How whistle-blowers shape history | Kelly Richmond Pope

Translator: Thanwa Wathahong

How many of us have ever seen something,

มีใครบ้างที่เคยพบเห็นอะไรบางอย่าง

thought that we should report it, but decided not to?

แล้วรู้สึกว่าเราควรจะพูดมันออกไป แต่ก็ไม่ได้ทำ

And not that I need to see a show of hands,

ถึงฉันจะไม่เห็นใครยกมือเลย

but I'm sure this has happened to someone in this room before.

แต่ฉันแน่ใจว่า มันเคยเกิดขึ้นกับบางคนในที่นี้มาก่อน

In fact, when this question was asked to a group of employees,

จริง ๆ แล้ว ถ้าเราถามคำถามนี้ กับพนักงานในองค์กร

46 percent of them responded by saying that they had seen something

46% ของพวกเขาจะตอบว่า เคยเห็นอะไรบางอย่าง

and decided not to report it.

แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร

So if you raised your hand, or quietly raised your hand,

ดังนั้น หากคุณยกมือ หรือแอบ ๆ ยกมือ

don't feel bad, you're not alone.

ไม่ต้องกังวลไป คุณไม่ได้เป็นแบบนั้นคนเดียว

This message of if you see something to say something

คำพูดทำนองว่า "ถ้าคุณพบอะไร..." ไปจนถึง "...พูดอะไรบ้างสิ"

is really all around us.

มีให้เราได้ยินอยู่เสมอ

Even when driving down the highway, you see billboards like this,

แม้กระทั่งเวลาที่คุณขับรถอยู่บนถนน คุณก็ยังเห็นป้ายโฆษณาแบบนี้

encouraging us to report crime without revealing ourselves.

ที่ขอให้คุณช่วยแจ้งเบาะแสอาชญากรรม โดยไม่ต้องเปิดเผยตัวตน

But I still feel like a lot of us are really uncomfortable

แต่ฉันก็ยังเห็นหลาย ๆ คนไม่สบายใจ

coming forward in the name of the truth.

ที่จะออกมาพูดความจริง

I'm an accounting professor, and I do fraud research.

ฉันเป็นอาจารย์สอนบัญชี และทำวิจัยเรื่องการทุจริต

And in my class, I encourage my students to come forward with information

ในชั้นเรียนของฉัน ฉันสนับสนุนให้นักเรียนแจ้งข้อมูล

if they see it.

หากพวกเขาพบเห็นอะไร

Or in other words, encouraging my students to become whistle-blowers.

พูดง่ายๆก็คือ ฉันสนับสนุนให้นักเรียน เป็น "ผู้แจ้งเบาะแส" นั่นเอง

But if I'm being completely honest with myself,

แต่ถ้าฉันจะไม่หลอกตัวเองแล้วหล่ะก็

I am really conflicted with this message that I'm sending to my students.

สิ่งที่ฉันบอกนักศึกษาไปนั้น ที่จริงแล้วขัดความรู้สึกของฉันเองมาก

And here's why.

และนี่คือเหตุผลว่าทำไม

Whistle-blowers are under attack.

"ผู้แจ้งเบาะแส" กำลังถูกคุกคาม

Headline after headline shows us this.

พาดหัวข่าวแบบนี้มีอยู่ตลอดเวลา

Many people choose not to become whistle-blowers

ทำให้หลาย ๆ คน ไม่อยากเป็น "ผู้แจ้งเบาะแส"

due to the fear of retaliation.

เพราะกลัวจะถูกเอาคืน

From demotions to death threats,

เช่น ถูกลดตำแหน่งหน้าที่ ถูกขู่จะเอาชีวิต

to job loss --

ถูกโยกย้าย

perpetual job loss.

หรือตกงานแบบถาวร

Choosing to become a whistle-blower is an uphill battle.

การเลือกเป็นผู้แจ้งเบาะแส เป็นการตัดสินใจที่ลำบาก

Their loyalty becomes into question.

เพราะคนอื่น ๆ จะสงสัยในความภักดีของพวกเขา

Their motives, their trustworthiness.

