Why your doctor should care about social justice | Mary Bassett

Translator: Pitipa Chongwatpol Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

When I moved to Harare in 1985,

ตอนที่ฉันย้ายไปที่​ฮารารี่ในปี ค.ศ. 1985

social justice was at the core of Zimbabwe's national health policy.

ความยุติธรรมทางสังคมก็อยู่ในใจความสำคัญ ของนโยบายสุขภาพแห่งชาติของซิมบับเวย์

The new government emerged from a long war of independence

รัฐบาลชุดใหม่ถูกจัดตั้งขึ้น หลังจากสงครามเพื่ออิสรภาพอันยาวนาน

and immediately proclaimed a socialist agenda:

และได้ประกาศวาระแห่งชาติออกมาทันที

health care services, primary education

ระบบบริการสุขภาพ และการศึกษาขั้นพื้นฐาน

became essentially free.

จะการเป็นบริการที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย

A massive expansion of rural health centers

การขยายสถานที่ให้บริการด้านสุขภาพ ในชนบทเป็นจำนวนมาก

placed roughly 80 percent of the population

ทำให้ประมาณ 80 % ของประชากร

less than a two-hour walk from these facilities,

ใช้เวลาเดินเท้าน้อยกว่าสองชั่วโมง เพื่อไปสถานบริการด้านสุขภาพเหล่านี้

a truly remarkable accomplishment.

เป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งอย่างมาก

In 1980, the year of independence,

ในปี ค.ศ. 1980 ปีแห่งอิสรภาพ

25 percent of Zimbabwean children were fully immunized.

25 เปอร์เซ็นต์ ของเด็กชาวซิมบับเวย์ ได้รับวัคซีนครบถ้วน

By 1990, a mere decade later,

ถึงปี ค.ศ. 1990 เกือบสิบปีผ่านไป

this proportion stood at 80 percent.

สัดส่วนนี้เพิ่มขึ้นเป็น 80 เปอร์เซ็นต์

I felt tremendously privileged to be part of this transformation,

ฉันรู้สึกพิเศษเป็นอย่างมาก ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

a revolution.

การปฏิวัติ

The excitement, the camaraderie, was palpable.

ความตื่นเต้น ความเป็นมิตร นั้นเห็นได้ชัดเจน

Working side by side with brilliant Zimbabweans --

การได้ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่ กับชาวซิมบับเวย์ที่ยอดเยี่ยม --

scientists, doctors, activists --

ทั้งนักวิทยาศาสตร์, แพทย์, นักกิจกรรม --

I felt connected not only to an African independence movement,

ฉันรู้สึกผูกพัน ไม่ใช่แค่กับ การเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพของชาวแอฟริกัน

but to a global progressive public health movement.

แต่รวมไปถึงการพัฒนา ทางด้านสาธารณสุขระดับโลก

But there were daunting challenges.

แต่มันมีความท้าทายที่น่ากลัวอยู่

Zimbabwe reported its first AIDS case in 1985, the year I arrived.

ซิมบับเวย์พบโรคเอดส์เป็นครั้งแรก ในปี ค.ศ. 1985 ปีที่ฉันเพิ่งไปถึง

I had taken care of a few patients with AIDS in the early 1980s,

ฉันดูแลคนไข้ไม่กี่ราย ที่เป็นโรคเอดส์ในช่วงต้นของยุค 80

when I did my medical training at Harlem Hospital, but --

ตอนที่ฉันเป็นแพทย์ฝึกหัด ที่โรงพยาบาลฮาร์เล็ม แต่ --

we had no idea what lay in store for Africa.

เราไม่รู้เลยว่าในแอฟริกานั้นมีอะไรอยู่บ้าง

Infection rate stood at about two percent in my early days there.

