How burnout makes us less creative | The Way We Work, a TED series

Transcriber: TED Translators admin

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

A few years ago, my obsession with productivity

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က ထုတ်လုပ်မှုနဲ့ စွဲလမ်းမှုက

got so bad that I suffered an episode of burnout

သေချင်လောက်အောင်ခြောက်လှန့်တဲ့ စိတ်အားချုံးကျမှု ဖြစ်ရပ်တစ်ခု

that scared the hell out of me.

ခံစားရတဲ့အထိ ဆိုးဝါးခဲ့တယ်။

I'm talking insomnia, weight gain, hair loss -- the works.

ကျွန်မဟာ အိပ်မပျော်ပဲ စကားပြောနေ၊ ကိုယ်အလေးချိန်တက်၊ ဆံပင်ကျွတ်၊ အလုပ်တွေလေ။

I was so overworked that my brain

ပြောရရင် နောက်ထပ်စိတ်ကူး

literally couldn't come up with another idea.

မရနိုင်လောက်တဲ့အထိ အလွန်အမင်း အလုပ်လုပ်ခဲ့တယ်။

That indicated to me that my identity was linked with this idea of productivity.

ကျွန်မ ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာဟာ ထုတ်လုပ်မှုရဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ ဆက်စပ်နေတာကို ဒါက ညွှန်ပြတယ်။

[The Way We Work]

(ကျွန်ုပ်တို့ အလုပ်လုပ်ကြပုံ)

Do you feel guilty if you haven't been productive enough during the day?

နေ့အခါမှာ အလုံအလောက် အလုပ်မဖြစ်ထွန်းရင် အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံစားမိလား။

Do you spend hours reading productivity hacks,

ပိုတောင် ပြီးဖို့ ကုန်ထုတ် နည်းနာတွေ ဖတ်ရင်း၊

trying new frameworks and testing new apps

ဘောင်ခတ်မှုအသစ်တွေ၊ အက်ပ်အသစ်တွ စမ်းသပ်ရင်း

to get even more done?

နာရီများစွာ ကုန်ဆုံးလား။

I've tried them all -- task apps, calendar apps,

ကျွန်မ အားလုံး စမ်းခဲ့တယ်၊ အလုပ် အက်ပ်၊ ပြက္ခဒိန် အက်ပ်၊

time-management apps,

အချိန် စီမံရေး အက်ပ်၊

things that are meant to manage your day.

နေ့ကို စီမံဖို့ ရည်ရွယ်တဲ့ အရာတွေပေါ့။

We've been so obsessed with doing more

ကျွန်မတို့ဟာ အရေးအကြီ'ဆုံးအရာကို လွတ်သွားလောက်အောင်

that we've missed the most important thing.

ပိုလုပ်ခြင်းနဲ့ စွဲလမ်းကြတယ်။

Many of these tools aren't helping.

ဒီကိရိယာ အတော်များများက အကူအညီမပေးပါဘူး။

They're making things worse.

အရာတွေကို ပိုဆိုးအောင် လုပ်နေတာပါ။

OK, let's talk about productivity for a second.

ကောင်းပြီ၊ ထုတ်လုပ်မှုအကြောင်း ခဏလောက် ပြောရအောင်။

Historically, productivity as we know it today

သမိုင်းကြောင်းအရ ဒီနေ့ ကျွန်မတို့ သိကြတဲ့ ထုတ်လုပ်မှုဟာ

was used during the industrial revolution.

စက်မှု တော်လှန်ရေးအတွင်းမှာ အသုံးပြုခဲ့တာပါ။

It was a system that measured performance based on consistent output.

တစ်သမတ်တည်း ထုတ်ပေးတဲ့ပမာဏကို အခြေခံတဲ့ လုပ်ဆောင်မှုကို တိုင်းတာတဲ့ စနစ်တစ်ခုပါ။

You clocked into your shift

သင့်အဆိုင်းမှာ အလုပ်တက်ပြီး

and were responsible for creating X number of widgets

တပ်ဆင်ရေးလမ်းကြောင်းပေါ်က စက်ကိရိယာ မည်၍မည်မျှ

on the assembly line.

ဖန်တီးဖို့ တာဝန်ရှိတာပါ။

At the end of the day, it was pretty easy to see

အဆုံးမှာတော့ ဘယ်သူက အလုပ်ကြိုးစားတယ်၊ ဘယ်သူက

who worked hard and who hadn't.

