What we can do to die well | Timothy Ihrig

Translator: Ditt Thamma

I am a palliative care physician

ผมเป็นแพทย์เฉพาะทาง ด้านการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง

and I would like to talk to you today about health care.

และวันนี้ ผมอยากจะคุยกับคุณ เกี่ยวกับระบบการบริบาลสุขภาพ

I'd like to talk to you about the health and care

ผมอยากจะคุยกับคุณ เกี่ยวกับระบบการบริบาลและสุขภาพ

of the most vulnerable population in our country --

ของประชากรกลุ่มที่เปราะบางที่สุด ในประเทศของเรา

those people dealing with the most complex serious health issues.

กลุ่มที่มีปัญหาสุขภาพ ที่ซับซ้อนและร้ายแรงที่สุด

I'd like to talk to you about economics as well.

ผมอยากจะคุยกับคุณ เกี่ยวกับเรื่องเศรษฐกิจด้วยครับ

And the intersection of these two should scare the hell out of you --

และความทับซ้อนของสองเรื่องนี้ ที่ควรจะทำให้คุณกลัวมาก ๆ

it scares the hell out of me.

มันทำให้ผมกลัวโคตรกลัวเลยครับ

I'd also like to talk to you about palliative medicine:

และผมอยากจะคุยถึงเรื่อง การรักษาแบบประคับประคอง

a paradigm of care for this population, grounded in what they value.

ขอบข่ายการบริบาลสำหรับประชากรกลุ่มนี้ บนรากฐานของคุณค่าที่พวกเขายึดถือ

Patient-centric care based on their values

การดูแลที่ยึดผู้ป่วยเป็นศูนย์กลาง โดยถือคุณค่าของพวกเขาเป็นรากฐาน

that helps this population live better and longer.

ที่ช่วยให้ประชากรกลุ่มนี้ มีชีวิตที่ดีขึ้นและยาวนานขึ้น

It's a care model that tells the truth

เป็นระบบการบริบาลที่พูดความจริง

and engages one-on-one

ให้ความสนใจแบบปัจเจกบุคคล

and meets people where they're at.

และเข้าถึงคนไข้ในแบบที่พวกเขาต้องการ

I'd like to start by telling the story of my very first patient.

ผมอยากเริ่มด้วยการเล่าเรื่อง คนไข้คนแรกสุดของผม

It was my first day as a physician,

วันนั้นเป็นวันแรก ที่ผมทำงานเป็นหมอ

with the long white coat ...

ใส่เสื้อกาวน์ยาวสีขาว

I stumbled into the hospital

ผมเดินงง ๆ เข้าไปในโรงพยาบาล

and right away there's a gentleman, Harold, 68 years old,

ตอนนั้นเองที่คุณผู้ชายคนหนึ่ง แฮโรลด์ อายุ 68 ปี

came to the emergency department.

มาที่แผนกฉุกเฉิน

He had had headaches for about six weeks

เขามีอาการปวดหัวมา 6 อาทิตย์

that got worse and worse and worse and worse.

และอาการปวดก็แย่ลง แย่ลง แย่ลงเรื่อย ๆ

Evaluation revealed he had cancer that had spread to his brain.

ผลการตรวจพบว่า เขาเป็นมะเร็งที่แพร่กระจายไปสมอง

The attending physician directed me to go share with Harold and his family

แพทย์เจ้าของไข้ ให้ผมไปพบกับแฮโรลด์และครอบครัว

the diagnosis, the prognosis and options of care.

เพื่อแจ้งผลการวินิจฉัย การพยากรณ์โรค และทางเลือกในการรักษา

Five hours into my new career,

ห้าชั่วโมงหลังจากได้เริ่มงานใหม่

I did the only thing I knew how.

ผมทำเพียงสิ่งเดียวที่รู้ว่าทำอย่างไร

I walked in,

ผมเดินเข้าไป

sat down,

นั่งลง

took Harold's hand,

จับมือของแฮโรลด์

took his wife's hand

และภรรยาของเขา

and just breathed.

และ หายใจ

He said, "It's not good news is it, sonny?"

