The unforeseen consequences of a fast-paced world | Kathryn Bouskill

Translator: Mahrokh Mirani Reviewer: Mansoureh Hadavand

Do you ever wonder why we're surrounded with things that help us do everything

تا کنون به این فکر کرده‌اید که چرا با چیزهایی محاصره شده‌ایم

faster and faster and faster?

که به ما کمک می‌کند همه کارها را سریع‌تر و سریع‌تر انجام دهیم؟

Communicate faster,

سریع‌تر ارتباط برقرار کنیم

but also work faster, bank faster,

اما سریع‌تر هم کار کنیم، سریع‌تر عملیات بانکی انجام دهیم،

travel faster, find a date faster,

سریع‌تر سفر کنیم، سریعتر قرار ملاقات بیابیم،

cook faster, clean faster and do all of it all at the same time?

سریع‌ترآشپزی کنیم، سریع‌تر نظافت کنیم، و همه این کارها را همزمان انجام دهیم؟

How do you feel about cramming even more into every waking hour?

چه احساسی در مورد انجام کارهای حتی بیشتر در هر ساعت از روز دارید؟

Well, to my generation of Americans,

از نظر آمریکایی‌های هم‌نسل من ،

speed feels like a birthright.

انگار سرعت حق طبیعی هر انسانیست.

Sometimes I think our minimum speed is Mach 3.

گاهی فکر می‌کنم حداقل سرعت ما ۳ ماخ است

Anything less, and we fear losing our competitive edge.

اندکی کمتر باعث می‌شود فکر کنیم داریم رقابت‌طلبیمان را از دست می‌دهیم.

But even my generation is starting to question

اما حتی نسل من شروع به پرسیدن این سوال کرده است،

whether we're the masters of speed

که آیا ما صاحبان سرعت هستیم؟

or if speed is mastering us.

یا سرعت صاحب ما شده است؟

I'm an anthropologist at the Rand Corporation,

من یک انسان‌شناس در کمپانی «رند» هستم.

and while many anthropologists study ancient cultures,

بسیاری از انسان‌شناس‌ها فرهنگ‌های باستانی را مطالعه می‌کنند

I focus on modern day cultures and how we're adapting

اما تمرکز من بر فرهنگ‌های امروزی

to all of this change happening in the world.

و چگونگی وفق یافتن انسان‌ها با همه‌ی تغییرات دنیاست.

Recently, I teamed up with an engineer, Seifu Chonde, to study speed.

من اخیرا با یک مهندس به نام «سیفو چانده» تیمی برای مطالعه‌ی سرعت تشکیل داده‌ام.

We were interested both in how people are adapting to this age of acceleration

ما دوست داشتیم بدانیم مردم چگونه خود را با این عصر سرعت تطبیق می‌دهند،

and its security and policy implications.

و خطرات و پیامدهای سیاسی آن چیست.

What could our world look like in 25 years

دنیای ما ۲۵ سال دیگر چگونه خواهد بود

if the current pace of change keeps accelerating?

اگر سرعت تغیرات به همین ترتیب زیاد شود؟

What would it mean for transportation,

بر حمل و نقل چه اثری خواهد داشت؟

or learning, communication,

یا بر آموزش، ارتباطات،

manufacturing, weaponry

تولیدات، جنگ‌افزارها

or even natural selection?

و حتی انتخاب طبیعی؟

Will a faster future make us more secure and productive?

آینده‌ای سریع‌تر ما را ایمن و فعال‌تر می‌کند؟

Or will it make us more vulnerable?

یا بیشتر ما را آسیب‌پذیر می‌کند؟

In our research, people accepted acceleration as inevitable,

در تحقیقاتمان مردم پذیرفتند که سرعت اجتناب ناپذیر است،

both the thrills and the lack of control.

هم از نظر هیجانات و هم عدم کنترل.

