How craving attention makes you less creative | Joseph Gordon-Levitt

Translator: Lilit Pipatanusorn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

First of all, thank you for your attention.

ก่อนอื่นเลย ขอบคุณที่ให้ความสนใจครับ

There's nothing quite like being in a room full of people like this,

ไม่มีอะไรเหมือนกับการมาอยู่ในห้อง ที่เต็มไปด้วยผู้คนแบบนี้

where all of you are giving your attention to me.

และทุกคนต่างก็พุ่งความสนใจ มาที่ผมคนเดียว

It's a powerful feeling, to get attention.

มันเป็นความรู้สึกที่ทรงพลังนะ การเป็นที่สนใจน่ะ

I'm an actor, so I'm a bit of an expert on, well, nothing, really.

ผมเป็นนักแสดง ผมก็เลยชำนาญ... เอ่อ...ไม่ชำนาญในเรื่องอะไรเลย พูดตรง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I do know what it feels like to get attention --

แต่ผมรู้ดีว่ามันรู้สึกยังไง เวลาที่มีคนมาสนใจ

I've been lucky in my life

ที่ผ่านมาผมว่าผมโชคดี

to get a lot more than my fair share of attention.

ที่ได้รับความสนใจมากกว่าที่ควรจะได้

And I'm grateful for that,

และผมก็รู้สึกซาบซึ้งใจในเรื่องนั้น

because like I said, it's a powerful feeling.

เพราะอย่างที่บอก มันเป็นความรู้สึกที่ทรงพลัง

But there's another powerful feeling

แต่ยังมีอีกความรู้สึกที่ทรงพลังอีกอย่าง

that I've also been lucky to experience a lot as an actor.

ที่ผมโชคดีที่ได้ประสบมามากในฐานะนักแสดง

And it's funny, it's sort of the opposite feeling,

และก็น่าขำ เพราะเป็นความรู้สึกที่ ตรงกันข้ามกันเลย

because it doesn't come from getting attention.

เพราะความรู้สึกนั้นไม่ได้มาจาก การได้รับความสนใจ

It comes from paying attention.

แต่มาจากการให้ความสนใจต่างหาก

When I'm acting,

เมื่อผมแสดง

I get so focused that I'm only paying attention to one thing.

ผมจะจดจ่อมากจนผมสนใจ เพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น

Like when I'm on set and we're about to shoot

เช่น ตอนที่ผมอยู่ที่กองถ่าย แล้วเรากำลังจะเริ่ม

and the first AD calls out "Rolling!"

แล้วผู้ช่วยผู้กำกับคนแรกตะโกน "โรลลิ่ง!"

And then I hear "speed," "marker," "set,"

และตามมาด้วย "สปีด" "มาร์กเกอร์" "เซ็ต"

and then the director calls "Action!"

แล้วผู้กำกับจะสั่งว่า "แอคชั่น!"

I've heard that sequence so many times,

ผมได้ยินการสั่งแบบนั้นมากเสียจน

like, it's become this Pavlovian magic spell for me.

กลายเป็นเหมือนการวางเงื่อนไข แบบพาฟลอฟสำหรับผมไปแล้ว

"Rolling," "speed," "marker," "set" and "action."

"โรลลิ่ง!" "สปีด" "มาร์กเกอร์" "เซ็ต" และ "แอคชั่น!"

Something happens to me, I can't even help it.

มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับผม ซึ่งผมห้ามมันไม่ได้

My attention ...

สมาธิของผม...

narrows.

ก็มาอย่างเต็มที่

And everything else in the world,

และเรื่องอื่น ๆ ข้างนอกนั้น

anything else that might be bothering me or might grab my attention,

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้ผมรำคาญใจ หรือเรื่องที่จะดึงความสนใจของผมก็ตาม

it all goes away, and I'm just ... there.

มันหายไปหมด แล้วผมก็แค่...อยู่ตรงนั้น

And that feeling, that is what I love,

แล้วความรู้สึกนั้นแหละ คือสิ่งที่ผมชอบสุด ๆ

that, to me, is creativity.