เขาพูดขึ้นว่า "ข่าวร้ายใช่มั้ยหมอ"

I said, "No."

ผมตอบว่า "ไม่ดีครับ"

And so we talked and we listened and we shared.

เราได้พูดคุย รับฟัง และแบ่งปันประสบการณ์ที่เรามี

And after a while I said,

สักพักนึง ผมเลยพูดว่า

"Harold, what is it that has meaning to you?

"แฮโรลด์ มีอะไร ที่มีความหมายกับคุณบ้างครับ"

What is it that you hold sacred?"

"อะไรที่คุณรู้สึกว่าเป็นสิ่งสำคัญ"

And he said,

เขาตอบผมว่า

"My family."

"ครอบครัวของผม"

I said, "What do you want to do?"

ผมถามเขาว่า "แล้วคุณอยากทำอะไรครับ"

He slapped me on the knee and said, "I want to go fishing."

เขาตบเข่าผม ตอบว่า "ผมอยากไปตกปลา"

I said, "That, I know how to do."

ผมบอกว่า "เรื่องนั้น ผมจัดให้ได้ครับ"

Harold went fishing the next day.

แฮโรลด์ได้ไปตกปลาในวันต่อมา

He died a week later.

เขาเสียชีวิตในอีกอาทิตย์ถัดมา

As I've gone through my training in my career,

ในตอนที่ผมเรียนแพทย์ไปจนจบนั้น

I think back to Harold.

ผมคิดย้อนไปถึงแฮโรลด์

And I think that this is a conversation

และผมคิดว่า นั่นเป็นการพูดคุย

that happens far too infrequently.

ที่เกิดขึ้นได้น้อยครั้งเกินไปครับ

And it's a conversation that had led us to crisis,

เป็นบทสนทนาที่พาเราเข้าสู่วิกฤต

to the biggest threat to the American way of life today,

เข้าสู่ภาวะคุกคามที่ร้ายแรงที่สุด สู่วิถีชีวิตของชาวอเมริกันทุกวันนี้

which is health care expenditures.

นั่นคือ ค่าใช้จ่ายทางการแพทย์

So what do we know?

เรารู้อะไรบ้างครับ

We know that this population, the most ill,

เรารู้ว่า ประชากรกลุ่มนี้ กลุ่มที่ป่วยหนักที่สุด

takes up 15 percent of the gross domestic product --

ใช้เงินมากถึง 15% ของผลิตภัณฑ์มวลรวม

nearly 2.3 trillion dollars.

คิดเป็นมูลค่าเกือบ 2.3 ล้านล้านดอลลาร์

So the sickest 15 percent take up 15 percent of the GDP.

คนป่วยที่สุด 15% ใช้เงิน 15% ของผลิตภัณฑ์มวลรวม

If we extrapolate this out over the next two decades

หากเราคาดการณ์เรื่องนี้ ไปอีกสองทศวรรษหน้า

with the growth of baby boomers,

ร่วมกับการแก่ตัวของคนยุคเบบี้บูม

at this rate it is 60 percent of the GDP.

ด้วยอัตราเร็วขนาดนี้ จะคิดเป็น 60% ของผลิตภัณฑ์มวลรวม

Sixty percent of the gross domestic product

ใช้จ่าย 60% ของ ผลิตภัณฑ์มวลรวม

of the United States of America --

ของสหรัฐอเมริกา

it has very little to do with health care at that point.

ถึงตอนนั้น คงส่งผลกระทบเพียงเล็กน้อย ต่อระบบบริบาลสุขภาพ

แต่จะไปส่งผลกับราคาสินค้าอุปโภคบริโภค

It has to do with a gallon of milk,

with college tuition.

ค่าเล่าเรียนมหาวิทยาลัย

It has to do with every thing that we value

ส่งผลกับทุกอย่างที่มีคุณค่ากับเรา

and every thing that we know presently.

และทุกอย่างที่เรารู้จักในปัจจุบัน

It has at stake the free-market economy and capitalism

สิ่งนี้มีเดิมพันเป็นระบบเศรษฐกิจ แบบตลาดเสรีและระบบทุนนิยม

of the United States of America.

