How craving attention makes you less creative | Joseph Gordon-Levitt

Translator: nilufar pejhan Reviewer: Masoud Motamedifar

پیش از هرچیز، از توجهتان ممنونم.

First of all, thank you for your attention.

There's nothing quite like being in a room full of people like this,

هیچ چیز واقعا شبیه به بودن در مکانی پر از افرادی مثل شما نیست،

where all of you are giving your attention to me.

جایی که همه‌ی شما توجه‌تان را به من سپردید.

It's a powerful feeling, to get attention.

توجه گرفتن، حس قدرتمندی است.

I'm an actor, so I'm a bit of an expert on, well, nothing, really.

من یک بازیگرم، در نتیجه در باره‌ی هیچ چیز، واقعا، تخصصی ندارم.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

But I do know what it feels like to get attention --

اما قطعا می‌دانم جلب توجه چه حسی دارد--

I've been lucky in my life

من در زندگی شانس داشته‌ام،

to get a lot more than my fair share of attention.

برای گرفتن میزان توجهی بسیار بیشتر از سهمم.

And I'm grateful for that,

و بخاطرش سپاسگزارم.

because like I said, it's a powerful feeling.

زیرا همانطور که گفتم، این یک حس قدرتمند است.

But there's another powerful feeling

اما احساس قدرتمند دیگری نیز وجود دارد

that I've also been lucky to experience a lot as an actor.

و آن داشتن شانس کسب تجربیات بسیار به عنوان یک بازیگر است.

And it's funny, it's sort of the opposite feeling,

که با‌مزه است، به نوعی احساسی متناقض است،

because it doesn't come from getting attention.

چون ناشی از جلب توجه نیست.

It comes from paying attention.

بلکه ناشی از توجه کردن است.

When I'm acting,

هنگامی که درحال ایفای نقش هستم،

I get so focused that I'm only paying attention to one thing.

آنقدر متمرکز هستم که تنها به یک چیز توجه دارم.

Like when I'm on set and we're about to shoot

مثل وقتی که روی صحنه هستم و آماده‌ی شروع فیلمبرداری هستیم

and the first AD calls out "Rolling!"

و دستیار اول کارگردان فریاد می‌زند «ضبط می‌شود!»

And then I hear "speed," "marker," "set,"

و سپس من «سرعت»، «دوربین»، «صحنه» را می‌شنوم،

and then the director calls "Action!"

و بعد کارگردان ندا می‌دهد «حرکت!»

I've heard that sequence so many times,

من آن ترتیب را بارها شنیده‌ام.

like, it's become this Pavlovian magic spell for me.

به نوعی، برایم تبدیل به ورد جادویی پاولوین شده است.

"Rolling," "speed," "marker," "set" and "action."

«ضبط می‌شود»، «سرعت»، «دوربین»، «صحنه» و «حرکت».

Something happens to me, I can't even help it.

چیزی برایم اتفاق می‌افتد، که خارج از کنترل من است.

My attention ...

توجه من...

narrows.

معطوف می‌شود.

And everything else in the world,

و هرچیز دیگری در جهان،

anything else that might be bothering me or might grab my attention,

هرچیزی که ممکن است مزاحم من باشد یا حواس من را پرت کند،

it all goes away, and I'm just ... there.

همه به کنار می‌روند، و من فقط ... آنجا حضور دارم.

And that feeling, that is what I love,

و آن حس، چیزی است که عاشقش هستم،

that, to me, is creativity.

آن، برای من، خلاقیت است.

And that's the biggest reason I'm so grateful that I get to be an actor.

و بزرگترین دلیلی که بخاطرش برای هنرپیشه شدن سپاسگزارم.

So, there's these two powerful feelings.

بنابراین، دو احساس قدرتمند وجود دارد.

There's getting attention and paying attention.

جلب توجه و توجه کردن.

Of course, in the last decade or so,

البته، در تقریبا دهه‌ی گذشته،

new technology has allowed more and more people

تکنولوژی جدید به افراد بیشتر و بیشتری

to have this powerful feeling of getting attention.

