Why specializing early doesn't always mean career success | David Epstein

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Lilit Pipatanusorn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

So, I'd like to talk about the development of human potential,

ผมอยากจะพูดถึงการพัฒนา ศักยภาพของมนุษย์

and I'd like to start with maybe the most impactful modern story of development.

และผมขอเริ่มจากเรื่องราว ที่มีอิทธิพลมากที่สุดของยุคสมัยใหม่

Many of you here have probably heard of the 10,000 hours rule.

หลายท่านในที่นี้คงจะเคยได้ยินเรื่องของ กฎ 10,000 ชั่วโมง

Maybe you even model your own life after it.

หรือบางทีก็กำลังใช้วิธีคิดนี้กับตัวเอง

Basically, it's the idea that to become great in anything,

ง่าย ๆ คือ กฎนี้บอกว่า การที่จะเชี่ยวชาญ ในเรื่องอะไรก็ตาม

it takes 10,000 hours of focused practice,

จะต้องใช้เวลาฝึกฝนอย่างจดจ่อ ถึง 10,000 ชั่วโมง

so you'd better get started as early as possible.

เพราะฉะนั้นคุณควรเริ่ม ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

The poster child for this story is Tiger Woods.

เช่นคนดังอย่าง ไทเกอร์ วูดส์

His father famously gave him a putter when he was seven months old.

พ่อของเขาได้มอบไม้พัตเตอร์ให้กับเขา เมื่อตอนอายุ 7 เดือน

At 10 months, he started imitating his father's swing.

ภายใน 10 เดือน เขาก็เริ่มที่จะเลียนแบบ การเหวี่ยงไม้ของพ่อ

At two, you can go on YouTube and see him on national television.

เมื่ออายุ 2 ขวบ คุณเข้าไปดูในยูทูบได้เลย ที่เขาออกรายการโทรทัศน์

Fast-forward to the age of 21,

เมื่ออายุ 21

he's the greatest golfer in the world.

เขาเป็นโปรกอล์ฟที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

Quintessential 10,000 hours story.

นี่คือผลของกฎ 10,000 ชั่วโมง

Another that features in a number of bestselling books

อีกด้านหนึ่ง ในบรรดาหนังสือที่ขายดีที่สุด

is that of the three Polgar sisters,

คือเรื่องของพี่น้องครอบครัวโพลการ์

whose father decided to teach them chess in a very technical manner

ที่พ่อของพวกเธอตัดสินใจสอน การเล่นหมากรุกอย่างจริงจัง

from a very early age.

ตั้งแต่ยังอายุไม่มาก

And, really, he wanted to show

จริง ๆ เขาอยากแสดงให้เห็นว่า

that with a head start in focused practice,

ด้วยการออกตัวเร็วในการฝึกฝนอย่างจดจ่อ

any child could become a genius in anything.

เด็กทุกคนก็สามารถเป็น อัจฉริยะในเรื่องอะไรก็ได้

And in fact,

และอันที่จริง

two of his daughters went on to become Grandmaster chess players.

ลูกสาวสองคนจากสาม กลายมาเป็นปรมาจารย์ด้านหมากรุก

So when I became the science writer at "Sports Illustrated" magazine,

เมื่อผมได้เป็นนักเขียนแนววิทยาศาสตร์ ให้กับนิตยสาร Sport Illustrated

I got curious.

ผมเริ่มสงสัย

If this 10,000 hours rule is correct,

เพราะหากกฎ 10,000 ชั่วโมงนี้เป็นจริง

then we should see that elite athletes get a head start

เราก็น่าจะเห็นนักกีฬาเก่ง ๆ นำหน้าไปแล้ว

in so-called "deliberate practice."

จากการ "ฝึกฝนแบบเจาะจง"

This is coached, error-correction-focused practice,

นี่คือการฝึกฝน ที่เน้นการแก้จุดบกพร่อง

not just playing around.

ไม่ใช่แค่เล่นเฉย ๆ

And in fact, when scientists study elite athletes,

อันที่จริงนักวิทยาศาสตร์ ได้ศึกษานักกีฬาแนวหน้า

they see that they spend more time in deliberate practice --

และพบว่านักกีฬาแนวหน้า ใช้เวลาไปกับการฝึกแบบเจาะจงมากกว่า

not a big surprise.

ก็ไม่หน้าแปลกใจอะไร

When they actually track athletes over the course of their development,

แต่เมื่อนักวิทยาศาสตร์ติดตาม ความก้าวหน้าของการพัฒนา

the pattern looks like this:

พวกเขาพบรูปแบบดังนี้

the future elites actually spend less time early on

จริง ๆ แล้วนักกีฬาแนวหน้า ใช้เวลาน้อยกว่า

in deliberate practice in their eventual sport.

ในการฝึกแบบเจาะจง ในกีฬาประเภทสุดท้าย

They tend to have what scientists call a "sampling period,"

และมักจะมีช่วงที่นักวิทยาศาสตร์เรียกว่า "ช่วงทดลอง"

where they try a variety of physical activities,

ที่นักกีฬาจะทดลอง กิจกรรมกีฬาหลากหลายประเภท

they gain broad, general skills,

จนมีทักษะทัวไปและรอบด้าน

they learn about their interests and abilities

ได้เรียนรู้ความชอบและทักษะของตัวเอง

and delay specializing until later than peers who plateau at lower levels.

