Why teens confess to crimes they didn't commit | Lindsay Malloy

Translator: reza rouhani Reviewer: sadegh zabihi

Tyler Edmonds,

تایلر ادموندز،

Bobby Johnson,

بابی جانسون،

Davontae Sanford,

دوانته سنفورد،

Marty Tankleff,

مارتی تنکلیف،

Jeffrey Deskovic,

جفری دسکویچ،

Anthony Caravella

آنتونی کاراویا

and Travis Hayes.

و تراویس هیز.

You probably don't recognize their faces.

احتمالاً چهره‌های آن‌ها را نمی‌شناسید.

Together, they served 89 years for murders that they didn't commit;

روی هم رفته ۸۹ سال در زندان بودند برای قتل‌هایی که مرتکب نشدند؛

murders that they falsely confessed to committing when they were teenagers.

قتل‌هایی که به دروغ به آن‌ها اعتراف کردند وقتی که نوجوان بودند.

I'm a forensic developmental psychologist,

من یک روانشناس قانونی رشد هستم،

and I study these types of cases.

و موارد این‌گونه را بررسی می‌کنم.

As a researcher,

به عنوان یک محقق،

a professor

یک استاد دانشگاه،

and a new parent,

و یک مادر جدید،

my goal is to conduct scientific research that helps us understand

هدف من انجام تحقیقات علمی است که به ما کمک می‌کند بفهمیم

how kids function in a legal system that was designed for adults.

بچه‌ها چگونه در یک سیستم قانونی که برای بزرگسالان طراحی شده، رفتار می‌کنند.

In March of 2006,

در مارس ۲۰۰۶،

police interrogated Brendan Dassey,

پلیس، برندن داسی را بازجویی کرد،

a 16-year-old high school student with an IQ around 70,

یک دانش‌آموز دبیرستانی ۱۶ ساله با آی کیو حدودا ۷۰،

putting him in the range of intellectual disability.

که او را در رده عقب‌ماندگی ذهنی قرار می‌دهد.

So here's just a brief snippet of his four-hour interrogation.

این ویدیو قسمت کوچکی از این بازجویی ۴ ساعته را نشان می‌دهد.

(Video) Police 1: Brendan, be honest.

(ویدئو) پلیس ۱: برندن، راست بگو.

I told you before that's the only thing that's going to help you here.

قبلا گفتم که این تنها چیزی هست که اینجا کمکت می‌کند.

We already know what happened, OK?

ما می‌دانیم که چه اتفاقی افتاده، خب؟

Police 2: If we don't get honesty here --

پلیس ۲: اگه ما جواب راست نگیریم --

I'm your friend right now,

من الان دوست تو هستم،

but I've got to believe in you,

اما من باید به تو اطمینان داشته باشم،

and if I don't believe in you,

و اگر به شما اطمینان نکنم،

I can't go to bat for you.

نمی‌توانم به شما کمک کنم.

OK? You're nodding.

باشه؟ داری تایید می‌کنی.

Tell us what happened.

بگو چه اتفاقی افتاد.

P1: Your mom said you'd be honest with us.

پ ۱: مادرت گفت تو با ما صادقی.

P2: And she's behind you 100 percent no matter what happens here.

پ ۲: : و او ۱۰۰٪ پشت سر شماست مهم نیست که اینجا چه اتفاقی بیافتد

P1: That's what she said, because she thinks you know more, too.

پ ۱: این چیزی است که او گفت چون او فکر می‌کند شما بیشتر می‌دانید.

P2: We're in your corner.

پ ۲: ما طرف تو هستیم.

P1: We already know what happened, now tell us exactly. Don't lie.

پ ۱: ما می‌دانیم چه شده، حالا به ما دقیقاً بگو و راست بگو.

Lindsay Malloy: They told Brendan that honesty would "set him free,"

لیندسی ملوی: به برندن گفتند که راست گویی آزادش می‌کند.

but they were completely convinced of his guilt at that point.

اما تا آن مقطع کاملاً از گناهش مطمئن بودند.