اجازه داده است تا این حس قدرتمند گرفتن توجه را تجربه کنند.

For any kind of creative expression, not just acting.

در ازای هرنوع بیان خلاقانه، نه تنها ایفای نقش.

It could be writing or photography or drawing, music -- everything.

این می تواند نوشتن،عکاسی، طراحی یا موسیقی باشد -- هرچیزی.

The channels of distribution have been democratized,

کانال‌های پخش دموکراتیک شده‌اند،

and that's a good thing.

و این چیز خوبیست.

But I do think there's an unintended consequence

اما من قطعا فکر می‌کنم یک پیامد ناخواسته نیز وجود دارد،

for anybody on the planet with an urge to be creative --

برای هرفردی روی زمین که انگیزه‌ای برای خلاق بودن دارد --

myself included, because I'm not immune to this.

همچنین خود من، چون نسبت به آن ایمن نیستم.

I think that our creativity

فکر می‌کنم خلاقیت ما

is becoming more and more of a means to an end --

هرچه بیشتر در حال تبدیل شدن به وسیله‌ای برای دستیابی به یک هدف است --

and that end is to get attention.

و آن هدف جلب توجه است.

And so I feel compelled to speak up

و من لازم می‌دانم تا اعلام نظر کنم

because in my experience,

زیرا در تجربه‌ی من،

the more I go after that powerful feeling of paying attention,

هرچه بیشتر به دنبال تجربه‌ی قدرتمند توجه کردن می‌روم،

the happier I am.

خوشحال‌تر هستم.

But the more I go after the powerful feeling of getting attention,

و برعکس، هرچه بیشتر به دنبال تجربه‌ی قدرتمند جلب توجه می‌روم

the unhappier I am.

غمگین‌ترهستم.

(One person claps)

(یک نفر تشویق می‌کند)

And -- thanks.

و -- متشکرم.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

So this is something that goes way back for me.

بنابراین این موضوعی است که به خود من برمی‌گردد.

I think the first time I can remember using my acting to get attention,

فکر می‌کنم اولین باری که یادم می‌آید از بازیگری برای جلب توجه استفاده کردم،

I was eight years old at summer camp.

هشت ساله و در یک کمپ تابستانی بودم.

And I'd been going on auditions for about a year by then,

و نزدیک به یک سال بود که در آزمون‌ها شرکت می‌کردم،

and I'd been lucky to get some small parts

و با خوش شانسی چند نقش کوچک گرفته بودم

in TV shows and commercials,

در سریال‌های تلویزیونی و تبلیغات،

and I bragged about it a lot, that summer at camp.

و در کمپ تابستانی راجع به آن خیلی لاف می‌زدم.

And at first, it worked.

ابتدا، جواب داد.

The other kids gave me a bunch of extra attention,

بقیه‌ی بچه‌ها مقداری به من توجه اضافی می‌کردند،

because I had been on "Family Ties."

چون من در سریال «روابط خانوادگی» بازی می‌کردم.

That's a picture of me on "Family Ties."

آن یک عکس از من در «روابط خانوادگی» است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Then, the tide turned --

سپس، همه چیز برعکس شد --

I think I took it too far with the bragging.

فکر می‌کنم لافزنی را زیادی ادامه داده بودم.

And then, the other kids started to make fun of me.

و بعد، بقیه ی بچه‌ها شروع کردند به مسخره کردن من.

I remember there was this one girl I had a crush on, Rocky.

یادم می‌آید دختری بود که ازش خوشم می‌آمد، راکی.

Her name was Rachel, she went by Rocky.

اسمش ریچل بود، او با راکی رفت.

And she was beautiful, and she could sing,

و زیبا بود، و می‌توانست آواز بخواند.

and I was smitten with her, and I was standing there, bragging.

تحت تاثیرش بودم، و ایستاده بودم و لاف می‌زدم.

And she turned to me and she called me a show-off.

و رو به من کرد و من را خود‌نما صدا زد.

Which I 100 percent deserved.

