Why your doctor should care about social justice | Mary Bassett

Translator: Hamid Reza Khodayari Reviewer: soheila Jafari

When I moved to Harare in 1985,

وقتی من در سال ۱۹۸۵ به هاراری اومدم

social justice was at the core of Zimbabwe's national health policy.

عدالت اجتماعی در مرکز توجه سیاست ملی بهداشتی زیمباوه بود

The new government emerged from a long war of independence

دولت جدید پس از یک جنگ طولانی برای استقلال بوجود امد

and immediately proclaimed a socialist agenda:

و بلافاصله یک مشی سوسیالیستی را اعلام کرد:

health care services, primary education

خدمات مراقبتهای بهداشتی، آموزش ابتدایی

became essentially free.

کاملا مجانی شدند.

A massive expansion of rural health centers

گسترش بسیار زیاد مراکز بهداشتی روستایی

placed roughly 80 percent of the population

حدود ۸۰ درصد جمعیت را

less than a two-hour walk from these facilities,

در فاصله کمتر از دوساعت با پای پیاده از این مراکز قرار داد،

a truly remarkable accomplishment.

واین یک موفقیت بسیار چشمگیر بود.

In 1980, the year of independence,

در سال ۱۹۸۰ یعنی سال کسب استقلال

25 percent of Zimbabwean children were fully immunized.

۲۵ درصد از کودکان زیمباوه کاملا در مقابل بیماری ها ایمن شده بودند.

By 1990, a mere decade later,

تا سال ۱۹۹۰ فقط یک دهه بعد

this proportion stood at 80 percent.

این عدد به ۸۰ درصد رسید بود.

I felt tremendously privileged to be part of this transformation,

این رجحانی برای من بود که بسیار احساس غرور می ‌کنم که بخشی ازاین دگردیسی،

a revolution.

وبه تعبیری یک انقلاب بودم.

The excitement, the camaraderie, was palpable.

این هیجان و همراهی شیرین بود.

Working side by side with brilliant Zimbabweans --

کار کردن درکنار مردم بی نظیر زیمباوه--

scientists, doctors, activists --

دانشمندان، پزشکان، فعالان--

I felt connected not only to an African independence movement,

من نه تنها احساس ارتباط با جنبش استقلال طلبی افریقا را داشتم.

but to a global progressive public health movement.

بلکه احساس می کردم به یک جنبش بهداشت عمومی پیشرو متصلم.

But there were daunting challenges.

البته چالش های بزرگی وجود داشت.

Zimbabwe reported its first AIDS case in 1985, the year I arrived.

اولین مورد ابتلا به ویروس ایدز در سال ۱۹۸۵ یعنی سال ورود من گزارش شد.

I had taken care of a few patients with AIDS in the early 1980s,

من در اوایل دهه ۱۹۸۰از چند بیمار مبتلا به ایدزمراقبت کرده بودم.

when I did my medical training at Harlem Hospital, but --

زمانی که در بیمارستان هارلم مشغول به گذراندن دوره پزشکی بودم-

we had no idea what lay in store for Africa.

ما اصلا نمی دانستیم آینده‌ای که در انتظار افریقاست چیست.

Infection rate stood at about two percent in my early days there.

میزان آلودگی در روزهای اول حضور من در آنجا ۲ درصد بود

These would soar

این رقم

to one out of every four adults

به یک نفر از چهار نفرفرد بالغ

by the time I left Harare 17 years later.

در زمانی که پس از۱۷ سال آنجا را ترک کردم رسید.

By the mid-1990s,

تا اواسط دهه ۱۹۹۰،

I'd told hundreds of people in the prime of life

صدها نفر در اوج دوران حیات

that they were HIV-positive.

به ویروس ایدز مبتلا شده بودند.

I saw colleagues and friends die,

من شاهد مرگ همکاران ودوستان بودم.

my students, hospital patients, die.

همنچنین شاهد مرگ دانشجویانم و بیمارانم بودم.

In response, my colleagues and I set up a clinic.

در پاسخ به این موضوع من وهمکارانم یک کلینیک دایر کردیم.

We did condom demonstrations.

ما نحوه استفاده از کاندوم را به مردم نشان می دادیم.

We launched school education and workplace interventions.

ما در مدارس ومحیط ها ی کاری به آموزش می پرداختیم.

We did research. We counseled the partners of infected men

ما تحقیقات انجام می دادیم و به همسران مردان مبتلا

about how to protect themselves.

در مورد مراقبت از خودشان مشاوره می‌دادیم.

We worked hard, and at the time, I believed that I was doing my best.

