Ken Goldberg: 4 lessons from robots about being human

کن گلدبرگ : ۴ درس از روبات ها در مورد انسان بودن

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Benjamin Fonooni Reviewer: soheila Jafari

I know this is going to sound strange,

می‌دونم که ممکنه عجیب به نظر برسه،

but I think robots can inspire us to be better humans.

ولی من فکر می کنم رباتها میتوانند الهام بخش ما باشند

که انسانهای بهتری باشیم.

من در شهر بتلهم ایالت پنسیلوانیا بزرگ شدم،

See, I grew up in Bethlehem, Pennsylvania,

the home of Bethlehem Steel.

شهر فولاد بتلهم.

My father was an engineer,

پدر من یک مهندس بود،

و در زمان بزرگ شدنم، او به من آموخت

and when I was growing up, he would teach me how things worked.

که اشیاء چگونه کار می کنند.

ما پروژه هایی را با هم انجام دادیم،

We would build projects together,

like model rockets and slot cars.

مثل راکت مدلها و ماشینهای کنترلی.

Here's the go-kart that we built together.

این نمونه ماشین کارتینگی است که با هم ساختیم.

اونی که پشت فرمونه منم،

That's me behind the wheel,

with my sister and my best friend at the time.

به همراه خواهرم و بهترین دوستم در آن زمان.

And one day,

و یک روز،

he came home, when I was about 10 years old,

حدود ده ساله که بودم پدرم منزل آمد

and at the dinner table, he announced

و سر میز شام، اعلام کرد

that for our next project, we were going to build ...

برای پروژه بعدی یک ربات خواهیم ساخت.

a robot.

A robot.

یک ربات.

در آن لحظه، من از این موضوع هیجان زده شدم،

Now, I was thrilled about this,

because at school, there was a bully named Kevin,

برای اینکه در مدرسه،

پسر قلدری بنام کوین بود

که منو مسخره می کرد

and he was picking on me,

because I was the only Jewish kid in class.

چون تنها بچه یهودی کلاس بودم.

So I couldn't wait to get started to work on this,

اصلاً نمیتونستم صبر کنم تا شروع به کار کنیم،

so I could introduce Kevin to my robot.

که بتونم رباتم را به کوین معرفی کنم. (خنده حضار)

(Laughter)

(Robot noises)

(صداهای رباتیک)

(Laughter)

But that wasn't the kind of robot my dad had in mind.

ولی این از آن مدل رباتی که پدرم در نظر داشت نبود.

(Laughter)

See, he owned a chromium-plating company,

پدرم صاحب یک شرکت روکش کاری فلزات با کروم بود،

and they had to move heavy steel parts between tanks of chemicals.

و آنها می بایست اجزای فولادی سنگین

را بین مخازن مواد شیمیایی جابجا می کردند.

بنابراین او به یک ربات صنعتی شبیه به این احتیاج داشت

And so he needed an industrial robot like this,

that could basically do the heavy lifting.

که بتونه اجسام سنگین را بلند کنه.

But my dad didn't get the kind of robot he wanted, either.

ولی آن مدل ربات را هم که می خواست، بدست نیاورد.

He and I worked on it for several years,

من و پدرم چندین سال روی آن کار کردیم،

but it was the 1970s, and the technology that was available to amateurs

ولی آن زمان سال ۱۹۷۰ بود

و فناوری که در اختیار افراد مبتدی قرار داشت

هنوز کامل نشده بود.

just wasn't there yet.

So Dad continued to do this kind of work by hand.

در نتیجه پدرم به انجام این نوع از کارها بصورت دستی ادامه داد،

And a few years later,

و چند سال بعد،

he was diagnosed with cancer.

در او سرطان تشخیص داده شد.

You see,

می بینید، رباتی که سعی می کردیم بسازیم

what the robot we were trying to build was telling him

به او می گفت که موضوع این نیست که نباید جسم سنگین بلند کنه،

was not about doing the heavy lifting.