မကြိုးစားဘူးဆိုတာ သိဖို့ အတော် လွယ်တယ်။

When we shifted to a knowledge economy,

အသိသုတ စီးပွားရေးတစ်ခုဆီ ရွှေ့သွားတဲ့အခါ

people suddenly had tasks that were much more abstract,

လူတွေမှာ ရုတ်တရက် အများကြီး ပိုယေဘုယျဆန်တဲ့ လုပ်စရာတွေ ရှိခဲ့တယ်။

things like writing, problem-solving or strategizing,

ရေးတာ၊ ပြဿနာဖြေရှင်းတာ (သို့) ဗျူဟာချတာလို အရာတွေပါ။

tasks that weren't easy to measure.

တိုင်းတာလို့ မလွယ်တဲ့ အလုပ်တွေလေ။

Companies struggled to figure out

ကုမ္ပဏီတွေဟာ ဘယ်သူ အလုပ်လုပ်တယ်၊

how to tell who was working and who wasn't,

အလုပ်မလုပ် ပြောနည်းကို အဖြေထုတ်ဖို့ ရုန်းကန်ခဲ့ရတော့

so they just adopted the old systems as best as they could,

စနစ်ဟောင်းတွေကို တတ်နိုင်သမျှ အကောင်းဆုံးတွေအဖြစ် ကျင့်သုံးရုံဆိုတော့

leading to things like the dreaded time sheet

နေ့ရဲ့ စက္ကန့်တိုင်းကို ကုန်ဆုံးပုံကို ရှင်းပြဖို့

where everyone is under pressure

လူတိုင်း စိတ်ဖိစီးမှုအောက်မှာရှိစေတဲ့

to justify how they spend every second of their day.

ကြောက်စရာ အလုပ်တက်/ဆင်း မှတ်တမ်းလို အရာတွေကို ဦးတည်သွားတယ်။

There's just one problem.

ပြဿနာ တစ်ခုပဲရှိတယ်။

These systems don't make a lot of sense for creative work.

ဒီစနစ်တွေက ဖန်တီးတဲ့ အလုပ်အတွက် အဓိပ္ပာယ် သိပ်မရှိတာပါ။

We still think of productivity as an endurance sport.

ထုတ်လုပ်မှုကို ခံနိုင်ရည် အားကစား တစ်ခုလို ထင်နေတုန်းပါ။

You try to churn out as many blog posts

ဘလော့ ပို့စ်တွေ များများ တွန်းထုတ် (သို့)

or we cram our day full of meetings.

အစည်းအဝေး ပြည့်နေတဲ့ နေ့ကို တွန်းလုပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။

But this model of constant output isn't conducive to creative thought.

ဒါပေမဲ့ ဒီတသမတ်တည်း ထုတ်ပေးမှု ပုံစံက ဖန်တီးတဲ့ အတွေးကို လမ်းပြမပေးဘူး။

Today, knowledge workers are facing a big challenge.

ဒီနေ့ခေတ်မှာ ဉာဏ လုပ်သားတွေဟာ စိန်ခေါ်မှကြီးတစ်ခု ရင်ဆိုင်နေရတယ်။

We're expected to be constantly productive and creative

အမြဲမပြတ် ထုတ်အားကောင်းတာနဲ့ ဖန်တီးတတ်တာကို တူညီတဲ့ အတိုင်းအတာမှာ

in equal measure.

မျှော်လင့်ခံနေရတယ်။

But it's actually almost impossible

ဒါပေမဲ့ ဒါက ဦးနှောက်အတွက် အနားမယူဘဲ

for our brains to continuously generate new ideas

အမြဲမပြတ် စိတ်ကူးသစ်တွေ ထုတ်လုပ်ဖို့က

with no rest.

မဖြစ်နိုင်သလောက်ပါ။

In fact, downtime is a necessity for our brain

တကယ်တမ်းက ဦးနှောက်အတွက် ပြန်လည်သက်သာပြီး ကောင်းမွန်စွာ

to recover and to operate properly.

လုပ်ဆောင်ဖို့ ရပ်နားချိန် လိုအပ်ပါတယ်။

Consider that according to a team of researchers

Southern California တက္ကသိုလ်မှ

from the University of Southern California,

သုတေသီတစ်စုရဲ့ အဆိုကို တွေးကြည့်ပါ။

letting our minds wander is an essential mental state

စိတ်တွေကို သွားချင်ရာသွားခွင့်ပေးတာဟာ ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာ ဖွံ့ဖြိုးစေဖို့၊

that helps us develop our identity,

လူမှုရေး တုံ့လှယ်မှုတွေ လုပ်ဆောင်ဖို့ ကူပေးတဲ့

process social interactions,

မရှိမဖြစ် စိတ်အခြေအနေတစ်ခုဖြစ်ပြီး

and it even influences our internal moral compass.

