What almost dying taught me about living | Suleika Jaouad

Vertaald door: Kees Kruyswijk Nagekeken door: Peter van de Ven

It was the spring of 2011,

In de lente van 2011 stond ik --

and as they like to say in commencement speeches,

zoals ze plegen te zeggen bij een diploma-uitreiking --

I was getting ready to enter the real world.

klaar om de échte wereld binnen te stappen.

I had recently graduated from college

Ik was net afgestudeerd

and moved to Paris to start my first job.

en naar Parijs verhuisd voor mijn eerste baan.

My dream was to become a war correspondent,

Het was mijn droom om oorlogscorrespondent te worden,

but the real world that I found

maar in de wereld waar ik terechtkwam,

took me into a really different kind of conflict zone.

belandde ik in een conflictgebied van een heel ander soort.

At 22 years old,

Toen ik 22 was,

I was diagnosed with leukemia.

kreeg ik de diagnose leukemie.

The doctors told me and my parents, point-blank,

De dokters zeiden zonder omwegen tegen mij en mijn ouders

that I had about a 35 percent chance of long-term survival.

dat ik om te overleven op de lange termijn een kans had van ongeveer 35%.

I couldn't wrap my head around what that prognosis meant.

De betekenis van die prognose drong maar moeizaam tot me door.

But I understood that the reality and the life I'd imagined for myself

Maar wel begreep ik dat de verwachtingen die ik had gehad voor mijn toekomst

had shattered.

in scherven lagen.

Overnight, I lost my job, my apartment, my independence,

Per direct was ik mijn baan, mijn flat en mijn onafhankelijkheid kwijt,

and I became patient number 5624.

en werd ik patiënt nummer 5624.

Over the next four years of chemo, a clinical trial

In de daaropvolgende vier jaren van chemo, een clinical trial

and a bone marrow transplant,

en een beenmergtransplantatie

the hospital became my home,

werd het ziekenhuis mijn thuis

my bed, the place I lived 24/7.

en speelde mijn leven zich 24/7 in bed af.

Since it was unlikely that I'd ever get better,

Omdat het onwaarschijnlijk was dat ik ooit beter zou worden,

I had to accept my new reality.

moest ik de nieuwe realiteit accepteren.

And I adapted.

Ik paste me aan.

I became fluent in medicalese,

Ik leerde het medisch jargon spreken,

made friends with a group of other young cancer patients,

ik sloot vriendschap met andere jonge kankerpatiënten,

built a vast collection of neon wigs

ik legde een grote verzameling felgekleurde pruiken aan

and learned to use my rolling IV pole as a skateboard.

en leerde mijn infuusstandaard als skateboard gebruiken.

I even achieved my dream of becoming a war correspondent,

Zelfs realiseerde ik mijn droom oorlogscorrespondent te worden,

although not in the way I'd expected.

hoewel anders dan ik had verwacht.

It started with a blog,

Ik begon een blog

reporting from the front lines of my hospital bed,

met verslagen uit de frontlinie van mijn ziekenhuisbed,

and it morphed into a column I wrote for the New York Times,

die uitmondden in een column voor de New York Times,

called "Life, Interrupted."

getiteld: 'Onderbroken leven'.

But -- (Applause)

Maar -- (Applaus)

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)

But above all else,

Maar bovenal

my focus was on surviving.

was overleven mijn doel.

And -- spoiler alert --

En -- ik verklap het maar vast --

(Laughter)

(Gelach)

I did survive, yeah.

ik heb het overleefd.

(Applause)

(Applaus)

Thanks to an army of supportive humans,

Dankzij een legertje mensen, mensen die me hebben gesteund.

I'm not just still here, I am cured of my cancer.

Ik ben er nog, maar niet zomaar, ik ben van mijn kanker genezen.

(Applause)

(Applaus)

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)

So, when you go through a traumatic experience like this,

Wanneer je zo'n traumatische ervaring meemaakt,

people treat you differently.

gaan mensen je anders behandelen.

They start telling you how much of an inspiration you are.

Ze gaan je vertellen wat een inspiratie je voor hen bent.

They say you're a warrior.

Ze zeggen dat je een strijder bent.

They call you a hero,

Ze noemen je een held,

someone who's lived the mythical hero's journey,

zo iemand uit een sage

who's endured impossible trials

die enorme beproevingen heeft doorstaan

and, against the odds, lived to tell the tale,

en het wonder boven wonder nog kan navertellen ook,

returning better and braver for what you're been through.

en die er beter en dapperder uit te voorschijn is gekomen.

