The unforeseen consequences of a fast-paced world | Kathryn Bouskill

Translator: Panitan Suvannaroj Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Do you ever wonder why we're surrounded with things that help us do everything

คุณเคยสงสัยบ้างไหม ทำไมเราถูกล้อมรอบ ด้วยสิ่งที่ช่วยเราทำทุกสิ่งทุกอย่าง

faster and faster and faster?

เร็วขึ้น และเร็วขึ้น และเร็วขึ้น ?

Communicate faster,

สื่อสารเร็วขึ้น

but also work faster, bank faster,

แต่ก็ต้องทำงานเร็วขึ้น การเงินที่เร็วขึ้น

travel faster, find a date faster,

เดินทางเร็วขึ้น หาคนรักเร็วขึ้น

cook faster, clean faster and do all of it all at the same time?

ทำอาหารเร็วขึ้น ทำความสะอาดเร็วขึ้น และทำทั้งหมดในเวลาเดียวกัน ?

How do you feel about cramming even more into every waking hour?

คุณรู้สึกอย่างไรที่ถูกยัดเยียดมากขึ้น ในทุกเวลาที่ตื่นนอน ?

Well, to my generation of Americans,

สำหรับคนอเมริกันรุ่นของฉัน

speed feels like a birthright.

ความเร็วเปรียบเสมือนสิทธิที่มีตั้งแต่เกิด

Sometimes I think our minimum speed is Mach 3.

บางครั้ง ฉันคิดว่าความเร็วต่ำสุด ของเราคือ มัค 3

Anything less, and we fear losing our competitive edge.

ถ้าน้อยกว่านี้ พวกเรากลัวว่าจะสูญเสีย ความสามารถในการแข่งขันไป

But even my generation is starting to question

แต่แม้กระทั้งคนรุ่นของฉัน ก็เริ่มตั้งคำถาม

whether we're the masters of speed

ว่าเราเป็นเจ้านายของความเร็ว

or if speed is mastering us.

หรือความเร็วเป็นเจ้านายของเรา

I'm an anthropologist at the Rand Corporation,

ฉันเป็นนักมานุษยวิทยา ที่ แรนด์ คอร์ปอเรชั่น

and while many anthropologists study ancient cultures,

และในขณะที่นักมานุษยวิทยาคนอื่น กำลังศึกษาวัฒนธรรมโบราณ

I focus on modern day cultures and how we're adapting

ฉันมุ่งเน้นไปที่วัฒนธรรมสมัยใหม่ และวิธีการที่เราปรับตัว

to all of this change happening in the world.

เข้าหาการเปลี่ยนแปลงทั้งหมด ที่เกิดขึ้นบนโลก

Recently, I teamed up with an engineer, Seifu Chonde, to study speed.

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันได้ร่วมทีมกับวิศวกร เซฟู ชอนเด เพื่อศึกษาความเร็ว

พวกเราสนใจทั้งเรื่อง วิธีการที่มนุษย์ ปรับตัวเข้ากับยุคแห่งความเร็ว

We were interested both in how people are adapting to this age of acceleration

and its security and policy implications.

รวมทั้งนัยด้านความปลอดภัยและนโยบาย

What could our world look like in 25 years

โลกของเราจะเป็นอย่างไรในอีก 25 ปี

if the current pace of change keeps accelerating?

หากความเร็วของการเปลี่ยนแปลง เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ?

What would it mean for transportation,

มันจะมีผลอย่างไรกับการเดินทาง

or learning, communication,

การศึกษา การติดต่อสื่อสาร

manufacturing, weaponry

การผลิต อาวุธ

or even natural selection?

หรือแม้กระทั่งการคัดกรองตามธรรมชาติ ?

Will a faster future make us more secure and productive?

อนาคตที่รวดเร็วมากขึ้น จะทำให้เรา มีความปลอดภัยและประสิทธิภาพมากขึ้นไหม ?

Or will it make us more vulnerable?

หรือมันจะทำให้เรายิ่งเปราะบาง ?

In our research, people accepted acceleration as inevitable,

ในงานวิจัยของเรา ผู้คนยอมรับว่า ความเร็วเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

both the thrills and the lack of control.

เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้น และควบคุมได้ยาก

They fear that if they were to slow down,

พวกเขากลัวว่า ถ้าพวกเขาช้าลง

they might run the risk of becoming obsolete.