รวมทั้งตั้งคำถามเกี่ยวกับแรงจูงใจ หรือความน่าเชื่อถือของพวกเขาด้วย

So how can I, as a professor who really cares about her students

ดังนั้น ในฐานะอาจารย์ที่ห่วงใยลูกศิษย์

encourage them to become whistle-blowers,

ทำไมฉันถึงสนับสนุนให้เขาเป็น "ผู้แจ้งเบาะแส"

when I know how the world truly feels about them?

ในเมื่อฉันรู้ว่า คนทั้งโลกจะคิดอย่างไรกับพวกเขา

So, one day I was getting ready for my annual whistle-blower lecture

วันหนึ่ง ฉันกำลังเตรียมตัวสอนนักเรียน

with my students.

ในหัวข้อ "ผู้แจ้งเบาะแส"

And I was working on an article for "Forbes,"

และฉันกำลังเขียนบทความลงนิตยสาร ฟอร์บส์

entitled "Wells Fargo and Millennial Whistle-blowing.

ในชื่อ "เวลส์ฟาร์โก กับการแจ้งเบาะแสของชาวมิลเลนเนียม

What Do We Tell Them?"

เราจะสอนพวกเขาอย่างไร"

And as I was working on this piece and reading about the case,

ขณะที่ฉันกำลังเขียนบทความ และก็อ่านข้อมูลต่าง ๆ

I became outraged.

ฉันรู้สึกโกรธ

And what made me angry was when I came to the fact and realized

สิ่งที่ทำให้ฉันโกรธ

that the employees that tried to whistle-blow

คือความจริงที่ว่า พนักงานที่แจ้งเบาะแสนั้น

were actually fired.

สุดท้ายถูกไล่ออก

And it really made me think

ซึ่งมันทำให้ฉันนึกถึง

about the message that I was sharing with my students.

สิ่งที่ฉันสอนนักเรียนไป

And it made me think: What if my students had been Wells Fargo employees?

ถ้านักเรียนของฉัน เป็นพนักงานของเวลส์ฟาร์โกหล่ะ ?

On the one hand, if they whistle-blew, they would have gotten fired.

ถ้าพวกเขาแจ้งเบาะแส ก็จะถูกไล่ออก

But on the other hand,

แต่ถ้าพวกเขาไม่ทำ

if they didn't report the frauds that they knew,

นั่งทับความจริง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็รู้เรื่อง

the way current regulation is written,

พวกเขาก็ต้องมีความผิดตามกฎหมาย

employees are held responsible

ในฐานะที่รู้อยู่แก่ใจ

if they knew something and didn't report it.

แต่ไม่ทำอะไร

So criminal prosecution is a real option.

ซึ่งมันเป็นความผิดอาญาด้วย

What's a person supposed to do with those type of odds?

แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี

I of all people know the valuable contributions

ฉันก็เหมือนกับทุกคน ที่เข้าใจว่า ผู้แจ้งเบาะแส

that whistle-blowers make.

ได้ให้อะไรกับสังคมบ้าง

In fact, most frauds are discovered by them.

การทุจริตส่วนใหญ่ ก็เจอได้เพราะเบาะแส

Forty two percent of frauds are discovered by a whistle-blower

การทุจริต ถูกพบผ่านการแจ้งเบาะแส สูงถึง 42%

in comparison to other methods,

เมื่อเทียบกับวิธีอื่น ๆ

like measurement review and external audit.

สูงกว่าการตรวจสอบโดยผู้บริหาร และโดยผู้ตรวจสอบจากภายนอก

And when you think about some of the more classic

ถ้าเราลองนึกถึงกรณีทุจริตสำคัญ ๆ

or historical fraud cases,

หรือกรณีที่โด่งดังในอดีต

it always is around a whistle-blower.

ก็มักจะเกี่ยวข้องกับผู้แจ้งเบาะแสเสมอ

Think Watergate -- discovered by a whistle-blower.

คดีวอเตอร์เกต พบโดยผู้แจ้งเบาะแส

Think Enron -- discovered by a whistle-blower.

เอนรอน ก็พบโดยผู้แจ้งเบาะแส

And who can forget about Bernard Madoff, discovered by a whistle-blower?

แล้วใครจะลืมได้ว่าคดี เบอร์นาร์ด แมดดอฟ ก็เจอโดยผู้แจ้งเบาะแส

It takes a tremendous amount of courage to come forward in the name of the truth.