And this definitely lines up with my experience.

Dit komt beslist overeen met mijn eigen ervaring.

Cancer totally transformed my life.

De kanker veranderde mijn leven totaal.

I left the hospital knowing exactly who I was

Toen ik uit het ziekenhuis kwam, wist ik precies wie ik was

and what I wanted to do in the world.

en wat ik in de wereld wilde doen.

And now, every day as the sun rises,

Nu drink ik iedere dag bij zonsopkomst

I drink a big glass of celery juice,

een groot glas selderijsap,

and I follow this up with 90 minutes of yoga.

waarna ik 90 minuten aan yoga doe.

Then, I write down 50 things I'm grateful for onto a scroll of paper

Vervolgens schrijf ik 50 dingen waarvoor ik dankbaar ben op een vel papier

that I fold into an origami crane and send sailing out my window.

dat ik tot een origami kraanvogel vouw die ik uit mijn raam laat vliegen.

(Laughter)

(Gelach)

Are you seriously believing any of this?

Gelooft u dit echt allemaal?

(Laughter)

(Gelach)

I don't do any of these things.

Ik doe niets van dat alles.

(Laughter)

(Gelach)

I hate yoga, and I have no idea how to fold an origami crane.

Ik heb niks met yoga en ik heb geen idee hoe ik een origami kraanvogel moet vouwen.

The truth is that for me,

De waarheid is

the hardest part of my cancer experience began once the cancer was gone.

dat het moeilijkste deel van mijn ervaring met kanker pas kwam na mijn genezing.

That heroic journey of the survivor we see in movies

Die heldhaftige reis van de overlever die we zien in films

and watch play out on Instagram --

en op Instagram

it's a myth.

is een fabeltje.

It isn't just untrue, it's dangerous,

Niet alleen onwaar, maar gevaarlijk,

because it erases the very real challenges of recovery.

want de reële uitdaging van het herstelproces blijft onvermeld.

Now, don't get me wrong -- I am incredibly grateful to be alive,

Begrijp me goed -- ik ben enorm dankbaar dat nog ik leef,

and I am painfully aware that this struggle is a privilege

en ik ben me er pijnlijk van bewust dat die uitdaging een privilege is

that many don't get to experience.

dat veel mensen niet is gegund.

But it's important that I tell you

Maar ik wil je graag vertellen

what this projection of heroism and expectation of constant gratitude

wat heldendom op je projecteren en alsmaar dankbaarheid bij je verwachten

does to people who are trying to recover.

met je doet tijdens je herstelproces.

Because being cured is not where the work of healing ends.

Want op het moment dat je beter bent, stopt het genezingsproces niet.

It's where it begins.

Dan begint het juist.

I'll never forget the day I was discharged from the hospital,

Ik vergeet nooit de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis.

finally done with treatment.

Ik kreeg geen behandelingen meer.

Those four years of chemo had taken a toll on my relationship

Maar vier jaar chemo had zijn tol geëist van de jarenlange relatie met mijn vriend.

with my longtime boyfriend,

and he'd recently moved out.

Kort daarvoor had hij zijn spullen gepakt.

And when I walked into my apartment, it was quiet.

En toen ik mijn flat binnenkwam, was het er doodstil.

Eerily so.

Griezelig gewoon.

The person I wanted to call in this moment,

Iemand die ik op dat moment graag had willen bellen,

the person who I knew would understand everything,

van wie ik wist dat ze alles zou begrijpen --

was my friend Melissa.

was mijn vriendin Melissa.

She was a fellow cancer patient,

Ook zij was kankerpatiënt,

but she had died three weeks earlier.

maar zij was drie weken daarvoor overleden.

As I stood there in the doorway of my apartment,

Ik stond daar op de drempel van mijn flat,

I wanted to cry.

en ik wilde alleen maar huilen.

But I was too tired to cry.

Maar daar was ik te moe voor.

The adrenaline was gone.

Mijn adrenaline was op.

I had felt as if the inner scaffolding

Net alsof de innerlijke steunconstructie

that had held me together since my diagnosis

die mij sinds mijn diagnose overeind had gehouden

had suddenly crumbled.

plotseling was ingestort.

I had spent the past 1,500 days working tirelessly to achieve one goal:

Ik had 1500 dagen keihard gewerkt om dat ene doel te bereiken:

to survive.

in leven blijven.

