What we can do to die well | Timothy Ihrig

Translator: Zeynab Shahedi Reviewer: Behdad Khazaeli

I am a palliative care physician

من پزشک مراقبتهای تسکینی هستم.

and I would like to talk to you today about health care.

و خوشحالم که امروز با شما درباره مراقبتهای سلامت صحبت می کنم.

I'd like to talk to you about the health and care

دوست دارم درباره سلامت و مراقبت از

of the most vulnerable population in our country --

ارزشمندترین و محبوبترین افراد کشورمان برایتان بگویم

those people dealing with the most complex serious health issues.

کسانی که با پیچیده ترین مسائل مربوط به سلامت سروکار دارند

I'd like to talk to you about economics as well.

می خواهم درباره اقتصاد هم با شما حرف بزنم

And the intersection of these two should scare the hell out of you --

و تلاقی این دو باید شما را به شدت بترساند --

it scares the hell out of me.

من را که به وحشت می اندازد.

I'd also like to talk to you about palliative medicine:

همچنین مایلم درباره پزشکی تسکینی صحبت کنم

a paradigm of care for this population, grounded in what they value.

یک الگوی درمانی برای این جامعه، که در ارزشهایشان ریشه دارد.

Patient-centric care based on their values

درمان بیمار-محور بر اساس ارزشهای آنها

that helps this population live better and longer.

که به این مردم کمک می کند زندگی بهتر و طولانی تری داشته باشند.

It's a care model that tells the truth

این یک مدل مراقبتی است که واقعیت را می گوید

and engages one-on-one

و افراد را رودررو می بیند

and meets people where they're at.

و با افراد هرجا که هستند ملاقات می کند

I'd like to start by telling the story of my very first patient.

می خواهم با داستان یکی از اولین بیمارانم شروع کنم.

It was my first day as a physician,

اولین روزی بود که بعنوان پزشک کار می کردم.

with the long white coat ...

با روپوش بلند سفید...

I stumbled into the hospital

تلوتلو خوران وارد بیمارستان شدم

and right away there's a gentleman, Harold, 68 years old,

و همان موقع یک آقای محترم ۶۸ ساله بنام هارولد

came to the emergency department.

وارد بخش اورژانس شد.

He had had headaches for about six weeks

شش هفته بود که سردرد داشت

that got worse and worse and worse and worse.

و این سردرد مدام بدتر و بدتر شده بود.

Evaluation revealed he had cancer that had spread to his brain.

معاینات نشان داد نوعی سرطان دارد که کل مغزش را گرفته

The attending physician directed me to go share with Harold and his family

پزشک معالج مرا فرستاد تا به هارولد و خانواده اش

the diagnosis, the prognosis and options of care.

درباره تشخیص، پیش بینی و گزینه های درمانی اطلاع بدهم.

Five hours into my new career,

تازه پنج ساعت بود که در کار جدیدم مشغول شده بودم،

I did the only thing I knew how.

تنها کاری را کردم که بلد بودم.

I walked in,

وارد اتاق شدم،

sat down,

نشستم،

took Harold's hand,

دست هارولد را گرفتم،

took his wife's hand

دست همسرش را گرفتم،

and just breathed.

و فقط نفس کشیدم.

He said, "It's not good news is it, sonny?"

او گفت: "خبر خوبی نیست، درست است پسرم؟"

I said, "No."

گفتم: "نه"

And so we talked and we listened and we shared.

و به این صورت گفتیم و شنیدیم و درددل کردیم

And after a while I said,

و پس از مدتی گفتم:

"Harold, what is it that has meaning to you?

"هارولد، چه چیزی به زندگیت معنا می دهد؟

What is it that you hold sacred?"

چه چیزی برایت مقدس است؟

And he said,

او گفت:

"My family."

"خانواده ام"

I said, "What do you want to do?"

گفتم: "چه کار می خواهی بکنی؟"

He slapped me on the knee and said, "I want to go fishing."

دستی روی زانویم زد و گفت: "می خواهم بروم ماهیگیری"

I said, "That, I know how to do."

گفتم: "آن را من هم بلدم"

Harold went fishing the next day.

هارولد فردای آن روز به ماهیگیری رفت.

He died a week later.

یک هفته بعد، او از دنیا رفت.

As I've gone through my training in my career,

در سالهای بعدی کارم به عنوان پزشک،

I think back to Harold.

گاهی برمیگردم و به او فکر میکنم.

And I think that this is a conversation

و فکر میکنم که این گفتگو

that happens far too infrequently.