ช่วงแรกที่ฉันอยู่ที่นั่น อัตราการติดเชื้ออยู่ที่ประมาณสองเปอร์เซ็นต์

These would soar

มันเพิ่มขึ้น

to one out of every four adults

ถึงหนึ่งในสี่บรรดาพวกผู้ใหญ่

by the time I left Harare 17 years later.

เมื่อฉันออกมาจากฮารารี่ ในอีกสิบเจ็ดปีต่อมา

By the mid-1990s,

ในช่วงกลางของยุค 90

I'd told hundreds of people in the prime of life

ฉันต้องบอกคนนับร้อย ในช่วงแรกของขีวิตของพวกเขา

that they were HIV-positive.

ว่าผลการตรวจเชื้อเอชไอวีของพวกเขา เป็นบวก

I saw colleagues and friends die,

ฉันเห็นเพื่อนร่วมงานและเพื่อนของฉันตาย

my students, hospital patients, die.

นักเรียนของฉัน คนไข้ ตายจากไป

In response, my colleagues and I set up a clinic.

จากเหตุการณ์นี้ ฉันและเพื่อนร่วมงานได้ตั้งคลินิคขึ้น

We did condom demonstrations.

เราสาธิตการใช้ถุงยางอนามัย

We launched school education and workplace interventions.

เราจัดการศึกษาในโรงเรียน และโครงการในที่ทำงาน

We did research. We counseled the partners of infected men

เราทำวิจัย เราให้คำปรึกษากับคู่ของผู้ติดเชื้อ

about how to protect themselves.

ว่าพวกเขาจะป้องกันตัวเองได้อย่างไร

We worked hard, and at the time, I believed that I was doing my best.

เราทำงานกันอย่างหนัก และตอนนั้น ฉันเชื่อว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว

I was providing excellent treatment,

ฉันให้การรักษาอย่างดีที่สุด

such as it was.

อย่างที่ควรจะเป็น

But I was not talking about structural change.

แต่ฉันไม่ได้พูดถึงการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง

Former UN Secretary Kofi Annan has spoken candidly

อดีตเลขาธิการสหประชาชาติ โคฟี่ อันแนน พูดอย่างตรงไปตรงมา

about his personal failure

เกี่ยวกับความล้มเหลวของเขา

leading to the Rwandan genocide.

ที่นำไปสู่การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา

In 1994, he was head of the UN peacekeeping department.

ในปี ค.ศ. 1994 เขาเป็น หัวหน้าแผนกรักษาสันติภาพของสหประชาชาติ

At a 10-year memorial for the genocide,

ในงานรำลึก 10 ปี การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

he reflected, "I believed at the time I was doing my best,

เขาบอกว่า "ผมเชื่อว่าตอนนั้น ผมทำดีที่สุดแล้ว"

but I realized after the genocide

แต่ผมเพิ่งรู้หลังจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์นั้น

that there was more I could and should have done

ว่ามันยังมีอีกหลายสิ่ง ที่ผมทำได้และควรจะทำ

to sound the alarm and rally support."

เพื่อที่ประกาศเตือน และรณรงค์หาผู้สนับสนุน

The AIDS epidemic caught the health community unprepared,

สาธารณสุขชุมชนนั้นไม่ได้เตรียมตัว รับมือกับการระบาดของโรคเอดส์

and today, when the World Health Organization estimates

และในปัจจุบัน เมื่องค์การอนามัยโลก ประเมินว่า

that 39 million people have lost their lives to this disease,

คน 39 ล้านคน เสียชีวิตจากโรคนี้

I'm not alone in feeling remorse and regret

ฉันไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกผิดและเสียใจ

at not having done more earlier.

ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้

But while living in Zimbabwe,

แต่ตอนที่ฉันอยู่ในซิมบับเวย์

I didn't see my role as an advocacy or a political one.

ฉันไม่ได้คิดว่าบทบาทของฉัน คือทนายหรือนักการเมือง

I was there for my technical skills,

ฉันไปที่นั่นเพื่อใช้ความสามารถ ทางเทคนิคของฉัน

both my clinical and my research epidemiology skills.