สำหรับผมนี่คือ ความสร้างสรรค์

And that's the biggest reason I'm so grateful that I get to be an actor.

และเป็นเหตุผลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ที่ทำให้ผม รู้สึกขอบคุณที่ผมได้เป็นนักแสดง

So, there's these two powerful feelings.

เราได้พูดถึงความรู้สึกอันทรงพลังมาสองแบบ

There's getting attention and paying attention.

การได้รับความสนใจ และการให้ความสนใจ

Of course, in the last decade or so,

แน่นอนว่าในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา

new technology has allowed more and more people

เทคโนโลยีใหม่ ๆ ได้ทำให้ผู้คนจำนวนมาก

to have this powerful feeling of getting attention.

ได้รับความรู้สึกอันทรงพลัง ของการเป็นจุดสนใจ

For any kind of creative expression, not just acting.

การแสดงออกอย่างสร้างสรรค์ แบบใดก็ได้ ไม่เฉพาะการแสดง

It could be writing or photography or drawing, music -- everything.

อาจเป็นการเขียน การถ่ายภาพ การวาดภาพ การเล่นดนตรี ทุกอย่าง

The channels of distribution have been democratized,

ช่องทางในการเผยแพร่ผลงานเหล่านี้ ได้เปิดออกสำหรับทุกคน

and that's a good thing.

และนั่นเป็นเรื่องที่ดี

But I do think there's an unintended consequence

แต่ผมคิดว่ามันมีผลกระทบ ที่ไม่คาดคิดตามมาด้วย

for anybody on the planet with an urge to be creative --

สำหรับใครก็ตามในโลก ที่มีแรงกระตุ้นจากภายในเพื่อการสร้างสรรค์

myself included, because I'm not immune to this.

รวมถึงตัวผมด้วย เพราะผมเองก็ไม่ได้มีภูมิคุ้มกัน

I think that our creativity

ผมคิดว่าความคิดสร้างสรรค์ของเรา

is becoming more and more of a means to an end --

เริ่มกลายเป็นเครื่องมือ เพื่อสร้างผลลัพธ์บางอย่าง

and that end is to get attention.

และผลลัพธ์นั้นก็คือ เพื่อให้เป็นที่สนใจ

And so I feel compelled to speak up

ผมรู้สึกว่าผมต้องออกมาพูดเรื่องนี้

because in my experience,

เพราะจากประสบการณ์ของผม

the more I go after that powerful feeling of paying attention,

ยิ่งผมไล่ตามความรู้สึก จากการให้ความสนใจมากเท่าใด

the happier I am.

ผมก็มีความสุขมากขึ้น

But the more I go after the powerful feeling of getting attention,

แต่หากผมไล่ตาม ความรู้สึกของการเป็นที่สนใจ

the unhappier I am.

ผมกลับทุกข์มากขึ้น

(One person claps)

(คนหนึ่งปรบมือ)

And -- thanks.

และ...ขอบคุณครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So this is something that goes way back for me.

นี้เป็นเรื่องที่ทำให้ผมได้ย้อนคิด

I think the first time I can remember using my acting to get attention,

เท่าที่ผมจำได้ ครั้งแรกผมใช้การแสดงเพื่อ ให้เป็นที่สนใจ

I was eight years old at summer camp.

ตอนนั้นผมอายุ 8 ขวบ กำลังเข้าค่ายฤดูร้อน

And I'd been going on auditions for about a year by then,

ช่วงนั้นผมออดิชั่นได้มาปีหนึ่งแล้ว

and I'd been lucky to get some small parts

แล้วก็โชคดีที่ได้แสดงบทเล็ก ๆ

in TV shows and commercials,

ในรายการโทรทัศน์และโฆษณา

and I bragged about it a lot, that summer at camp.

ผมคุยโวเรื่องนั้นเยอะมากตอนอยู่ที่ค่าย

And at first, it worked.

