Why specializing early doesn't always mean career success | David Epstein

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

So, I'd like to talk about the development of human potential,

خب، دوست دارم درباره‌ی توسعه‌ی پتانسیل انسان صحبت کنم.

and I'd like to start with maybe the most impactful modern story of development.

و دوست دارم شاید با تاثیرگذارترین داستان نوین توسعه شروع کنم.

Many of you here have probably heard of the 10,000 hours rule.

بیشتر شما احتمالا قانون ده‌هزار ساعت را شنیده‌اید.

Maybe you even model your own life after it.

شاید حتی طرح زندگی‌تان را مطابق آن می‌سازید.

Basically, it's the idea that to become great in anything,

اساسا، تصور این است که برای عالی شدن در هر کاری،

it takes 10,000 hours of focused practice,

ده‌هزار ساعت تمرین متمرکز زمان می‌برد،

so you'd better get started as early as possible.

پس بهتر است هر چه زودتر شروع کنید.

The poster child for this story is Tiger Woods.

یک مثال خوب برای این داستان تایگر وودز است.

His father famously gave him a putter when he was seven months old.

وقتی هفت ماهه بود پدرش به او یک چوب گلف داد.

At 10 months, he started imitating his father's swing.

در ده ماهگی، او شروع به تقلید حرکات پدرش کرد.

At two, you can go on YouTube and see him on national television.

در دوسالگی، می‌توانید به یوتیوب بروید و او را در تلویزیون ملی ببینید.

Fast-forward to the age of 21,

سریع به سن ۲۱ سالگی برویم،

he's the greatest golfer in the world.

او بهترین گلف‌باز دنیاست.

Quintessential 10,000 hours story.

داستان ۱۰.۰۰۰ ساعت ضروری.

Another that features in a number of bestselling books

مورد دیگری که یکی از کتاب‌های پرفروش است،

is that of the three Polgar sisters,

کتاب سه خواهر پلگار است.

whose father decided to teach them chess in a very technical manner

پدرشان تصمیم گرفت که با یک روش فنی به آنها شطرنج را

from a very early age.

از سنین پایین یاد بدهد.

And, really, he wanted to show

و او واقعا می‌خواست نشان دهد

that with a head start in focused practice,

که با شروع سریع تمرین متمرکز،

any child could become a genius in anything.

هر کودکی می‌تواند در هر زمینه‌ای نابغه شود

And in fact,

و در واقع،

two of his daughters went on to become Grandmaster chess players.

دو دختر او ادامه دادند تا قهرمان جهانی شطرنج بشوند.

So when I became the science writer at "Sports Illustrated" magazine,

پس وقتی من نویسنده‌ی علوم در مجله‌ی «اسپورتس ایلاستریتد» شدم،

I got curious.

کنجکاو شدم.

If this 10,000 hours rule is correct,

اگر این قانون ده‌هزار ساعت درست است،

then we should see that elite athletes get a head start

پس باید ببینیم که قهرمانان ورزشی شروعی سریعتر

in so-called "deliberate practice."

در به اصطلاح «تمرین آگاهانه» دارند.

This is coached, error-correction-focused practice,

این یعنی تمرین متمرکز بر تصحیح خطا،

not just playing around.

نه فقط بازی کردن.

And in fact, when scientists study elite athletes,

و وقتی دانشمندان ورزشکاران نخبه را مطالعه می‌کنند،

they see that they spend more time in deliberate practice --

آنها می‌بینند که زمان بیشتری را صرف تمرین آگاهانه می‌کنند -

not a big surprise.

تعجب بزرگی نیست.

When they actually track athletes over the course of their development,

وقتی آنها در واقع روند توسعه ورزشکاران را ردیابی می‌کنند،

the pattern looks like this:

الگو به این شکل است:

the future elites actually spend less time early on

نخبگان آینده در واقع زمان کمتری در اوایل صرف

in deliberate practice in their eventual sport.

تمرین آگاهانه در ورزش نهایی‌شان می‌کنند.

They tend to have what scientists call a "sampling period,"

آنها چیزی دارند که دانشمندان «یک دوره آزمایشی» می‌نامند،

where they try a variety of physical activities,

جاییکه انواع فعالیتهای بدنی را امتحان می‌کنند

they gain broad, general skills,

مهارتهای عمومی و گسترده‌ای کسب می‌کنند،

they learn about their interests and abilities

در مورد علایق و توانایی‌هایشان یاد می‌گیرند

and delay specializing until later than peers who plateau at lower levels.

