ่นยนต์อยู่ ทั้งที่มันไม่มีจริง

when there wasn't.

And the more I thought about it,

และยิ่งผมคิดเกี่ยวกับคำถามนี้มากเท่าไหร่

I couldn't think of a good answer for how he could tell the difference.

ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบที่ดี ว่าเขาจะแยกมันออกได้อย่างไร

นั่นเป็นตอนช่วงที่ผมได้รับเสนอตำแหน่ง

This was right about the time that I was offered a position

ที่เบิร์กลีย์แห่งนี้

here at Berkeley.

And when I got here,

เมื่อผมมาถึง ผมพยามหาตัว ฮิวเบิร์ต ดรายฟัส (Hubert Dreyfus)

I looked up Hubert Dreyfus,

who's a world-renowned professor of philosophy,

ผู้ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ด้านปรัชญาชื่อก้องโลก

And I talked with him about this and he said,

ผมเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาพูดว่า

"นี่คือหนึ่งในปัญหาหลัก ที่เก่าแก่ที่สุด

"This is one of the oldest and most central problems in philosophy.

ในวิชาปรัชญา มันย้อนไปถึงสมัยของกลุ่มวิมตินิยม (Skeptics),

It goes back to the Skeptics and up through Descartes.

จนถึงสมัย เดอคาร์ท (Descartes)

It's the issue of epistemology,

นี่คือปัญหาในสาขาญาณวิทยา

the study of how do we know that something is true."

การศึกษาว่าเราจะรู้ได้อย่างไรว่าบางอย่างมีอยู่จริง"

So he and I started working together,

ดังนั้น เขาและผมจึงเริ่มร่วมงานกัน

and we coined a new term: "telepistemology,"

เราตั้งศัพท์ใหม่ โทรญาณวิทยา (telepistemology)

การศึกษาของความรู้จากระยะไกล

the study of knowledge at a distance.

We invited leading artists, engineers and philosophers

เราได้เชิญศิลปิน วิศวกร

และนักปราชญ์ชั้นนำ มาเพื่อเขียนเรียงความเกี่ยวกับสิ่งนี้

to write essays about this,

and the results are collected in this book from MIT Press.

และผลที่ได้ ถูกรวบรวมไว้ในหนังสือเล่มนี้

จากสำนักพิมพ์ MIT

So thanks to this student,

ดังนั้น ต้องขอบคุณนักเรียนคนนั้นที่สงสัย

who questioned what everyone else had assumed to be true,

ในสิ่งที่คนอื่นๆ ทึกทักเอาเองว่าเป็นจริง

this project taught me an important lesson about life,

โปรเจคนี้สอนผมบทเรียนสำคัญเกี่ยวกับชีวิต

which is to always question assumptions.

ซึ่งก็คือ จงสงสัยสมมุติฐานทั้งหลาย

Now, the second project I'll tell you about

โปรเจคที่สองที่ผมจะเล่าให้คุณฟัง

grew out of the Telegarden.

เกิดขึ้นมาจาก สวนดอกไม้ทางไกล

As it was operating, my students and I were very interested

ในขณะที่มันกำลังทำงานอยู่ นักเรียนของผมและตัวผมนั้นสนใจ

in how people were interacting with each other,

ว่าผู้คนมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างไร

and what they were doing with the garden.

และพวกเขาทำอะไรกับสวนดอกไม้

เราจึงเริ่มคิดว่า ถ้าหุ่นยนต์สามารถออกจาก

So we started thinking:

what if the robot could leave the garden

สวนดอกไม้ แล้วออกไปยัง

and go out into some other interesting environment?

สภาวะแวดล้อมอื่นๆ ที่น่าสนใจยิ่งขึ้นล่ะ?

Like, for example, what if it could go to a dinner party

เช่น ถ้ามันเข้าไปในงานเลี้ยงอาหารเย็น

ที่ทำเนียบขาวล่ะ? (เสียงหัวเราะ)

at the White House?

(Laughter)

So, because we were interested more in the system design

เพราะตอนนั้นเราสนใจในเรื่องการออกแบบระบบ

and the user interface than in the hardware,

และการติดต่อกับผู้ใช้มากกว่าในเรื่องฮาร์ดแวร์

we decided that,

เราตัดสินใจกันว่า

rather than have a robot replace the human to go to the party,

แทนที่จะให้หุ่นยนต์แทนตัวมนุษย์เพื่อไปงานปาร์ตี้

we'd have a human replace the robot.