มันต้องอาศัยความกล้าหาญเป็นอย่างมาก ในการออกมาพูดความความจริง

But when we think about the term whistle-blower,

แต่พอคนเรานึกถึงผู้แจ้งเบาะแส

we often think of some very descriptive words:

เราก็มักจะนึกถึงคำอื่น ๆ อีก

rat,

"หนอนบ่อนไส้"

snake,

"งูเห่า"

traitor,

"คนทรยศ"

tattletale, weasel.

"คนขี้ฟ้อง" "ตลบตะแลง"

And those are the nice words, the ones I can say from the stage.

นี่เอาเฉพาะคำที่ฉันพอจะพูดได้บนเวทีนี้

And so when I'm not in class,

เวลาฉันไม่มีสอน

I go around the country and I interview white-collar felons,

ฉันจะเดินทางไปทั่วประเทศ เพื่อสัมภาษณ์ผู้กระทำผิด

whistle-blowers and victims of fraud.

ผู้แจ้งเบาะแส และเหยื่อของการทุจริต

Because really I'm trying to understand what makes them tick

เพราะฉันต้องการทำความเข้าใจ ว่าอะไรผลักดันพวกเขา

and to bring those experiences back into the classroom.

และเอาประสบการณ์เหล่านั้นมาสอนในชั้นเรียน

But it's my interviews with whistle-blowers that really stick with me.

การสัมภาษณ์ผู้แจ้งเบาะแส คือสิ่งที่คาใจฉันมาก

And they stick with me,

สาเหตุที่ฉันรู้สึกคาใจ

because they make me question my own courage.

เพราะพวกเขาทำให้ฉัน สงสัยในความกล้าหาญของตัวเอง

When given the opportunity, would I actually speak up?

ถ้าฉันมีโอกาส ฉันจะแจ้งเบาะแสจริง ๆ เหรอ

And so, this is a couple stories that I want to share with you.

และนี่เป็นตัวอย่างสองสามเรื่อง ที่ฉันอยากจะเล่า

This is Mary.

นี่คือ แมรี

Mary Willingham is the whistle-blower from the University of North Carolina

แมรี วิลลิงแฮม เป็นผู้แจ้งเบาะแส จาก มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนอร์ท แคโรไลนา

at Chapel Hill, academic fraud case.

ที่เมืองแชเปิลฮิลล์ นี่เป็นกรณีการทุจริตในสถานศึกษา

And Mary was a learning specialist at the university,

แมรี เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเรียนรู้ ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้

and she worked with students, primarily student athletes.

เธอทำงานกับนักศึกษา ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นโควตานักกีฬา

And what she noticed, when she was working with students,

ในระหว่างที่ทำงานกับนักศึกษา เธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

is they were turning in term papers

นั่นคือรายงานที่นักศึกษาทำส่งนั้น มีคุณภาพสูง

that seemed well beyond their reading levels.

ซึ่งสูงกว่าทักษะในการอ่านของพวกเขาอยู่มาก

She started to ask a couple of questions

เธอก็เริ่มที่จะหาข้อมูล

and she found out that there was a database

และเธอพบว่า มันมีฐานข้อมูล

where the student athletes could retrieve papers and turn them in.

ที่มีรายงานเตรียมไว้ให้ นักศึกษาโควต้านักกีฬาเอาไปส่ง

And then she found out that some of her colleagues

เธอยังพบอีกว่า เพื่อนร่วมงานของเธอบางคน

were funneling students into fake classes, just to keep them eligible to play.

ได้จัดชั้นเรียนปลอม ๆ ให้นักศึกษากลุ่มนี้ ผ่านเกณฑ์และสามารถลงแข่งขันได้

Now, when Mary found this out, she was outraged.

เมื่อ แมรี พบเรื่องพวกนี้ เธอรู้สึกตกตะลึง

And so what she tried to do was go to her direct supervisor.

สิ่งที่เธอทำก็คือเข้าไปพบหัวหน้าของเธอ

But they didn't do anything.

แต่พวกเขาไม่ทำอะไร

And then Mary tried to go to some internal university administrators.

เธอลองแจ้งไปที่ฝ่ายบริหารของมหาวิทยาลัย

And they didn't do anything.