ทั้งทักษะทางการแพทย์ และการวิจัยทางด้านระบาดวิทยาของฉัน

And in my mind, my job was to take care of patients

ในความคิดของฉัน งานของฉันคือการดูแลคนไข้

and to do research to better understand the population patterns of transmission,

และทำวิจัย เพื่อที่จะเข้าใจ รูปแบบของการแพร่เชื้อในคนให้ดีขึ้น

and I hoped that we'd slow the spread of the virus.

และเราหวังว่า เราจะทำให้การแพร่ระบาดของโรคช้าลง

I was aware that socially marginalized populations were at disproportionate risk

ฉันรู้ว่ากลุ่มคนที่ถูกกีดกันทางสังคม มีความเสี่ยงที่มากกว่า

of getting and dying of AIDS.

ที่จะติดเชื้อและเสียชีวิตจากโรคเอดส์

And on the sugar plantations,

และในสวนอ้อย

which really more closely resembled feudal fiefdoms

ซึ่งจริง ๆ แล้วเกือบจะถูก ครอบครองโดยกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง

than any modern enterprise,

มากกว่าจะเป็นแบบองค์กรสมัยใหม่ทั้งหลาย

60 percent of pregnant women

60 เปอร์เซ็นต์ของหญิงตั้งครรภ์

tested HIV-positive.

มีผลการตรวจเอชไอวีเป็นบวก

I worked to show how getting infected was not a moral failure

ฉันศึกษาและรู้ว่า การติดเชื้อนั้น ไม่ได้เกิดจากความตกต่ำทางศีลธรรม

but instead related to a culture of male superiority,

แต่เกี่ยวกับวัฒนธรรม ที่เพศชายมีความเหนือกว่า

to forced migrant labor and to colonialism.

ในการบังคับแรงงานอพยพ และในการล่าอาณานิคม

Whites were largely unscathed.

คนขาวส่วนใหญ่นั้นไม่ถูกแตะต้อง

As health professionals,

ในฐานะของแพทย์

our tools were pitifully weak:

เครื่องมือของเรานั้นอ่อนแออย่างน่าสมเพช

imploring people to change their individual behaviors,

การเรียกร้องให้คนเปลี่ยนพฤติกรรมของตน

use condoms, reduce number of partners.

ใช้ถุงยางอนามัย ลดจำนวนคู่นอนลง

Infection rates climbed,

อัตราการติดเชื้อเพิ่มขึ้น

and when treatment became available in the West,

และเมื่อเริ่มมียาในชาติตะวันตก

treatment that remains our most potent weapon

ยาที่ยังเป็นอาวุธทรงอานุภาพที่สุดของเรา

against this virus,

เพื่อต่อสู้กับไวรัส

it was unaffordable to the public sector across Africa.

หน่วยงานภาครัฐทั่วแอฟริกา ไม่สามารถซื้อยานี้ได้

I didn't speak out

ฉันไม่ได้พูดออกไปดัง ๆ

about the unequal access to these life-saving drugs

ถึงเรื่องความไม่เท่าเทียมกัน ในการเข้าถึงยาที่สามารถช่วยชีวิตนี้

or about the underlying economic and political systems

หรือเรื่องเกี่ยวกับพื้นฐานของ ระบบเศรษฐกิจและการเมือง

that were driving infection rates

ที่ส่งผลต่ออัตราการติดเชื้อ

in such huge swaths of the population.

ที่กระจายไปอย่างมากในกลุ่มประชากร

I rationalized my silence

ฉันให้เหตุผลกับการที่ฉันไม่พูดอะไร

by reminding myself that I was a guest in the country,

โดยบอกกับตัวเองว่า ฉันเป็นแค่แขกของประเทศนี้

that sounding the alarm could even get me kicked out,

การป่าวประกาศเตือนออกไป อาจทำให้ฉันถูกไล่ออก

keep me from doing good work,

ทำให้ฉันไม่ได้ทำงานอย่างเต็มที่

taking care of my patients,

ดูแลคนไข้ของฉัน

doing much-needed research.