เราจะให้มนุษย์ทำหน้าที่แทนหุ่นยนต์

We called it the Tele-Actor.

เราเรียกมันว่า นักแสดงทางไกล

We got a human,

เราให้มนุษย์

someone who's very outgoing and gregarious,

ใครบางคนที่ชอบสังสรรค์ และชอบเข้าสังคม

and she was outfitted with a helmet with various equipment,

และเธอถูกให้สวมชุดที่มีหมวก

ที่ติดตั้งเครื่องมือหลายชนิด กล้อง ไมโครโฟน

cameras and microphones,

and then a backpack with wireless Internet connection.

และเป้หลังที่มีการเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เนตไร้สาย

And the idea was that she could go

แนวคิดก็คือ เธอจะไปยังสภาพแวดล้อมที่น่าสนใจและห่างไกล

into a remote and interesting environment,

และจากนั้น โดยผ่านทางอินเตอร์เนต

and then over the Internet,

people could experience what she was experiencing.

ผู้คนสามารถได้รับประสบการณ์เช่นเดียวกับที่เธอได้รับ

So they could see what she was seeing,

พวกเขาจะได้เห็นสิ่งที่เธอเห็น

but then, more importantly, they could participate,

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น คือ พวกเขาจะได้มีส่วนร่วม

by interacting with each other and coming up with ideas

โดยการมีปฏิสัมพันธ์กัน

และเสนอความเห็นว่าเธอควรจะทำอะไรต่อไป

about what she should do next and where she should go,

และเธอควรจะไปไหน

and then conveying those to the Tele-Actor.

และสื่อสารสิ่งเหล่านั้นไปยังนักแสดงทางไกล

So we got a chance to take the Tele-Actor

เรามีโอกาสที่จะนำนักแสดงทางไกล

to the Webby Awards in San Francisco.

ไปยังงานประกาศรางวัลเว็บบี (Webby Awards) ในซานฟรานซิสโก

And that year, Sam Donaldson was the host.

และในปีนั้น แซม โดแนลสัน (Sam Donaldson) ได้เป็นพิธีกร

ก่อนที่ม่านจะเปิดขึ้น ผมมีเวลา 30 วินาที

Just before the curtain went up, I had about 30 seconds

เพื่ออธิบายให้คุณโดแนลสันฟังว่าเราจะทำอะไร

to explain to Mr. Donaldson what we were going to do.

และผมกล่าวว่า " นักแสดงทางไกล

And I said, "The Tele-Actor is going to be joining you onstage.

กำลังจะเป็นพิธีกรคู่กับคุณบนเวที

This is a new experimental project,

และนี่เป็นโปรเจคการทดลองใหม่

และผู้คนจำนวนมากกำลังดูเธออยู่บนหน้าจอ

and people are watching her on their screens,

there's cameras involved and there's microphones

และเธอมีกล้อง

มีไมโครโฟน และหูฟังอยู่ในหู

and she's got an earbud in her ear,

and people over the network are giving her advice

และผู้คนจำนวนมาก จะให้คำแนะนำ

ว่าเธอควรทำอะไรต่อไป ผ่านทางระบบเครือข่าย"

about what to do next."

และเขากล่าวว่า "เดี๋ยวก่อนนะ

And he said, "Wait a second.

That's what I do."

นั่นเหมือนงานของผมเลยนี่" (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So he loved the concept,

เขาชอบแนวคิดนี้

and when the Tele-Actor walked onstage, she walked right up to him,

และเมื่อนักแสดงระยะไกลเดินขึ้นสู่เวที

เธอเดินตรงไปหาเขา และเธอจูบเขานานทีเดียว

and she gave him a big kiss right on the lips.

บนริมฝีปากเสียด้วย (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

We were totally surprised -- we had no idea that would happen.

พวกเราประหลาดใจมาก

เราไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

And he was great, he just gave her a big hug in return,

และเขาตอบสนองได้ดีมาก เขากอดเธอครั้งใหญ่เป็นการตอบแทน

and it worked out great.

