How whistle-blowers shape history | Kelly Richmond Pope

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

How many of us have ever seen something,

چند نفر از ما تا کنون چیزی را دیده‌ایم،

thought that we should report it, but decided not to?

که فکر کردیم باید گزارش دهیم، اما اینکار را نکردیم؟

And not that I need to see a show of hands,

نه این که بخواهم دستتان را بالا ببرید،

but I'm sure this has happened to someone in this room before.

مطمئنم که ممکن است قبلا برای هر کسی در این سالن رخ داده باشد.

In fact, when this question was asked to a group of employees,

در واقع، وقتی این سوال از گروهی از کارمندان پرسیده شد،

46 percent of them responded by saying that they had seen something

پاسخ ۴۶ درصد از آنها این بود که چیزهایی دیده‌اند

and decided not to report it.

و تصمیم گرفته‌اند که گزارش ندهند.

So if you raised your hand, or quietly raised your hand,

پس اگر دستتان را بالا بردید یا به آرامی اینکار را کردید،

don't feel bad, you're not alone.

احساس بدی نداشته باشید، شما تنها نیستید.

This message of if you see something to say something

این پیام که اگر چیزی دیدید باید چیزی بگویید

is really all around us.

بطور جدی ما را احاطه کرده است.

Even when driving down the highway, you see billboards like this,

حتی در زمان رانندگی در بزرگراه، بیلبوردهایی با این مضمون می‌بینید،

encouraging us to report crime without revealing ourselves.

ما را تشویق می‌کند که بدون معرفی خودمان وقوع جرم را گزارش دهیم

But I still feel like a lot of us are really uncomfortable

اما من همچنان مثل خیلی‌های دیگر واقعا نمی‌توانم

coming forward in the name of the truth.

به اسم حقیقت اینکار را انجام دهم.

I'm an accounting professor, and I do fraud research.

من استاد حسابداری هستم تحقیقی درمورد تقلب انجام می‌دهم.

And in my class, I encourage my students to come forward with information

و در کلاس من دانشجویانم را ترغیب می‌کنم

if they see it.

اگرموردی دیدند گزارش دهند

Or in other words, encouraging my students to become whistle-blowers.

یا به عبارت دیگر آنها را تشویق می‌کنم که گزارش‌دهنده خلاف باشند.

But if I'm being completely honest with myself,

اما اگر کاملا بخواهم با خودم صادق باشم،

I am really conflicted with this message that I'm sending to my students.

با این پیامی که به دانشجویانم می‌دهم واقعا مخالفم

And here's why.

دلیلش این است که

Whistle-blowers are under attack.

گزارش‌دهندگان مورد حمله قرار می‌گیرند.

Headline after headline shows us this.

تیترهای مختلف این را به ما ثابت می‌کند.

Many people choose not to become whistle-blowers

اغلب مردم ترجیح می‌دهند که گزارش‌دهنده نباشند

due to the fear of retaliation.

به دلیل ترس از انتقام.

From demotions to death threats,

از نزول رتبه گرفته تا تهدید به مرگ،

to job loss --

تا از کار بیکار شدن --

perpetual job loss.

از دست دادن دائمی شغل.

Choosing to become a whistle-blower is an uphill battle.

انتخاب بودن یک گزارش‌دهنده یک انتخاب سخت است.

Their loyalty becomes into question.

صداقتشان زیر سوال می‌رود.

Their motives, their trustworthiness.

انگیزه آنها، اعتماد آنها.

So how can I, as a professor who really cares about her students

بنابراین من به عنوان یک استاد که دانشجویانم برایم مهم هستند، چطور می‌توانم

encourage them to become whistle-blowers,

آنها را ترغیب کنم که گزارش‌دهنده باشند

when I know how the world truly feels about them?

وقتی می‌دانم دنیا چه حسی به اینجور افراد دارد؟

So, one day I was getting ready for my annual whistle-blower lecture

پس یک روز برای سخنرانی سالانه «گزارش‌دهنده» آماده شدم

with my students.

به همراه دانشجویانم.

And I was working on an article for "Forbes,"

و روی مقاله‌های برای مجله فوربس کار می‌کردم

entitled "Wells Fargo and Millennial Whistle-blowing.

باعنوان «فارگو ولزو افشاگر هزاره

What Do We Tell Them?"