So by honesty, they meant a confession,

بنابراین، منظورشان از صداقت، اعتراف بود،

and his confession would definitely not end up setting him free.

و اعتراف او قطعا او را آزاد نخواهد کرد.

They eventually got a confession from Brendan

او بلاخره اعتراف کرد

that didn't really make sense,

که درواقع معنی نمی‌داد،

didn't match much of the physical evidence of the crime

و با بسیاری از شواهد فیزیکی جرم مطابقت نداشت

and is widely believed to be false.

و بسیاری معتقد به غلط بودن آن هستند.

Still, it was enough to convict Brendan and sentence him to life in prison

با این حال، برای محکوم کردن برندن کافی بود و حکم حبس عبد

for murder and sexual assault in 2007.

برای قتل و تجاوز جنسی در سال ۲۰۰۷.

There was no physical evidence against Brendan at all.

هیچ سر نخ فیزیکی علیه برندن پیدا نشد.

It was nothing more than his own words

هیچ چیزی جز حرف‌های خودش نبود

that sent him to prison for nearly a decade,

که او را برای ۱۰ سال به زندان فرستاد،

until a judge overturned his conviction just a few months ago.

تا زمانی که یک قاضی حکم او را چند ماه قبل تغییر داد.

The Dassey case is unique because it made its way into a Netflix series,

مورد داسی منحصر به فرد است زیرا برای او یک فیلم نتفلیکس ساختند،

called "Making a Murderer,"

این فیلم "ساختن یک آدم کش" نام داشت،

which I'm sure many of you saw,

که من مطمئن هستم بسیاری از شما دیده‌اید،

and if you haven't, you should definitely watch it.

و اگر نگاه نکرده‌اید حتما ببینید.

The Dassey case is also unique

مورد داسی همینطور منحصر به فرد است

because it led to such intense public outrage.

برای اینکه مردم را عصبانی کرد.

People were very angry about how Brendan was questioned,

مردم در مورد بازجویی برندن خیلی عصبانی بودند،

and many assumed that his interrogation had to have been illegal.

و بسیاری بر این باور بودند که بازجویی او باید غیر قانونی می‌بود.

It wasn't illegal.

ولی غیرقانونی نبود.

As someone who's a researcher in this area

به عنوان کسی که در این زمینه محقق است

and is familiar with police interrogation training manuals,

و با دستورالعمل‌های بازجویی پلیس آشنا است،

I wasn't really surprised by what I saw.

من از چیزی که دیدم خیلی متعجب نبودم.

The fact is, Dassey's interrogation itself is actually not all that unique,

واقعیت این است که بازجویی خود داسی در واقع خیلی منحصر به فرد نیست،

and to be honest with you, I've seen worse.

و اگر با شما صادق باشم من بدتر از این دیده‌ام.

So I understand the public outcry about injustice

پس نارضایتی مردم در زمینه ناعدالتی را می‌فهمم

in Brendan Dassey's individual case.

در مورد شخصی برندن داسی.

But let's not forget that approximately one million or so of his peers

ولی بیایید فراموش نکنیم که حدودا یک میلیون از همرده‌های او

are arrested every year in the United States

هر سال در آمریکا دستگیر می‌شوند

and may be subjected to similar interrogation techniques,

و شاید مورد روش‌های بازجویی مشابهی قرار می‌گیرند،

techniques that we know increase the risk for false confession.

تکنیک‌هایی که می‌دانیم، ریسک اعترافات غلط را بالا می‌برند.

And I know many people are going to struggle with that term,

و می‌دانم که بسیاری انسانها با این لفظ مشکل خواهند داشت،

"false confession,"

«اعترافات غلط»

and with believing that false confessions actually occur.

و با باور اینکه اعترافات غلط واقعا اتفاق می‌افتند.

And I get that.

و من می‌فهمم.

It's very shocking and counterintuitive:

این بسیار تعجب برانگیز و غیرطبیعیست.