چیزی که صد در صد لایقش بودم.

But you know, it still really hurt.

اما می‌دانید، با این حال واقعا درد داشت.

And ever since that summer,

و همیشه بعد از آن تابستان،

I've had a certain hesitance to seek attention for my acting.

تردید خاصی برای جلب توجه از طریق بازیگری داشته‌ام.

Sometimes, people would ask me,

گاهی اوقات، مردم از من می‌پرسند که،

"Wait a minute, if you don't like the attention,

«یک لحظه صبر کن، اگر تو توجه را دوست نداری،

then why are you an actor?"

پس چرا یک بازیگری؟»

And I'd be like,

و واکنش من اینطورست،

"Because that's not what acting's about, man, it's about the art."

«چون موضوع بازیگری آن نیست مرد، بازیگری هنر است.»

And they'd be like, "OK, OK, dude."

و جواب می‌دهند «باشه، باشه، رفیق.»

(Laughter)

(خنده حضار)

And then Twitter came out.

و بعد توییتر به وجود آمد.

And I got totally hooked on it, just like everybody else,

و من کاملا جذب آن شده بودم درست مثل بقیه،

which made me into a complete hypocrite.

که من را تبدیل به متظاهری تمام عیار کرد.

Because at that point,

زیرا در آن زمان،

I was absolutely using my acting to get attention.

کاملا از بازیگری برای جلب توجه استفاده می‌کردم.

I mean, what, did I think I was just getting all these followers

منظورم این است که، چی، فکر می‌کردم؟ که دارم همه‌ی این فالوورها را

because of my brilliant tweets?

فقط بخاطر توییت‌های درخشانم بدست می‌آورم؟

I actually did think that -- I was like --

واقعا فکرم همین بود -- فکر می‌کردم که --

(Laughter)

(خنده حضار)

"They don't just like me because they saw me in 'Batman,'

«آن ها فقط چون مرا در 'بتمن' دیده‌اند من را دوست ندارند،

they like what I have to say, I've got a way with words."

آنها آنچه می‌گویم را دوست دارند، من در نوشتن با استعدادم.»

(Laughter)

(خنده حضار)

And then in no time at all,

و سپس در کمتر زمانی،

it started having an impact on my dearly beloved creative process.

این شروع به اثر‌ گذاری بر روی فرآیند عزیز و مورد علاقه‌‌ی خلاقیتم کرد.

It still does.

هنوز هم اثر می‌گذارد.

I try not to let it.

سعی می‌کنم تا به آن اجازه ندهم.

But you know, I'd be sitting there, like, reading a script.

اما می‌دانید، جایی نشستم، و مثلا، یک فیلمنامه می‌خوانم.

And instead of thinking,

و به جای فکر کردن به اینکه،

"How can I personally identify with this character?"

«چطور می‌توانم شخصا به کاراکتر نزدیک شوم؟»

Or "How is the audience going to relate to this story?"

یا «چطور تماشاچیان با داستان ارتباط برقرار خواهند کرد؟»

I'm like, "What are people going to say about this movie on Twitter?"

در این فکرم که «مردم درباره ی این فیلم در توییتر چه خواهند گفت؟»

And "What will I say back

و«من چه جوابی خواهم داشت

that will be good and snarky enough to get a lot of retweets,

که به اندازه‌ی کافی خوب و نیشدار باشد تا به تعداد ریتوییت شود،

but not too harsh,

اما نه زیاد خشن،

because people love to get offended, and I don't want to get canceled?"

چون مردم عاشق توهین شنیدن هستند و من نمی‌خواهم کنسل بشوم؟»

These are the thoughts that enter my mind

اینها فکرهایی هست به ذهن من وارد می‌شود

when I'm supposed to be reading a script, trying to be an artist.

وقتی باید در حال خواندن فیلمنامه، در تلاش برای هنرمند بودن باشم.

And I'm not here to tell you

و اینجا نیستم تا به شما بگویم

that technology is the enemy of creativity.

که تکنولوژی دشمن خلاقیت است.

I don't think that.