พวกเขาจะมีความเสี่ยงที่จะกลายเป็นพวกตกรุ่น

They say they'd rather burn out than rust out.

พวกเขากล่าวว่า พวกเขายอมที่จะหมดแรง ดีกว่าที่จะขึ้นสนิม

Yet at the same time,

แต่ในขณะเดียวกัน

they worry that speed could erode their cultural traditions

พวกเขากังวลว่าความเร็วจะค่อย ๆ กัดกร่อนวัฒนธรรม

and their sense of home.

และความรู้สึกของความเป็นบ้าน

But even people who are winning at the speed game

แม้กระทั่งคนที่ชนะ ในเกมของความเร็ว

admit to feeling a little uneasy.

ก็ยังยอมรับว่ามีความรู้สึกไม่สบายใจ

They see acceleration as widening the gap between the haves,

พวกเขาเห็นว่า ความเร็วยิ่งถ่างช่องว่าง ระหว่างคนที่มีฐานะ

the jet-setters who are buzzing around,

พวกที่นั่งเครื่องบินเจ็ท เดินทางไปทั่ว

and the have-nots,

กับคนที่ไม่มี

who are left in the digital dust.

ซึ่งถูกทิ้งไว้ในฝุ่นของดิจิทัล

Yes, we have good reason to forecast that the future will be faster,

ใช่ เรามีเหตุผลที่ดีในการทำนายว่า อนาคตจะรวดเร็วขึ้น

but what I've come to realize

แต่เราก็รับรู้ว่า

is that speed is paradoxical,

ความเร็วก็มีความขัดแย้ง

and like all good paradoxes,

และเหมือนความขัดแย้งทั้งหมด

it teaches us about the human experience,

มันสอนเราเกี่ยวกับประสบการณ์ของมนุษย์

as absurd and complex as it is.

ที่มีทั้งความไร้สาระและความซับซ้อน

The first paradox is that we love speed,

ความขัดแย้งแรก คือ เรารักความเร็ว

and we're thrilled by its intensity.

และเราก็ตื่นเต้นกับความรุนแรงของมัน

But our prehistoric brains aren't really built for it,

แต่สมองในยุคก่อนประวัติศาสตร์ของเรา ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อสิ่งนี้

so we invent roller coasters and race cars and supersonic planes,

ดังนั้น เราสร้างรถไฟเหาะ รถแข่ง และเครื่องบินเหนือเสียง

but we get whiplash, carsick,

แต่แรงเหวี่ยงก็ทำให้เราเจ็บปวด เมารถ

jet-lagged.

เพลียเพราะนั่งเครื่องบิน

We didn't evolve to multitask.

พวกเราไม่ได้วิวัฒน์ เพื่อทำงานหลายอย่างพร้อมกัน

Rather, we evolved to do one thing with incredible focus,

แต่เราถูกพัฒนาเพื่อทำงานอย่างเดียว ด้วยความตั้งใจอย่างสูง

like hunt -- not necessarily with great speed

เหมือนกับการล่า ซึ่งความเร็วสูง ไม่ใช่เรื่องจำเป็น

but with endurance for great distance.

แต่ความอดทนในการเดินทางไกลต่างหากที่จำเป็น

But now there's a widening gap between our biology and our lifestyles,

แต่ในปัจจุบัน เราเพิ่มช่องว่าง ระหว่างชีวภาพกับการใช้ชีวิตของเรา

a mismatch between what our bodies are built for and what we're making them do.

การจับคู่ที่ไม่ถูกต้อง ระหว่างสิ่งที่ ร่างกายถูกสร้างขึ้น กับสิ่งที่เราให้มันทำ

It's a phenomenon my mentors have called "Stone Agers in the fast lane."

มันเป็นปรากฏการณ์ที่อาจารย์ของฉันเรียกว่า "มนุษย์ยุคหินบนทางด่วน"

(Laughter)

(หัวเราะ)

A second paradox of speed is that it can be measured objectively. Right?

ความขัดแย้งที่สองของความเร็ว คือ มันถูกวัดในเชิงวัตถุวิสัย ใช่ไหม ?

Miles per hour, gigabytes per second.

ไมล์ต่อชั่วโมง กิกะไบต์ต่อวินาที

But how speed feels,

แต่เรารู้สึกอย่างไรกับความเร็ว

and whether we like it,

และเราชอบมันรึเปล่า

is highly subjective.