و تخصص را به بعد موکول می‌کنند نسبت به همسالانی که در سطح پایین‌تر هستند.

And so when I saw that, I said,

و بنابراین وقتی آن را دیدم، گفتم،

"Gosh, that doesn't really comport with the 10,000 hours rule, does it?"

«خدایا، این اصلاً با قانون ۱۰ هزار ساعت همخوانی ندارد، اینطور نیست؟»

So I started to wonder about other domains

بنابراین در مورد زمینه‌های دیگر تحقیق کردم

that we associate with obligatory, early specialization,

که آن را به تخصص زودهنگام مرتبط می‌دانیم،

like music.

مثل موسیقی.

Turns out the pattern's often similar.

مشخص شد این الگو اغلب مشابه است.

This is research from a world-class music academy,

این تحقیق از یک آکادمی موسیقی با کلاس جهانی است،

and what I want to draw your attention to is this:

و آنچه می‌خواهم توجه شما را معطوف کنم این است:

the exceptional musicians didn't start spending more time in deliberate practice

نوازندگان استثنایی برای تمرین آگاهانه صرفا وقت بیشتری

than the average musicians

در مقابل نوازندگان متوسط

until their third instrument.

تا ساز سومشان صرف نکردند.

They, too, tended to have a sampling period,

آنها نیز یک دوره آزمایشی داشتند،

even musicians we think of as famously precocious,

حتی نوازندگانی که به عنوان نابغه می‌شناسیم

like Yo-Yo Ma.

مثل یو-یو ما.

He had a sampling period,

او یک دوره آزمایشی داشت،

he just went through it more rapidly than most musicians do.

او فقط با سرعت بیشتری از اکثر موسیقی‌دانان آن را سپری کرد.

Nonetheless, this research is almost entirely ignored,

با این وجود، این تحقیق تقریباً بطور کامل نادیده گرفته شده است،

and much more impactful

و بسیار تأثیرگذارتر

is the first page of the book "Battle Hymn of the Tiger Mother,"

صفحه اول کتاب «سرود نبردِ مادر تایگر» است،

where the author recounts assigning her daughter violin.

جایی که نویسنده اختصاص دادن ویولن به دخترش را بازگو می‌کند.

Nobody seems to remember the part later in the book

به نظر می‌رسد هیچکس قسمت بعدی کتاب را به یاد نمی‌آورد

where her daughter turns to her and says, "You picked it, not me,"

جایی که دخترش به او رو می‌کند و می‌گوید «تو انتخابش کردی، نه من»

and largely quits.

و کاملا کناره می‌گیرد.

So having seen this sort of surprising pattern in sports and music,

بنابراین با دیدن این مدل الگوی تعجب‌آور در ورزش و موسیقی،

I started to wonder about domains that affect even more people,

در بخش‌هایی کنجکاو شدم که افراد بیشتری را تحت تأثیر قرار می‌دهد،

like education.

مثل آموزش.

An economist found a natural experiment

یک اقتصاددان یک آزمایش طبیعی در

in the higher-ed systems of England and Scotland.

سیستم‌های آموزش عالی انگلیس و اسکاتلند پیدا کرد.

In the period he studied, the systems were very similar,

در دوره‌ای که تحصیل کرد، سیستم‌ها بسیار شبیه بودند،

except in England, students had to specialize in their mid-teen years

به جز انگلستان، دانش آموزان باید در سالهای نوجوانی خود متخصص می‌شدند

to pick a specific course of study to apply to,

تا رشته تحصیلی خاصی را انتخاب کنند،

whereas in Scotland, they could keep trying things in the university

اما در اسکاتلند می‌توانستند در دانشگاه به تجربه‌های مختلف ادامه دهند

if they wanted to.

اگر می‌خواستند.

And his question was:

و سوال او این بود:

Who wins the trade-off, the early or the late specializers?

چه کسی برنده معامله است، متخصصان زودهنگام یا متأخر؟

And what he saw was that the early specializers jump out to an income lead

و آنچه او دید این بود که متخصصان زودهنگام به درآمدزایی می‌رسند

because they have more domain-specific skills.

زیرا آنها مهارت‌های خاص زمینه‌ای بیشتری دارند.

The late specializers get to try more different things,

متخصصان متأخر چیزهای متفاوت‌تری امتحان می‌کنند،

and when they do pick, they have better fit,

و وقتی انتخاب می‌کنند، تناسب بهتری دارند،

or what economists call "match quality."

یا آنچه اقتصاددانان «کیفیت تطابق» می‌نامند

And so their growth rates are faster.