และชะลอการฝึกให้เชี่ยวชาญ เมื่อเทียบกับคนรอบข้างที่ใช้เวลามากกว่า

And so when I saw that, I said,

เมื่อผมเห็นข้อเท็จจริงนี้ ผมพูดออกมาว่า

"Gosh, that doesn't really comport with the 10,000 hours rule, does it?"

"เฮ้ย นี่มันขัดแย้งกับ กฎ 10,000 ชั่วโมงไม่ใช่เหรอ"

So I started to wonder about other domains

ผมจึงเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับสาขาอื่น ๆ

that we associate with obligatory, early specialization,

ที่เกี่ยวโยงกับความจำเป็น ในการฝึกให้เชี่ยวชาญตั้งแต่แรกเริ่ม

like music.

อย่างดนตรี

Turns out the pattern's often similar.

ผลออกมากลับพบว่ามีรูปแบบที่คล้ายกัน

This is research from a world-class music academy,

นี่คืองานวิจัยจากสถาบันดนตรีระดับโลก

and what I want to draw your attention to is this:

และสิ่งที่ผมอยากให้ทุกท่านให้ความสนใจ คือเรื่องนี้

the exceptional musicians didn't start spending more time in deliberate practice

นักดนตรีชั้นยอดไม่ได้เริ่ม โดยการใช้เวลาฝึกฝนอย่างเจาะจง

than the average musicians

มากกว่านักดนตรีทั่วไป

until their third instrument.

จนกว่าจะถึงเครื่องดนตรีที่ 3

They, too, tended to have a sampling period,

พวกเขาก็เหมือนกัน ที่มีแนวโนมจะมีช่วงทดลอง

even musicians we think of as famously precocious,

ไม่เว้นนักดนตรีที่เราคิดว่า เก่งตั้งแต่ยังเล็ก

like Yo-Yo Ma.

อย่าง โหยว โหยว หม่า

He had a sampling period,

เขาก็มีช่วงทดลองเหมือนกัน

he just went through it more rapidly than most musicians do.

เขาเพียงแค่ผ่านช่วงทดลองนั้น เร็วกว่านักดนตรีทั่ว ๆ ไป

Nonetheless, this research is almost entirely ignored,

อย่างไรก็ตาม งานวิจัยนี้ ก็แทบไม่ได้รับความสนใจ

and much more impactful

และสิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น

is the first page of the book "Battle Hymn of the Tiger Mother,"

คือหน้าแรกของหนังสือ "แม่เสือสอนลูก"

where the author recounts assigning her daughter violin.

ที่ผู้เขียนเล่าถึง การให้ลูกสาวไปเรียนไวโอลิน

Nobody seems to remember the part later in the book

มักไม่มีใครจำได้ว่า ในตอนหลัง ๆ ของหนังสือ

where her daughter turns to her and says, "You picked it, not me,"

ที่ลูกสาวเธอมาหาเธอแล้วบอกว่า "แม่เลือกเอง ไม่ใช่หนู"

and largely quits.

และก็เลิกเล่นไปเลย

So having seen this sort of surprising pattern in sports and music,

การที่ได้เห็นรูปแบบที่คล้ายกัน อย่างหน้าประหลาดใจ ของกีฬาและดนตรี

I started to wonder about domains that affect even more people,

ผมเริ่มสงสัยเกี่ยวกับแวดวง ที่ส่งผลต่อคนจำนวนมาก

like education.

อย่างการศึกษา

An economist found a natural experiment

นักเศรษฐศาสตร์ได้ทำการทดลองแบบธรรมชาติ

in the higher-ed systems of England and Scotland.

ในสถาบันอุดมศึกษาที่อังกฤษและสก็อตแลนด์

In the period he studied, the systems were very similar,

ระหว่างที่เขาศึกษา ระบบการศึกษาของทั้งสองแห่งคล้ายกัน

except in England, students had to specialize in their mid-teen years

เว้นแต่ว่าในอังกฤษ นักเรียนจะต้อง ฝึกเฉพาะทางในช่วงกลางวัยรุ่น

to pick a specific course of study to apply to,

โดยเลือกเรียนวิชาเฉพาะ

whereas in Scotland, they could keep trying things in the university

และในสก็อตแลนด์ นักเรียนสามารถ ทดลองเรียนได้จนถึงระดับมหาวิทยาลัย

if they wanted to.

หากพวกเขาต้องการ

And his question was:

คำถามของเขาคือ

Who wins the trade-off, the early or the late specializers?

ระหว่างการฝึกเฉพาะทางแต่เนิ่น ๆ หรือชะลอไปก่อน ดีกว่ากัน

And what he saw was that the early specializers jump out to an income lead

และเขาก็พบว่าคนที่ฝึกเฉพาะทางแต่เนิ่น ๆ มีรายได้ที่สูงกว่า

because they have more domain-specific skills.