ตอนแรก มันก็ได้ผลดีนะครับ

The other kids gave me a bunch of extra attention,

เด็กคนอื่นสนใจผมใหญ่เลย

because I had been on "Family Ties."

เพราะผมไปโผล่ในซิตคอมเรื่อง "แฟมิลี่ ไทส์"

That's a picture of me on "Family Ties."

นี่รูปผมเองตอนเล่นซิตคอม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Then, the tide turned --

แต่แล้วโชคก็ไม่ได้เข้าข้างผม

I think I took it too far with the bragging.

ผมคิดว่าผมอวดมากไปหน่อย

And then, the other kids started to make fun of me.

เด็กคนอื่น ๆ จึงเริ่มล้อเลียนผม

I remember there was this one girl I had a crush on, Rocky.

ผมจำได้ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผมแอบปิ๊ง เธอชื่อ ร็อคกี้

Her name was Rachel, she went by Rocky.

จริง ๆ เธอชื่อเรเชล แต่ชอบให้เรียกว่าร็อกกี้

And she was beautiful, and she could sing,

เธอสวยแล้วก็ร้องเพลงเพราะ

and I was smitten with her, and I was standing there, bragging.

ผมชอบเธอเป็นบ้าเลย แล้วผมก็ยืนคุยโวอยู่ตรงนั้น

And she turned to me and she called me a show-off.

เธอหันมาหาผม แล้วพูดว่า "ไอ้ขี้อวด"

Which I 100 percent deserved.

ซึ่งผมก็สมควรโดนแล้ว

But you know, it still really hurt.

แต่คุณรู้อะไรไหม แต่มันก็เจ็บปวดทีเดียว

And ever since that summer,

แล้วหลังจบค่ายฤดูร้อนมา

I've had a certain hesitance to seek attention for my acting.

ผมเริ่มลังเลที่จะใช้การแสดง เพื่อทำให้คนสนใจ

Sometimes, people would ask me,

บางครั้ง หลายคนถามผมว่า

"Wait a minute, if you don't like the attention,

"เดี๋ยวนะ ถ้าคุณไม่อยากเป็นที่สนใจ

then why are you an actor?"

ทำไมถึงมาเป็นนักแสดงล่ะ"

And I'd be like,

แล้วผมจะแบบ

"Because that's not what acting's about, man, it's about the art."

"ก็เพราะไม่เกี่ยวกับการเป็นจุดสนใจไงล่ะ โถ่ มันเป็นเรื่องของศิลปะ!"

And they'd be like, "OK, OK, dude."

พวกเขาก็จะตอบว่า "โอเค ใจเย็นเพื่อน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then Twitter came out.

แล้วจู่ ๆ เราก็มีทวิตเตอร์

And I got totally hooked on it, just like everybody else,

ผมก็ติดมันมาก เหมือนกับคนอื่น ๆ

which made me into a complete hypocrite.

ซึ่งทำให้ผมกลายเป็น คนเสแสร้งตัวจริง

Because at that point,

เพราะในตอนนั้น

I was absolutely using my acting to get attention.

ผมได้ใช้การแสดงเพื่อทำให้ ตัวเองได้รับความสนใจ

I mean, what, did I think I was just getting all these followers

ผมหมายถึง ผมคิดว่าผมมีคนติดตามมากมาย

because of my brilliant tweets?

เพราะทวีตเท่ ๆ ของผมใช่ไหม

I actually did think that -- I was like --

ผมคิดแบบนั้นจริง ๆ ครับ ตอนนั้น ผมคิดว่า

(Laughter)

(หัวเราะ)

"They don't just like me because they saw me in 'Batman,'

"พวกเขาไม่ได้ชอบที่ผมเล่นเรื่องแบทแมนนะ

they like what I have to say, I've got a way with words."

แต่พวกเขาชอบสิ่งที่ผมทวีตต่างหาก ก็ผมเขียนดีน่ะสิ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then in no time at all,

และไม่นานนัก

it started having an impact on my dearly beloved creative process.