و بنابراین مقدار رشد آنها سریعتر است.

By six years out,

با شش سال بیرون بودن

they erase that income gap.

آنها شکاف درآمد را حذف می‌کنند.

Meanwhile, the early specializers start quitting their career tracks

در همین حال، متخصصان اولیه شروع به ترک مسیر شغلی خود در تعداد

in much higher numbers,

بسیار بالاتری می‌کنند،

essentially because they were made to choose so early

اغلب به دلیل آنکه آنقدر زود مجبور به انتخاب شده بودند

that they more often made poor choices.

که اغلب انتخاب‌های نادرستی انجام دادند.

So the late specializers lose in the short term

بنابراین متخصصان متأخر در کوتاه مدت می‌بازند

and win in the long run.

و در دراز مدت می‌برند.

I think if we thought about career choice like dating,

فکر می‌کنم اگر به انتخاب شغل مانند زوج‌یابی فکر کنیم،

we might not pressure people to settle down quite so quickly.

شاید به مردم فشار نیاوریم خیلی زود جایگاه ثابت پیدا کنند.

So this got me interested, seeing this pattern again,

این باعث شد علاقه‌مند شوم، این الگو رو بازبینی کنم،

in exploring the developmental backgrounds of people whose work I had long admired,

در کاوش در زمینه‌های توسعه افرادی که مدتها کار آنها را تحسین کرده‌ام،

like Duke Ellington, who shunned music lessons as a kid

مثل دوک الینگتون که در کودکی از دروس موسیقی دوری می کرد

to focus on baseball and painting and drawing.

تا روی بیس بال و نقاشی و طراحی تمرکز کند.

Or Maryam Mirzakhani, who wasn't interested in math as a girl --

یا مریم میرزاخانی که به عنوان یک دختر به ریاضیات علاقه‌مند نبود -

dreamed of becoming a novelist --

رویای داستان نویس شدن را داشت --

and went on to become the first and so far only woman

و به اولین و تاکنون تنها زنی تبدیل شد که

to win the Fields Medal,

مدال فیلدز را کسب کرده،

the most prestigious prize in the world in math.

معتبرترین جایزه در جهان در ریاضیات.

Or Vincent Van Gogh had five different careers,

یا وینسنت ون گوگ پنج شغل مختلف داشت،

each of which he deemed his true calling before flaming out spectacularly,

قبل از شکوفا شدن در هر یک از آنها خواستگاه واقعی خود را ارزیابی کرد.

and in his late 20s, picked up a book called "The Guide to the ABCs of Drawing."

و در اواخر ۲۰ سالگی، کتابی را برداشت به نام «راهنمای مقدماتی طراحی».

That worked out OK.

درست جواب داد.

Claude Shannon was an electrical engineer at the University of Michigan

کلود شانون در دانشگاه میشیگان مهندس برقی بود

who took a philosophy course just to fulfill a requirement,

که فقط برای تحقق یک نیاز یک دوره فلسفه گذراند،

and in it, he learned about a near-century-old system of logic

و در آن، او در مورد یک سیستم حدودا یک قرنی منطق یاد گرفت

by which true and false statements could be coded as ones and zeros

که توسط آن عبارات درست و غلط می توانند به صورت کد صفر و یک

and solved like math problems.

و مانند مسائل ریاضی حل شوند.

This led to the development of binary code,

این منجر به توسعه کد باینری شد،

which underlies all of our digital computers today.

که زیربنای همه رایانه‌های دیجیتال امروز ماست.

Finally, my own sort of role model, Frances Hesselbein --

سرانجام، الگوی مدل خودم، فرانسس هاسلباین

this is me with her --

اینجا من با او هستم -

she took her first professional job at the age of 54

او اولین شغل حرفه‌ای خود را در سن ۵۴ سالگی گرفت

and went on to become the CEO of the Girl Scouts,

و تا مدیرعاملی گرل اسکاوتز پیش رفت،

which she saved.

که خود نجاتش داد.

She tripled minority membership,

او عضویت اقلیت را سه برابر کرد،

added 130,000 volunteers,

۱۳۰.۰۰۰ داوطلب اضافه کرد،

and this is one of the proficiency badges that came out of her tenure --

و این یکی از نشان‌های مهارت است که از دوران تصدی او بیرون آمد -

it's binary code for girls learning about computers.

این کد باینری برای دخترانی است که کامپیوتر یاد می‌گیرند.