It was a warning

بلکه هشداری بود برای قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی.

about his exposure to the toxic chemicals.

او این مسئله را در آن زمان تشخیص نداد

He didn't recognize that at the time,

and he contracted leukemia.

و با سرطان خون پیمان بست

And he died at the age of 45.

و در سن ۴۵ سالگی از دنیا رفت.

من بابت این موضوع داغون شدم

I was devastated by this.

And I never forgot the robot that he and I tried to build.

و هیچگاه رباتی که من و او سعی در ساختش داشتیم فراموش نکردم.

When I was at college, I decided to study engineering, like him.

وقتی در کالج بودم، تصمیم گرفتم تا مهندسی بخوانم، درست مثل اون.

بعد وارد دانشگاه کارنگی ملون شدم و مدرک دکتری خودم را در رشته رباتیک گرفتم.

And I went to Carnegie Mellon, and I earned my PhD in robotics.

I've been studying robots ever since.

از آن زمان تا حالا مشغول مطالعه روی رباتها هستم.

So what I'd like to tell you about are four robot projects,

آنچه که قصد دارم در موردش صحبت کنم

چهار پروژه رباتیک است

و اینکه چگونه هرکدام الهام بخش من بودند تا انسان بهتری باشم.

and how they've inspired me to be a better human.

By 1993, I was a young professor at USC,

در سال ۱۹۹۳، من یک استاد جوان در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی بودم،

and I was just building up my own robotics lab,

و بتازگی آزمایشگاه رباتیک خودم را درست کرده بودم،

and this was the year the World Wide Web came out.

در همان سالی که وب جهان گستر بوجود آمد.

And I remember my students were the ones who told me about it,

و خاطرم هست که دانشجویان من جزو کسانی بودند

که با من در موردش صحبت کردند

and we would -- we were just amazed.

و ما درباره آن حیرت زده شده بودیم.

We started playing with this, and that afternoon,

شروع به کار با آن کردیم، و در همان بعدازظهر

we realized that we could use this new, universal interface

متوجه شدیم که می توانیم از این واسط جهانی جدید استفاده کنیم

to allow anyone in the world to operate the robot in our lab.

تا به هرکسی در دنیا اجازه دهیم

با ربات ما در آزمایشگاه کار کند.

بنابراین، به جای اینکه از آن برای مبارزه و یا امور صنعتی استفاده کنیم

So, rather than have it fight or do industrial work,

we decided to build a planter,

تصمیم گرفتیم تا یک گلخانه بسازیم

put the robot into the center of it,

و ربات را در مرکز آن قرار دهیم

and we called it the Telegarden.

و اسم "گلخانه راه دور" را برای آن انتخاب کردیم.

And we had put a camera in the gripper of the hand of the robot,

ما دوربینی را در قسمت مچ ربات قرار دادیم،

و کدهای ویژه ای را به همراه نرم افزار برای آن تهیه کردیم

and we wrote some special scripts and software,

تا هر کسی از هر جای دنیا بتواند وارد آن شده

so that anyone in the world could come in,

و با کلیک روی صفحه

and by clicking on the screen,

they could move the robot around and visit the garden.

امکان حرکت دادن ربات را داشته باشد

و از گلخانه دیدن نماید.

But we also set up some other software

و در عین حال با نصب نرم افزارهای دیگر

that lets you participate and help us water the garden, remotely.

امکان مشارکت و همیاری در خصوص آبیاری گلخانه از راه دور

را فراهم کردیم، و اگرشما چند بارعمل آبیاری را انجام می دادید،

And if you watered it a few times,

we'd give you your own seed to plant.

به شما دانه ای برای کاشت می دادیم.

Now, this was an engineering project,

این یک پروژه بود، یک پروژه مهندسی،

and we published some papers on the system design of it,

و ماچند مقاله در خصوص طراحی ظاهری و سیستماتیک آن

منتشر کردیم و البته همچنین آن را به عنوان

but we also thought of it as an art installation.

یک چیدمان هنری پنداشتیم.

