What almost dying taught me about living | Suleika Jaouad

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

It was the spring of 2011,

بهار ۲۰۱۱ بود،

and as they like to say in commencement speeches,

و همانطور که در سخنرانی‌های جشن پایان تحصیلی می‌گویند،

I was getting ready to enter the real world.

داشتم برای ورود به دنیای واقعی آماده می‌شدم.

I had recently graduated from college

به تازگی از دانشکده فارغ التحصیل شده بودم

and moved to Paris to start my first job.

و برای آغاز اولین شغلم به پاریس رفته بودم.

My dream was to become a war correspondent,

آرزویم این بود که خبرنگار جنگ بشوم،

but the real world that I found

اما دنیای واقعی‌ای که من آن را یافتم

took me into a really different kind of conflict zone.

مرا به نوع متفاوتی از منطقه‌ی جنگی برد.

At 22 years old,

در ۲۲ سالگی،

I was diagnosed with leukemia.

تشخیص دادند که سرطان خون دارم.

The doctors told me and my parents, point-blank,

پزشکان صراحتا به من و والدینم گفتند

that I had about a 35 percent chance of long-term survival.

که حدود ۳۵ درصد شانس زندگی طولانی دارم.

I couldn't wrap my head around what that prognosis meant.

نمی‌توانستم درک کنم که این پیش‌بینی چه معنایی دارد.

But I understood that the reality and the life I'd imagined for myself

اما متوجه شدم که واقعیت و زندگی‌ای که برای خودم تصور کرده‌ام

had shattered.

درهم ریخته است.

Overnight, I lost my job, my apartment, my independence,

یک شبه، شغلم، آپارتمانم، استقلالم را از دست دادم،

and I became patient number 5624.

و تبدیل شدم به بیمار شماره‌ ۵۶۲۴.

Over the next four years of chemo, a clinical trial

طی چهار سال شیمی‌درمانی، یک دوره درمانی آزمایشی

and a bone marrow transplant,

و یک پیوند مغز استخوان،

the hospital became my home,

بیمارستان تبدیل شد به خانه‌ی من،

my bed, the place I lived 24/7.

و تختم، جایی که در آن شبانه‌روز زندگی می‌کردم.

Since it was unlikely that I'd ever get better,

از آنجا که امیدی به بهبودی نداشتم،

I had to accept my new reality.

واقعیت جدید را پذیرفتم.

And I adapted.

و خودم را وفق دادم.

I became fluent in medicalese,

در اصطلاحات پزشکی مهارت پیدا کردم،

made friends with a group of other young cancer patients,

و با گروهی از بیماران جوان سرطانی دوست شدم،

built a vast collection of neon wigs

کلکسیونی از کلاه‌گیس‌های براق و رنگی درست کردم

and learned to use my rolling IV pole as a skateboard.

و یاد گرفتم که چطور از پایه متحرک سرم به عنوان اسکیت استفاده کنم.

I even achieved my dream of becoming a war correspondent,

حتی به رویای خبرنگارجنگی شدنم رسیدم،

although not in the way I'd expected.

اگرچه نه همانطوری که انتظارش را داشتم.

It started with a blog,

با یک بلاگ شروع کردم،

reporting from the front lines of my hospital bed,

از خط مقدم تخت بیمارستانم گزارش می‌دادم،

and it morphed into a column I wrote for the New York Times,

که به ستونی که برای نیویورک تایمز می‌نوشتم تبدیل شد،

called "Life, Interrupted."

به نام «زندگی، ازهم‌گسسته.»

But -- (Applause)

اما -- (تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

But above all else,

اما سوای از همه اینها،

my focus was on surviving.

تمرکزم روی زنده ماندن بود.

And -- spoiler alert --

و -- هشدار لو رفتن داستان--

(Laughter)

(خنده حضار)

I did survive, yeah.

بله من درمان شدم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thanks to an army of supportive humans,

به لطف لشکری از انسان‌های حمایتگر،

I'm not just still here, I am cured of my cancer.

نه تنها هنوز زنده‌ام، بلکه سرطانم هم درمان شده است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

So, when you go through a traumatic experience like this,

وقتی چنین تجربه وحشتناکی را می‌گذرانید،

people treat you differently.

مردم با شما جور دیگری رفتارمی‌کنند.

They start telling you how much of an inspiration you are.