ของสหรัฐอเมริกา

Let's forget all the statistics for a minute, forget the numbers.

เรามาลืมเรื่องสถิติและตัวเลขกัน สักแป๊ปนึงนะครับ

Let's talk about the value we get for all these dollars we spend.

เรามาคุยกันถึงความคุ้มค่า ที่เราได้จากการใช้จ่ายแต่ละดอลลาร์

Well, the Dartmouth Atlas, about six years ago,

ผลการศึกษาของ สถาบันการแพทย์ Darthmouth Atlas เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน

looked at every dollar spent by Medicare --

ศึกษาทุก ๆ ดอลลาร์ที่ใช้จ่าย ในระบบประกันสุขภาพ

generally this population.

ของประชากรกลุ่มนี้

We found that those patients who have the highest per capita expenditures

เราพบว่าผู้ป่วย ที่มีค่าใช้จ่ายต่อหัวสูงที่สุด

had the highest suffering, pain, depression.

มีความทุกข์ทรมาน ความเจ็บปวด และเป็นโรคซึมเศร้ามากที่สุด

And, more often than not, they die sooner.

และส่วนใหญ่จะเสียชีวิตเร็วกว่า

How can this be?

เป็นไปได้อย่างไรครับ

We live in the United States,

เราอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกา

it has the greatest health care system on the planet.

ประเทศที่มีระบบบริบาลสุขภาพ ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก

We spend 10 times more on these patients

เราใช้จ่ายเงินมากเป็น 10 เท่า กับผู้ป่วยกลุ่มนี้

than the second-leading country in the world.

มากกว่าประเทศ ที่เป็นผู้นำอันดับสองในโลก

That doesn't make sense.

มันไร้เหตุผลนะครับ

But what we know is,

แต่สิ่งที่เรารู้คือ

out of the top 50 countries on the planet

จากประเทศชั้นนำ 50 ประเทศในโลก

with organized health care systems,

ที่มีระบบจัดการการบริบาลสุขภาพ

we rank 37th.

เราอยู่อันดับที่ 37

กลุ่มอดีตประเทศคอมมิวนิสต์ในยุโรปตะวันออก

Former Eastern Bloc countries and sub-Saharan African countries

และกลุ่มประเทศในทวีปแอฟริกาทางตอนใต้ ของทะเลทรายซาฮาร่า

rank higher than us as far as quality and value.

ต่างก็อยู่อันดับที่ดีกว่าเรา ทั้งในด้านคุณภาพและความคุ้มค่า

Something I experience every day in my practice,

มีสิ่งที่ผมสัมผัสได้ จากการทำงานของผมในทุก ๆ วัน

and I'm sure, something many of you on your own journeys have experienced:

และผมมั่นใจว่า คุณหลายคน คงก็เคยสัมผัสจากชีวิตของคุณ

more is not more.

การทำมาก ไม่ได้แปลว่า ได้ผลมาก

Those individuals who had more tests,

คนไข้ที่ได้รับการตรวจที่มากกว่า

more bells, more whistles,

การตรวจที่ไม่จำเป็น

more chemotherapy, more surgery, more whatever --

ได้รับยาคีโมมากกว่า ผ่าตัดมากกว่า หลายสิ่งหลายอย่างที่มากกว่า

the more that we do to someone,

ยิ่งเราทำอะไรกับชีวิตคนไข้มากขึ้น

it decreases the quality of their life.

คุณภาพชีวิตของเขาจะยิ่งลดลง

And it shortens it, most often.

บ่อยครั้ง ก็ทำให้ชีวิตสั้นลงด้วย

So what are we going to do about this?

เราจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี

What are we doing about this?

เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้

And why is this so?

และจะทำไปทำไม

The grim reality, ladies and gentlemen,

ความจริงที่โหดร้าย ทุกท่านครับ

is that we, the health care industry -- long white-coat physicians --

คือเรา อุตสาหกรรมการบริบาลด้านสุขภาพ แพทย์ในเสื้อกาวน์ยาวสีขาว

are stealing from you.

ขโมยจากคุณ

Stealing from you the opportunity

ขโมยโอกาสจากคุณ

to choose how you want to live your lives

โอกาสที่คุณจะเลือกการใช้ชีวิต

in the context of whatever disease it is.

