How burnout makes us less creative | The Way We Work, a TED series

Transcriber: TED Translators admin

Translator: Arash Marzoughi Reviewer: Masood Mousavi

A few years ago, my obsession with productivity

چند سال پیش، وسواس من نسبت به بهره‌وری

got so bad that I suffered an episode of burnout

آن‌قدر بد شده بود که به مرحله فرسودگی رسیدم

that scared the hell out of me.

و من را به شدت ترساند.

I'm talking insomnia, weight gain, hair loss -- the works.

دارم در مورد بی‌خوابی، افزایش وزن و ریزش مو صحبت می‌کنم.

I was so overworked that my brain

آن‌قدر سخت کار کرده بودم که مغزم

literally couldn't come up with another idea.

به معنی واقعی کلمه، نمی‌توانست ایده‌ دیگری بدهد.

That indicated to me that my identity was linked with this idea of productivity.

این نشان می‌داد که هویت من با ایده بهره‌وری مرتبط است.

[The Way We Work]

«روشی که ما کار می‌کنیم»

Do you feel guilty if you haven't been productive enough during the day?

اگر در طول روز، به اندازه کافی بهره‌وری نداشته باشید احساس گناه می کنید؟

Do you spend hours reading productivity hacks,

آیا ساعت‌ها وقت خود را صرف خواندن ترفندهای بهره‌وری،

trying new frameworks and testing new apps

امتحان چارچوب‌ها و نرم‌افزارهای جدید می‌کنید

to get even more done?

تا کارها را بهتر انجام دهید؟

I've tried them all -- task apps, calendar apps,

من همه نرم‌افزارهای کاری، تقویم،

مدیریت زمان و تمام چیزهایی که

time-management apps,

things that are meant to manage your day.

باعث مدیریت روزمان می‌شود را امتحان کردم.

We've been so obsessed with doing more

ما آن‌قدر مشغول انجام کارهای بیشتر هستیم

that we've missed the most important thing.

که مهم‌ترین چیز را از دست داده‌ایم.

Many of these tools aren't helping.

بیشتر این ابزارها هیچ کمکی نمی‌کنند.

They're making things worse.

آن‌ها همه‌چیز را بدتر می‌کنند.

OK, let's talk about productivity for a second.

پس، بیایید برای لحظه‌ای در مورد بهره‌وری صحبت کنیم.

Historically, productivity as we know it today

از نظر تاریخی، بهره‌وری که امروزه می‌شناسیم

was used during the industrial revolution.

در طول انقلاب صنعتی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

It was a system that measured performance based on consistent output.

این قاعده‌ای بود که عملکرد را بر اساسِ بازده ثابت اندازه‌گیری می‌کرد.

You clocked into your shift

شیفت خود را شروع می‌کردید

and were responsible for creating X number of widgets

و مسئول ایجاد فلان تعداد شیء

on the assembly line.

در خط تولید بودید.

At the end of the day, it was pretty easy to see

در آخر روز، راحت بود که بفهمند

who worked hard and who hadn't.

چه کسی سخت کار کرده و چه کسی نکرده است.

When we shifted to a knowledge economy,

زمانی که به علم اقتصاد، تغییر مسیر دادیم،

people suddenly had tasks that were much more abstract,

افراد ناگهان وظایفی داشتند که بیشتر انتزاعی بود،

things like writing, problem-solving or strategizing,

چیزهایی مثلِ نوشتن، حل مسئله یا تعیین استراتژی

tasks that weren't easy to measure.

که اندازه‌گیری آن‌ها آسان نبود.

Companies struggled to figure out

شرکت‌ها به این مشکل برخوردند که

how to tell who was working and who wasn't,

چگونه تعیین کنند چه کسی سخت کار می‌کند و چه کسی نمی‌کند،

so they just adopted the old systems as best as they could,

بنابراین آن‌ها از قاعده قدیمی به هر نحوی که بود، استفاده کردند،

leading to things like the dreaded time sheet

و منجر به چیزهایی شبیه به ورقه‌های ثبت ساعات کار شد

که در آن‌، همه زیر فشار هستند تا

where everyone is under pressure

to justify how they spend every second of their day.

