Abha Dawesar: Life in the "digital now"

Reviewer: Ahamed Shyam F

சாண்டி சூறாவளியின் போது நான் நியூயார்க்கில இருந்தேன்,

மாவுய் அப்படிங்கிற சின்ன வெள்ளை நாய்,

என்னோட தங்கியிருந்தது.

மின்சார வெட்டால பாதி நகரம் இருட்டா இருந்தது,

I was in New York during Hurricane Sandy,

நகரத்தோட இருண்ட பக்கத்தில இருந்தேன்.

and this little white dog called Maui

மாவுய்’க்கு இருட்டுன்னா பயம்

was staying with me.

அதனால நான் அவன மேல தூக்கிட்டு போக வேண்டியிருந்தது,

Half the city was dark because of a power cut,

அதுக்கு முன்னாடி நடைபயணத்திற்கு கீழே போய்ட்டு,

and I was living on the dark side.

மறுபடி மேல வர வேண்டியிருந்தது.

Now, Maui was terrified of the dark,

அதோட ஒவ்வொரு நாளும் பல கேலன் தண்ணீர் பாட்டில்களை

so I had to carry him up the stairs,

actually down the stairs first, for his walk,

ஏழாம் மாடி வரை கொண்டு செல்ல வேண்டியிருந்தது.

இதை எல்லாம் செய்யும்போது,

and then bring him back up.

பற்களுக்கிடையில தான், டார்ச்ச பிடிக்க வேண்டியிருந்தது.

I was also hauling gallons of bottles of water

அருகிலுள்ள கடைகளில், ஃப்ளாஷ் லைட்டுகளும்,

up to the seventh floor every day.

பேட்டரிகளும், ரொட்டிகளும் தீர்ந்திடுச்சு,

And through all of this,

குளிப்பதற்காக, 40 ப்ளாக்ஸ் கடக்க வேண்டியிருந்தது.

I had to hold a torch between my teeth.

The stores nearby were out of flashlights

அதுக்கு என் ஜிம்மோட கிளைக்கு போகணும்.

ஆனா, என் நாளோட முக்கிய கவலை அது இல்ல.

and batteries and bread.

என்னோட எக்ஸ்டென்ஷன் கார்ட் மற்றும் சார்ஜர்களோட

For a shower, I walked 40 blocks

அருகிலுள்ள ஒரு கஃபே’ல முதல் ஆளா நின்னா தான்

to a branch of my gym.

But these were not the major preoccupations of my day.

என் பல சாதனங்களை சார்ஜ் பண்ண முடியும்.

பேக்கரி பெஞ்சுகள், பேஸ்ட்ரி கடைகள் உதவியால

It was just as critical for me to be the first person in

அந்த கடை வாசல்ல இருக்கும் பிளக் பாயின்ட்ஸ உபயோகப்படுத்த ஆரம்பிச்சேன்.

at a cafe nearby with extension cords and chargers

to juice my multiple devices.

நான் மட்டும் அல்ல.

மழையிலயும், மக்கள் மாடிசனுக்கும், 5 வது அவென்யுவுக்கும் இடையில

I started to prospect under the benches of bakeries

and the entrances of pastry shops for plug points.

தெருவில் உள்ள கடைகள்ல குடைபிடித்தபடி நின்னு

I wasn't the only one.

செல்போன்களை சார்ஜ் செய்தாங்க.

Even in the rain, people stood between Madison and 5th Avenue

தொழில்நுட்பத்தை விட தான் வலுவானதுன்னு

இயற்கை நமக்கு நினைவூட்டியிருந்தது,

under their umbrellas charging their cell phones

ஆனாலும், நாம இந்த மின்னிணைப்புகளை நம்பி நின்னுட்டு இருந்தோம்.

from outlets on the street.

எது முக்கியம், எது முக்கியமில்ல’ன்னு நினைவூட்ட

Nature had just reminded us

இந்த மாதிரி பேரிடர்கள் வருதுன்னு நான் நினைக்கிறேன்

that it was stronger than all our technology,

and yet here we were, obsessed about being wired.

