The psychology of inequality and political division | Keith Payne

Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

You've probably heard by now

คุณคงเคยได้ยินกันมาแล้วว่า

that economic inequality is historically high,

ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจนั้น สูงเป็นประวัติการณ์

that the wealthiest one-tenth of one percent in the United States

หนึ่งในสิบของคนหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ที่ร่ำรวยที่สุดในสหรัฐอเมริกา

have as much wealth as the bottom 90 percent combined,

มีทรัพย์สินรวมเท่ากับ คนอีกเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ด้านล่างรวมกัน

or that the wealthiest eight individuals in the world

หรือบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในโลก แปดอันดับแรก

have as much wealth

มีทรัพย์สินรวมเท่ากับ

as the poorest 3.5 billion inhabitants of the planet.

กลุ่มคนที่ยากจนที่สุด 3.5 พันล้านคนบนโลกใบนี้

But did you know that economic inequality is associated with shorter lifespans,

คุณรู้หรือไม่ว่าความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ สัมพันธ์กับอายุขัยที่สั้นลง

less happiness,

ความสุขที่น้อยลง

more crime

อาชญากรรมที่เพิ่มขึ้น

and more drug abuse?

และการใช้สารเสพติดที่มากขึ้น

Those sound like problems of poverty,

ปัญหาเหล่านี้ดูเหมือนจะเกิดจากความยากจน

but among wealthy, developed nations

แต่ในบรรดาประเทศพัฒนาแล้วที่ร่ำรวย

those health and social problems

ปัญหาสุขภาพและสังคมเหล่านี้

are actually more tightly linked to inequality between incomes

กลับมีความเชื่อมโยง กับความเหลื่อมล้ำของรายได้

than to absolute incomes.

มากกว่ารายได้จริง

And because of that,

และเพราะอย่างนี้

the United States,

สหรัฐอเมริกา

the wealthiest and the most unequal of nations,

ประเทศที่ร่ำรวยที่สุด และมีความเหลื่อมล้ำสูงที่สุด

actually fares worse than all other developed countries.

จึงมีปัญหามากกว่า ประเทศพัฒนาแล้วประเทศอื่น ๆ

Surveys show that large majorities of Americans,

จากแบบสอบถามพบว่า คนอเมริกันส่วนใหญ่

both Democrats and Republicans,

ทั้งฝั่งเดโมแครตและฝั่งริพับลิกัน

believe inequality is too high and want more equal pay.

เชื่อว่าสังคมมีความเหลื่อมล้ำมากเกินไป และต้องการรายได้ที่เท่าเทียมมากขึ้น

And yet as a society, we don't seem to be able to find the common ground,

ถึงกระนั้น ในฐานะสังคมหนึ่ง ดูเหมือนเราจะไม่สามารถหาจุดร่วม

the consensus, the political will to do anything about it.

ฉันทามติ หรือเจตจำนงทางการเมือง เพื่อทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับปัญหานี้

Because, as inequality has risen in recent decades,

นั่นเป็นเพราะในขณะที่ความเหลื่อมล้ำ เพิ่มสูงขึ้นในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา

political polarization has risen along with it.

การแบ่งขั้วทางการเมือง ก็เพิ่มมากขึ้นไปพร้อม ๆ กัน

We see those who disagree with us as idiots or as immoral.

เรามองคนที่เห็นต่างจากเรา เป็นคนโง่หรือคนไม่ดี

Nearly half of Democrats and Republicans

เกือบครึ่งของคนที่นิยมฝั่งเดโมแครต และริพับลิกัน

now think that the other side is not just mistaken

มีความคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้แค่คิดผิด

but a threat to the nation.

แต่ถึงขั้นเป็นภัยต่อประเทศชาติ

And that animosity prevents us from finding the common ground

และความเกลียดชังนี้เอง ที่ทำให้เราไม่สามารถหาจุดร่วม

to change things.