ในแบบที่เหมาะกับความเจ็บป่วยของคุณ

We focus on disease and pathology and surgery

เราจดจ่ออยู่กับตัวโรค ผลชิ้นเนื้อ การผ่าตัด

and pharmacology.

และการใช้ยา

We miss the human being.

เราละเลยความเป็นมนุษย์

How can we treat this

เราจะรักษา "โรค" ได้อย่างไร

without understanding this?

โดยที่ไม่เข้าใจ "ความเป็นมนุษย์"

We do things to this;

เราจะรักษา "โรค" ได้

we need to do things for this.

เราต้องรักษา "ความเป็นมนุษย์" ครับ

The triple aim of healthcare:

จุดมุ่งหมายสามอย่าง ของการบริบาลทางสุขภาพ

one, improve patient experience.

หนึ่ง พัฒนาประสบการณ์ของผู้ป่วย ที่มีกับการรักษาและโรงพยาบาล

Two, improve the population health.

สอง สร้างเสริมสุขภาพของประชากร

Three, decrease per capita expenditure across a continuum.

สาม ลดค่าใช้จ่ายต่อหัวในผู้ป่วยทุกกลุ่ม

Our group, palliative care,

กลุ่มการรักษาแบบประคับประคองของเรา

in 2012, working with the sickest of the sick --

ในปี ค.ศ. 2012 เราได้ทำงานกับ คนที่เจ็บป่วยที่หนักที่สุด ของที่สุด

cancer,

ทั้งผู้ป่วยโรคมะเร็ง

heart disease, lung disease,

โรคหัวใจ โรคปอด

renal disease,

โรคไต

dementia --

ความจำเสื่อม

how did we improve patient experience?

เราจะพัฒนาประสบการณ์ของผู้ป่วย ที่มีกับการรักษาและโรงพยาบาลอย่างไรครับ

"I want to be at home, Doc."

"หมอ ฉันอยากกลับบ้าน"

"OK, we'll bring the care to you."

"ได้ครับ เราจะรักษาคุณที่บ้านครับ"

Quality of life, enhanced.

ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

Think about the human being.

เมื่อเราตระหนักถึงความเป็นมนุษย์

Two: population health.

ข้อสอง สุขภาพของประชากร

How did we look at this population differently,

เรามองประชากรกลุ่มนี้ต่างกัน

and engage with them at a different level, a deeper level,

ข้องเกี่ยวกับเขาในระดับที่ต่างกัน ในระดับความรู้สึกที่ลึกลงไป

and connect to a broader sense of the human condition than my own?

เราจะเข้าใจสภาวะของมนุษย์ ที่นอกเหนือจากตัวเราให้มากขึ้นได้อย่างไร

How do we manage this group,

เราดูแลผู้ป่วยกลุ่มนี้อย่างไร

so that of our outpatient population,

ให้ผู้ป่วยนอกจำนวน 94% ของเรา

94 percent, in 2012, never had to go to the hospital?

ไม่ต้องไปโรงพยาบาลเลย ในปี ค.ศ. 2012

Not because they couldn't.

ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาไปไม่ได้

But they didn't have to.

แต่พวกเขาไม่จำเป็นต้องไป

We brought the care to them.

เราให้การรักษาพวกเขาถึงที่

We maintained their value, their quality.

เรารักษาคุณค่าและคุณภาพชีวิต ของพวกเขาให้อยู่ในระดับเดิม

Number three: per capita expenditures.

ข้อสาม รายจ่ายต่อหัว

For this population,

สำหรับผู้ป่วยกลุ่มนี้ ณ ปัจจุบัน คือ 2.3 ล้านล้านดอลลาร์

that today is 2.3 trillion dollars and in 20 years is 60 percent of the GDP,

และใน 20 ปีข้างหน้า จะเป็น 60% ของผลิตภัณฑ์มวลรวม

we reduced health care expenditures by nearly 70 percent.

