Antony Gormley: Sculpted space, within and without

آنتونی گورملی: فضای تراش‌خورده، درون و بیرون

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mana Ahmady

I'm going to tell you about why I became a sculptor,

قصد دارم که درباره اینکه چرا من مجسمه ساز شدم براتون بگم،

and you may think that sculptors,

و شاید شما فکر کنید که خُب، این مجسمه‌سازان،

well, they deal with meta, they deal with objects,

با مواد سروکار دارند، با اشیا سروکار دارند و با بدن‌ها سروکار دارند،

they deal with bodies,

با مواد سروکار دارند، با اشیا سروکار دارند و با بدن‌ها سروکار دارند،

but I think, really, what I care about most

اما من فکر می‌کنم، آنچه که من واقعا بیشتر به آن توجه می‌کنم

is making space, and that's what I've called this talk:

ساخت فضاست، و برای همینه که من این سخنرانی را ساخت فضا می‌نامم.

Making Space.

ساخت فضاست، و برای همینه که من این سخنرانی را ساخت فضا می‌نامم.

Space that exists within us,

فضایی که در درون ما، و در بیرون از ما وجود دارد.

and without us.

فضایی که در درون ما، و در بیرون از ما وجود دارد.

So, when I was a child,

خُب، وقتی که بچه بودم،

I don't know how many of you grew up in the '50s,

نمی‌دونم چند نفر از شما در دهه پنجاه بزرگ شدید،

but I was sent upstairs for an enforced rest. (Laughter)

اما من برای استراحت اجباری به طبقه بالا فرستاده می‌شدم. (خنده تماشاگران)

It's a really bad idea. I mean, after lunch, you're, you know,

این ایده‌ی بسیار بدی بود. منظورم اینه که بعد از ناهار، می‌دانید،

you're six, and you want to go and climb a tree.

تو فقط شش سالته، می‌خوای بری بیرون و از یک درخت بالا بری.

But I had to go upstairs, this tiny little room

اما من باید می‌رفتم طبقه بالا، در اون اتاق کوچولو

that was actually made out of an old balcony,

که درواقع یه بالکن قدیمی بود که تبدیل به اتاق شده بود،

so it was incredibly hot, small and light,

و بطور باورنکردنی گرم، کوچک و روشن بود،

and I had to lie there. It was ridiculous.

و من می‌بایستی آنجا دراز می‌کشیدم. این خیلی مسخره و چرند بود.

But anyway, for some reason, I promised myself

اما بگذریم، به دلایلی، من به خودم قول دادم که حرکت نکنم،

that I wasn't going to move,

اما بگذریم، به دلایلی، من به خودم قول دادم که حرکت نکنم،

that I was going to do this thing that Mummy

و کاری را که مامانم ازم می‌خواست را انجام بدم.

wanted me to do.

و کاری را که مامانم ازم می‌خواست را انجام بدم.

And there I was, lying there in this tiny space,

و من آنجا بودم، در آن فضای کوچولو دراز می‌کشیدم،

hot, dark, claustrophobic, matchbox-sized, behind my eyes,

یه فضای کوچک، گرم و تنگ و ترسناک به اندازه یه قوطی کبریت پشت چشم‌هام بود،

but it was really weird, like, after this went on

اما این خیلی عجیب بود، انگار، پس از مدتی

for days, weeks, months, that space would get bigger

بعد از گذشت روزها، هفته‌ها و ماه‌ها این فضا بزرگ‌تر، تاریک‌تر و خنک‌تر شد

and darker and cooler

بعد از گذشت روزها، هفته‌ها و ماه‌ها این فضا بزرگ‌تر، تاریک‌تر و خنک‌تر شد

until I really looked forward to that half an hour

تا اینکه من واقعا با اشتیاق در انتظار این نیم ساعت بی‌حرکتی و استراحت اجباری بودم،

of enforced immobility and rest,

تا اینکه من واقعا با اشتیاق در انتظار این نیم ساعت بی‌حرکتی و استراحت اجباری بودم،

and I really looked forward to going to that place

من واقعا با اشتیاق منتظر بودم که در این تاریکی فرو برم.

of darkness.