พวกเขาก็ยังไม่ทำอะไร

So, what happens when nobody listens?

คุณจะทำอย่างไรถ้าไม่มีใครฟังคุณเลย

You blog.

คุณก็เขียน บล็อก

So Mary decided to develop a blog.

แมรีตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ลง บล็อก

Her blog went viral within 24 hours,

บล็อก ของเธอกลายเป็น ไวรัล ภายใน 24 ชม.

and she was contacted by a reporter.

และเธอก็ได้รับการติดต่อโดยนักข่าว

Now, when she was contacted by this reporter,

ซึ่งเมื่อเธอคุยกับนักข่าว

her identity was known.

ตัวตนของเธอก็ถูกเปิดเผย

She was exposed.

ทุกคนรู้ว่าเป็นเธอ

And when she was exposed, she received a demotion,

เมื่อทุกคนรู้ว่าเป็นเธอ เธอก็ถูกลดตำแหน่ง

death threats, over collegiate sports.

ถูกขู่ฆ่า เพียงพราะเรื่องกีฬาในระดับอุดมศึกษานี่แหละ

Mary didn't do anything wrong. She didn't participate in the fraud.

แมรีไม่ได้ทำอะไรผิด เธอไม่ได้สมรู้ร่วมคิดในการทุจริต

She really thought that she was giving voice

เธอคิดแค่ว่าเธอพูดแทนนักศึกษา

to students that were voiceless.

ที่ไม่มีปากมีเสียง

But her loyalty was questioned.

แต่ความภักดีของเธอกลับถูกตั้งคำถาม

Her trustworthiness and her motives.

ความน่าเชื่อถือ และแรงจูงใจของเธอก็เช่นกัน

Now, whistle-blowing doesn't always have to end

ผู้แจ้งเบาะแส ไม่ควรที่จะประสบชะดากรรม

in demotions or death threats.

โดยถูกลดตำแหน่ง หรือถูกขู่เอาชีวิต

Actually, in 2002, this was the cover of "Time" magazine,

ในปี 2002 ผู้แจ้งเบาะแสที่กล้าหาญสามท่าน

where we were actually honoring three brave whistle-blowers

ได้ขึ้นหน้าปกนิตยสาร ไทม์

for their decision to come forward in the name of the truth.

เพราะพวกเค้ากล้าที่จะพูดความจริง

And when you look at the research,

งานวิจัยชิ้นหนึ่งแสดงให้เห็นว่า

22 percent of whistle-blowers actually report retaliation.

เพียง 22% ของผู้แจ้งเบาะแส จะเผชิญกับการแก้แค้น

So there is a huge population of people that report and are not retaliated against

แปลว่าส่วนใหญ่ผู้แจ้งเบาะแส จะไม่ถูกเอาคืน

and that gives me hope.

ซึ่งนั่นทำให้ฉันพอจะมีความหวัง

So this is Kathe.

นี่คือ เคท สวอนสัน

Kathe Swanson is a retired city clerk from the city of Dixon.

เธอเป็นเจ้าหน้าที่ของเมืองดิกซัน และปัจจุบันเกษียณแล้ว

And one day, Kathe was doing her job, just like she always did,

วันหนึ่งเธอทำงานตามปกติ

and she stumbled upon a pretty interesting case.

แต่บังเอิญไปพบเหตุการณ์ต้องสงสัยเข้า

See, Kathe was at the end of the month,

ตอนนั้นเป็นข่วงปลายเดือน

and she was doing her treasures report for the city,

เคท กำลังทำรายงานเงินคงคลังของเมืองอยู่

and typically, her boss, Rita Crundwell, gave her a list of accounts and said,

โดยปกติ หัวหน้าของเธอ ริตา ครันด์เวลล์ จะให้รายการบัญชี และบอกเธอว่า

"Kathe, call the bank and get these specific accounts."

"เคท โทรหาธนาคารนะ และขอเฉพาะรายการบัญชีพวกนี้"

And Kathe did her job.

ซึ่ง เคท ก็จะทำตามนั้น

But this particular day,

แต่วันนี้พิเศษหน่อย

Rita was out of town, and Kathe was busy.

ริตา ไม่อยู่ที่ทำงาน เคท ก็ค่อนข้างยุ่ง

She picks up the phone, she calls the bank and says, "Fax me all of the accounts."