เพราะว่ามีทักษะเฉพาะ และตรงสาขา

The late specializers get to try more different things,

คนที่ฝึกเฉพาะทางทีหลัง ได้โอกาสทดลองหลาย ๆ สิ่ง

and when they do pick, they have better fit,

และพวกเขาก็เลือกสิ่งที่เหมาะกับตัวเอง

or what economists call "match quality."

หรือที่เรียกว่า "การจับคู่ที่ตรงกัน"

And so their growth rates are faster.

เพราะฉะนั้น อัตราการเติบโตจึงเร็วกว่า

By six years out,

และใน 6 ปี

they erase that income gap.

พวกเขาก็มีรายได้มากกว่า

Meanwhile, the early specializers start quitting their career tracks

ในขณะเดียวกัน คนที่ฝึกฝนเฉพาะทาง แต่เนิ่นเริ่มออกจากสายงานที่ทำ

in much higher numbers,

ในตัวเลขที่ค่อนข้างสูง

essentially because they were made to choose so early

เหตุผลสำคัญคือ พวกเขา ถูกบีบให้เลือกเร็วเกินไป

that they more often made poor choices.

พวกเขาจึงเลือกตัวเลือกที่ไม่ดี

So the late specializers lose in the short term

คนที่ฝึกฝนเฉพาะทางทีหลัง จึงเสียเปรียบในระยะแรก

and win in the long run.

แต่ได้เปรียบในระยะยาว

I think if we thought about career choice like dating,

ผมคิดว่า หากเรามองการเลือกงาน เหมือนการออกเดท

we might not pressure people to settle down quite so quickly.

เราคงจะไม่บีบบำคับให้ผู้คน รีบตัดสินใจเร็วเกินไป

So this got me interested, seeing this pattern again,

การพบรูปแบบดังกล่าวอีกครั้ง ทำให้ผมเริ่มสนใจ

in exploring the developmental backgrounds of people whose work I had long admired,

ที่จะศึกษาพื้นฐานการพัฒนา ของผู้คนที่ผมนับถือ

like Duke Ellington, who shunned music lessons as a kid

อย่าง ดุค เอลลิงตัน ผู้ที่ขยาดการเรียนดนตรี

to focus on baseball and painting and drawing.

แต่หันมาสนใจเบสบอล และการวาดภาพระบายสี

Or Maryam Mirzakhani, who wasn't interested in math as a girl --

หรือ มาเรียม มีร์ซาคานี ผู้ที่ตอนเด็ก ๆ ไม่เคยสนใจคณิตศาสตร์เลย

dreamed of becoming a novelist --

ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเขียนนวนิยาย

and went on to become the first and so far only woman

แต่กลับได้กลายเป็น ผู้หญิงคนเดียว

to win the Fields Medal,

ที่ได้รับเหรียญฟิลด์ส์

the most prestigious prize in the world in math.

รางวัลที่ทรงเกียรติที่สุด ในโลกของคณิตศาสตร์

Or Vincent Van Gogh had five different careers,

หรือ วินเซนต์ แวน โก ที่มี 5 อาชีพที่แตกต่างกัน

each of which he deemed his true calling before flaming out spectacularly,

และเขาก็คิดว่าเป็นงานในฝันของตัวเอง ก่อนที่เขาจะเปล่งประกาย

and in his late 20s, picked up a book called "The Guide to the ABCs of Drawing."

และในช่วง 20 ปลาย ๆ เขาได้หยิบ หนังสือชื่อ "คู่มือวาดเขียนเบื้องต้น"

That worked out OK.

และผลก็ออกมาอย่างที่เห็น

Claude Shannon was an electrical engineer at the University of Michigan

คล้อด แชนนอน วิศวกรไฟฟ้า ที่มหาวิทยาลัยมิชิแกน

who took a philosophy course just to fulfill a requirement,

เขาได้ลงเรียนวิชาปรัชญา เพื่อที่จะเรียนให้ครบตามหลักสูตร

and in it, he learned about a near-century-old system of logic

และในชั้นเรียนนั้นเขาได้เรียนเรื่องตรรกะ ที่มีมานานเกือบศตวรรษ

by which true and false statements could be coded as ones and zeros

ว่าประโยคที่เป็นจริงหรือเท็จนั้น สามารถแทนด้วย 1 หรือ 0

and solved like math problems.

เหมือนการแก้โจทย์คณิตศาสตร์

This led to the development of binary code,

สิ่งนี่นำไปสู่การพัฒนาระบบเลขฐานสอง

which underlies all of our digital computers today.

ที่เป็นพื้นฐานของ คอมพิวเตอร์ในทุกวันนี้

Finally, my own sort of role model, Frances Hesselbein --

คนสุดท้าย แบบอย่างของผม ฟรานเซส แฮสเซิลไบน์

this is me with her --

นี่รูปผมกับเธอ

she took her first professional job at the age of 54

เธอเริ่มทำงานอย่างมืออาชีพ ตอนอายุ 54

and went on to become the CEO of the Girl Scouts,

และได้เติบโตเป็นซีอีโอ ขององค์กรลูกเสือหญิง

which she saved.

