The psychology of inequality and political division | Keith Payne

Translator: Mahmood Haeri Reviewer: Masoud Motamedifar

You've probably heard by now

احتمالا تا کنون شنیده‌اید

that economic inequality is historically high,

نابرابری اقتصادی از نظر تاریخی بالا است،

that the wealthiest one-tenth of one percent in the United States

ثروتمندترین (افراد) که یک دهم درصد جمعیت آمریکا را تشکیل می‌دهند

have as much wealth as the bottom 90 percent combined,

به اندازه ۹۰ درصد قشر پایین جامعه دارایی دارند،

or that the wealthiest eight individuals in the world

و یاهشت نفر ثروتمندترین افراد دنیا

have as much wealth

به اندازه‌ای ثروت دارند

as the poorest 3.5 billion inhabitants of the planet.

که معادل ثروت ۳/۵ میلیارد فقیرترین ساکنین روی کره زمین است.

But did you know that economic inequality is associated with shorter lifespans,

آیا می‌دانستید نابرابری اقتصادی با طول عمر کوتاه‌تر،

less happiness,

شادی کمتر،

more crime

جنایت بیشتر

and more drug abuse?

و مصرف بیشتر مواد مخدرهمراه است؟

Those sound like problems of poverty,

اینها مشکلات ناشی از فقر به نظر می‌رسند،

but among wealthy, developed nations

اما در میان کشورهای ثروتمند، توسعه یافته

those health and social problems

سلامت و مشکلات اجتماعی

are actually more tightly linked to inequality between incomes

در واقع رابطه تنگاتنگ تری با نابرابری درآمدها دارد

than to absolute incomes.

تا نابرابری مطلق درآمد.

And because of that,

و به خاطر آن،

the United States,

ایالات متحده،

the wealthiest and the most unequal of nations,

ثروتمندترین ونابرابر‌‌ترینِ ملت‌ها،

actually fares worse than all other developed countries.

عملکردی بدتر ازسایر کشورهای توسعه ‌یافته دارد.

Surveys show that large majorities of Americans,

بررسی‌ها نشان می‌‌دهند که بسیاری از از آمریکایی‌ها،

both Democrats and Republicans,

چه دموکرات‌ و چه جمهوری‌‌خواه‌ها،

believe inequality is too high and want more equal pay.

معتقدند نابرابری بسیار زیاد است و خواهان تعدیل دستمزدها هستند.

And yet as a society, we don't seem to be able to find the common ground,

و با این حال به عنوان یک جامعه، به نظر نمی‌رسد که بتوانیم زمینه مشترک،

the consensus, the political will to do anything about it.

اجماع و اراده سیاسی برای انجام کاری در این باره را پیدا کنیم.

Because, as inequality has risen in recent decades,

چرا که با افزایش نابرابری در دهه‌های اخیر،

political polarization has risen along with it.

قطب‌بندی سیاسی همراه آن نیز تشدید شده‌است.

We see those who disagree with us as idiots or as immoral.

ما آن‌هایی را که با ما مخالف‌ هستند احمق و یا بی اخلاق ‌تلقی می‌کنیم.

Nearly half of Democrats and Republicans

نزدیک به نیمی از دموکرات‌ها و جمهوری خواهان

now think that the other side is not just mistaken

اکنون فکر می‌کنند که طرف مقابل نه تنها اشتباه

but a threat to the nation.

بلکه تهدیدی برای ملت است.

And that animosity prevents us from finding the common ground

و این دشمنی ما را از پیدا کردن زمینه مشترک

to change things.

برای تغییرشرایط باز می‌دارد.

I'm a social psychology professor at the University of North Carolina,

من استاد روانشناسی اجتماعی در دانشگاه کارولینای شمالی هستم،

and I study the effects of inequality on people's thinking and behavior.

و در مورد اثرات نابرابری بر تفکر و رفتار مردم مطالعه می‌کنم.

I'm going to argue that it's not just an unfortunate coincidence

من می‌خواهم دراین مورد بحث کنم که این فقط یک بد شانسی نیست

that inequality and political division have risen together.

که نابرابری و اختلافات سیاسی با هم رشد کرده‌اند.

There are good psychological reasons

دلایل روان‌شناختی خوبی وجود دارد

that inequality drives wedges in our politics.

که نابرابری اختلاف در سیاست ما را تشدید می‌کند.

That means there are good psychological paths

یعنی که روش‌های روانشناختی مناسبی وجود دارد

to improve both at once.

برای اصلاح وبهبود هر دو به یک باره.