เพื่อทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงได้

I'm a social psychology professor at the University of North Carolina,

ผมเป็นอาจารย์ด้านจิตวิทยาสังคม ที่มหาวิทยาลัยนอร์ธแคโรไลนา

and I study the effects of inequality on people's thinking and behavior.

ผมศึกษาเกี่ยวกับผลกระทบของความเหลื่อมล้ำ ต่อความคิดและพฤติกรรมของคน

I'm going to argue that it's not just an unfortunate coincidence

ผมขอบอกเลยว่ามันไม่ใช่ แค่เรื่องบังเอิญอันน่าเศร้า

that inequality and political division have risen together.

ที่ความเหลื่อมล้ำและการแบ่งแยกทางการเมือง เพิ่มสูงขึ้นพร้อม ๆ กัน

There are good psychological reasons

มีเหตุผลทางจิตวิทยาที่อธิบายได้ว่า

that inequality drives wedges in our politics.

ความเหลื่อมล้ำทำให้เกิด ความขัดแย้งทางการเมืองมากขึ้น

That means there are good psychological paths

ซึ่งนั่นก็แปลว่ามีวิธีทางจิตวิทยา

to improve both at once.

ที่สามารถแก้ปัญหาทั้งสองได้ในคราวเดียว

To understand why inequality is so powerful,

การจะเข้าใจว่าเหตุใด ความเหลื่อมล้ำจึงมีพลังมากถึงเพียงนี้

you have to first understand that we are constantly comparing ourselves

คุณจะต้องเข้าใจก่อนว่า

เราเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นตลอดเวลา

to other people,

and when we do that,

และเมื่อเราทำแบบนั้น

we really like to come out on top,

เราก็จะอยากอยู่เหนือกว่าคนอื่น

and we find it painful to be on the bottom.

และเราพบว่ามันเจ็บปวด เมื่อเป็นฝ่ายที่อยู่ต่ำกว่า

นักจิตวิทยาเรียกมันว่า “ปรากฏการณ์เหนือกว่าโดยเฉลี่ย”

Psychologists call it the "better-than-average effect."

Most people believe they're better than average

คนส่วนใหญ่เชื่อว่า พวกเขาเหนือกว่าค่าเฉลี่ยของคนทั่วไป

at just about anything they care about,

ในทุก ๆ ด้านที่พวกเขาสนใจ

which isn't strictly possible, because that's just what average means.

ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน เพราะนั่นคือสิ่งที่ “ค่าเฉลี่ย” หมายถึง

(Laughter)

(หัวเราะ)

But that's the way people feel.

แต่นั่นคือสิ่งที่ทุกคนรู้สึก

Most people think they're smarter than average,

คนส่วนใหญ่คิดว่าพวกเขาฉลาดกว่าคนทั่วไป

harder working than average

ทำงานหนักกว่าคนทั่วไป

and more socially skilled.

และมีทักษะการเข้าสังคมมากกว่าคนทั่วไป

Most people think they're better drivers than average.

คนส่วนใหญ่คิดว่าพวกเขาขับรถดีกว่าคนทั่วไป

(Laughter)

(หัวเราะ)

That's true even if you do the study with a sample of people

มันเป็นเรื่องจริง แม้ว่าคุณจะศึกษากลุ่มตัวอย่าง

currently hospitalized for a car accident that they caused.

ของคนที่กำลังนอนโรงพยาบาล จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่พวกเขาเป็นต้นเหตุ

(Laughter)

(หัวเราะ)

So we really want to see ourselves as better than average,

เราอยากเห็นตัวเองเหนือกว่าคนทั่วไปจริง ๆ

and if we find out otherwise,

และถ้าเราพบว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้น

it's a painful experience that we have to cope with.

มันจะเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวด ที่เราต้องรับมือ

And we cope with it by shifting how we see the world.

และเราก็รับมือกับมัน โดยการเปลี่ยนมุมมองของเราต่อโลกใบนี้

To understand how this works,

เพื่อที่จะเข้าใจเรื่องนี้

my collaborators and I ran an experiment.