มันก็เริ่มส่งผลต่อกระบวนการสร้างสรรค์ ซึ่งผมรักมาก

It still does.

มันก็เป็นอยู่

I try not to let it.

แต่ผมพยายามไม่ให้มันเกิดขึ้น

But you know, I'd be sitting there, like, reading a script.

แต่คุณนึกดู ถ้าผมจะนั่งลงอ่านบท

And instead of thinking,

และแทนที่จะคิดว่า

"How can I personally identify with this character?"

"ผมจะเข้าถึงตัวละครนี้ได้ยังไง"

Or "How is the audience going to relate to this story?"

หรือคิดว่า "ผู้ชมจะเชื่อมโยงตัวเอง เข้ากับเนื้อเรื่องได้ยังไง"

I'm like, "What are people going to say about this movie on Twitter?"

ผมกลับคิดว่า "คนจะพูดถึงหนังเรื่องนี้ ยังไงบนทวิตเตอร์"

And "What will I say back

แล้ว "ผมต้องตอบกลับยังไง

that will be good and snarky enough to get a lot of retweets,

ให้มันดูดีและเฉียบเพื่อให้คนรีทวีตมาก ๆ

but not too harsh,

แต่ต้องไม่แรงเกินไป

because people love to get offended, and I don't want to get canceled?"

เพราะคนชอบเวลาถูกกระทบ แต่ผมไม่ได้อยาก ให้โดนบอกเลิกงานในขณะเดียวกัน"

These are the thoughts that enter my mind

มีแต่ความคิดแบบนี้เข้ามาในหัวผม

when I'm supposed to be reading a script, trying to be an artist.

ทั้งที่จริง ๆ ผมควรอ่านบท แล้วพยายามทำหน้าที่ศิลปิน

And I'm not here to tell you

ผมไม่ได้มาเพื่อบอกคุณว่า

that technology is the enemy of creativity.

เทคโนโลยีเป็นศัตรูของความคิดสร้างสรรค์

I don't think that.

ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย

I think tech is just a tool.

ผมคิดว่ามันเป็นแค่เครื่องมือ

It has the potential to foster unprecedented human creativity.

ที่มีศักยภาพในการส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ ของมนุษย์ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

Like, I even started an online community called HITRECORD,

เหมือนตอนที่ผมตั้งชุมชนออนไลน์ ชื่อ ฮิตเรคคอร์ด

where people all over the world

ที่มีผู้คนจากทั่วโลก

collaborate on all kinds of creative projects,

ร่วมมือกันทำโครงการสร้างสรรค์หลากรูปแบบ

so I don't think that social media or smartphones or any technology

ผมจึงไม่คิดว่า สื่อออนไลน์ สมาร์ตโฟน หรือเทคโนโลยีใด ๆ ก็ตาม

is problematic in and of itself.

เป็นปัญหาในตัวของมันเอง

But ...

แต่...

if we're going to talk about the perils of creativity

หากเราจะพูดถึง การใช้ความสร้างสรรค์

becoming a means to get attention,

เพื่อเรียกความสนใจล่ะก็

then we have to talk about the attention-driven business model

งั้นเราคงต้องพูดถึงรูปแบบธุรกิจ ที่เน้นการเป็นที่สนใจ

of today's big social media companies, right?

ของบริษัทสื่อสังคมออนไลน์ใหญ่ ๆ ใช่ไหมครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

This will be familiar territory for some of you,

พวกคุณบางคนคงคุ้นเคยอยู่แล้ว

but it's a really relevant question here:

แต่มันมีคำถามที่สำคัญคือ

How does a social media platform

พื้นที่สังคมออนไลน์ต่าง ๆ

like, for example, Instagram, make money?

อย่าง อินสตาแกรม สร้างรายได้ได้อย่างไร

It's not selling a photo-sharing service --

มันไม่ใช่บริการแชร์รูปภาพ

that part's free.