نحوه گذراندن هر ثانیه از روزشان را توجیه کنند.

There's just one problem.

فقط یک مشکل وجود دارد.

These systems don't make a lot of sense for creative work.

این قواعد برای کار‌های خلاقانه زیاد مناسب نیستند.

We still think of productivity as an endurance sport.

ما هنوز به بهره‌وری، به‌عنوانِ ورزش استقامتی فکر می‌کنیم.

You try to churn out as many blog posts

سعی می‌کنید پست‌‌های بسیار زیادی بنویسید

or we cram our day full of meetings.

یا اینکه روزتان را پر از جلسات کنید.

But this model of constant output isn't conducive to creative thought.

اما این مدل از خروجی ثابت منجر به تفکر خلاقانه نمی‌شود.

Today, knowledge workers are facing a big challenge.

امروزه دانِش‌وَرزان با چالشی بزرگ روبرو هستند.

We're expected to be constantly productive and creative

انتظار می‌رود که در اندازه‌گیری بهره‌وری و خلاقیت

in equal measure.

دائماً برابر باشیم.

But it's actually almost impossible

اما تقریباً برای مغزهایمان

for our brains to continuously generate new ideas

غیرممکن است که بدون استراحت

with no rest.

ایده‌های جدیدی تولید کنند.

In fact, downtime is a necessity for our brain

در واقع، عدم کارایی کوتاه مدت مغز،

برای بهبود و عملکرد درستِ مغز ضروری است.

to recover and to operate properly.

Consider that according to a team of researchers

طبق بررسی تیمی از

from the University of Southern California,

محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی،

letting our minds wander is an essential mental state

اینکه بگذاریم ذهن‌مان سرگردان باشد یک حالت ذهنی ضروری است

that helps us develop our identity,

که به ما کمک می‌کند هویت خود را توسعه دهیم،

process social interactions,

تعاملات اجتماعی را پردازش کنیم،

and it even influences our internal moral compass.

و حتی بر حوزه اخلاقی درونی ما تأثیر می‌گذارد.

Our need for a break flies in the face of our cultural narrative about hustling,

نیاز ما به استراحت، از سرگذشتِ فرهنگی‌مان در مورد شتاب و عجله می‌آید،

in other words, the stories that we as a society

به‌عبارتی‌دیگر، داستان‌هایی که به‌عنوان یک جامعه به هم می‌گوییم

tell each other about what success looks like

در این مورد که موفقیت چیست

and what it takes to get there.

و برای رسیدنِ به آن، چه چیزی لازم است.

Stories like the American Dream,

داستان‌هایی مانند رؤیای آمریکایی،

which is one of our most deeply rooted beliefs.

یکی از عمیق‌ترین باورهای ما است.

This tells us that if we work hard, we'll be successful.

که به ما می‌گوید اگر بیشتر کار کنیم، موفق خواهیم شد.

But there's a flip side.

اما جنبه دیگری هم دارد.

If you aren't successful,

اگر موفق نیستید،

it must mean that you're not working hard enough.

پس به این معنی است که سخت کار نمی‌کنید.

And if you don't think you're doing enough,

و اگر فکر نمی‌کنید که به‌اندازه کافی کار می‌کنید،

of course you're going to stay late, pull all-nighters

می‌خواهید تا دیروقت بمانید، و تمام شب را کار کنید

and push yourself hard even when you know better.

و به خودتان سخت بگیرید حتی وقتی‌که بهتر می‌دانید.

Productivity has wrapped itself up in our self-worth,

بهره‌وری، خود را به ارزش ذاتی ما بَند کرده‌ است،

so that it's almost impossible for us to allow ourselves

به‌طوری‌که تقریباً غیرممکن است به خودمان اجازه دهیم

to stop working.

کار را متوقف کنیم.

The average US employee only takes half of their allocated paid vacation leave,

یک کارمند آمریکایی متوسط، فقط نیمی از مرخصی با حقوق خود را استفاده می‌کند،

further proving that even if we have the option

و این ثابت می‌کند که حتی اگر

to take a break, we don't.