ஆனா சாண்டி புயல் புரிய வைத்த ஒரு விஷயம்,

I think there's nothing like a crisis

உணவு மற்றும் தங்குமிடம் ஆகியவற்றுக்கு இணையா

to tell you what's really important and what's not,

இணைப்புகளும் அவசியம் என்பது தான்.

and Sandy made me realize that our devices

நம்மை பற்றிய ஒரு புரிதல், மாறிவிட்டது

and their connectivity matter to us

உருவமில்லாத, இந்த டிஜிட்டல் பிரபஞ்சம்,

right up there with food and shelter.

நம் அடையாளத்தின் ஒரு பகுதியாக மாறிவிட்டது.

The self as we once knew it no longer exists,

அதன் பொருள் என்ன என்று நான் விவரிக்க விரும்புகிறேன்.

and I think that an abstract, digital universe

நான் ஒரு நாவலாசிரியர், எனக்கு சுயத்தில் ஆர்வம் உள்ளது,

has become a part of our identity,

சுயத்திற்கும் புனைக்கதைகளுக்கும், பொதுவானவை அதிகம்.

and I want to talk to you about what I think that means.

கதைகள், விளக்கங்கள் இரண்டும் பொருந்தும்.

I'm a novelist, and I'm interested in the self

ஒரு கதையின்றி, நீங்களும் நானும் பல விஷயங்களை உணர முடியும்.

because the self and fiction have a lot in common.

நாம் மிக விரைவாக படிக்கட்டுகளில் ஓடலாம்,

They're both stories, interpretations.

அதனால் மூச்சிரைக்கலாம்.

ஆனால் நம் வாழ்க்கை பற்றிய ஒரு மாபெரும் உணர்வு

You and I can experience things without a story.

அது உருவமற்றது, மறைமுகமானது.

We might run up the stairs too quickly

நம் வாழ்வின் கதை, நேரடி அனுபவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது,

and we might get breathless.

But the larger sense that we have of our lives,

ஆனால் அது அழகூட்டப்பட்டுள்ளது.

the slightly more abstract one, is indirect.

ஒரு நாவலை உருவாக்க, காட்சிக்குப் பின் காட்சி அவசியம்,

நம் வாழ்வின் கதைக்கும், ஒரு முன்னேற்றம் தேவை.

Our story of our life is based on direct experience,

இதற்கு மாதங்களும் ஆண்டுகளும் தேவை.

but it's embellished.

A novel needs scene after scene to build,

நம் வாழ்வின் தனித்துவமான தருணங்கள் அதன் அத்தியாயங்கள்.

and the story of our life needs an arc as well.

ஆனால் கதை, இந்த அத்தியாயங்களைப் பற்றியதல்ல.

It needs months and years.

முழு புத்தகமும் முக்கியம்

Discrete moments from our lives are its chapters.

மனவேதனைகள், மகிழ்ச்சி,

But the story is not about these chapters.

வெற்றிகள், ஏமாற்றங்கள் மட்டும் வாழக்கையல்ல,

ஆனால் இவற்றால் ஏற்படும்,

It's the whole book.

சில சமயங்களில் இவைகள் இருந்தும் ஏற்படும்,

It's not only about the heartbreak and the happiness,

சூழல்களில், உலகில் நமது இடத்தைக் தேடுகிறோம்,

the victories and the disappointments,

சூழல்களை மாற்றி, நம்மையும் மாற்றிக் கொள்கிறோம்.

but it's because how because of these,

and sometimes, more importantly, in spite of these,

எனவே நமது கதைக்கு, நேரத்தின் இரண்டு பரிமாணங்கள் தேவை:

we find our place in the world

நமது ஆயுட்காலமான நீண்ட பயணம்,

and we change it and we change ourselves.

மற்றும் நேரடி அனுபவத்தின் தருணம்,

Our story, therefore, needs two dimensions of time:

அதாவது நிகழ்காலம்.

நேரடியாக அனுபவத்தை பெறும், சுயமானது

a long arc of time that is our lifespan,

நிகழ்காலத்தில் மட்டுமே இருக்க முடியும்,

and the timeframe of direct experience

ஆனால் அதை விவரிக்க, ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட நிகழ்வுகள் அவசியம்,

that is the moment.