และมันออกมาดูดีมาก

But that night, as we were packing up,

แต่คืนนั้น ระหว่างที่เรากำลังเก็บของกลับ

I asked the Tele-Actor, how did the Tele-Directors decide

ผมถามนักแสดงทางไกล ว่าเหล่าผู้กำกับทางไกล

ตัดสินใจกันอย่างไรว่าจะให้เธอจูบ แซม โดแนลสัน

that they would give a kiss to Sam Donaldson?

And she said they hadn't.

และเธอกล่าวว่า พวกเขาไม่ได้บอกให้ทำ

She said, when she was just about to walk onstage,

เธอเล่าว่า ตอนที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นเวที

the Tele-Directors still were trying to agree on what to do,

เหล่าผู้กำกับทางไกลยังมัวแต่เถียงกันอยู่ว่าจะให้ทำอะไร

and so she just walked onstage and did what felt most natural.

ดังนั้นเธอเลยเดินขึ้นบนเวลาแล้วทำ

ในสิ่งที่รู้สึกเป็นธรรมชาติมากที่สุด (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So, the success of the Tele-Actor that night

ดังนั้น ความสำเร็จของนักแสดงทางไกลคืนนั้น

was due to the fact that she was a wonderful actor.

เป็นเพราะเธอเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม

She knew when to trust her instincts.

เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรเชื่อสัญชาตญาณ

And so that project taught me another lesson about life,

และโปรเจคนั้นสอนผมบทเรียนชีวิตอีกบทหนึ่ง

which is that, when in doubt, improvise.

ซึ่งก็คือ ถ้าคุณกำลังลังเล ให้ด้นสด (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Now, the third project grew out of my experience

ทีนี้ โปรเจคที่สาม ผุดขึ้นจาก

ประสบการณ์ของผม เมื่อตอนที่พ่ออยู่ในโรงพยาบาล

when my father was in the hospital.

เขาได้รับการรักษา

He was undergoing a treatment -- chemotherapy treatments --

โดยเคมีบำบัด และมีการรักษาที่เกี่ยวเนื่องด้วย

and there's a related treatment called brachytherapy,

ซึ่งเรียกว่า การฝังแร่กัมมันตรังสี ซึ่งเม็ดกัมมันตรังสีเล็กๆ

where tiny, radioactive seeds are placed into the body

จะถูกนำไปฝังไว้ในร่างกายเพื่อรักษาเนื้อร้าย

to treat cancerous tumors.

And the way it's done, as you can see here,

และวิธีทำก็คือ

is that surgeons insert needles into the body

ศัลยแพทย์แทงเข็มหลายๆ เข็มเข้าไปในร่างกาย

to deliver the seeds.

เพื่อฉีดเม็ดกัมมันตรังสีเข้าไป

And all these needles are inserted in parallel.

และเข็มเหล่านี้ แทงเข้าไปในทิศทางขนานกัน

So it's very common that some of the needles penetrate sensitive organs.

ดังนั้น มันเป็นปกติ ถ้าเข็มบางเล่ม

จะแทงไปโดนอวัยวะสำคัญ และผลที่ตามมาคือ

And as a result, the needles damage these organs, cause damage,

เข็มทำลายอวัยวะเหล่านั้น ซึ่งสร้างความเสียหาย

which leads to trauma and side effects.

และนำไปสู่การบาดเจ็บและสร้างผลข้างเคียง

So my students and I wondered:

ดังนั้น นักเรียนของผมและตัวผม จึงคิดกันว่า

what if we could modify the system,

ถ้าเราปรับปรุงระบบ

so that the needles could come in at different angles?

เพื่อให้เหล่าเข็มทิ่มมาจากหลายๆ ทิศทางหล่ะ?

So we simulated this;

ดังนั้น เราจำลองสิ่งนี้ และพัฒนา

we developed some optimization algorithms and we simulated this.

ระเบียบวิธีคิดที่หาทางที่ให้ผลดีที่สุด และเราจำลองมัน

And we were able to show

เราสามารถแสดงให้เห็นได้ว่า เราสามารถเลี่ยง

that we are able to avoid the delicate organs,

อวัยวะที่ละเอียดอ่อน และยังครอบคลุม

and yet still achieve the coverage of the tumors with the radiation.