It was invited, after the first year,

این اثر پس از نخستین سال،

by the Ars Electronica Museum in Austria,

توسط موزه آرس الکترونیکا در اتریش به منظور

to have it installed in their lobby.

نصب در محوطه لابی دعوت شد.

و من خرسندم که بگویم همچنان در آنجا بصورت آنلاین باقی مانده است

And I'm happy to say, it remained online there, 24 hours a day,

۲۴ ساعت شبانه روز و برای تقریباً ۹ سال.

for almost nine years.

That robot was operated by more people

آن ربات توسط افراد بیشتری نسبت به هر ربات دیگر

than any other robot in history.

در تاریخ، مورد استفاده قرار گرفته است.

Now, one day,

در یک روز،

I got a call out of the blue from a student,

بطور ناگهانی از یک دانشجو،

تماسی دریافت کردم

who asked a very simple but profound question.

که از من سوالی بسیار ساده ولی عمیق پرسید.

او پرسید: "آیا این ربات واقعی است؟"

He said, "Is the robot real?"

Now, everyone else had assumed it was,

هر شخص دیگری تصور می کرد که واقعی بود،

and we knew it was, because we were working with it.

و ما هم همین باور را داشتیم، چون با آن کار می کردیم.

But I knew what he meant,

ولی من می دانستم منظور او چه بود،

because it would be possible

زیرا این امکان وجود داشت که چند تا عکس

to take a bunch of pictures of flowers in a garden

از گلهای داخل گلخانه بگیریم و آنها را در یک سیستم کامپیوتری

and then, basically, index them in a computer system,

فهرست گذاری کنیم به شکلی که یک ربات واقعی

such that it would appear that there was a real robot,

جلوه کند در حالی که اینگونه نیست.

when there wasn't.

And the more I thought about it,

و هرچه بیشتر به آن فکر کردم، نتوانستم به یک

I couldn't think of a good answer for how he could tell the difference.

پاسخ مناسب برای اینکه او چگونه می تواند تفاوت را بفهمد، برسم.

این موضوع مصادف شد با زمانیکه سمتی به من

This was right about the time that I was offered a position

در دانشگاه برکلی پیشنهاد شد.

here at Berkeley.

And when I got here,

وقتی به اینجا آمدم، به دنبال "هیوبرت درایفوس" گشتم،

I looked up Hubert Dreyfus,

who's a world-renowned professor of philosophy,

که یک استاد پرآوازه در فلسفه است،

And I talked with him about this and he said,

و با او در این خصوص صحبت کردم، و او گفت:

"این یکی از موضوعات قدیمی و از اصلیترین مسائل

"This is one of the oldest and most central problems in philosophy.

فلسفه است. این مسئله به زمان شک گراها باز می گردد

It goes back to the Skeptics and up through Descartes.

و تا زمان دکارت نیز ادامه داشته است.

It's the issue of epistemology,

این بحث معرفت شناسی است،

the study of how do we know that something is true."

مطالعه بر روی درستیِ موضوعات."

So he and I started working together,

بنابراین، من و او با هم مشغول کار شدیم

and we coined a new term: "telepistemology,"

و یک عبارت جدید را معرفی کردیم: "معرفت شناسی از راه دور"

به معنای مطالعه دانش از راه دور.

the study of knowledge at a distance.

We invited leading artists, engineers and philosophers

ما از هنرمندان، مهندسان و فلاسفه مطرح،

دعوت کردیم تا مقالاتی در این مورد بنویسند

to write essays about this,

and the results are collected in this book from MIT Press.

و نتایج در این کتاب جمع آوری شد

که از انتشارات انستیتو تکنولوژی ماساچوست MIT است.

So thanks to this student,

با تشکر از این دانشجو که چنین پرسشی را مطرح کرد،

who questioned what everyone else had assumed to be true,

آنچه که دیگران "درست" فرضش کرده بودند.

this project taught me an important lesson about life,

این پروژه درس مهمی از زندگی را به من آموخت،

which is to always question assumptions.