நிகழ்வுகளை வரிசை படுத்தலாம்,

Now the self that experiences directly

அதனால்தான், நமது முழு சுய உணர்வுக்கு,

can only exist in the moment,

ஆழ்ந்த அனுபவங்களும்,

but the one that narrates needs several moments,

நிகழும் கால ஓட்டமும் அவசியம்.

a whole sequence of them,

கால ஓட்டம், அனைத்திலும் இழைந்துள்ளது,

and that's why our full sense of self

needs both immersive experience

ஒரு சிறிய மண் அரிப்பிலிரிந்து,

ஒரு மொட்டு ரோஜாவாக மலரும் அனைத்திலும் பொதிந்துள்ளது.

and the flow of time.

Now, the flow of time is embedded in everything,

அது இல்லாமல், நமக்கு இசை இருக்காது.

in the erosion of a grain of sand,

நம் சொந்த உணர்வுகளும், மனநிலையும்

in the budding of a little bud into a rose.

நேரம் சார்ந்த்தது,

வருத்தம் அல்லது கடந்த கால நினைவுகள்,

Without it, we would have no music.

எதிர்காலம் குறித்த நம்பிக்கை அல்லது பயம் கலந்தது.

Our own emotions and state of mind

often encode time,

தொழில்நுட்பம், அந்த கால ஓட்டத்தை மாற்றியுள்ளதாக நான் நினைக்கிறேன்.

regret or nostalgia about the past,

நமது கதைக்கான ஒட்டுமொத்த நேரம்,

hope or dread about the future.

நமது ஆயுட்காலம் அதிகரித்து வருகிறது,

I think that technology has altered that flow of time.

ஆனால், மிகச்சிறிய அளவுகோலான, தருணம், சுருங்கியுள்ளது.

இதற்கான காரணம், நம்மிடம் உள்ள கருவிகள்

The overall time that we have for our narrative,

இவைகளால், சின்னஞ்சிறிய அலகுகளையும் அளவிட முடியும்,

our lifespan, has been increasing,

but the smallest measure, the moment, has shrunk.

எனவே, பொருள் சார்ந்த இந்த உலகம் பற்றிய

It has shrunk because our instruments enable us

ஒரு நுண்ணிய புரிதலை வழங்குகிறது.

in part to measure smaller and smaller units of time,

இந்த நுண்ணிய புரிதல்கள்,

அதிகப்படியான தரவுகளை உருவாக்கியுள்ளது,

and this in turn has given us a more granular understanding

இதை நம் மூளைகள் புரிந்து கொள்ள

இன்னும் மேம்பட்ட கணினிகள் தேவை.

of the material world,

and this granular understanding

has generated reams of data

நாம் உணரக்கூடிய விஷயங்களுக்கும்

that our brains can no longer comprehend

அளவிடக்கூடியவற்றுக்குமான இடைவெளி

and for which we need more and more complicated computers.

இன்னும் அதிகரிக்க போகுதுன்னு அர்த்தம்.

விஞ்ஞானம், ஒரு பிகோவினாடியில விஷயங்களைச் செய்ய முடியும்,

All of this to say that the gap

ஆனால் அந்த வினாடியோட மில்லியனோட ஒரு மில்லியன் பங்கோட

between what we can perceive and what we can measure

உள் அனுபவத்தை நீங்களும் நானும் ஒருபோதும் பெறப்போவதில்லை.

is only going to widen.

Science can do things with and in a picosecond,

நீங்களும் நானும் இயற்கையின் தாளத்திற்கும் ஓட்டத்திற்கும்,

but you and I are never going to have the inner experience

சூரியன், சந்திரன் மற்றும் பருவங்களுக்கு மட்டும் பதிலளிக்கிறோம்,

of a millionth of a millionth of a second.

இதனால்தான் கடந்த காலம், நிகழ் காலம் மற்றும்

You and I answer only to nature's rhythm and flow,

எதிர்காலத்தோட நீண்ட பாதை நமக்கு அவசயிமாகுது.