They fear that if they were to slow down,

آن‌ها می‌ترسند که اگر سرعتشان را کم کنند،

they might run the risk of becoming obsolete.

ممکن است از دیگران عقب بمانند.

They say they'd rather burn out than rust out.

ترجیح می‌دهند از پا درآیند تا اینکه کنار گذاشته شوند.

Yet at the same time,

اما در همان زمان،

they worry that speed could erode their cultural traditions

می‌ترسند سرعت رسوم فرهنگیشان را ناپدید کند

and their sense of home.

و نیز احساس تعلقشان را.

But even people who are winning at the speed game

ولی حتی افرادی که در حال بردن این مسابقه‌ی سرعت هستند،

admit to feeling a little uneasy.

داشتن کمی احساس پریشانی را تایید می‌کنند.

They see acceleration as widening the gap between the haves,

آن‌ها این شتاب را مانند چیزی می‌بینند که فاصله‌ی دارندگانش

the jet-setters who are buzzing around,

یعنی جت‌سوارانی که با سرعت می‌گذرند

and the have-nots,

و کسانی که آن را ندارند

who are left in the digital dust.

و در گرد و غبار دیجیتال باقی مانده‌اند را بیشتر و بیشتر می‌کند.

Yes, we have good reason to forecast that the future will be faster,

بله، ما دلایل خوبی داریم که پیش‌بینی کنیم آینده سریع‌تر خواهد بود.

but what I've come to realize

اما چیزی که من دریافته‌ام این است که

is that speed is paradoxical,

سرعت متناقض است.

and like all good paradoxes,

و مانند همه‌ی تناقض‌های خوب،

it teaches us about the human experience,

به ما درسی در مورد تجارب انسانی می‌دهد.

as absurd and complex as it is.

همانقدر عجیب و پیچیده که هستند.

The first paradox is that we love speed,

اولین تناقض این است که ما سرعت را دوست داریم،

and we're thrilled by its intensity.

و از فشار آن به هیجان می‌آییم

But our prehistoric brains aren't really built for it,

اما مغزهای اولیه‌ی ما واقعا برای آن ساخته نشده‌اند.

so we invent roller coasters and race cars and supersonic planes,

پس ما ترن هوایی، ماشین مسابقه و هواپیمای مافوق صوت را اختراع می‌کنیم،

but we get whiplash, carsick,

اما دچار ضایعه گردن، ماشین زدگی،

jet-lagged.

و جت‌لگ می‌شویم.

We didn't evolve to multitask.

ما برای چندکارگی تکامل نیافته‌ایم.

Rather, we evolved to do one thing with incredible focus,

در عوض برای انجام یک کار در لحظه با دقت فراوان تکامل یافته‌ایم

like hunt -- not necessarily with great speed

مانند شکار - نه لزوما با سرعت زیاد

but with endurance for great distance.

ولی با وجود فاصله‌ی زیاد

But now there's a widening gap between our biology and our lifestyles,

اما اکنون شکاف میان طبیعت ما و سبک زندگیمان در حال گسترش است.

a mismatch between what our bodies are built for and what we're making them do.

آنچه بدن ما برایش ساخته شده و آنچه ما از بدنمان انتظار داریم فرق دارند

It's a phenomenon my mentors have called "Stone Agers in the fast lane."

پدیده‌ای است که اساتید من به آن می‌گویند: «عصرحجری‌ها در لاین سرعت»

(Laughter)

(خنده)

A second paradox of speed is that it can be measured objectively. Right?

دومین تناقض سرعت این است که می‌توان آن را به طور عینی اندازه گرفت. درست است؟

Miles per hour, gigabytes per second.

مایل بر ساعت، گیگابایت بر ثانیه.

But how speed feels,

اما حسی که سرعت می‌دهد،

and whether we like it,

و اینکه آیا ما آن را دوست داریم،

is highly subjective.

بسیار نسبی و متغیر است.

So we can document

پس می‌توانیم ببینیم

that the pace at which we are adopting new technologies is increasing.