Why would someone confess and even give gruesome details

چرا کسی اعتراف کند و حتی جزییات ناگواری بدهد

about a horrifying crime like rape or murder

درباره یک جنایت وحشتناک مثل یک تجاوز و یا قتل

if they hadn't actually done it?

اگر درواقع آنرا انجام نداده‌اند؟

It makes no sense.

معنی نمی‌دهد.

And the fact is, we can never know precisely

و واقعیت این است، که ما هیچ‌وقت دقیقاً نمی‌فهمیم

how often false confessions occur.

اعترافات غلط چقدر اتفاق می‌افتند.

But what we do know is that false confessions or admissions were present

ولی آنچه ما می‌دانیم این است که اعترافات غلط و یا قبول جرم

in approximately 25 percent of wrongful convictions

در حدود ۲۵٪ محکومیت‌های اشتباهی

of people later exonerated by DNA evidence.

کسانی که بعدها با شواهد DNA تبرئه شدند، وجود داشت.

Turns out, they were innocent.

معلوم شد آن‌ها بیگناه بودند.

These cases are crystal clear because we have the DNA.

این موارد کاملاً شفاف هستند چون ما DNA را داریم.

So they didn't do the crime,

پس آن‌ها جرم را مرتکب نشدند،

and yet one-quarter of them confessed to it anyway.

ولی یک چهارم آن‌ها به آن اعتراف کردند.

And at this point, from countless research studies,

و حالا، در نتیجه تحقیقات بیشماری

we have a pretty good sense of why people falsely confess,

ما تقریباً می‌دانیم چرا مردم اعتراف غلط می‌دهند،

and why some people,

و چرا برخی مردم،

like Brendan Dassey,

مانند برندن داسی،

are at greater risk for doing so.

در ریسک بالاتری برای این کار هستند.

We know that youth are especially vulnerable to providing false confessions.

ما می‌دانیم که جوانها بسیار بیشتر مستعد اعترافات اشتباه هستند.

In one study of exonerations, for example,

در یکی از داستان‌های تبرئه برای مثال،

only eight percent of adults had falsely confessed,

فقط ۸٪ بزرگسالان اعتراف غلط کرده بودند،

but 42 percent of juveniles had done so.

ولی ۴۲٪ نوجوانان این کار را کرده بودند.

Of course, if we're just looking at wrongful convictions and exonerations,

البته اگر ما فقط به اعترافات غلط و تبرئه‌ها نگاه کنیم،

we're only getting part of the story.

فقط قسمتی از داستان را می‌بینیم.

Left out, for instance, are the many cases that are resolved by guilty pleas,

و مواردی که برای مثال با اعتراف به جرم

not trials.

و بدون دادگاه به انتها می‌رسند را نادیده گرفته‌ایم.

From TV and news headlines,

از خبر‌های تلویزیون و روزنامه‌ها،

you may think that trials are the norm in our legal system,

شاید فکر کنید که دادگاه روش معمول در سیستم قانونی‌ست.

but the reality is that 97 percent of legal cases in the US

ولی واقعیت این است که ۹۷٪ موارد قانونی در آمریکا

are resolved by pleas, not trials.

با دادخواست‌ها حل می‌شود و نه در دادگاه.

Ninety-seven percent.

۹۷ درصد.

Also left out will be confessions to more minor types of crimes

همچنین بی‌تفاوت بودن باعث اعتراف به موارد بیشتری از جنایت خواهد شد

that don't typically involve DNA evidence

که معمولا شامل شواهد DNA نیست

and aren't usually reviewed or appealed following a conviction.

و بررسی یا درخواست تجدید نظر در مورد یک محکومیت متداول نیست.

So for this reason,

پس به این دلیل،

many refer to the false confessions we actually do know about

ما با اطمینان در مورد تعداد زیاد اعترافات اشتباه می‌دانیم

as the tip of a much larger iceberg.

به عنوان نوک یک کوه یخی بسیار بزرگ.

In our research, we found alarming rates of false confession among teenagers.