که همیشه فرضیات را به زیر سوال ببرم.

Now, the second project I'll tell you about

حال، پروژه‌ی دوم که درباره اش صحبت خواهم کرد

grew out of the Telegarden.

تکامل یافته پروژه "گلخانه راه دور" بود.

As it was operating, my students and I were very interested

حین کار با آن، من و دانشجویانم بسیار علاقمند شدیم

in how people were interacting with each other,

به اینکه کاربران چگونه با هم تعامل می کردند

and what they were doing with the garden.

و با گلخانه چه کارهایی می کردند.

پس به فکر افتادیم، چطور می شد اگر ربات می توانست

So we started thinking:

what if the robot could leave the garden

گلخانه را ترک کند و به یک محیط

and go out into some other interesting environment?

جالب توجه دیگر برود؟

Like, for example, what if it could go to a dinner party

به عنوان مثال، چطور می شد اگر می توانست به مهمانی شام

در کاخ سفید برود؟ (خنده حضار)

at the White House?

(Laughter)

So, because we were interested more in the system design

چون ما بیشتر به طراحی سیستماتیک

and the user interface than in the hardware,

و واسط کاربری علاقمند بودیم تا به سخت افزار،

we decided that,

تصمیم گرفنیم، به جای اینکه

rather than have a robot replace the human to go to the party,

برای رفتن به مهمانی، ربات را جایگزین انسان کنیم،

we'd have a human replace the robot.

انسان را به جای ربات بنشانیم.

We called it the Tele-Actor.

نام آن را "بازیگر راه دور" نهادیم.

We got a human,

ما فردی را

someone who's very outgoing and gregarious,

که بسیار اجتماعی و اهل بیرون رفتن بود،

and she was outfitted with a helmet with various equipment,

کلاه مخصوص پوشاندیم

که دارای تجهیزات متعددی بود، ازجمله دوربینها و میکروفنها

cameras and microphones,

and then a backpack with wireless Internet connection.

و یک کوله پشتی به همراه ارتباط اینترنت بی سیم.

And the idea was that she could go

ایده این بود که او به یک محیط خارج از محدوده

into a remote and interesting environment,

و جالب برود و از طریق اینترنت،

and then over the Internet,

people could experience what she was experiencing.

مردم بتوانند آنچه که او تجربه می کرد را تجربه کنند.

So they could see what she was seeing,

آنها می توانستند آنچه که او می دید را ببینند

but then, more importantly, they could participate,

ولی مهمتر از همه، می توانستند با تعامل با یکدیگر

by interacting with each other and coming up with ideas

در این کار مشارکت داشته باشند

و به او ایده بدهند که در قدم بعدی باید چه کار کند

about what she should do next and where she should go,

و اینکه باید کجا برود

and then conveying those to the Tele-Actor.

و در نتیجه "بازیگر از راه دور" را هدایت کنند.

So we got a chance to take the Tele-Actor

ما این شانس را داشتیم که "بازیگر از راه دور" را

to the Webby Awards in San Francisco.

به مراسم "جوایز وبی" در شهر سانفرانسیسکو ببریم.

And that year, Sam Donaldson was the host.

در آن سال، "سام دانلدسون" مجری برنامه بود.

کمی قبل از بالا رفتن پرده، من ۳۰ ثانیه فرصت داشتم

Just before the curtain went up, I had about 30 seconds

که به آقای "دانلدسون" توضیح بدم که می خواهیم چه کار کنیم.

to explain to Mr. Donaldson what we were going to do.

گفتم: "بازیگر از راه دور"

And I said, "The Tele-Actor is going to be joining you onstage.

روی صحنه به شما خواهد پیوست

This is a new experimental project,

و این یک پروژه جدید و آزمایشی است

و مردم در حال مشاهده این خانم روی صفحاتشون هستند

and people are watching her on their screens,

there's cameras involved and there's microphones

و دوربینها و میکروفونهای او در این کار

سهیم هستند و از طریق گوشیهای داخل گوشش

and she's got an earbud in her ear,

and people over the network are giving her advice

مردم به او از راه شبکه توصیه هایشان را منتقل می کنند

که در قدم بعدی چه کار کند.

about what to do next."

