What almost dying taught me about living | Suleika Jaouad

Çeviri: Elif Nazlıcan Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

It was the spring of 2011,

2011 ilkbaharıydı

and as they like to say in commencement speeches,

ve mezuniyet konuşmalarında da söyledikleri gibi

I was getting ready to enter the real world.

gerçek dünyaya adım atmaya hazırlanıyordum.

I had recently graduated from college

Kısa süre önce üniversiteden mezun olmuştum

and moved to Paris to start my first job.

ve ilk işime başlamak için Paris'e taşınmıştım.

My dream was to become a war correspondent,

Hayalim bir savaş muhabiri olmaktı

but the real world that I found

ama bulduğum gerçek dünya

took me into a really different kind of conflict zone.

beni çok daha farklı bir çatışma alanına götürdü.

At 22 years old,

22 yaşında

I was diagnosed with leukemia.

lösemi tanısı aldım.

The doctors told me and my parents, point-blank,

Doktorlar bana ve aileme dolaysız olarak

that I had about a 35 percent chance of long-term survival.

uzun dönem sağ kalma şansımın yüzde 35 olduğunu söylediler.

I couldn't wrap my head around what that prognosis meant.

Bu öngörünün ne anlama geldiğini kavrayamıyordum.

But I understood that the reality and the life I'd imagined for myself

Ama anladım ki gerçeklik ve kendim için hayal ettiğim hayat

had shattered.

paramparça olmuştu.

Overnight, I lost my job, my apartment, my independence,

Tek gecede işimi, dairemi ve bağımsızlığımı kaybettim

and I became patient number 5624.

ve 5624 numaralı hasta oldum.

Over the next four years of chemo, a clinical trial

Sonraki 4 yıllık kemoterapi, klinik deney

and a bone marrow transplant,

ve bir kemik iliği nakli sonrasında

the hospital became my home,

hastane evim,

my bed, the place I lived 24/7.

yatağım ve 7 gün 24 saat yaşadığım yer oldu.

Since it was unlikely that I'd ever get better,

İyileşmem pek mümkün olmadığından

I had to accept my new reality.

yeni gerçekliğimi kabullenmek zorundaydım.

And I adapted.

Ben de adapte oldum.

I became fluent in medicalese,

Tıp dilinde akıcı konuşmaya başladım,

made friends with a group of other young cancer patients,

başka bir genç kanserli grupla arkadaş oldum,

built a vast collection of neon wigs

büyük bir neon peruk koleksiyonu kurdum

and learned to use my rolling IV pole as a skateboard.

ve yuvarlanan serum askımı bir kaykay gibi kullanmayı öğrendim.

I even achieved my dream of becoming a war correspondent,

Bir savaş muhabiri olma hayalimi bile gerçekleştirdim,

although not in the way I'd expected.

umduğum şekilde olmasa da.

It started with a blog,

Bir blogla başladı,

reporting from the front lines of my hospital bed,

hastane yatağımın cephesinden bildiriyordum

and it morphed into a column I wrote for the New York Times,

ve bu New York Times'da yazdığım bir köşe yazısına dönüştü,

called "Life, Interrupted."

adı da "Hayat, Kesintiye Uğramış."

But -- (Applause)

Ama -- (Alkış)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

But above all else,

Ama hepsinin ötesinde,

my focus was on surviving.

odağım hayatta kalmaktı.

And -- spoiler alert --

Ve -- spoiler uyarısı --

(Laughter)

(Kahkaha)

I did survive, yeah.

Hayatta kaldım, evet.

(Applause)

(Alkış)

Thanks to an army of supportive humans,

Bir destekleyici insan ordusu sayesinde

I'm not just still here, I am cured of my cancer.

sadece burada olmakla kalmıyorum, kanserimi yendim.

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

So, when you go through a traumatic experience like this,

Böyle travmatik bir deneyim yaşayınca

people treat you differently.

insanlar size farklı davranıyor.

They start telling you how much of an inspiration you are.