Today, Frances runs a leadership institute

امروز فرانسیس یک موسسه رهبری را اداره می‌کند

where she works every weekday, in Manhattan.

جاییکه هر روز کاری هفته را در منهتن کار می‌کند.

And she's only 104,

و او فقط ۱۰۴ سال دارد،

so who knows what's next.

پس چه کسی می‌داند بعد چه می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

We never really hear developmental stories like this, do we?

ما واقعاً هرگز داستانهای توسعه از این دست را نمی‌شنویم نه؟

We don't hear about the research

ما در مورد تحقیقی نمی‌شنویم

that found that Nobel laureate scientists are 22 times more likely

که دریافت دانشمندان برنده نوبل ۲۲ برابر بیشتر احتمال

to have a hobby outside of work

داشتن یک سرگرمی خارج از کار را

as are typical scientists.

تا دانشمندان معمولی دارند.

We never hear that.

ما هرگز آن را نمی‌شنویم.

Even when the performers or the work is very famous,

حتی وقتی مجری‌ها یا خود کار بسیار معروف است،

we don't hear these developmental stories.

ما این داستان‌های توسعه را نمی‌شنویم.

For example, here's an athlete I've followed.

برای مثال، این ورزشکاری که او را دنبال کرده‌ام

Here he is at age six, wearing a Scottish rugby kit.

اینجا او در شش سالگی لباس راگبی اسکاتلندی پوشیده است.

He tried some tennis, some skiing, wrestling.

او تنیس، اسکی و کشتی را تا حدودی امتحان کرد.

His mother was actually a tennis coach but she declined to coach him

مادرش در واقع مربی تنیس بود اما او از مربیگری او امتناع ورزید

because he wouldn't return balls normally.

زیرا او به طور معمول توپ را بر نمی‌گرداند.

He did some basketball, table tennis, swimming.

او کمی بسکتبال، تنیس روی میز و شنا انجام داد.

When his coaches wanted to move him up a level

وقتی مربیانش خواستند او را به یک سطح بالا ببرند

to play with older boys,

تا با بزرگترها بازی کند،

he declined, because he just wanted to talk about pro wrestling

او نپذیرفت، زیرا ‌او فقط می‌خواست بعد از تمرین با دوستانش

after practice with his friends.

در مورد کشتی حرفه‌ای صحبت کند.

And he kept trying more sports:

او ورزش‌های بیشتری را امتحان کرد:

handball, volleyball, soccer, badminton, skateboarding ...

هندبال، والیبال، فوتبال، بدمینتون، اسکیت بورد ...

So, who is this dabbler?

خوب، این شخص آب‌بند کیست؟

This is Roger Federer.

این راجر فدرر است.

Every bit as famous as an adult as Tiger Woods,

به عنوان یک بزرگسال هر ذره او اندازه تایگر وودز معروف است،

and yet even tennis enthusiasts don't usually know anything

و با این وجود علاقمندان به تنیس معمولاً درمورد

about his developmental story.

داستان رشدش چیزی نمی‌دانند.

Why is that, even though it's the norm?

چرا چنین است، حتی اگر این یک قاعده باشد؟

I think it's partly because the Tiger story is very dramatic,

فکر می‌کنم تا حدی به این دلیل است داستان تایگر بسیار چشمگیر است،

but also because it seems like this tidy narrative

همچنین به این دلیل که به نظر می‌رسد این روایت مرتب

that we can extrapolate to anything that we want to be good at

که ما می‌توانیم به هر چیزی قیاس کنیم که می‌خواهیم در آن در زندگی

in our own lives.

خودمان مهارت داشته باشیم.

But that, I think, is a problem,

اما من فکر می‌کنم، این یک مشکل است،

because it turns out that in many ways, golf is a uniquely horrible model

زیرا معلوم می‌شود که از بسیاری جهات، گلف یک مدل کاملا وحشتناک از

of almost everything that humans want to learn.

تقریباً هرچیزی است که انسانها می‌خواهند یاد بگیرند.

(Laughter)

(خنده)

Golf is the epitome of

گلف نمونه بارزی است از

what the psychologist Robin Hogarth called a "kind learning environment."

آنچه رابین هوگارت روانشناس «یک محیط یادگیری مهربان» نامید.

Kind learning environments have next steps and goals that are clear,

محیط‌های یادگیری مهربان مراحل بعدی و اهدافی دارند که مشخص است،

rules that are clear and never change,

قوانینی که واضح‌اند و هرگز تغییر نمی‌کنند

when you do something, you get feedback that is quick and accurate,

وقتی کاری انجام می‌دهید، بازخوردی می‌گیرید که سریع و دقیق است،

work next year will look like work last year.