And now that I'd done so,

Nu ik daarin was geslaagd,

I realized I had absolutely no idea how to live.

besefte ik dat ik absoluut geen idee had hoe ik nu moest leven.

On paper, of course, I was better:

Op papier was ik natuurlijk genezen:

I didn't have leukemia,

ik had geen leukemie meer,

my blood counts were back to normal,

mijn bloedwaarden waren weer normaal,

and the disability checks soon stopped coming.

en mijn uitkering liep af.

To the outside world,

Voor de buitenwacht

I clearly didn't belong in the kingdom of the sick anymore.

hoorde ik niet meer bij de wereld van de zieken.

But in reality, I never felt further from being well.

Maar in werkelijkheid voelde ik me zieker dan ooit.

All that chemo had taken a permanent physical toll on my body.

Door al die chemotherapie had mijn lichaam blijvende schade opgelopen.

I wondered, "What kind of job can I hold

Ik vroeg me af: wat voor baan kan ik nou hebben,

when I need to nap for four hours in the middle of the day?

als ik midden op de dag vier uur moet slapen,

When my misfiring immune system

en de haperingen van mijn immuunsysteem

still sends me to the ER on a regular basis?"

me iedere keer doen belanden op de spoedeisende hulp?

And then there were the invisible, psychological imprints

Dan had ik nog de onzichtbare psychische littekens

my illness had left behind:

van mijn ziekteproces:

the fears of relapse,

de angst dat het zou terugkomen,

the unprocessed grief,

het onverwerkte verdriet,

the demons of PTSD that descended upon me for days, sometimes weeks.

de demonen van de PTSS die mij dagenlang en soms wekenlang achtervolgden.

See, we talk about reentry

Snap je, we praten wél over terugkeer

in the context of war and incarceration.

in de context van oorlog en detentie,

But we don't talk about it as much

maar we gebruiken die woorden niet

in the context of other kinds of traumatic experiences, like an illness.

wanneer het gaat om andere soorten traumatische ervaring, zoals ziekte.

Because no one had warned me of the challenges of reentry,

Omdat niemand me had gewaarschuwd voor die problemen rond je terugkeer,

I thought something must be wrong with me.

dacht ik dat er iets mis was met me.

I felt ashamed,

Ik schaamde me,

and with great guilt, I kept reminding myself

en met al dat schuldgevoel bleef ik mezelf voorhouden

of how lucky I was to be alive at all,

wat een bofferd ik was dat ik nog leefde,

when so many people like my friend Melissa were not.

anders dan zoveel anderen, zoals mijn vriendin Melissa.

But on most days, I woke up feeling so sad and lost,

Maar meestal voelde ik me zo bedroefd en verloren als ik 's morgens wakker werd,

I could barely breathe.

dat ik nauwelijks kon ademhalen.

Sometimes, I even fantasized about getting sick again.

Soms beeldde ik me in dat ik weer ziek aan het worden was.

And let me tell you,

En geloof me,

there are so many better things to fantasize about

er zijn heel wat betere dingen om over te fantaseren

when you're in your twenties and recently single.

als je een twintiger bent en net weer alleenstaand.

(Laughter)

(Gelach)

But I missed the hospital's ecosystem.

Maar ik miste de ziekenhuiswereld.

Like me, everyone in there was broken.

Daar was iedereen er slecht aan toe, net als ik.

But out here, among the living, I felt like an impostor,

Maar hier, te midden van de levenden, voelde ik me een oplichter,

overwhelmed and unable to function.

ondersteboven van alles en niet in staat om te functioneren.

I also missed the sense of clarity I'd felt at my sickest.

Ik had ook niet die helderheid van geest die ik had toen ik zo ziek was.

Staring your mortality straight in the eye has a way of simplifying things,

Confrontatie met je sterfelijkheid vereenvoudigt de dingen

of rerouting your focus to what really matters.

en richt je aandacht op de dingen die er echt toe doen.

And when I was sick, I vowed that if I survived,

Ik had mezelf beloofd: als ik dit overleef,

it had to be for something.

moet het ergens goed voor zijn.

It had to be to live a good life, an adventurous life,

Ik zou gaan voor een goed leven, een avontuurlijk leven,

a meaningful one.

een zinvol leven.

But the question, once I was cured,

Maar toen ik eenmaal was genezen,

became: How?

kwam de vraag op: en hoe dan?