خیلی کم اتفاق می افتد.

And it's a conversation that had led us to crisis,

و این گفتگویی است که ما را به بحران کشانده

to the biggest threat to the American way of life today,

به بزرگترین تهدید، برای زندگی امروزه آمریکایی ها

which is health care expenditures.

یعنی هزینه های درمان.

So what do we know?

خب، ما چه می دانیم؟

We know that this population, the most ill,

ما می دانیم که این تعداد، بیمارترین‌ها،

takes up 15 percent of the gross domestic product --

۱۵ درصد تولید ناخالص ملی را مصرف می کند--

nearly 2.3 trillion dollars.

حدود۲.۳ هزار میلیارد دلار.

So the sickest 15 percent take up 15 percent of the GDP.

پس، بیمارترین ۱۵ درصد جامعه، ۱۵ درصد تولید ناخالص ملی را می گیرند.

If we extrapolate this out over the next two decades

اگر آن را برای دو دهه آتی در نظر بگیریم،

with the growth of baby boomers,

با مسن تر شدن نسل انفجار جمعیت آمریکا،

at this rate it is 60 percent of the GDP.

با همین این نرخ به ۶۰ درصد تولید ناخالص ملی می رسد.

Sixty percent of the gross domestic product

شصت درصد تولید ناخالص ملی

of the United States of America --

ایالات متحده آمریکا --

it has very little to do with health care at that point.

حالا دیگر این مقدار ربط چندانی به مراقبتهای درمانی آن زمان ندارد.

It has to do with a gallon of milk,

بلکه به یک گالن شیر مربوط است

with college tuition.

با شهریه دانشگاه.

It has to do with every thing that we value

به چیزهایی مربوط است که برای ما ارزش دارند

and every thing that we know presently.

و هر چیزی که الان می دانیم.

It has at stake the free-market economy and capitalism

مساله اقتصاد بازار آزاد

of the United States of America.

و نظام سرمایه داری آمریکا مطرح است.

Let's forget all the statistics for a minute, forget the numbers.

بیایید یک لحظه کلا آمار را کنار بگذاریم. ارقام را فراموش کنید.

Let's talk about the value we get for all these dollars we spend.

بیایید درباره ارزش هر دلاری که خرج می کنیم صحبت کنیم.

Well, the Dartmouth Atlas, about six years ago,

خب، اطلس دارتموث، حدود شش سال پیش،

looked at every dollar spent by Medicare --

هر دلاری که در مراقبتهای درمانی خرج شده بود را بررسی کرد--

generally this population.

در کل این جمعیت.

We found that those patients who have the highest per capita expenditures

ما دریافتیم بیمارانی که بالاترین مخارج سرانه را دارند،

had the highest suffering, pain, depression.

بیشتر از همه رنج می‌کشند، درد دارند، افسردگی.

And, more often than not, they die sooner.

و البته آنها اغلب زودتر می میرند.

How can this be?

چطور ممکن است؟

We live in the United States,

ما در آمریکا زندگی می کنیم.

it has the greatest health care system on the planet.

که بزرگترین سیستم مراقبتهای درمانی دنیا را دارد.

We spend 10 times more on these patients

ما در مقایسه با کشور دوم در این زمینه،

than the second-leading country in the world.

ده برابر بیشتر خرج این بیماران می کنیم.

That doesn't make sense.

معنی ندازد.

But what we know is,

اما آنچه می دانیم این است،

out of the top 50 countries on the planet

که از میان ۵۰ کشور جهان

with organized health care systems,

که دارای سیستم مراقبتهای درمانی هستند

we rank 37th.

ما رتبه ۳۷ را داریم.

Former Eastern Bloc countries and sub-Saharan African countries

کشورهای بلوک شرق سابق، و کشورهای آفریقایی جنوب صحرا

rank higher than us as far as quality and value.

از نظر کیفیت و اندازه از ما جلوترند.

Something I experience every day in my practice,

چیزی که من هر روز در کارم تجربه می کنم.

and I'm sure, something many of you on your own journeys have experienced:

و مطمئنم خیلی از شما در زندگی تجربه کرده‌اید این است:

more is not more.

بیشتر همیشه به معنی بیشتر نیست.

Those individuals who had more tests,

افرادی که آزمایش بیشتر،

more bells, more whistles,

کارهای اضافی،

more chemotherapy, more surgery, more whatever --

شیمی درمانی بیشتر، جراحی یا هرچیز بیشتری دارند --

the more that we do to someone,

هرچه بشتر برایشان انجام می‌دهیم،

it decreases the quality of their life.