ที่เราต้องเสียเงินหนิ

So what is it selling?

แล้วมันขายอะไร

It's selling attention.

ขายความสนใจไงล่ะ

It's selling the attention of its users to advertisers.

ขายความสนใจของผู้ใช้ ให้กับบริษัทโฆษณา

And there's a lot of discussion right now

มีการถกเถียงกันมากมาย

about how much attention we're all giving to things like Instagram,

เกี่ยวกับความสนใจที่เราได้ทุ่มให้กับ สื่อสังคมฯ อย่างอินสตาแกรม

but my question is:

แต่คำถามของผมคือ

How is Instagram getting so much attention?

ทำไมอินสตาแกรมถึงได้รับ ความสนใจมากขนาดนั้น

We get it for them.

ก็เราทำใหัมันเป็นแบบนั้นไง

Anytime somebody posts on Instagram,

เมื่อใดก็ตามที่มีใครโพสลงอินสตาแกรม

they get a certain amount of attention from their followers,

พวกเขาจะได้รับความสนใจ จากผู้ติดตามของตน

whether they have a few followers or a few million followers.

ไม่ว่าพวกเขาจะมีผู้ติดตามนิดเดียว หรือหลายล้านคนก็ตาม

And the more attention you're able to get,

แล้วยิ่งคุณเป็นที่สนใจมากเท่าใด

the more attention Instagram is able to sell.

อินสตาแกรมก็สามารถเอาความสนใจของคุณ ไปขายได้มากเท่านั้น

So it's in Instagram's interest

สรุปคือ อินสตาแกรมสนว่า

for you to get as much attention as possible.

คุณจะได้รับความสนใจ มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

And so it trains you to want that attention,

มันฝึกให้คุณโหยหาความสนใจ

to crave it, to feel stressed out when you're not getting enough of it.

กระหายมัน และจะสติแตก หากคุณไม่ได้รับความสนใจมากพอ

Instagram gets its users addicted

อินสตาแกรมทำให้ผู้ใช้เสพติด

to the powerful feeling of getting attention.

ความรู้สึกอันทรงพลังของการเป็นที่สนใจ

And I know we all joke, like, "Oh my God, I'm so addicted to my phone,"

ผมรู้ว่าพวกเราชอบล้อเล่นกันแบบ "ให้ตายสิ ฉันติดโทรศัพท์ตลอดเวลา"

but this is a real addiction.

แต่นี่คือการเสพติดของจริง

There's a whole science to it.

และวิทยาศาสตร์ก็อธิบายได้ด้วย

If you're curious, I recommend the work of Jaron Lanier,

หากคุณสงสัย ผมแนะให้คุณ ศึกษางานของ จารอน ลานีเอ

Tristan Harris, Nir Eyal.

ทริสตัน แฮร์ริส และ เนียร์ อียาล

But here's what I can tell you.

แต่นี่คือสิ่งที่ผมบอกคุณได้

Being addicted to getting attention

การเสพติดการเป็นที่สนใจ

is just like being addicted to anything else.

ก็เหมือนการกับเสพติดอื่น ๆ

It's never enough.

มันไม่เคยพอหรอกครับ

You start out and you're thinking,

แรก ๆ คุณจะคิดว่า

"If only I had 1,000 followers, that would feel amazing."

"ถ้าฉันมีผู้ติดตามพันคน คงต้องรู้สึกดีแน่ ๆ "

But then you're like, "Well, once I get to 10,000 followers,"

แล้วเดี๋ยวคุณก็แบบ "ถ้ามีคนติดตามฉันหมื่นคนนะ"

and, "Once I get to 100 --

และก็เป็น "ถ้าแสนคนนะ..."

Once I get to a million followers, then I'll feel amazing."

ถ้าฉันมีคนติดตามล้านคนนะ ฉันคงจะรู้สึกดีมากแน่ ๆ "

So I have 4.2 million followers on Twitter --

คือ ผมมีคนติดตาม 4 ล้าน 2 แสนคน บนทวิตเตอร์

it's never made me feel amazing.