و او گفت: "یک لحظه صبر کن،

And he said, "Wait a second.

That's what I do."

این کار را که من انجام میدم!" (خنده حضار)

(Laughter)

So he loved the concept,

او از ایده خوشش آمد،

and when the Tele-Actor walked onstage, she walked right up to him,

و وقتی "بازیگر از راه دور" به روی صحنه رفت،

نزدیک مجری شد و یک بوس جانانه

and she gave him a big kiss right on the lips.

از لبهای او گرفت! (خنده حضار)

(Laughter)

We were totally surprised -- we had no idea that would happen.

ما کاملاً متحیر شدیم،

هیچ ایده ای از آنچه که اتفاق افتاد نداشتیم!

And he was great, he just gave her a big hug in return,

و او فوق العاده بود، درعوض این کار، بازیگر را در آغوش گرفت.

and it worked out great.

کلاً کار خوب از آب درآمد.

But that night, as we were packing up,

ولی آن شب، وقتی داشتیم وسایل را جمع می کردیم،

I asked the Tele-Actor, how did the Tele-Directors decide

از بازیگر پرسیدم: "چطور کاربران

به این تصمیم رسیدند که "سام دانلدسون" را ببوسی؟"

that they would give a kiss to Sam Donaldson?

And she said they hadn't.

و او گفت: آنها نرسیدند.

She said, when she was just about to walk onstage,

او گفت که وقتی می خواست به روی صحنه برود،

the Tele-Directors still were trying to agree on what to do,

کاربران هنوز مشغول توافق بر سراینکه او چه کار کند، بودند

and so she just walked onstage and did what felt most natural.

و او وارد صحنه شد و کاری را کرد که

به نظرش طبیعی آمد! (خنده حضار)

(Laughter)

So, the success of the Tele-Actor that night

موفقیت "بازیگر از را دور" در آن شب،

was due to the fact that she was a wonderful actor.

قطعاً به دلیل آن بود که او بازیگر فوق العاده ای بود.

She knew when to trust her instincts.

او می دانست چه زمانی به غرایزش اعتماد کند،

And so that project taught me another lesson about life,

و این پروژه یک درس دیگر از زندگی به من آموخت

which is that, when in doubt, improvise.

و آن اینکه، وقتی تردید دارید، بداهه کار کنید. (خنده حضار)

(Laughter)

Now, the third project grew out of my experience

حال، پروژه سوم از دل

تجربه من هنگامیکه پدرم در بیمارستان بستری بود بوجود آمد.

when my father was in the hospital.

او تحت درمان قرار می گرفت،

He was undergoing a treatment -- chemotherapy treatments --

شیمی درمانی و یک روش مرتبط که به آن

and there's a related treatment called brachytherapy,

"نزدیک درمانی" می گویند و در آن دانه های کوچک پرتوزا را

where tiny, radioactive seeds are placed into the body

در بدن قرار می دهند تا تومورهای سرطانی را درمان کنند.

to treat cancerous tumors.

And the way it's done, as you can see here,

روش کار، همانطور که اینجا مشاهده می کنید،

is that surgeons insert needles into the body

این است که جراحان سوزنهایی را وارد بدن می کنند

to deliver the seeds.

تا دانه ها را قرار دهند، و همه این سوزنها

And all these needles are inserted in parallel.

به صورت موازی با هم قرار می گیرند.

So it's very common that some of the needles penetrate sensitive organs.

بنابراین خیلی معمول است که برخی از سوزنها

به اندام حساس بدن نفوذ کنند و در نتیجه،

And as a result, the needles damage these organs, cause damage,

به آنها آسیب برسانند. آسیب نیز

which leads to trauma and side effects.