அப்ப தான் உள்ளத உள்ளபடி பார்க்க முடியும்

to the sun, the moon and the seasons,

கூச்சல்களில் இருந்து குரலைப் பிரிக்கவும்

and this is why we need that long arc of time

உணர்வுகளிலிருந்து சுயத்தையும் பிரிக்கவும் முடியும்

with the past, the present and the future

இந்த பொருள் உலக கடந்து, காரணத்தையும் விளைவுகளையும் புரிந்து கொள்ள பொருள்

to see things for what they are,

காலத்தோட வழிகாட்டுதல் அவசியம்,

to separate signal from noise

இது நம்ம சொந்த நோக்கங்களுக்கும், உந்துதல்களுக்கும் பொருந்தும்.

and the self from sensations.

We need time's arrow to understand cause and effect,

அந்த வழிகாட்டி தவறும் போது என்னவாகும்?

not just in the material world,

காலம் வீழும் போது என்ன நடக்கும்?

but in our own intentions and our motivations.

நம்ம எல்லாருக்கும் தெரிஞ்ச ஒரு விஷயம்,

What happens when that arrow goes awry?

கால வழிகாட்டி, ஒரே நேரத்தில எல்லா பக்கமும் காட்டவும்,

மறைக்கவும் செய்யுது.

What happens when time warps?

ஏன்னா, டிஜிட்டல் உலகத்துல இருப்பது போல

So many of us today have the sensation

இயற்கையில நேரம் பாயுறதில்லை.

that time's arrow is pointing everywhere

and nowhere at once.

இணையம், இடத்தையும் நேரத்தையும் சுருக்கியிருக்கு’ங்கிறது

This is because time doesn't flow in the digital world

நமக்கு தெரிஞ்ச ஒரு விஷயம்.

in the same way that it does in the natural one.

தொலைதூரம், அருகாமை ஆயிடுச்சு.

நியூயார்க்கில் இருந்தாலும் புது தில்லியில் இருந்தாலும்

We all know that the Internet has shrunk space

என் ஸ்மார்ட்ஃபோன்ல இந்தியாவின் செய்திகள் ஸ்ட்ரீம் ஆகும்.

as well as time.

Far away over there is now here.

அது மட்டும் இல்ல.

உங்க கடைசி வேலை, கடந்த ஆண்டு சென்ற உணவகம்,

News from India is a stream on my smartphone app

முன்னாள் நண்பர்கள், இன்றைய நண்பர்கள்’னு எல்லாம் உங்க முன்னாடி இருக்கு,

whether I'm in New York or New Delhi.

ஏன்னா இணையம் செய்திகளை காப்பகப்படுத்துது,

And that's not all.

கடந்த காலத்தை சுருக்கமா அறிவிக்குது

Your last job, your dinner reservations from last year,

கடந்தகாலம், நிகழ்காலம் மற்றும் எதிர்காலம், மற்றும்

your former friends, lie on a flat plain with today's friends,

இங்கும் அங்கும் இடையே வேறுபாடு இல்லாமல்,

because the Internet also archives,

எஞ்சியிருக்கும் தருணங்களை

and it warps the past.

With no distinction left between the past,

இன்றைய டிஜிட்டல் எனலாம்.

the present and the future, and the here or there,

இன்றைய டிஜிட்டல் வெளியில்,

we are left with this moment everywhere,

எவ்வாறு விஷயங்களுக்கு முன்னுரிமை அளிப்பது?

இன்றைய டிஜிட்டல், நிகழ்காலம் அல்ல,

this moment that I'll call the digital now.

எப்போதும் சில வினாடிகள் முன்னேறியுள்ளாது,

Just how can we prioritize

ட்ரெண்டிங் ஆகும் ட்விட்டர் ஸ்ட்ரீம்கள்,

in the landscape of the digital now?

பிற நேர மண்டல செய்திகள், இதற்கு காரணம்.