کار سال آینده مثل کار سال گذشته به نظر می‌رسد.

Chess: also a kind learning environment.

شطرنج: همچنین یک محیط یادگیری مهربان است.

The grand master's advantage

مزیت استاد بزرگی

is largely based on knowledge of recurring patterns,

تا حد زیادی بر اساس دانش الگوهای تکرار شونده است،

which is also why it's so easy to automate.

به همین دلیل خودکار کردن آن بسیار آسان است.

On the other end of the spectrum are "wicked learning environments,"

در انتهای دیگر طیف «محیط‌های یادگیری شرور» هستند،

where next steps and goals may not be clear.

جایی که مراحل بعدی و اهداف ممکن است مشخص نباشد.

Rules may change.

قوانین ممکن است تغییر کند.

You may or may not get feedback when you do something.

ممکن است وقتی کاری می‌کنید بازخورد بگیرید یا نگیرید.

It may be delayed, it may be inaccurate,

ممکن است به تأخیر بیفتد، یا نادرست باشد،

and work next year may not look like work last year.

و کار سال آینده ممکن است مثل کار سال گذشته به نظر نرسد.

So which one of these sounds like the world we're increasingly living in?

خب کدام یک از اینها بیشتر شبیه جهانی که ما در آن زندگی می کنیم به نظر می رسد؟

In fact, our need to think in an adaptable manner

در واقع، نیاز ما به فکر کردن به روشی سازگار

and to keep track of interconnecting parts

و پیگیری قطعات بهم پیوسته

has fundamentally changed our perception,

اساساً درک ما را تغییر داده است،

so that when you look at this diagram,

طوریکه وقتی به این نمودار نگاه می‌کنید،

the central circle on the right probably looks larger to you

دایره مرکزی در سمت راست احتمالاً از نظر شما بزرگتر به نظر می‌رسد

because your brain is drawn to

زیرا مغز شما به سمت

the relationship of the parts in the whole,

روابط اجزا در کل کشیده می‌شود،

whereas someone who hasn't been exposed to modern work

در حالی که کسی که در معرض کار مدرن نبوده است

with its requirement for adaptable, conceptual thought,

با نیاز خود به تفکر سازگار، مفهومی،

will see correctly that the central circles are the same size.

به درستی خواهد دید که دایره‌های مرکزی هم اندازه هستند.

So here we are in the wicked work world,

بنابراین ما در دنیای کار شرور هستیم،

and there, sometimes hyperspecialization can backfire badly.

در آنجا تخصص بالا می‌تواند نتیجه معکوس ایجاد کند.

For example, in research in a dozen countries

به عنوان مثال، در تحقیقی در ده‌ها کشور

that matched people for their parents' years of education,

که مردم را بر اساس سالهای تحصیل والدینشان،

their test scores,

نمرات آزمون آنها،

their own years of education,

سالهای تحصیل خود تقسیم می‌کرد،

the difference was some got career-focused education

تفاوت این بود که برخی از آنها تحصیلات شغلی متمرکز داشتند

and some got broader, general education.

و بعضی‌ها تحصیلات عمومی و پراکنده‌تری داشتند.

The pattern was those who got the career-focused education

الگو این بود کسانی که آموزش متمرکز بر شغل داشتند

are more likely to be hired right out of training,

بیشتر احتمال داشت درست پس از آموزش، استخدام شوند،

more likely to make more money right away,

احتمال داشت بلافاصله پول بیشتری بدست آورند،

but so much less adaptable in a changing work world

اما در دنیای کاری در حال تغییر آنقدر کمتر سازگار که

that they spend so much less time in the workforce overall

زمان بسیار کمتری را به طور کلی در نیروی کار سپری می‌کنند

that they win in the short term and lose in the long run.

که آنها در کوتاه مدت برنده و در دراز مدت بازنده می‌شوند.

Or consider a famous, 20-year study of experts

یا یک تحقیق ۲۰ ساله معروف متخصصانی را در نظر بگیرید،

making geopolitical and economic predictions.

که پیش‌بینی‌های ژئوپلیتیک و اقتصادی می‌کنند.

The worst forecasters were the most specialized experts,

بدترین پیش‌بینی‌کننده‌ها متخصص‌ترین کارشناسان بودند،

those who'd spent their entire careers studying one or two problems

کسانی که تمام شغل خود را برای مطالعه یک یا دو مشکل گذرانده‌اند

and came to see the whole world through one lens or mental model.