I was 27 years old with no job, no partner, no structure.

Ik was 27, ik had geen baan, geen partner, geen structuur.

And this time, I didn't have treatment protocols or discharge instructions

En deze keer had ik geen behandelprotocol en geen instructies voor ontslag

to help guide my way forward.

als leidraad voor mijn bestaan.

But what I did have was an in-box full of internet messages

Wel had ik een inbox vol e-mails van mensen die ik niet kende.

from strangers.

Van vreemden.

Over the years,

In de loop van vier jaar

people from all over the world had read my column,

hadden mensen over de hele wereld mijn columns gelezen

and they'd responded with letters, comments and emails.

en hun commentaar gegeven in brieven en e-mails.

It was a mix, as is often the case, for writers.

Zoals vaker bij columnschrijvers, kwamen er allerlei soorten reacties.

I got a lot of unsolicited advice

Ik kreeg veel ongevraagd advies

about how to cure my cancer with things like essential oils.

over hoe ik bijvoorbeeld de kanker te lijf kon gaan met essentiële oliën.

I got some questions about my bra size.

Ik kreeg een paar vragen over de maat van mijn beha.

But mostly --

Maar de meeste --

(Laughter)

(Gelach)

mostly, I heard from people who, in their own different way,

de meeste reacties kwamen van mensen die, allemaal op hun eigen manier,

understood what it was that I was going through.

begrepen wat ik doormaakte.

I heard from a teenage girl in Florida

Een tienermeisje in Florida

who, like me, was coming out of chemo

dat net als ik uit de chemo kwam,

and wrote me a message composed largely of emojis.

had mij een e-mail gestuurd met bijna alleen maar emoji's.

I heard from a retired art history professor in Ohio named Howard,

Een emeritus hoogleraar kunstgeschiedenis in Ohio, die Howard heette,

who'd spent most of his life

schreef dat hij al vele jaren

struggling with a mysterious, debilitating health condition

leed aan een mysterieuze, invaliderende ziekte

that he'd had from the time he was a young man.

die zich had geopenbaard toen hij een jonge man was.

I heard from an inmate on death row in Texas

Ik hoorde van een gedetineerde in een dodencel in Texas,

by the name of Little GQ --

die Little GQ heette --

short for "Gangster Quinn."

afkorting van 'Gangster Quinn'.

He'd never been sick a day in his life.

Hij was nog nooit een dag ziek geweest.

He does 1,000 push-ups to start off each morning.

Hij deed elke morgen 1000 push-ups om de dag te beginnen.

But he related to what I described in one column

Hij herkende iets in een column van mij

as my "incanceration,"

waar ik schreef over mijn 'kankercel',

and to the experience of being confined to a tiny fluorescent room.

en over de ervaring niet weg te kunnen uit een piepklein kamertje met TL-balken.

"I know that our situations are different," he wrote to me,

"Ik weet het, onze situaties verschillen," schreef hij in zijn brief,

"But the threat of death lurks in both of our shadows."

"maar voor ons allebei ligt de dreiging van de dood in de schaduwen op de loer."

In those lonely first weeks and months of my recovery,

In die eenzame eerste weken en maanden van mijn herstelproces

these strangers and their words became lifelines,

werden deze onbekenden en hun woorden voor mij tot reddingslijnen,

dispatches from people of so many different backgrounds,

deze berichten van mensen van zo uiteenlopende achtergronden,

with so many different experiences,

met zoveel verschillende ervaringen,

all showing me the same thing:

die allemaal hetzelfde tegen me zeiden:

you can be held hostage

óf je wordt gegijzeld

by the worst thing that's ever happened to you

door het ergste dat je ooit is overkomen

and allow it to hijack your remaining days,

en je laat de levensdagen die je nog resteren roven,

or you can find a way forward.

óf je zoekt je een weg naar de toekomst.

I knew I needed to make some kind of change.

Ik wist dat ik iets moest veranderen.

I wanted to be in motion again

Ik wilde weer in beweging komen

to figure out how to unstuck myself and to get back out into the world.

om te zien hoe ik de boel vlot kon trekken en weer in de wereld kon stappen.

And so I decided to go on a real journey --

Dus ik besloot om op reis te gaan --

not the bullshit cancer one

niet zo'n stomme reis met kanker

or the mythical hero's journey that everyone thought I should be on,

of zo'n epische heldenreis die iedereen zo bij mij vond passen,

but a real, pack-your-bags kind of journey.

maar een echte reis met bagage en zo.