چه باید به آنها می‌گفتیم؟»

And as I was working on this piece and reading about the case,

و وقتی من روی این موضوعات مطالعه و کار می‌کردم

I became outraged.

بسیار عصبانی شدم.

And what made me angry was when I came to the fact and realized

وچیزی که مرا عصبانی می‌کرد این بود که وقتی به حقیقتی دست پیدا می‌کردم و می‌فهمیدم

that the employees that tried to whistle-blow

که کارمندانی که سعی می‌کردند جرمی را گزارش دهند

were actually fired.

واقعا اخراج می‌شدند.

And it really made me think

این واقعا من را به فکر برد

about the message that I was sharing with my students.

که چه پیامی با دانشجویانم به اشتراک بگذارم.

And it made me think: What if my students had been Wells Fargo employees?

و داشتم فکر می‌کردم که: چه می‌شد اگر دانشجویانم کارمند فارگو ولز بودند؟

On the one hand, if they whistle-blew, they would have gotten fired.

از یک طرف اگر گزارش‌دهنده خلاف باشند، اخراج خواهند شد.

But on the other hand,

اما از طرف دیگر،

if they didn't report the frauds that they knew,

اگر خلاف‌هایی که می‌دانند را گزارش نکنند،

the way current regulation is written,

به نحوی که قوانین کنونی نوشته شده است،

employees are held responsible

کارکنان مسئول شناخته می‌شوند

if they knew something and didn't report it.

اگر چیزی را بدانند و گزارش نکنند.

So criminal prosecution is a real option.

پس تحت پیگرد قانونی قرار گرفتن قطعی خواهد بود.

What's a person supposed to do with those type of odds?

یک نفر با این احتمالات باید چه کاری انجام دهد؟

I of all people know the valuable contributions

من و همه مردم می‌دانیم که مشارکت ارزشمندی

that whistle-blowers make.

گزارش‌دهندگان دارند.

In fact, most frauds are discovered by them.

در واقع، اغلب خلافکاران را آنها کشف می‌کنند.

Forty two percent of frauds are discovered by a whistle-blower

چهل و دو درصد از خلافکاران از طریق گزارش‌دهندگان کشف می‌شوند

in comparison to other methods,

در مقایسه با دیگر روش‌ها،

like measurement review and external audit.

مثل بازبینی سنجش و حسابرسی خارجی.

And when you think about some of the more classic

و زمانی که در مورد برخی پرونده‌های سنتی

or historical fraud cases,

یا تاریخی خلاف فکر می‌کنید

it always is around a whistle-blower.

همیشه یک گزارش‌دهنده در پرونده وجود دارد.

Think Watergate -- discovered by a whistle-blower.

پرونده واترگیت را یادآوری کنید یک گزارش‌دهنده افشایش کرد.

Think Enron -- discovered by a whistle-blower.

پرونده انرون هم توسط یک گزارش‌دهنده افشا شد.

And who can forget about Bernard Madoff, discovered by a whistle-blower?

چه کسی می‌تواند فراموش کند که برنارد مدوف را یک گزارش‌دهنده افشا کرد

It takes a tremendous amount of courage to come forward in the name of the truth.

و شجاعت زیادی می‌طلبد تا اینکار به نام حقیقت انجام شود.

But when we think about the term whistle-blower,

اما وقتی در مورد کلمه گزارش‌دهنده فکر می‌کنیم

we often think of some very descriptive words:

اغلب به یاد چند کلمه توصیفی می‌افتیم، مثل:

rat,

موش،

snake,

مار،

traitor,

خائن،

tattletale, weasel.

دهن‌لق، راسو.

And those are the nice words, the ones I can say from the stage.

و اینها کلمات خوبی هستند که من می‌توانم روی صحنه عنوان کنم.

And so when I'm not in class,

وقتی کلاس درس ندارم،

I go around the country and I interview white-collar felons,

جاهای مختلف کشور می‌روم و با خلافکاران یقه سفید (جرائم مالی)

whistle-blowers and victims of fraud.

گزارش‌دهندگان و قربانیان خلاف مصاحبه می‌کنم

Because really I'm trying to understand what makes them tick

به این دلیل که واقعا سعی می‌کنم انگیزه آنها را بفهمم

and to bring those experiences back into the classroom.