เราลดค่าใช้จ่าย ทางการแพทย์ต่อหัวได้เกือบ 70%

They got more of what they wanted based on their values,

พวกเขาได้สิ่งที่ต้องการมากขึ้น และเป็นสิ่งที่พวกเขารู้สึกว่ามีคุณค่า

lived better and are living longer,

มีชีวิตที่ดีขึ้นและนานขึ้น

for two-thirds less money.

โดยใช้จ่ายน้อยลง ถึงสองในสาม

While Harold's time was limited,

ในขณะที่แฮโรลด์มีเวลาจำกัด

palliative care's is not.

การรักษาแบบประคับประคอง ไม่จำกัดเวลา

Palliative care is a paradigm from diagnosis through the end of life.

การรักษาแบบประคับประครอง เริ่มต้นตั้งแต่การวินิจฉัยโรคไปจนสิ้นสุดชีวิต

The hours,

นานเป็นชั่วโมง

weeks, months, years,

เป็นอาทิตย์ เป็นเดือน เป็นปี

across a continuum --

นานไปเรื่อยๆ

with treatment, without treatment.

จะมีการรักษา หรือไม่มีการรักษาก็ตาม

Meet Christine.

นี่คือ คริสทีน ครับ

Stage III cervical cancer,

เธอเป็นมะเร็งปากมดลูก ระยะที่ 3

so, metastatic cancer that started in her cervix,

มะเร็งได้แพร่กระจาย จากบริเวณปากมดลูกของเธอ

spread throughout her body.

ไปทั่วร่างกาย

She's in her 50s and she is living.

เธออายุ 50 ปีกว่าๆ และยังคง "ใช้ชีวิต"

This is not about end of life,

นี่ไม่ใช่เรื่องการสิ้นสุดของชีวิตครับ

this is about life.

แต่เป็นเรื่องของชีวิต

This is not just about the elderly,

ไม่ใช่เพียงเรื่องของผู้สูงอายุเท่านั้น

this is about people.

แต่เป็นเรื่องของทุกคน

This is Richard.

นี่คือ ริชาร์ด ครับ

End-stage lung disease.

เขาเป็นมะเร็งปอด ระยะสุดท้าย

"Richard, what is it that you hold sacred?"

"ริชาร์ด อะไรคือสิ่งสำคัญสำหรับคุณครับ"

"My kids, my wife and my Harley."

"ลูก ๆ ของผม ภรรยา แล้วก็มอเตอร์ไซค์ฮาร์ลีย์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Alright!

"ครับผม

I can't drive you around on it because I can barely pedal a bicycle,

ผมคงพาคุณขับมอเตอร์ไซค์ไม่ได้ เพราะแค่ปั่นจักรยานผมก็แย่แล้ว

but let's see what we can do."

แต่มาลองดูว่า เราจะทำอะไรได้บ้างนะครับ"

Richard came to me,

ริชาร์ดมาหาผม

and he was in rough shape.

และเขาดูไม่ดีเท่าไหร่

He had this little voice telling him

เขาพอรู้ตัวว่า

that maybe his time was weeks to months.

เวลาของเขา คงเหลือเพียงไม่กี่อาทิตย์ ไม่กี่เดือน

And then we just talked.

และเราก็คุยกันครับ

And I listened and tried to hear --

ผมได้ยิน และพยายามที่จะฟัง --

big difference.

มันแตกต่างกันมากนะครับ

Use these in proportion to this.

เราต้องใช้หูมากกว่าใช้ปาก

I said, "Alright, let's take it one day at a time,"

ผมบอกว่า ดีครับ ค่อยเป็นค่อยไป วันต่อวันนะครับ

like we do in every other chapter of our life.

เหมือนที่เราทำในทุกบททุกตอนของชีวิต

And we have met Richard where Richard's at day-to-day.

เรารับการตัดสินใจของริชาร์ดได้ ที่จะทำแบบค่อยเป็นค่อยไปในแต่ละวัน

And it's a phone call or two a week,

และโทรศัพท์หากัน ทุกอาทิตย์หรือสองอาทิตย์

but he's thriving in the context of end-stage lung disease.