To understand why inequality is so powerful,

برای اینکه بفهمیم چرا نابرابری اینقدر قدرتمند است،

you have to first understand that we are constantly comparing ourselves

ابتدا بایستی توجه کنید که ما مدام خودمان را با افراد دیگر

to other people,

مقایسه می کنیم،

and when we do that,

و وقتی که این مقایسه را انجام می‌دهیم،

we really like to come out on top,

واقعا دوست داریم که در جایگاه برتر قرار گیریم،

and we find it painful to be on the bottom.

دیدن خود در موقعیت پایین‌تر سخت و دردآوراست.

Psychologists call it the "better-than-average effect."

در روانشناسی آن را « اثر بالاتر از متوسط دیدن» می‌نامند.

Most people believe they're better than average

اکثر مردم اعتقاد دارند که در مواردی که برایشان مهم است

at just about anything they care about,

بالاتراز حد متوسط جامعه قرار دارند،

which isn't strictly possible, because that's just what average means.

که با توجه به معنای متوسط کاملا غیر ممکن است.

(خنده حضار)

(Laughter)

But that's the way people feel.

اما این احساسی است که مردم دارند.

Most people think they're smarter than average,

اکثر افراد فکر می‌کنند باهوش‌تر از بقیه هستند

harder working than average

بیشتر از بقیه کار می‌کنند

and more socially skilled.

و روابط اجتماعی بهتری دارند.

Most people think they're better drivers than average.

اکثرمردم فکر می‌کنند بهتراز بقیه رانندگی می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حضار)

That's true even if you do the study with a sample of people

این صحیح است اگر آنها را با کسانی مقایسه کنیم

currently hospitalized for a car accident that they caused.

که به خاطر حادثه راننگی در بیمارستان بستری باشند.

(Laughter)

(خنده حضار)

So we really want to see ourselves as better than average,

پس ما واقعا می‌خواهیم خودرا بالاتر ازمتوسط جامعه ببینیم

and if we find out otherwise,

و اگر نتوانیم،

it's a painful experience that we have to cope with.

تجربه دردناکی است که باید بپذیریم.

And we cope with it by shifting how we see the world.

و باتغییر نگاهمان به دنیا با آن کنار بیاییم.

To understand how this works,

برای درک چگونگی این کار،

my collaborators and I ran an experiment.

من و همکارانم آزمایشی انجام دادیم.

We asked participants to complete a decision-making task to earn some money,

از شرکت کننده‌ها خواستیم یک کارتصمیم گیری را برای کسب مقداری پول تکمیل کنند

and in reality, everyone earned the same amount of money.

ودر واقع همه به یک میزان پول کسب کردند.

But we randomly divided them into two groups,

اما ما به طور اتفاقی آنها را به دو گروه تقسیم کردیم

and we told one group that they had done better than average,

و به یک گروه گفتیم که آنها بهتر از حد متوسط عمل کرده‌اند

and we told the other group they had done worse than average.

و به گروه دیگر گفتیم که بدتر از حد متوسط انجام داده‌اند.

So now we have one group that feels richer and one group that feels poorer,

حالا یک گروه داریم که حس می‌کند پولدارتر است ودیگری که حس می‌کند فقیرتر است،

but for no objective reason.

بدون هیچ دلیل عینی.

And then we asked them some questions.

بعد از آنها چند سئوال کردیم

When we asked them, "How good are you at making decisions?"

وقتی پرسیدیم، «در مورد تصمیم گیری چقدر مهارت دارید؟»

the better-than-average group said that they were more competent

گروه اول که گفتیم کارشان خوب بوده، گفتند که لیافت و مهارت بیشتری

than the below-average group.

نسبت به گروه دوم داشتند.

The better-than-average group said that their success

این گروه معتقد بود که موفقیت آنها

was a fair outcome of a meritocracy.

نتیجه عادلانه شایسته سالاری بود.

The below-average group thought the system was rigged,

گروه دوم فکر می‌کردند در سیستم تقلب شده است،

and in this case, of course, they were right.

و البته در این مورد، آنها درست می‌گفتند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Even though the two groups had the same amount of money,

هرچند هر دو گروه مقدار مساوی درآمد کسب کرده بودند،

the group that felt richer said we should cut taxes on the wealthy,

گروه اول معتقد بود که ما باید مالیات ثروتمندان را کاهش دهیم،

cut benefits to the poor.

و تسهیلات رفاهی برای فقرا هم کاهش یابد.

Let them work hard and be responsible for themselves, they said.

آنها می‌گفتند بگذارید سخت کار کنند ومسئول (زندگی) خودشان باشند.