This digital now is not the present,

இன்றைய டிஜிட்டல், இப்போது காலில் இருக்கும் வலி அல்ல,

because it's always a few seconds ahead,

அல்லது பேஸ்ட்ரி கடித்து ரசிக்கும் நொடி அல்ல

with Twitter streams that are already trending

அல்லது ஒரு சிறந்த புத்தகத்தில் மூழ்கிய மூன்று மணி நேரம் போல அல்ல.

and news from other time zones.

This isn't the now of a shooting pain in your foot

இன்றைய டிஜிட்டலுக்கு நம் சொந்த நிலைபோல

உடல் அல்லது உளவியல் குறிப்பு அதிகமில்லை.

or the second that you bite into a pastry

or the three hours that you lose yourself in a great book.

அதற்கு பதிலாக, ஒவ்வொரு செயலிலும்,

நம்மை திசைதிருப்புவதே அதன் நோக்கம்.

This now bears very little physical

ஒவ்வொரு டிஜிட்டல் அடையாளமும்,

or psychological reference to our own state.

உங்கள் செயலில் இருந்து உங்களை வழி கெடுக்க

Its focus, instead, is to distract us

ஒரு அழைப்பாகும்.

புத்தக ஆசிரியரின் நேர்காணலைப் படிக்கிறீர்களா?

at every turn on the road.

அவரது புத்தகத்தை ஏன் வாங்கக்கூடாது? ட்வீட், ஷேர், லைக் செய்யுங்கள்.

Every digital landmark is an invitation

to leave what you are doing now to go somewhere else

அது போன்ற பிற புத்தகங்களைக் கண்டறியுங்கள்.

and do something else.

அந்த புத்தகங்களை வாசிக்கும் மற்றவர்களைக் கண்டறியுங்கள்.

Are you reading an interview by an author?

Why not buy his book? Tweet it. Share it.

பயணம் விடுதலை கொடுக்கும்,

ஆனால் அதை இடைவிடாமல் செய்யும்போது,

Like it. Find other books exactly like his.

ஓய்வில்லாத, நிரந்தர நாடோடி ஆகியிருப்போம்.

Find other people reading those books.

தேர்வு தான் சுதந்திரம், ஆனால் அது தொடர்ந்து,

Travel can be liberating,

சொந்த சூழ்நிலைகளுக்காக இருக்கும்போது அல்ல.

but when it is incessant, we become

இன்றைய டிஜிட்டல், நிகழ்காலத்திலிருந்து வெகுதொலைவில் உள்ளதோடு,

permanent exiles without repose.

அதனுடன் நேரடியாக போட்டியிடுகிறது,

Choice is freedom, but not when it's constantly

ஏனெனில், அதிலிருந்து விலகியிருப்பது,

for its own sake.

நான் மட்டுமல்ல, நீங்களும் தான்.

Not just is the digital now far from the present,

நாம் மட்டுமல்ல, மற்ற எல்லோரும் தான்.

but it's in direct competition with it,

அதில், மிகப்பெரிய வசதியும், பயங்கரமும் உள்ளது.

and this is because not just am I absent from it,

நான் வெளிநாட்டு மொழி புத்தகங்களை நடுவில் ஆர்டர் செய்யலாம்,

but so are you.

Not just are we absent from it, but so is everyone else.

பாரசிய மேக்கரோன்களை வாங்கலாம்,

பின்னர் பார்க்க, வீடியோ செய்திகளை அனுப்பலாம்.

And therein lies its greatest convenience and horror.

எல்லா நேரங்களிலும், உங்களிடமிருந்து மாறுபட்ட

I can order foreign language books in the middle of the night,

தாளத்திலும், வேகத்திலும் நான் செயல்பட முடியும்,

shop for Parisian macarons,

ஆனால் உங்களை பொறுத்த வரையில்,

and leave video messages that get picked up later.

நேரலையாக உங்களிடம் இருப்பதாக மாயையை தக்க வைத்துக் கொள்கிறேன்.

At all times, I can operate

அத்தகைய மாயைகளை தகர்க்க,

at a different rhythm and pace from you,

சாண்டி, ஒரு நினைவூட்டலாக இருந்தது.

while I sustain the illusion

நீர், மின்சாரம் கொண்டவர்களும் இருந்தனர்

that I'm tapped into you in real time.