من واقعا با اشتیاق منتظر بودم که در این تاریکی فرو برم.

Do you mind if we do something completely different?

اشکالی داره اگر یه کار کاملا متفاوت انجام بدیم؟

Can we all just close our eyes for a minute?

می‌شه هممون چشم‌هامون را فقط برای یک دقیقه ببندیم؟

Now, this isn't going to be freaky.

حالا، این قرار نیست ترسناک باشد.

It isn't some cultic thing. (Laughter)

این یک آیین فرقه‌ای نیست. (خنده تماشاگران)

It's just, it's just, I just would like us all to go there.

این فقط، این فقط، من فقط می‌خوام همه با هم به آنجا بریم.

So I'm going to do it too. We'll all be there together.

خب، من هم می‌خوام چشم‌هام را ببندم. ما همه آنجا با هم خواهیم بود.

So close your eyes for a minute.

پس چشم‌هاتان را برای یک دقیقه ببندید.

Here we are, in a space,

ما اینجاییم، در یک فضا،

the subjective, collective space of the darkness of the body.

فضای ذهنی و به هم پیوسته‌ی غوطه ور در تاریکی بدن.

I think of this as the place of imagination,

فکر می‌کنم این محلی برای تخیل و توان بالقوه‌ست،

of potential,

فکر می‌کنم این محلی برای تخیل و توان بالقوه‌ست،

but what are its qualities?

اما کیفیت این مکان چیست؟

It is objectless. There are no things in it.

یک فضای بی‌جسم‌ست. و هیچ چیزی در آن نیست.

It is dimensionless. It is limitless.

ابعاد نداره. نامحدوده.

It is endless.

و بی‌نهایته.

Okay, open your eyes.

بسیار خُب، چشم‌هاتون را باز کنید.

That's the space that I think sculpture --

این فضایی‌ست که من فکر می‌کنم مجسمه‌سازی --

which is a bit of a paradox, sculpture that is about

که کمی در آن تناقض هست، مجسمه‌ساز کارش ساخت طرح‌های دارای ماده‌ست --

making material propositions --

که کمی در آن تناقض هست، مجسمه‌ساز کارش ساخت طرح‌های دارای ماده‌ست --

but I think that's the space

اما من فکر می‌کنم که این فضایی‌ست

that sculpture can connect us with.

که مجسمه سازی می‌تونه ما را با آن پیوند بده.

So, imagine we're in the middle of America.

خُب، تصور کنید که ما در وسط آمریکا هستیم.

You're asleep. You wake up,

شما خوابیده‌اید، بیدار می‌شید،

and without lifting your head from the earth

و بدون اینکه سرتون را از روی زمین بلند کنید

on your sleeping bag, you can see for 70 miles.

از روی کیسه خوابتان، می‌تونید تا ۱۰۰ کیلومتر را ببینید.

This is a dry lake bed.

این بسترِ خشک یک دریاچه‌ست.

I was young. I'd just finished art school.

جوان‌ بودم و تازه مدرسه هنر را تمام کرده بودم.

I wanted to do something that was working

می‌خواستم کاری انجام بدم که مستقیما با جهان مرتبط باشه، مستقیما با مکان.

directly with the world, directly with place.

می‌خواستم کاری انجام بدم که مستقیما با جهان مرتبط باشه، مستقیما با مکان.

This was a wonderful place, because it was a place

این محل بسیارشگفت انگیزی بود، چون محلی‌ بود

where you could imagine that you were the

که شما می‌تونستید تصور کنید که اولین کسی هستید که پاتون به اینجا رسیده.

first person to be there.

که شما می‌تونستید تصور کنید که اولین کسی هستید که پاتون به اینجا رسیده.

It was a place where nothing very much had happened.

این مکانی‌ست که چیز زیادی درش اتفاق نیفتاده.

Anyway, bear with me.

به‌هرحال، با من باشید.

I picked up a hand-sized stone,

من یک سنگ به اندازه دستم بر‌داشتم،

threw it as far as I was able,

و تا جایی که می‌تونستم پرتابش کردم،

it was about 22 meters.

حدود ۲۲ متر دور شد.

I then cleared all the stones within that radius

سپس من همه سنگ‌ها را در این شعاع جمع کردم و یه کُپه ساختم.

and made a pile.