من اینطور فکر نمی‌کنم.

I think tech is just a tool.

تکنولوژی تنها یک ابزار است.

It has the potential to foster unprecedented human creativity.

و پتانسیل پرورش خلاقیت بی‌سابقه‌ای را برای انسان دارد.

Like, I even started an online community called HITRECORD,

من حتی اجتماع آنلاینی با نام هیت رکورد را پایه گذاری کردم،

where people all over the world

جایی که مردم از سرتاسر دنیا

collaborate on all kinds of creative projects,

در انواع پروژه‌های خلاقانه همکاری می‌کنند،

so I don't think that social media or smartphones or any technology

بنابراین من فکر نمی‌کنم فضای مجازی یا گوشی‌های هوشمند یا هر تکنولوژی دیگری

is problematic in and of itself.

به خودی خود مشکل‌ ساز باشند.

But ...

اما...

if we're going to talk about the perils of creativity

اگر ما بخواهیم از خطرات خلاقیت صحبت کنیم،

becoming a means to get attention,

به عنوان وسیله‌ای تنها برای جلب توجه،

then we have to talk about the attention-driven business model

پس موظفیم راجع به مدل تجاری توجه-محور

of today's big social media companies, right?

فضای مجازی بزرگ امروزه نیز صحبت کنیم، درسته؟

(Applause)

(تشویق حضار)

This will be familiar territory for some of you,

این قلمروی آشنایی برای بعضی از شما خواهد بود،

but it's a really relevant question here:

اما اینجا سوال واقعا مرتبطی وجود دارد:

How does a social media platform

چگونه یک پلتفرم فضای مجازی

like, for example, Instagram, make money?

مانند، برای مثال، اینستاگرام، پول تولید می‌کند؟

It's not selling a photo-sharing service --

سرویسی برای اشتراک گذاری عکس نمی‌فروشد --

that part's free.

آن بخش رایگان است.

So what is it selling?

پس چه چیز می‌فروشد؟

It's selling attention.

توجه به فروش می‌رساند.

It's selling the attention of its users to advertisers.

توجه مخاطبانش را به تبلیغ کنندگان می‌فروشد.

And there's a lot of discussion right now

و در حال حاضر بحث‌های بسیاری وجود دارد

about how much attention we're all giving to things like Instagram,

درباره‌ی اینکه همه‌ی ما به چه میزان به چیزهایی مانند اینستاگرام توجه می‌کنیم،

but my question is:

اما سوال من اینست که:

How is Instagram getting so much attention?

چطور اینستاگرام این حجم بالا از توجه را دریافت می‌کند؟

We get it for them.

ما برایشان جمع می‌کنیم.

Anytime somebody posts on Instagram,

هر زمان که فردی چیزی در اینستاگرام پست می‌کند،

they get a certain amount of attention from their followers,

آنها مقدار مشخصی توجه را از فالوور‌ها دریافت می کنند،

whether they have a few followers or a few million followers.

چه تعداد اندکی فالوور و چه میلیون‌ها فالوور داشته باشند.

And the more attention you're able to get,

و هرچه شما قادر به کسب توجه بیشتری باشید،

the more attention Instagram is able to sell.

اینستاگرام نیز قادر به فروش توجه بیشتری است.

So it's in Instagram's interest

بنابراین اینستاگرام علاقه‌مند است

for you to get as much attention as possible.

که شما تا میزان ممکن توجه دریافت کنید.

And so it trains you to want that attention,

و در نتیجه این شما را پرورش می‌دهد تا خواهان توجه باشید،

to crave it, to feel stressed out when you're not getting enough of it.

مشتاق آن باشید و وقتی به میزان کافی توجه دریافت نمی‌کنید مضطرب شوید.

Instagram gets its users addicted

اینستاگرام کاربرانش را معتاد می‌کند

to the powerful feeling of getting attention.

معتاد به احساس قدرتمند جلب توجه.

And I know we all joke, like, "Oh my God, I'm so addicted to my phone,"

و می‌دانم همه شوخی می کنیم،« اوه خدای من، من به شدت معتاد موبایلم هستم،»

but this is a real addiction.