Size ne kadar büyük bir esin kaynağı olduğunuzu söylemeye başlıyorlar.

They say you're a warrior.

Bir savaşçı olduğunuzu söylüyorlar.

They call you a hero,

Size bir kahraman diyorlar,

someone who's lived the mythical hero's journey,

efsanevi kahramanın yolculuğunu yaşamış olan biri,

who's endured impossible trials

imkansız denemelere katlanmış

and, against the odds, lived to tell the tale,

ve bütün olanaksızlıklara rağmen masalı anlatmak için yaşamış,

returning better and braver for what you're been through.

yaşadığı şeyden sonra daha iyi ve daha cesur dönmüş biri.

And this definitely lines up with my experience.

Bu da kesinlikle benim yaşadıklarıma uyuyor.

Cancer totally transformed my life.

Kanser hayatımı tamamen değiştirdi.

I left the hospital knowing exactly who I was

Hastaneden tam olarak kim olduğumu

and what I wanted to do in the world.

ve dünyada yapmak istediğimi bilerek ayrıldım.

And now, every day as the sun rises,

Şimdi de her gün güneş doğarken

I drink a big glass of celery juice,

koca bir bardak kereviz suyu içiyorum

and I follow this up with 90 minutes of yoga.

ve ardından 90 dakika boyunca yoga yapıyorum.

Then, I write down 50 things I'm grateful for onto a scroll of paper

Sonra bir tomar kağıda minnettar olduğum 50 şeyi yazıyorum,

that I fold into an origami crane and send sailing out my window.

onu bir turna kuşu origamisi yapıp camımdan dışarıya salıyorum.

(Laughter)

(Kahkaha)

Are you seriously believing any of this?

Bunlara cidden inanıyor musunuz?

(Laughter)

(Kahkaha)

I don't do any of these things.

Bu şeylerin hiçbirini yapmıyorum.

(Laughter)

(Kahkaha)

I hate yoga, and I have no idea how to fold an origami crane.

Yogadan nefret ederim ve bir turna kuşu origamisi nasıl yapılır bilmiyorum.

The truth is that for me,

Gerçek şu ki, benim için

the hardest part of my cancer experience began once the cancer was gone.

kanser deneyimimin en zorlu kısmı kanser gittiğinde başladı.

That heroic journey of the survivor we see in movies

Filmlerde gördüğümüz hayatta kalan kişilerin kahramanca yolculuğu

and watch play out on Instagram --

ve Instagram'da izlediklerimiz --

it's a myth.

bu bir efsane.

It isn't just untrue, it's dangerous,

Sadece doğru olmamakla kalmıyor, tehlikeli de

because it erases the very real challenges of recovery.

çünkü iyileşmenin fazlasıyla gerçek olan zorluklarını siliyor.

Now, don't get me wrong -- I am incredibly grateful to be alive,

Beni yanlış anlamayın -- hayatta olduğum için son derece minnettarım

and I am painfully aware that this struggle is a privilege

ve acı verici şekilde farkındayım ki bu mücadeleyi deneyimlemek

that many don't get to experience.

herkesin yaşadığı bir ayrıcalık değil.

But it's important that I tell you

Ama size

what this projection of heroism and expectation of constant gratitude

bu kahramanlık gösteriminin ve sürekli minnet beklentisinin

iyileşmeye çalışan insanlara yaptığı şeyi söylemeliyim.

does to people who are trying to recover.

Because being cured is not where the work of healing ends.

Çünkü tedavi edilmek, iyileşmenin bittiği anlamına gelmez.

It's where it begins.

İyileşme asıl burada başlar.

I'll never forget the day I was discharged from the hospital,

Hastaneden taburcu edildiğim günü asla unutmayacağım,

finally done with treatment.

tedavim sonunda bitmişti.

Those four years of chemo had taken a toll on my relationship

4 yıllık kemoterapi, uzun süreli erkek arkadaşımla ilişkimi

with my longtime boyfriend,

olumsuz etkilemişti

and he'd recently moved out.

ve kısa süre önce taşınmıştı.