ที่เธอได้ให้การช่วยเหลือ

She tripled minority membership,

เธอเพิ่มสมาชิก ที่เป็นคนกลุ่มน้อย

added 130,000 volunteers,

อาสาสมัครกว่า 130,000 คน

and this is one of the proficiency badges that came out of her tenure --

และนี่คือเครื่องหมายวิชาพิเศษ ขณะที่เธอดำรงตำแหน่ง

it's binary code for girls learning about computers.

ตราระบบเลขฐานสอง สำหรับลูกเสือหญิงที่เรียนวิชาคอมพิวเตอร์

Today, Frances runs a leadership institute

ทุกวันนี้ ฟรานเซสบริหารองค์กรพัฒนาผู้นำ

where she works every weekday, in Manhattan.

ที่เธอทำงานทุก ๆ วันธรรมดา ในแมนแฮตตัน

And she's only 104,

และเธอก็อายุเพียง 104 ปี

so who knows what's next.

ใครจะรู้ว่า ต่อไปเธอจะทำอะไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We never really hear developmental stories like this, do we?

เราไม่ค่อยจะได้ยินเรื่องราว ของการพัฒนาแบบนี้ใช่ไหมครับ

We don't hear about the research

เรามักไม่ค่อยได้ยินงานวิจัย

that found that Nobel laureate scientists are 22 times more likely

ที่พบว่านักวิทยาศาสตร์รางวัลโนเบล มีความเป็นไปได้กว่า 22 เท่า

to have a hobby outside of work

ที่จะมีงานอดิเรกนอกเหนือจากงาน

as are typical scientists.

เหมือนนักวิทยาศาสตร์ทั่วไป

We never hear that.

เราไม่เคยได้ยินเลย

Even when the performers or the work is very famous,

แม้นักดนตรีที่มีชื่อเสียง หรือผลงานที่โด่งดัง

we don't hear these developmental stories.

เราก็มักจะไม่ได้ยิน เกี่ยวกับการพัฒนา

For example, here's an athlete I've followed.

ยกตัวอย่างเช่น นักกีฬาคนนี้ ที่ผมติดตาม

Here he is at age six, wearing a Scottish rugby kit.

นี่คือตอนที่เขาอายุ 6 ขวบ ใส่ชุดรักบี้ทีมสก็อตติช

He tried some tennis, some skiing, wrestling.

เขาลองทั้งเทนนิส สกี มวยปล้ำ

His mother was actually a tennis coach but she declined to coach him

แม่ของเขาจริง ๆ แล้วเป็นผู้ฝึกสอนเทนนิส แต่เธอปฏิเสธที่จะสอนเขา

because he wouldn't return balls normally.

เพราะเขามักจะไม่ยอม เขวี้ยงลูกบอลกลับมาดี ๆ

He did some basketball, table tennis, swimming.

เขาเล่นบาสเกตบอล ปิงปอง ว่ายน้ำ

When his coaches wanted to move him up a level

เมื่อผู้ฝึกสอนต้องการให้เขา เข้าพัฒนามากขึ้น

to play with older boys,

เพื่อจะได้เล่นกับเด็กโต

he declined, because he just wanted to talk about pro wrestling

เขาปฏิเสธ เพราะเขาต้องการ พูดคุยเล่นเรื่องนักมวยปล้ำมือโปร

after practice with his friends.

กับเพื่อน ๆ หลังการฝึกซ้อม

And he kept trying more sports:

และเขาก็ยังคงลองเล่นกีฬาอื่น ๆ

handball, volleyball, soccer, badminton, skateboarding ...

แฮนด์บอล วอลเล่บอล ฟุตบอล แบตมินตัน สเกตบอร์ด

So, who is this dabbler?

เด็กที่ไม่จริงจังอะไรคนนี้เป็นใครกัน

This is Roger Federer.

นี่คือ โรเจอร์ เฟเดอเรอร์

Every bit as famous as an adult as Tiger Woods,

ที่โด่งดังในทุก ๆ ด้าน เหมือนกับไทเกอร์ วูดส์

and yet even tennis enthusiasts don't usually know anything

แม้แต่แฟนเทนนิสก็ไม่ค่อยรู้

about his developmental story.

เรื่องราวการพัฒนาของเขาหรอก

Why is that, even though it's the norm?

ทำไมล่ะ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องธรรมดาก็เถอะ

I think it's partly because the Tiger story is very dramatic,

ผมคิดว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะ เรื่องของไทเกอร์นั้นซับซ้อน

but also because it seems like this tidy narrative

แต่ก็เป็นเพราะมันดูเป็นเรื่องที่ เล่าแล้วเข้าใจง่าย

that we can extrapolate to anything that we want to be good at

และเราสามารถนำไปใช้กับอะไรก็ได้ ที่เราอยากพัฒนา

in our own lives.

ในชีวิตของเรา

But that, I think, is a problem,

แต่ผมคิดว่าความคิดแบบนี้มีปัญหา

because it turns out that in many ways, golf is a uniquely horrible model

เพราะปรากฏว่าจากหลายแง่มุม กอล์ฟเป็นแบบอย่างที่แย่มาก

of almost everything that humans want to learn.

สำหรับอะไรก็ตามที่มนุษย์ต้องการเรียนรู้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Golf is the epitome of

กอล์ฟเป็นตัวอย่างที่ดี

what the psychologist Robin Hogarth called a "kind learning environment."