آنها به شما می‌گویند که چقدر برایشان الهام‌بخش هستید.

They say you're a warrior.

می‌گویند که شما یک مبارزید.

They call you a hero,

شما را قهرمان خطاب می‌کنند،

someone who's lived the mythical hero's journey,

کسی که یک سفر قهرمانانه و افسانه‌ای را پشت سرگذاشته،

who's endured impossible trials

کسی که آزمایش‌های دشوار را تحمل کرده

and, against the odds, lived to tell the tale,

و با وجود احتمال اندک، زنده مانده تا داستانش را تعریف کند،

returning better and braver for what you're been through.

به خاطر چیزی که از سر گذرانده، بهتر و قوی‌تر بازگشته.

And this definitely lines up with my experience.

و این دقیقا با تجربه من هم‌راستا بود.

Cancer totally transformed my life.

سرطان زندگی مرا یکسره متحول کرد.

I left the hospital knowing exactly who I was

وقتی بیمارستان را ترک کردم دقیقا می‌دانستم که کی هستم

and what I wanted to do in the world.

و می‌خواهم چه کاری در دنیا انجام دهم.

And now, every day as the sun rises,

و اکنون هر روز که خورشید طلوع می‌کند،

I drink a big glass of celery juice,

یک لیوان بزرگ آب کرفس می‌خورم،

and I follow this up with 90 minutes of yoga.

بعد از آن ۹۰ دقیقه یوگا می‌کنم،

Then, I write down 50 things I'm grateful for onto a scroll of paper

و بعد ۵۰ چیزی که در زندگی قدردان آن هستم را روی طوماری می‌نویسم

that I fold into an origami crane and send sailing out my window.

و با آن کاغذ درنایی اوریگامی درست می‌کنم و از پنجره به بیرون پرواز می‌دهم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Are you seriously believing any of this?

آیا واقعا اینها را باور کردید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

I don't do any of these things.

من هیچکدام از این کارها را نمی‌کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I hate yoga, and I have no idea how to fold an origami crane.

من از یوگا متنفرم، و بلد نیستم درنای کاغذی بسازم.

The truth is that for me,

حقیقت این است که،

the hardest part of my cancer experience began once the cancer was gone.

برای من سخت‌ترین قسمت تجریه‌ی سرطان بعد از تمام شدن سرطان شروع شد.

That heroic journey of the survivor we see in movies

سفر قهرمانانه آن نجات‌یافته‌ای که در فیلم‌ها می‌بینیم

and watch play out on Instagram --

و تا آخر در اینستاگرام تماشا می‌کنیم ---

it's a myth.

تنها یک افسانه است.

It isn't just untrue, it's dangerous,

نه تنها غیرواقعی، بلکه خطرناک است،

because it erases the very real challenges of recovery.

چون چالش‌های واقعی دوران نقاهت را نشان نمی‌دهد.

Now, don't get me wrong -- I am incredibly grateful to be alive,

منظورم را اشتباه برداشت نکنید-- من از اینکه زنده‌ام بسیار شاکرم،

and I am painfully aware that this struggle is a privilege

و بطور دردناکی آگاهم که این پیکار، امتیازی است

that many don't get to experience.

که خیلی‌ها آن را تجربه نمی‌کند.

But it's important that I tell you

اما مهم است که به شما بگویم

what this projection of heroism and expectation of constant gratitude

که نمایش این قهرمانی و انتظار قدردانی دائم، بر کسانی که برای بهبودی تلاش میکنند

does to people who are trying to recover.

چه تاثیری می‌گذارد.

Because being cured is not where the work of healing ends.

زیرا معالجه نقطه پایان بهبودی نیست.

It's where it begins.

بلکه جایی است که بهبودی آغاز می‌شود.

I'll never forget the day I was discharged from the hospital,

هیچوقت روزی که از بیمارستان مرخص شدم را فراموش نخواهم کرد،

finally done with treatment.

بلاخره طول درمان تمام شد.

Those four years of chemo had taken a toll on my relationship

آن چهارسال شیمی درمانی به رابطه‌ی طولانی من با دوست پسرم

with my longtime boyfriend,

لطمه زده بود،

and he'd recently moved out.

و او تازه خانه‌مان را ترک کرده بود.

And when I walked into my apartment, it was quiet.