ผมและผู้ร่วมศึกษาได้ทำการทดลองหนึ่ง

We asked participants to complete a decision-making task to earn some money,

โดยเราขอให้ผู้เข้าร่วมทดลอง ทำงานที่ต้องใช้การตัดสินใจเพื่อให้ได้เงิน

and in reality, everyone earned the same amount of money.

ในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนจะได้รับเงินตอบแทนเท่ากัน

But we randomly divided them into two groups,

แต่เราสุ่มแบ่งผู้เข้าร่วมออกเป็นสองกลุ่ม

and we told one group that they had done better than average,

และบอกกับกลุ่มหนึ่งว่า พวกเขาทำได้ดีกว่าค่าเฉลี่ย

and we told the other group they had done worse than average.

และบอกกับอีกกลุ่มว่า พวกเขาทำได้แย่กว่าค่าเฉลี่ย

So now we have one group that feels richer and one group that feels poorer,

ดังนั้นตอนนี้ เราจะมีคนกลุ่มหนึ่งซึ่ง รู้สึกรวยกว่า และคนอีกกลุ่มที่รู้สึกจนกว่า

but for no objective reason.

โดยไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่เป็นรูปธรรม

And then we asked them some questions.

จากนั้นเราก็ถามคำถามพวกเขา

When we asked them, "How good are you at making decisions?"

เมื่อเราถามว่า “คุณเก่งเรื่องการตัดสินใจมากแค่ไหน”

the better-than-average group said that they were more competent

กลุ่มที่เหนือกว่าค่าเฉลี่ยตอบว่า

พวกเขามีความสามารถมากกว่า กลุ่มที่ด้อยกว่าค่าเฉลี่ย

than the below-average group.

กลุ่มที่เหนือกว่าค่าเฉลี่ยกล่าวว่า ความสำเร็จของพวกเขา

The better-than-average group said that their success

was a fair outcome of a meritocracy.

เป็นผลที่ชอบธรรม ตามระบบที่ให้ความสำคัญกับความสามารถ

The below-average group thought the system was rigged,

กลุ่มที่ด้อยกว่าค่าเฉลี่ยคิดว่า ระบบนั้นไม่เป็นธรรม

and in this case, of course, they were right.

ซึ่งในกรณีนี้ แน่นอนว่าพวกเขาคิดถูก

(Laughter)

(หัวเราะ)

Even though the two groups had the same amount of money,

ถึงแม้คนทั้งสองกลุ่มจะได้เงินเท่ากัน

the group that felt richer said we should cut taxes on the wealthy,

แต่กลุ่มที่รู้สึกรวยกว่า คิดว่าเราควรลดภาษีให้คนรวย

cut benefits to the poor.

ลดสวัสดิการสำหรับคนจน

Let them work hard and be responsible for themselves, they said.

ให้พวกเขาทำงานหนักและรับผิดชอบตัวเอง

These are attitudes that we normally assume are rooted in deeply held values

เรามักเข้าใจว่าทัศนคติเหล่านี้ หยั่งรากอยู่ในค่านิยมที่ฝังลึก

and a lifetime of experience,

และประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งชีวิต

but a 10-minute exercise

แต่แบบทดสอบเพียง 10 นาที

that made people feel richer or poorer

ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกรวยขึ้นหรือจนลง

was enough to change those views.

กลับเพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลง มุมมองเหล่านั้นได้

This difference between being rich or poor and feeling rich or poor is important,

ความแตกต่างระหว่างความรวยหรือจน และความรู้สึกรวยหรือจน เป็นสิ่งสำคัญ

เพราะทั้งสองสิ่งนี้อาจไม่ได้ สอดคล้องกันเสมอไป

because the two don't always line up very well.

คุณมักได้ยินผู้คนรำลึกถึงความหลังว่า

You often hear people say with nostalgia,

"We were poor, but we didn't know it."