و آن را در کلاس‌هایم عنوان می‌کنم.

But it's my interviews with whistle-blowers that really stick with me.

اما مصاحبه من با گزارش‌دهندگان تمام نشدنی است.

And they stick with me,

و ادامه دار خواهد بود،

because they make me question my own courage.

چون آنها باعث می‌شوند تا دنبال انگیزه خودم باشم.

When given the opportunity, would I actually speak up?

زمانی که فرصتی پیش می‌آید آیا باید صحبت کنم؟

And so, this is a couple stories that I want to share with you.

و خب چند داستان هست که می‌خواهم با شما به اشتراک بگذارم.

This is Mary.

این مری است.

Mary Willingham is the whistle-blower from the University of North Carolina

مری ویلینگام یک گزارش‌دهنده در دانشگاه کارولینای شمالی است

at Chapel Hill, academic fraud case.

در چپل هیل، یک مورد علمی برای خلاف است.

And Mary was a learning specialist at the university,

مری در دانشگاه کارشناس آموزش بود،

and she worked with students, primarily student athletes.

و با دانشجویان کار می‌کرد، بیشتر با دانشجویان ورزشکار.

And what she noticed, when she was working with students,

و هنگام کار با آنها متوجه شد که،

is they were turning in term papers

اصطلاحات مقالات آنها

that seemed well beyond their reading levels.

فراتر از حد مطالعه آنها شده است.

She started to ask a couple of questions

او شروع به پرسیدن چندین سوال کرد

and she found out that there was a database

و متوجه شد که یک پایگاه داده وجود دارد

where the student athletes could retrieve papers and turn them in.

که دانشجویان ورزشکار می‌توانستند مقالات را درآن بازیابی و تحویل دهند.

And then she found out that some of her colleagues

و بعد او متوجه شد که برخی از همکارانش

were funneling students into fake classes, just to keep them eligible to play.

دانشجویان را ترغیب به شرکت در کلاسهای ساختگی می‌کردند تا همه چیزعادی جلوه کند.

Now, when Mary found this out, she was outraged.

و حال از وقتی این را فهمید خشمگین شده بود.

And so what she tried to do was go to her direct supervisor.

و سعی کرد که سراغ مافوق خود برود و اطلاع دهد.

But they didn't do anything.

اما آنها کاری انجام ندادند.

And then Mary tried to go to some internal university administrators.

بنابراین او تصمیم گرفت که سراغ چند تا از مدیران داخلی دانشگاه برود.

And they didn't do anything.

و آنها هم کاری انجام ندادند.

So, what happens when nobody listens?

خوب چه اتفاقی می‌افتد وقتی کسی توجه نمی‌کند؟

You blog.

درصفحه اینترنتی می‌نویسید.

So Mary decided to develop a blog.

مری هم تصمیم گرفت صفحه اینترنتی بسازد.

Her blog went viral within 24 hours,

صفحه او را در ۲۴ ساعت تعداد زیادی بازدید کردند،

and she was contacted by a reporter.

یک خبرنگار با او تماس گرفت.

Now, when she was contacted by this reporter,

زمانی که او با این خبرنگار تماس گرفت،

her identity was known.

هویتش آشکار شد.

She was exposed.

خودش آن را آشکار کرده بود.

And when she was exposed, she received a demotion,

و وقتی هویتش معلوم شد تنزل رتبه پیدا کرد،

death threats, over collegiate sports.

و در ورزش‌های دانشگاهی تهدید به مرگ شد.

Mary didn't do anything wrong. She didn't participate in the fraud.

مری کار اشتباهی نکرده بود او فقط شریک جرم نشده بود.

She really thought that she was giving voice

او واقعا فکر می‌کرد صدای دانشجویانی است

to students that were voiceless.

که صدایشان به گوش کسی نمی‌رسد.

But her loyalty was questioned.

اما وفاداریش زیر سوال رفت.

Her trustworthiness and her motives.

قابل اعتماد بودن و انگیزه‌هایش.

Now, whistle-blowing doesn't always have to end

حالا، گزارش دادن یک خلاف نباید همیشه به

in demotions or death threats.

تنزل رتبه و تهدید به مرگ ختم شود.