ما در تحقیقاتمان به نرخ هشداردهنده‌ای از اعترافات دروغین در میان نوجوانان رسیدیم.

We interviewed almost 200 incarcerated 14-to-17-year-olds,

ما با حدود ۲۰۰ نفر از زندانیان بین ۱۴ تا ۱۷ سال مصاحبه کردیم،

and 17 percent of them reported

و ۱۷ درصد از آن‌ها گفتند

that they'd made at least one false confession to police.

که حداقل یکبار اعتراف غلط به پلیس داشتند.

What's also shocking to most is that,

همچنین چیزیکه ما را بیشتر شوکه کرد،

in interrogations in the US,

بازجویی در آمریکاست،

police are allowed to interrogate juveniles just like adults.

پلیس مجاز است از نوجوانان همانند بزرگسالان بازجویی کند.

So they can lie to them --

بنابراین پلیس می‌تواند به آن‌ها دروغ بگوید --

blatant lies like, "We have your fingerprints,

دروغ‌هایی مانند «ما اثر انگشتت را داریم،

we have your DNA;

ما DNA تو را داریم؛

your friend is down the hall saying that this was all your idea."

دوستانت که در زندان هستند گفتند که این کار ایده تو بوده.»

Lying to suspects is banned in the UK, for example,

دروغ گفتن به مظنونین ممنوع است برای مثال در انگلستان

but legal here in the US,

اما در اینجا در آمریکا قانونیست،

even with intellectually impaired teens like Brendan Dassey.

حتی به نوجوانان با اختلالات ذهنی مانند برندن دسی.

In our research, most of the incarcerated teens that we interviewed

در تحقیقات ما؛ بیشتر نوجوانان بازداشتی که با ما صحبت کردند

reported experiencing high-pressure police interrogations

از فشار زیاد پلیس در بازجویی‌ها گزارش می‌دهند

without lawyers or parents present.

بدون حضور وکیل و یا والدینشان.

More than 80 percent described having been threatened by the police,

بیش از ۸۰ درصد می‌گویند توسط پلیس تهدید شده‌اند،

including with the possibility of being raped or killed in jail

از جمله مورد تجاوز قرار گرفتن یا کشته شدن در زندان

or being tried as an adult.

یا در دادگاه بزرگسالان محاکمه شدن.

These maximization strategies are designed

این روش‌های شدید طراحی شده‌اند

to make suspects feel like denials are pointless

تا مظنونین احساس کنند انکار بی‌فایده است

and confession is the only option.

و اعتراف تنها راه است.

So you may have heard of playing the role of "good cop/bad cop," right?

پس شما احتمالاً در مورد نقش پلیس بد و خوب شنیده‌اید، نه؟

Well, this is bad cop.

خوب، این پلیس بد است.

Juveniles are more suggestible and susceptible to social influence,

نوجوانان بیشتر از دیگران از جامعه تاثیر می‌گیرند،

like the intense pressure accusations and suggestions

مانند فشار شدید اتهام و پیشنهادهایی

coming from authority figures in interrogations.

که از جانب مقامات ارشد در بازجویی‌ها می‌آید.

More than 70 percent of the teens in our study said

بیش از ۷۰٪ نوجوانان در مطالعات ما گفتند

that the police had tried to "befriend" them

که پلیس تلاش می‌کرد تا با آن‌ها دوست شود

or indicate a desire to help them out during the interrogation.

یا میل برای کمک به آن‌ها در طول بازجویی از خود نشان دادند.

These are referred to as "minimization strategies,"

این اشاره به استراتژی حداقلی دارد

and they're designed to convey sympathy and understanding to the suspect,

و آن‌ها برای القای همدردی و درک به مظنونین طراحی شده‌اند،

and they imply that a confession will result in more lenient treatment.

و این نشان می‌دهد که یک اعتراف بیشتر نتیجه رفتار خوب است.

So in the classic good-cop-bad-cop oversimplification

بنابراین روش پلیس خوب-پلیس بد باعث ساده شدن

of police interrogations,

بازجویی پلیس می‌شود،

this is "good cop."