แต่ริชาร์ดก็ใช้ชีวิตได้อย่างดี สำหรับผู้ป่วยมะเร็งปอดระยะสุดท้าย

ปัจจุบัน การรักษาแบบประคับประคอง ไม่ใช่สำหรับผู้งสูงอายุเท่านั้นครับ

Now, palliative medicine is not just for the elderly,

it is not just for the middle-aged.

ไม่ใช่สำหรับวัยกลางคน

It is for everyone.

แต่สำหรับทุกคน

Meet my friend Jonathan.

เชิญพบกับเพื่อนของผม โจนาธานครับ

We have the honor and pleasure

เราได้รับเกียรติ และยินดีมาก

of Jonathan and his father joining us here today.

ที่โจนาธานและคุณพ่อ มาอยู่กับเราในงานวันนี้

Jonathan is in his 20s, and I met him several years ago.

โจนาธานอายุประมาณ 20 กว่าปีครับ ผมได้พบเขาเมื่อหลายปีก่อน

He was dealing with metastatic testicular cancer,

ตอนที่เขากำลังต่อสู้กับโรคมะเร็งอัณฑะ ระยะแพร่กระจาย

spread to his brain.

แพร่ไปที่สมอง

He had a stroke,

เขามีภาวะเส้นเลือดอุดตันในสมอง

he had brain surgery,

ได้รับการผ่าตัดสมอง

radiation, chemotherapy.

ฉายแสง รับยาเคมีบำบัด

Upon meeting him and his family,

ตอนที่ผมได้พบเขาและครอบครัว

he was a couple of weeks away from a bone marrow transplant,

เขากำลังจะได้รับการปลูกถ่ายไขกระดูก ในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า

and in listening and engaging,

และตอนที่ผมได้พูดคุยและรับฟัง

they said, "Help us understand -- what is cancer?"

ครอบครัวของเขาบอกผมว่า "ช่วยให้เราเข้าใจหน่อยว่ามะเร็งคืออะไร"

How did we get this far

เรามาไกลขนาดนี้ได้อย่างไร

without understanding what we're dealing with?

ทั้ง ๆ ที่ไม่เข้าใจ ว่าเรากำลังเผชิญหน้ากับอะไร

How did we get this far without empowering somebody

เรามาไกลขนาดนี้ได้อย่างไร โดยที่ไม่ให้เขาเข้าใจ

to know what it is they're dealing with,

ว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่คืออะไร

and then taking the next step and engaging in who they are as human beings

แล้วค่อยตัดสินใจเดินหน้าต่อ และปฏิบัติต่อเขาในฐานะเพื่อนมนุษย์

to know if that is what we should do?

เพื่อให้รู้ว่าเราสมควรจะทำอะไร

Lord knows we can do any kind of thing to you.

พระเจ้าทรงทราบ ว่าเราจะทำอะไรกับคุณก็ได้

But should we?

แต่ว่า เราควรจะทำหรือเปล่า

And don't take my word for it.

ไม่ต้องเชื่อที่ผมพูดก็ได้ครับ

All the evidence that is related to palliative care these days

ทุกวันนี้ หลักฐานทั้งหมดเกี่ยวกับ การดูแลรักษาแบบประคับประคอง

demonstrates with absolute certainty people live better and live longer.

แสดงให้เห็นว่าผู้ป่วย มีชีวิตที่ดีขึ้นและยาวนานขึ้น

There was a seminal article out of the New England Journal of Medicine

มีบทความจากการประชุม ตีพิมพ์ในวารสาร New England Journal of Medicine

in 2010.

ในปี ค.ศ. 2010

A study done at Harvard by friends of mine, colleagues.

เป็นการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด โดยเพื่อนและผู้ร่วมงานของผม

End-stage lung cancer:

เกี่ยวกับผู้ป่วยมะเร็งปอดระยะสุดท้าย

one group with palliative care,

กลุ่มหนึ่งได้รับการดูแลแบบประคับประคอง

a similar group without.

และอีกกลุ่มที่เหมือนกัน แต่ไม่ได้รับการดูแลแบบประคับประคอง

The group with palliative care reported less pain,

กลุ่มที่ได้รับการดูแลแบบประคับประคอง รายงานถึงอาการปวดที่น้อยกว่า

less depression.