وقتی وارد آپارتمانم شدم، خیلی سوت و کور بود.

Eerily so.

خیلی ترسناک.

The person I wanted to call in this moment,

تنها آدمی که در آن لحظه می‌خواستم به او تلفن کنم،

the person who I knew would understand everything,

کسی که می‌دانستم می‌تواند همه چیز را درک کند،

was my friend Melissa.

دوستم ملیسا بود.

She was a fellow cancer patient,

او دوست سرطانی من بود،

but she had died three weeks earlier.

اما سه هفته پیشتر فوت کرده بود.

As I stood there in the doorway of my apartment,

همانطور که در ورودی آپارتمانم ایستاده بودم،

I wanted to cry.

می‌خواستم گریه کنم.

But I was too tired to cry.

اما خسته‌تر از آنی بودم که گریه کنم.

The adrenaline was gone.

آدرنالین از بین رفته بود.

I had felt as if the inner scaffolding

حس می‌کردم که آن چوب‌بست درونی که

that had held me together since my diagnosis

از زمان تشخیص بیماری مرا روی پا نگه داشته بود،

had suddenly crumbled.

به یکباره فرو ریخت.

I had spent the past 1,500 days working tirelessly to achieve one goal:

من ۱,۵۰۰ روز گذشته را بطور خستگی‌ناپذیری برای بدست آوردن یک هدف صرف کرده بودم:

to survive.

برای زنده ماندن.

And now that I'd done so,

حالا که این کار را انجام داده بودم،

I realized I had absolutely no idea how to live.

فهمیدم که هیچ ایده‌ای برای چگونه زندگی کردن ندارم.

On paper, of course, I was better:

البته روی کاغذ وضعیتم بهتر بود:

I didn't have leukemia,

دیگر سرطان خون نداشتم

my blood counts were back to normal,

تعداد سلول‌های خونی‌ به حالت طبیعی برگشته بود،

and the disability checks soon stopped coming.

و چک‌های کمکی بابت ازکارافتادگی به زودی متوقف شد.

To the outside world,

از نظر دنیای بیرون،

I clearly didn't belong in the kingdom of the sick anymore.

واضح بود که دیگر به قلمرو بیماران تعلق نداشتم.

But in reality, I never felt further from being well.

اما در واقعیت، احساسی فراتر از اینکه بهتر هستم نداشتم.

All that chemo had taken a permanent physical toll on my body.

تمام آن شیمی‌درمانی‌ها به جسمم صدمه‌ی دائمی زده بود.

I wondered, "What kind of job can I hold

فکر می‌کردم، «چه شغلی می‌توانم داشته باشم

when I need to nap for four hours in the middle of the day?

وقتی که باید در بین روز یک چرت چهار ساعته بزنم؟

When my misfiring immune system

وقتی که هنوز سیستم ایمنی نیم‌سوزم

still sends me to the ER on a regular basis?"

مرتبا مرا به اتاق اورژانس می‌فرستد؟»

And then there were the invisible, psychological imprints

و تازه اثرات روانشناسی نامرئی‌‌ای هم بود

my illness had left behind:

که از بیماری باقی مانده بود:

the fears of relapse,

ترس از عود کردن بیماری،

the unprocessed grief,

اندوهی که هنوز هست،

the demons of PTSD that descended upon me for days, sometimes weeks.

شیاطین اختلال استرسي پس از حادثه (PTSD) که برای روزها و هفته‌ها روی سرم ریخته بود.

See, we talk about reentry

می‌بینید، ما از بازگشت به زندگی صحبت می‌کنیم،

in the context of war and incarceration.

در زمینه موضوعات مربوط به جنگ و زندانی شدن.

But we don't talk about it as much

اما چندان به آن نمی‌پردازیم

in the context of other kinds of traumatic experiences, like an illness.

وقتی که مسئله تجربیات دردناک دیگر، مانند بیماری مطرح است.

Because no one had warned me of the challenges of reentry,

از آنجا که هیچ‌کس درباره‌ی چالش‌های بازگشت به من هشدار نداده بود،

I thought something must be wrong with me.

من فکر می‌کردم که شاید در من مشکلی وجود دارد.