سپس من همه سنگ‌ها را در این شعاع جمع کردم و یه کُپه ساختم.

And that was the pile, by the way.

به هر حال، این همان کُپه‌ست.

And then, I stood on the pile,

و سپس من روی این کُپه ایستادم،

and threw all of those rocks out again,

و دوباره همه این سنگها را پرتاب کردم،

and here is rearranged desert.

و این صحرای نوآرایی‌شده است.

You could say, well, it doesn't look very different

شما می‌تونید بگید، خُب، به نظر خیلی متفاوت با چیزی که شروع کرد نمی‌رسه.

from when he started.

شما می‌تونید بگید، خُب، به نظر خیلی متفاوت با زمانی که شروع کرد نمی‌رسه.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

What's all the fuss about?

این همه هیاهو برای چه بود؟

In fact, Chris was worried and said,

در حقیقت، کریس نگران بود و گفت،

"Look, don't show them that slide,

"نگاه کن، این اسلاید را بهشون نشون نده،

because they're just going to think you're another one of

چون آنها بلافاصله فکر می‌کنند که تو یکی دیگر از

those crazy modern artists who doesn't do much.

آن هنرمندان دیوانه نوگرا هستی که کار زیادی نمی‌کنه."

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

But the fact is, this is evidence

اما در حقیقت، این شاهدی از یه بدن زنده‌ در کالبدهای دیگر است،

of a living body on other bodies,

اما در حقیقت، این شاهدی از یه بدن زنده‌ در کالبدهای دیگر است،

rocks that have been the subject of geological formation,

سنگ‌هایی که اجزای سازندهای زمینی‌شناسی بوده‌اند،

erosion, the action of time on objects.

و فرسایش، یعنی تاثیر زمان براین اجسام.

This is a place, in a way, that I just

این فضایی‌ست، که من فقط دلم می‌خواد شما، به شیوه‌ای، بهش متفاوت نگاه کنید

would like you to, in a way, look at differently

این فضایی‌ست، که من فقط دلم می‌خواد شما، به شیوه‌ای، بهش متفاوت نگاه کنید

because of this event that has happened in it,

به دلیل این رویدادی که در آن اتفاق افتاده،

a human event,

یک رویداد انسانی،

and in general, it just asks us to look again

و در کل، این فقط از ما می‌خواد که دوباره به این دنیا نگاه کنیم،

at this world, so different from, in a way,

به شیوه‌ای خیلی متفاوت از جهانی که با هم تقسیم می‌کنیم، ‌

the world that we have been sharing with each other,

به شیوه‌ای خیلی متفاوت از جهانی که با هم تقسیم می‌کنیم، ‌

the technological world,

جهان وابسته به فن‌آوری،

to look again at the elemental world.

تا دوباره به جهان پایه‌ای و ابتدایی روی بیاریم.

The elemental world that we all live in is that space

این جهان ابتدایی که همه ما در آن زندگی می‌کنیم همان فضایی‌ست

that we all visited together, the darkness of the body.

که یکدیگر را در آن ملاقات کردیم، تاریکی بدن.

I wanted to start again with that environment,

من می‌خواستم که دوباره با آن محیط شروع کنم،

the environment of the intimate, subjective space

محیطی مانوس، فضایی ذهنی

that each of us lives in, but from the other side

که هر یک از ما در آن زندگی می‌کنیم، اما از منظر دیگری.

of appearance.

که هر یک از ما در آن زندگی می‌کنیم، اما از منظر دیگری.

So here is a daily activity of the studio.

خُب این فعالیت‌های روزانه استودیوست.

You can see I don't do much. I'm just standing there,

می‌بینید که من کار زیادی نمی‌کنم. من فقط اینجا می‌ایستم،

again with my eyes closed, and other people

دوباره با چشمان بسته، و دیگران، ظاهرا، مرا قالب‌گیری می‌کنند.

are molding me, evidential.

دوباره با چشمان بسته، و دیگران، ظاهرا، مرا قالب‌گیری می‌کنند.

This is an indexical register of a lived moment

این ثبتِ فهرست‌وار یک لحظه‌ی زنده از یک پیکره در طی زمان است.

of a body in time.