ของ "สภาพแวดล้อมการเรียนรู้แบบอ่อนโยน" ตามที่นักจิตวิทยาโรบิน โฮกาธ เรียก

Kind learning environments have next steps and goals that are clear,

สภาพแวดล้อมการเรียนรู้แบบอ่อนโยน จะมีขั้นตอนและเป้าหมายที่ชัดเจน

rules that are clear and never change,

กฎที่ชัดเจนและไม่เปลี่ยนแปลง

when you do something, you get feedback that is quick and accurate,

เมื่อคุณทำอะไรคุณจะได้ผลตอบรับ ที่เร็ว และตรงไปตรงมา

work next year will look like work last year.

หากคุณทำอีกในปีหน้า ก็เหมือนที่คุณทำปีที่แล้ว

Chess: also a kind learning environment.

หมากรุก ก็เป็น สภาพแวดล้อมการเรียนรู้แบบอ่อนโยน

The grand master's advantage

ขอได้เปรียบของปรมาจารย์

is largely based on knowledge of recurring patterns,

คือการการใช้ความรู้ ของรูปแบบที่เกิดซ้ำ ๆ

which is also why it's so easy to automate.

นั้นก็เป็นเหตุผลว่า ทำไมหุ่นยนต์ถึงเล่นได้

On the other end of the spectrum are "wicked learning environments,"

ที่ขั้วตรงข้าม คือ สภาพแวดล้อมการเรียนรู้แบบบิดเบี้ยว

where next steps and goals may not be clear.

ที่ขั้นตอนและเป้าหมาย อาจจะไม่ชัดเจน

Rules may change.

กฎอาจเปลี่ยน

You may or may not get feedback when you do something.

คุณอาจได้หรือไม่ได้รับผลตอบรับ เมื่อคุณทำอะไร

It may be delayed, it may be inaccurate,

มันอาจจะถูกเลื่อน หรือไม่ถูกต้องแม่นยำ

and work next year may not look like work last year.

งานในปีหน้า อาจจะไม่เหมือนปีที่แล้ว

So which one of these sounds like the world we're increasingly living in?

แล้วสภาพแบบไหนกัน ที่ดูเหมือนโลกที่เรากำลังอยู่ตอนนี้

In fact, our need to think in an adaptable manner

อันที่จริง ความจำเป็นในการคิด เพื่อที่จะปรับตัวได้

and to keep track of interconnecting parts

และการเชื่อมโยงสิ่งต่าง ๆ เข้าด้วยกัน

has fundamentally changed our perception,

เป็นพื้นฐานที่เปลี่ยนแปลง รูปแบบการคิดของเรา

so that when you look at this diagram,

เมื่อคุณมองที่แผนภาพนี้

the central circle on the right probably looks larger to you

วงกลมตรงกลางด้านขวา อาจดูใหญ่สำหรับคุณ

because your brain is drawn to

และสมองของคุณถูกถึงดูด

the relationship of the parts in the whole,

ไปที่ความสัมพันธ์ ระหว่างองค์ประกอบและภาพรวม

whereas someone who hasn't been exposed to modern work

ในขณะที่คนที่ไม่เคยเห็นภาพ ของยุคสมัยใหม่

with its requirement for adaptable, conceptual thought,

ที่ต้องใช้ความสามารถในการปรับตัว ทางความคิด

will see correctly that the central circles are the same size.

ก็จะสามารถมองเห็นได้ทันทีว่า วงกลมตรงกลางทั้งสองมีขนาดเท่ากัน

So here we are in the wicked work world,

เราอยู่ในโลกที่มีสภาพบิดเบี้ยว

and there, sometimes hyperspecialization can backfire badly.

และการมุ่งพัฒนาความเชี่ยวชาญ อาจะไม่เป็นอย่างที่คาดไว้

For example, in research in a dozen countries

ยกตัวเอย่างเช่น งานวิจัยในหลายประเทศ

that matched people for their parents' years of education,

ได้ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่าง จำนวนปีของพ่อแม่ในการศึกษา

their test scores,

คะแนนสอบของตัวเอง

their own years of education,

และจำนวนปีในการศึกษา ของตัวเอง

the difference was some got career-focused education

ความแตกต่างคือ บางคนเรียนโดยมุ่งอาชีพเฉพาะทาง

and some got broader, general education.

บางคนเรียนแบบกว้างไม่เจาะจง

The pattern was those who got the career-focused education

รูปแบบที่พบคือ คนที่เรียนมาตรงกับสายงาน

are more likely to be hired right out of training,

มักจะได้งานหลังเรียนจบ

more likely to make more money right away,

และจะทำเงินได้มากกว่าในทันที

but so much less adaptable in a changing work world

แต่ไม่สามารถปรับตัวได้ กับโลกที่เปลี่ยนแปลง

that they spend so much less time in the workforce overall

พวกเขาเลยใช้เวลาน้อยกว่า ในการทำงานโดยภาพรวม

that they win in the short term and lose in the long run.

ทำให้พวกเขาชนะในช่วงสั้น ๆ แต่ต้องแพ้ในระยะยาว

Or consider a famous, 20-year study of experts

ลองพิจารณาการศึกษา ที่ใช้เวลา 20 ปี ที่ผู้เชี่ยวชาญ

making geopolitical and economic predictions.