இல்லாதவர்களும் இருந்தனர்.

மீண்டும் தம் வாழ்க்கைக்கு திரும்பியவர்கள் இருந்தனர்,

Sandy was a reminder

பல மாதங்கள் கழிந்தும்,

of how such an illusion can shatter.

தொலைந்தவர்கள் இருந்தனர்.

There were those with power and water,

சில காரணங்களுக்காக, தொழில்நுட்பம் ஒரு மாயையை உருவாக்குகிறது

and those without.

There are those who went back to their lives,

அதாவது, அதை வைத்திருப்பவர்களுக்கு, எல்லோரும் வைத்திருப்பதாக காட்டுகிறது

and those who are still displaced

after so many months.

பின்னர், முகத்தில் அறைந்தார்போல,

For some reason, technology seems to perpetuate

அதை உண்மையாக்குகிறது.

எடுத்துக்காட்டாக, இந்தியாவில் கழிப்பறை வசதி உள்ளவர்களை விட

the illusion for those who have it that everyone does,

செல்போன் வத்திருப்பவர்கள் அதிகம், என்று கூறப்படுகிறது.

and then, like an ironic slap in the face,

இப்போது, உலகின் பல பகுதிகளில்,

it makes it true.

உள்கட்டமைப்பின் பற்றாக்குறை மற்றும் தொழில்நுட்பத்தின் பரவலுக்குமிடையில்

For example, it's said that there are more people

in India with access to cell phones than toilets.

ஏற்கனவே இருக்கும் இந்த மிகப் பெரிய பிளவு

இணைக்கப்படாவிட்டால்,

Now if this rift, which is already so great

டிஜிட்டலுக்கும் உண்மைக்குமான

in many parts of the world,

இடைவெளி சிதைந்துவிடும்.

between the lack of infrastructure and the spread of technology,

இன்றைய டிஜிட்டலில் வாழும், மற்றும் பெரும்பாலான தருணங்களை

isn't somehow bridged,

there will be ruptures between the digital

அதில் செலவிடும் தனிநபர்களுக்கும் சவால் என்னவென்றால்,

and the real.

இணையாகவும், மாறாகவும் இருக்கும்

நேரப் பாதைகளில் ஒருசேர பயணிக்க வேண்டும்

For us as individuals who live in the digital now

கவனச்சிதறலுக்குள் எப்படி ஒருவர் வாழ்வது?

and spend most of our waking moments in it,

the challenge is to live in two streams of time

நம்மை விட இளையோர், இந்த யுகத்தில் பிறந்தோர்

that are parallel and almost simultaneous.

இயற்கையாக இதற்கு ஏற்றவர்களாக இருக்கலாம் என்று நாம் நினைக்கலாம்.

How does one live inside distraction?

வாய்ப்பிருக்க்லாம், ஆனால் எனது குழந்தை பருவத்தை நினைவுகூரும்போது

We might think that those younger than us,

என் தாத்தா என்னுடன் அமர்ந்து,

உலகின் தலைநகரங்களை சொல்லிக்கொடுத்தது நினைவிருக்கிறது.

those who are born into this, will adapt more naturally.

புடாவும், பெஸ்ட்டும், டானூப்-ஆல் பிரிக்கப்பட்டிருந்தது,

Possibly, but I remember my childhood.

மேலும் வியன்னாவில் ஒரு ஸ்பானிஷ் ரைடிங் ஸ்கூல் இருந்தது.

I remember my grandfather revising

the capitals of the world with me.

இன்றைய கால குழைந்தைகள், இதை ஒரு ஆப் அல்லது ஹைப்பர்லிங்க்-இல்

எளிதாக கற்றுக்கொள்ளலாம்.

Buda and Pest were separated by the Danube,

ஆனால் அந்த உணர்வு ஒரே மாதிரியாக இருக்காது.

and Vienna had a Spanish riding school.