این پلیس خوب است.

(Video) P1: Honesty here, Brendan, is the thing that's going to help you, OK?

(ویدیو) پ۱: برندن، نتها چیزی که اینجا کمکت می‌کند صداقت است، خب؟

No matter what you did,

مهم نیست چکار کردی،

we can work through that, OK?

ما می‌توانیم از این طریق مشکل را حل کنیم.

We can't make any promises,

ما نمی‌توانیم قولی بدهیم،

but we'll stand behind you no matter what you did, OK?

ما پشتت خواهیم بود مهم نیست چکار کردی، خب؟

LM: "No matter what you did, we can work through that."

ل‌م: «مهم نیست چکار کردی، ما می‌توانیم با هم درستش کنیم.»

Hints of leniency like you just saw with Brendan

برخورد‌های ملایم مانند رفتاری که با برندن دیدید

are especially powerful among adolescents,

در بین نوجوانان بسیار موثر است،

in part because they evaluate reward and risk differently than adults do.

به این خاطر که آن‌ها پاداش و جزا را متفاوت‌تر از بزرگتر‌ها محاسبه می‌کنند.

Confessing brings an immediate reward to the suspect, right?

اعتراف یک پاداش سریع به مظنون می‌دهد، درست؟

Now the stressful, unpleasant interrogation is over.

الان دیگر دوران بازجویی تحت فشار به پایان رسیده.

So confessing may seem like the best option to most teens,

بنابراین اعتراف ممکن است بهترین انتخاب برای بیشتر نوجوانان باشد،

who are less focused on that long-term risk of conviction and punishment

کسی که به عواقب طولانی مدت اتهام و مجازات کمتر توجه کند

down the road

تن به این کار می‌دهد

as a result of that confession.

به عنوان یک نتیجه از این اعتراف.

I think we can all agree that thoughtful, long-term planning

من فکر می‌کنم همه ما موافقیم که متفکر بودن و داشتن برنامه بلند مدت

is not a strength of most teenagers that we know.

جزو توانایی‌های اکثر جوانانی که می‌شناسیم نیست.

And by and large, the legal system seems to get

روی هم رفته به نظر می‌رسد که سیستم قانونی

that young victims and witnesses should be treated differently than adults.

باید با مجرمان و شاهدان نوجوان متفاوت‌تر از بزرگترها برخورد کند.

But when it comes to young suspects, it's like the kid gloves come off.

اما وقتی با مظنونان کم سن مواجه می‌شوند همه چیز فراموش می‌شود.

And treating juveniles as though they're adults in interrogations

و با نوجوانان در بازجویی مانند بزرگسالان رفتار می‌شود

is a problem,

و مشکل این است،

because literally hundreds

زیرا صدها نفر

of psychological and neuroscientific studies

از روانشناسان و عصب شناسانی که در این زمینه مطالعه کرده‌اند

tell us that juveniles do not think like adults,

می‌گویند که نوجوانان مانند بزرگسالان فکر نمی‌کنند،

they do not behave like adults,

مانند آن‌ها رفتار نمی‌کنند،

and they're not built like adults.

و آنها مانند بزرگسالان ساخته نشده‌اند.

Adolescent brains are different from adult brains --

ذهن نوجوانان با بزرگسالان متفاوت است --

even anatomically.

حتی از نظر کالبدشناسی.

So there are important changes happening

بنابراین تغییرات مهمی

in the structure and function of the brain during adolescence,

در ساختار و عملکرد مغز در نوجوانی رخ می‌دهد،

especially in the prefrontal cortex and the limbic system,

بخصوص در قشر پیش‌پیشانی و دستگاه کناره‌ای،

and these are areas that are crucial for things like self-control,

و حوزه‌هایی وجود دارند که برای چیزهایی مانند تسلط بر خود،

decision-making,

تصمیم گیری،

emotion processing and regulation

پردازش و تنظیم هیجانات

and sensitivity to reward and risk,

و حساسیت به خطر پذیری مهم هستند،

all of which can affect how you function in a stressful circumstance,

و تمام این‌ها می‌توانند در عملکرد شما در شرایط استرس‌زا تاثیرگذار باشند،

like a police interrogation.