باعث بروز زخم و عوارض جانبی می شود.

So my students and I wondered:

پس، من و دانشجویانم فکر کردیم که چطور می شد اگر می توانستیم

what if we could modify the system,

سیستم را به گونه ای تغییر دهیم

so that the needles could come in at different angles?

تا سوزنها از زوایای مختلف وارد شوند؟

So we simulated this;

بنابراین، ما آن راشبیه سازی کردیم و چند الگوریتم

we developed some optimization algorithms and we simulated this.

بهینه سازی توسعه دادیم و دوباره شبیه سازی را انجام دادیم

And we were able to show

و موفق شدیم نشان دهیم که قادریم از ورود سوزن

that we are able to avoid the delicate organs,

به اعضای حساس جلوگیری کنیم وهمچنان نقاط تومور

and yet still achieve the coverage of the tumors with the radiation.

را توسط پرتوزایی پوشش دهیم.

So now, we're working with doctors at UCSF

ما در حال حاضر با پزشکانی از دانشگاه سانفرانسیسکو و مهندسانی

and engineers at Johns Hopkins,

از دانشگاه جان هاپکینز کار می کنیم

and we're building a robot that has a number of --

و مشغول ساخت رباتی هستیم که دارای تعدادی

it's a specialized design with different joints

مفاصل مختلف با طراحی ویژه است که به سوزنها

that can allow the needles to come in at an infinite variety of angles.

اجازه می دهد تا از هر زاویه ای وارد شوند

And as you can see here, they can avoid delicate organs

و همانطور که اینجا مشاهده می کنید، از ورود به اعضای حساس خودداری می کنند

و همچنان به هدفی که تعیین شده نزدیک شوند.

and still reach the targets they're aiming for.

با زیر سوال بردن این فرضیه که همه سوزنها

So, by questioning this assumption that all the needles have to be parallel,

باید بطور موازی با هم باشند، این پروژه نیز

this project also taught me an important lesson:

به من درس مهمی آموخت:

When in doubt, when your path is blocked, pivot.

وقتی که مسیرت بسته است، دورش بزن.

And the last project also has to do with medical robotics.

و آخرین پروژه نیز در خصوص رباتیک پزشکی است.

And this is something that's grown out of a system

و این پروژه از یک سیستم تحت عنوان

called the da Vinci surgical robot.

"ربات جراح داوینچی" بوجود آمد،

And this is a commercially available device.

که به صورت ابزار تجاری در دسترس قرار دارد.

It's being used in over 2,000 hospitals around the world.

در بیش از ۲,۰۰۰ بیمارستان در سراسر دنیا مورد استفاده قرار گرفته

و ایده این است که به جراح امکان

The idea is it allows the surgeon to operate comfortably

جراحی راحت در چارچوب خودش (جراح) را بدهد.

in his own coordinate frame.

ولی بسیاری از زیر وظایف در جراحی

Many of the subtasks in surgery are very routine and tedious, like suturing,

عادی و ملالت آور هستند. مانند بخیه زدن.

and currently, all of these are performed

و در حال حاضر، تمام این امور تحت

under the specific and immediate control of the surgeon.

کنترل ویژه و فوری جراح صورت می گیرد.

So the surgeon becomes fatigued over time.

بنابراین، جراح به مرور زمان خسته و فرسوده می شود.

ما فکر کردیم، چگونه می شد

And we've been wondering,

what if we could program the robot to perform some of these subtasks,

اگر می توانستیم ربات را به گونه ای برنامه ریزی کنیم

که برخی از این زیر وظایف را انجام دهد،

and thereby free the surgeon

و در نتیجه جراحان را آسوده سازد تا بر روی

to focus on the more complicated parts of the surgery,

بخشهای پیچیده تر جراحی تمرکز داشته باشند،

and also cut down on the time that the surgery would take

و همچنین از طول زمان جراحی بکاهیم

if we could get the robot to do them a little bit faster?

درصورتیکه می توانستیم کاری کنیم تا ربات آنها را کمی سریعتر انجام دهد.