این ثبتِ فهرست‌وار یک لحظه‌ی زنده از یک پیکره در طی زمان است.

Can we map that space, using the language of neutrinos

آیا می‌تونیم این فضا را با زبان نوترینوها یا پرتوهای کیهانی نقشه برداری کنیم،

or cosmic rays, taking the bounding condition of the body

و شرایط مرزی بدن را به‌عنوان محدوده‌های آن در نظر بگیریم، اما به‌شیوه‌ای کاملا معکوس

as its limit, but in complete reversal of, in a way,

و شرایط مرزی بدن را به‌عنوان محدوده‌های آن در نظر بگیریم، اما به‌شیوه‌ای کاملا معکوس

the most traditional Greek idea of pointing?

به سنتی‌ترین روش نشانه‌گذاری یونانی عمل کنیم؟

In the old days they used to take a lump of Pentelic marble

در روزگار قدیم آنها یک تکه از مرمر کوه‌های پِنتلیک بر‌می‌داشتند

and drill from the surface in order to identify the skin,

سطح مرمر را سوراخ می‌کردند تا پوسته آن را شناسایی کنند،

the appearance,

سیما و ظاهر آن را،

what Aristotle defined as the distinction

آنچه ارسطو به عنوان تمایز میان ماهیت و ظاهر تعریف کرد،

between substance and appearance,

آنچه ارسطو به عنوان تمایز میان ماهیت و ظاهر تعریف کرد،

the thing that makes things visible,

چیزی که باعث می‌شه همه چیز قابل دیدن بشه،

but here we're working from the other side.

اما ما اینجا از وجه دیگری کار می‌کنیم.

Or can we do it as an exclusive membrane?

آیا می‌تونیم این را به عنوان پوسته‌ای منحصر بفرد دربیاریم؟

This is a lead case made around the space

این قالب سربی ساخته شده از سراسر فضایی است

that my body occupied, but it's now void.

که بدن من آن را اشغال کرده، اما الان خالی‌ست.

This is a work called "Learning To See."

این اثری‌ست به نام "فراگیریِ دیدن".

It's a bit of, well, we could call it night,

این یک کمی، خب، می‌تونستیم بهش بگیم شب،

we could call it the 96 percent of gravity

می‌تونستیم اسمش را از روی آن ۹۶ درصد گرانشی

that we don't know about, dark matter,

که درباره‌اش هیچی نمی‌دونیم بگذاریم، ماده‌ی سیاه،

placed in space, anyway, another version of a human space

که در فضا تعبیه شده، به هر حال، نسخه‌ی دیگری از فضای انسانی

in space at large, but I don't know if you can see,

در فضا در مقیاس بزرگ، اما نمی‌دونم شما می‌تونید ببینید،

the eyes are indicated, they're closed.

چشمها نشان داده شده‌اند، آنها بسته‌اند.

It's called "Learning To See" because it's about an object

این ‌"فراگیری دیدن" نامیده می‌شه چون‌ که این درباره جسمی‌ست

that hopefully works reflexively and talks about that

که امیدوارم تاثیر بازتاباننده‌ای بگذارد و درباره‌ی بصیرت یا پیوند با تاریکی بدن

vision or connection with the darkness of the body

که امیدوارم تاثیر بازتاباننده‌ای بگذارد و درباره‌ی بصیرت یا پیوند با تاریکی بدن

that I see as a space of potential.

که من‌ آن را به عنوان فضای بالقوه می‌بینم صحبت کنه.

Can we do it another way, using the language

آیا می‌تونیم این را به شیوه دیگری انجام بدیم، با استفاده از زبان

of particles around a nucleus, and talk about the body

ذرات اطراف هسته اتم، و درباره بدن به عنوان مرکز انرژی صحبت کنیم؟

as an energy center?