Actually, in 2002, this was the cover of "Time" magazine,

عملا، در سال ۲۰۰۲ این تصویر روی جلد مجله «تایم» بود

where we were actually honoring three brave whistle-blowers

زمانی که ما سه نفر از افراد شجاع گزارش‌دهنده را

for their decision to come forward in the name of the truth.

برای تصمیمشان به نام حقیقت مورد تکریم قرار دادیم.

And when you look at the research,

و اگر به پژوهش نگاهی بیاندازید

22 percent of whistle-blowers actually report retaliation.

متوجه می شوید که ۲۲ درصد از گزارش دهندگان، گزارش انتقام می‌کنند.

So there is a huge population of people that report and are not retaliated against

بنابراین تعداد زیادی از مردم که گزارش می‌دهند هم مورد انتقام قرار نمی‌گیرند

and that gives me hope.

و این امیدوارکننده است.

So this is Kathe.

خوب ایشان کتی هست.

Kathe Swanson is a retired city clerk from the city of Dixon.

کتی سوانسون بازنشسته شهرداری شهر دیکسون است.

And one day, Kathe was doing her job, just like she always did,

و یک روز که کتی مثل همیشه مشغول کارش بود،

and she stumbled upon a pretty interesting case.

با یک مورد جالب مواجه شد.

See, Kathe was at the end of the month,

کتی در آخر ماه،

and she was doing her treasures report for the city,

گزارش‌های مربوط به دارایی‌ها را تهیه می‌کرد،

and typically, her boss, Rita Crundwell, gave her a list of accounts and said,

و بطور معمول رئیس او، ریتا کروندول یک لیست شماره حساب به او داد و گفت

"Kathe, call the bank and get these specific accounts."

«کتی به بانک زنگ بزن و این شماره حساب‌ها را بگیر.»

And Kathe did her job.

و کتی هم اینکار را انجام داد.

But this particular day,

اما در این روز خاص،

Rita was out of town, and Kathe was busy.

ریتا بیرون از شهر بود و کتی هم سرش شلوغ بود.

She picks up the phone, she calls the bank and says, "Fax me all of the accounts."

او تلفن را برداشت و به بانک زنگ زد و گفت «تمام شماره حساب ها را برایم فکس کن.»

And when she gets the fax, she sees that there is an account

و وقتی فکس را دریافت کرد، دید که یک شماره حساب وجود دارد که

that has some withdrawals and deposits in it

چند برداشت و واریز به حساب، در آن است

that she did not know about.

که او در موردش چیزی نمی‌داند.

It was an account controlled only by Rita.

این شماره حسابی بود که فقط توسط ریتا کنترل می‌شد.

So Kathe looked at the information, she reported it to her direct supervisor,

به همین دلیل او نگاهی به اطلاعاتش انداخت و به سرپرست مستقیم خود گزارش داد،

which was then-mayor Burke,

که بعد از آن شهردار بروک شد،

and this led into a huge investigation, a six-month investigation.

و این باعث تحقیقات گسترده شش ماه دراین زمینه شد.

Come to find out, Kathe's boss, Rita Crundwell, was embezzling money.

معلوم شد که رئیس کتی، ریتا کراندول، پول اختلاس می‌کرده است.

Rita was embezzling 53 million dollars over a 20-year period,

ریتا ۵۳ میلیون دلار طی ۲۰ سال اختلاس کرده بود،

and Kathe just happened to stumble upon it.

و کتی به خاطر این موضوع به دردسر افتاد.

Kathe is a hero.

کتی یک قهرمان است.

And actually, I had the opportunity

و در واقع من این فرصت را پیدا کردم

of interviewing Kathe for my documentary, "All the Queen's Horses."

تا برای مستندم بنام «همه اسب‌های ملکه» با کتی مصاحبه کنم.

And Kathe wasn't seeking fame.

کتی به دنبال شهرت نبود.

In fact, she really didn't want to talk to me for a really long time,

در واقع او اصلا نمی‌خواست با من صحبت کند

but through strategic stalking, she ended up doing the interview.

اما طی یک حرکت استراتژیک راضی به مصاحبه شد.

(Laughter)

(خنده حضار)

But she was seeking fairness, not fame.

اما او دنبال عدالت بود، نه شهرت.

And if it wasn't for Kathe,

و اگر بخاطر کتی نبود،

who's to say this fraud would have ever been discovered?