گزینه استراحت هم داشته باشیم، این کار را نمی‌کنیم.

To be clear, I don't think that productivity

برای اینکه بهتر متوجه بشوید، من فکر نمی‌کنم که بهره‌وری

or trying to improve our performance is bad.

یا تلاش برای بهبود عملکردمان، بد باشد.

I'm just saying that the current models we're using to measure our creative work

فقط می‌گویم مدل‌های فعلی که برای اندازه‌گیری کار خلاقانه استفاده می‌کنیم

don't make sense.

منطقی نیستند.

We need systems that work with our creativity

ما به قواعدی نیاز داریم که با خلاقیتِ ما همسو باشند

and not against it.

و نه مخالف آن.

[SO HOW DO WE FIX IT?]

«پس چگونه آن را حل می‌کنیم؟»

There is no quick fix for this problem.

راه‌حل سریعی برای آن وجود ندارد.

And I know, I know, that sucks.

و می‌دانم که این مزخرف است.

No one loves a good framework or a good acronym

هیچ‌کس یک چارچوب خوب یا واژه خوب را

better than me.

بهتر از من دوست ندارد.

But the truth is everyone has their own narratives

اما حقیقت این است که همه روایات خود را دارند

that they have to uncover.

که باید آن‌ها را کشف کنند.

It wasn't until I started digging around my own beliefs around work

و این نبود تا وقتی که شروع به درک عمیق باورهایم در مورد کار کردم

that I began to unravel the root of my own work story,

و شروع به کشف اصل داستان کار خودم کردم،

finally being able to let go of destructive behaviors

بالاخره توانستم رفتارهای مخرب را رها کنم

and make positive, long-lasting changes.

و تغییرات مثبت و ماندگار ایجاد کنم.

And the only way to do that

و تنها راه برای انجام این کار

is by asking yourself some hard questions.

این است که چند سؤال سخت از خودتان بپرسید.

Does being busy make you feel valuable?

آیا پر‌مشغله بودن، باعثِ احساسِ ارزشمندی می‌شود؟

Who do you hold up as an example of success?

چه کسی را به‌عنوانِ نمونه موفقیت در نظر می‌گیرید؟

Where did your ideas of work ethic come from?

ایده‌های شما درباره اخلاق کاری از کجا آمده است؟

How much of who you are is linked to what you do?

چه میزان از وجود شما در ارتباط با کاری است که انجام می‌دهید؟

Your creativity, it has its own rhythms.

خلاقیت شما، ریتم‌های خودش را دارد.

Our energy fluctuates daily, weekly, even seasonally.

انرژی ما روزانه، هفتگی و فصلی در نوسان است.

I know that I'm always more energetic at the beginning of the week

می‌دانم که من در ابتدای هفته همیشه پرانرژی‌تر از

than at the end,

آخر هفته هستم،

so I front-load my workweek to account for that fact.

پس کارهایم را در اول هفته جمع می‌کنم تا این واقعیت را به‌حساب بیاورم.

As a proud night owl, I free up my afternoons and evenings

به‌عنوان یک آدم شب‌زنده‌دار مغرور، بعدازظهرها و شب‌هایم را

for creative work.

برای کارهای خلاقانه آزاد می‌کنم.

And I know I'll get more writing done

و می‌دانم که در ماه‌های گرم زمستان

in the cozy winter months than during the summer.

نسبت به تابستان، بیشتر نویسندگی خواهم کرد.

و رازش این است.

And that's the secret.

Dismantling myths, challenging your old views,

از بین بردن خرافه‌ها، به چالش کشیدن دیدگاه‌های قدیمی،

identifying your narratives --

شناسایی روایت‌های خودتان،

this is the real work that we need to be doing.

این همان کاری است که باید انجام دهیم.

We aren't machines,

ما ماشین نیستیم،

و فکر می‌کنم وقت آن است که دست از ماشینی بودن برداریم.

and I think it's time that we stopped working like one.