مثل یک بازجویی پلیس.

We need to educate law enforcement,

ما باید مجریان قانون،

attorneys, judges and jurors

وکلا، قضات و هیئت‌های منصفه را

on juveniles' developmental limitations

از محدودیت‌های رشدی نوجوانان

and how they can play out in a high-stakes interrogation.

و اینکه آن‌ها چگونه یک بازجویی تحت فشار را به پایان می‌رسانند، آگاه کنیم.

In one national survey of police officers,

در یک نظرسنجی ملی از افسران پلیس،

75 percent of them actually requested specialized training

۷۵٪ آن‌ها حقیقتا آموزش‌های مخصوص

in how to talk to children and adolescents --

چگونگی صحبت با کودکان و نوجوانان را درخواست کرده‌اند --

most of them had had none.

بیشتر آن‌ها هیچ آموزشی ندیده‌اند.

We also need to consider having special protections in place for juveniles.

ما همچنین باید یک حمایت ویژه در محل برای نوجوانان در نظر بگیریم.

In his 91-page decision to overturn Dassey's conviction earlier this year,

در ۹۱ صفحه توضیح در مورد علت لغو محکومیت داسی در اوایل امسال،

the judge made a big deal about the fact that Dassey had no parent

قاضی این واقعیت بزرگ را مطرح کرد که داسی نه والدین

or other allied adult

و نه بزرگتری

in the interrogation room with him.

همراه خود در اتاق بازجویی داشت.

So here's a clip of Brendan talking to his mom after he confessed,

اکنون یک کلیپ از صحبت‌های برندن با مادرش بعد از اعترافاتش داریم،

when it was obviously far too late for him.

وقتی که دیگر برای او خیلی دیر شده بود.

(Video) Mom: What do you mean?

(ویدیو) مامان: منظورت چیه؟

Brendan: Like, if his story is, like, different,

برندون: اگر داستان اون متفاوت باشه چی؟

like I never did nothing or something.

مثل اینکه من هیچ کاری نکرده باشم.

M: Did you?

م: کردی؟

Huh?

هان؟

B: Not really.

ب: واقعاً نه.

M: What do you mean, "Not really"?

م:‌ واقعاً نه، منظورت چیه؟

B: They got into my head.

ب: آن‌ها رفتن رو مخم.

LM: So he sums it up pretty beautifully there:

ل م: او به زیبایی خلاصه کرد:

"They got into my head."

«آن‌ها روی مخم رفتند.»

We don't know if the outcome would have been different for Brendan

ما نمی‌دانیم نتیجه برای برندن متفاوت بود

if his mom had been in the interrogation room with him.

اگر مادرش در اتاق بازجویی همراهش بود.

But it's certainly possible.

اما این خیلی محتمل بود.

In our research, only seven percent of incarcerated teens,

تحقیقات ما نشان می‌دهد فقط ۷٪ از نوجوانان زندانی شده،

most of whom had had numerous encounters with police,

که بیشتر آن‌ها بیش از یکبار با پلیس روبرو شده‌اند،

had ever had a parent or attorney in the room with them

پدر یا مادر و یا وکیلشان را

when they were questioned as a suspect.

در هنگام پاسخگویی به سوالات به عنوان مظنون در کنار خود داشتند.

Few had ever asked for a parent or attorney to be present.

فقط تعداد محدودی از آن‌ها برای حضور والدین و یا وکیل درخواست داده‌اند.

And you see this in lower-stake situations, too.

و شما این را در موقعیت‌های عادی‌تر هم می‌بینید.

We did a mock interrogation experiment in our lab here at FIU --

ما در آزمایشگاهمان یک بازجویی را بازسازی کردیم --

with parent permission for all minors, of course,

البته با اجازه والدین برای افراد زیر سن قانونی،

and all the appropriate ethical approvals.