These are attitudes that we normally assume are rooted in deeply held values

اینها دیدگاه‌هایی هستند که ما معمولا فرض می‌کنیم عمیقاً ریشه در ارزش‌ها

and a lifetime of experience,

و یک عمر تجربه دارند،

but a 10-minute exercise

اما یک تمرین ۱۰ دقیقه ای که باعث شد

that made people feel richer or poorer

مردم احساس ثروتمندتر یا فقیرتر بودن کنند

was enough to change those views.

برای تغییر آن دیدگاه‌ها کافی بود.

This difference between being rich or poor and feeling rich or poor is important,

تفاوت بین پولدار بودن و فقیر بودن با احساس ثروتمندی و فقیر بودن واقعا مهم است.

because the two don't always line up very well.

چون این دو باهم متفاوتند.

You often hear people say with nostalgia,

اکثرا می‌شنوید که افراد با حالت دلتنگی می‌گویند،

"We were poor, but we didn't know it."

«ما فقیر بودیم ولی نمی‌دانستیم»

That was the case for me growing up,

این طور بود که من بزرگ شدم،

until one day,

تا اینکه یک روز

in the fourth-grade lunch line,

در صف نهار کلاس چهارم ایستاده بودم،

we had a new cashier who didn't know the ropes,

صندوقدار تازه‌ای داشتیم که با صف‌ها آشنا نبود،

and she asked me for 1.25 dollars.

و او ۱.۲۵ دلار از من خواست.

I was taken aback, because I had never been asked to pay for my lunch before.

من جا خوردم، چون تا آن وقت هیچگاه از من پول نهار را نخواسته بودند.

I didn't know what to say, because I didn't have any money.

نمی‌دانستم چی بگویم چون پول هم با خودم نداشتم.

And suddenly, I realized for the first time

و ناگهان برای اولین بار بود که فهمیدم

that we free lunch kids were the poor ones.

صف غذای مجانی مربوط به بجه های فقیر است.

That awkward moment in the school lunch line

آن لحظه سخت در صف غدای مدرسه

changed so much for me,

روی من خیلی اثر گذارد،

because for the first time, I felt poor.

چون برای اولین بار احساس کردم ما فقیریم.

We didn't have any less money than the day before,

ما پول کمتري نسبت به روز قبل نداشتيم،

but for the first time,

اما برای اولین بار،

I started noticing things differently.

نگاهم نسبت به مسائل اطراف عوض شد،

It changed the way I saw the world.

برداشتم از دنیا تغییر کرد.

I started noticing how the kids who paid for their lunch

تازه متوجه شدم که بچه‌هایی که پول نهارشان را می‌پرداختند

seemed to dress better than the free lunch kids.

لباسشان بهتراز بچه‌های‌ صف غذای مجانی بود.

I started noticing the big yellow blocks of government cheese

شروع کردم به توجه به بسته‌های بزرگ زرد رنگ پنیر دولتی

that showed up at our door

که در درب منزل ما نشان داد ه می‌شد

and the food stamps my mother would pull out at the grocery store.

و کوپن مواد غذایی که مادرم از سوپرمارکت دریافت می‌کرد.

I was always a shy kid,

من همیشه بچه خجالتی بوده‌ام،

but I hardly talked at all after that at school.

اما بعد از آن در مدرسه به سختی حرف می‌زدم.

Who was I to speak up?

من کي بودم که حرف بزنم؟

For decades, social scientists looked for evidence

برای دهه‌ها دانشمندان علوم اجتماعی به دنبال شواهدی بودند

that feeling deprived compared to other people

که احساس محرومیت در مقایسه با سایر افراد

would motivate political action.

انگیزه حرکت سیاسی است.

They thought it would mobilize protests, strikes,

فکر می‌کردند که انگیزه بسیج اعتراضات، اعتصابات،

maybe even revolutions.

شاید حتی انقلاب‌ها می‌باشد.

But again and again what they found was that it paralyzed people,

اما هربار به این نتیجه رسیدند که این پدیده مردم را بی تفاوت‎تر می‌کند.

because the truth is,

چون حقیقت این است،

feeling less than other people

که احساس حقارت نسبت به دیگران

brings shame.

شرمساری می‌‌آورد.

It makes people turn away,

این باعث می‌شود مردم روی ‌گردان شوند،

disgusted with the system.

منزجر از سیستم.

Feeling better than other people, though --

لذا داشنن حس بهتری نسبت به افراد دیگر --

now that is motivating.

باعث ایجاد انگیزه است.

It motivates us to protect that position,

به ما انگیزه می‌دهد که از آن موقعیت محافظت کنیم

and it has important consequences for our politics.

واین برای سیاست ما پیامدهای مهمی دارد.

To see why, consider another experiment.