سرعتی که با تغییرات تکنولوژی هماهنگ می‌شویم در حال افزایش است.

For example, it took 85 years from the introduction of the telephone

برای مثال، از وقتی تلفن معرفی شد تا وقتی اکثریت آمریکایی‌ها در خانه تلفن داشتند،

to when the majority of Americans had phones at home.

۸۵ سال طول کشید.

In contrast, it only took 13 years for most of us to have smartphones.

در عوض فقط ۱۳ سال طول کشید تا اکثر ما تلفن هوشمند داشته باشیم.

And how people act and react to speed

و طوری که مردم عمل می‌کنند و به سرعت عکس‌العمل نشان می‌دهند،

varies by culture and among different people within the same culture.

میان فرهنگ‌های مختلف و افراد مختلف از یک فرهنگ متفاوت است.

Interactions that could be seen as pleasantly brisk and convenient

تعاملاتی که در بعضی فرهنگ‌ها،

به طور مطلوبی سریع و راحت به نظر می‌رسند،

in some cultures

could be seen as horribly rude in others.

در برخی دیگر بسیار بی‌ادبانه تلقی می‌شوند.

I mean, you wouldn't go asking for a to-go cup at a Japanese tea ceremony

منظورم آنست که، شما در یک مراسم چای ژاپنی، درخواست یک فنجان بیرون‌بر نخواهید کرد،

so you could jet off to your next tourist stop.

که به سرعت به مقصد توریستی بعدیتان برسید.

Would you?

خواهید کرد؟

A third paradox is that speed begets speed.

سومین تناقض آن است که سرعت منجر به سرعت می‌شود.

The faster I respond, the more responses I get,

من هرچه سریع‌تر پاسخ بدهم، پاسخ‌های بیشتری می‌گیرم،

the faster I have to respond again.

پس مجبورم باز هم سریع‌تر پاسخ بدهم.

Having more communication

داشتن ارتباطات بیشتر،

and information at our fingertips

و اطلاعات در دسترس،

at any given moment

در هر لحظه

was supposed to make decision-making easier and more rational.

قرار بود تصمیم‌گیری را راحت‌تر و منطقی‌تر کند.

But that doesn't really seem to be happening.

اما به نظر می‌رسد این اتفاق نیفتاده است.

Here's just one more paradox:

این هم یک پارادوکس دیگر:

If all of these faster technologies were supposed to free us from drudgery,

اگر تمام این تکنولوژی‌های سریع می‌توانستند ما را از کار اضافه آزاد کنند،

why do we all feel so pressed for time?

پس چرا همه‌ی ما انقدر به خاطر کمبود زمان احساس فشار می‌کنیم؟

Why are we crashing our cars in record numbers,

چرا این همه با ماشین‌هایمان تصادف می‌کنیم،

because we think we have to answer that text right away?

چون فکر می‌کنیم در لحظه باید به پیام پاسخ بدهیم؟

Shouldn't life in the fast lane feel a little more fun

نباید زندگی در خط سرعت بیشتر خوش بگذرد؟

and a little less anxious?

و کمی کمتر استرس‌زا باشد؟

German speakers even have a word for this:

آلمانی‌ها یک کلمه برای این دارند:

"Eilkrankheit."

«آیلکرانکهایت»

In English, that's "hurry sickness."

در انگلیسی معنای آن می‌شود «بیماری تعجیل»

When we have to make fast decisions,

وقتی مجبوریم سریع تصمیم بگیریم،

autopilot brain kicks in,

مغز ناخودآگاه وارد عمل می‌شود،

and we rely on our learned behaviors,

و به رفتارهایی که قبلا یاد گرفته‌ایم، اعتماد می‌کنیم

our reflexes, our cognitive biases,

اعمال غیرارادی، یا سوگیری‌های شناختیمان،

to help us perceive and respond quickly.