و از طریق یک لنز یا مدل ذهنی تمام جهان را می‌بینند.

Some of them actually got worse

بعضی از آنها در واقع

as they accumulated experience and credentials.

همانطور که تجربه و مدارک جمع شدند بدتر شدند.

The best forecasters were simply bright people with wide-ranging interests.

بهترین پیش بینی کنندگان به سادگی افراد درخشان با علایق گسترده بودند.

Now in some domains, like medicine,

اکنون در برخی از حوزه‌ها، مانند دارو،

increasing specialization has been both inevitable and beneficial,

افزایش تخصص هم اجتناب‌ناپذیر و هم سودمند بوده است،

no question about it.

هیچ شکی در این نیست.

And yet, it's been a double-edged sword.

و با این حال، این شمشیری دو لبه بوده است.

A few years ago, one of the most popular surgeries in the world for knee pain

چند سال پیش، یکی از محبوب ترین جراحی‌ها در دنیا برای زانو درد

was tested in a placebo-controlled trial.

جهت دارونما بودن آزمایش شد.

Some of the patients got "sham surgery."

برخی بیماران«جراحی ساختگی» می‌شدند.

That means the surgeons make an incision,

یعنی جراحان یک برش ایجاد می‌کنند،

they bang around like they're doing something,

آنها حرکاتی می‌کنند انگار کاری انجام می‌دهند،

then they sew the patient back up.

سپس پشت بیمار را می‌دوزند.

That performed just as a well.

که نتیجه درست بود.

And yet surgeons who specialize in the procedure continue to do it

و اما هنوز جراحانی که در این روش متخصص هستند

by the millions.

روی میلیون‌ها نفر انجام می‌دهند.

So if hyperspecialization isn't always the trick in a wicked world, what is?

بنابراین اگر تخصص بالا همیشه نیرنگی در دنیای شریر نیست، چه هست؟

That can be difficult to talk about,

صحبت کردن در مورد آن دشوار است،

because it doesn't always look like this path.

چون همیشه شبیه این مسیر نیست.

Sometimes it looks like meandering or zigzagging

گاهی اوقات با پیچ و خم یا زیگزاگ به نظر می‌رسد

or keeping a broader view.

یا چشم‌انداز وسیع‌تری دارد.

It can look like getting behind.

می‌تواند مانند عقب ماندن باشد.

But I want to talk about what some of those tricks might be.

اما من می‌خواهم در مورد برخی از این ترفندها صحبت کنم.

If we look at research on technological innovation, it shows that increasingly,

اگر به تحقیق در زمینه نوآوری فناوری بنگریم نشان می‌دهد که به طور فزاینده‌ای،

the most impactful patents are not authored by individuals

تأثیرگذارترین ثبت اختراع توسط افرادی تألیف نشده است

who drill deeper, deeper, deeper into one area of technology

که بیشتر، عمیق‌تر، عمیق‌تر در یک حوزه فناوری تمرین می‌کنند

as classified by the US Patent Office,

طبق طبقه‌بندی اداره ثبت اختراعات امریکا،

but rather by teams that include individuals

بلکه توسط تیم‌هایی انجام می‌شود که شامل افرادی می‌شود

who have worked across a large number of different technology classes

که در تعداد زیادی از دسته‌های مختلف فناوری کار کرده‌اند

and often merge things from different domains.

و اغلب موارد مختلف را با هم ادغام می‌کنند.

Someone whose work I've admired who was sort of on the forefront of this

شخصی که کارهایش را تحسین کرده‌ام که به نوعی در صف مقدم این امر بود

is a Japanese man named Gunpei Yokoi.

مردی ژاپنی به نام گونپی یوکوئی است.

Yokoi didn't score well on his electronics exams at school,

یوکویی در امتحانات الکترونیک خود در مدرسه، نمره خوبی نگرفت

so he had to settle for a low-tier job as a machine maintenance worker

بنابراین مجبور شد به یک کار سطح پایین به عنوان کارگر نگهداری ماشین در

at a playing card company in Kyoto.

یک شرکت بازی کارتی در کیوتو رضایت دهد.

He realized he wasn't equipped to work on the cutting edge,

فهمید که برای کار در بخش پیشرفته مجهز نیست،

but that there was so much information easily available

اما اطلاعات زیادی به راحتی در دسترس است

that maybe he could combine things that were already well-known

که شاید بتواند چیزهایی که قبلاً شناخته شده بودند با هم ترکیب کند

in ways that specialists were too narrow to see.