ทำนายเรื่องภูมิรัฐศาสตร์ และเศรษฐศาสตร์

The worst forecasters were the most specialized experts,

คนที่ทำนายสิ่งต่าง ๆ ได้แย่ที่สุด คือพวกผู้เชี่ยวชาญทั้งหลาย

those who'd spent their entire careers studying one or two problems

ผู้ที่ใช้เวลาทั้งชีวิต ไปกับการแก้ปัญหา เพียงหนึ่งหรือสองปัญหา

and came to see the whole world through one lens or mental model.

และมองโลกทั้งโลก ด้วยตาข้างเดียว หรือติ๊ต่างเอา

Some of them actually got worse

บางคนคือแย่จริง ๆ

as they accumulated experience and credentials.

แม้ว่าจะสั่งสมประสบการณ์และคุณวุฒิมามาก

The best forecasters were simply bright people with wide-ranging interests.

คนที่ทำนายได้ดีที่สุด คือคนที่มี ความคิดใหม่ ๆ และมีความสนใจรอบด้าน

Now in some domains, like medicine,

ในบางสาขาอย่างการแพทย์

increasing specialization has been both inevitable and beneficial,

การพัฒนาความเชี่ยวชาญ เป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้และจำเป็น

no question about it.

ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร

And yet, it's been a double-edged sword.

ที่ถึงอย่างนั้น มันก็เป็นดาบสองคม

A few years ago, one of the most popular surgeries in the world for knee pain

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีการผ่าตัด เพื่อแก้ไขอาการปวดเข่า

was tested in a placebo-controlled trial.

และมีการศึกษาควบคุมด้วยยาหลอก

Some of the patients got "sham surgery."

มีคนไข้บางรายถูก "ผ่าตัดแบบหลอก ๆ"

That means the surgeons make an incision,

นั่นหมายความว่า แพทย์ลงมีดแล้ว

they bang around like they're doing something,

ทำเสียงนั่นนี่ให้เหมือนว่ากำลังผ่าตัด

then they sew the patient back up.

และก็เย็บปิดเหมือนเดิม

That performed just as a well.

และก็ได้ผลดีทีเดียว

And yet surgeons who specialize in the procedure continue to do it

แม้ว่าแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ก็ยังคงทำแบบเดิมต่อไป

by the millions.

เป็นล้าน ๆ

So if hyperspecialization isn't always the trick in a wicked world, what is?

หากการฝึกให้เชี่ยวชาญ ไม่ใช่กลเม็ดในโลกที่บิดเบี้ยว แล้วอะไรล่ะ

That can be difficult to talk about,

นี่เป็นเรื่องที่ยากที่จะพูดถึง

because it doesn't always look like this path.

เพราะมันไม่ได้เป็นเส้นตรงแบบนี้

Sometimes it looks like meandering or zigzagging

บางครั้งมันก็ดูคดเคี้ยว วนไปวนมา

or keeping a broader view.

หรือมองเห็นเป็นภาพกว้าง ๆ

It can look like getting behind.

มันอาจจะดูเหมือนว่าอยู่รั้งท้าย

But I want to talk about what some of those tricks might be.

แต่ผมอยากจะพูดถึงกลเม็ดที่ได้ผล

If we look at research on technological innovation, it shows that increasingly,

หากเราดูงานวิจัยทางเทคโนโลยีและนวัตกรรม จะพบว่ามีการเพิ่มขึ้นของจำนวน

the most impactful patents are not authored by individuals

สิทธิบัตรที่มีผลในวงกว้าง ไม่ได้ถือครองโดยบุคคล

who drill deeper, deeper, deeper into one area of technology

ที่มีความสามารถแบบลึกมาก ๆ ในด้านใดด้านหนึ่งของเทคโนโลยี

as classified by the US Patent Office,

ที่สำนักงานสิทธิบัตรอเมริกา จัดประเภท

but rather by teams that include individuals

และถือโดยกลุ่มบุคคล หรือบุคคล

who have worked across a large number of different technology classes

ที่ทำงานข้ามสาขาทางเทคโนโลยี

and often merge things from different domains.

และมักจะผสานหลาย ๆ สิ่ง จากหลายแวดวงเข้าด้วยกัน

Someone whose work I've admired who was sort of on the forefront of this

บุคคลหนึ่งที่ผมชื่นชมผลงานของเขา เป็นคนที่อยู่แถวหน้าของวงการ

is a Japanese man named Gunpei Yokoi.

คือชายญี่ปุ่นนาม กุนเป โยโคอิ

Yokoi didn't score well on his electronics exams at school,

โยโคอิ ทำคะแนนได้ไม่ดี ในการสอบวิชาอิเล็กทรอนิกส์

so he had to settle for a low-tier job as a machine maintenance worker

เขาจึงต้องหันไปทำงานที่ไม่ยากมาก อย่างการเป็นช่างซ่อมบำรุง

at a playing card company in Kyoto.