And when I walked into my apartment, it was quiet.

Ben daireye girdiğimde sessizdi.

Eerily so.

Ürkütücü bir şekilde.

The person I wanted to call in this moment,

O anda aramak istediğim kişi,

the person who I knew would understand everything,

her şeyi anlayabileceğini bildiğim kişi

was my friend Melissa.

arkadaşım Melissa'ydı.

She was a fellow cancer patient,

Kanser hastası bir arkadaşımdı

but she had died three weeks earlier.

ama üç hafta önce ölmüştü.

As I stood there in the doorway of my apartment,

Dairemin kapı eşiğinde dururken

I wanted to cry.

ağlamak istedim.

But I was too tired to cry.

Ama ağlayamayacak kadar yorgundum.

The adrenaline was gone.

Adrenalin gitmişti.

I had felt as if the inner scaffolding

Bana tanı koyulduğundan beri beni bir arada tutan

that had held me together since my diagnosis

içimdeki iskelenin

had suddenly crumbled.

birden parçalandığını hissettim.

I had spent the past 1,500 days working tirelessly to achieve one goal:

Son 1500 günümü tek bir amaca ulaşmak için yorulmadan çalışarak geçirmiştim:

to survive.

hayatta kalmak.

And now that I'd done so,

Şimdi bunu başardığımda da

I realized I had absolutely no idea how to live.

nasıl yaşayacağım hakkında hiçbir fikrim olmadığını fark ettim.

On paper, of course, I was better:

Kağıt üzerinde daha iyiydim tabii ki:

I didn't have leukemia,

lösemi değildim,

my blood counts were back to normal,

kan sayımlarım normale dönmüştü

and the disability checks soon stopped coming.

ve maluliyet maaşları kısa süre içinde gelmeyi bıraktı.

To the outside world,

Dış dünyaya karşı

I clearly didn't belong in the kingdom of the sick anymore.

açık bir şekilde hastaların krallığına ait değildim artık.

But in reality, I never felt further from being well.

Ama gerçekte, iyi olmaktan hiç bu kadar uzak olmamıştım.

All that chemo had taken a permanent physical toll on my body.

Tüm o kemoterapi vücudumu kalıcı olarak kötü etkilemişti.

I wondered, "What kind of job can I hold

Merak ettim, "Ne tür bir işe girebilirim,

when I need to nap for four hours in the middle of the day?

hem de gün ortasında dört saat boyunca uyumam gerekirken?

When my misfiring immune system

Tutukluk yapan bağışıklık sistemim

still sends me to the ER on a regular basis?"

hala düzenli olarak beni acil servise gönderirken?"

And then there were the invisible, psychological imprints

Bir de hastalığımın geride bıraktığı görünmez,

my illness had left behind:

psikolojik izler vardı:

the fears of relapse,

tekrar kötüleşme korkusu,

the unprocessed grief,

işlenmemiş yas,

the demons of PTSD that descended upon me for days, sometimes weeks.

günler, bazen haftalar boyu üstüme çöken travma sonrası stres bozukluğu.

See, we talk about reentry

Bakın, yeniden giriş hakkında konuşuyoruz,

in the context of war and incarceration.

hem de savaş ve hapsolma bağlamında.

But we don't talk about it as much

Ama yeniden giriş ile ilgili

in the context of other kinds of traumatic experiences, like an illness.

hastalık gibi diğer travmatik deneyimler bağlamında bu kadar çok konuşmuyoruz.

Because no one had warned me of the challenges of reentry,

Kimse beni yeniden girişin zorlukları hakkında uyarmadığı için

I thought something must be wrong with me.

bende bir terslik olduğunu düşündüm.

I felt ashamed,

Utanç duydum

and with great guilt, I kept reminding myself

ve suçluluk duygusu içinde kendime sürekli hatırlattım,

of how lucky I was to be alive at all,

hayatta olduğum için ne kadar şanslı olduğumu,

when so many people like my friend Melissa were not.

hem de arkadaşım Melissa gibi birçok insan şanslı değilken.