به روشهایی که متخصصان برای دیدنشان زیادی ریزبین بودند.

So he combined some well-known technology from the calculator industry

بنابراین او برخی از فن‌آوری‌های شناخته شده از صنعت ماشین حساب را با

with some well-known technology from the credit card industry

برخی از فن‌آوری‌های شناخته شده از صنعت کارت اعتباری ترکیب کرد

and made handheld games.

و بازی‌های دستی ساخت.

And they were a hit.

و آنها موفقیت بزرگی بودند.

And it turned this playing card company,

و این شرکت بازی کارتی را،

which was founded in a wooden storefront in the 19th century,

که با ویترینی چوبی در قرن نوزدهم تاسیس شده بود

into a toy and game operation.

به فعالیت بازی‌های تمرکزی تبدیل کرد.

You may have heard of it; it's called Nintendo.

شاید در موردش شنیده باشید؛ اسمش نینتندو است.

Yokoi's creative philosophy

فلسفه خلاقیت یوكوی

translated to "lateral thinking with withered technology,"

ترجمه شده به «تفکر جانبی با فناوری پژمرده،»

taking well-known technology and using it in new ways.

استفاده از فن‌آوری شناخته شده و استفاده از آن به روشهای جدید.

And his magnum opus was this:

و کار بزرگ او این بود:

the Game Boy.

گیم بوی.

Technological joke in every way.

یک جوک تکنولوژیکی از هر لحاظ.

And it came out at the same time as color competitors from Saga and Atari,

و هم‌زمان با رقبای رنگی آتاری و سگا بیرون آمد،

and it blew them away,

و آنها را شگفت‌زده کرد،

because Yokoi knew what his customers cared about

چون یوكوی می‌دانست آنچه مشتریانش به آن اهمیت می‌دادند

wasn't color.

رنگ نبود.

It was durability, portability, affordability, battery life,

دوام، قابلیت حمل، مقرون به صرفگی، عمر باتری،

game selection.

و انتخاب بازی بود.

This is mine that I found in my parents' basement.

این مال من است که در زیرزمین پدر و مادرم پیدا کردم.

(Laughter)

(خنده)

It's seen better days.

حال و روز بهتری داشت.

But you can see the red light is on.

اما می‌بینید که چراغ قرمزش روشن است.

I flipped it on and played some Tetris,

من آن را تکان دادم و کمی تتریس بازی کردم،

which I thought was especially impressive

که به نظرم بسیار چشمگیر بود

because the batteries had expired in 2007 and 2013.

زیرا باتری‌هایش در سال ۲۰۰۷ و ۲۰۱۳ منقضی شده بودند.

(Laughter)

(خنده)

So this breadth advantage holds in more subjective realms as well.

بنابراین این مزیت گسترده در قلمروهای ذهنی‌تر نیز پایدار است.

In a fascinating study of what leads some comic book creators

در یک مطالعه جذاب از آنچه منجر می‌شود برخی از سازندگان کتاب‌های طنز

to be more likely to make blockbuster comics,

احتمالا کتاب‌های پرفروش‌تری خلق کنند،

a pair of researchers found

تحقیقی نشان داد

that it was neither the number of years of experience in the field

که نه تعداد سالهای تجربه در این زمینه موثر بود

nor the resources of the publisher

و نه منابع ناشر

nor the number of previous comics made.

و نه تعداد کتاب‌های قبلی خلق شده.

It was the number of different genres that a creator had worked across.

دلیلش تعداد ژانرهای مختلفی بود که یک خالق در سراسر آنها کار کرده است.

And interestingly,

و جالب است،

a broad individual could not be entirely replaced

برای یک فرد پراکنده نمی‌توانست به طور کامل

by a team of specialists.

توسط یک تیم متخصص جایگزین پیدا شود.

We probably don't make as many of those people as we could

ما احتمالاً آنقدری که می‌توانیم از آن افراد نمی‌سازیم

because early on, they just look like they're behind

چون اوایل، فقط به نظر می‌رسد که آنها عقب هستند

and we don't tend to incentivize anything that doesn't look like a head start

و ما تمایل نداریم چیزی را تشویق کنیم که شروعی سریع‌تر

or specialization.

یا تخصص نباشد.

In fact, I think in the well-meaning drive for a head start,

در واقع، من در حسن نیت برای شروع سریع‌تر فکر می‌کنم،

we often even counterproductively short-circuit even the way

ما اغلب حتی به طور غیرمثبتی مسیر

we learn new material,

یادگیری مطالب جدید،

at a fundamental level.