ما سخت تلاش می کردیم و من در آن زمان معتقد بودم که نهایت تلاشم را می کنم.

I was providing excellent treatment,

من بهترین مراقبت و درمان را ارایه می‌دادم،

such as it was.

درنوع خود

But I was not talking about structural change.

اما من در مورد تغییرات ساختاری حرفی نمی‌زدم.

Former UN Secretary Kofi Annan has spoken candidly

دبیر کل سابق سازمان ملل آقای کوفی عنان آشکارا

about his personal failure

در خصوص عدم موفقیت‌اش

leading to the Rwandan genocide.

که منجر به نسل کشی در رواندا گردید صحبت کرد.

In 1994, he was head of the UN peacekeeping department.

درسال ۱۹۹۰ او ریاست اداره صلح بانی سازمان ملل را بر عهده داشت.

At a 10-year memorial for the genocide,

در دهمین سالگرد بزرگداشت قربانیان نسل کشی

he reflected, "I believed at the time I was doing my best,

اواظهار داشت " من در آن زمان فکرمی‌کردم که نهایت تلاشم را انجام می دهم

but I realized after the genocide

اما من بعد از نسل کشی فهمیدم

that there was more I could and should have done

که چیزهای بود که من می‌توانستم و باید انجام می دادم

to sound the alarm and rally support."

که زنگ خطر را به صدا درآورم وحمایت جذب کنم."

The AIDS epidemic caught the health community unprepared,

اپیدمی ایدز جامعه سلامت را غافلگیرکرد،

and today, when the World Health Organization estimates

و امروز وقتی سازمان بهداشت جهانی تخمین میزند،

that 39 million people have lost their lives to this disease,

که ۳۹ میلیون نفر جان خودرا در اثر ایدز از دست داده اند،

I'm not alone in feeling remorse and regret

من تنها کسی نیستم که احساس تاسف و پشیمانی می کنم

at not having done more earlier.

در مورد اینکه زودتر باید کاربیشتری انجام می دادم.

But while living in Zimbabwe,

اما زمانیکه در زیمباوه بودم،

I didn't see my role as an advocacy or a political one.

برای خود نقش حمایتی و سیاسی قائل نبودم.

I was there for my technical skills,

من تنها به خاطرمهارتی که داشتم آنجا بودم،

both my clinical and my research epidemiology skills.

هم مهارتهای بالینی و هم مهارتهای تحقیقاتی در خصوص بیماریهای اپیدمی.

And in my mind, my job was to take care of patients

ودر ذهنم تنها وظیفه خود را مراقبت از بیماران

and to do research to better understand the population patterns of transmission,

و انجام تحقیق و درک بهتر الگوهای تغییراتی جمعیت می‌دانستم،

and I hoped that we'd slow the spread of the virus.

وامیدورار بودم که ما گسترش ویروس را کند خواهیم کرد

I was aware that socially marginalized populations were at disproportionate risk

می دانستم مردمی که از نظر اجتماعی در حاشیه هستند در معرض خطر بسیارزیادی

of getting and dying of AIDS.

به ابتلا به ایدز و مردن در اثر آن هستند

And on the sugar plantations,

و در مزارع شکر

which really more closely resembled feudal fiefdoms

که بیشتراز تجارت خانه‌های مدرن به قلمروهای فئودالی

than any modern enterprise,

شباهت داشتند،

60 percent of pregnant women

۶۰ درصد از زنان باردار

tested HIV-positive.

مبتلا به ایدز بودند.

I worked to show how getting infected was not a moral failure

من تلاش می کردم نشان دهم مبتلا شدن نشان مشکل اخلاقی نیست.

but instead related to a culture of male superiority,

بلکه در عوض مربوط به وجود فرهنگ مردسالارانه

to forced migrant labor and to colonialism.

کاراجباری مهاجران، و استعمارگری است.

Whites were largely unscathed.

سفید پوستان عمدتا مبتلا نبودند.

As health professionals,

به عنوان متخصصین بهداشتی،

our tools were pitifully weak:

ابزار ما به شکل تاسف آوری ضعیف بود:

imploring people to change their individual behaviors,

به مردم التماس می‌کردیم که رفتار فردی خود را تغییر دهند.

use condoms, reduce number of partners.

از کاندوم استفاده کنند و شریک جنسی متعدد نداشته باشند.

Infection rates climbed,

میزان ابتلا افزایش یافت

and when treatment became available in the West,

و وقتی در غرب درمان ایدز امکان پذیر شد،

treatment that remains our most potent weapon

درمانی که قویترین سلاح ما

against this virus,

در مقابل این ویروس است،

it was unaffordable to the public sector across Africa.