ผมไม่ได้รู้สึกดีอะไรเลย

I'm not going to tell you how many I have on Instagram,

ผมไม่บอกคุณหรอกว่า ผมมีผู้ติดตามบนอินสตาแกรมกี่คน

because I feel genuine shame about how low the number is,

เพราะผมรู้สึกอายจริง ๆ ที่ตัวเลขมันน้อยเหลือเกิน

because I joined Instagram after "Batman" came out.

เพราะผมเริ่มใช้อินสตาแกรม หลังหนังเรื่อง "แบทแมน" เข้าโรง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I search other actors,

ผมเข้าไปส่องนักแสดงคนอื่น

and I see that their number is higher than mine,

แล้วเห็นว่าพวกเขามีผู้ติดตามสูงกว่าผม

and it makes me feel terrible about myself.

มันทำให้ผมรู้สึกแย่กับตัวเอง

Because the follower count

เพราะจำนวนผู้ติดตาม

makes everybody feel terrible about themselves.

ทำให้ทุกคนรู้สึกแย่กับตัวเอง

That feeling of inadequacy is what drives you to post,

เป็นความรู้สึกว่าเราไม่ดีพอ ซึ่งกระตุ้นให้คุณโพสต์มากขึ้น

so you can get more attention,

เพื่อที่จะได้รับความสนใจมากขึ้น

and then that attention that you get is what these companies sell,

และความสนใจที่คุณได้ เป็นสิ่งที่บริษัทเหล่านี้เอาไปขาย

that's how they make their money.

นั่นคือวิธีสร้างรายได้ของพวกเขา

So there is no amount of attention you can get

เพราะฉะนั้นยอดผู้ติดตามของคุณ

where you feel like you've arrived,

คุณจะไม่มีวันพอใจ

and you're like, "Ah, I'm good now."

แบบที่ทำให้รู้สึกว่า "ฉันพอใจแล้ว"

And of course, there are a lot of actors who are more famous than I am,

และแน่นอนว่า มีนักแสดงหลายคนที่ดังกว่าผม

have more followers than I do,

มีผู้ติดตามมากกว่าผม

but I bet you they would tell you the same thing.

แต่ผมบอกได้เลยว่า พวกเขาจะพูดกับคุณ แบบเดียวกับผม

If your creativity is driven by a desire to get attention,

ถ้าความคิดสร้างสรรค์ของคุณ มาจากการอยากเป็นที่สนใจแล้ว

you're never going to be creatively fulfilled.

คุณจะไม่มีวันรู้สึกเติมเต็ม ในแบบที่สร้างสรรค์เลย

But I do have some good news.

แต่ผมยังมีข่าวดีมาบอก

There is this other powerful feeling.

มีความรู้สึกที่ทรงพลังอีกอย่าง

Something else you can do with your attention

เป็นบางสิ่งที่คุณสามารถ เอาความสนใจของคุณไปใช้

besides letting a giant tech company control it and sell it.

แทนที่จะปล่อยให้บริษัทยักษ์ใหญ่ ควบคุมคุณและขายมัน

This is that feeling I was talking about,

มันคือความรู้สึกที่ผมพูดถึงก่อนหน้านี้

why I love acting so much --

ว่าทำไมผมถึงรักการแสดงนัก

it's being able to pay attention to just one thing.

มันคือการสามารถในการจดจ่อ อยู่กับสิ่ง ๆ เดียว

Turns out there's actually some science behind this too.

ปรากฏว่าวิทยาศาสตร์ก็อธิบาย ปรากฏการณ์นี้ได้เหมือนกัน

Psychologists and neuroscientists --

นักจิตวิทยาและนักประสาทวิทยา

they study a phenomenon they call flow,

พวกเขาศึกษาปรากฏการณ์ที่เรียกว่า "สภาวะลื่นไหล"

which is this thing that happens in the human brain

ซึ่งเกิดขึ้นในสมองของมนุษย์

when someone pays attention to just one thing,

เมื่อเราเพ่งความสนใจให้กับสิ่ง ๆ เดียว

like something creative,

อาจเป็นบางสิ่งที่สร้างสรรค์

and manages not to get distracted by anything else.