I put everything I owned into storage,

Ik deed alles wat ik had in opslag,

rented out my apartment, borrowed a car

verhuurde mijn flat, leende een auto

and talked a very a dear but somewhat smelly friend

en haalde een hele lieve maar ietwat onfris ruikende vriend over

into joining me.

om mee te gaan.

(Laughter)

(Gelach)

Together, my dog Oscar and I embarked on a 15,000-mile road trip

Mijn hond Oscar en ik stapten in voor een tocht van zo'n 25.000 km

around the United States.

door de hele Verenigde Staten.

Along the way, we visited some of those strangers who'd written to me.

Onderweg bezochten we

een aantal van die onbekenden die mij hadden geschreven.

I needed their advice,

Ik had hun adviezen nodig

also to say to them, thank you.

en wilde ze ook bedanken.

I went to Ohio and stayed with Howard, the retired professor.

Ik ging naar Ohio en logeerde bij Howard, de gepensioneerde hoogleraar.

When you've suffered a loss or a trauma,

Wanneer je een grote tegenslag of een trauma hebt meegemaakt,

the impulse can be to guard your heart.

kun je reageren door je af te sluiten.

But Howard urged me to open myself up to uncertainty,

Maar Howard drong er bij me op aan om mezelf open te stellen voor onzekerheid

to the possibilities of new love, new loss.

en voor de mogelijkheden van een nieuwe liefde en nieuwe passie.

Howard will never be cured of illness.

Howard zal nooit genezen.

And as a young man, he had no way of predicting how long he'd live.

En als jonge man kon hij niet zeggen hoe oud hij zou worden.

But that didn't stop him from getting married.

Maar dat belette hem niet om te trouwen.

Howard has grandkids now,

Howard is nu grootvader

and takes weekly ballroom dancing lessons with his wife.

en gaat iedere week met zijn vrouw naar dansles.

When I visited them,

Toen ik hen bezocht,

they’d recently celebrated their 50th anniversary.

hadden ze kort daarvoor hun 50-jarig huwelijk gevierd.

In his letter to me, he'd written,

In zijn brief aan mij had hij geschreven:

"Meaning is not found in the material realm;

"Betekenis zit niet in het materiële;

it's not in dinner, jazz, cocktails or conversation.

niet in lekker dineren of jazz, in cocktails of in gesprekken.

Meaning is what's left when everything else is stripped away."

Echte betekenis is wat overblijft wanneer je al het andere weghaalt."

I went to Texas, and I visited Little GQ on death row.

Ik reisde naar Texas en bezocht Little GQ in zijn dodencel.

He asked me what I did to pass all that time

Hij vroeg mij waar ik me mee bezig had gehouden,

I'd spent in a hospital room.

al die tijd daar in die ziekenhuiskamer.

When I told him that I got really, really good at Scrabble,

Toen ik zei dat ik heel erg goed in scrabble was geworden,

he said, "Me, too!" and explained how,

zei hij: "Ik ook!" en hij legde het uit.

even though he spends most of his days in solitary confinement,

Hij zit de meeste dagen in eenzame opsluiting,

he and his neighboring prisoners make board games out of paper

maar hij en zijn directe buren maken bordspellen van papier

and call out their plays through their meal slots --

en roepen hun zetten naar elkaar door het maaltijdluikje --

a testament to the incredible tenacity of the human spirit

een blijk van de enorme vasthoudendheid van de menselijke geest

and our ability to adapt with creativity.

en van ons vermogen tot creatieve aanpassing.

And my last stop was in Florida,

Mijn laatste halte was in Florida

to see that teenage girl who'd sent me all those emojis.

om het tienermeisje op te zoeken dat me al die emoji's had gestuurd.

Her name is Unique, which is perfect,

Zij heet Unique, een naam die perfect bij haar past,

because she's the most luminous, curious person I've ever met.

want ik ken niemand die zo helder en zo nieuwsgierig is als zij.

I asked her what she wants to do next and she said,

Ik vroeg haar naar haar plannen en ze zei:

"I want to go to college and travel

"Ik wil gaan studeren en reizen

and eat weird foods like octopus that I've never tasted before

en vreemde dingen eten, zoals octopus,

and come visit you in New York

en jou in New York opzoeken en kamperen.

and go camping, but I'm scared of bugs,

Ik ben bang voor beestjes, maar ik wil het toch."

but I still want to go camping."