เนื้องอกไว้ด้วยรังสีได้ครบถ้วน

So now, we're working with doctors at UCSF

ดังนั้น เราจึงทำงานร่วมกับเหล่าแพทย์ที่ UCSF

and engineers at Johns Hopkins,

และวิศวกรที่ จอห์น ฮอปกินส์ (John Hopkins)

and we're building a robot that has a number of --

เรากำลังสร้างหุ่นยนต์ที่

it's a specialized design with different joints

ออกแบบมาเป็นพิเศษ และมีข้อต่อจำนวนมาก ที่ทำให้

that can allow the needles to come in at an infinite variety of angles.

เข็มสามารถแทงเข้าไปในแง่มุมต่างๆ กันไม่จำกัด

And as you can see here, they can avoid delicate organs

และคุณจะเห็นได้ว่า เหล่าเข็มสามารถเลี่ยงอวัยวะสำคัญ

และยังไปถึงจุดหมายที่ต้องการไปได้

and still reach the targets they're aiming for.

ดังนั้น โดยการตั้งข้อสงสัยสมมุติฐานที่ว่า เข็มทั้งหมด

So, by questioning this assumption that all the needles have to be parallel,

ต้องขนานกัน โปรเจคนี้สอนผม

this project also taught me an important lesson:

ถึงบทเรียนสำคัญว่า

When in doubt, when your path is blocked, pivot.

เมื่อเส้นทางของคุณถูกขวางกั้น จงหักมุม

And the last project also has to do with medical robotics.

และโปรเจคสุดท้ายก็เกี่ยวกับหุ่นยนต์ด้านการแพทย์เช่นกันครับ

And this is something that's grown out of a system

นี่คือสิ่งที่ต่อยอดมาจากระบบที่มีชื่อว่า

called the da Vinci surgical robot.

หุ่นยนต์ผ่าตัด ดาวินชี

And this is a commercially available device.

และนี่เป็นอุปกรณ์ที่จำหน่ายเชิงพาณิชย์แล้ว

It's being used in over 2,000 hospitals around the world.

มันถูกใช้ในโรงพยาบาลกว่า 2000 แห่งทั่วโลก

แนวคิดคือมันสามารถให้ศัลยแพทย์

The idea is it allows the surgeon to operate comfortably

ผ่าตัดอย่างสบายในสภาพแวดล้อมของเขา

in his own coordinate frame.

แต่หน้าที่ย่อยๆ อื่นๆ ในการผ่าตัด

Many of the subtasks in surgery are very routine and tedious, like suturing,

เป็นหน้าที่ซ้ำๆ ที่น่าเบื่อ เช่น การเย็บแผล

and currently, all of these are performed

และในปัจจุบันนี้ ทุกอย่างถูกทำ

under the specific and immediate control of the surgeon.

ภายใต้การควบคุมอย่างใกล้ชิดของศัลยแพทย์

So the surgeon becomes fatigued over time.

ดังนั้นศัลยแพทย์จึงเกิดความล้าในระยะยาว

เราจึงคิดว่า

And we've been wondering,

what if we could program the robot to perform some of these subtasks,

ถ้าเราตั้งโปรแกรมให้หุ่นยนต์

ทำงานยิบย่อยเหล่านี้แทนหล่ะ

and thereby free the surgeon

และนั่นจะช่วยให้ศัลยแพทย์สามารถมีสมาธิ

to focus on the more complicated parts of the surgery,

กับงานที่ซับซ้อนมากขึ้นในการผ่าตัดได้

and also cut down on the time that the surgery would take

และจะช่วยร่นเวลาการผ่าตัดให้สั้นลง

if we could get the robot to do them a little bit faster?

ถ้าเราทำให้หุ่นยนต์ทำงานเหล่านี้ให้เร็วยิ่งขึ้น

Now, it's hard to program a robot to do delicate things like this.

ทีนี้ มันยากที่จะโปรแกรมหุ่นยนต์ให้ทำงานละเอียดแบบนี้

แต่เพื่อนร่วมงานของผม ปีเตอร์ แอบบีล (Pieter Abbeel)

But it turns out my colleague Pieter Abbeel, who's here at Berkeley,

ซึ่งอยู่ที่เบิร์กลีย์ ได้พัฒนา

has developed a new set of techniques for teaching robots from example.