ذرات اطراف هسته اتم، و درباره بدن به عنوان مرکز انرژی صحبت کنیم؟

No longer about statues, no longer having to take that

دیگر مجسمه‌ای در کار نباشه، مجبور نباشیم وظیفه‌ی برپاماندن را به عهده نگیریم، برپایی بدن انسان را،

duty of standing, the standing of a human body,

دیگر مجسمه‌ای در کار نباشه، مجبور نباشیم وظیفه‌ی برپاماندن را به عهده نگیریم، برپایی بدن انسان را،

or the standing of a statue, release it,

و یا برپاماندن مجسمه را، رهاش کنید،

allow it to be an energy field, a space in space

بهش اجازه بدید که یک میدان انرژی باشد، جایی در فضا

that talks about human life, between becoming an entropy

که درباره زندگی انسان حرف می‌زند، در هنگامه‌ی دگردیسی به آنتروپی

as a sort of concentration of attention,

به عنوان نوعی از تمرکز توجه،

a human place of possibility in space at large.

یک مکان انسانی از امکان در فضا به مقیاس بزرگ.

Is there another way?

آیا شیوه‌ی دیگری هم هست؟

Dark matter now placed against a horizon.

ماده‌ی تاریک در مقابل یک افق قرار می‌گیره.

If minds live in bodies, if bodies live in clothes,

اگر ذهن در بدن‌ها زندگی می‌کنه، و اگر بدن‌ها در لباس‌ها زندگی می‌کنند،

and then in rooms, and then in buildings,

و سپس در اتاق‌ها، و ساختمان‌ها

and then in cities, do they also have a final skin,

و بعدتر در شهرها، آیا آنها پوسته‌ی نهایی و آخری دارند،

and is that skin perceptual?

و آیا این پوست ادراکی ‌ست؟

The horizon.

افق.

And is art about

و آیا هنر تلاشی‌ست در جهت تصور آنچه که فراتر ازاین افق نهفته است؟

trying to imagine what lies beyond the horizon?

و آیا هنر تلاشی‌ست در جهت تصور آنچه که فراتر ازاین افق نهفته است؟

Can we use, in a way, a body as an empty catalyst

آیا به طریقی می‌توانیم، بدن را به عنوان یک میانجی خالی مورد استفاده قرار دهیم،

for a kind of empathy with the experience

تا به نوعی یگانگی با تجربه‌‌ی فضا-زمان در لحظه‌ی وقوع برسیم، در لحظه‌ای که من اینجا ایستاده‌ام

of space-time as it is lived, as I am standing here

تا به نوعی یگانگی با تجربه‌‌ی فضا-زمان در لحظه‌ی وقوع برسیم، در لحظه‌ای که من اینجا ایستاده‌ام

in front of you trying to feel and make a connection

روبروی شما و تلاش می‌کنم که پیوندی را در این فضا-مکان مشترک احساس کنم و بسازم،

in this space-time that we are sharing,

روبروی شما و تلاش می‌کنم که پیوندی را در این فضا-مکان مشترک احساس کنم و بسازم،

can we use, at it were, the memory of a body,

آیا می‌تونیم این را همانطور که هست، به‌عنوان حافظه یک بدن،

of a human space in space to catalyze

از یک فضای انسانی در فضا به‌کار بگیریم تا به یک تجربه سرعت ببخشیم، یک تجربه‌ی ناب،

an experience, again, firsthand experience,

از یک فضای انسانی در فضا به‌کار بگیریم تا به یک تجربه سرعت ببخشیم، یک تجربه‌ی ناب،

of elemental time.

از زمانِ محض.

Human time, industrial time, tested against

زمان انسانی، زمان صنعتی،‌ آزموده شده در برابر

the time of the tides, in which these memories

زمان جزر و مد، که در آنها خاطراتِ

of a particular body, that could be any body,

یک بدن خاص، که هر بدنی می‌تواند باشد،

multiplied as in the time of mechanical reproduction,

همزمان با نوزایی مکانیکی‌، بارها و بارها تکثیر می‌شود،

many times, placed over three square miles,

در فضایی برابر هشت کیلومتر مربع، یک و نیم کیلومتر درون دریا، جای می‌گیرد،

a mile out to sea,

در فضایی برابر هشت کیلومتر مربع، یک و نیم کیلومتر درون دریا، جای می‌گیرد،

disappearing, in different conditions of day and night.

در شرایط مختلف روز و شب، ناپدید می‌شود.