"เราเคยยากจนนะ แต่เราไม่รู้ตัวว่าเราจน"

That was the case for me growing up,

นั่นคือผมในตอนเด็ก

until one day,

จนวันหนึ่ง

in the fourth-grade lunch line,

ขณะที่ผมเข้าแถวอาหารกลางวันตอน ป. 4

we had a new cashier who didn't know the ropes,

เรามีแคชเชียร์คนใหม่ ที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่

and she asked me for 1.25 dollars.

และเธอก็บอกให้ผมจ่ายเงิน 1.25 เหรียญ

I was taken aback, because I had never been asked to pay for my lunch before.

ผมตกใจมาก เพราะผมไม่เคยต้องจ่าย ค่าอาหารกลางวันมาก่อน

I didn't know what to say, because I didn't have any money.

ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เพราะผมไม่มีเงิน

And suddenly, I realized for the first time

ในตอนนั้นเอง ผมได้ตระหนักเป็นครั้งแรกว่า

that we free lunch kids were the poor ones.

พวกเราที่ได้รับอาหารฟรี คือเด็กยากจน

That awkward moment in the school lunch line

ช่วงเวลาอันน่ากระอักกระอ่วน ในแถวอาหารกลางวันที่โรงเรียนในวันนั้น

changed so much for me,

เปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างสำหรับผม

because for the first time, I felt poor.

เพราะนั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมรู้สึกจน

We didn't have any less money than the day before,

เราไม่ได้มีเงินน้อยกว่าวันก่อนหน้าเลย

but for the first time,

แต่เป็นครั้งแรก

I started noticing things differently.

ที่ผมเริ่มสังเกตเห็นสิ่งต่าง ๆ แปลกไป

It changed the way I saw the world.

มันเปลี่ยนมุมมองที่ผมมีต่อโลกใบนี้

I started noticing how the kids who paid for their lunch

ผมเริ่มสังเกตว่าเด็กที่จ่ายค่าอาหารกลางวัน

seemed to dress better than the free lunch kids.

ดูจะแต่งตัวดีกว่าเด็กที่ได้อาหารฟรี

I started noticing the big yellow blocks of government cheese

ผมเริ่มสังเกตเห็นชีสสีเหลืองก้อนใหญ่ ที่เป็นสวัสดิการรัฐ

that showed up at our door

ที่มาวางอยู่หน้าบ้านของเรา

and the food stamps my mother would pull out at the grocery store.

และแสตมป์อาหารที่แม่ของผม หยิบออกมาใช้ที่ร้านขายของชำ

I was always a shy kid,

ผมเป็นเด็กขี้อายมาตลอด

but I hardly talked at all after that at school.

แต่หลังจากวันนั้น ผมก็แทบไม่ปริปากพูดอะไรที่โรงเรียนเลย

Who was I to speak up?

ผมเป็นใครที่จะมาพูดได้

For decades, social scientists looked for evidence

เป็นเวลาหลายสิบปีที่นักสังคมศาสตร์ พยายามหาหลักฐาน

that feeling deprived compared to other people

ว่าการรู้สึกว่าตนเองขาดแคลน เมื่อเทียบกับคนอื่น

would motivate political action.

จะกระตุ้นให้เกิดการกระทำทางการเมือง

They thought it would mobilize protests, strikes,

พวกเขาคิดว่ามันจะ ขับเคลื่อนการประท้วง การนัดหยุดงาน

maybe even revolutions.

หรือกระทั่งการปฏิวัติ

But again and again what they found was that it paralyzed people,

แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขากลับพบว่า มันทำให้ผู้คนนิ่งงันราวกับเป็นอัมพาต

because the truth is,

เพราะความเป็นจริงก็คือ

feeling less than other people

การรู้สึกด้อยกว่าคนอื่น

brings shame.

ทำให้เกิดความอับอาย

It makes people turn away,

มันทำให้ผู้คนเบือนหน้าหนี

disgusted with the system.