ทำงานวิจัยทำสำคัญยิ่ง

So I didn't speak out

ฉันก็เลยไม่ได้พูด

about the government's early stance on AIDS.

เกี่ยวกับการจุดยืนแต่แรกของรัฐบาล ที่มีต่อโรคเอดส์

I didn't voice my concerns loudly enough.

ฉันไม่ได้ทำให้เรื่องที่ฉันเป็นห่วงดังมากพอ

Many doctors, health professionals,

แพทย์และบุคลากรทางด้านสุขภาพ

may think I did nothing wrong.

อาจจะคิดว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด

Our pact with our patients,

คำสัญญาของเราที่มีต่อผู้ป่วย

the Hippocratic Oath and its variants,

คำปฏิญาณฮิปพอคราทีส และบทแปลงอื่น ๆ

is about the sanctity of the patient-doctor relationship.

พูดถึงกับความมีศีลธรรม ในความสัมพันธ์ระหว่างผู้ป่วยกับแพทย์

And I did everything I could

และฉันทำทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถทำได้

for each and every patient of mine.

เพื่อผู้ป่วยแต่ละคนของฉัน

But I knew

แต่ฉันรู้ว่า

that epidemics emerge along the fissures of our society,

การระบาดนั้นเกิดขึ้นพร้อม ๆ กับรอยแตก ในสังคมของเรา

reflecting not only biology,

มันไม่ได้เป็นการสะท้อนเฉพาะทางชีววิทยา

but more importantly patterns of marginalization, exclusion,

แต่เป็นสิ่งที่สำคัญกว่านั้น มันสะท้อนรูปแบบการแบ่งแยก การกีดกัน

discrimination related to race, gender, sexuality, class and more.

การเหยียดเชื้อชาติ เพศ เพศสภาพ ชนชั้น และอื่น ๆ อีกมากมาย

It was true of AIDS.

มันจริงสำหรับโรคเอดส์

It was true just recently of Ebola.

และมันก็จริงสำหรับอีโบลาเมื่อเร็ว ๆ นี้

Medical anthropologists such as Paul Farmer,

นักมนุษยวิทยา เช่น พอล ฟาร์มเมอร์

who worked on AIDS in Haiti,

ผู้ที่ทำงานเกี่ยวกับโรคเอดส์ในเฮติ

call this structural violence:

เรียกสิ่งนี้ว่าความรุนแรงเชิงโครงสร้าง

structural because inequities are embedded

เป็นโครงสร้างเพราะ ความไม่เท่าเทียมนี้มันฝังลึก

in the political and economic organization of our social world,

ลงไปในองค์กรทางการเมืองและเศรษฐกิจ ของสังคมโลกของเรา

often in ways that are invisible to those with privilege and power;

มักจะอยู่ในรูปแบบ ที่ผู้ที่มีอภิสิทธิ์และอำนาจมองไม่เห็น

and violence because its impact --

และเป็นรุนแรง เพราะผลกระทบของมัน --

premature deaths, suffering, illness -- is violent.

การเสียขิวิตก่อนวัยอันควร ความทุกข์ทรมาน ความเจ็บป่วย -- เป็นความรุนแรง

We do little for our patients

เราทำให้คนไข้ของเราน้อยมาก

if we fail to recognize

ถ้าเราไม่ล่วงรู้

these social injustices.

ถึงความไม่เท่าเทียมกันทางสังคมนี้

Sounding the alarm is the first step towards doing public health right,

การประกาศเตือนนั้นเป็นก้าวแรก ที่จะทำให้การสาธารสุขนั้นถูกต้อง

and it's how we may rally support

และมันก็อาจเป็นวิธีที่เราจะรณรงค์สนับสนุน

to break through and create real change together.