I felt ashamed,

خجالت می‌کشیدم،

and with great guilt, I kept reminding myself

و با احساس گناه، مدام به خودم یادآوری می‌کردم

of how lucky I was to be alive at all,

که چقدر خوش‌شانس بودم که اصلا زنده مانده‌ام،

when so many people like my friend Melissa were not.

وقتی افراد زیادی مانند دوستم ملیسا این شانس را نداشتند.

But on most days, I woke up feeling so sad and lost,

اما بیشتر روزها، غمگین و سردرگم از خواب بیدار می‌شدم،

I could barely breathe.

به سختی می‌توانستم نفس بکشم.

Sometimes, I even fantasized about getting sick again.

گاهی اوقات، حتی درباره‌ی بازگشت دوباره‌ی بیماری خیال‌پردازی می‌کردم.

And let me tell you,

بگذارید بگویم که

there are so many better things to fantasize about

چیزهای خیلی بهتری برای خیال پردازی وجود دارد

when you're in your twenties and recently single.

وقتی که در بیست سالگی هستید و به تازگی هم مجرد شده‌اید.

(Laughter)

(خنده حضار)

But I missed the hospital's ecosystem.

اما من دلم برای اکوسیستم بیمارستان تنگ شد.

Like me, everyone in there was broken.

همه مثل من در آنجا درهم شکسته بودند.

But out here, among the living, I felt like an impostor,

اما آن بیرون، در میان زندگان، احساس می‌کردم که یک فریبکار هستم،

overwhelmed and unable to function.

گیج و ناتوان از کار.

I also missed the sense of clarity I'd felt at my sickest.

دلم برای آن احساس زلالی که در هنگام بیماری داشتم نیز تنگ بود.

Staring your mortality straight in the eye has a way of simplifying things,

نگاه مستقیم به چشمهای مرگ راهی برای آسان کردن مسائل دارد،

of rerouting your focus to what really matters.

برای بازسازی مسیر تمرکزتان روی چیزی که واقعا مهم است.

And when I was sick, I vowed that if I survived,

وقتی بیماربودم، سوگند خوردم که اگر زنده بمانم،

it had to be for something.

باید کاری بکنم.

It had to be to live a good life, an adventurous life,

باید خوب زندگی کنم، یک زندگی پرماجرا،

a meaningful one.

یک زندگی بامعنا.

But the question, once I was cured,

اما این سوال وقتی که خوب شدم

became: How?

تبدیل شد به: چطور؟

I was 27 years old with no job, no partner, no structure.

۲۷ ساله بودم، بدون شغل، شریک زندگی و ساختاری.

And this time, I didn't have treatment protocols or discharge instructions

در آن زمان هیچ پروتکل درمانی یا دستور ترخیصی نداشتم

to help guide my way forward.

تا مرا به جلو هدایت کند.

But what I did have was an in-box full of internet messages

اما چیزی که داشتم ایمیلی پر از پیام‌های اینترنتی بود

from strangers.

از آدم‌های غریبه‌.

Over the years,

طی آن سال‌ها،

people from all over the world had read my column,

مردم از سراسر دنیا ستون مرا خوانده بودند،

and they'd responded with letters, comments and emails.

و با نامه، کامنت و ایمیل پاسخ داده بودند.

It was a mix, as is often the case, for writers.

همه چیز بی‌نظم بود، که برای اغلب نویسنده‌ها همینطور است.

I got a lot of unsolicited advice

کلی توصیه ناخواسته دریافت کرده بودم

about how to cure my cancer with things like essential oils.

درباره این که چطور با چیزهایی مثل روغن‌های طبیعی سرطانم را درمان کنم.

I got some questions about my bra size.

سوالاتی درباره‌ی سایز سوتینم شده بود.

But mostly --

اما بیشتر --

(Laughter)

(خنده حضار)

mostly, I heard from people who, in their own different way,

بیشتر کسانی بودند که از هر یک به روش خود،

understood what it was that I was going through.

آنچه که تجربه می‌کردم را درک کرده بودند.

I heard from a teenage girl in Florida

دخترنوجوانی در فلوریدا برایم نوشته بود

who, like me, was coming out of chemo

او نیز مانند من در حال پایان شیمی‌درمانی بود

and wrote me a message composed largely of emojis.

و برایم پیامی فرستاده بود که بیشتر با ایموجی نوشته شده بود.