ด้วยความรู้สึกขยะแขยงในระบบ

Feeling better than other people, though --

ในทางกลับกัน การรู้สึกเหนือกว่าคนอื่น

now that is motivating.

นั่นแหละ คือแรงกระตุ้น

It motivates us to protect that position,

มันกระตุ้นให้เราพยายามปกป้องสถานะของเราไว้

and it has important consequences for our politics.

และมันมีผลกระทบสำคัญต่อการเมืองของเรา

To see why, consider another experiment.

เพื่อให้เข้าใจว่าทำไม มาลองดูการทดลองอีกอัน

Again, we asked participants to make decisions to earn some money,

เหมือนเดิม เราให้ผู้เข้าร่วม ทำการตัดสินใจเพื่อให้ได้เงิน

and we told one group that they had done better than average

และเราบอกกลุ่มหนึ่งว่า พวกเขาทำได้ดีกว่าค่าเฉลี่ย

and the other group that they had done worse than average.

และบอกอีกกลุ่มว่า พวกเขาทำได้แย่กว่าค่าเฉลี่ย

และก็เหมือนเดิม กลุ่มที่เหนือกว่าบอกว่า

And again, the better-than-average group said it's a fair meritocracy,

มันเป็นผลที่ชอบธรรมตามระบบ ที่ให้ความสำคัญกับความสามารถ

cut taxes on the wealthy,

เราควรลดภาษีคนรวย

cut benefits on the poor.

ลดสวัสดิการคนจน

But this time, we also asked them what did they think

แต่คราวนี้ เราถามพวกเขาด้วยว่า พวกเขาคิดอย่างไร

about other participants who disagree with them

กับผู้เข้าร่วมคนอื่น ที่ไม่เห็นด้วยกับพวกเขา

on those issues.

ในประเด็นเหล่านี้

Are they smart or incompetent?

พวกเขาฉลาดหรือไร้ความสามารถ

Are they reasonable or are they biased?

พวกเขามีเหตุผลหรือพวกเขาลำเอียง

The better-than-average group said anybody who disagrees with them

กลุ่มที่เหนือกว่าค่าเฉลี่ยกล่าวว่า ใครที่เห็นต่างจากพวกเขา

must be incompetent, biased,

จะต้องเป็นคนที่ไร้ความสามารถ ลำเอียง

blinded by self-interest.

มองเห็นแต่ประโยชน์ส่วนตน

The below-average group

กลุ่มที่ด้อยกว่าค่าเฉลี่ย

ไม่ได้มีความคิดดังกล่าว เกี่ยวกับฝ่ายตรงข้าม

didn't assume that about their opponents.

Now, there are lots of psychology studies

มีการทดลองทางจิตวิทยาหลายงาน

showing that when people agree with us,

ที่แสดงให้เห็นว่าเมื่อมีคนเห็นด้วยกับเรา

we think they're brilliant,

เราจะคิดว่าพวกเขาสุดยอดมาก

และเมื่อมีคนเห็นต่างจากเรา

and when people disagree with us,

we tend to think they're idiots.

เรามักคิดว่าพวกเขาโง่เง่าสิ้นดี

(Laughter)

(หัวเราะ)

But this is new because we found it was driven entirely by the group

แต่นี่เป็นเรื่องใหม่ เพราะเราพบว่า สิ่งนี้ถูกขับเคลื่อนโดยกลุ่มคนที่

that felt better than average,

รู้สึกว่าตนเองเหนือกว่าค่าเฉลี่ย

who felt entitled to dismiss those people who disagree with them.

และรู้สึกว่าตนมีสิทธิ ที่จะไม่ให้ความสำคัญกับคนที่เห็นต่าง

So think about what this is doing to our politics,

ดังนั้น ลองคิดดูว่ามันทำให้เกิดอะไร กับการเมืองของเรา

as the haves and have-nots spread further and further apart.