பின்னர், நான் வியன்னாவுக்குச் சென்றபோது,

If I were a child today, I could easily learn this information

அந்த ஸ்பானிஷ் ரைடிங் ஸ்கூலுக்கு சென்றேன்,

with apps and hyperlinks,

அப்போது, என் தாத்தா என் உடனிருப்பதாக உணர முடிந்தது.

but it really wouldn't be the same,

ஒவ்வொரு இரவு, அவர் என்னை தோளில் சுமந்து,

because much later, I went to Vienna,

and I went to the Spanish riding school,

மொட்டை மாடிக்கு கூட்டி சென்று வியாழனையும், சனியையும்,

and I could feel my grandfather right beside me.

தி க்ரேட் பேரையும் காண்பித்தார்.

Night after night, he took me up on the terrace,

இப்போது நான் தி க்ரேட் பேரை பார்த்தாலும்,

on his shoulders, and pointed out Jupiter

ஒரு குழந்தையின் உணர்வை மீண்டும் பெறுகிறேன்,

and Saturn and the Great Bear to me.

அவரது தலையை பிடித்துக் கொண்டு,

And even here, when I look at the Great Bear,

தோளில் சரியாக அமர்ந்து,

மீண்டும் ஒரு குழந்தையின் உணர்வை என்னால் பெற முடிகிறது.

I get back that feeling of being a child,

என் தாத்தாவுடன் இருந்த நாட்கள்,

hanging onto his head and trying to balance myself

தகவல், அறிவு மற்றும் உண்மையால் நிறைந்திருக்கலாம்

on his shoulder,

and I can get back that feeling of being a child again.

ஆனால் இது அனைத்தையும் தாண்டிய

What I had with my grandfather was wrapped

ஒரு உணர்வாக இருந்தது.

so often in information and knowledge and fact,

நேரத்தை மாற்றும் தொழில்நுட்பம்,

but it was about so much more

நமது ஆழமான மையத்திற்கு சவால் விடுகிறது,

than information or knowledge or fact.

கடந்த காலத்தை நம்மால் காப்பகப்படுத்த முடியும்,

அதில் சிலவற்றை மறப்பது கடினம்.

Time-warping technology challenges

our deepest core,

நிகழ்காலம், அதிகப்படியாக மறக்கமுடியாததாயினும்,

because we are able to archive the past

இது பொருந்தும்.

and some of it becomes hard to forget,

நேரத்தை பிடிக்க விரும்பி, அதற்கு பதிலாக

even as the current moment

தொடரும் நிலையான தருணங்களில் பிடித்து விடுகிறோம்.

அவை தொடும்போது மறைந்துவிடும் சோப்பு குமிழ்கள் போன்றவை.

is increasingly unmemorable.

We want to clutch, and we are left instead

காப்பகப்படுத்துவதை, சேமிப்பதாக நினைக்கிறோம்,

clutching at a series of static moments.

ஆனால் நேரம் தரவு அல்ல.

அதை சேமிக்க முடியாது.

They're like soap bubbles that disappear when we touch them.

இந்த கணத்தில் வாழும் அர்த்தத்தை

By archiving everything, we think that we can store it,

உங்களாலும், என்னாலும் உணர முடியும்.

அது நாம் ஒரு கருவியை இசைக்கும்போது

but time is not data.

நமக்கு நிகழ்ந்திருக்கலாம்,

It cannot be stored.

நீண்ட காலமாக நமக்குத் தெரிந்த ஒருவரின்

You and I know exactly what it means like

கண்களை பார்க்கும்போது நிகழ்ந்த்யிருக்கலாம்.

to be truly present in a moment.

அத்தகைய தருணங்களில், நம் சுயம் முழுமையாகிறது.

It might have happened while we were

playing an instrument,

நீண்ட கதை களத்தில் வாழும் சுயமும்,

or looking into the eyes of someone we've known

தற்போதைய தருணத்தை அனுபவிக்கும் சுயமும்

for a very long time.

ஒன்றாக மாறும்.

At such moments, our selves are complete.

நிகழ்காலம், கடந்த காலத்தையும்

எதிர்காலத்தின் வாக்குறுதியையும் உள்ளடக்கியது.

The self that lives in the long narrative arc

நிகழ்காலமானது, முந்தைய மற்றும் பிந்தைய

and the self that experiences the moment

கால ஓட்டத்தில் இணைகிறது.

become one.

The present encapsulates the past

இந்த உணர்வுகளை நான் முதலில் என் பாட்டியிடம் அனுபவித்தேன்.

and a promise for the future.

நான் ஸ்கிப்பிங் கற்க விரும்பினேன், பாட்டி, பழைய கயிறொன்றைக் கண்டறிந்து

The present joins a flow of time

from before and after.

புடவையை இறுக்கக் கட்டி

அந்த கயிறின் மீது குதித்தார்கள்.

I first experienced these feelings with my grandmother.

சமையல் கற்க விரும்பினேன், அவர் எனை சமையலறையில் வைத்து,

ஒரு மாதம் முழுக்க, வெட்ட, கியூப் செய்ய, நறுக்க செய்தார்.

I wanted to learn to skip, and she found an old rope

and she tucked up her sari

and she jumped over it.

என் பாட்டி, நாம் தான் நேரத்தை எடுத்து கற்க வேண்டும் என்று கற்பித்தார்

I wanted to learn to cook, and she kept me in the kitchen,

நம்மால் நேரத்தை எதிர்த்துப் போராட முடியாது,

cutting, cubing and chopping for a whole month.

அது யாருக்காகவும் காத்திராது, கடந்து போகும்.

My grandmother taught me that things happen

அதனால, தற்போதைய பொழுதுக்கு நம் கவனத்தைசெலுத்த வேண்டும்.

in the time they take, that time can't be fought,

கவனம் தான் நேரம்.

எனது யோகா பயிற்றுவிப்பாளர்களில் ஒருவர் கூறியது

and because it will pass and it will move,

கவனம் தான் அன்பு என்று

we owe the present moment our full attention.

நிச்சயமாக என் பாட்டியை பொறுத்தவரையில்

Attention is time.

அன்பும் கவனமும் ஒன்று தான்.

One of my yoga instructors once said

that love is attention,

டிஜிட்டல் உலகம் நேரத்தை ஆட்கொள்கிறது,

and definitely from my grandmother,

அவ்வாறு செய்வதால், அது அச்சுறுத்துவது

love and attention were one and the same thing.

நம்முடைய முழுமையை மட்டுமே

என்பதை உணர்த்த விரும்புகிறேன்.

The digital world cannibalizes time,

அன்பின் ஓட்டத்தை அச்சுறுத்துகிறது.

and in doing so, I want to suggest

ஆனால் நாம் அதை அனுமதிக்க தேவையில்லை.

that what it threatens

அதற்கு மாறாக, நாம் தேர்வு செய்யலாம்.

is the completeness of ourselves.

நாம் மீண்டும் மீண்டும் பார்க்கும் விஷயம்

It threatens the flow of love.

நம் வாழ்க்கையிலும் நமது செயல்களிலும்,

தொழில்நுட்பம் எவ்வளவு ஆக்கபூர்வமாக உள்ளது என்பதே.

But we don't need to let it.

நாம் காலத்தின் ஓட்டத்தை துண்டாக்குவதற்குப் பதிலாக

We can choose otherwise.

We've seen again and again

just how creative technology can be,

அதை மீட்டெடுக்கும், தருணங்களையும், தீர்வுகளையும், கண்டுபிடிப்புகளையும்,

and in our lives and in our actions,

நாம் தேர்வு செய்யலாம்.

we can choose those solutions and those innovations

நாம் நிதானமாக, காலத்தின் ஓட்டத்தின்

and those moments that restore the flow of time

ஏற்ற இறக்கங்களுடன் பயணிக்கலாம்.

instead of fragmenting it.

மீண்டும் நேரத்தை தேர்ந்தெடுக்க நாம் தேர்வு செய்யலாம்.

We can slow down and we can tune in

நன்றி.

to the ebb and flow of time.

(கைதட்டல்)

We can choose to take time back.

Thank you.

(Applause)