But on most days, I woke up feeling so sad and lost,

Ama çoğu günde üzgün ve kaybolmuş gibi hissederek uyandım,

I could barely breathe.

zar zor nefes alabiliyordum.

Sometimes, I even fantasized about getting sick again.

Bazen tekrar hasta olmanın hayalini bile kurdum.

And let me tell you,

Size şunu söyleyeyim,

there are so many better things to fantasize about

hayal kurabileceğiniz birçok daha iyi şey var,

when you're in your twenties and recently single.

üstelik 20 yaşlarında ve taze bekarsanız.

(Laughter)

(Kahkaha)

But I missed the hospital's ecosystem.

Ama hastane ortamını özlemiştim.

Like me, everyone in there was broken.

Oradaki herkes benim gibi kırılmıştı.

But out here, among the living, I felt like an impostor,

Ama burada, yaşayanların arasında, bir sahtekar gibi hissettim,

overwhelmed and unable to function.

bunalmış ve fonksiyonunu yitirmiş.

I also missed the sense of clarity I'd felt at my sickest.

Ayrıca en hasta olduğum zamanlardaki netlik hissini de özlemiştim.

Staring your mortality straight in the eye has a way of simplifying things,

Faniliğinin gözlerinin içine bakmanın veya odağını yeniden asıl önemli şeye

of rerouting your focus to what really matters.

yönlendirmenin işleri basitleştiren bir yanı var.

And when I was sick, I vowed that if I survived,

Hastayken hayatta kalırsam diye bir söz vermiştim,

it had to be for something.

bir şey uğruna olmalıydı.

It had to be to live a good life, an adventurous life,

İyi, macera dolu bir hayat yaşamak uğruna,

a meaningful one.

anlamlı bir hayat.

But the question, once I was cured,

Ama asıl soru, iyileşince ortaya çıktı:

became: How?

Nasıl?

I was 27 years old with no job, no partner, no structure.

27 yaşındaydım ve bir işim, bir partnerim, bir yapım yoktu.

And this time, I didn't have treatment protocols or discharge instructions

Üstelik bu sefer yolumu ileriye yönlendirecek tedavi protokollerim

to help guide my way forward.

veya taburcu yönergelerim yoktu.

But what I did have was an in-box full of internet messages

Olan şey, yabancılardan gelen internet mesajlarıyla dolu

from strangers.

bir gelen kutusuydu.

Over the years,

Yıllar geçtikçe

people from all over the world had read my column,

dünyanın her tarafından insanlar köşe yazımı okumuştu

and they'd responded with letters, comments and emails.

ve mektuplarla, yorumlarla, maillerle cevap vermişlerdi.

It was a mix, as is often the case, for writers.

Yazarlar için sıkça olduğu gibi, tam bir karışımdı.

I got a lot of unsolicited advice

Kanserimi eteri yağlarla nasıl iyileştireceğime dair

about how to cure my cancer with things like essential oils.

birçok istenmeyen tavsiye aldım.

I got some questions about my bra size.

Sütyen ölçümle ilgili bazı sorular aldım.

But mostly --

Ama çoğunlukla --

(Laughter)

(Kahkaha)

mostly, I heard from people who, in their own different way,

çoğunlukla, kendi farklı yollarıyla

understood what it was that I was going through.

yaşadığım şeyi anlayan insanlardan haber aldım.

I heard from a teenage girl in Florida

Florida'daki genç bir kızdan haber aldım,

who, like me, was coming out of chemo

o da benim gibi kemoterapiden çıkmıştı

and wrote me a message composed largely of emojis.

ve bana büyük kısmı emojilerden oluşmuş bir mesaj yazmıştı.