เมื่อช่องว่างระหว่างคนที่มีและคนที่ไม่มี ถ่างกว้างออกไปเรื่อย ๆ

Yes, a lot of us think that people on the other side are idiots,

ใช่ครับ พวกเราหลายคนคิดว่า ฝ่ายตรงข้ามเป็นพวกโง่

but the people politically engaged enough to be yelling at each other about politics

แต่คนที่สนใจการเมืองมากพอ ที่จะตะโกนใส่กันเรื่องการเมือง

are actually mostly the well-off.

มักเป็นคนที่ฐานะดีเสียส่วนใหญ่

In fact, as inequality has grown in recent decades,

ความจริงแล้ว ในขณะที่ความเหลื่อมล้ำ เพิ่มสูงขึ้นในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา

political interest and participation among the poor has plummeted.

ความสนใจและการมีส่วนร่วมทางการเมือง ในหมู่คนจนกลับลดฮวบลง

Again, we see that people who feel left behind

เป็นอีกครั้งที่เราได้เห็นว่า คนที่รู้สึกว่าถูกทิ้งอยู่เบื้องหลัง

aren't taking to the streets to protest or organize voter registration drives.

ไม่ได้ลงถนนเพื่อประท้วง หรือรณรงค์ให้คนไปเลือกตั้ง

Often, they aren't even voting.

บ่อยครั้งที่พวกเขาไม่ไปเลือกตั้งด้วยซ้ำ

กลายเป็นว่าพวกเขากลับ หันหนีและถอยห่างออกไป

Instead, they're turning away and dropping out.

So if we want to do something about extreme inequality,

เพราะฉะนั้น หากเราอยากทำอะไรสักอย่าง กับความเหลื่อมล้ำที่รุนแรงนี้

we have to fix our politics.

เราจะต้องแก้ไขการเมืองของเรา

And if we want to fix our politics,

และหากเราต้องการแก้ไขการเมือง

we have to do something about inequality.

เราก็ต้องทำอะไรสักอย่างกับความเหลื่อมล้ำ

So what do we do?

งั้นเราจะทำอย่างไร

The wonderful thing about spirals

สิ่งมหัศจรรย์เกี่ยวกับเกลียวหมุนก็คือ

is that you can interrupt at any point in the cycle.

คุณสามารถหยุดมันที่จุดใด ในวงรอบของมันก็ได้

I think our best bet starts with those of us

ผมคิดว่าโอกาสที่ดีที่สุดของเรา คือการเริ่มต้นจากพวกเรา

who have benefited the most from inequality's rise,

ที่ได้ประโยชน์มากที่สุด จากความเหลื่อมล้ำที่เพิ่มขึ้น

those of us who have done better than average.

พวกเราที่ทำได้เหนือกว่าค่าเฉลี่ย

If you've been successful,

หากคุณประสบความสำเร็จ

it's natural to chalk up your success to your own hard work.

มันเป็นธรรมดาที่จะบอกว่าความสำเร็จของคุณ เกิดจากความพยายามของคุณเอง

But, like the studies I showed you,

แต่ก็เหมือนการทดลองที่ผมเล่าให้ฟัง

everybody does that,

ทุกคนก็ทำแบบนั้น

whether or not it really was the hard work that mattered most.

ไม่ว่าความพยายามนั้นจะเป็นปัจจัยสำคัญ ที่นำไปสู่ความสำเร็จจริงหรือไม่

Every successful person I know

คนที่ประสบความสำเร็จทุกคนที่ผมรู้จัก

can think of times when they worked hard and struggled to succeed.

สามารถนึกถึงช่วงเวลาที่พวกเขาทำงานหนัก และฝ่าฟันความยากลำบากเพื่อความสำเร็จ

They can also think of times

พวกเขายังสามารถนึกถึง

when they benefited from good luck or a helping hand

ช่วงเวลาที่พวกเขาได้ประโยชน์จากโชคชะตา หรือได้รับความช่วยเหลือ

but that part is harder.

แต่นั่นเป็นสิ่งที่ยากกว่า

Psychologists Shai Davidai and Tom Gilovich

สองนักจิตวิทยา ไช ดาวิได และ ทอม กิโลวิช

call it the "headwind-tailwind asymmetry."