အတွင်းပိုင်း ကိုယ်ကျင့်နယ်ပယ်ကိုတောင် ဩဇာလွှမ်းတဲ့တစ်ခုတဲ့။

Our need for a break flies in the face of our cultural narrative about hustling,

ရပ်ဖို့လိုအပ်မှုက ပျားပန်းခပ်မှုအကြောင်း ယဉ်ကျေးမှု ဇာတ်လမ်းနဲ့ ဆန့်ကျင်သွားတယ်။

in other words, the stories that we as a society

တစ်နည်းဆိုရရင် လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအဖြစ် ဇာတ်လမ်းတွေက

tell each other about what success looks like

အောင်မြင်မှုက ဘယ်ပုံ၊ ဒီကို ရောက်ဖို့ ဘာလိုလဲ

and what it takes to get there.

ဆိုတာကို အချင်းချင်းပြောကြတာပါ။

Stories like the American Dream,

နက်ရှိုင်းစွာ အမြစ်တွယ်နေတဲ့

which is one of our most deeply rooted beliefs.

ယုံကြည်မှုတစ်ခုဖြစ်တဲ့ အမေရိကန် အိပ်မက်လို ဇာတ်လမ်းတွေပါ။

This tells us that if we work hard, we'll be successful.

ဒါက အလုပ်ကြိုးစားရင် အောင်မြင်မယ်လို့ ကျွန်မတို့ကို ပြောပြတယ်။

But there's a flip side.

ဒါပေမဲ့ အခြားတစ်ဖက်ရှိပါတယ်။

If you aren't successful,

သင် မအောင်မြင်ရင်

it must mean that you're not working hard enough.

သင်ဟာ အလုံအလောက် အလုပ်မကြိုးစားလို့ ဖြစ်ရမယ်။

And if you don't think you're doing enough,

သင်ဟာ လုပ်သင့်သလောက် မလုပ်ဘူးလို့ ထင်ရင်

of course you're going to stay late, pull all-nighters

တကယ်ကျတော့ ညဉ့်နက်ခံပြီး မအိပ်မနေလုပ်သူတွေဖြစ်ကာ

and push yourself hard even when you know better.

ပိုကောင်းတာကို သိတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အတင်းတွန်းတော့မယ်။

Productivity has wrapped itself up in our self-worth,

ထုတ်လုပ်မှုကိုယ်တိုင်က ကျွန်မတို့ ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးထားမှုမှာ

so that it's almost impossible for us to allow ourselves

ထုတ်ပိုးထားတော့အလုပ်လုပ်တာ ရပ်ဖို့ မိမိကိုယ်ကိုယ် ခွင့်ပေးဖို့က

to stop working.

မဖြစ်နိုင်သလောက်ပါ။

The average US employee only takes half of their allocated paid vacation leave,

သာမန် အမေရိကန် ဝန်ထမ်းဟာ သူတို့ရဲ့ သတ်မှတ် လစာတစ်ဝက်ပဲ အားလပ်ရက်ခွင့်ယူတာပါ။

further proving that even if we have the option

ထပ်ပြီး သက်သေပြတာက အနားယူဖို့ ရွေးချယ်ခွင့်

to take a break, we don't.

ရှိရင်တောင် မယူကြတာပါ။

To be clear, I don't think that productivity

နားလည်အောင်ဆိုရရင် ဒီထုတ်လုပ်မှု(သို့)လုပ်ဆောင်မှု

or trying to improve our performance is bad.

တိုးတက်အောင် ကြိုးစားတာက ဆိုးတယ် မထင်ဘူး။

I'm just saying that the current models we're using to measure our creative work

ဖန်တီးတဲ့ အလုပ်ကို တိုင်းတာဖို့ သုံးနေတဲ့ လက်ရှိပုံစံတွေဟာ အဓိပ္ပာယ်

don't make sense.

မရှိဘူးလို့ ပြောနေတာပါ။

We need systems that work with our creativity

ဖန်တီးမှုနဲ့ တွဲလုပ်ပြီး ဒါကို မဆန့်ကျင်တဲ့

and not against it.

စနစ်တွေ လိုအပ်ပါတယ်။

[SO HOW DO WE FIX IT?]

[ဒီတော့ ဘယ်လို ပြင်မလဲ။]

There is no quick fix for this problem.

ဒီပြဿနာအတွက် ဆေးမြီးတို မရှိဘူး။

And I know, I know, that sucks.

ဒါက စိတ်ပျက်စရာဆိုတာ သိပါတယ်။

No one loves a good framework or a good acronym

ဘယ်သူမှ ကောင်းမွန်တဲ့ ကန့်သတ်မှု (သို့) အတိုကောက်တစ်ခုကို

better than me.