ซึ่งเป็นเรื่องอัตวิสัยอย่างมาก

So we can document

ดังนั้น เราอาจบอกได้ว่า

that the pace at which we are adopting new technologies is increasing.

ความเร็วที่เรายอมรับเทคโนโลยีใหม่ นั้นเพิ่มขึ้น

For example, it took 85 years from the introduction of the telephone

ตัวอย่างเช่น ต้องใช้เวลา 85 ปี นับจากจุดเริ่มต้น

to when the majority of Americans had phones at home.

กว่าที่คนอเมริกันส่วนใหญ่ จะมีโทรศัพท์ในบ้าน

In contrast, it only took 13 years for most of us to have smartphones.

ในทางกลับกัน ใช้เวลาเพียง 13 ปี ที่พวกเราส่วนใหญ่จะมีสมาร์ทโฟน

And how people act and react to speed

และการตอบสนองของคนกับความเร็ว

varies by culture and among different people within the same culture.

ก็แตกต่างกันไปตามวัฒนธรรม และแม้แต่ คนที่อยู่ในวัฒนธรรมเดียวกัน

Interactions that could be seen as pleasantly brisk and convenient

ปฏิสัมพันธ์บางอย่างที่มองว่า เป็นความคล่องแคล่วและสะดวก

in some cultures

ในบางวัฒนธรรม

could be seen as horribly rude in others.

กลับถูกมองว่าเป็นเรื่อง หยายคายในที่อื่น ๆ

I mean, you wouldn't go asking for a to-go cup at a Japanese tea ceremony

ฉันหมายถึง คุณคงจะไม่สั่งชาพร้อมดื่ม ในพิธีชงชาของญี่ปุ่น

so you could jet off to your next tourist stop.

เพื่อคุณจะได้รีบไปสถานที่ท่องเที่ยวต่อไป

Would you?

ใช่รึเปล่า ?

A third paradox is that speed begets speed.

ความขัดแย้งที่สาม คือ ความเร็ว ก่อให้เกิดความเร็ว

The faster I respond, the more responses I get,

ยิ่งฉันตอบสนองเร็ว ฉันก็ได้รับตอบสนองมากขึ้น

the faster I have to respond again.

และฉันต้องตอบสนองเร็วขึ้นไปอีก

Having more communication

การมีการสื่อสาร

and information at our fingertips

และข้อมูลมากขึ้นที่ปลายนิ้วของเรา

at any given moment

ในชั่วขณะเวลาหนึ่ง

was supposed to make decision-making easier and more rational.

น่าจะทำให้เราตัดสินใจได้ง่ายขึ้น และสมเหตุสมผลมากขึ้น

But that doesn't really seem to be happening.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นจริง

Here's just one more paradox:

ยังมีความขัดแย้งอีกอย่างหนึ่ง

If all of these faster technologies were supposed to free us from drudgery,

หากเราหวังว่าเทคโนโลยีที่เร็วขึ้น จะช่วยให้เราพ้นจากงานที่น่าเบื่อหน่าย

why do we all feel so pressed for time?

แล้วทำไมเรายังรู้สึกกดดันตลอดเวลา ?

Why are we crashing our cars in record numbers,

ทำไมเรายังขับรถชนอยู่มาก

because we think we have to answer that text right away?

เพราะเราต้องคอยตอบข้อความรึเปล่า ?

Shouldn't life in the fast lane feel a little more fun

การใช้ชีวิตอย่างรวดเร็ว ไม่ทำให้เรารู้สึกสนุกขึ้น

and a little less anxious?

หรือกระวนกระวายน้อยลงหรือ ?

German speakers even have a word for this:

นักพูดเยอรมันเคยยกคำพูดว่า

"Eilkrankheit."

"Eilkrankheit."

In English, that's "hurry sickness."

ในภาษาอังกฤษแปลว่า "ความป่วยจากการรีบ"

When we have to make fast decisions,

เมื่อเราต้องตัดสินใจอย่างเร็ว

autopilot brain kicks in,

ระบบอัตโนมัติในสมองของเราจะทำงาน

and we rely on our learned behaviors,

และเราจะใช้พฤติกรรมที่เราเรียนรู้

our reflexes, our cognitive biases,

การตอบสนองของเรา อคติของเรา

to help us perceive and respond quickly.