เพื่อที่จะก้าวข้ามอุปสรรค และสร้างความเปลี่ยนแปลงด้วยกัน

So these days, I'm not staying quiet.

เพราะฉะนั้น ทุกวันนี้ ฉันจะไม่นิ่งเฉยอีกต่อไป

I'm speaking up about a lot of things,

ฉันจะพูดในหลาย ๆ เรื่อง

even when it makes listeners uncomfortable,

ถึงแม้ว่ามันจะทำให้คนฟังรู้สึกอึดอัด

even when it makes me uncomfortable.

ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ฉันอึดอัด

And a lot of this is about racial disparities

และมีหลายเรื่อง ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความแตกต่างทางเชื้อชาติ

and institutionalized racism,

การก่อเกิดการเหยียดเชื้อชาติ

things that we're not supposed to have in this country anymore,

สิ่งที่ไม่สมควรจะมี ในประเทศของเราอีกต่อไปแล้ว

certainly not in the practice of medicine

ที่แน่ ๆ คือในวงการแพทย์

or public health.

หรือการสาธารณสุข

But we have them,

แต่เรายังมีพวกมันอยู่

and we pay for them in lives cut short.

แล้วสิ่งที่เราต้องเสียก็คือชีวิตทีสั้นลง

That's why sounding the alarm

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการป่าวประกาศ

about the impact of racism on health in the United States,

เกี่ยวกับผลกระทบของการเหยียดเชื้อชาติ ที่มีต่อสุขภาพในสหรัฐอเมริกา

the ongoing institutional and interpersonal violence

ความรุนแรงในสถาบันและระหว่างบุคคล ที่ยังเกิดขึ้นอยู่

that people of color face,

ที่กลุ่มคนผิวสีต้องเผชิญ

compounded by our tragic legacy

ที่ยังประกอบกับ สิ่งที่เป็นผลพวกจากความวิปโยค

of 250 years of slavery,

จาก 250 ปี ของการค้าทาส

90 years of Jim Crow

90 ปี ของการแบ่งแยกคนผิวดำ

and 60 years of imperfect equality,

และ 60 ปี ของความเสมอภาคที่ไม่สมบูรณ์

sounding the alarm about this

การป่าวประกาศในเรื่องนี้

is central to doing my job right

เป็นหัวใจของการทำงานของฉันให้ถูกต้อง

as New York City's Health Commissioner.

ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ด้านสุขภาพ ของเมืองนิวยอร์ก

In New York City, premature mortality -- that's death before the age of 65 --

ในเมืองนิวยอร์ก การเสียชีวิตก่อนวัยอันควร -- นั่นคือการเสียชีวิตก่อนอายุ 65 ปี--

is 50 percent higher for black men than white ones.

เกิดขึ้นในชายผิวดำมากกว่าชายผิวขาว ถึง 50 เปอร์เซ็นต์

A black woman in 2012

ผู้หญิงผิวดำในปี ค.ศ. 2012

faced more than 10 times the risk of dying related to childbirth

มีความเสี่ยงมากกว่า 10 เท่า ที่จะเสียชีวิตจากการคลอดบุตร

as a white woman.

เมื่อเทียบกับผู้หญิงผิวขาว

And though we've made enormous strides

ถึงแม้ว่าเราได้พยายามกันอย่างมาก

in reducing infant mortality rates,

ในการลดอัตราการเสียชีวิตของทารก

a black baby still faces

ทารกผิวดำก็ยังคงเผชิญ

nearly three times the risk of death in its first year of life

กับความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตในปีแรก มากเกือบสามเท่า

as compared to a white baby.

เมื่อเทียบกับเด็กผิวขาว

New York City's not exceptional.