เทคนิคใหม่สำหรับสอนหุ่นยนต์ให้เรียนตามตัวอย่าง

So he's gotten robots to fly helicopters,

เขาสอนหุ่นยนต์ให้ขับเฮลิคอปเตอร์

do incredibly interesting, beautiful acrobatics,

และทำท่าผาดแผลงได้อย่างงดงาม และน่าเหลือเชื่อ

by watching human experts fly them.

โดยการดูการบินของคนเก่งๆ

ดังนั้น เราจึงเอาหุ่นยนต์แบบนี้มาตัวหนึ่ง

So we got one of these robots.

We started working with Pieter and his students.

เราร่วมงานกับปีเตอร์และนักเรียนของเขา

And we asked a surgeon to perform a task --

และเราขอให้ศัลยแพทย์

ทำงานสักอย่าง ด้วยหุ่นยนต์

with the robot.

So what we're doing is asking the surgeon to perform the task,

สิ่งที่เราทำคือ เราขอให้ศัลยแพทย์

ทำงานสักอย่าง ด้วยหุ่นยนต์

and we record the motions of the robot.

แล้วเราก็บันทึกการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์

So here's an example.

นี่เป็นตัวอย่างครับ ผมจะใช้รูปเลขแปด

I'll use tracing out a figure eight as an example.

การเขียนเส้นทางเป็นรูปเลขแปด เป็นตัวอย่าง

มันออกหน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ เมื่อหุ่นยนต์

So here's what it looks like when the robot --

this is what the robot's path looks like, those three examples.

นี่คือหน้าตาเส้นทางของหุ่นยนต์

สามตัวอย่างนั่น

Now, those are much better than what a novice like me could do,

นี่มันดีกว่าการให้มือใหม่

อย่างผมทำ แต่มันยังสั่น และไม่แม่น

but they're still jerky and imprecise.

So we record all these examples, the data,

ดังนั้นเราจึงบันทึกข้อมูลตัวอย่างเหล่านี้

แล้วก็ค่อยๆ ดูในแต่ละขั้นตอน

and then go through a sequence of steps.

ขั้นแรก เราใช้เทคนิคที่เรียกว่า ไดนามิกไทม์วอร์ปปิง

First, we use a technique called dynamic time warping

from speech recognition.

จากสาขาด้านการรู้จำเสียงพูด และนี่ทำให้เรา

And this allows us to temporally align all of the examples.

สามารถจัดเรียงทุกตัวอย่างได้

And then we apply Kalman filtering, a technique from control theory,

และจากนั้นเราใช้ตัวกรองคาลแมน (Kalman filter)

เทคนิคจากทฤษฎีการควบคุม ที่ทำให้

that allows us to statistically analyze all the noise

เราวิเคราะห์สัญญาณรบกวนได้ในทางสถิติ

และคัดเอาเฉพาะทางเดินที่ต้องการที่รวมอยู่ในนั้นออกมา

and extract the desired trajectory that underlies them.

Now we take those human demonstrations --

ทีนี้ สิ่งที่เราทำคือ เราเอา

they're all noisy and imperfect --

การสาธิตจากมนุษย์หลายๆ ครั้ง ซึ่งเต็มไปด้วยสัญญาณรบกวน และความไม่สมบูรณ์

and we extract from them an inferred task trajectory

เราดึงเฉพาะส่วนที่เป็นทางเดินที่เราต้องการ

and control sequence for the robot.

และส่วนที่ใช้ในการควบคุม สำหรับหุ่นยนต์

We then execute that on the robot,

และเราสั่งให้หุ่นยนต์ทำงาน

we observe what happens,

เราสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

then we adjust the controls,

จากนั้นก็ปรับตัวควบคุมต่างๆ ด้วยเทคนิค

using a sequence of techniques called iterative learning.

ที่เรียกว่าการควบคุมแบบเรียนรู้ซ้ำ

Then what we do is we increase the velocity a little bit.

จากนั้น เราเพิ่มความเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย

We observe the results, adjust the controls again,

เราสังเกตผล และปรับแต่งตัวควบคุมอีกที

แล้วก็สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

and observe what happens.

And we go through this several rounds.

เราทำแบบนี้หลายๆ รอบ

And here's the result.