และพยายามไม่ให้เสียสมาธิโดยสิ่งอื่น ๆ

And some say the more regularly you do this, the happier you'll be.

บางคนบอกว่า หากคุณทำแบบนี้ได้มากเท่าใด คุณก็จะมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

Now I'm not a psychologist or a neuroscientist.

คือผมก็ไม่ใช่นักจิตวิทยา หรือนักประสาทวิทยาหรอกนะ

But I can tell you, for me, that is very true.

แต่ผมบอกคุณได้ว่า เรื่องนี้เกิดขึ้นกับผมจริง ๆ

It's not always easy, it's hard.

มันไม่ได้ง่ายเสมอไป จริง ๆ แล้วมันยากเลยล่ะ

To really pay attention like this takes practice,

การจะเพ่งสมาธิแบบนี้ได้ ต้องอาศัยการฝึกฝน

everybody does it their own way.

ทุกคนก็มีวิธีของตัวเอง

But if there's one thing I can share

แต่ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่ผมพอจะแบ่งปันได้

that I think helps me focus and really pay attention, it's this:

เป็นสิ่งที่ช่วยให้ผมมีสมาธิ และสนใจจดจ่อได้จริง ๆ ก็คือ

I try not to see other creative people as my competitors.

ผมพยายามไม่มองคนอื่น ๆ ในวงการสร้างสรรค์ ว่าเป็นคู่แข่งของผม

I try to find collaborators.

ผมมองหาความร่วมมือ

Like, if I'm acting in a scene,

อย่างถ้าผมกำลังเข้าฉาก

if I start seeing the other actors as my competitors, and I'm like,

และผมมองนักแสดงคนอื่น ว่าเป็นคู่แข่ง และผมก็จะแบบ

"God, they're going to get more attention than I am,

"พระเจ้า พวกเขาจะได้รับความสนใจมากกว่าผม

people are going to be talking about their performance more than mine" --

ผู้คนคงจะพูดถึงการแสดงพวกเขามากกว่าผม..."

I've lost my focus.

สมาธิผมจะหลุด

And I'm probably going to suck in that scene.

และผมคงจะแสดงฉากนั้นได้แย่มาก

But when I see the other actors as collaborators,

แต่เมื่อผมมองเพื่อนนักแสดง ว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน

then it becomes almost easy to focus,

ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมก็สามารถตั้งสมาธิได้

because I'm just paying attention to them.

เพราะผมแค่ต้องสนใจพวกเขาเท่านั้น

And I don't have to think about what I'm doing --

ผมไม่ต้องมาคิดว่าผมกำลังทำอะไรอยู่

I react to what they're doing,

ผมแค่เล่นตามบทที่พวกเขาส่งมา

they react to what I'm doing,

พวกเขาก็ตอบโต้ตามบทที่ผมส่งไป

and we can kind of keep each other in it together.

แล้วพวกเราก็สามารถทำงานร่วมกันได้

But I don't want you to think it's only actors on a set

แต่ผมไม่อยากให้คุณคิดว่า มีแค่นักแสดงที่อยู่ที่กองถ่าย

that can collaborate in this way.

ที่สามารถร่วมมือกันแบบนี้ได้

I could be in whatever kind of creative situation.

ผมอาจอยู่ในสถานการณ์ใดก็ได้ ที่เป็นการสร้างสรรค์

It could be professional, could be just for fun.

อาจเป็นงาน หรือแค่ทำเล่น ๆ

I could be collaborating with people I'm not even in the same room with.

ผมสามารถร่วมมือกับคน ที่อาจจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงหน้า

In fact, some of my favorite things I've ever made,

จริง ๆ แล้ว สิ่งที่ผมชอบหลายสิ่งที่ผมได้ทำมา

I made with people that I never physically met.