ในเมืองนิวยอร์กนี้ก็เป็นเช่นเดียวกัน

These statistics are paralleled

สถิติเหล่านั้นพอ ๆ กัน

by statistics found across the United States.

กับสถิติอื่น ๆ ทั่วทั้งสหรัฐอเมริกา

A recent New York Times analysis

การวิเคราะห์เมื่อไม่นานมานี้โดยนิวยอร์กไทม์

reported that there are 1.5 million missing black men across the country.

รายงานว่า ทั่วประเทศ มีชายผิวดำ 1.5 ล้านคนหายไป

They noted that more than one

พวกเขาบอกว่า ชายผิวดำมากกว่า

out of every six black men

หนึ่งในหก

who today should be between the ages of 25 and 54 years

ผู้ที่ตอนนี้น่าจะมีอายุระหว่าง 25 ถึง54 ปี

have disappeared from daily life,

ได้หายไปจากวิถีชีวิตประจำวัน

lost either to prison or premature death.

หายไปเพราะถูกจำคุก หรือเสียชีวิตก่อนวัยอันควร

There is great injustice

มันมีความไม่เป็นธรรมอย่างมาก

in the daily and disproportionate violence faced by young black men,

ในความรุนแรงในชีวิตประจำวันมากกว่า ที่ชายผิวดำอายุน้อยต้องเผชิญ

the focus of recent protests under the banner #BlackLivesMatter.

จุดสำคัญของการประท้วงที่ผ่านมา ภายใต้คำพูดที่ว่า #BlackLivesMatter

But we have to remember

แต่เราต้องจำไว้ว่า

that enduring and disparate rates

อัตราที่ยังคงอยู่และยังมีความแตกต่างกัน

and the occurrence and outcome of common medical conditions --

และการเกิด และผลลัพท์ของอาการทั่วไป --

heart disease, cancer, diabetes, HIV --

โรคหัวใจ มะเร็ง เบาหวาน เอดส์ --

diseases that may kill slowly and quietly

โรคที่อาจฆ่าอย่างช้า ๆ และ เงียบ ๆ

and take even more black lives prematurely.

และคร่าชีวิตของคนดำก่อนวัยอันควร ไปมากกว่า

As the #BlackLivesMatter movement unfolded,

เมื่อการเคลื่อนไหว #BlackLivesMatter เปิดตัว

I felt frustrated and angry

ฉันรู้สึกผิดหวังและโกรธ

that the medical community

ที่วงการแพทย์นั้น

has been reluctant to even use the word "racism"

ลังเลแม้แต่การใช้คำว่า "การเหยียดเชื้อชาติ"

in our research and our work.

ในการวิจัยและงานของเรา

You've probably felt something every time I've said it.

คุณอาจจะรู้สึกบางอย่าง ทุกครั้งที่ฉันพูดถึงมัน

Our medical students held die-ins in their white coats,

นักเรียนแพทย์ของเรา ใส่เสื้อกาวน์ประท้วงท่านอนตาย

but the medical community has largely stood by passively

แต่ในวงการแพทย์ส่วนใหญ่นั้น ต่อสู้โดยไม่แสดงออก

as ongoing discrimination continues to affect

ในขณะที่การเหยียดผิวที่ยังคงมีอยู่ ส่งผลกระทบอย่างต่อเนื่อง

the disease profile and mortality.

ต่อการเกิดโรคและความตาย

And I worry

และฉันกังวล

that the trend towards personalized and precision medicine,

ว่าแนวโน้มต่อเรื่องการแพทย์ส่วนบุคคล และความถูกต้อง

looking for biological or genetic targets to better tailor treatment,

ที่มองหาเป้าหมายทางด้านชีวภาพ หรือพันธุกรรมเพื่อออกแบบการรักษาที่ดีขึ้น

may inadvertently cause us to lose sight of the big picture,

อาจทำให้เราละเลยการมองภาพใหญ่ โดยไม่ได้ตั้งใจ

that it is the daily context,

ซึ่งมันอยู่ในขีวิตประจำวันของเรา

where a person lives, grows,

ที่ซึ่งคนอยู่อาศัย เติบโต

works, loves,

ทำงาน รักใคร่

that most importantly determines population health,

ที่สำคัญที่สุด คือมันกำหนดสุขภาพที่ดีของประชากร

and for too many of us, poor health.