และนี่คือผลที่ได้

That's the inferred task trajectory,

นั่นคือเส้นทางเดินที่ต้องการ

and here's the robot moving at the speed of the human.

นี่คือหุ่นยนต์กำลังเคลื่อนไหวด้วยความเร็วของมนุษย์

Here's four times the speed of the human.

และนี่คือที่ความเร็ว 4 เท่าของมนุษย์

Here's seven times.

นี่คือ ที่ความเร็ว 7 เท่า

And here's the robot operating at 10 times the speed of the human.

และนี่ คือหุ่นยนต์ทำงานที่ความเร็ว 10 เท่า

ของมนุษย์

So we're able to get a robot to perform a delicate task

เราสามารถทำให้หุ่นยนต์ทำงานละเอียดอ่อน

like a surgical subtask,

ดังเช่นงานย่อยๆ ในการผ่าตัด

at 10 times the speed of a human.

ที่ความเร็ว 10 เท่าของมนุษย์

So this project also,

โปรเจคนี้ เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับการฝึกฝน

because of its involved practicing and learning,

และเรียนรู้ ที่จะทำบางอย่าง ครั้งแล้วครั้งเล่า

doing something over and over again,

this project also has a lesson, which is:

โปรเจคนี้ก็ให้บทเรียนบทหนึ่ง นั่นก็คือ

if you want to do something well,

ถ้าคุณอยากทำอะไรให้เก่งๆ

ไม่มีอะไรดีกว่าการฝึก ฝึก และฝึก

there's no substitute for practice, practice, practice.

นี่คือสี่บทเรียนที่ผมได้เรียนรู้

So these are four of the lessons that I've learned from robots

จากหุ่นยนต์ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

over the years.

และสาขาด้านหุ่นยนต์ ได้พัฒนามาขึ้นมาก

And the field of robotics has gotten much better over time.

ตลอดเวลาที่ผ่านมา

Nowadays, high school students can build robots,

ทุกวันนี้ นักเรียนม.ปลาย สามารถสร้างหุ่นยนต์

like the industrial robot my dad and I tried to build.

เช่นเดียวกับหุ่นต์ในอุตสาหกรรมที่พ่อและผมพยายามจะสร้าง

But, it's very -- now ...

และตอนนี้ ผมมีลูกสาวคนหนึ่ง

And now, I have a daughter,

named Odessa.

ชื่อ โอเดสซา

She's eight years old.

เธออายุ 8 ขวบแล้ว

And she likes robots, too.

และเธอชอบหุ่นยนต์เสียด้วย

Maybe it runs in the family.

บางทีมันอาจเป็นพันธุกรรมนะครับ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I wish she could meet my dad.

ผมอยากให้เธอได้เจอกับพ่อของผม

And now I get to teach her how things work,

ตอนนี้ผมมีโอกาสสอนให้เธอรู้ว่าสิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

and we get to build projects together.

เราได้ทำโปรเจคต่างๆ ร่วมกัน และผมก็อยากรู้ว่า

And I wonder what kind of lessons she'll learn from them.

เธอจะได้บทเรียนอะไรจากโปรเจคเหล่านี้บ้าง

Robots are the most human of our machines.

หุ่นยนต์ คือสิ่งที่ใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด

ท่ามกลางเครื่องจักรที่เราสร้างขึ้น

They can't solve all of the world's problems,

มันไม่สามารถแก้ปัญหาทุกอย่างบนโลกนี้

but I think they have something important to teach us.

แต่ผมคิดว่ามันมีบางสิ่งที่สำคัญที่สอนเรา

I invite all of you

ผมขอเชิญทุกท่านให้ลองคิดเกี่ยวกับนวัตกรรมต่างๆ

to think about the innovations that you're interested in,

ที่คุณสนใจ

the machines that you wish for.

จักรกลที่คุณอยากได้

And think about what they might be telling you.

และลองคิดว่ามันจะสอนอะไรแก่คุณ

เพราะผมมีลางสังหรณ์ว่า

Because I have a hunch that many of our technological innovations,

หลายนวัตกรรมด้านเทคโนโลยี

the devices we dream about,

อุปกรณ์ที่เราฝันถึง

จะสร้างแรงบันดาลใจให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นได้

can inspire us to be better humans.

Thank you.

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)