و رعایت تمام مسائل اخلاقی.

We falsely accused teens and adults of cheating on a study task --

ما نوجوانان و بزرگسالان را در یک مطالعه به تقلب متهم کردیم --

an academic dishonesty offense --

یک جرم بی‌صداقتی آکادمیک --

that we told them was as serious as cheating in a class.

ما با جدیت به آن‌ها گفتیم که در کلاس تقلب کرده‌اند.

In reality, participants had witnessed a peer cheat,

در حقیقت شرکت کنندگان با یک تقلب گروهی روبرو شدند،

someone who was actually part of our research team

یکی که از اعضای تیم تحقیقاتی ما بود

and was allegedly on academic probation.

و گفته شد که در امتحان حضور داشته است.

And we gave everyone a tough choice:

و ما به هرکس یک انتخاب سخت دادیم:

you can lose your extra credit for participating in the study

تو یا اعتبارت را برای ادامه تحصیل از دست می‌دهی

or accuse your peer,

یا شریکت را متهم می‌کنی،

who will probably be expelled because of his academic probation status.

که احتمالاً به علت وضعیت آزمون اخراج خواهد شد.

Of course, in reality, none of these consequences would have panned out,

البته هیج کدام از این نتایج در واقعیت ناخوشایند نبودند،

and we fully debriefed all of the participants afterward.

و ما تمام شرکت کنندگان را بعدا بطور کامل بررسی کردیم.

But most teenagers -- 59 percent of them --

اما بیشتر نوجوانان -- ۵۹ درصد آن‌ها --

signed the confession statement,

اعترافات خود را امضا کردند،

falsely taking responsibility for the cheating.

و به دروغ مسئولیت تقلب را به عهده گرفتند.

Only three teens out of 74,

فقط سه نفر از ۷۴ نفر،

or about four percent of them,

یا تقریباً چهار درصد آن‌ها،

asked to talk to a parent when we accused them of cheating,

وقتی آن‌ها را به تقلب متهم کردیم خواستند با والدین خود صحبت کنند،

despite the fact that for most of them,

با وجود اینکه برای بیشتر آن‌ها،

their parent was literally sitting in the next room during the study.

والدین آن‌ها در طول مطالعه در اتاق کناری بودند.

Of course, cheating is far from murder,

البته اتهام تقلب خیلی با قتل متفاوت است،

and I know that.

و ما این را می‌دانیم.

But it's interesting that so many teens, significantly more teens than adults,

و نکته جالب این است که خیلی از نوجوانان خیلی بیشتر از بزرگسالان،

signed the confession saying that they cheated.

اعتراف به تقلب خود را امضا کردند.

They hadn't cheated,

آن‌ها تقلب نکرده بودند،

but they signed this form anyway saying that they had,

اما آن‌ها فرم اقرار به تقلب را به هر صورت امضا کردند،

rarely attempting to involve a parent in the situation.

به ندرت برای حضور والدینشان تلاش کردند.

Other studies tell the same story.

بقیه مطالعات هم همین داستان را می‌گویند.

Over 90 percent of juveniles waive their Miranda rights

بیش از ۹۰ درصد نوجوانان از حق میرندا (حق سکوت) صرف نظر کردند

and submit to police questioning without lawyers or parents present.

و به سوالات پلیس بدون حضور وکیل و والدین جواب دادند.

In England and Wales, interrogations of juveniles must be conducted

در انگلستان و ولز بازجویی از نوجوانان باید

in the presence of an "appropriate adult,"

در حضور یک بزرگسال واجد شرایط،

like a parent, guardian or social worker.

مثل یکی از والدین، قیم یا فعال اجتماعی انجام شود.

And this isn't something youth have to ask for --

و جوانان مجبور نیستند آن را درخواست کنند --

which is great, because research shows that they won't --

و این فوق العادست؛ چون تحقیقات نشان می‌دهند که نمی‌کنند --

it's automatic.

و این کاملاً اتوماتیک وار رخ می‌دهد.