در آفریقا برای بخش دولتی قابل خرید نبود.

I didn't speak out

من اعتراض نکردم

about the unequal access to these life-saving drugs

به دسترسی نابرابر به این داروهای نجات بخش

or about the underlying economic and political systems

یا به سیستم های زیربنایی سیاسی واقتصادی

that were driving infection rates

که باعث می شدند میزان ابتلا افزایش یابد.

in such huge swaths of the population.

بین قشر کثیری از جمعیت

I rationalized my silence

من سکوت خودرا توجیه می کردم

by reminding myself that I was a guest in the country,

با یادآوری این موضوع که من در اینجا میهمان هستم،

that sounding the alarm could even get me kicked out,

و اینکه به صدا در آورن زنگ هشدار باعث اخراج من خواهد شد،

keep me from doing good work,

و نخواهد گذاشت تا به کار مثبت خود،

taking care of my patients,

و مراقبت از بیماران

doing much-needed research.

و انجام تحقیقات بسیار مورد نیاز بپردازم.

So I didn't speak out

لذا هیچ اعتراضی نمی کردم.

about the government's early stance on AIDS.

به موضع اولیه دولت در مورد ایدز

I didn't voice my concerns loudly enough.

من به اندازه کافی نگرانی های خویش را آشکارا مطرح نمی کرد.

Many doctors, health professionals,

بسیاری از پزشکان و متخصصین بهداشتی،

may think I did nothing wrong.

شاید بگویند هیچ اشتباهی مرتکب نشده ام.

Our pact with our patients,

پیمان ما با بیماران‌مان

the Hippocratic Oath and its variants,

سوگند پزشکی و امثال آن،

is about the sanctity of the patient-doctor relationship.

مربوط به قداست رابطه پزشک و بیمار است.

And I did everything I could

ومن هرآنچه می‌توانستم

for each and every patient of mine.

برای تک تک بیمارانم انجام دادم

But I knew

اما من می‌دانستم

that epidemics emerge along the fissures of our society,

که بیماریهای اپیدمیک در جوامع ما نفوذ می‌کنند،

reflecting not only biology,

واین نه فقط حاکی از عولمل بیولوژیکی است،

but more importantly patterns of marginalization, exclusion,

بلکه بیشتر حاکی از به حاشیه رانده گی ، محرومیت

discrimination related to race, gender, sexuality, class and more.

انواع تبعیضها مثل نژادی، جنسیتی، طبقاتی وغیره نیز هست.

It was true of AIDS.

این درمورد ایدز صحت داشت.

It was true just recently of Ebola.

اخیرا درمورد ابولا هم صحت دارد.

Medical anthropologists such as Paul Farmer,

انسان شناسان حوزه پزشکی مثل پال فارمر،

who worked on AIDS in Haiti,

که در هاییتی بر روی ایدزکار کرده اند.

call this structural violence:

این موضوع را "خشونت ساختاری" می خوانند:

structural because inequities are embedded

"ساختاری" از این جهت که نابرابری

in the political and economic organization of our social world,

در سازمان های اقتصادی و سیاسی جهان اجتماعی ما نهادینه شده اند،

often in ways that are invisible to those with privilege and power;

اغلب به گونه ای که برای کسانی که از قدرت وامتیاز بهره مند هستند قابل دیدن نیستند،

and violence because its impact --

و"خشونت" ارآن جهت که تاثیرات آن مانند--

premature deaths, suffering, illness -- is violent.

مرگ های زودهنگام، رنج وعذاب وبیماری خشن هستند.

We do little for our patients

ما کار بسیاراندکی برای بیماران‌مان انجام می دهیم

if we fail to recognize

اگر که متوجه

these social injustices.

این بی‌عدالتی‌های اجتماعی نباشیم.

Sounding the alarm is the first step towards doing public health right,

به صدا در آوردن زنگ خطر اولین گام در دادن حق بهداشت عمومی است،

and it's how we may rally support

و اینگونه است که ما می توانیم حمایت را جلب کنیم

to break through and create real change together.

تا این موانع را بشکنیم و تغییر واقعی را با هم ایجاد کنیم.

So these days, I'm not staying quiet.

بنابراین این روزها من ساکت نمی‌نشینم.

I'm speaking up about a lot of things,

من در خصوص چیزهای زیادی آشکارا صحبت می‌کنم،

even when it makes listeners uncomfortable,

حتی وقتی که شنوندگان من آزرده می شوند،

even when it makes me uncomfortable.

حتی وقتی که خود من آزرده می شوم.