เพื่อช่วยเราในการพิจารณา และตอบสนองอย่างรวดเร็ว

Sometimes that saves our lives, right?

ซึ่งบางครั้งก็ช่วยชีวิตเราไว้ จริงไหม ?

Fight or flight.

สู้หรือหนี

But sometimes, it leads us astray in the long run.

แต่บางครั้ง มันก็พาเราหลงทางในระยะยาว

Oftentimes, when our society has major failures,

บ่อยครั้ง เมื่อสังคมเรา เกิดความล้มเหลวครั้งใหญ่

they're not technological failures.

มันไม่ใช่ความล้มเหลวทางเทคโนโลยี

They're failures that happen when we made decisions too quickly

มันคือความล้มเหลว ที่เกิดเมื่อเราตัดสินใจเร็วเกินไป

on autopilot.

ด้วยระบบอัตโนมัติของสมอง

We didn't do the creative or critical thinking required

เราไม่ได้คิดอย่างสร้างสรรค์หรือรอบคอบ ตามที่ควรจะเป็น

to connect the dots

เพื่อเชื่อมโยงจุดต่าง ๆ

or weed out false information

หรือกรองข้อมูลที่ผิดพลาดออกไป

or make sense of complexity.

หรือทำความเข้าใจเรื่องที่ซับซ้อน

That kind of thinking can't be done fast.

การคิดแบบนี้ไม่สามารถทำได้อย่างรวดเร็ว

That's slow thinking.

มันเป็นสิ่งที่ต้องทำช้า ๆ

Two psychologists, Daniel Kahneman and Amos Tversky,

นักจิตวิทยา 2 คน แดเนียล คาเนอมาน และ เอมอส ทเวอร์สกี้

started pointing this out back in 1974,

เริ่มชี้ให้เห็นประเด็นนี้ในปี 1974

and we're still struggling to do something with their insights.

และเรายังคงติดอยู่ในวังวน เพื่อทำบางอย่างจากการหยั่งรู้นั้น

All of modern history can be thought of as one spurt of acceleration after another.

ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ทั้งหมด อาจถูกมองว่าเป็นการเร่งความเร็วขึ้น

It's as if we think if we just speed up enough,

เหมือนกับว่า เราคิดว่า ถ้าเราเร็วขึ้นอีก

we can outrun our problems.

เราจะหนีพ้นจากปัญหาของเราได้

But we never do.

แต่เราไม่เคยทำเช่นนั้นได้

We know this in our own lives,

เรารู้สิ่งนี้ในชีวิตของเรา

and policymakers know it, too.

และผู้กำหนดนโยบายก็รู้เช่นกัน

So now we're turning to artificial intelligence

ในตอนนี้ เราใช้ปัญญาประดิษฐ์

to help us make faster and smarter decisions

เพื่อช่วยเราให้ตัดสินใจได้เร็วขึ้น และฉลาดขึ้น

to process this ever-expanding universe of data.

เพื่อจัดการกับข้อมูล ที่ขยายตัวตลอดเวลา

But machines crunching data are no substitute

แต่เครื่องจักรที่คำนวณข้อมูล ก็ไม่สามารถแทนที่

for critical and sustained thinking

การคิดแบบมีวิจารณญาณและยั่งยืน

by humans,

โดยมนุษย์

whose Stone Age brains need a little time to let their impulses subside,

ซึ่งมีสมองในยุคหิน ที่ต้องการเวลา เพื่อลดแรงผลักดันของตนเอง

to slow the mind

เพื่อทำใจให้ช้าลง

and let the thoughts flow.

และปล่อยให้กระแสความคิดดำเนินไป

If you're starting to think that we should just hit the brakes,

ถ้าเราเริ่มคิดว่า เราน่าจะเหยียบเบรค

that won't always be the right solution.

นั่นอาจไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้องเสมอไป

We all know that a train that's going too fast around a bend can derail,

เรารู้ว่า รถไฟที่เข้าโค้งเร็วเกินไปจะตกราง

but Seifu, the engineer,

แต่วิศวกรอย่างเซฟู

taught me that a train that's going too slowly around a bend can also derail.

สอนฉันว่า รถไฟที่เข้าโค้งช้าเกินไป ก็ตกรางได้เช่นกัน

So managing this spurt of acceleration starts with the understanding

การจัดการความเร็ว จึงต้องเริ่มด้วยความเข้าใจ

that we have more control over speed than we think we do,

ว่าเรามีความสามารถในการควบคุมความเร็ว มากกว่าที่เราคิด

individually and as a society.