เธอก็เลยโทรศัพท์หาธนาคาร และบอกว่า "ช่วยแฟกซ์ทุกบัญชีมาให้ฉันเลยนะ"

And when she gets the fax, she sees that there is an account

เมื่อเธอได้รับแฟกซ์จากธนาคาร เธอก็พบว่า

that has some withdrawals and deposits in it

มีบัญชีหนึ่งที่มีเงินหมุนเวียน

that she did not know about.

ซึ่งเธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

It was an account controlled only by Rita.

มันเป็นบัญชีที่ ริตา เป็นคนดูแล

So Kathe looked at the information, she reported it to her direct supervisor,

เคท ดูข้อมูลที่ได้มา แล้วก็แจ้งให้หัวหน้าทราบ

which was then-mayor Burke,

ซึ่งในตอนนั้นก็คือ นายกเทศมนตรี เบอร์ค

and this led into a huge investigation, a six-month investigation.

และนั่น ก็นำไปสู่การสืบสวนขนานใหญ่ ที่ยาวนานกว่า 6 เดือน

Come to find out, Kathe's boss, Rita Crundwell, was embezzling money.

ผลสรุปคือ ริตา ครันด์เวลล์ ได้ยักยอกทรัพย์

Rita was embezzling 53 million dollars over a 20-year period,

ไปเป็นมูลค่ากว่า 53 ล้านเหรียญ มาตลอด 20 ปีที่ผ่านมา

and Kathe just happened to stumble upon it.

และ เคท ก็แค่บังเอิญไปเจอมันเข้า

Kathe is a hero.

เคท เป็นวีรสตรี

And actually, I had the opportunity

ที่จริง ฉันมีโอกาสได้สัมภาษณ์ เคท

of interviewing Kathe for my documentary, "All the Queen's Horses."

ในสารคดีของฉันที่ชื่อว่า "ม้าทุกตัวของราชินี"

And Kathe wasn't seeking fame.

เคท ไม่ได้หวังว่าจะเป็นที่รู้จัก

In fact, she really didn't want to talk to me for a really long time,

จริง ๆ แล้วเธอไม่ยอมให้ฉันสัมภาษณ์ อยู่นานทีเดียว

but through strategic stalking, she ended up doing the interview.

แต่สุดท้ายก็ทนการต้ามตื๊อ เชิงกลยุทธ์ของฉันไม่ได้

(Laughter)

(หัวเราะ)

But she was seeking fairness, not fame.

เธอต้องการแค่ความยุติธรรม ไม่ใช่ชื่อเสียง

And if it wasn't for Kathe,

ถ้าไม่มี เคท

who's to say this fraud would have ever been discovered?

เราจะมีโอกาสได้รู้ว่ามีการทุจริตนี้ เกิดขึ้นเหรอ?

So, remember that "Forbes" article I was talking about,

ยังจำบทความในนิตยสาร ฟอร์บส์ ได้ใช่มั๊ยคะ

that I was working on before my lecture?

บทความที่ฉันกำลังเขียนในระหว่างเตรียมสอน

Well, I posted it and something really fantastic happened.

พอบทความนั้น ได้ตีพิมพ์ออกไป สิ่งที่น่าทึ่งก็เกิดขึ้น

I started receiving emails from whistle-blowers all over the world.

ฉันเริ่มได้รับ อีเมล์ จากผู้แจ้งเบาะแสทั่วโลก

And as I was receiving these emails and responding back to them,

ซึ่งในระหว่างที่ฉันอ่าน และตอบอีเมล์เหล่านี้

there was a common theme in the message that I received,

ฉันก็พบลักษณะบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน

and this is what it was:

ซึ่งก็คือทุกคน ๆ จะบอกว่า

they all said this, "I blew the whistle, people really hate me now.

"ฉันเป็นคนแจ้งเบาะแส และทุกคนก็เกลียดหน้าฉันกันหมด"

I got fired, but guess what?

บ้างก็บอกว่า "ฉันโดนไล่ออกนะแต่รู้มั๊ยว่า

I would do it all over again if I could."

ฉันก็จะทำแบบเดิมอีก ถ้ามีโอกาส"

And so as I kept reading this message, all these messages,

และในระหว่างที่ฉันอ่านอีเมล์ทั้งหมดนี้

I wanted to think, what could I share with my students?