I heard from a retired art history professor in Ohio named Howard,

Ohio'daki Howard adlı emekli bir sanat tarihi profesöründen haber aldım,

who'd spent most of his life

hayatının çoğu kısmını

struggling with a mysterious, debilitating health condition

gençliğinden beri çektiği gizemli,

that he'd had from the time he was a young man.

zayıflatan bir hastalıkla uğraşarak geçirmişti.

I heard from an inmate on death row in Texas

Texas'ta bir ölüm hücresinde olan bir mahkumdan haber aldım,

by the name of Little GQ --

adı Küçük GQ --

short for "Gangster Quinn."

"Gangster Quinn"in kısaltması.

He'd never been sick a day in his life.

Hayatının tek bir günü hasta olmamış.

He does 1,000 push-ups to start off each morning.

Her sabah 1000 şınav çekiyor.

But he related to what I described in one column

Ama köşe yazımda "kanser tarafından hapsedilme"

as my "incanceration,"

diye tanımladığım şeye ilgi duymuştu,

and to the experience of being confined to a tiny fluorescent room.

floresan ışıklı bir hücreye hayatı boyunca hapsedilme deneyimine.

"I know that our situations are different," he wrote to me,

"Durumlarımızın farklı olduğunu biliyorum," diye yazdı bana,

"But the threat of death lurks in both of our shadows."

"Ama ölüm tehdidi ikimizin de gölgesinde gizli."

In those lonely first weeks and months of my recovery,

İyileşmemin yalnız geçen ilk haftalarında ve aylarında

these strangers and their words became lifelines,

bu yabancılar ve sözcükleri hayata tutunma dalım olmuştu,

dispatches from people of so many different backgrounds,

Farklı geçmişten ve çok farklı deneyimlere sahip

with so many different experiences,

birçok insanın yolladığı şeyler,

all showing me the same thing:

hepsi bana aynı şeyi gösterdi:

you can be held hostage

başına gelen en kötü şey tarafından

by the worst thing that's ever happened to you

rehin tutuluyorken

and allow it to hijack your remaining days,

bunun son günlerini gasp etmesine izin verebilirsin

or you can find a way forward.

ya da ileriye giden bir yol bulabilirsin.

I knew I needed to make some kind of change.

Bir çeşit değişiklik yapmam gerektiğini biliyordum.

I wanted to be in motion again

Tekrar hareket halinde olmak istiyordum,

to figure out how to unstuck myself and to get back out into the world.

kendimi kurtarıp dünyaya geri dönmek istiyordum.

And so I decided to go on a real journey --

Bu yüzden gerçek bir seyahate çıkmaya karar verdim --

not the bullshit cancer one

kanser zırvasına

or the mythical hero's journey that everyone thought I should be on,

veya çıkmam gerektiğini düşünülen efsanevi kahramanın seyahatine değil,

but a real, pack-your-bags kind of journey.

gerçek, çantanı toplayıp çık tarzı bir seyahate.

I put everything I owned into storage,

Sahip olduğum her şeyi depoladım,

rented out my apartment, borrowed a car

dairemi kiraya verdim, bir araba ödünç aldım

and talked a very a dear but somewhat smelly friend

ve çok değerli ama biraz kokan bir arkadaşımı bana

into joining me.

katılmaya ikna ettim.

(Laughter)

(Kahkaha)

Together, my dog Oscar and I embarked on a 15,000-mile road trip

Birlikte, köpeğim Oscar ve ben ABD'de 2400 km sürecek

around the United States.

bir yol gezisine çıktık.

Along the way, we visited some of those strangers who'd written to me.

Yolda, bana yazan yabancıların bazılarını ziyaret ettim.

I needed their advice,

Tavsiyelerine ihtiyacım vardı,

also to say to them, thank you.

ayrıca onlara teşekkür etmeliydim.

I went to Ohio and stayed with Howard, the retired professor.

Ohio'ya gidip emekli profesör Howard'la kaldım.

When you've suffered a loss or a trauma,

Bir kayıp verdiyseniz veya travma yaşadıysanız,

the impulse can be to guard your heart.

ilk dürtünüz kalbinizi korumak olabilir.