از طریق چه کسی این خلاف آشکار می‌شد؟

So, remember that "Forbes" article I was talking about,

مقاله مجله «فوربس» یادتان هست که در موردش صحبت کردم،

that I was working on before my lecture?

قبل از سخنرانی‌ام روی آن کار می‌کردم؟

Well, I posted it and something really fantastic happened.

خوب من آن را منتشر کردم بعضی مواقع اتفاقات خارق‌العاده‌ای می‌افتد.

I started receiving emails from whistle-blowers all over the world.

ایمیل‌های زیادی از گزارش‌دهندگان از سراسر دنیا دریافت کردم.

And as I was receiving these emails and responding back to them,

و جواب ایمیل‌ها رو به محض دریافت می‌دادم

there was a common theme in the message that I received,

یک پیام مشترک در همه آن ایمیل‌ها بود

and this is what it was:

و آن پیام این بود:

they all said this, "I blew the whistle, people really hate me now.

همه آنها می‌گفتند: «من گزارش را دادم و مردم از من متنفر شدند.

I got fired, but guess what?

اخراج شدم، اما فکرش را می‌کنید؟

I would do it all over again if I could."

اگر بتوانم دوباره اینکار را انجام می‌دهم.»

And so as I kept reading this message, all these messages,

خوب من همینطور که داشتم به خواندن این پیام‌ها ادامه می‌دادم

I wanted to think, what could I share with my students?

فکر می‌کردم که چه چیزی را با دانشجویانم به اشتراک بگذارم؟

And so, I pulled it all together and this is what I learned.

بنابراین همه اینها را کنار هم گذاشتم و این چیزی است که من آموختم

It's important for us to cultivate hope.

برای ما مهم است که امید را ترویج دهیم.

Whistle-blowers are hopeful.

گزارش‌دهندگان امیدوار هستند.

Despite popular belief,

علی رغم باور عموم،

they're not all disgruntled employees that have a beef with the company.

همه آنها کارمندان ناراضی شرکت نیستند که می‌خواهند با شرکت بحث و جدل داشته باشند.

Their hopefulness really is what drives them to come forward.

سرشار از امید بودن آنها باعث می‌شود که اینکار را انجام دهند.

We also have to cultivate commitment.

همچنین ما باید تعهد را ترویج دهیم.

Whistle-blowers are committed.

گزارش‌دهندگان اشخاص متعهدی هستند.

And it's that passion to their organization

و این اشتیاق آنها به سازمانشان را نشان می‌دهد

that makes them want to come forward.

و باعث می‌شود که اینکار را انجام دهند.

Whistle-blowers are humble.

گزارش‌دهندگان اشخاص فروتنی هستند.

Again, they're not seeking fame, but they are seeking fairness.

و آنها به دنبال شهرت نیستند، فقط به دنبال عدالت هستند.

And we need to continue to cultivate bravery.

و لازم است که ما هم با شجاعت این را ترویج دهیم.

Whistle-blowers are brave.

گزارش‌دهندگان شجاع هستند.

Often, they underestimated

اغلب، آنها

the impact whistle-blowing had on their family,

تاثیر گزارش دادن بر خانواده هایشان را دست کم گرفتند،

but what they continue to comment on is how hard it is to withhold the truth.

اما چیزی که بر آن پافشاری می‎‌کنند این است که سخت است حقیقت را نادیده بگیریم.

With that, I want to leave you with one additional name:

من می‌خواهم شما را با یک اسم دیگر ترک کنم:

Peter Buxtun.

پیتر باکستون.

Peter Buxtun was a 27-year-old employee for the US Public Health Service.

پیتر باکستون یک کارمند ۲۷ ساله خدمات بهداشت عمومی امریکا بود.

And he was hired to interview people

و او استخدام شد تا با مردمی مصاحبه کند

that had sexually transmitted diseases.

که بیماری‌های مقاربتی داشتند.

And through the course of his work,

و از طریق شاخه کاری‌اش،

he noticed a clinical study that was going on within the organization.

متوجه یک تحقیق بالینی شد که درون سازمان در جریان بود.

And it was a study that was looking at the progression of untreated syphilis.

و این تحقیقی بود که پیشرفت سیفلیس درمان نشده را بررسی می‌کرد.

And so, there were 600 African American males

و بنابراین ۶۰۰ مرد افریقایی امریکایی وجود داشت

that were in this study.