ที่บริษัทเกมไพ่ในเกียวโต

He realized he wasn't equipped to work on the cutting edge,

เขารู้ตัวดีว่าตัวเอง ไม่มีทักษะการทำงานที่ทันสมัย

but that there was so much information easily available

แต่ก็มีข้อมูลบางอย่าง ที่เขาสามารถเข้าถึงได้

that maybe he could combine things that were already well-known

ที่ทำให้เขาสามารถผสมผสานบางสิ่ง ที่มีอยู่แล้วเข้ากัน

in ways that specialists were too narrow to see.

ในแบบที่ผู้เชี่ยวชาญ มองไม่ได้จากมุมมองแคบ ๆ นั้น

So he combined some well-known technology from the calculator industry

เขาจึงผสานเทคโนโลยีที่เด่น ๆ จากอุตสาหกรรมเครื่องคิดเลข

with some well-known technology from the credit card industry

เข้ากับเทคโนโลยีจากอุตสาหกรรม การผลิตนามบัตร

and made handheld games.

และเขาก็ได้พัฒนาเกมพกพา

And they were a hit.

และมันได้สะเทือนวงการ

And it turned this playing card company,

จนได้เปลี่ยนบริษัทเกมไพ่

which was founded in a wooden storefront in the 19th century,

ที่ก่อตั้งบนอาคารไม้ชั้นล่าง ในศตวรรษที่ 19

into a toy and game operation.

สู่องค์กรที่ผลิตของเล่นและเกม

You may have heard of it; it's called Nintendo.

คุณคงจะเคยได้ยินชื่อของบริษัทนี้ บริษัทนินเทนโด

Yokoi's creative philosophy

ปรัชญาการสร้างสรรค์ ของเขา

translated to "lateral thinking with withered technology,"

คือ "การมองรอบ ๆ กับเทคโนโลยีที่คนทิ้งแล้ว"

taking well-known technology and using it in new ways.

ใช้เทคโนโลยีที่มีอยู่แล้ว และใช้มันในรูปแบบใหม่

And his magnum opus was this:

ผลงานที่โดงดังที่สุดของเขาคือ

the Game Boy.

เกมบอย

Technological joke in every way.

เทคโนโลยีที่ถูกล้อเลียนอยู่บ่อย ๆ

And it came out at the same time as color competitors from Saga and Atari,

ที่ปล่อยออกมาพร้อมกับคู่แข่งที่มีสี อย่าง ซากา และ อาตาริ

and it blew them away,

และก็ชนะขาดลอย

because Yokoi knew what his customers cared about

เพราะโยโคอิรู้ดีว่า ลูกค้าต้องการอะไร

wasn't color.

ไม่ใช่สี

It was durability, portability, affordability, battery life,

แต่คือ ความทนทาน สะดวกพกพา ราคาไม่แพง แบตเตอรี่อึด

game selection.

การมีเกมให้เลือก

This is mine that I found in my parents' basement.

นี่คือเกมบอยของผม ที่ผมเจอในห้องเก็บของ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's seen better days.

คิดถึงวันวานเหมือนกัน

But you can see the red light is on.

แต่คุณก็เห็นหนิ ว่าไฟยังติด

I flipped it on and played some Tetris,

ผมลองเปิดและเล่นเกมเตอตริส

which I thought was especially impressive

ซึ่งผมประทับใจมาก

because the batteries had expired in 2007 and 2013.

เพราะถ่านหมดอายุไปแล้ว ในปี 2007 และ 2013

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So this breadth advantage holds in more subjective realms as well.

ข้อได้เปรียบนี้ ก็เอาไปใช้ได้ กับวงการอื่น ๆ เหมือนกัน

In a fascinating study of what leads some comic book creators

ในการศึกษาที่น่าประหลาดใจ เกี่ยวกับเหตุผลที่นักเขียนการ์ตูน

to be more likely to make blockbuster comics,

สามารถสร้างการ์ตูน ที่ดังกระฉ่อนได้

a pair of researchers found

มีงานวิจัยสองชิ้นที่พบว่า

that it was neither the number of years of experience in the field

มันไม่เกี่ยวกับจำนวนปีของประสบการณ์

nor the resources of the publisher

ไม่เกี่ยวกับทรัพยากรของสำนักพิมพ์

nor the number of previous comics made.

ไม่เกี่ยวกับจำนวนการ์ตูนที่เคยตีพิมพ์

It was the number of different genres that a creator had worked across.

แต่เป็นจำนวนประเภทของหนังสือ ที่ผู้สร้างได้ทำงานมา

And interestingly,

และสิ่งที่น่าสนใจคือ

a broad individual could not be entirely replaced

บุคคลที่มีความสนใจรอบด้าน ไม่สามารถแทนที่ได้

by a team of specialists.

ด้วยกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ

We probably don't make as many of those people as we could

เราอาจไม่สามารถทำแบบนั้นได้

because early on, they just look like they're behind

เพราะก่อนหน้านี้ พวกเขาดูเหมือนรั้งท้าย

and we don't tend to incentivize anything that doesn't look like a head start

และเรามักไม่สนับสนุน คนที่ไม่น่าจะก้าวหน้าได้เร็ว

or specialization.