Now, it's hard to program a robot to do delicate things like this.

بسیار دشوار است که ربات را برای کارهای ظریف برنامه ریزی کنیم،

مانند این، ولی متوجه شدیم که همکارم، "پیتر آبییل"،

But it turns out my colleague Pieter Abbeel, who's here at Berkeley,

که او هم در دانشگاه برکلی است، مجموعه جدیدی از

has developed a new set of techniques for teaching robots from example.

تکنیکهای یادگیری توسط نمونه را در رباتها توسعه داده است.

So he's gotten robots to fly helicopters,

او کاری کرد که رباتها هلیکوپترها را به پرواز درآورند،

do incredibly interesting, beautiful acrobatics,

حرکات خارق العاده و زیبای آکروباتیک انجام دهند،

by watching human experts fly them.

تنها با مشاهده یک انسان خبره در حین پرواز دادن آنها.

ما یکی از این رباتها را تهیه کردیم،

So we got one of these robots.

We started working with Pieter and his students.

با "پیتر" و دانشجویانش شروع به کار کردیم

And we asked a surgeon to perform a task --

و از جراح خواستیم که کاری را

انجام دهد، و کاری که ما با ربات کردیم،

with the robot.

So what we're doing is asking the surgeon to perform the task,

کاری که کردیم این بود که از

جراح خواستیم تا عملی را انجام دهد

and we record the motions of the robot.

وحرکات ربات را ذخیره کردیم.

So here's an example.

به عنوان مثال، من از شکل عدد ۸ استفاده خواهم کرد

I'll use tracing out a figure eight as an example.

دنبال کردن شکل عدد ۸ را به عنوان نمونه در نظر بگیرید.

این شبیه چیزی است که وقتی ربات،

So here's what it looks like when the robot --

this is what the robot's path looks like, those three examples.

این مسیری است که ربات دنبال کرده است.

هر سه نمونه.

Now, those are much better than what a novice like me could do,

آنها بسیار بهتر از کار یک مبتدی

مثل من هستند، ولی با اینحال هنوز نامنظم و غیر دقیق هستند.

but they're still jerky and imprecise.

So we record all these examples, the data,

پس، ما تمام این نمونه ها و داده ها را ذخیره کردیم،

و سپس روی آنها چندین مرحله کار انجام دادیم.

and then go through a sequence of steps.

ابتدا، از تکنیک "پیچش زمانی پویا" که در

First, we use a technique called dynamic time warping

from speech recognition.

تشخیص صوت کاربرد دارد استفاده کردیم که به ما امکان می دهد تا

And this allows us to temporally align all of the examples.

بطور موقت همه نمونه ها را میزان کنیم.

And then we apply Kalman filtering, a technique from control theory,

سپس "فیلتر کالمن" را به کار گرفتیم

که یکی از تکنیکهای تئوری کنترل است و به ما امکان می دهد

that allows us to statistically analyze all the noise

تا به صورت آماری کلیه نویزها را تحلیل کنیم

و مسیرهای مورد نظر را از دل آنها بیرون آوریم.

and extract the desired trajectory that underlies them.

Now we take those human demonstrations --

بنابراین، کاری که ما انجام می دهیم این است که آن نمونه های

they're all noisy and imperfect --

انجام شده توسط انسان را که همه ناقص و شامل نویز هستند در نظر گرفته

and we extract from them an inferred task trajectory

و مسیر مربوطه و مراحل کنترل ربات

and control sequence for the robot.

را از آنها استنتاج می کنیم.

We then execute that on the robot,

سپس آن را بر روی ربات اجرا می کنیم،

we observe what happens,

اتفاقات را مشاهده می کنیم،

then we adjust the controls,

سپس کنترلها را توسط مجموعه ای از تکنیکها با عنوان

using a sequence of techniques called iterative learning.

"یادگیری با تکرار" تنظیم می کنیم.

Then what we do is we increase the velocity a little bit.