ทั้งในระดับปัจเจก และระดับสังคม

Sometimes, we'll need to engineer ourselves to go faster.

บางครั้ง เราต้องทำตัวเองให้เร็วขึ้น

We'll want to solve gridlock,

เราอาจต้องแก้ไขปัญหาความติดขัด

speed up disaster relief for hurricane victims

เร่งการบรรเทาทุกข์ให้เร็วขึ้น เพื่อช่วยเหยื่อพายุเฮอร์ริเคน

or use 3-D printing to produce what we need on the spot,

หรือใช้เครื่องพิมพ์ 3 มิติ เพื่อสิ่งที่เราต้องการตรงนั้น

just when we need it.

ในเวลาที่เราต้องการมัน

Sometimes, though, we'll want to make our surroundings feel slower

อย่างไรก็ตาม บางครั้ง เราต้องทำให้รอบตัวของเราช้าลง

to engineer the crash out of the speedy experience.

เพื่อควบคุมไม่ให้พุ่งชน ประสบการณ์ที่เร็วเกินไป

And it's OK not to be stimulated all the time.

และก็เป็นเรื่องที่ยอมรับได้ ที่จะไม่ต้องถูกกระตุ้นตลอดเวลา

It's good for adults

มันดีสำหรับผู้ใหญ่

and for kids.

และสำหรับเด็ก

Maybe it's boring, but it gives us time to reflect.

บางครั้งมันก็น่าเบื่อ แต่มันให้เวลากับเราในการใคร่ครวญ

Slow time is not wasted time.

ความช้าไม่ใช่การเสียเวลา

And we need to reconsider what it means to save time.

และเราต้องหวนพิจารณา ความหมายของการประหยัดเวลา

Culture and rituals around the world build in slowness,

วัฒนธรรมและพิธีการรอบโลก สร้างขึ้นในความเนิบช้า

because slowness helps us reinforce our shared values and connect.

เพราะความเนิบช้าช่วยให้เราสามารถตอกย้ำ คุณค่าร่วมและความเชื่อมโยง

And connection is a critical part of being human.

และการเชื่อมโยงเป็นส่วนสำคัญ ของความเป็นมนุษย์

We need to master speed,

เราต้องอยู่เหนือความเร็ว

and that means thinking carefully about the trade-offs of any given technology.

และนั่นหมายถึงคิดให้รอบคอบ เกี่ยวผลดีผลเสียของเทคโนโลยีหนึ่ง ๆ

Will it help you reclaim time that you can use to express your humanity?

มันจะช่วยเราเรียกคืนเวลาที่คุณสามารถ ใช้แสดงความเป็นมนุษย์หรือเปล่า ?

Will it give you hurry sickness? Will it give other people hurry sickness?

มันจะทำให้คุณป่วยจากการรีบหรือไม่ ? มันจะทำให้คนอื่นป่วยจากการรีบหรือไม่ ?

If you're lucky enough to decide the pace that you want to travel through life,

หากคุณโชคดีพอที่จะกำหนดความเร็ว ในการใช้ชีวิตได้ตลอด

it's a privilege.

ซึ่งเป็นเอกสิทธิ์

Use it.

จงใช้มันซะ

You might decide that you need both to speed up

คุณอาจตัดสินใจว่า คุณต้องการทั้งการทำให้เร็ว

and to create slow time:

และการมีเวลาที่เนิบช้า

time to reflect,

เวลาในการใคร่ครวญ

to percolate

ในการกลั่นกรอง

at your own pace;

เท่าที่คุณต้องการ

time to listen,

เวลาในการฟัง

to empathize,

ในการเห็นอกเห็นใจ

to rest your mind,

ในการพักใจ

to linger at the dinner table.

ในการอ้อยอิ่งที่โต๊ะอาหารค่ำ

So as we zoom into the future,

ดังนั้น เมื่อเรามองไปที่อนาคต

let's consider setting the technologies of speed,

เราควรพิจารณากำหนด เทคโนโลยีของความเร็ว

the purpose of speed

วัตถุประสงค์ของความเร็ว

and our expectations of speed

และความคาดหวังของเราเกี่ยวกับความเร็ว

to a more human pace.

ในจังหวะย่างก้าวที่เป็นมนุษย์มากขึ้น

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)