که در این تحقیق بودند.

They were enticed into the study

با این اغوا وارد تحقیق شده بودند

through being given free medical exams, burial insurance.

که معاینه پزشکی رایگان و بیمه کفن و دفن دریافت می‌کنند.

And so, what happened through the course of this study,

و خب، چیزی که در طول تحقیق اتفاق افتاد،

is penicillin was discovered to help treat syphilis.

کشف پنی‌سیلین برای کمک به مداوای سیفلیس بود.

And what Peter noticed was,

و چیزی که پیتر متوجه شد،

the participants in this study were not given the penicillin

شرکت کنندگان در این تحقیق پنی‌سیلین را

to treat their syphilis.

برای درمان سیفلیس نگرفتند.

And the participants didn't know.

و شرکت کنندگان نمی‌دانستند.

So similar to Mary, Peter tried to report and talk to his internal supervisors,

بنابراین مانند مری، پیتر سعی کرد این موضوع را به سرپرستان داخلی‌اش گزارش دهد،

but no one listened.

اما کسی گوش نکرد.

And so Peter thought this was completely unfair

و بنابراین پیتر فکر کرد این کاملا ناعادلانه است

and he tried to report again,

و سعی کرد دوباره گزارش دهد،

and finally talked to a reporter -- very similar to Mary.

و در نهایت، دقیقا مثل مری، با یک خبرنگار صحبت کرد --

And in 1972, this was the front page of the "New York Times":

و در سال ۱۹۷۲، این صفحه اول روزنامه‌ی «نیویورک تایمز» بود:

"Syphilis Victims in US Study Went Untreated for 40 Years."

«قربانیان سیفلیس در تحقیق امریکا ۴۰ سال بدون درمان باقی ماندند.»

This is known to us today as the Tuskegee syphilis experiment.

این موضوع امروزه برای ما با عنوان آزمایش سیفلیس در تاسکیگی معروف است.

And Peter was the whistle-blower.

و پیتر گزارش‌دهنده بود.

What happened to the 600 men, you may wonder, the 600 original men?

چه اتفاقی برای ۶۰۰ مرد افتاد، شاید برایتان سوال باشد ۶۰۰ مرد اصلی؟

Twenty eight men died from syphilis.

بیست و هشت مرد از سیفلیس فوت کردند.

One hundred died from syphilis complications,

صد نفر از عوارض سیفلیس فوت کردند،

forty wives were infected

چهل نفر از همسران آنها مبتلا شدند

and 10 children were born with congenital syphilis.

و ۱۰ کودک با سیفلیس مادرزاری به دنیا آمدند.

Who's to say what these numbers would be

چه کسی می‌تواند بگوید این اعداد به کجا رسیده بود

if it wasn't for the brave, courageous act of Peter?

اگر اقدام شجاعانه و جسورانه‌ی پیتر نبود؟

We're all connected to Peter, actually.

در واقع همه‌ی ما به پیتر متصل هستیم.

If you know anybody that's in a clinical trial,

اگر شما هرکسی را می‌شناسید که تحت آزماییش بالینی است،

the reason why we have informed consent today

دلیل اینکه امروز رضایت آگاهانه داریم

is because of Peter's courageous act.

اقدام شجاعانه‌ی پیتر است.

So let me ask you a question.

پس بگذارید سوالی از شما بپرسم

That original question, a variation of the original question.

سوال اصلی، گونه‌های مختلفی از سوال اصلی.

How many of us have ever used the term

چند نفر از ما تا حالا از این لغات استفاده کرده

snitch, rat

خبرچین، موش

tattletale,

دهن‌لق،

snake,

مار،

weasel,

راسو،

leak?

افشاگر؟

Anybody?

هیچ کس؟

Before you get the urge to do that again,

قبل از اینکه بخواهید دوباره از آنها استفاده کنید،

I want you to think a little bit.

از شما می‌خواهم کمی فکر کنید.

It might be the Mary, the Peter, the Kathes of the world.

آنها ممکن است مری، پیتر یا کتی‌های این دنیا باشند.

You might be the person that could shape history,

شما ممکن است کسی باشید که تاریخ را شکل می‌دهد،

or they could be the person that shapes yours.

یا آنها می‌توانند کسی باشند که آینده‌ی شما را شکل دهد.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)