ကျွန်မထက်ပိုမနှစ်သက်ဘူး။

But the truth is everyone has their own narratives

ဒါပေမဲ့ အမှန်တရားက လူတိုင်းမှာ သူတို့ ပြန်ဖော်ထုတ်ဖို့လိုတဲ့

that they have to uncover.

ကိုယ်ပိုင်ဇာတ်လမ်းတွေရှိတယ်။

It wasn't until I started digging around my own beliefs around work

ဒါက ကျွန်မရဲ့ အလုပ်ဇာတ်လမ်းရဲ့ ရင်းမြစ်ကို ကျွန်မ စဖြေတဲ့

that I began to unravel the root of my own work story,

အလုပ်ဝန်းကျင်က ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်ပိုင် ယုံကြည်မှုတွေကို စတင် မတူးဖော်ခင်အထိပါ။

finally being able to let go of destructive behaviors

နောက်ဆုံးတော့ အပျက်သဘော အကျင့်တွေတွေကို လွတ်ပေးလိုက်ပြီး

and make positive, long-lasting changes.

အပြုသဘော တာရှည်ခံ အပြောင်းအလဲတွေ ဖန်တီးနိုင်ခြင်းပါ။

And the only way to do that

ဒါကိုလုပ်ဖို့ တစ်ခုတည်းသောနည်းက

is by asking yourself some hard questions.

ခက်ခဲတဲ့ မေးခွန်းတစ်ချို့ကို ကိုယ့်ဘာသာ မေးခြင်းနဲ့ပါ။

Does being busy make you feel valuable?

အလုပ်ရှုပ်တာက တန်ဖိုးရှိတယိလို့ ခံစားရစေလား။

Who do you hold up as an example of success?

အောင်မြင်မှုရဲ့ နမူနာအဖြစ် ဘယ်သူ့ကို သင်စံပြုထားလဲ။

Where did your ideas of work ethic come from?

သင့်ရဲ့ အလုပ် ကျင့်ဝတ် အယူအဆတွေက ဘယ်ကနေလာလဲ။

How much of who you are is linked to what you do?

သင်ဘယ်သူဆိုတာရဲ့ ဘယ်လောက်က သင်လုပ်တာနဲ့ ဆက်နွယ်နေလဲ။

Your creativity, it has its own rhythms.

သင့်ဖန်တီးမှုမှာ ကိုယ်ပိုင် နရီတွေရှိတယ်။

Our energy fluctuates daily, weekly, even seasonally.

ကျွန်မတို့ စွမ်းအင်က နေ့စဉ်၊ အပတ်စဉ်၊ ရာသီအလိုက်တောင် အတက်အကျရှိတယ်။

I know that I'm always more energetic at the beginning of the week

သီတင်းပတ် အဆုံးထက် အစမှာ အမြဲ ပိုပြီး တက်ကြွနေတာကို

than at the end,

ကျွန်မသိတော့

so I front-load my workweek to account for that fact.

ဒီအချက်ကို ထည့်တွက်ဖို့ အလုပ်သီတင်းပတ် အစမှာ ပိုလုပ်တယ်။

As a proud night owl, I free up my afternoons and evenings

ဂုဏ်ယူစရာ ညဇီးကွက်အဖြစ် ဖန်တီးတဲ့ အလုပ်အတွက် နေ့လည်တွေ၊ ညနေတွေကို

for creative work.

လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။

And I know I'll get more writing done

နွေထက်စာရင် ဇိမ်ရှိတဲ့ ဆောင်းလတွေမှာ

in the cozy winter months than during the summer.

ရေးတာ ပိုပြီးမယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိတယ်။

And that's the secret.

ဒါက လျှို့ဝှက်ချက်ပါ။

Dismantling myths, challenging your old views,

ယုံမှားမှုတွေကို ဖျက်ခြင်း၊ အမြင်ဟောင်းတွေကို စိန်ခေါ်ခြင်း

identifying your narratives --

ဇာတ်လမ်းတွေကို ဖော်ထုတ်ခြင်း

this is the real work that we need to be doing.

ဒါက ကျွန်မတို့ လုပ်နေဖို့လိုတဲ့ တကယ့် အလုပ်ပါ။

We aren't machines,

ကျွန်မတို့ဟာ စက်တွေ မဟုတ်ဘူး။

and I think it's time that we stopped working like one.

ဒီလို လုပ်နေတာ ရပ်ဖို့ အချိန်ရောက်​ပြီလို့ ထင်ပါတယ်။