بعد کاری که می کنیم، سرعت را کمی افزایش می دهیم.

We observe the results, adjust the controls again,

نتایج را مشاهده می کنیم، کنترلها را دوباره تنظیم کرده

و اتفاقات را مشاهده می کنیم.

and observe what happens.

And we go through this several rounds.

این کارها را چندین بار تکرار می کنیم.

And here's the result.

واین هم نتیجه،

That's the inferred task trajectory,

این مسیر استنتاج شده است

and here's the robot moving at the speed of the human.

و این هم ربات است که با سرعت انسان حرکت می کند.

Here's four times the speed of the human.

اینجا با چهار برابر سرعت انسان،

Here's seven times.

اینجا با هفت برابر،

And here's the robot operating at 10 times the speed of the human.

و اینجا ربات با ده برابر

سرعت انسان کار می کند.

So we're able to get a robot to perform a delicate task

پس، ما توانستیم ربات را به انجام کارهای ظریف،

like a surgical subtask,

همانند زیر وظایف جراحی،

at 10 times the speed of a human.

با ده برابر سرعت انسان وا داریم.

So this project also,

این پروژه نیز بدلیل وجود تمرین و یادگیری،

because of its involved practicing and learning,

و انجام کاری بارها و بارها،

doing something over and over again,

this project also has a lesson, which is:

درسی به همراه داشت:

if you want to do something well,

اگر می خواهید کاری را درست انجام دهید،

هیچ چیز جایگزین تمرین، تمرین و تمرین نیست.

there's no substitute for practice, practice, practice.

خوب، اینها چهار درسی بودند که من

So these are four of the lessons that I've learned from robots

از رباتها طی سالها آموخته ام.

over the years.

و رشته رباتیک با گذر زمان

And the field of robotics has gotten much better over time.

بسیار بهتر شده است.

Nowadays, high school students can build robots,

امروزه، دانش آموزان دبیرستانی می توانند رباتهایی همانند

like the industrial robot my dad and I tried to build.

ربات صنعتی که من و پدرم سعی در ساختش داشتیم، بسازند.

But, it's very -- now ...

و حالا، من یک دختر دارم،

And now, I have a daughter,

named Odessa.

اسمش "ادسا" است.

She's eight years old.

او ۸ سالش است،

And she likes robots, too.

و او هم به رباتها علاقه دارد.

Maybe it runs in the family.

شاید این تو خون ما باشه! (خنده حضار)

(Laughter)

I wish she could meet my dad.

آرزو می کردم که می توانست با پدرم ملاقات داشته باشه.

And now I get to teach her how things work,

و الان من باید به او بیاموزم که اشیاء چگونه کار می کنند،

and we get to build projects together.

و باید با هم پروژه هایی را به انجام برسانیم، و من هیجان زده هستم

And I wonder what kind of lessons she'll learn from them.

که او چه درسهایی از آنها خواهد آموخت.

Robots are the most human of our machines.

رباتها، انسانترین

ماشینهای ما هستند.

They can't solve all of the world's problems,

آنها قادر به حل همه مسائل دنیا نیستند،

but I think they have something important to teach us.

ولی من تصور می کنم که آنها موضوع مهمی برای آموختن به ما دارند.

I invite all of you

من از همه شما دعوت می کنم که به نوآوریهایی

to think about the innovations that you're interested in,

که به آنها علاقمندید، فکر کنید.

the machines that you wish for.

ماشینهایی که آرزویشان را دارید،

And think about what they might be telling you.

به این فکر کنید که احتمالاً چه پیامی برای شما دارند،

چرا که من گمان می کنم

Because I have a hunch that many of our technological innovations,

بسیاری از نوآوریهای ما درتکنولوژی،

the devices we dream about,

دستگاههایی که ما رویایشان را در سر داریم،

می توانند الهام بخش ما باشند تا انسانهای بهتری باشیم.

can inspire us to be better humans.

Thank you.

با تشکر از شما. (تشویق حضار)

(Applause)