And a lot of this is about racial disparities

وبخش عمده‌ای از این بحث مربوط به نابرابری نژادی

and institutionalized racism,

و نژاد پرستی که نهادینه شده است،

things that we're not supposed to have in this country anymore,

چیزهای که دیگر انتظار نمی‌رود در این کشور شاهد آن باشیم،

certainly not in the practice of medicine

مطمئنا نه در حوزه پزشکی

or public health.

ونه در حوزه بهداشت عمومی.

But we have them,

اما ما این مشکلات راداریم،

and we pay for them in lives cut short.

وما هزینه آنها رابا کم کردن طول عمر افراد پرداخت می کنیم.

That's why sounding the alarm

به همین دلیل است که به صدا در آوردن زنگ خطر

about the impact of racism on health in the United States,

در مورد تاثیر نژادپرستی بر بهداشت درایالات متحده

the ongoing institutional and interpersonal violence

در مورد خشونت موجود بین افراد و اجتماعاتی

that people of color face,

که افرادرنگین پوست با آن مواجه هستند،

compounded by our tragic legacy

که میراث تاسف بار

of 250 years of slavery,

۲۵۰ سال برده‌داری،

90 years of Jim Crow

۹۰ سال جدا سازی نژادی

and 60 years of imperfect equality,

و ۶۰ سال برابری ناقص برآن دامن می زند،

sounding the alarm about this

به صدا در آوردن زنگ خطردرمورد این ها

is central to doing my job right

بخش اصلی انجام درست کار توسط من

as New York City's Health Commissioner.

به عنوان کمیسر بهداشت شهر نیویورک است.

In New York City, premature mortality -- that's death before the age of 65 --

در نیویورک، مرگ زود هنگام که به مرگ قبل از ۶۵ سالگی اطلاق می شود

is 50 percent higher for black men than white ones.

در مردان سیاهپوست ۵۰ درصد بیشتر ازمردان سفید پوستان است.

A black woman in 2012

یک زن سیاهپوست در سال ۲۰۱۲

faced more than 10 times the risk of dying related to childbirth

۱۰ باربیشتر در معرض مرگ در زمان زایمان در مقایسه با

as a white woman.

یک زن سفید پوست بود.

And though we've made enormous strides

گرچه ما پیشرفت‌های بسیاری

in reducing infant mortality rates,

در خصوص میزان مرگ ومیرکودکان کرده ایم،

a black baby still faces

هنوز خطر مرگ یک نوزاد سیاهپوست

nearly three times the risk of death in its first year of life

در مقایسه با یک نوزاد سفیدپوست

as compared to a white baby.

در سال اول زندگی سه برابر است.

New York City's not exceptional.

شهر نیویورک یک استثنا نیست

These statistics are paralleled

این آمار شبیه

by statistics found across the United States.

آمار دیگر نقاط ایالات متحده است.

A recent New York Times analysis

در یک بررسی منتشره توسط نیویورک تایمز

reported that there are 1.5 million missing black men across the country.

چنین گزارش شد که ۱/۵ میلیون مردسیاهپوست در سرتاسر کشورمفقود شده اند.

They noted that more than one

آنها متوجه شدند که بیش از یکنفر از هر

out of every six black men

شش مرد سیاه پوست

who today should be between the ages of 25 and 54 years

که امروز باید بین ۲۵ تا ۵۴ سال باشند

have disappeared from daily life,

از زندگی روزانه ما محوشده اند،

lost either to prison or premature death.

یا در زندان هستند وبا به دلیل مرگ زودهنگام.

There is great injustice

بی عدالتی بزرگی وجود دارد در

in the daily and disproportionate violence faced by young black men,

خصوص خشونت های روزانه و میزان نابرابر آن در مورد مردان سیاهپوست که کانون،

the focus of recent protests under the banner #BlackLivesMatter.

اعتراضات اخیر بود تحت لوای حرکت تویتری " حیات ساهپوستان مهم است."

But we have to remember

اما باید

that enduring and disparate rates

این اعداد نابرابر و همیشگی را

and the occurrence and outcome of common medical conditions --

رخداد وعواقب بیماریها ومشکلات پزشکی که همگان با آن مواجه هستند مانند--

heart disease, cancer, diabetes, HIV --

بیماری قلبی، سرطان ، دیابت، ایدز

diseases that may kill slowly and quietly

بیماری هایی که ممکن است آرام وبی صدا بکشند

and take even more black lives prematurely.

و حتی جان سیاهپوستان را بیشتر و زود هنگام می گیرد را به یاد داشته باشیم.