اما این یک اعتیاد واقعی است.

There's a whole science to it.

دانش کاملی حول آن وجود دارد.

If you're curious, I recommend the work of Jaron Lanier,

اگر کنجکاو هستید، من کار جارون لانیر را توصیه می‌کنم,

Tristan Harris, Nir Eyal.

تریستین هریس، نیر ایال.

But here's what I can tell you.

اما آنچه می‌توانم به شما بگویم این است

Being addicted to getting attention

معتاد بودن به جلب توجه

is just like being addicted to anything else.

دقیقا شبیه به اعتیاد داشتن به هرچیز دیگری است.

It's never enough.

هرگز کافی نیست.

You start out and you're thinking,

شما شروع کرده و با خود فکر می‌کنید

"If only I had 1,000 followers, that would feel amazing."

«چه حس شگفت انگیزی داشت اگر تنها ۱,۰۰۰ فالوور داشتم.»

But then you're like, "Well, once I get to 10,000 followers,"

اما بعد با خود می‌گویید «خب، فقط یکبار ۱۰,۰۰۰ فالوور بدست بیاورم»

and, "Once I get to 100 --

و، «یکبار دیگر ۱۰۰هزار --

Once I get to a million followers, then I'll feel amazing."

و فقط یکبار یک میلیون فالوور و آن موقع احساس شگفت انگیزی خواهد داشت.»

So I have 4.2 million followers on Twitter --

من ۴.۲ میلیون فالوور در توییتر دارم --

it's never made me feel amazing.

و هرگز حس شگفت انگیزی به من نداده‌ است.

I'm not going to tell you how many I have on Instagram,

به شما نخواهم گفت چه تعداد فالوور در اینستاگرام دارم،

because I feel genuine shame about how low the number is,

چون از کم بودن عدد آن احساس خجالت واقعی دارم،

because I joined Instagram after "Batman" came out.

زیرا بعد از اینکه «بتمن» بیرون آمد به اینستاگرام پیوستم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I search other actors,

و بقیه‌ی بازیگران را،

and I see that their number is higher than mine,

می‌یابم و می‌بینم عدد آنها بیشتر از مال من است،

and it makes me feel terrible about myself.

و این باعث می‌شود حس وحشتناکی راجع به خودم داشته باشم.

Because the follower count

زیرا شمارش فالوور

makes everybody feel terrible about themselves.

باعث احساسی وحشتناک در هرکسی راجع به خودش می‌شود.

That feeling of inadequacy is what drives you to post,

احساس بی‌کفایتی چیزی است که شما را به سمت پست کردن سوق می‌دهد،

so you can get more attention,

تا توجه بیشتری کسب کنید،

and then that attention that you get is what these companies sell,

و سپس توجهی که کسب می‌کنید، چیزی است که این کمپانی‌ها می‌فروشند.

that's how they make their money.

این گونه است که پول در می‌آورند.

So there is no amount of attention you can get

در نتیجه هیچ مقدار توجهی نیست که شما با دریافت آن،

where you feel like you've arrived,

احساس کنید به جایی رسیده‌اید،

and you're like, "Ah, I'm good now."

و بگویید، «آه، الان خوب هستم.»

And of course, there are a lot of actors who are more famous than I am,

و البته، تعداد زیادی بازیگران دیگر نیز وجود دارند که از من مشهورتر هستند،

have more followers than I do,

با تعداد فالوورهای بیشتر از من،

but I bet you they would tell you the same thing.

اما شرط می‌بندم آنها نیز همین را به شما می‌گویند

If your creativity is driven by a desire to get attention,

اگر خلاقیت شما برخواسته از میل به جلب توجه باشد،

you're never going to be creatively fulfilled.

تمایل خلاقانه‌ی شما هرگز برآورده نخواهد شد،

But I do have some good news.

اما من خبرهای خوبی برای شما دارم.

There is this other powerful feeling.

آن احساس قدرتمند دیگری است که راجع به آن صحبت می‌کردم.