You can see this work. It's on the mouth of the Mersey,

می‌تونید این کار را ببینید. در دهانه‌ی رود مِرسِی برپا شده، درست خارج از لیورپول.

just outside Liverpool.

می‌تونید این کار را ببینید. در دهانه‌ی رود مِرسِی برپا شده، درست خارج از لیورپول.

And there you can see what a Liverpool sea looks like

و آنجا می‌تونید ببینید که دریای لیورپول در یک بعد از ظهر عادی چگونه است.

on a typical afternoon.

و آنجا می‌تونید ببینید که دریای لیورپول در یک بعد از ظهر عادی چگونه است.

The pieces appear and disappear,

این مجسمه ها پدیدار و ناپدید می‌شن،

but maybe more importantly --

اما شاید مهمتر از همه --

this is just looking north from the center of the installation --

این فقط نمای شمالی از مرکز چیدمان است --

they create a field, a field that involves

آنها یک میدان را می‌آفرینند، میدانی که دربرگیرنده‌ی

living and the surrogate bodies in a kind of relation,

بدن‌های زنده و جایگزین در شکلی از وابستگی‌ست.

a relation with each other and a relation with that limit,

پیوندی با یکدیگر و پیوندی با آن مرز،

the edge, the horizon.

آن کرانه، آن افق.

Just moving on, is it possible,

از این بگذریم، آیا ممکنه،

taking that idea of mind, body, body-building,

با در نظر گرفتن آن ایده‌ی ذهن، بدن، بدن-ساختار،

to supplant the first body,

پیکر نخست را، پیکر بیولوژیکی را، با پیکر دوم جایگزین کنیم،

the biological body, with the second,

پیکر نخست را، پیکر بیولوژیکی را، با پیکر دوم جایگزین کنیم،

the body of architecture and the built environment.

پیکره‌ای از معماری و محیط ترکیبی.

This is a work called "Room for the Great Australian Desert."

این اثر دیگری‌ست به نام "اتاقی برای صحرای بزرگ استرالیا".

It's in an undefined location

این مکان مشخص نشده‌ای است

and I've never published where it is.

و من هرگز منتشر نکردم که این کجاست.

It's an object for the mind.

این جسمی برای ذهن است.

I think of it as a 21st-century Buddha.

برای من مثل بودای قرن بیست و یکم می‌ماند.

Again, the darkness of the body,

و دوباره، تاریکی این بدن،

now held within this bunker shape

که حالا درون این فضای مخزنی‌شکل محبوس شده

of the minimum position that a body needs to occupy,

در کمترین فضایی که یک بدن نیاز داره که تصرف کند.

a crouching body.

یک بدن قوز کرده.

There's a hole at the anus, penis level.

یک سوراخ در ارتفاع مقعد، آلت تناسلی مرد وجود دارد.

There are holes at ears. There are no holes at the eyes.

سوراخ هایی برای گوشها وجود دارد. برای چشم ها سوراخی نیست.

There's a slot for the mouth. It's two and a half inches thick,

یک شکاف برای دهان هست. ۷ سانتی‌متر ضخامت داره،

concrete with a void interior.

از جنس بتن و میان تهی.

Again, a site found with a completely flat

و دوباره یک زمین کشف شده‌ی کاملا مسطح

360-degree horizon.

با افق ۳۶۰ درجه.

This is just simply asking, again,

دوباره، این خیلی ساده داره می‌پرسه،

as if we had arrived for the first time,

انگار که ما برای اولین بار به اینجا پا گذاشتیم،

what is the relationship of the human project

ارتباط بین نگاشت انسانی با زمان و فضا چیست؟

to time and space?

ارتباط بین نگاشت انسانی با زمان و فضا چیست؟

Taking that idiom of, as it were,

با در نظر گرفتن این اصطلاح، همانطور که بود،

the darkness of the body transferred to architecture,

تاریکی بدن که به معماری منتقل می‌شود،

can you use architectural space not for living

آیا می‌توانید از فضای معماری برای زندگی استفاده نکنید،

but as a metaphor,

بلکه برای استعاره استفاده کنید،

and use its systolic, diastolic

و ضربان آن را، انقباض و انبساط آن را

smaller and larger spaces to provide a kind of

فضاهای کوچک‌تر و بزرگ‌تر را برای ارائه نوعی روایت مادی ناب به‌کاربریم، تا به مکاشفه‌ای درون فضا،

firsthand somatic narrative for a journey through space,

فضاهای کوچک‌تر و بزرگ‌تر را برای ارائه نوعی روایت مادی ناب به‌کاربریم، تا به مکاشفه‌ای درون فضا،

light and darkness?