But Howard urged me to open myself up to uncertainty,

Ama Howard beni, kendimi belirsizliğe açmaya teşvik etti,

to the possibilities of new love, new loss.

yeni aşk ve yeni kayıp olasılıklarına.

Howard will never be cured of illness.

Howard asla iyileşemeyecek.

And as a young man, he had no way of predicting how long he'd live.

Gençken ne kadar yaşayacağını bilmesinin hiçbir yolu yoktu.

But that didn't stop him from getting married.

Ama bu onu evlenmekten alıkoymadı.

Howard has grandkids now,

Şimdi Howard'ın torunları var

and takes weekly ballroom dancing lessons with his wife.

ve eşiyle haftada bir salon dansı dersleri alıyorlar.

When I visited them,

Onları ziyaret ettiğimde

they’d recently celebrated their 50th anniversary.

kısa süre önce 50. yıl dönümlerini kutlamışlardı.

In his letter to me, he'd written,

Mektubunda bana şöyle yazmıştı,

"Meaning is not found in the material realm;

"Anlam, madde aleminde bulunan bir şey değildir;

it's not in dinner, jazz, cocktails or conversation.

akşam yemeğinde, cazda, kokteyllerde veya sohbetlerde değildir.

Meaning is what's left when everything else is stripped away."

Anlam, her şey soyup çıkarıldığında geriye kalan şeydir."

I went to Texas, and I visited Little GQ on death row.

Texas'a gittim ve ölüm hücresindeki Küçük GQ'yu ziyaret ettim.

He asked me what I did to pass all that time

Bana hastane odasında onca zamanı geçirmek için

I'd spent in a hospital room.

ne yaptığımı sordu.

When I told him that I got really, really good at Scrabble,

Ona kendimi Scrabble'da gerçekten çok ilerlettiğimi söylediğimde

he said, "Me, too!" and explained how,

bana "Ben de!" dedi

even though he spends most of his days in solitary confinement,

ve çoğu gününü hücre hapsinde geçirmesine rağmen

he and his neighboring prisoners make board games out of paper

o ve komşu mahkumlarının kağıttan masa oyunları yaptıklarını

and call out their plays through their meal slots --

ve yemek yarıklarından hamlelerini seslendiklerini anlattı --

a testament to the incredible tenacity of the human spirit

insan ruhunun inanılmaz azminin ve yaratıcılıkla adapte olma yeteneğimizin

and our ability to adapt with creativity.

bir kanıtı.

And my last stop was in Florida,

Son durağım da Florida'ydı,

to see that teenage girl who'd sent me all those emojis.

bana tüm o emojileri gönderen o genç kızı görmeye gittim.

Her name is Unique, which is perfect,

Adı Unique (Eşsiz) ve bu mükemmel,

because she's the most luminous, curious person I've ever met.

çünkü o tanıştığım en zeki ve meraklı insan.

I asked her what she wants to do next and she said,

Ona şimdi ne yapmak istediğini sordum ve dedi ki,

"I want to go to college and travel

"Üniversiteye gitmek ve seyahat etmek,

and eat weird foods like octopus that I've never tasted before

daha önce tatmadığım, ahtapot gibi garip yemekler yemek

and come visit you in New York

ve seni New York'ta ziyaret etmek,

and go camping, but I'm scared of bugs,

kampa gitmek istiyorum, böcek korkum var

but I still want to go camping."

ama yine de kampa gitmek istiyorum."

I was in awe of her,

Ona çok saygı duymuştum,

that she could be so optimistic and so full of plans for the future,

geleceği için bu kadar planı olmasına ve çok pozitif olmasına hayran kaldım,

given everything she'd been through.

hem de yaşadığı onca şeye rağmen.

But as Unique showed me,

Ama Unique'in bana gösterdiği gibi

it is far more radical and dangerous to have hope

umudunuzun olması, korkunun sizi kenara bastırmasından

than to live hemmed in by fear.

çok daha radikal ve tehlikeli.