I heard from a retired art history professor in Ohio named Howard,

یک استاد بازنشسته تاریخ هنر به نام در اوهایو به نام هوآرد برایم نوشته بود،

who'd spent most of his life

که بیشتر عمرش را

struggling with a mysterious, debilitating health condition

با بیماریهای ناشناخته و ضعیف‌کننده جنگیده بود.

that he'd had from the time he was a young man.

این بیماری را از زمانیکه مرد جوانی بوده داشت.

I heard from an inmate on death row in Texas

از یک زندانی در صف اعدام در تگزاس

by the name of Little GQ --

به نام لیتل جی کیو شنیدم --

short for "Gangster Quinn."

که مخفف «گنگستر کویین» است.

He'd never been sick a day in his life.

که او حتی یک روز را هم در عمرش بیمار نشده بود.

He does 1,000 push-ups to start off each morning.

او هر روز صبح را با هزار بار حرکت شنا شروع می‌کند.

But he related to what I described in one column

اما به آنچه واکنش نشان می‌داد که من در یک ستون روزنامه

as my "incanceration,"

آن را «زندان» خودم توصیف کرده بودم،

and to the experience of being confined to a tiny fluorescent room.

و به تجریه‌ی محبوس بودن در یک اتاق تنگ با لامپ فلورسنت.

"I know that our situations are different," he wrote to me,

نوشته بود، «می‌دانم که شرایط ما متفاوت است،

"But the threat of death lurks in both of our shadows."

اما خطر مرگ در سایه هر دوی ما می‌خزد.»

In those lonely first weeks and months of my recovery,

در آن اولین هفته‌ها و ماه‌های تنهایی دوران نقاهت،

these strangers and their words became lifelines,

این غریبه‌ها و حرف‌هایشان راه حیاتی من شدند،

dispatches from people of so many different backgrounds,

پیام‌هایی از افرادی با پیشینه‌هایی کاملا متفاوت،

with so many different experiences,

با تجربیات کاملا متفاوت،

all showing me the same thing:

همه یک چیز را به من نشان می‌دادند:

you can be held hostage

انسان می‌تواند گروگان گرفته شود

by the worst thing that's ever happened to you

به دست بدترین اتفاقی که برایش افتاده

and allow it to hijack your remaining days,

و به آن اجازه دهد تا روزهای باقیمانده‌اش را برباید،

or you can find a way forward.

و یا راهی به جلو پیدا کند.

I knew I needed to make some kind of change.

می‌دانستم که به تغییر نیاز دارم.

I wanted to be in motion again

می‌خواستم که دوباره حرکت کنم

to figure out how to unstuck myself and to get back out into the world.

تا بفهمم که چگونه خودم را رها کنم و دوباره به جهان بازگردم.

And so I decided to go on a real journey --

پس تصمیم گرفتم که به یک سفر واقعی بروم --

not the bullshit cancer one

نه سفر لعنتی سرطان

or the mythical hero's journey that everyone thought I should be on,

یا آن سفر افسانه‌ای قهرمانانه که همه از من انتظار داشتند،

but a real, pack-your-bags kind of journey.

بلکه یک سفر واقعی که برایش چمدان می‌بندی.

I put everything I owned into storage,

هرچیزی که داشتم را در انباری گذاشتم،

rented out my apartment, borrowed a car

آپارتمانم را اجاره دادم، یک ماشین قرض کردم

and talked a very a dear but somewhat smelly friend

و با یک دوست خیلی عزیز اما بدبو صحبت کردم

into joining me.

تا در این سفر همراهیم کند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Together, my dog Oscar and I embarked on a 15,000-mile road trip

من و سگم اسکار با هم یک سفر ۲۴۰۰۰ کیلومتری

around the United States.

به دور آمریکا را آغاز کردیم.

Along the way, we visited some of those strangers who'd written to me.

در طول مسیر، برخی از همان غریبه‌هایی که برایم نامه نوشته بودند را دیدم.

I needed their advice,

به توصیه‌هایشان نیاز داشتم،

also to say to them, thank you.

و می‌خواستم از آنها تشکر کنم.

I went to Ohio and stayed with Howard, the retired professor.

به اوهایو رفتم و پیش هوارد ماندم، همان استاد بازنشسته.

When you've suffered a loss or a trauma,

وقتی دچار یک شوک روحی یا فقدان شده‌اید،

the impulse can be to guard your heart.