برای دیدن علت، آزمایش دیگری را در نظر بگیرید.

Again, we asked participants to make decisions to earn some money,

مجددا از شرکت کنندگان خواستیم برای کسب پول تصمیماتی باید گرفته شود،

and we told one group that they had done better than average

و ما به یک گروه گفتیم که آنها بهتر از حد متوسط ​​عمل کرده‌اند

and the other group that they had done worse than average.

و به گروه دیگرگفتیم بدتراز حد متوسط ​​عمل کرده‌اند.

And again, the better-than-average group said it's a fair meritocracy,

و دوباره، گروه بهتر از حد متوسط گفتند این شایسته سالاری عادلانه است،

cut taxes on the wealthy,

مالیات ثروتمندان را کم کنید،

cut benefits on the poor.

مزایای فقرا را کاهش دهید.

But this time, we also asked them what did they think

اما این بار ما نیز از آنها سئوال کردیم نظرشان

about other participants who disagree with them

نسبت به گروه دوم که با آنها درمورد آن مسائل

on those issues.

موافق نیستند، چیست.

Are they smart or incompetent?

آیا آنها باهوش هستند یا ناتوان؟

Are they reasonable or are they biased?

آیا منطقی هستند یا مغرض و جانبدارانه؟

The better-than-average group said anybody who disagrees with them

گروه بهتر از حد متوسط گفت هرکسی که با آنها مخالف باشد

must be incompetent, biased,

بی لیاقت و مغرض است،

blinded by self-interest.

که منافع شخصی چشمانش را کور کرده است

The below-average group

گروه زیر متوسط

didn't assume that about their opponents.

در مورد مخالفان این گونه قضاوت نکردند.

Now, there are lots of psychology studies

در حال حاضر، مطالعات روانشناسی زیادی وجود دارد

showing that when people agree with us,

نشان می‌دهد که وقتی مردم با ما موافقند،

we think they're brilliant,

فکر می‌کنیم آنها عالی هستند،

و وقتی مخالف ما هستند،

and when people disagree with us,

we tend to think they're idiots.

دوست داریم آنها را احمق تصور کنیم.

(Laughter)

(خنده)

But this is new because we found it was driven entirely by the group

اما این جدید است، ما متوجه شدیم که اعضاء گروه با حس بالاتراز حد متوسط،

that felt better than average,

همگی، همین نظر را دشتند،

who felt entitled to dismiss those people who disagree with them.

که احساس می‌کنند حق دارند کسانی که با آنها مخالفند، اخراج کنند.

So think about what this is doing to our politics,

بنابراین فکر کنید که این کار با سیاست ما چه می‌کند،

as the haves and have-nots spread further and further apart.

چرا که داراها و ندارها بیشتر و بیشتر از هم جدا می‌شوند.

Yes, a lot of us think that people on the other side are idiots,

بله، بسیاری از ما فکر می‌کنیم که افراد طرف مقابل احمق هستند،

but the people politically engaged enough to be yelling at each other about politics

اما افرادی که بشدت درگیر سیاست بوند که با یکدیگر داد و فریاد کنند.

are actually mostly the well-off.

در واقع بیشتر افراد متمول هستند.

In fact, as inequality has grown in recent decades,

در حقیقت، با افزایش نابرابری در دهه‌های اخیر،

political interest and participation among the poor has plummeted.

علاقه به مشارکت سیاسی در میان فقرا کاهش یافته است.

Again, we see that people who feel left behind

باز هم می‌بینیم کسانی که احساس می‌کنند عقب مانده‌اند

aren't taking to the streets to protest or organize voter registration drives.

برای اعتراض یا سازماندهی فعالیت برای ثبت نام رای دهندگان به خیابان ها نمی‌روند.

Often, they aren't even voting.

اغلب آنها حتی رأی هم نمی‌دهند.

بلکه، روی گردان شده و دست از فعالیت می‌کشند.

Instead, they're turning away and dropping out.

So if we want to do something about extreme inequality,

بنابراین اگر بخواهیم کاری در مورد نابرابری افراطی انجام دهیم،

we have to fix our politics.

باید سیاست خود را اصلاح کنیم.

And if we want to fix our politics,

و اگر می‌خواهیم سیاست خود را اصلاح کنیم،

we have to do something about inequality.

باید در مورد نابرابری کاری انجام دهیم.

So what do we do?

خوب چه باید کرد؟

The wonderful thing about spirals

نکته جالب در مورد چرخه

is that you can interrupt at any point in the cycle.

این است که می‌توان در هر نقطه از چرخه وقفه ایجاد کرد.