หรือไม่มีความเชี่ยวชาญ

In fact, I think in the well-meaning drive for a head start,

อันที่จริงเจตนาดี ของการสนับสนุนคนที่หัวไว

we often even counterproductively short-circuit even the way

เรามักจะลดขั้นตอน ซึ่งกลับทำให้ได้ผลที่ตรงข้าม

we learn new material,

รวมถึงวิธีการเรียนสิ่งใหม่

at a fundamental level.

ในระดับพื้นฐาน

In a study last year, seventh-grade math classrooms in the US

ในงานวิจัยเมื่อปีที่แล้ว นักเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เกรด 7 ในสหรัฐฯ

were randomly assigned to different types of learning.

ได้ถูกสุ่ม และให้เรียนรู้ ด้วยวิธีที่แตกต่างกัน

Some got what's called "blocked practice."

บางคนก็ได้เรียนด้วย "การฝึกที่ละประเภท"

That's like, you get problem type A,

เหมือนกับเวลาคุณได้โจทย์ประเภท A

AAAAA, BBBBB, and so on.

คุณจะได้ AAAA BBBB ไปเรื่อย ๆ

Progress is fast,

การพัฒนาเร็วมาก

kids are happy,

เด็ก ๆ มีความสุข

everything's great.

ทุกอย่างเรียบร้อยดี

Other classrooms got assigned to what's called "interleaved practice."

แต่เด็กอีกกลุ่มได้เรียนแบบ "การฝึกเว้นช่วง"

That's like if you took all the problem types and threw them in a hat

นั่นหมายถึง คุณจะได้ โจทย์ทุกรูปแบบในคราวเดียว

and drew them out at random.

และมาจากการสุ่ม

Progress is slower, kids are more frustrated.

การพัฒนาเกิดขึ้นช้า เด็ก ๆ หงุดหงิด

But instead of learning how to execute procedures,

แต่แทนที่จะเรียนรู้ แค่กระบวนการทำงาน

they're learning how to match a strategy to a type of problem.

เด็ก ๆ ได้เรียนรู้การใช้กลวิธี เพื่อจัดการโจทย์ประเภทต่าง ๆ

And when the test comes around,

และเมื่อถึงเวลาสอบ

the interleaved group blew the block practice group away.

กลุ่มที่เรียนแบบเว้นช่วง นำโด่งกลุ่มที่เรียนแบบฝึกที่ละประเภท

It wasn't even close.

ไม่ได้ใกล้กันเลย

Now, I found a lot of this research deeply counterintuitive,

ผมมองว่าผลงานวิจัยนี้ นั้นขัดต่อความเข้าใจ

the idea that a head start,

แนวคิดของการเริ่มได้เร็วในช่วงแรก

whether in picking a career or a course of study

ไม่ว่าจะทำงานอะไรหรือเรียนอะไร

or just in learning new material,

หรือแต่เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ

can sometimes undermine long-term development.

บางที่ก็สามารถส่งผลเสียในระยะยาวได้เช่นกัน

And naturally, I think there are as many ways to succeed

และโดยธรรมชาติแล้ว มีวิธีการมากมายที่จะประสบความสำเร็จ

as there are people.

เพราะยังมีผู้คน

But I think we tend only to incentivize and encourage the Tiger path,

และผมคิดว่าเรายังคงมักจะสนับสนุน แต่คนที่จะเดินไปตามเส้นทางแบบไทเกอร์

when increasingly, in a wicked world,

ในขณะที่โลกก็บิดเบี้ยวมากขึ้น

we need people who travel the Roger path as well.

และเราต้องการคนที่จะเดินไปในเส้นทาง แบบโรเจอร์เหมือนกัน

Or as the eminent physicist and mathematician

หรือนักฟิสิกส์หรือนักคณิตศาสตร์ ที่มีชื่อเสียง

and wonderful writer, Freeman Dyson, put it --

และนักเขียนที่เก่งกาจอย่าง ฟรีแมน ไดสันกล่าวไว้

and Dyson passed away yesterday,

และไดสันได้เสียชีวิตลงเมื่อวานนี้

so I hope I'm doing his words honor here --

และผมหวังว่าจะพูดเพื่อให้เกียรติเขา

as he said: for a healthy ecosystem, we need both birds and frogs.

เขากล่าวว่า สำหรับระบบนิเวศที่สมดุล เราต้องการทั้งนกและกบ

Frogs are down in the mud,

กบที่อยู่ข้างล่างในโคลน

seeing all the granular details.

มองเห็นสิ่งเล็ก ๆ

The birds are soaring up above not seeing those details

นกที่บินสูงอยู่ข้างบน มองไม่เห็นรายละเอียดเหล่านั้น

but integrating the knowledge of the frogs.

แต่ด้วยการผสานความรู้จากกบ

And we need both.

เราต้องการทั้งคู่

The problem, Dyson said,

ไดสันกล่าวว่า ปัญหาอยู่ที่

is that we're telling everyone to become frogs.

เราเอาแต่พร่ำบอกให้ทุกคนเป็นกบ

And I think,

และผมคิดว่า

in a wicked world,

ในโลกที่บิดเบี้ยวนี้

that's increasingly shortsighted.

หลายสิ่งก็เริ่มไม่ชัดเจน

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)