As the #BlackLivesMatter movement unfolded,

با رخ دادن جنبش توییتری " حیات سیاهپوستان مهم است"،

I felt frustrated and angry

من احساس سردرگمی و عصبانیت می کردم

that the medical community

از اینکه جامعه پزشکی در

has been reluctant to even use the word "racism"

تحقیقات و کارهای خود تمایلی به استفاده از واژه

in our research and our work.

"نژادپرستی" نداشت.

You've probably felt something every time I've said it.

به شما احتمالا حسی دست داده هر بارکه من این واژه رابیان کردم

Our medical students held die-ins in their white coats,

دانشجویان پزشکی با لباس‌های سفید به نشانه مرگ در خیابان دراز کشیدند،

but the medical community has largely stood by passively

اما بخش عمده جامعه پزشکی به شکل منفعل در در حالی که

as ongoing discrimination continues to affect

تبعیض مداوم به تاثیر گذاری بر

the disease profile and mortality.

اخلاقیات و بیماری ها ادامه می‌دهد.

And I worry

و من نگرانم

that the trend towards personalized and precision medicine,

که روند به سوی ساخت داروهای دقیق و مخصوص هر فرد،

looking for biological or genetic targets to better tailor treatment,

به دنبال اهداف بیولوژیکی وژنتیکی بودن جهت درمان دقیق تر،

may inadvertently cause us to lose sight of the big picture,

ممکن است نا خواسته باعث شود که نتوانیم تصویر بزرگ را ببینیم،

that it is the daily context,

یعنی بافت روزانه زندگی،

where a person lives, grows,

جایی که فرد در آن زندگی می‌کند، رشد می‌کند،

works, loves,

کار می‌کند، عشق می‌ورزد،

that most importantly determines population health,

بافتی که مهمتر از هر چیز سلامت جامعه را تعیین می‌کند،

and for too many of us, poor health.

و برای بسیاری از ما یک سلامتی نا کامل است.

As health professionals in our daily work,

به عنوان متخصصان سلامت در محل کارخود

whether in the clinic or doing research,

خواه در کلینیک یا در حال تحقیق

we are witness to great injustice:

ما شاهد بی عدالتی بزرگی هستیم:

the homeless person who is unable to follow medical advice

فرد بی خانمانی که توصیه پزشکی ما را نمی‌تواند انجام دهد

because he has more pressing priorities;

چون اولویت های مهمتری دارد؛

the transgender youth who is contemplating suicide

جوان دوجنسیتی که به خودکشی می‌اندیشد

because our society is just so harsh;

چون جامعه ما بسیار خشن است؛

the single mother who has been made to feel that she is responsible

مادر سرپرست خانواری که مجبور شده که حس کند او مسئول

for the poor health of her child.

شرایط بد سلامتی فرزند خود است.

Our role as health professionals

نقش ما به عنوان متخصصین سلامت

is not just to treat our patients

فقط درمان بیمار نیست

but to sound the alarm

بلکه به صدا درآوردن زنگ هشدار است

and advocate for change.

و حمایت از تغییر.

Rightfully or not,

درست باشد یا نه،

our societal position gives our voices great credibility,

موقعیت اجتماعی ما به نظرات ما اعتبار می‌بخشد،

and we shouldn't waste that.

و ما نباید این را هدر بدهیم.

I regret not speaking up in Zimbabwe,

من از این که در زیمباوه آشکارا نظرم را بیان نکردم متاسفم،

and I've promised myself

ومن به خودم قول داده ام

that as New York City's Health Commissioner,

که به عنوان کمیسر بهداشتی نیویورک

I will use every opportunity I have

از هر فرصتی استفاده خواهم کرد

to sound the alarm

تا زنگ را به صدا در آورم

and rally support for health equity.

و برای ایجاد عدالت بهداشتی حمایت جلب کنم.

I will speak out against racism,

من به نژادپرستی اعتراض خواهم کرد،

and I hope you will join me,

ومن امید وارم شماهم به من بپیوندید،

and I will join you when you speak out against sexism

و من یه شما خواهم پیوست وقتی شما به تبعیض جنسیتی

or any other form of inequality.

یا هر نوع بی عدالتی دیگری اعتراض کنید.

It's time for us to rise up

زمان آن است که برخیزیم

and collectively speak up

وهمه با هم اعتراض کنیم

about structural inequality.

به نابرابری ساختاری

We don't have to have all the answers

ما لازم نیست همه جواب ها را داشته باشیم

to call for change.

تا درخواست تغییر کنیم.

We just need courage.

ما فقط نیاز به شجاعت داریم.

The health of our patients,

سلامت بیماران ما

the health of us all, depends on it.

سلامت همه ما به این موضوع وابسته است.

(Applause)

(تشویق)