کیفیت زندگی آنها کمتر می شود.

And it shortens it, most often.

و اغلب، زندگی شان را کوتاهتر می کند.

So what are we going to do about this?

خب، می خواهیم در این مورد چه کار کنیم؟

What are we doing about this?

چه کار می خواهیم بکنیم؟

And why is this so?

و چرا اینطور است؟

The grim reality, ladies and gentlemen,

حقیقت شوم این است، خانمها و آقایان،

is that we, the health care industry -- long white-coat physicians --

که صنعت مراقبتهای درمانی --پزشکان روپوش سفید--

are stealing from you.

دارند از شما می دزدند.

Stealing from you the opportunity

این فرصت را از شما می‌دزدند

to choose how you want to live your lives

که چه انتخابی برای زندگی‌تان دارید

in the context of whatever disease it is.

در ارتباط با هر بیماری که دارید.

We focus on disease and pathology and surgery

ما روی بیماری و آسیب شناسی و جراحی

and pharmacology.

و داروشناسی تمرکز کرده ایم.

We miss the human being.

ما انسان را فراموش کرده ایم.

How can we treat this

چطور می توانیم بدون

without understanding this?

درنظر گرفتن این، درمان کنیم؟

We do things to this;

ما برایش کار‌هایی انجام می دهیم؛

we need to do things for this.

ما باید کاری برایش بکنیم.

The triple aim of healthcare:

اهداف سه گانه مراقبتهای درمانی:

one, improve patient experience.

یک، تجربه بیمار را بهبود بخشید.

Two, improve the population health.

دو، سلامت عمومی را ارتقا بخشید.

Three, decrease per capita expenditure across a continuum.

سه، سرانه هزینه را در یک طیف کاهش دهید.

Our group, palliative care,

گروه ما، مراقبتهای تسکینی،

in 2012, working with the sickest of the sick --

در سال ۲۰۱۲، در کار با بیمارترین بیماری‌ها تاسیس شد--

cancer,

سرطان،

heart disease, lung disease,

بیماری قلبی، بیماری ریوی،

renal disease,

بیماری کلیوی،

dementia --

زوال عقل --

how did we improve patient experience?

چطور توانسته‌ایم تجربه بیمار را بهبود دهیم؟

"I want to be at home, Doc."

"دکتر، من می خواهم در خانه باشم".

"OK, we'll bring the care to you."

"باشد، ما در خانه از تو مراقبت می کنیم."

Quality of life, enhanced.

کیفیت زندگی بهبود یافته.

Think about the human being.

به انسان فکر کنیم.

Two: population health.

دو: سلامت عمومی.

How did we look at this population differently,

ما چه نگاه متفاوتی به این مردم داریم؟

and engage with them at a different level, a deeper level,

و چطور در سطحی متفاوت و عمیق تر با آنها ارتباط برقرارمیکنیم؟

and connect to a broader sense of the human condition than my own?

و شرایط انسان را در حدی فراتر از خودمان در نظر میگیریم؟

How do we manage this group,

چطور این گروه را طوری مدیریت می کنیم،

so that of our outpatient population,

که بیماران سرپایی ما،

94 percent, in 2012, never had to go to the hospital?

که در سال ۲۰۱۲، نود و چهار درصد بودند، هرگز به بیمارستان نرفتند؟

Not because they couldn't.

نه بخاطر اینکه نمی توانستند،

But they didn't have to.

بلکه نیازی به این کار نداشتند.

We brought the care to them.

ما مراقبتها را نزد آنها بردیم.

We maintained their value, their quality.

ما ارزشها و کیفیت را درمورد آنها در نظر گرفتیم.

Number three: per capita expenditures.

شماره سه: هزینه سرانه.

For this population,

برای این جمعیت،

that today is 2.3 trillion dollars and in 20 years is 60 percent of the GDP,

که هزینه‌شان امروز ۲.۳ هزار میلیارد دلار و ۲۰ سال بعد ۶۰ درصد تولید ناخالص ملی است،

we reduced health care expenditures by nearly 70 percent.

هزینه مراقبتهای درمانی را تا حدود ۷۰ درصد کاهش دادیم.

They got more of what they wanted based on their values,

آنها به بیش از آنچه طبق ارزشهایشان می خواستند رسیدند،

lived better and are living longer,

زندگی بهتر و درازتری داشتند،

for two-thirds less money.

ولی با دو سوم هزینه کمتر.

While Harold's time was limited,

اگرچه زمان هارولد محدود بود،

palliative care's is not.