มีภาวะซึมเศร้าน้อยกว่า

They needed fewer hospitalizations.

พวกเขาเข้ารับการรักษา ในโรงพยาบาลน้อยครั้งกว่า

And, ladies and gentlemen,

และทุกท่านครับ

they lived three to six months longer.

พวกเขา มีชีวิตนานกว่าอีกกลุ่มหนึ่ง สามถึงหกเดือน

If palliative care were a cancer drug,

ถ้าหากการรักษาแบบประคับประคอง คือยารักษาโรคมะเร็ง

every cancer doctor on the planet would write a prescription for it.

แพทย์รักษาโรคมะเร็งทุกคนในโลกนี้ จะสั่งจ่ายมัน

Why don't they?

ทำไมถึงจะไม่สั่งล่ะครับ

Again, because we goofy, long white-coat physicians

ครับ เพราะว่าพวกเรา หมอเด๋อด๋า ในเสื้อกาวน์ยาวสีขาว

are trained and of the mantra of dealing with this,

ได้เรียนรู้และฝึกให้รับมือกับตัวโรค

not with this.

แต่ไม่ใช่กับความเป็นมนุษย์

This is a space that we will all come to at some point.

นี่คือสิ่งที่เราจะต้องเจอครับ ในจุดหนึ่งของชีวิต

But this conversation today is not about dying,

การพูดคุยวันนี้ ไม่ใช่เรื่องความตายครับ

it is about living.

แต่เป็นเรื่องของการมีชีวิต

ชีวิตที่ตั้งอยู่บนสิ่งที่เราให้คุณค่า

Living based on our values,

what we find sacred

สิ่งที่สำคัญสำหรับเรา

and how we want to write the chapters of our lives,

และเราอยากจะเขียน แต่ละบทแต่ละตอน ในช่วงชีวิตของเราอย่างไร

whether it's the last

ไม่ว่าจะเป็นบทสุดท้าย

or the last five.

หรือห้าบทสุดท้าย

What we know,

สิ่งที่เรารู้นะครับ

what we have proven,

สิ่งที่เราได้พิสูจน์

is that this conversation needs to happen today --

คือการพูดคุยเช่นนี้ จำเป็นต้องเกิดขึ้นในวันนี้

not next week, not next year.

ไม่ใช่อาทิตย์หน้า ไม่ใช่ปีหน้า

What is at stake is our lives today

ชีวิตของเราในวันนี้ มีเดิมพันเป็นอะไรบ้างครับ

and the lives of us as we get older

และชีวิตของเรา เมื่อเราแก่ตัวลง

and the lives of our children and our grandchildren.

ชีวิตของลูกของเรา และหลานของเรา

Not just in that hospital room

ไม่ใช่ที่ห้องในโรงพยาบาล

or on the couch at home,

หรือบนโซฟาที่บ้าน

but everywhere we go and everything we see.

แต่ทุกที่ที่เราไป ทุกอย่างที่เราได้พบเจอ

Palliative medicine is the answer to engage with human beings,

การแพทย์เพื่อดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย คือคำตอบที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์

to change the journey that we will all face,

ที่เปลี่ยนแปลงการเดินทาง ที่เราทุกคนจะต้องเจอ

and change it for the better.

และเปลี่ยนมันให้ดีขึ้น

To my colleagues,

ถึงเพื่อนร่วมงานของผมทุกคน

to my patients,

คนไข้ทุกคน

to my government,

รัฐบาล

to all human beings,

และทุกคนครับ

I ask that we stand and we shout and we demand

ผมขอให้เรายืนหยัด ส่งเสียง และเรียกร้อง

the best care possible,

การรักษาที่ดีที่สุดที่มีได้

so that we can live better today

เพื่อให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้นวันนี้

and ensure a better life tomorrow.

และแน่ใจว่า เราจะมีชีวิตที่ดียิ่งกว่า ในวันต่อไป

We need to shift today

เราต้องเปลี่ยนแปลงวันนี้

so that we can live tomorrow.

เพื่อชีวิตในวันข้างหน้า

ขอบคุณมากครับ

Thank you very much.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)