เรียกมันว่า “ความไม่สมมาตรของลมปะทะหน้าและลมส่งท้าย”

When you're struggling against headwinds,

เมื่อคุณต้องฝ่าฟันกับลมปะทะหน้า

those obstacles are all you can see.

อุปสรรคเหล่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่คุณมองเห็น

It's what you notice and remember.

มันคือสิ่งที่คุณสังเกตและจดจำ

But when the wind's at your back and everything's going your way,

แต่เมื่อมีลมส่งท้ายจากด้านหลัง และเมื่อทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี

all you notice is yourself

ทั้งหมดที่คุณสังเกตเห็นคือตัวคุณเอง

and our own amazing talents.

และความสามารถอันน่าทึ่งของคุณ

So we have to stop and think for a minute

ดังนั้น เราต้องหยุดและคิดสักครู่

to recognize those tailwinds helping us along.

เพื่อให้เราตระหนักถึงลมส่งท้ายเหล่านั้น ที่คอยช่วยเหลือเราระหว่างทาง

It's so easy to see what's wrong with people

มันง่ายมากที่จะมองเห็น ข้อผิดพลาดของคนที่เห็นต่างจากคุณ

who disagree with you.

Some of you decided that I was an idiot in the first two minutes,

พวกคุณบางคนอาจตัดสินไปแล้วว่า ผมเป็นไอ้โง่ ตั้งแต่สองนาทีแรก

because I said inequality was harmful.

เพราะผมพูดว่าความเหลื่อมล้ำเป็นอันตราย

(Laughter)

(หัวเราะ)

The hard part is to recognize

สิ่งที่ยากคือการตระหนักว่า

that if you were in a different position,

หากคุณอยู่ในสถานะที่ต่างออกไป

you might see things differently,

คุณอาจมีมุมมองที่ต่างจากเดิม

just like the subjects in our experiments.

เหมือนกับผู้เข้าร่วมการทดลองของเรา

So if you're in the above-average group in life --

ดังนั้น หากคุณอยู่ ในกลุ่มที่เหนือกว่าค่าเฉลี่ย --

ซึ่งหากคุณกำลังดูเท็ดทอล์กอยู่ คุณก็น่าจะอยู่ในกลุ่มนั้น --

and if you're watching a TED talk, you most likely are --

(Laughter)

(หัวเราะ)

then I leave you with this challenge:

ผมขอฝากชาลเลนจ์นี้ไว้

the next time you're tempted to dismiss someone who disagrees with you

ในครั้งถัดไปที่คุณอยากจะ ลดคุณค่าของคนที่เห็นต่าง

as an idiot,

ให้กลายเป็นแค่คนโง่

think about the tailwinds that helped you get where you are.

ลองนึกถึงลมส่งท้ายที่ช่วย ให้คุณมาอยู่ในจุดที่คุณอยู่ในวันนี้

What lucky breaks did you get

มีเหตุการณ์ไหนบ้างที่คุณโชคดี

that might have turned out differently?

โดยหากไม่มีโชคช่วย เรื่องราวอาจแตกต่างออกไป

What helping hands are you grateful for?

มีความช่วยเหลือใดบ้าง ที่คุณรู้สึกขอบคุณ

Recognizing those tailwinds gives us the humility we need

การตระหนักถึงลมส่งท้าย ทำให้เรามีความถ่อมตัว

to see that disagreeing with us doesn't make people idiots.

ซึ่งจำเป็นในการที่จะมองเห็นว่า การเห็นต่างไม่ได้ทำให้คนอื่นเป็นคนโง่

The real hard work is in finding common ground,

สิ่งที่ยากคือการหาจุดร่วม

because it's the well-off who have the power

เพราะคนฐานะดีนี่แหละ ที่เป็นผู้ที่มีอำนาจ

and the responsibility to change things.

และมีความรับผิดชอบ ในการทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)