และสุขภาพที่ไม่ดีสำหรับหลาย ๆ คน

As health professionals in our daily work,

ในฐานะที่ทำงานประจำ เป็นบุคลากรทางด้านสุขภาพ

whether in the clinic or doing research,

ไม่ว่าจะเป็นในคลินิค หรือทำงานวิจัย

we are witness to great injustice:

เราเป็นพยานของความไม่เป็นธรรมมากมาย

the homeless person who is unable to follow medical advice

คนไร้บ้านที่ไม่สามารถ ทำตามคำแนะนำของแพทย์ได้

because he has more pressing priorities;

เพราะเขามีเรื่องกดดันอื่นที่สำคัญกว่า

the transgender youth who is contemplating suicide

เยาวชนเพศที่สามที่พยายามจะฆ่าตัวตาย

because our society is just so harsh;

เพราะสังคมของเรามันโหดร้ายเกินไป

the single mother who has been made to feel that she is responsible

คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ถูกทำให้รู้สึกว่า เธอเป็นผู้รับผิดชอบ

for the poor health of her child.

ต่อสุขภาพที่แย่ของลูกของเธอ

Our role as health professionals

หน้าที่ของเราในฐานะบุคคลากรด้านสุขภาพ

is not just to treat our patients

ไม่ใช่แค่รักษาคนไข้

but to sound the alarm

แต่เพื่อประกาศเตือน

and advocate for change.

และมีส่วนร่วมในการเปลี่ยนแปลง

Rightfully or not,

จะถูกต้องหรือไม่ก็ตาม

our societal position gives our voices great credibility,

ตำแหน่งทางสังคมของพวกเรา ทำให้เสียงของเรานั้นมีความน่าเชื่อถือ

and we shouldn't waste that.

และเราไม่ควรที่จะทำให้มันเปล่าประโยชน์

I regret not speaking up in Zimbabwe,

ฉันเสียใจที่ฉันไม่ได้พูดเรื่องนี้ในซิมบับเวย์

and I've promised myself

และฉันสัญญากับตัวเองว่า

that as New York City's Health Commissioner,

ในฐานะของเจ้าหน้าที่ทางด้านสุขภาพ ของเมืองนิวยอร์ก

I will use every opportunity I have

ฉันจะใช้ทุกโอกาสที่ฉันมี

to sound the alarm

เพื่อที่จะประกาศเตือน

and rally support for health equity.

และรณรงค์สนับสนุนความยุติธรรมทางสุขภาพ

I will speak out against racism,

ฉันจะออกมาต่อต้านการเหยียดเชื้อชาติ

and I hope you will join me,

และหวังว่าพวกคุณจะมาร่วมกับฉัน

and I will join you when you speak out against sexism

และฉันจะร่วมกับคุณ เมื่อคุณออกมาต่อต้านการกีดกันทางเพศ

or any other form of inequality.

หรือรูปแบบอื่น ๆ ของความไม่เท่าเทียมกัน

It's time for us to rise up

มันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะลุกขึ้น

and collectively speak up

และร่วมกันส่งเสียง

about structural inequality.

เกี่ยวกับความไม่เท่าเทียมกันทางโครงสร้าง

We don't have to have all the answers

เราไม่จำเป็นจะต้องมีทางออก

to call for change.

ให้กับทุกปัญหา

We just need courage.

เราแค่ต้องมีความกล้า

The health of our patients,

สุขภาพของคนไข้ของเรา

the health of us all, depends on it.

สุขภาพของพวกเราทุกคน ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)