เป็นสิ่งที่ผมได้ร่วมงานกับคนที่ไม่เคยพบกัน

And by the way,

อย่างไรก็ตาม

this, to me, is the beauty of the internet.

สำหรับผม นี่แหละคือ ความงดงามของอินเทอร์เน็ต

If we could just stop competing for attention,

หากเราหยุดแข่งกันเพื่อเป็นที่สนใจได้

then the internet becomes a great place to find collaborators.

อินเทอร์เน็ตจะกลายเป็นพื้นที่ยอดเยี่ยม สำหรับการหาผู้ร่วมงาน

And once I'm collaborating with other people,

และเมื่อผมร่วมงานกับคนอื่น ๆ

whether they're on set, or online, wherever,

ไม่ว่าจะที่กองถ่าย ออนไลน์ หรือที่ไหนก็ตาม

that makes it so much easier for me to find that flow,

ผมก็สามารถเข้าสู่สภาวะลื่นไหลได้ง่ายขึ้น

because we're all just paying attention

เพราะสิ่งที่เราต้องทำคือ ให้ความสนใจ

to the one thing that we're making together.

กับสิ่ง ๆ หนึ่งที่เราร่วมมือกันทำ

And I fell like I'm part of something larger than myself,

แล้วผมรู้สึกเหมือนเราเป็นส่วนหนึ่ง ของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวเอง

and we all sort of shield each other

และเราเป็นเหมือนเกราะกำบังให้กันและกัน

from anything else that might otherwise grab our attention,

จากสิ่งอื่นที่อาจมาดึงสมาธิไปจากเรา

and we can all just be there.

แล้วเราทั้งหมด ก็แค่ อยู่ตรงนั้น

At least that's what works for me.

อย่างน้อยมันได้ผลกับผม

Sometimes.

เป็นบางครั้ง

Sometimes -- it doesn't always work.

บางครั้ง เพราะบางทีมันก็ไม่ได้ผล

Sometimes, I still totally get wrapped up in that addictive cycle

บางครั้งผมก็ตกอยู่ในวงจรเสพติด

of wanting to get attention.

ของการอยากเป็นที่สนใจ

I mean, like, even right now,

ผมหมายถึง ตอนนี้ด้วย

can I honestly say there's not some part of me here who's like,

ผมพูดได้จริง ๆ เหรอ ว่าลึก ๆ แล้ว ผมไม่ได้คิดว่า

"Hey, everybody, look at me, I'm giving a TED Talk!"

"ดูสิทุกคน ผมกำลังพูดที่ TEDTalk แหละ!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There is -- there's, you know, some part.

มันมีอยู่แล้ว ส่วนหนึ่งน่ะ

But I can also honestly say

แต่ผมพูดได้เต็มปากว่า

that this whole creative process of writing and giving this talk,

กระบวนการสร้างสรรค์ทั้งหมด ของการเขียนและการออกมาพูดครั้งนี้

it's been a huge opportunity for me to focus

เป็นโอกาสที่เยี่ยมมากสำหรับผม ในการเพ่งสมาธิ

and really pay attention to something I care a lot about.

และให้ความสนใจกับสิ่งที่ผมใส่ใจจริง ๆ

So regardless of how much attention I do or don't get as a result,

ไม่ว่าผมจะได้รับความสนใจมากแค่ไหน หรือไม่ได้เลยก็ตาม

I'm happy I did it.

ผมมีความสุขที่ได้ลงมือทำ

And I'm grateful to all of you for letting me.

และผมขอขอบคุณพวกคุณทุกคน ที่ให้โอกาสนี้กับผม

So thank you, that's it,

ขอบคุณมากครับ จบแล้วครับ

you can give your attention to someone else now.

คุณจะได้หันไปสนใจคนอื่นบ้างครับ

Thanks again.

ขอบคุณอีกครั้งครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)