I think our best bet starts with those of us

فکر می‌کنم بهترین راه حل، شروع کردن از کسانی است

who have benefited the most from inequality's rise,

که از افزایش نابرابری بیشترین سود را برده‌اند.

those of us who have done better than average.

کسانی که بالاتر از حد متوسط بوده‌اند.

If you've been successful,

شما اگر موفق بوده‌اید،

it's natural to chalk up your success to your own hard work.

طبیعی است که موفقیت خود را ناشی از سخت کوشی خود بدانید.

But, like the studies I showed you,

اما، مثل مطالعاتی که به شما نشان دادم،

everybody does that,

همه این کار را می‌کنند،

whether or not it really was the hard work that mattered most.

اهمیتی ندارد که سختی کار چقدر اهمیت داشته است.

Every successful person I know

هر فرد موفقی را که من می‌شناسم

can think of times when they worked hard and struggled to succeed.

می‌تواند زمان‌هایی را بیاد آورد که سخت کوش بوده و برای موفقیت تلاش می‌کرده است.

They can also think of times

همچنین می‌تواند اوقاتی را به خاطر آورد

when they benefited from good luck or a helping hand

که شانس با آنها یار بوده و یا از کمک کسی بهره مند شدند

but that part is harder.

اما (یاد آوردن) این قسمت سخت‌تر است.

Psychologists Shai Davidai and Tom Gilovich

روانشناسان شای داویدایی و تام گیلوویچ

call it the "headwind-tailwind asymmetry."

آن را «عدم تقارن باد موافق-بادمخالف» (یا حساس موفقیت و قربانی بودن) نامیدند.

When you're struggling against headwinds,

وقتی در حال مبارزه با مشکلات هستید،

those obstacles are all you can see.

تنها چیزی که می‌ببینید، موانع هستند.

It's what you notice and remember.

این همان چیزی است که متوجه آن شده و در خاطر شما می‌ماند.

But when the wind's at your back and everything's going your way,

اما وقتی اوضاع بر وفق مراد شماست و همه شرایط فراهم است،

all you notice is yourself

تنها چیزی که متوجه می‌شوید خودتان

and our own amazing talents.

و استعدادهای شگفت انگیزتان است.

So we have to stop and think for a minute

لدا بایستی تامل کنیم و دقایقی به شناسایی بادهای موافق

to recognize those tailwinds helping us along.

یا شرایطی که به ما کمک می‌کنند بیندیشیم .

It's so easy to see what's wrong with people

به سادگی می‌توان دریافت که مشکل کسانی که

who disagree with you.

با شما مخالف هستند، چیست.

Some of you decided that I was an idiot in the first two minutes,

برخی از شما در همان دقایق اول من را یک احمق تصور کردید،

because I said inequality was harmful.

چون گفتم نابرابری مضر است.

(Laughter)

(خنده)

The hard part is to recognize

قسمت مشکل تشخیص این است که اگر

that if you were in a different position,

در موقعیت دیگری قرار داشتید،

you might see things differently,

مسائل را ممکن بود متفاوت ببینید،

just like the subjects in our experiments.

درست مثل موضوعاتی که در آزمایش‌های ما مطرح شد.

So if you're in the above-average group in life --

بنابراین اگر شما در گروه فوق متوسط در زندگی هستید

and if you're watching a TED talk, you most likely are --

و اگر در حال دیدن یک سخنرانی TED هستید، به احتمال زیاد --

(Laughter)

(خنده)

then I leave you with this challenge:

من شما را با این چالش رها می‌کنم:

the next time you're tempted to dismiss someone who disagrees with you

دفعه بعدی که وسوسه شدید شخصی را که با شما مخالف است

as an idiot,

به عنوان یک احمق اخراج کنید،

think about the tailwinds that helped you get where you are.

به شرایط مساعدی فکرکنید که باعث شد تا به جایی که هستید برسید.

What lucky breaks did you get

چه فرصت خوبی به دست آوردید

that might have turned out differently?

که می‌توانست به گونه دیگری رقم بخورد؟

What helping hands are you grateful for?

ازچه چیزی که به شما کمک کرد سپاسگزار هستید؟

Recognizing those tailwinds gives us the humility we need

شناختن آن شرایط مساعد فروتنی لازم را به ما می‌دهد

to see that disagreeing with us doesn't make people idiots.

برای درک این که با شما مخالف است احمق نمی‌باشد.

The real hard work is in finding common ground,

کار سخت واقعی یافتن زمینه مشترک و تفاهم است،

because it's the well-off who have the power

زیرا این افراد مرفه هستند که قدرت

and the responsibility to change things.

و مسئولیت تغییر اوضاع را دارند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)