Something else you can do with your attention

عمل دیگری که می‌توانید با توجه‌تان انجام دهید

besides letting a giant tech company control it and sell it.

فارغ از اجازه به کمپانی غول پیکر تکنولوژی برای کنترل و فروش آن.

This is that feeling I was talking about,

این احساسیست که راجع به آن صحبت می‌کردم،

why I love acting so much --

دلیل عشق سرشارم به بازیگری --

it's being able to pay attention to just one thing.

توانایی معطوف کردن توجه به تنها یک چیز است.

Turns out there's actually some science behind this too.

مشخص شده است که واقعا دلایل علمی پشت این قضیه وجود دارد.

Psychologists and neuroscientists --

روانشناسان و دانشمندان علوم اعصاب --

they study a phenomenon they call flow,

بر روی پدیده‌ای به نام جریان مطالعه می‌کنند،

which is this thing that happens in the human brain

که پدیده ایست که در مغز انسان اتفاق می‌افتد

when someone pays attention to just one thing,

هنگامی که فردی تنها به یک چیز توجه می‌کند،

like something creative,

چیزی مانند خلاقیت،

and manages not to get distracted by anything else.

و مدیریت می‌کنند تا چیز دیگری حواسشان را پرت نکند.

And some say the more regularly you do this, the happier you'll be.

و یک روز، هرچه بیشتر این کار را مرتبا انجام دهید، خوشحال‌تر خواهید بود.

Now I'm not a psychologist or a neuroscientist.

حالا من روانشناس یا دانشمند علوم اعصاب نیستم.

But I can tell you, for me, that is very true.

اما می‌توانم به شما بگویم که برای من، این مورد بسیار صادق است.

It's not always easy, it's hard.

خب همیشه آسان نیست، دشوار است.

To really pay attention like this takes practice,

واقعا توجه کردن اینچنینی تمرین می‌طلبد،

everybody does it their own way.

هر فردی شیوه مخصوص خود را دارد.

But if there's one thing I can share

اما اگر بتوانم یک چیز را در میان بگذارم

that I think helps me focus and really pay attention, it's this:

که فکر می‌کنم به من کمک کرد تا واقعا توجه بکنم، این است:

I try not to see other creative people as my competitors.

تلاش می‌کنم تا سایر افراد خلاق را به عنوان رقبای خود نبینم.

I try to find collaborators.

سعی می‌کنم همراه پیدا کنم.

Like, if I'm acting in a scene,

مثلا، اگر در حال بازی در یک صحنه هستم،

if I start seeing the other actors as my competitors, and I'm like,

اگر سایر بازیگران را رقبای خود ببینم، و اینچنین فکر کنم که،

"God, they're going to get more attention than I am,

«خدایا، آنها بیشتر از من توجه کسب خواهند کرد،

people are going to be talking about their performance more than mine" --

مردم راجع به اجرای آنان بیش از مال من صحبت خواهند کرد» --

I've lost my focus.

تمرکز را دست داده‌ام.

And I'm probably going to suck in that scene.

و احتمالا در آن صحنه گند خواهم زد.

But when I see the other actors as collaborators,

اما هنگامی که بقیه‌ی بازیگران را به عنوان همکار می‌بینم،

then it becomes almost easy to focus,

تمرکز تقریبا آسان می شود،

because I'm just paying attention to them.

چون فقط به آنها توجه دارم.

And I don't have to think about what I'm doing --

و مجبور نیستم به عملی که انجام می‌دهم فکر کنم --

I react to what they're doing,

به عمل آنها واکنش نشان می‌دهم،

they react to what I'm doing,

همچنین آنها نیز به عمل من.

and we can kind of keep each other in it together.

و ما به نوعی می‌توانیم یکدیگر را حفط کنیم.

But I don't want you to think it's only actors on a set

اما نمی‌خواهم فکر کنید تنها بازیگران در صحنه هستند که

that can collaborate in this way.

می‌توانند به این شکل همکاری کنند.

I could be in whatever kind of creative situation.