نور و تاریکی دست یازیم؟

This is a work of some proportion and some weight

این اثری‌ست از تناسب و وزن

that makes the body into a city, an aggregation of cells

بدن را به یک شهر تبدیل می‌کند، تجمعی از سلول‌ها

that are all interconnected

که همه با هم پیوند دارند

and that allow certain visual access

و اجازه دسترسی خاص بصری در مکان‌های خاص را می‌دهد .

at certain places.

و اجازه دسترسی خاص بصری در مکان‌های خاص را می‌دهد .

The last work that I just wanted to share with you

و آخرین اثری که الان می‌خواهم با شما در میان بگذارم

is "Blind Light," which is perhaps

"نورِ کور" است که شاید

the most open work,

آزادانه‌ترین اثر باشد،

and in a conference of radical openness,

و دریک کنفرانس‌ آزادی افراطی،

I think maybe this is as radical as I get,

فکر می‌کنم شاید این بیشترین حد افراط در من باشه،

using light and water vapor as my materials.

از نور و بخار آب به عنوان مواد کارم استفاده کردم.

Here is a box

اینجا یک جعبه است

filled at one and a half atmospheres of atmospheric pressure,

که از یک‌‌‌ونیم اتمسفر فشارهوا پر شده،

with a cloud and with very bright light.

با یک ابر و با نور بسیار روشن .

As you walk towards the ever-open threshold,

همانطور که شما درآستانه‌ی همیشه باز آن راه می‌رید،

you disappear, both to yourselves and to others.

ناپدید می‌شید، هم برای خودتان و هم برای دیگران.

If you hold your hand out in front of you,

اگر دست‌تان را جلو خودتون بگیرید،

you can't see it.

نمی‌تونید ببینیدش.

If you look down, you can't see your feet.

اگر پایین را نگاه کنید، نمی‌تونید پاهاتون را ببینید.

You are now consciousness without an object,

حال شما آگاه و بدون جسم هستید،

freed from the dimensionful

آزاد از بُعدناکی

and measured way in which life links us

و شیوه اندازگیری‌شده ای که در آن زندگی ما را با جبر پیوند می‌ده.

to the obligatory.

و شیوه اندازگیری‌شده ای که در آن زندگی ما را با جبر پیوند می‌ده.

But this is a space that is actually filled with people,

اما این فضایی‌ست که واقعا با مردم پر شده،

disembodied voices,

صداهایی رها از تن،

and out of that ambient environment,

و خارج از این محیط پیرامونی و فراگیر،

when people come close to your own body zone,

هنگامی که مردم نزدیک منطقه بدن شما می‌شن،

very close, they appear to you as representations.

خیلی نزدیک، آنها به عنوان تمثال برای شما ظاهر می‌شن.

When they appear close to the edge,

و هنگامی که به کرانه‌ها نزدیک می‌شن،

they are representations, representations in which

آنها تمثال هستند، تمثالی که در آن

the viewers have become the viewed.

ناظران خود تبدیل به منظر شده‌اند.

For me, art is not about objects of high monetary exchange.

برای من، هنر ربطی به ارزش پولی زیاد ندارد.

It's about reasserting our firsthand experience

این مربوط به بازیابی تجربه‌ی ناب ما در زمان حال‌ست.

in present time.

این مربوط به بازیابی تجربه‌ی ناب ما در زمان حال‌ست.

As John Cage said,

همانطور که جان کیج گفت،

"We are not moving towards some kind of goal.

"ما درحال حرکت به طرف یک جور هدف نیستیم.

We are at the goal, and it is changing with us.

ما در خود هدف هستیم، و این با ما تغییر می‌کند.

If art has any purpose, it is to open our eyes to that fact."

اگر هنر مقصودی داشته باشد، آن باز کردن چشمان ما به این حقیقت است."

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)