می‌توانید وسوسه شوید که دروازه احساسات دلتان را ببندید.

But Howard urged me to open myself up to uncertainty,

اما هوارد مرا ترغیب کرد تا خودم را در معرض تردیدها بگذارم،

to the possibilities of new love, new loss.

در معرض احتمال وقوع عشقی تازه، شکستی تازه.

Howard will never be cured of illness.

هوارد هیچگاه درمان نخواهد شد.

And as a young man, he had no way of predicting how long he'd live.

اما موقعی که جوان بود، پیش‌بینی نمی‌کرد که چند سال زنده خواهد ماند.

But that didn't stop him from getting married.

اما این امر مانع ازدواجش نشد.

Howard has grandkids now,

هوارد الان چندین نوه دارد،

and takes weekly ballroom dancing lessons with his wife.

و با همسرش به کلاس‌ هفتگی رقص می‌روند.

When I visited them,

وقتی آنها را دیدم،

they’d recently celebrated their 50th anniversary.

به تازگی پنجاهمین سالگرد ازدواجشان را جشن گرفته بودند.

In his letter to me, he'd written,

در نامه‌اش به من نوشته بود،

"Meaning is not found in the material realm;

«معنا درحیطه مادیات پیدا نمی‌شود؛

it's not in dinner, jazz, cocktails or conversation.

معنا در شام، جز، کوکتل یا گفتگو نیست.

Meaning is what's left when everything else is stripped away."

معنا همانی است که باقی می‌ماند، وقتی همه چیز از دست رفته.»

I went to Texas, and I visited Little GQ on death row.

به تگزاس رفتم و با لیتل جی کیو در صف اعدامی‌ها ملاقات کردم.

He asked me what I did to pass all that time

از من پرسید چطور آن دورانی را

I'd spent in a hospital room.

که در بیمارستان بستری بودی گذراندی؟

When I told him that I got really, really good at Scrabble,

وقتی گفتم که در حل جدول کلمات متقاطع خیلی خیلی مهارت پیدا کردم،

he said, "Me, too!" and explained how,

گفت، «من هم همینطور!» و توضیح داد که ،

even though he spends most of his days in solitary confinement,

هرچند بیشتر روزهایش را در سلول انفرادی می‌گذراند،

he and his neighboring prisoners make board games out of paper

او و زندانی‌های کناری با کاغذ یک جور بازی درست کرده‌اند

and call out their plays through their meal slots --

و از سوراخ مخصوص فرستادن غذا به داخل سلول حرف می‌زنند و بازی می‌کنند --

a testament to the incredible tenacity of the human spirit

گواهی بر استقامت باورنکردنی روح انسان

and our ability to adapt with creativity.

و قابلیت سازگاری خلاقانه ما.

And my last stop was in Florida,

آخرین توقفگاهم در فلوریدا بود،

to see that teenage girl who'd sent me all those emojis.

تا آن دختر نوجوانی را ببینم که برایم آن نامه پر از ایموجی را فرستاده بود.

Her name is Unique, which is perfect,

اسمش یونیک است، که عالی است.

because she's the most luminous, curious person I've ever met.

زیرا او نورانی‌ترین و کنجاوترین فردی است که تاکنون دیده‌ام.

I asked her what she wants to do next and she said,

از او پرسیدم که می‌خواهد چه کاری انجام دهد و او گفت،

"I want to go to college and travel

«می‌خواهم به دانشکده بروم و سفر کنم

and eat weird foods like octopus that I've never tasted before

و غذاهای عجیب مثل اختاپوس که تا حالا نخوردم را بخورم

and come visit you in New York

به دیدن تو به نیویورک بیایم

and go camping, but I'm scared of bugs,

و به اردو بروم اما از حشرات می‌ترسم،

but I still want to go camping."

اما باز هم می‌خواهم به اردو بروم.»

I was in awe of her,

تحسینش می‌کردم،

that she could be so optimistic and so full of plans for the future,

که می‌توانست آنقدر خوش‌بین و پر از برنامه برای آینده باشد،

given everything she'd been through.

باوجود همه آنچه که پشت سر گذاشته بود.

But as Unique showed me,

اما همانطور که یونیک نشانم داد،

it is far more radical and dangerous to have hope

امید داشتن به مراتب خطرناکتر و افراطی‌تر از آن است

than to live hemmed in by fear.