اما برای مراقبتهای تسکینی محدود نیست.

Palliative care is a paradigm from diagnosis through the end of life.

مراقبتهای تسکینی یک الگوست، از مرحله تشخیص تا پایان زندگی.

The hours,

ساعت ها،

weeks, months, years,

هفته ها، ماه ها، سالها

across a continuum --

به شکلی پیوسته--

with treatment, without treatment.

با درمان، بدون درمان.

Meet Christine.

کریستین را ببینید.

Stage III cervical cancer,

سرطان دهانه رحم در مرحله سه،

so, metastatic cancer that started in her cervix,

بنابراین، متاستازی که از دهانه شروع شد،

spread throughout her body.

تمام بدنش را گرفته است.

She's in her 50s and she is living.

او در دهه ۵۰ عمرش است، و زندگی می کند.

This is not about end of life,

این پایان زندگی نیست،

this is about life.

این خود زندگی است.

This is not just about the elderly,

این فقط مربوط به سالمندان نیست،

this is about people.

مربوط به همه مردم است.

This is Richard.

این ریچارد است.

End-stage lung disease.

بیماری ریوی در مرحله نهایی

"Richard, what is it that you hold sacred?"

"ریچارد، چه چیزی برایت مقدس است؟"

"My kids, my wife and my Harley."

"بچه هایم، همسرم و هارلی ام" (موتور)

(Laughter)

(خنده حضار)

"Alright!

"بسیار خب!

I can't drive you around on it because I can barely pedal a bicycle,

من نمی توانم شما را سوار آن کنم ، چون حتی نمی توانم سوار دوچرخه شوم،

but let's see what we can do."

ولی بیایید ببینیم چکار میشود کرد."

Richard came to me,

ریچارد پیش من آمد،

and he was in rough shape.

وضعیت بدی داشت.

He had this little voice telling him

چیزی در درونش می گفت

that maybe his time was weeks to months.

شاید تنها چند هفته یا چند ماه وقت دارد

And then we just talked.

بعد با هم صحبت کردیم.

And I listened and tried to hear --

من گوش دادم، سعی می کردم بشنوم --

big difference.

تفاوت بزرگی بود.

Use these in proportion to this.

اینها را به این نسبت استفاده کنید.

I said, "Alright, let's take it one day at a time,"

گفتم: "بسیار خب، بگذار روز به روز پیش برویم."

like we do in every other chapter of our life.

مثل همه مراحل زندگی مان.

And we have met Richard where Richard's at day-to-day.

ما ریچارد را هر روز می دیدیم،

And it's a phone call or two a week,

ولی الان یک یا دو بار در هفته تلفنی حرف می زنیم.

but he's thriving in the context of end-stage lung disease.

ولی او با وجود بیماری ریوی در آخرین مرحله، دارد رشد می کند.

Now, palliative medicine is not just for the elderly,

خب، پزشکی تسکینی فقط برای سالمندان نیست،

it is not just for the middle-aged.

فقط برای میان‌سالان نیست،

It is for everyone.

برای همه است.

Meet my friend Jonathan.

دوستم جاناتان را ببینید.

We have the honor and pleasure

ما این افتخار را داشتیم که

of Jonathan and his father joining us here today.

جاناتان و پدرش امروز اینجا به ما پیوستند.

Jonathan is in his 20s, and I met him several years ago.

جاناتان در دهه ۲۰ عمرش است، و من سالها پیش با او آشنا شدم.

He was dealing with metastatic testicular cancer,

او سرطان متاستازیک بیضه داشت،

spread to his brain.

که درمغزش هم منتشر شده بود

He had a stroke,

یک بار سکته کرده بود

he had brain surgery,

مغزش جراحی شده بود

radiation, chemotherapy.

رادیوتراپی و شیمی درمانی داشت.

Upon meeting him and his family,

موقع دیدن او و خانواده اش،

he was a couple of weeks away from a bone marrow transplant,

چند هفته تا پیوند مغز استخوانش فاصله بود.

and in listening and engaging,

وقتی صحبت می کردیم،

they said, "Help us understand -- what is cancer?"

آنها به من گفتند: "کمک کن بفهمیم سرطان چیست؟"

How did we get this far

چطور کارمان به اینجا رسید

without understanding what we're dealing with?

بدون اینکه بفهمیم با چه چیزی طرف هستیم؟

How did we get this far without empowering somebody

چطور به اینجا رسیدیم بدون اینکه به کسی بفهمانیم

to know what it is they're dealing with,

با چه چیزی طرف است،

and then taking the next step and engaging in who they are as human beings

تا بعد، گام بعدی را بردارد؛ اینکه به عنوان انسان، چه پدیده ای است؟

to know if that is what we should do?