ฉันก็คิดว่า "แล้วเราจะสอนอะไรนักเรียนดี"

And so, I pulled it all together and this is what I learned.

เมื่อฉันรวมรวมข้อมูลที่ได้มา ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า

It's important for us to cultivate hope.

เราต้องรู้จักมีความหวัง

Whistle-blowers are hopeful.

ผู้แจ้งเบาะแสะเป็นคนที่มีความหวัง

Despite popular belief,

แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะคิดอีกแบบ

they're not all disgruntled employees that have a beef with the company.

คนพวกนี้ ไม่ใช่พนักงานที่เกลียด หรือมีความขัดแย้งกับองค์กร

Their hopefulness really is what drives them to come forward.

แต่พวกเขามีความหวัง ที่ผลักดันให้เขาทำในสิ่งที่ควรทำ

We also have to cultivate commitment.

เราต้องรู้จักรับผิดชอบ

Whistle-blowers are committed.

ผู้แจ้งเบาะแส เป็นคนที่มีความรับผิดชอบ

And it's that passion to their organization

ซึ่งนั่นคือความหวังดี ที่พวกเขามีต่อองค์กร

that makes them want to come forward.

และทำให้พวกเขากล้าพูดออกมา

Whistle-blowers are humble.

ผู้แจ้งเบาะแส เป็นคนถ่อมตัว

Again, they're not seeking fame, but they are seeking fairness.

พวกเค้าไม่ได้อยากจะมีชื่อเสียง แต่อยากได้ความยุติธรรม

And we need to continue to cultivate bravery.

และสุดท้าย เราต้องปลูกฝังความกล้าหาญ

Whistle-blowers are brave.

ผู้แจ้งเบาะแส มีความกล้าหาญ

Often, they underestimated

บ่อยครั้ง ที่พวกเขา

the impact whistle-blowing had on their family,

ประเมินผลกระทบที่เกิด กับครอบครัวของเขาต่ำไป

but what they continue to comment on is how hard it is to withhold the truth.

แต่สิ่งที่พวกเขามักจะบอกก็คือ มันยากลำบากกว่าที่จะเก็บงำความจริงไว้

With that, I want to leave you with one additional name:

และจากที่พูดมาทั้งหมด ฉันอยากจะแนะนำให้คุณรู้จักคน ๆ หนึ่ง

Peter Buxtun.

ปีเตอร์ บักซ์ตัน

Peter Buxtun was a 27-year-old employee for the US Public Health Service.

เขาอายุ 27 ปี เป็นพนักงานของ หน่วยงานสาธารณสุขแห่งสหรัฐอเมริกา

And he was hired to interview people

เขาถูกจ้างให้ทำหน้าที่สัมภาษณ์ผู้ป่วย

that had sexually transmitted diseases.

ที่เป็นโรคติดต่อทางเพศ

And through the course of his work,

ซึ่งในระหว่างการทำงาน

he noticed a clinical study that was going on within the organization.

เขาได้พบการศึกษาทางคลินิกฉบับหนึ่ง

And it was a study that was looking at the progression of untreated syphilis.

ซึ่งเป็นการวิจัยเกี่ยวกับการลุกลาม ของโรคซิฟิลสที่ยังไม่ได้รับการรักษา

And so, there were 600 African American males

โดยทำการศึกษา ชายชาว แอฟริกัน-อเมริกัน

that were in this study.

จำนวน 600 คน

They were enticed into the study

ที่ถูกชักชวนให้เข้าร่วมงานวิจัย

through being given free medical exams, burial insurance.

เพื่อแลกกับการได้รับการวินิจฉัยโรคฟรี หรือได้รับประกันฌาปนกิจศพ

And so, what happened through the course of this study,

ซึ่งในระหว่างที่การศึกษาวิจัยนี้ดำเนินไป

is penicillin was discovered to help treat syphilis.

ยาเพนนิซิลิน ก็ได้ถูกค้นพบขึ้น ซึ่งยานี้สามารถใช้รักษาโรคซิฟิลิสได้

And what Peter noticed was,

สิ่งที่ ปีเตอร์ พบคือ

the participants in this study were not given the penicillin

ผู้ป่วยที่เข้ารับการวิจัยนี้ กลับไม่ได้เคยรับยาเพนนิซิลิน

to treat their syphilis.