Now, having an appropriate adult safeguard for juveniles here in the US

حالا داشتن یک همراه بزرگسال برای حمایت از نوجوانان اینجا در آمریکا

would not be a cure-all for improving police questioning of youth.

نمی‌تواند تمام مشکلات سوال پلیس از جوانان را حل کند.

Unfortunately, parents often lack the knowledge and legal sophistication

متاسفانه اغلب والدین به علت عدم اطلاع کافی از قانون و پیچیدگی‌های آن

to appropriately advise their children.

نمی‌توانند فرزندانشان را به خوبی راهنمایی کنند.

You can just look at the case of the Central Park Five:

شما می‌توانید به مورد پنج سنترال پارک نگاه کنید:

five teenagers who falsely confessed to a brutal gang rape in 1989,

۵ نوجوان که به اشتباه به یک تجاوز گروهی وحشیانه در سال ۱۹۸۹ اعتراف کردند،

with their parents by their sides.

با وجود اینکه والدینشان در کنارشان بودند.

And it took over a decade to clear their names.

و بیش از یک دهه طول کشید تا اسم‌شان را پاک کنند.

So the appropriate adult really should be an attorney

پس بزرگسال واجد شرایط باید یک وکیل باشد

or perhaps a trained child advocate.

و یا یک مدافع حقوق کودکان آموزش دیده.

Overturning Dassey's conviction, the judge pointed out that there's no federal law

با لغو محکومیت داسی، قاضی گفت که هیچ قانون فدرالی وجود ندارد

requiring that the police even inform a juvenile's parent

که پلیس را ملزم کند که به والدین نوجوان

that the juvenile is being questioned

اطلاع دهند که فرزند شما تحت بازجوییست

or honor that juvenile's request to have a parent in the room.

و یا به در خواست نوجوان برای حضور والدین در کنار خود جواب دهند.

So if you think about all of this together for a second:

پس وقتی شما تمام این موارد را کنار هم قرار می‌دهید:

as a country, we've decided that juveniles cannot be trusted

به عنوان یک کشور، ما تصمیم گرفتیم که نوجوانان

with things like voting,

برای رای دادن،

buying cigarettes,

خریدن سیگار،

attending an R-rated movie

دیدن فیلم‌های نامناسب برای سنشان

or driving,

یا رانندگی قابل اعتماد نیستند،

but they can make the judgment call to waive their Miranda rights,

اما آن‌ها می‌توانند با همین منطق از حق سکوت خود صرف نظر کنند،

rights that we know from research, most teens don't understand or appreciate.

قانونی که تحقیقات به ما نشان می‌دهد نوجوانان عموما درکی از آن ندارند.

And parents in the room: depending on the state that you live in,

و والدین در اتاق: بسته به شیوه زندگیتان،

your child can potentially waive these rights without your knowledge

فرزند شما می‌تواند بدون اطلاع شما

and without consulting any adult first.

و بدون مشورت با هیچ بزرگتری از حق خود چشم پوشی کند.

Now, no one -- and certainly not me -- wants to prevent police

الان، نه من و نه هیچ کس دیگر نمی‌خواهد

from doing the very important investigative work

پلیس را از کار مهم بازجویی

that they do every day.

که هر روز انجام می‌دهد منع کند.

But we need to make sure that they have appropriate training for talking to youth.

اما ما می‌خواهیم مطمئن شویم که آن‌ها برای صحبت با جوانان آموزش مناسب ببینند.

As a parent and as a researcher,

به عنوان یک مادر و به عنوان یک محقق،

I think we can do better.

من فکر می‌کنم ما می‌توانیم بهتر عمل کنیم.

I think we can take steps to prevent another Brendan Dassey,

ما می‌توانیم از برندن داسی‌ها پیش‌گیری کنیم،

while still getting the crucial information that we need

با این حال هنوز نیاز به کسب اطلاعات حیاتی

from children and teens

از کودکان و نوجوانان

to solve crimes.

برای حل این جنایات داریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)