I was in awe of her,

Ik stond versteld van haar,

that she could be so optimistic and so full of plans for the future,

dat ze zo optimistisch kon zijn en zo vol toekomstplannen zat

given everything she'd been through.

na alles wat ze had doorgemaakt.

But as Unique showed me,

Maar zoals Unique me liet zien,

it is far more radical and dangerous to have hope

is het veel radicaler en uitdagender om hoop te koesteren

than to live hemmed in by fear.

dan om ingekapseld in angst te leven.

But the most important thing I learned on that road trip

Maar het belangrijkste wat ik deze reis geleerd heb,

is that the divide between the sick and the well --

is dat die scheidsmuur tussen zieke en gezonde mensen

it doesn't exist.

gewoon niet bestaat.

The border is porous.

Die scheidsmuur zit vol openingen.

As we live longer and longer,

Naarmate we langer leven --

surviving illnesses and injuries that would have killed our grandparents,

en ziektes en verwondingen overleven waaraan onze grootouders waren bezweken,

even our parents,

en zelfs onze ouders --

the vast majority of us will travel back and forth between these realms,

pendelen veruit de meesten van ons heen en weer tussen ziek en gezond,

spending much of our lives somewhere between the two.

en zitten we een groot deel van ons leven ergens daartussenin.

These are the terms of our existence.

Zo zit ons bestaan in elkaar.

Now, I wish I could say that since coming home from my road trip,

Ik zou graag kunnen zeggen

dat ik me na mijn reis weer helemaal genezen voel.

I feel fully healed.

I don't.

Zo is het niet.

But once I stopped expecting myself

Maar toen ik eenmaal niet meer verwachtte

to return to the person I'd been pre-diagnosis,

dat ik weer dezelfde persoon zou worden die ik vóór de diagnose was,

once I learned to accept my body and its limitations,

toen ik eenmaal leerde om mijn lichaam en de beperkingen ervan te accepteren,

I actually did start to feel better.

ging ik me beter voelen.

And in the end, I think that's the trick:

En ik denk dat dát het geheim is:

to stop seeing our health as binary,

dat je je gezondheid niet langer ziet als een binaire grootheid,

between sick and healthy,

die óf ziek óf gezond aangeeft,

well and unwell,

óf kiplekker óf onwel,

whole and broken;

óf heel óf gebroken;

to stop thinking that there's some beautiful, perfect state of wellness

en dat je ophoudt te geloven in stralende, perfecte gezondheid

to strive for;

als een doel om naar te streven;

and to quit living in a state of constant dissatisfaction

en dat je niet langer constant ontevreden bent

until we reach it.

tot je het hebt bereikt.

Every single one of us will have our life interrupted,

Iedereen overkomt het een keer dat zijn leven abrupt wordt verstoord,

whether it's by the rip cord of a diagnosis

misschien door de schok van een diagnose

or some other kind of heartbreak or trauma that brings us to the floor.

of een ander levensgroot verdriet of trauma dat ons op de knieën dwingt.

We need to find ways to live in the in-between place,

We moeten manieren zoeken om in dat tussengebied te leven

managing whatever body and mind we currently have.

en zo goed mogelijk om te gaan met het lichaam en de geest die we hebben.

Sometimes, all it takes is the ingenuity of a handmade game of Scrabble

Misschien hebben we alleen maar een zelfgemaakt Scrabble-spel nodig,

or finding that stripped-down kind of meaning in the love of family

of moeten we die elementaire zingeving zoeken in de liefde binnen onze familie

and a night on the ballroom dance floor,

en een avondje op de dansvloer,

or that radical, dangerous hope

of die radicale, gevaarlijke hoop

that I'm guessing will someday lead a teenage girl terrified of bugs

waardoor op een dag een tienermeisje dat als de dood is voor insecten

to go camping.

tóch wil gaan kamperen.

If you're able to do that,

Als je dát kunt,

then you've taken the real hero's journey.

leid je echt een heldhaftig bestaan.

You've achieved what it means to actually be well,

Dan ben je echt een gezond mens geworden,

which is to say: alive, in the messiest, richest, most whole sense.

levend in de rommeligste, rijkste, kortom meest complete zin van het woord.

Thank you, that's all I've got.

Dank je wel, dit is mijn verhaal.

(Applause)

(Applaus)

Thank you.

Dank je wel.

(Applause)

(Applaus)