من می‌توانستم درهر نوع فضای خلاقانه‌ای باشم.

It could be professional, could be just for fun.

می‌توانست فضایی حرفه‌ای، یا فقط برای سرگرمی باشد.

I could be collaborating with people I'm not even in the same room with.

من می‌توانم با افرادی همکاری داشته باشم که حتی با آنان در یک اتاق نیستم.

In fact, some of my favorite things I've ever made,

در حقیقت، بعضی از ساخته‌های مورد علاقه‌ام را با،

I made with people that I never physically met.

افرادی ساخته‌ام که هرگز فیزیکی ملاقات نکرده‌ام،

And by the way,

و در هر حال،

this, to me, is the beauty of the internet.

این، برای من، زیبایی اینترنت است.

If we could just stop competing for attention,

اگر تنها می‌توانستیم رقابت برای توجه را متوقف کنیم،

then the internet becomes a great place to find collaborators.

سپس اینترنت تبدیل به مکانی برای یافتن همکاران می‌شد.

And once I'm collaborating with other people,

و زمانی که من در حال همکاری با افراد دیگر هستم،

whether they're on set, or online, wherever,

چه آنها در یک فضا باشند، یا آنلاین، یا هرجایی،

that makes it so much easier for me to find that flow,

یافتن آن جریان را برای من آسان‌تر خواهد کرد،

because we're all just paying attention

چون همه‌ی ما در حال توجه کردن به

to the one thing that we're making together.

آن یک چیزی هستیم که با هم در حال ساخت آنیم.

And I fell like I'm part of something larger than myself,

و من احساس می‌کنم بخشی از چیزی بزرگتر از خودم هستم،

and we all sort of shield each other

و همه‌ی ما محافظ یکدیگر هستیم

from anything else that might otherwise grab our attention,

دربرابرهرچیزی که ممکن است در غیر این صورت توجه ما را برباید،

and we can all just be there.

و همه می‌توانیم فقط همان جا حضور داشته باشیم.

At least that's what works for me.

حداقل آن چیزی است که برای من جواب می‌دهد.

Sometimes.

گاهی اوقات.

Sometimes -- it doesn't always work.

گاهی اوقات -- همیشه جواب نمی‌دهد.

Sometimes, I still totally get wrapped up in that addictive cycle

بعضی اوقات، من هنوز درگیر فرآیند اعتیاد‌آور

of wanting to get attention.

تمایل به جلب توجه می‌شوم.

I mean, like, even right now,

منظورم این است که، مثلا، همین الان

can I honestly say there's not some part of me here who's like,

می توانم صادقانه بگویم قسمتی از من اینجا حضور ندارد که شبیه به این است،

"Hey, everybody, look at me, I'm giving a TED Talk!"

«هی، همه، مرا ببینید، من در حال اجرای یک سخنرانی TED هستم!»

(Laughter)

(خنده حضار)

There is -- there's, you know, some part.

حضور دارد -- می‌دانید، بخشی از من حضور دارد.

But I can also honestly say

اما همچنین من می‌توانم صادقانه بگویم

that this whole creative process of writing and giving this talk,

که همه‌ی این فرآیند خلاقانه‌ی نوشتن و ارائه‌ی این سخنرانی

it's been a huge opportunity for me to focus

فرصت بزرگی برای من بوده است برای تمرکز

and really pay attention to something I care a lot about.

و واقعا توجه کردن به چیزی که بسیار برایم اهمیت دارد.

So regardless of how much attention I do or don't get as a result,

بنابراین صرف نظر از اینکه به عنوان نتیجه چه مقدار توجه جلب کرده و یا جلب نکرده‌ام،

I'm happy I did it.

از انجامش خوشحالم.

And I'm grateful to all of you for letting me.

و از همه‌ی شما سپاسگزارم که به من اجازه دادید.

So thank you, that's it,

در نتیجه ممنونم، همین بود،

you can give your attention to someone else now.

حالا می‌توانید توجه تان را به فرد دیگری بسپارید.

Thanks again.

باز هم متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)