But the most important thing I learned on that road trip

Ama o gezide öğrendiğim en önemli şey

is that the divide between the sick and the well --

hasta olanların ve olmayanların arasındaki çizginin

it doesn't exist.

var olmamasıydı.

The border is porous.

Bu sınır, geçirgen.

As we live longer and longer,

Biz daha uzun yaşadıkça,

surviving illnesses and injuries that would have killed our grandparents,

büyükbabalarımızı, hatta ebeveynlerimizi öldürecek

hastalık ve yaralanmalardan sağ kaldıkça

even our parents,

the vast majority of us will travel back and forth between these realms,

büyük çoğunluğumuz bu iki alem arasında ileri geri seyahat edecek,

spending much of our lives somewhere between the two.

hayatımızın çoğunu bu ikisinin arasında bir yerde geçireceğiz.

These are the terms of our existence.

Bunlar varoluşumuzun koşulları.

Now, I wish I could say that since coming home from my road trip,

Şimdi, keşke yol gezimden döndükten sonra

I feel fully healed.

iyice iyileşmiş hissettiğimi söyleyebilseydim

I don't.

Ama öyle değil.

But once I stopped expecting myself

Ama kendimden bana tanı konulmadan önceki halim olmayı

to return to the person I'd been pre-diagnosis,

beklemeyi bıraktığım anda,

once I learned to accept my body and its limitations,

vücudumu ve onun sınırlarını öğrendiğim zaman

I actually did start to feel better.

gerçekten de daha iyi hissetmeye başladım.

And in the end, I think that's the trick:

Sonuçta, bence işin sırrı şu:

to stop seeing our health as binary,

sağlığımızı ikili olarak görmeyi bırakmak,

between sick and healthy,

hasta veya sağlıklı,

well and unwell,

iyi veya kötü,

whole and broken;

bir bütün veya kırılmış;

to stop thinking that there's some beautiful, perfect state of wellness

ulaşmamız gereken güzel, mükemmel bir iyilik durumu olduğunu

to strive for;

düşünmeyi bırakmak;

and to quit living in a state of constant dissatisfaction

ona ulaşana kadar sürekli bir memnuniyetsizlik halinde yaşamaktan

until we reach it.

vazgeçmek.

Every single one of us will have our life interrupted,

Her birimizin hayatı sekteye uğrayacak,

whether it's by the rip cord of a diagnosis

bu bir teşhisin paraşüt ipini açmasıyla da olsa

or some other kind of heartbreak or trauma that brings us to the floor.

bizi yere seren herhangi başka bir çeşit kalp kırıklığı veya travmayla da.

We need to find ways to live in the in-between place,

Ortadaki kısımda yaşamanın,

managing whatever body and mind we currently have.

sahip olduğumuz beden ve akılla başa çıkmanın yollarını bulmalıyız.

Sometimes, all it takes is the ingenuity of a handmade game of Scrabble

Bazen gerekli olan tek şey el yapımı bir Scrabble oyunundaki beceri

or finding that stripped-down kind of meaning in the love of family

veya aileye olan sevginin sade anlamını bulmak

and a night on the ballroom dance floor,

ve balo salonundaki dans pistinde bir gece

or that radical, dangerous hope

veya bir gün böceklerden korkan bir genç kızın

that I'm guessing will someday lead a teenage girl terrified of bugs

kampa gitmesini sağlayacak olan o radikal,

to go camping.

tehlikeli umuttur.

If you're able to do that,

Eğer bunu yapabiliyorsanız,

then you've taken the real hero's journey.

gerçek bir kahraman seyahatine çıkmışsınız demektir.

You've achieved what it means to actually be well,

Gerçekten iyi olmanın ne demek olduğuna ulaşmışsınızdır, yani:

which is to say: alive, in the messiest, richest, most whole sense.

en dağınık, en zengin, en bütün şekilde hayatta olmak.

Thank you, that's all I've got.

Teşekkür ederim, hepsi bu.

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)