که به ما کمک کنند سریع بفهمیم و واکنش بدهیم.

Sometimes that saves our lives, right?

این کار گاهی جانمان را نجات می‌دهد. درست است؟

Fight or flight.

واکنش جنگ یا گریز.

But sometimes, it leads us astray in the long run.

اما در درازمدت ما را گمراه می‌کند.

Oftentimes, when our society has major failures,

معمولا وقتی جامعه شکست مهمی می‌خورد،

they're not technological failures.

یک شکست تکنولوژیکی نیست.

They're failures that happen when we made decisions too quickly

بلکه شکست‌هایی هستند که وقتی زیاد سریع تصمیم می‌گیریم رخ می‌دهند.

on autopilot.

به طور ناخودآگاه.

We didn't do the creative or critical thinking required

ما تفکر خلاق یا انتقادی لازم را به کار نبسته‌ایم

to connect the dots

که تصویر کلی مسئله را بفهمیم،

or weed out false information

یا اطلاعات غلط را کنار بگذاریم،

or make sense of complexity.

یا پیچیدگی مسئله را درک کنیم.

That kind of thinking can't be done fast.

اینطور فکر کردن نمی‌تواند سریع اتفاق بیفتد.

That's slow thinking.

این فکر کردن آهسته است.

Two psychologists, Daniel Kahneman and Amos Tversky,

دو روانشناس به نام‌های «دنیل کانمن» و «اموس تورسکی»،

started pointing this out back in 1974,

در سال ۱۹۷۴ این را فهمیدند.

and we're still struggling to do something with their insights.

و ما هنوز در تلاشیم با این بینش کاری بکنیم.

All of modern history can be thought of as one spurt of acceleration after another.

تمام تاریخ معاصر می‌تواند به صورت یک جهش سریع پس از دیگری دیده شود.

It's as if we think if we just speed up enough,

انگار فکر می‌کنیم که اگر بتوانیم به قدر کافی سریع حرکت کنیم،

we can outrun our problems.

می‌‌توانیم از مشکلات جلو بزنیم.

But we never do.

اما هرگز این اتفاق نمی‌افتد.

We know this in our own lives,

ما در زندگی خودمان این را می‌دانیم،

and policymakers know it, too.

و سیاست‌گذاران نیز این را می‌دانند.

So now we're turning to artificial intelligence

پس ما حالا به هوش مصنوعی روی آورده‌ایم

to help us make faster and smarter decisions

که کمک کند تصمیمات سریع‌تر و هوشمندانه‌تری بگیریم

to process this ever-expanding universe of data.

و این دنیای داده‌ی در حال گسترش را پردازش کند

But machines crunching data are no substitute

اما ماشین‌های پردازش اطلاعات جایگزینی

for critical and sustained thinking

برای تفکر انتقادی و پایدار نیستند،

by humans,

در انسان‌هایی

whose Stone Age brains need a little time to let their impulses subside,

که مغز عصر حجریشان کمی زمان نیاز دارد تا تمایلاتشان فروکش کند،

to slow the mind

تا ذهن را آهسته کند

and let the thoughts flow.

و بگذارد افکار جریان داشته باشند.

If you're starting to think that we should just hit the brakes,

اگر شما فکر می‌کنید که باید همین حالا ترمزها را بکشیم

that won't always be the right solution.

این همیشه راه حل نخواهد بود.

We all know that a train that's going too fast around a bend can derail,

همگی می‌دانیم قطاری که با سرعت زیاد به پیچ برسد از ریل خارج می‌شود

but Seifu, the engineer,

اما سیفو، مهندسی که گفتم،

taught me that a train that's going too slowly around a bend can also derail.

به من یاد داد که قطاری که بیش از حد آهسته بپیچد نیز می‌تواند از ریل خارج شود.

So managing this spurt of acceleration starts with the understanding

پس کنترل این جهش با فهیدن این نکته آغاز می‌شود

that we have more control over speed than we think we do,

که ما بیش از آنچه که فکر می‌کنیم روی سرعت کنترل داریم

individually and as a society.