که در محاصره ترس زندگی کنیم.

But the most important thing I learned on that road trip

اما مهم‌ترین درسی که در این سفر جاده‌ای یاد گرفتم

is that the divide between the sick and the well --

این است که حائل بین سلامت و بیمار --

it doesn't exist.

اصلا وجود ندارد.

The border is porous.

این مرز متخلخل است.

As we live longer and longer,

هرچه بیشتر و بیشتر عمر می‌کنیم،

surviving illnesses and injuries that would have killed our grandparents,

و از بیماری‌ها و جراحاتی جان به درمی‌بریم که ممکن بود اجداد ما

even our parents,

و حتی والدین ما را از بین ببرند،

the vast majority of us will travel back and forth between these realms,

تعداد بیبشتری از ما بین این دو حیطه حرکت خواهد کرد،

spending much of our lives somewhere between the two.

و بیشتر عمرمان را جایی بین آن دو زندگی خواهیم کرد.

These are the terms of our existence.

این‌ها شرایط موجودیت ما هستند.

Now, I wish I could say that since coming home from my road trip,

ای کاش می‌توانستم بگویم که از وقتی از سفر بازگشته‌ام،

I feel fully healed.

احساس می‌کنم کاملا خوب شده‌ام.

I don't.

اینطور نیست.

But once I stopped expecting myself

اما از وقتی که دیگر از خودم توقع ندارم

to return to the person I'd been pre-diagnosis,

که همانی شوم که قبل از تشخیص بیماری بودم،

once I learned to accept my body and its limitations,

وقتی یاد گرفتم جسمم و محدودیت‌هایش را بپذیرم،

I actually did start to feel better.

در واقع شروع کردم به بهتر شدن.

And in the end, I think that's the trick:

و در آخر، فکر می‌کنم نکته اش اینجاست:

to stop seeing our health as binary,

سلامتمان را یا این و یا آن نبینیم،

between sick and healthy,

سالم و مریض،

well and unwell,

خوش و ناخوش،

whole and broken;

کامل و شکسته؛

to stop thinking that there's some beautiful, perfect state of wellness

فکر نکنیم که یک جور تندرستی زیبا و کامل وجود دارد

to strive for;

تا برایش تقلا کنیم؛

and to quit living in a state of constant dissatisfaction

و از زندگی در حالت نارضایتی دائم دست برداریم

until we reach it.

تا آنکه به آن برسیم.

Every single one of us will have our life interrupted,

ممکن است زندگی هر یک از ما دچار وقفه‌ شود،

whether it's by the rip cord of a diagnosis

خواه با خبر تشخیص یک بیماری

or some other kind of heartbreak or trauma that brings us to the floor.

یا یک جور دلشکستگی یا ضربه‌ی روحی که ما را به زمین بزند.

We need to find ways to live in the in-between place,

باید راهی پیدا کنیم تا در جایی در میانه زندگی کنیم،

managing whatever body and mind we currently have.

جسم و ذهنی که در حال حاضر داریم را مدیریت کنیم.

Sometimes, all it takes is the ingenuity of a handmade game of Scrabble

گاهی اوقات همه لازمه‌اش ابتکار یک بازی دست‌ساز جدول کلمات است

or finding that stripped-down kind of meaning in the love of family

یا یافتن آن نوع ساده‌شده‌ی معنا در عشق خانوادگی،

and a night on the ballroom dance floor,

و شبی در سالن رقص دونفره،

or that radical, dangerous hope

یا آن امید افراطی و خطرناک

that I'm guessing will someday lead a teenage girl terrified of bugs

که حدس می‌زنم روزی دخترکی نوجوان را که از حشرات می‌ترسد

to go camping.

به اردو بکشاند.

If you're able to do that,

اگر شما قادر به انجامش هستید،

then you've taken the real hero's journey.

پس شما سفر قهرمان واقعی را انتخاب کرده‌اید.

You've achieved what it means to actually be well,

به چیزی رسیده‌اید که به معنای واقعی خوب بودن است.

which is to say: alive, in the messiest, richest, most whole sense.

که می‌توان به آن گفت: زنده در آشفته‌ترین، غنی‌ترین و کامل‌ترین حس.

Thank you, that's all I've got.

متشکرم. این تمام حرفی است که داشتم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)