در یک سطح پایه را میانبر می‌زنیم.

In a study last year, seventh-grade math classrooms in the US

در تحقیقی در سال گذشته، کلاس‌های ریاضی کلاس هفتم در ایالات متحده

were randomly assigned to different types of learning.

به طور تصادفی به انواع مختلف یادگیری اختصاص داده شدند.

Some got what's called "blocked practice."

برخی به چیزی رسیدند که «تمرین مسدود شده» گفته می‌شود.

That's like, you get problem type A,

مثلا شما مشکلی از نوع آ دارید،

AAAAA, BBBBB, and so on.

آ آ آ آ آ، ب ب ب ب ب و غیره.

Progress is fast,

پیشرفت سریع است،

kids are happy,

بچه‌ها خوشحال هستند،

everything's great.

همه چیز عالی است.

Other classrooms got assigned to what's called "interleaved practice."

به کلاسهای دیگر چیزی که«تمرین درهم آمیخته» گفته می‌شود اختصاص داده شد.

That's like if you took all the problem types and threw them in a hat

مثل این است که همه مسائل را بردارید و آنها را در یک کلاه بیاندازید

and drew them out at random.

و آنها را تصادفی بیرون کشید.

Progress is slower, kids are more frustrated.

پیشرفت کندتر است، بچه‌ها بیشتر ناامید می‌شوند

But instead of learning how to execute procedures,

اما به جای یادگیری نحوه اجرای مراحل،

they're learning how to match a strategy to a type of problem.

آنها یاد می‌گیرند که چگونه یک استراتژی را با یک نوع مشکل مطابقت دهند.

And when the test comes around,

و هنگامی که آزمون می‌رسد،

the interleaved group blew the block practice group away.

گروه درهم آمیخته گروه تمرین بلوک را با قدرت شکست می‌دهد.

It wasn't even close.

حتی نزدیک هم نبودند.

Now, I found a lot of this research deeply counterintuitive,

من مقدار زیادی از این تحقیقات متناقض یافته‌ام،

the idea that a head start,

ایده‌ی شروع سریع‌تر،

whether in picking a career or a course of study

چه در انتخاب شغل یا یک دوره تحصیلی

or just in learning new material,

یا فقط در یادگیری مطالب جدید،

can sometimes undermine long-term development.

می‌تواند گاهی توسعه بلند مدت را تضعیف کند.

And naturally, I think there are as many ways to succeed

و به طور طبیعی، من فکر می‌کنم به تعدادی که مردم وجود دارند

as there are people.

راه‌های موفقیت وجود دارد.

But I think we tend only to incentivize and encourage the Tiger path,

اما فکر می‌کنم ما فقط به انگیزه دادن و تشویق مسیر تایگر تمایل داریم،

when increasingly, in a wicked world,

وقتی به طور فزاینده‌ای، در جهانی شرور،

we need people who travel the Roger path as well.

ما به افرادی که مسیر راجر را طی می‌کنند نیز نیاز داریم.

Or as the eminent physicist and mathematician

یا همانطور که فیزیکدان برجسته و ریاضی‌دان

and wonderful writer, Freeman Dyson, put it --

و نویسنده فوق‌العاده، فریمن دایسون، می‌گوید -

and Dyson passed away yesterday,

و دایسون دیروز درگذشت،

so I hope I'm doing his words honor here --

بنابراین امیدوارم سخنان او را در اینجا بزرگ بدارم

as he said: for a healthy ecosystem, we need both birds and frogs.

که گفت: برای یک اکوسیستم سالم، هم به پرنده و هم به قورباغه احتیاج داریم.

Frogs are down in the mud,

قورباغه‌ها در گل و لای هستند

seeing all the granular details.

تمام جزئیات ریز را می‌بینند.

The birds are soaring up above not seeing those details

پرندگان سریع بالا می‌روند این جزئیات را نمی‌بینند

but integrating the knowledge of the frogs.

اما دانش قورباغه‌ها را یکپارچه می‌کنند.

And we need both.

و ما به هر دو نیاز داریم.

The problem, Dyson said,

دیسون گفت، مسئله،

is that we're telling everyone to become frogs.

این است که ما به همه می‌گوییم قورباغه شوند.

And I think,

و من،

in a wicked world,

در جهان شروری فکر می‌کنم،

that's increasingly shortsighted.

که به طور فزاینده‌ای کوته‌بین است.

Thank you very much.

بسیار از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق و تمجید)