هم تک‌تکمان و هم به عنوان یک جامعه.

Sometimes, we'll need to engineer ourselves to go faster.

بعضی وقت ها نیاز خواهیم داشت که خودمان را مهندسی کنیم تا سریع‌تر حرکت کنیم.

We'll want to solve gridlock,

ممکن است بخواهیم قفل ترافیک را برطرف کنیم،

speed up disaster relief for hurricane victims

سرعت کمک رسانی به قربانیان طوفان را افزایش دهیم،

or use 3-D printing to produce what we need on the spot,

یا چیزی که نیاز داریم را درجا به صورت ۳بعدی چاپ کنیم،

just when we need it.

درست همان موقع که به آن نیاز داریم.

Sometimes, though, we'll want to make our surroundings feel slower

با این حال، گاهی خواهیم خواست محیط اطرافمان آرام‌تر احساس شود.

to engineer the crash out of the speedy experience.

تا سروصدا را از تجربه‌ی پرسرعت بیرون کنیم.

And it's OK not to be stimulated all the time.

و اشکالی ندارد که تمام مدت در تب و تاب نباشیم.

It's good for adults

این برای بزرگسالان خوب است،

and for kids.

و نیز برای کودکان.

Maybe it's boring, but it gives us time to reflect.

شاید کسل کننده باشد، اما به ما زمان کافی برای تامل کردن می‌دهد.

Slow time is not wasted time.

زمان آرام، زمان هدر رفته نیست.

And we need to reconsider what it means to save time.

و ما باید در معنای «ذخیره کردن زمان»، تجدید نظر کنیم.

Culture and rituals around the world build in slowness,

رسوم و تشریفات همه‌ی دنیا بر طمانینه بنا شده‌اند

because slowness helps us reinforce our shared values and connect.

زیرا آهستگی کمک می‌کند ارزش‌های مشترک را مستحکم کنیم و به هم متصل شویم.

And connection is a critical part of being human.

و اتصال، یک جزء ضروری انسان بودن است.

We need to master speed,

ما باید بر سرعت چیره شویم،

and that means thinking carefully about the trade-offs of any given technology.

و این یعنی سود و ضرر تمام تکنولوژی‌ها را با دقت بررسی کنیم.

Will it help you reclaim time that you can use to express your humanity?

آیا به شما کمک می‌کند زمانی را پس بگیرید که صرف ابراز انسانیت خود کنید؟

Will it give you hurry sickness? Will it give other people hurry sickness?

به شما بیماری تعجیل می‌دهد؟ به دیگران بیماری تعجیل می‌دهد؟

If you're lucky enough to decide the pace that you want to travel through life,

اگر شما انقدر خوش‌شانس هستید که سرعت طی کردن زندگیتان را تعیین کنید،

it's a privilege.

این یک مزیت است.

Use it.

از آن استفاده کنید.

You might decide that you need both to speed up

شاید تصمیم بگیرید هم سرعتتان را زیاد کنید،

and to create slow time:

و هم زمانی برای آرام بودن ایجاد کنید

time to reflect,

زمانی برای تامل،

to percolate

برای جذب کردن

at your own pace;

با سرعت مناسب خودتان.

time to listen,

زمانی برای گوش کردن

to empathize,

برای همدلی

to rest your mind,

برای آرامش ذهن

to linger at the dinner table.

برای کمی بیشتر سر میز شام نشستن.

So as we zoom into the future,

پس هنگامی که به آینده فکر می‌کنیم،

let's consider setting the technologies of speed,

بیایید سعی کنیم تکنولوژی‌های سرعت،

the purpose of speed

هدف از سرعت،

and our expectations of speed

و انتظاراتمان از سرعت را،

to a more human pace.

با سرعت انسانی‌تری تنظیم کنیم.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق)