Antony Gormley: Sculpted space, within and without

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Vertaald door: Els De Keyser Nagekeken door: Axel Saffran

I'm going to tell you about why I became a sculptor,

Ik ga vertellen waarom ik beeldhouwer geworden ben.

and you may think that sculptors,

Misschien denk je dat beeldhouwers

well, they deal with meta, they deal with objects,

met materie bezig zijn, met objecten,

they deal with bodies,

met lichamen.

but I think, really, what I care about most

Volgens mij geef ik het meest

is making space, and that's what I've called this talk:

om ruimte maken. Dat is de titel van mijn talk:

Making Space.

"Ruimte maken".

Space that exists within us,

Ruimte die in ons bestaat,

and without us.

en zonder ons.

So, when I was a child,

Toen ik kind was,

I don't know how many of you grew up in the '50s,

in de jaren 50,

but I was sent upstairs for an enforced rest. (Laughter)

werd je naar boven gestuurd voor verplichte siësta. (Gelach)

It's a really bad idea. I mean, after lunch, you're, you know,

Echt een slecht idee. Na het eten wil je,

you're six, and you want to go and climb a tree.

als je 6 bent, in een boom klimmen.

But I had to go upstairs, this tiny little room

Maar ik moest naar boven, naar een piepklein kamertje

that was actually made out of an old balcony,

dat van een oud balkon was gemaakt.

so it was incredibly hot, small and light,

Het was er heel warm, klein en licht,

and I had to lie there. It was ridiculous.

en daar moest ik liggen. Belachelijk.

But anyway, for some reason, I promised myself

Om één of andere reden beloofde ik mezelf

that I wasn't going to move,

dat ik niet zou bewegen,

that I was going to do this thing that Mummy

dat ik zou doen wat mama

wanted me to do.

van mij wilde.

And there I was, lying there in this tiny space,

Daar lag ik dan, in die kleine ruimte,

hot, dark, claustrophobic, matchbox-sized, behind my eyes,

warm, donker, claustrofobisch, een luciferdoosje, achter mijn ogen.

but it was really weird, like, after this went on

Het was echt raar: toen dat maar doorging,

for days, weeks, months, that space would get bigger

dagen, weken, maanden, werd de ruimte werd groter,

and darker and cooler

donkerder en koeler

until I really looked forward to that half an hour

tot ik uitkeek naar dat halfuurtje

of enforced immobility and rest,

van verplichte roerloosheid en rust.

and I really looked forward to going to that place

Ik keek er echt naar uit om naar die plek

of darkness.

van duisternis te gaan.

Do you mind if we do something completely different?

Vind je het erg als we iets heel anders doen?

Can we all just close our eyes for a minute?

Kunnen we allemaal even de ogen sluiten?

Now, this isn't going to be freaky.

Dit wordt niet raar.

It isn't some cultic thing. (Laughter)

Dit is geen sekte. (Gelach)

It's just, it's just, I just would like us all to go there.

Ik wil gewoon graag dat we allemaal daarheen gaan.

So I'm going to do it too. We'll all be there together.

Ik doe het ook. We zullen er samen zijn.

So close your eyes for a minute.

Sluit je ogen een minuutje.

Here we are, in a space,

We zijn hier, in een ruimte,

the subjective, collective space of the darkness of the body.

de subjectieve, collectieve ruimte van de duisternis van het lichaam.

I think of this as the place of imagination,

Ik beschouw dit als de plaats van verbeelding,

of potential,

van potentieel,

but what are its qualities?

maar welke kenmerken heeft ze?

It is objectless. There are no things in it.

Ze heeft geen voorwerp. Er zitten geen dingen in.

It is dimensionless. It is limitless.

Ze heeft geen dimensies. Geen limieten.

It is endless.

Geen einde.

Okay, open your eyes.

Open je ogen maar.

That's the space that I think sculpture --

Dat is de plaats waar beeldhouwen --

which is a bit of a paradox, sculpture that is about

een beetje paradoxaal, want beeldhouwen gaat over

making material propositions --

materiële voorstellen doen --

but I think that's the space

maar ik denk dat dit de plaats is

that sculpture can connect us with.

waarmee beeldhouwen ons kan verbinden.

So, imagine we're in the middle of America.

Stel je voor dat we midden in Amerika zijn.

You're asleep. You wake up,

Je slaapt. Je wordt wakker

and without lifting your head from the earth

en zonder je hoofd op te tillen van de aarde,

on your sleeping bag, you can see for 70 miles.

op je slaapzak, zie je 100 km ver.

This is a dry lake bed.

Dit is een droge meerbodem.

I was young. I'd just finished art school.

Ik was jong. Net klaar met de kunstacademie.

I wanted to do something that was working

Ik wilde iets doen

directly with the world, directly with place.

in rechtstreeks contact met de wereld, met plaats.

This was a wonderful place, because it was a place

Dit was een heerlijke plek,

where you could imagine that you were the

waar je je kon inbeelden

first person to be there.

dat je de eerste mens was op die plek.

It was a place where nothing very much had happened.

Het was een plek waar niet veel was gebeurd.

Anyway, bear with me.

Sta me eventjes toe.

I picked up a hand-sized stone,

Ik nam een steen ter grootte van een hand,

threw it as far as I was able,

gooide die zo ver mogelijk,

it was about 22 meters.

ongeveer 22 meter.

I then cleared all the stones within that radius

Ik raapte alle stenen in die straal op

and made a pile.

en maakte er een hoop van.

And that was the pile, by the way.

Dat was de hoop.

And then, I stood on the pile,

Toen ging ik op de hoop staan

and threw all of those rocks out again,

en gooide al die stenen weer weg.

and here is rearranged desert.

Hier is de heringerichte woestijn.

You could say, well, it doesn't look very different

Je zou kunnen zeggen dat het niet veel verschilt

from when he started.

van voor ik begon.

(Laughter)

(Gelach)

What's all the fuss about?

Waarom die drukte?

In fact, Chris was worried and said,

Chris maakte zich zorgen en zei:

"Look, don't show them that slide,

"Toon ze die foto niet,

because they're just going to think you're another one of

want ze gaan denken dat je één van die

those crazy modern artists who doesn't do much.

maffe moderne kunstenaars bent die niet veel doen.

(Laughter)

(Gelach)

But the fact is, this is evidence

Feit is dat dit bewijs is

of a living body on other bodies,

van een levend lichaam op andere lichamen,

rocks that have been the subject of geological formation,

rotsen die voorwerp van geologische formatie waren,

erosion, the action of time on objects.

van erosie, de werking van de tijd op objecten.

This is a place, in a way, that I just

In zekere zin wil ik jullie gewoon

would like you to, in a way, look at differently

anders naar deze plek laten kijken,

because of this event that has happened in it,

omwille van de gebeurtenis die er plaatshad,

a human event,

een menselijke gebeurtenis.

and in general, it just asks us to look again

Het vraagt dat we opnieuw kijken

at this world, so different from, in a way,

naar deze wereld die zo verschillend is

the world that we have been sharing with each other,

van de wereld die we met elkaar delen,

the technological world,

de technologische wereld.

to look again at the elemental world.

Kijk opnieuw naar de wereld van de elementen.

The elemental world that we all live in is that space

De wereld van de elementen waarin we allemaal leven

that we all visited together, the darkness of the body.

is de plek die we samen bezochten, de duisternis van het lichaam.

I wanted to start again with that environment,

Ik begin opnieuw met die omgeving,

the environment of the intimate, subjective space

van de intieme, subjectieve ruimte

that each of us lives in, but from the other side

waar ieder van ons in leeft, maar van de andere kant

of appearance.

van het voorkomen.

So here is a daily activity of the studio.

Dit is dagelijkse activiteit in mijn atelier.

You can see I don't do much. I'm just standing there,

Je ziet dat ik niet veel doe. Ik sta daar maar wat,

again with my eyes closed, and other people

met gesloten ogen. Andere mensen

are molding me, evidential.

maken een afgietsel van me. Een bewijs.

This is an indexical register of a lived moment

Dit is een indexregister van een beleefd moment

of a body in time.

van een lichaam in de tijd.

Can we map that space, using the language of neutrinos

Kunnen we die ruimte in kaart brengen met de taal van neutrino's

or cosmic rays, taking the bounding condition of the body

of kosmische stralen, met het lichaam

as its limit, but in complete reversal of, in a way,

als grens, maar in zekere zin helemaal omgekeerd,

the most traditional Greek idea of pointing?

de meest traditionele Griekse idee van het aanwijzen?

In the old days they used to take a lump of Pentelic marble

Vroeger namen ze een blok Pentelisch marmer

and drill from the surface in order to identify the skin,

en hieuwen ervan af om de huid te vinden,

the appearance,

het voorkomen,

what Aristotle defined as the distinction

wat Aristoteles het onderscheid noemt

between substance and appearance,

tussen substantie en voorkomen.

the thing that makes things visible,

Dat wat dingen zichtbaar maakt.

but here we're working from the other side.

Maar hier werken we van de andere kant.

Or can we do it as an exclusive membrane?

Kunnen we het als een buitensluitend vlies doen?

This is a lead case made around the space

Dit is een loden omhulsel gemaakt rond de ruimte

that my body occupied, but it's now void.

die mijn lichaam innam, maar het is nu leeg.

This is a work called "Learning To See."

Dit is een werk genaamd 'Leren zien'.

It's a bit of, well, we could call it night,

Je zou het 'nacht' kunnen noemen.

we could call it the 96 percent of gravity

Je zou het de 96% van de zwaartekracht kunnen noemen

that we don't know about, dark matter,

waar we niets van weten: donkere materie.

placed in space, anyway, another version of a human space

Hoe dan ook, een andere versie van de

in space at large, but I don't know if you can see,

menselijke ruimte binnen de grote ruimte.

the eyes are indicated, they're closed.

De ogen zijn enkel aangegeven. Ze zijn gesloten.

It's called "Learning To See" because it's about an object

Het heet 'Leren zien' omdat het over een object gaat

that hopefully works reflexively and talks about that

dat hopelijk tot nadenken stemt.

vision or connection with the darkness of the body

Het gaat over de visie, de verbondenheid met de duisternis van het lichaam

that I see as a space of potential.

die ik als een ruimte van potentieel zie.

Can we do it another way, using the language

Kunnen we het anders doen, met de taal

of particles around a nucleus, and talk about the body

van deeltjes rond een kern, en het lichaam beschrijven

as an energy center?

als een centrum van energie?

No longer about statues, no longer having to take that

Geen standbeelden meer, weg met

duty of standing, the standing of a human body,

de plicht tot staan, het staan van het menselijk lichaam,

or the standing of a statue, release it,

het staan van een een standbeeld. Verlos het,

allow it to be an energy field, a space in space

laat het een energieveld zijn, een ruimte in de ruimte

that talks about human life, between becoming an entropy

die het heeft over menselijk leven, dat een entropie wordt,

as a sort of concentration of attention,

een soort concentratie van aandacht,

a human place of possibility in space at large.

een menselijke plek van mogelijkheid in de ruimte.

Is there another way?

Is er een andere manier?

Dark matter now placed against a horizon.

Donkere materie tegen een horizon afgezet.

If minds live in bodies, if bodies live in clothes,

Als geesten in lichamen leven, als lichamen in kleren leven,

and then in rooms, and then in buildings,

en dan in kamers, en dan in gebouwen,

and then in cities, do they also have a final skin,

en dan in steden, hebben ze dan ook een ultieme huid

and is that skin perceptual?

en kan je die huid waarnemen?

The horizon.

De horizon.

And is art about

Gaat kunst over

trying to imagine what lies beyond the horizon?

proberen voor te stellen wat verder ligt dan de horizon?

Can we use, in a way, a body as an empty catalyst

Kunnen we een lichaam gebruiken als een lege katalysator

for a kind of empathy with the experience

van een soort empathie met de ervaring

of space-time as it is lived, as I am standing here

van ruimte-tijd zoals ze wordt beleefd, zoals ik hier voor jullie sta

in front of you trying to feel and make a connection

en een connectie probeer te voelen

in this space-time that we are sharing,

in deze ruimte-tijd die we delen?

can we use, at it were, the memory of a body,

Kunnen we als het ware de herinnering aan een lichaam gebruiken,

of a human space in space to catalyze

aan een menselijke ruimte in de ruimte,

an experience, again, firsthand experience,

om een ervaring op gang te brengen, uit eerste hand,

of elemental time.

van de tijd der elementen?

Human time, industrial time, tested against

Menselijke tijd, industriële tijd, getest

the time of the tides, in which these memories

tegen de tijd van de getijden, waarin deze herinneringen

of a particular body, that could be any body,

aan een bepaald lichaam dat elk lichaam kan zijn,

multiplied as in the time of mechanical reproduction,

vermenigvuldigd, zoals in de tijd van mechanische reproductie,

many times, placed over three square miles,

vele malen, over 8 vierkante km geplaatst,

a mile out to sea,

1,5 km de zee in,

disappearing, in different conditions of day and night.

wegdeemsterend, in verschillende toestanden van dag en nacht.

You can see this work. It's on the mouth of the Mersey,

Je kan dit werk bekijken aan de monding van de Mersey,

just outside Liverpool.

net buiten Liverpool.

And there you can see what a Liverpool sea looks like

Hier zie je hoe de zee eruit ziet in Liverpool

on a typical afternoon.

op een typische namiddag.

The pieces appear and disappear,

De stukken verschijnen en verdwijnen,

but maybe more importantly --

maar wat belangrijker is --

this is just looking north from the center of the installation --

hier kijk je noordwaarts vanuit het midden van de installatie --

they create a field, a field that involves

ze creëren een veld

living and the surrogate bodies in a kind of relation,

met levende en surrogaatlichamen,

a relation with each other and a relation with that limit,

in relatie met elkaar en met die grens,

the edge, the horizon.

de rand, de horizon.

Just moving on, is it possible,

We gaan verder. Is het mogelijk

taking that idea of mind, body, body-building,

om die idee van geest - lichaam - gebouwen te nemen,

to supplant the first body,

om het eerste, biologische, lichaam te vervangen

the biological body, with the second,

door het tweede,

the body of architecture and the built environment.

het lichaam van de architectuur en de gebouwde omgeving?

This is a work called "Room for the Great Australian Desert."

Dit werk heet 'Ruimte voor de Grote Australische Woestijn'.

It's in an undefined location

Het is een onbepaalde plek

and I've never published where it is.

en ik heb nooit bekendgemaakt waar het is.

It's an object for the mind.

Het is een object voor de geest.

I think of it as a 21st-century Buddha.

Ik zie het als een Boeddha van de 21e eeuw.

Again, the darkness of the body,

Opnieuw de duisternis van het lichaam,

now held within this bunker shape

nu vastgehouden in de bunkervorm

of the minimum position that a body needs to occupy,

van de minimumruimte die een lichaam inneemt,

a crouching body.

een hurkend lichaam.

There's a hole at the anus, penis level.

Er zit een gat op anus/penisniveau.

There are holes at ears. There are no holes at the eyes.

Er zijn gaten bij de oren. Er zijn geen gaten bij de ogen.

There's a slot for the mouth. It's two and a half inches thick,

Er is een opening voor de mond. Ze is 7 cm dik,

concrete with a void interior.

beton met een leegte vanbinnen.

Again, a site found with a completely flat

Ook op deze lokatie een volkomen vlakke

360-degree horizon.

horizon van 360 graden.

This is just simply asking, again,

Hier vragen we opnieuw,

as if we had arrived for the first time,

alsof we pas aangekomen waren,

what is the relationship of the human project

wat de relatie is van het menselijke project

to time and space?

met ruimte en tijd.

Taking that idiom of, as it were,

Als je het idioom gebruikt, als het ware,

the darkness of the body transferred to architecture,

van de duisternis van het lichaam overgebracht naar de architectuur,

can you use architectural space not for living

kan je dan architecturale ruimte gebruiken, niet om te wonen

but as a metaphor,

maar als beeldspraak,

and use its systolic, diastolic

en haar systolische, diastolische,

smaller and larger spaces to provide a kind of

kleinere en grotere ruimtes gebruiken

firsthand somatic narrative for a journey through space,

om een lichaamsverhaal uit eerste hand te vertellen over een reis

light and darkness?

door ruimte, licht en duisternis?

This is a work of some proportion and some weight

Dit is een werk van enige omvang en gewicht

that makes the body into a city, an aggregation of cells

waardoor het lichaam een stad wordt, een verzameling cellen

that are all interconnected

die met elkaar verbonden zijn

and that allow certain visual access

en een visuele toegang geven

at certain places.

tot bepaalde plaatsen.

The last work that I just wanted to share with you

Het laatste werk dat ik met jullie wil delen,

is "Blind Light," which is perhaps

is 'Blind licht', wellicht

the most open work,

het meest open werk.

and in a conference of radical openness,

Op een conferentie over radicale openheid

I think maybe this is as radical as I get,

is dit mijn meest radicale positie,

using light and water vapor as my materials.

waarbij ik licht en waterstoom als materiaal gebruik.

Here is a box

Dit is een doos,

filled at one and a half atmospheres of atmospheric pressure,

gevuld, bij een druk van 1,5 atmosfeer,

with a cloud and with very bright light.

met een wolk en heel helder licht.

As you walk towards the ever-open threshold,

Als je op de altijd geopende drempel afgaat,

you disappear, both to yourselves and to others.

verdwijn je, voor jezelf en voor anderen.

If you hold your hand out in front of you,

Als je je hand voor je houdt,

you can't see it.

kan je ze niet zien.

If you look down, you can't see your feet.

Als je naar beneden kijkt, zie je je voeten niet.

You are now consciousness without an object,

Je bent nu bewustzijn zonder voorwerp,

freed from the dimensionful

vrij van de dimensie-volle

and measured way in which life links us

en afgemeten manier waarop het leven ons vasthangt

to the obligatory.

aan het obligate.

But this is a space that is actually filled with people,

Maar deze ruimte is gevuld met mensen,

disembodied voices,

stemmen zonder lichaam,

and out of that ambient environment,

en vanuit die omhullende omgeving

when people come close to your own body zone,

lijken mensen die je eigen lichaamszone heel dicht naderen,

very close, they appear to you as representations.

voor jou op weergaves.

When they appear close to the edge,

Als ze dicht bij de rand verschijnen,

they are representations, representations in which

zijn het weergaves

the viewers have become the viewed.

waarin de kijkers de bekeken mensen zijn geworden.

For me, art is not about objects of high monetary exchange.

Voor mij gaat kunst niet over voorwerpen van grote geldwaarde

It's about reasserting our firsthand experience

Het gaat erom dat we onze directe ervaring

in present time.

opnieuw laten gelden in het heden.

As John Cage said,

John Cage zei het al:

"We are not moving towards some kind of goal.

"We bewegen niet naar een soort doel toe,

We are at the goal, and it is changing with us.

we zijn bij het doel, en het verandert samen met ons.

If art has any purpose, it is to open our eyes to that fact."

Als kunst een doel heeft, dan is het om onze ogen voor dat feit te openen."

Thank you very much.

Hartelijk dank.

(Applause)

(Applaus)