تا بدانیم آیا این کاری است که باید بکنیم؟

Lord knows we can do any kind of thing to you.

خدا می داند ما می توانیم هرکاری بخواهیم با شما بکنیم.

But should we?

اما آیا باید بکنیم؟

And don't take my word for it.

این فقط حرف من نیست،

All the evidence that is related to palliative care these days

این روزها تمام شواهد مربوط به مراقبتهای تسکینی

demonstrates with absolute certainty people live better and live longer.

با قاطعیت نشان می دهد افراد زندگی بهتر و طولانی تری دارند.

There was a seminal article out of the New England Journal of Medicine

یک مقاله اصیل در نشریه پزشکی نیوانگلند

in 2010.

مربوط به سال ۲۰۱۰

A study done at Harvard by friends of mine, colleagues.

مطالعه ای را بیان می کرد که دوستانم در هاروارد روی

End-stage lung cancer:

سرطان مرحله آخر ریه انجام دادند:

one group with palliative care,

یک گروه با مراقبت تسکینی،

a similar group without.

گروهی مشابه، بدون آن.

The group with palliative care reported less pain,

گروه دارای مراقبت تسکینی درد کمتر،

less depression.

و افسردگی کمتر گزارش کرد.

They needed fewer hospitalizations.

آنها کمتر به بستری نیاز داشتند

And, ladies and gentlemen,

و، خانمها و آقایان،

they lived three to six months longer.

آنها سه تا شش ماه بیشتر زنده ماندند.

If palliative care were a cancer drug,

اگر مراقبت تسکینی داروی سرطان بود

every cancer doctor on the planet would write a prescription for it.

هر پزشک سرطان روی زمین آن را تجویز می کرد.

Why don't they?

چرا این کار را نمی کنند؟

Again, because we goofy, long white-coat physicians

بازهم به خاطر اینکه ما روپوش سفیدهای مسخره

are trained and of the mantra of dealing with this,

آموزش دیده ایم و کار با این را یاد گرفته ایم،

not with this.

نه با این.

This is a space that we will all come to at some point.

این جایی است که همه ما روزی به آن می رسیم

But this conversation today is not about dying,

ولی امروز صحبت از مرگ نیست.

it is about living.

صحبت از زندگی است.

Living based on our values,

زندگی بر اساس ارزشهایمان

what we find sacred

آنچه مقدس می دانیم

and how we want to write the chapters of our lives,

و اینکه چطور می خواهیم فصلهای زندگیمان را بنویسیم

whether it's the last

چه فصل آخر باشد

or the last five.

چه پنج فصل آخر.

What we know,

آنچه ما می دانیم،

what we have proven,

آنچه اثبات کرده ایم،

is that this conversation needs to happen today --

این است که این گفتگو باید امروز اتفاق بیفتد --

not next week, not next year.

نه هفته بعد، نه سال بعد.

What is at stake is our lives today

چیزی که در خطر است زندگی امروز ماست

and the lives of us as we get older

و زندگی ما در دوران سالمندی مان

and the lives of our children and our grandchildren.

و زندگی فرزندان و نوه هایمان.

Not just in that hospital room

نه فقط در اتاق بیمارستان

or on the couch at home,

یا روی مبل خانه،

but everywhere we go and everything we see.

بلکه هرجا که می رویم و هر چیزی که می بینیم.

Palliative medicine is the answer to engage with human beings,

پزشکی تسکینی پاسخی برای پرداختن به ذات انسان است،

to change the journey that we will all face,

برای تغییر سفری که همه ما با آن روبرو خواهیم شد.

and change it for the better.

برای بهتر کردن آن.

To my colleagues,

همکاران من،

to my patients,

بیماران من،

to my government,

دولت من،

to all human beings,

همه انسانهای روی زمین!

I ask that we stand and we shout and we demand

من از شما می خواهم همگی برخیزیم و بهترین مراقبت ممکن را

the best care possible,

فریاد بزنیم و بخواهیم،

so that we can live better today

طوری که بتوانیم امروز زندگی بهتری داشته باشیم

and ensure a better life tomorrow.

و زندگی بهتری برای فردا رقم بزنیم.

We need to shift today

ما باید امروز تغییر کنیم

so that we can live tomorrow.

تا بتوانیم فردا زندگی کنیم.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق حضار)