เพื่อนำไปรักษาโรคที่พวกเขาเป็น

And the participants didn't know.

โดยที่พวกเขาเองก็ไม่ทราบเรื่องเลย

So similar to Mary, Peter tried to report and talk to his internal supervisors,

คล้าย ๆ กับกรณีของ แมรี คือ ปีเตอร์ พยายามจะรายงานให้หัวหน้าทราบ

but no one listened.

แต่ก็ไม่มีใครสนใจ

And so Peter thought this was completely unfair

ปีเตอร์ รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ยุติธรรมเลย

and he tried to report again,

เขาจึงพยายามรายงานอีกครั้ง

and finally talked to a reporter -- very similar to Mary.

จนท้ายที่สุด เขาไปเล่าให้ผู้สื่อข่าวฟัง คล้าย ๆ กับเรื่องของ แมรี

And in 1972, this was the front page of the "New York Times":

และในปี 1972 บนหน้าหนึ่งของ หนังสือพิมพ์ นิวยอร์คไทมส์

"Syphilis Victims in US Study Went Untreated for 40 Years."

"เหยื่อของโรคซิฟิลิสในการวิจัยของ สหรัฐฯ ไม่ได้รับการรักษามานานกว่า 40 ปี"

This is known to us today as the Tuskegee syphilis experiment.

ปัจจุบันเรื่องนี้พวกเรารู้จักกันดีในนาม การทดลองเรื่องซิฟิลิสที่สถาบันทัสคีจี

And Peter was the whistle-blower.

ที่มี ปีเตอร์ เป็นผู้แจ้งเบาะแส

What happened to the 600 men, you may wonder, the 600 original men?

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับชาย 600 คน ที่เข้าร่วมวิจัยนี้ในตอนแรก ?

Twenty eight men died from syphilis.

28 คนเสียชีวิตจากโรคซิฟิลิส

One hundred died from syphilis complications,

100 คนเสียชีวิตจากอาการแทรกซ้อนของโรค

forty wives were infected

ภรรยาของชายเหล่านี้จำนวน 40 คนติดเชื้อ

and 10 children were born with congenital syphilis.

ลูก ๆ ของพวกเขาอีก 10 คน เป็นโรคนี้โดยกำเนิด

Who's to say what these numbers would be

ตัวเลขเหล่านี้จะเป็นเช่นไร

if it wasn't for the brave, courageous act of Peter?

หากไม่มีความกล้าหาญของ ปีเตอร์

We're all connected to Peter, actually.

พวกเราทุกคนต่างเป็นหนี้บุญคุณ ปีเตอร์

If you know anybody that's in a clinical trial,

ถ้าเรารู้จักใครซักคนในการศึกษาวิจัยนี้

the reason why we have informed consent today

ที่วันนี้เรามีกฎหมายคุ้มครองทางการแพทย์

is because of Peter's courageous act.

ก็เพราะการกระทำที่กล้าหาญ ของ ปีเตอร์ นั่นเอง

So let me ask you a question.

ขอฉันถามอีกหนึ่งคำถาม

That original question, a variation of the original question.

ซึ่งก็เคยถามไปก่อนหน้านี้ว่า

How many of us have ever used the term

มีใครบ้างที่เคยใช้คำนี้ ?

snitch, rat

"คนขี้ฟ้อง", "หนอนบ่อนไส้"

tattletale,

"คนปากโป้ง"

snake,

"งูเห่า"

weasel,

"ตลบตะแลง"

leak?

"คนปากโป้ง"

Anybody?

มีใครมั๊ย ?

Before you get the urge to do that again,

ก่อนที่คุณจะใช้คำพูดนี้อีกครั้ง

I want you to think a little bit.

ฉันอยากให้คุณคิดเสียหน่อยว่า

It might be the Mary, the Peter, the Kathes of the world.

นั่นอาจจะเป็น แมรี, ปีเตอร์ หรือ เคท อีกคน

You might be the person that could shape history,

คุณอาจจะเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์

or they could be the person that shapes yours.

หรือพวกเค้า อาจจะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ของคุณ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)